Ένα μωρό ρώτησε το Θεό,

"Μου λένε πως θα με στείλεις στη Γη αύριο, αλλά πώς
υποτίθεται πως θα ζήσω εκεί που είμαι τόσο μικρό και αβοήθητο;"

... "Ο φύλακας άγγελός σου θα είναι εκεί να σε περιμένει και θα σε προσέχει."

Το παιδί ξαναρώτησε, "Πες μου όμως, εδώ στον παράδεισο για να είμαι ευτυχισμένο δεν έχω παρά μόνο να τραγουδώ και να γελώ."

Ο Θεός είπε, "Ο φύλακας άγγελός σου θα τραγουδά και θα γελά για σένα.
Και θα νιώθεις την αγάπη του και θα είσαι πολύ χαρούμενο."


Το παιδί όμως ξαναρώτησε, "Και πως θα καταλαβαίνω τι μου λένε οι άνθρωποι όταν μου μιλούν αν δεν ξέρω την γλώσσα;"

Ο Θεός είπε, "Ο φύλακας άγγελός σου θα σου πει τις πιο όμορφες και
γλυκιές λέξεις που θα ακούσεις ποτέ και με πολύ υπομονή και φροντίδα, ο
άγγελός σου θα σου διδάξει πως να μιλάς."

"Και ποιος θα με προστατεύει;"

Ο Θεός είπε, "Ο φύλακας άγγελός σου θα σε προστατέψει ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να δώσει την ίδια του τη ζωή."

Όταν ήρθε η στιγμή ν΄ αφήσει τον Παράδεισο, το παιδί ρώτησε με βιασύνη, "Θεέ
μου, εφόσον είναι να φύγω τώρα, πες μου σε παρακαλώ το όνομα του
αγγέλου μου."


"Απλά θα τη φωνάζεις.... ΜΑΜΑ."

Ειναι μερες που γυρναω και κοιταω το κενο
Νεκροκεφαλη στο χερι δε γυρευω για να βρω
Δεν με νοιαζει αν αξιζει ή αν οχι πια να ζεις
Ο καθρεφτης ηταν ψευτης απο Χιονατη εποχης

Ειναι μερες που ζηταω λιγο αγαπη και οξυγονο
Μασκα δε γυρευω και ουτε του ερωτα το γονο
Δεν με νοιαζει αν τα κλαματα μου κανουνε ρυτιδες
Γεμισε η ψυχη μου απο αγχη, λεγομενων λεπιδες

Κι ειμαι ακομη εδω και σε κοιτω ενα βημα πριν το γκρεμο
Ο αερας σφυριζει στο αφτι μου, φλερταρει με το κορμι μου
Κι ειμαι ακομη εδω και σε κοιτω ενα βημα πριν το Χαρο δω
Με φωναζει με χερια ανοιχτα κι ομως κανω πισω διχως να ξερω το γιατι...

Στο μηδέν μου έχω φτάσει - θα μου περάσει... Και θα πιάσω ουρανό

Προδοσία - πόνος - δάκρυ - λύπη - <<γιατί>>

Εμπειρία - ωριμότητα

Πόσες φορές δεν μας πόνεσαν άνθρωποι που ποτέ δεν είχαμε σκοπό να πονέσουμε;

Πόσες φορές δεν μας είπαν ψέματα άνθρωποι που όποτε μιλούσαμε μαζί τους τους λέγαμε πάντα τις πιο μεγάλες αλήθειες μας;

Πόσες φορές δεν μας υποσχέθηκαν πράγματα που τελικά δεν έκαναν για εμάς ενώ εμείς αντίθετα θα πέφταμε και στη φωτιά για ένα τους χαμόγελο;

Όμως ακόμη και τότε... Εμείς θα πρέπει να λέμε με χαμόγελο ευχαριστώ που με έκανες πιο ώριμο, ανοίγοντας μου τα μάτια... Τα ίδια μάτια που κάποτε πότιζες με στάχτες για να μην διακρίνουν την αλήθεια... Τα ίδια μάτια που κάποτε σε φύλαγαν από κάθε κακό... Τα ίδια μάτια που όταν σε κοίταζαν έκαναν όνειρα... Τα ίδια μάτια που ήθελαν η ζωή σου να μοιάζει με όνειρο.... Αυτή είναι η ζωή.... Και αφού η ζωή γενικά είναι σκληρή, η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ζωή τουλάχιστον χαίρομαι που ξεχυλίζει από ειλικρίνεια και αγάπη και δεν θέλησε να συναντήσει η μοίρα τη ζωή μου με τη ζωή σου για μεγάλο διάστημα.... Και πάλι σε ευχαριστώ

Νέα μέρα, νέες σκέψεις, νέα όνειρα, νέα δύναμη, νέο κουράγιο...

