Ακόμα ένα κεράκι για να μοιάσει η τούρτα με σφουγγάρι...πού να φτάσουμε και στον μισό αιώνα δλδ :ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

Κάθισα κι έγραψα όλα όσα πέτυχα αυτό το χρόνο. Κι όλα όσα απέτυχαν. Κι όλα όσα έτυχαν. 

Τί κατάλαβα μέχρι τώρα και τί ακόμα περιμένει να γίνει αντιληπτό.

Οι δύο λευκές τρίχες γούρι γούρι λένε. Όταν ερωτευθούν μεταξύ τους όμως κι αρχίσουνε τα πάρτυ της αναπαραγωγής και μετά ν' απειλούνε με αφανισμό τις καστανές πάλι γούρι γούρι θα΄ναι; Μέχρι τότε βλέπουμε...

Τούρτα λεμόνι μασκαρπόνε για τα φετινά κεράκια. Αλλά την Κυριακή. Προς το παρόν, μια φώτο από τζίςκέικ παρόμοιο. :)))))))))))))))))) Την Κυριακή θα βγάλω φώτο να δειτε. Νόου οφφενς αν τελικά γίνει ... σοκολάτας! :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Κλείνω και φέτος τα 26. Του χρόνου τα 28. πιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!

Δεν βαριέσαι. Ρολόι είναι, όχι ψυχή.

Για δέστε τί σας έφερα!!!! :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Εξι παρά το πρωί. Ελέγχω το διαμερισματάκι. Ρίχνω ένα τελευταίο επαναληπτικό σφουγγάρισμα. Τέλεια,όλα αστράπτουν! :))))))))))))

Έξι και μισή, παίρνω τρένο. Εφτά και κάτι στο αεροδρόμιο του φρανκ.Πεταλούρ πεταλούρ πεταλούρ - έρχεται η μάμμα μου, έρχεται η μάμμα μου! :)))))))))))))))))))))))))))))

Μαμά ήδη εκεί. Πίνουμε τον πρώτο καφέ της ημέρας. Αν όμως σκεφτείς ότι τη νύχτα ο Μορφέας έχασε από την Ανδρεναλίνη, ήμουνα στον έβδομο καφέ του τριαντάωρου.

Εννέα και κάτι  φτάνουμε στη γειτονιά μου.

- Μάμμα, χρειάζεσαι κάτι που τον μπακάλη;

- Φρούτα γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν έχεις.

- Έχω τρία νεκταρίνια!...φυσικά είναι και κάποιας ηλικίας, δεν ξέρω αν είναι πρέπον να τα φάμε...ντροπή!

- Άμαν σου λέω εγώ!!!

Δέκα παρά, πίνουμε τον δεύτερο καφέ της ημέρας. Ελληνικό. Δεύτερη φορά που πίνω ελληνικό. Τελικά είναι πολύυ ωραίος καφές! Το κριτικό μάτι της μητρός, ήδη εντόπισε τρεις πιθανότητες βελτίωσης χώρου.

- Να μην έχεις ένα μπρίκι...πάλι καλά που το έφερα δηλαδή...Φάε λίγο μήλο.

- Δεν θέλω. Δοκίμασε το ψωμί, μου. Έκαμα το στις τρεις το πρωί, εν φρέσκο φρέσκο.

- ααααααααα, εν πολλά ωραίο! Πώς το έκαμες;

- Αλεύρι και μπίρα! (Άπαικτη η συνταγή-πρόσθεσα τσας αλάτι και τσασ λαδάκι).

- Μαγιά εννοείς!

- ΝΌΟΟΟΟΟΟΟουπ. Έβαλα αλεύρι στο μποοοοολ...και μετά του έκανε γκλουπ γκλουπ η μπίρα...Φινίτο! Το πιο εύκολο ψωμί έβερ! (Αναλογία μισό κιλό αλεύρι προς 1/4 λίτρου μπίρα. γράφετε;)

- Μάλιστα. Θες να καθαρίσουμε το σπίτι μάνι μάνι; (τσάκα τσάκα)

Γκρινιάζω. Θυμάται ότι είναι σπίτι ΜΟΥ!

Βγαίνουμε έξω στην πόλη. 

Στο πιο όμορφο πολυκατάστημα η μαμά έχει πάθει αμόκ. Τρέχει πέρα δώθε μην και της ξεφύγει κάτι. Η κόρη της- μουά μουά-έχει καταρρεύσει σε ένα καναπέ. Δεν παίρνω κι όρκο αλλά μπορεί να έριξα και κανένα υπνάκο.

Οκτώ παρά το βράδυ, επιστρέφουμε στο σπίτι. Της προτείνω να ξεκουραστεί. 

- Πέσε κοιμήσου που είσαι σαν το λεμόνι, Ιούλη μήνα!

- Πριιιιιιτς!

Εννέα παρά ξυπνάω με μάγουλο  ντομάτα.

Το διαμέρισμά μου έχει αλλάξει όψη σε μία ώρα.

Αντικείμενα έχουν αλλάξει θέση, η φρουτιέρα έχει στρογγυλοκαθίσει στο τραπέζι, οι ορχιδέες μου πήραν τον δρόμο της εξορίας προς το περβάζι. Διαφορετική κατανομή καθαριστικών-σαμπουάν και παρέα, επίσης. Τα παπούτσια έχουν εξαφανιστεί από την είσοδο. Και η μαμά μου ελέγχει το ψυγείο...

- Μα βρήκα μαρμελάδα σε τάπερ μέσα στο ψυγείο. Εσύ την έκαμες;

- Ε...ήταν τα τέσσερα χρυσόμηλα και τα δύο νεκταρίνια του προηγούμενου μήνα. Η γιαγιά έλεγε ότι εν αμαρτία να πετάσσεις φαγητό. - "τόσα μωρά πεινούν!" περνάει η φωνή της.- Σόου, έκαμα τα μαρμελάδα...

Χορευτικό κεφαλιού. Κλείνει το ψυγείο και μπαίνει στο ντους.

Πέφτει τέζα για νάνι...

Έντεκα παρά. Τα έχω βάλει όλα στη θέση τους. Πλυν της μάμας μου...

Από αγάπη το κάνει... Πάντα από αγάπη μας ταράζουν τα νερά...

- Ουάο! Εμεγάλωσα! Δεν αντιδρώ σαν έφηβο στραβωμένο! -

Και η εβδομάδα, που θα περάσουμε οι δυο μας παρέα, μόλις άρχισε... Ολέ!

Χρόνια Πολλά Προφήτη Ηλία μου,

Κι ας είναι για σένα η ευχή, αστεία-αν όχι ειρωνία.

Μην σκέφτεσαι την αιωνιότητα,

Κι αυτή μια περίοδος είναι,

Που έχασε την τελεία κι έμεινε το κεφαλαίο γράμμα να χάσκει νυσταγμένο.

Μην κλαις αυτό το βράδυ βρε Προφήτη μου,

Αμαυρίσανε την εορτή σου

Αλλά – ευτυχώς- καθώς λένε οι παλιοί,

οι προσευχές δεν καρβουνιάζουνε ποτές.

Κράτα στις ψυχούλες, συντροφιά.

Έχουνε κρεμμαστεί από μια κλωστή δίχως άκρες,

Βαραίνουν σαν σκιές του ψυχομαχόμενου δειλινού.

Θαμπά χαλίκια,

Λίγο πριν πεταχτούν στην θαλασσένια κι έφηβη μας λήθη,

- Το άπειρον εφθόνεψεν τούτη η κακούργα. -

Χάιδευε Άγιε μου,τον θρήνο τους, κάθε νύχτα

Κι όχι μόνο την αποψινή,

- στη ματωμένη διάλυση ενός κακόγουστου προξενιού για στην αρχή αργόσυρτου βιασμού;-

Που δυναμώνουν τους σπασμούς κι αλληλοσυγκρούονται,

Παλαμάκια στου ήλιου το βαρύ ζεϊμπέκικο,

Κρατάνε τον ρυθμό,

σαν ξημερώσει η εικοστή του Ιούλη βόλτα,

ν’ακούσουμε το ρώτημά τους επιτέλους:

« Γ Ι ΑΑΑΑΑΑ Τ ΙΙΙΙΙΙΙΙ ; »

Αγκυροβολημένος αναστεναγμός στο ερωτηματικό.

Δώσε του Προφήτη μου, 

Οψιδιανού φιλί ,

να μας σκίζει την ανούσια και μάταια πνοή,

ανούσια και μάταια- σαν της γης ματωμένη μοιρασιά...   

Χμ..Καθάρισμα λαιμού. χχκκκκκ...όποτε φάω φέτα έτσι παθαίνω. Γιατί ρε παιδί μου;

Έχω μια βδομάδα για να ωριμάσω κι άλλο και να σοβαρευτώ, έτσι είπα να αρχίσω να κάνω δωράκια στα ματάκια μου και να κεράσω δροσερά γλυκά τα ματάκια των άλλων κοριτσιών και μερικών χαρούμενων αγοριών.