Νέος καθηγητής, νέες προσδοκίες, παραπάνω ώρες διαβάσματος και απασχόλησης... Ο ίδιος στόχος....

Πονοκέφαλος βαρύς....

Η μέρα μου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και από τις καλύτερες μέρες της μέχρι τώρα ζωής μου, ειδικά όταν ο καθηγητής είναι αγχωμένος μη χάσει από λεπτό σε λεπτό τη θέση του και κρατώντας την τελευταία φυλλάδα της Ελευθεροτυπίας στα χέρια του να μας εξηγεί πώς τείνουν να γίνουν τα πράγματα....Αλλά και πώς από εδώ και πέρα θα πρέπει να θρέψει τρία παιδιά... Βέβαια, δε μπορώ να πω πως λυπήθηκα παραπάνω από ότι λυπήθηκα για τον πατέρα μου, για τον θείο μου, για τον περιπτερά ή τον κρεοπώλη της γειτονιάς... Είναι όμως κάτι που υπάρχει γύρω μας, το βλέπουμε, το βιώνουμε και σίγουρα δεν μπορούμε με τίποτα να κλείσουμε τα μάτια και να κάνουμε πως δεν το βλέπουμε ή πως - ακόμη χειρότερα- δεν υπάρχει....

Ένας καλός δημοσιογράφος δεν θα χαθεί ποτέ, ένας καλός τραγουδιστής δεν θα χαθεί ποτέ, ένας καλός επιπλοποιός, σεφ, ή οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα το οποίο θα στηρίζεται σωστά από κάποιον άνθρωπο που έχει μυαλό και φυσικά μια στοιχειώδη εμπειρία... Δε θα χαθεί ποτέ.... Απλά θα αλλάξει  ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κάθε ένα από τα επαγγέλματα να κάνει την εκπομπή του, να κάνει την διανομή του χωρίς φυσικά να χάνει την αξιοπιστεία του, το νόημα περιεχομένου του, την χρησιμότητα του.... Τώρα θα μου πείτε πώς θα γίνει αυτό! Και εμείς την ίδια απορία έχουμε.... Όχι επειδή μας λείπει μυαλό ή διάθεση, απλά επειδή μας λείπει - αυτό που όλοι εύκολα και με μια λέξη ονομάζουν- εμπειρία...

Μια από τις πιθανές και ποιο σωστά τοποθετημένες λύσεις είναι αυτό που στις μέρες μας το λέμε ίντερνετ! Μπλογκς, σελίδες, εφημερίδες... Και ο Θεός να βάλει το χέρι του...

Δεν μετανιώνω για το ότι επέλεξα την δημοσιογραφία. Σαφώς και αγαπούσα πολύ την ηχοληψία και θα μπορούσα να είμαι εκεί. Είμαι σίγουρη όμως ότι μέσα από την δημοσιογραφία τελικά, θα καταφέρω να επικοινωνήσω πραγματικά με τον κόσμο και να αποκτήσω όσες συγκινήσεις κανένα άλλο επάγγελμα δεν διαθέτει...

Τέλος....Και κάποιος να με ξεματιάξει....Θα σπάσει το κεφάλι μου!!!!!

 ‎1.11.11 Θα μπορούσε να είναι η συνταγή για την υπέροχη αρχή που κάναμε σήμερα στο χώρο του Ιεκ για τον τομέα της δημοσιογραφίας....!!!!!!Αν και με χίλιες αναποδιές!Αργοπορημένο λεωφορείο,κρυμμένο εισητήριο στο πάτο της τσάντας,αλλαγή του λεωφορείου -γιατί έπαθε λάστιχο το πρώτο...Μπορώ να πω πως νιώθω μια απίστευτη χαρά και ικανοποίηση,αφού φέραμε εις πέρας το πρώτο μας σεμινάριο με ομιλητή και συνεντευξιαζόμενο τον..έναν και μοναδικό για μένα Εμίλιο Λιάτσο που με την υπομονή του και με την κατάρτιση που τον διακατέχει μας έκανε να αγαπήσουμε αλλά και να κατανοήσουμε εις βάθος τα υπέρ και τα κατά του επαγγέλματος που πρόκειται να μας ταίσει στο μέλλον,μιας και το επιλέξαμε για βασική δουλειά!
Εύχομαι να καταφέρουμε κάποια στιγμή να τον φτάσουμε και μακάρι και να το προσπεράσουμε χωρίς να καβαλήσουμε το καλάμι και χωρίς να μας καβαλήσει κανένας κυβερνητικός/εξουσιαστικός παράγοντας, έτσι ώστε να προσφέρουμε στον κόσμο καθαρή και καίρεια ενημέρωση και ψυχαγωγία τις ώρες που μας αντέχει το πρόγραμμα!Αντε και καλό μας μήνα βρε....!!!!