Πρώτα βάζουμε μουσική, κοριτσάκια μου καλά! Όχι, κακά κορίτσια, τα θυμάστε;

Ξεκινήσαμε με τον θεό της χρονιάς, Χιου Τζάκμαν.

Η Σαμάνθα πάντα είχε γούστο, κακά τα ψέμματα...

Για αυτό έχουμε πάντα μπουκαλάκι με νερό στην τσάντα! :Ρ

 Eddie Cibrian, κλασσικό αγαπημένο αξεσουάρ πισίνας! :)))))))))))))))))

 Ο τέλειος γραμματέας!!! ...αχ βρε Σκάρλετ, αχ βρε Σκάρλετ!

 Καταρχάς είναι ο Τζόνι Ντεπ. Με κιθάρα! I rest my case. Η μουσική φώτο της ημέρας.

 xm...milk chocolate anyone?

Η ομορφιά σύνορα δεν γνωρίζει :Ρ

Αυτή είναι για κάτι κοριτσάκια που σιχαινόμαστε το κάπνισμα αλλά σε τέτοιο υφάκι...χμ..ε τα γέριμα ,ταιριάζει το τσιγάρο!

Άντε, κι ένα δικό μας παιδί! ο Τέο Θεοδωρίδης...

 Τέέέέέέέέέέέέέέέέέέέέέέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεελειο Σαββατοκύριακο!!!!

ΥΓ:Λόγω ύφους, άφησα Κόλιν και Μπιγκ εκτός κολάζ αυτή τη φορά.

Στο τηλέφωνο ο Χ, ένας αγαπημένος φίλος για να μου ευχηθεί "Χρόνια Πολλά" για την προσωπική μου Ανάσταση.

Γελάσαμε πολύ, είχα παντελώς ξεχάσει ότι ξαναγεννήθηκα. Κάπως έτσι αποδεικνύεται μάλλον και η ματαιότητα όσων πιστεύουν στις μετενσαρκώσεις. Αν ξεχνάς ποιός ήσουν λίγο πριν τον τελευταίο σου θάνατο, τί σημασία έχει η αναγέννηση; Αυτός ο γύρος δεν είναι που μετράει;

Ο Γ έχασε τη δουλειά του πριν μια βδομάδα ακριβώς. Θα δουλεύει βέβαια κανονικά, μέχρι το τέλος του Αυγούστου. Το Σαββατοκύριακο πριν την απόλυση του, είχαμε τσακωθεί διότι επέμενε να πάει στο γραφείο και την Κυριακή, χωρίς βέβαια την ανάλογη πληρωμή. Εννοείται πως πήγε. Και μετά το "Ευχαριστώ" της Εταιρείας για τις εθελοντικές του υπερωρίες. Δεν μιλιότανε μέχρι και την Τρίτη. Πρώτη φορά τον είδα απελπισμένο. Πρώτη φορά εξέφρασε την δυσαρέσκειά του για την εδώ ζωή του. Οι διακοπές του γιοκ, όλες οι άδειες ώρες στην αναζήτηση κάποιας άλλης εργασίας. Έχει πάρει και την απόφαση να φύγει για πάντα από την Γερμανία. Έχει κουραστεί να ζει μόνος. "Εσύ το αντέχεις;"

Την Τετάρτη, είχε πάθει ένα μικρό νευρικό κλονισμό και η Ε. Όλη τη νύχτα την περάσαμε αναλύοντας την ξενοφοβία των Γερμανών,να προσπαθώ να την ηρεμήσω, να πίνουμε το ένα ποτηράκι μετά το άλλο, να κλαίει και να οδύρεται για την μοναξιά της. Και να κοιμάται ανα διαλείμματα. Θέλει να σταματήσει το διδακτορικό, να παραιτηθεί από τη δουλειά, να επιστρέψει μόνιμα σπίτι. Έχει ήδη δέκα χρόνια στην ίδια πόλη, κουράστηκε. Χωρίς σχέση, χωρίς πραγματικούς φίλους, χωρίς βασική κοινωνική ζωή.  " Εσύ δεν κουράστηκες;"

Χμ... Από τη στιγμή που είσαι σίγουρη ότι προς το παρόν, η πατρίδα δεν είναι πια το σπίτι σου και μέχρι την στιγμή που θα αντιληφθείς ποιός τόπος μπογιατίζει αγκαλίτσα για σπιτικό, τί να το σκέφτεσαι και να χαλιέσαι; 

Άφησα τα μελλοντικά γεγονότα στο παρόν. Ολοκληρώνω πράξεις χωρίς παράλληλα μπλαμπλα. Πείστηκαν να κοιμηθούν οι λογισμοί, ευτυχώς, πριν καν ψιθυριστούν από τις σκιές.

Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για κατάθλιψη ούτε για υπαρξιακά. Μπορεί να ξαναχάλασε ο καιρός και ο φετινός Ιούλιος να μοιάζει με κυπριακό Νοέμβρη αλλά ... έχουν βγει από το επιλεκτικό πλέιερ τα μίξουαλς της μοναξιάς, των σιωπών, του γκρι. Έχουνε μετατραπεί σε μουσική ραδιοφώνου στο αυτοκίνητο. Δεν δίνω σημασία. Απλά υπάρχουν. Μέχρι να φτάσουμε σε ένα επόμενο κομβικό σημείο.

Όλα θα έρθουν όταν είμαστε έτοιμοι να τ΄αγκαλιάσουμε. 

Εξάλλου η θρυλική αλήθεια της αισιοδοξίας παίζει στους Δύο Ξένους : "Μ΄ αγαπάει και μένει κι ένα!"

Καληνύχτα κι όνειρα γλυκά... :))))))))))))))))))...

... Με ένα αγαπημένο τραγούδι από την Άννα, από τα πολλά ωραία της.

Μεθυσμένη Πολιτεία ... σ΄αγαπώ!

Μπλα μπλα μπλα, χαχαχα ...ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑου!

Περπατούσαμε με την Τ και ως συνήθως δεν έβλεπα πού πατούσα. Στον παράλληλο του κεντρικού δρόμου, ξαφνικά η Τ, που φτάνει στους ώμους μου βρέθηκε να με περνάει 10 κεφάλια. Ουψ, ποιός άνοιξε αυτόν τον λάκκο ρε παιδιά; Εγώ γιατί μια ζωή πέφτω μέσα σε λάκκους; Γιατί ποτέ δεν βλέπω πού βαδίζω; Γιατί η παράγραφος θα μπορούσε να διαβαστεί και αλληγορικά; 

Η πρώτη τρομάρα σκεπάστηκε από τον φοβερό αντίλαλο με τη βουνίσια καταγωγή στη δύναμη και την κορώνα. Πώς βγαίνεις; Προσφέρεται πάντα ένα καλό και δυνατό παιδί; Ναι αλλά αυτή τη φορά το πιλάτες έκανε θαύματα στην αυτοεπιβίωση! Το πόδι μου απέκτησε ακόμα μια πληγή. Η συλλογή, που μαζεύω από τόση δα μεγάλωσε πάλι! Πρόχειρο καθάρισμα με το χαρτομάντηλο.

Στο σπίτι, πήρα την μπουκάλα με τη ζιβανία για να καθαρίσω το χτύπημα. Έχει περίπου μισό χρόνο, που έμεινε μια γουλιά στον πάτο. Συστηματική άρνηση να απαχωριστώ το μπουκάλι. Τελευταία γουλιά, στο βαμβάκι και μετά πάνω στο πόδι. Τελευταία γουλιά από τη ζιβανία του παππού. Δεν έχει άλλη ζιβανία τέτοια στον κόσμο όλο! Όταν ήμουνα μικρή και σκοτωνόμουνα στην αυλή τους, η γιαγιά έφερνε τη ζιβανία φωνάζοντας για την "αππάρα" που έχει για εγγονή. Ο παππούς χαμογελούσε περήφανα που δεν έκλαιγα (όταν συνηθίσεις βλέπεις δεν καταλαβαίνεις Θεό!) και έλουζε τις μεγάλες γρατσουνιές με το ιερό ποτό της Κύπρου. Μετά, φιλούσε το μάγουλο για να πιάσει σίγουρα η γιατρειά. 

Έφτιαχνε (κι ελιές και ξυδάτα αλλά άσχετο τώρα) και κρασί μα αυτό το χρησιμοποιούσαμε μόνο για το φαγητό ή ως ...ξύδι! Αλλά η ζιβάνα του, ήταν πρώτης ποιότητας, κεραστικό για τους καλεσμένους παρέα με τα μεζεδάκια, φάρμακο για εντριβή, για πονόδοντο, για καθάρισμα πληγών, με μια σταξιά κανέλα φάρμακο και για το κρυολόγημα ...

Το μπουκάλι θα ξαναγεμίσει. Και η καρδιά επίσης. Οι θέσεις μας στη σκηνή αλλάζουνε σιγά σιγά. Καμιά φορά και γρήγορα.

Πού θα πάει ρε παιδί μου; Τί στο καλό; Δυόσμο για τσάι ξέρανα! Εντάξει, δεν ήταν κάτι το ουάο...αλλά πάλι! Στην ζιβανία θα κολλήσουμε; Κάποια στιγμή, θα μάθουμε να την φτιάχουμε κι αυτή! Τόσα γονίδια κρασοπαραγωγής, θα μιλήσουν το λοιπόν!

Πάππαλα η ζιβανία του παππούλη. Με πήρε και το κλάμα, παρασυγκινηθήκαμε λόγω ορμονών. Δεν είχε φιλί σήμερα... :(((((((((( Περνάνε τελείως οι πληγές όταν δεν υπάρχει κάποιος να τις κάνει μα (μπεμπε για φιλί); Αυτό πόση αλληγορία χωράει;

Να ακούσουμε Αττίκ;

Η θεία Βίκυ λέει:

"Προκειμένου να παραχθεί ζιβανία ανώτερης ποιότητας, χρησιμοποιούνται ώριμα υγιή σταφύλια της καλύτερης ποιότητας. Το σταφύλι που χρησιμοποιείται για ζύμωση πρέπει να είναι λιγότερο από 13°, προκειμένου να επιτευχθεί η τέλεια ζύμωση. Μόλις η διαδικασία της ζύμωσης ολοκληρωθεί (δηλ. λιγότεροι ή ίσος στην ανάγνωση 0° Baumι) το κρασί και ο οπός μήλου μεταφέρονται στο κύριο τμήμα των συσκευών απόσταξης, το καζάνι, και η διαδικασία απόσταξης αρχίζει. Η τελευταία ζιβανία που βγαίνει από τις συσκευές καλείται "πόρακος" και έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε οινόπνευμα. Υπάρχουν κυρίως τρεις τύποι διαδικασιών απόσταξης:

• Απόσταξη μόνο του κρασιού.
• Απόσταξη του κρασιού και του οπού μήλου.
• Απόσταξη του οπού μήλου με το νερό και την τελευταία ζιβανία ("ποράκος").

Ανάλογα με τη διαδικασία απόσταξης, διαφορετικές ποιότητες ζιβανίας μπορούν να παραχθούν."

Το κοριτσάκι ήθελε τη νύχτα αγκαλίτσα.Και όχι μόνο.

Το αγόρι ήθελε φιλιά.Και όχι μόνο.

Νόμιζαν πως υπήρχε ταυτοφωνία τουλάχιστον στο "και όχι μόνο".

Λάθος...ουψ και ουφ και ααχ, τί πάθαμε!

Όμορφη η νύχτα, καλοκαιρινή και μωβ.

Ιδρώτας η αγκαλιά του - την έπνιγε μαζί με τα "Σ΄αγαπώ!" του.

Στο σώμα της ανύπαρκτος ο αντίλαλος αγάπης - Τον άγχωσε.

Έσταζε μέλι το φιλί του,

γλυκό σαν τις λεξούλες που έγδυνε η αναπνοή του.

Διψούσε για χάδι, του πρόσφερε κόκκινο ξηρό κρασί σε κρύσταλλο,

που θύμιζε το βλέμμα της - εύθραυστο, διάφανο και άηχο.

 Μισός έρωτας, αυτή με πόθο, αυτός με πάθος.

Το σώμα της τραγουδούσε η ψυχή του.

Σα να έπαιζε η Σελήνη με τα σύννεφα, κρυφτό.

Ξημέρωσε. Τα σώματα κοιμόντουσαν αποκαμωμένα του έρωτα.

- Το ίδιο και η Σελήνη. Νάνι τάιμ.-

Οι ψυχές σαν τα σύννεφα ταξιδεύουν αλλού, στα πραγματικά τους "θέλω".

Αυτός ονειρεύται την αγάπη της.

Αυτή ονειρεύται πως σίγουρα κάπου αλλού θα υπάρχει ο Αγάπης της..

Όνειρα,

που σαν τελειώσει ο ύπνος γίνονται βροχή ν΄ αναστήσουν το χώμα.

Σαν τα σύννεφα.

Μακάρια η ανακύκλωση της Φύσης και του Ονείρου.

Δεν το ξέρει ακόμα.

Θα περάσουν αρκετές νύχτες.

Θα τον αφήσει με το ίδιο παράπονο.

Μα έχει ήσυχη τη συνείδησή της. Ό,τι έχει, του το δίνει.

Χαμόγελο και νάζι. Φροντίδα κι αγκαλιά.

Κι αυτός εξάλλου αν την αγαπάει πραγματικά, μπορεί να μετατραπεί σε αυτόν που περιμένει.

Τις προάλλες είχαμε πάλι, μια μεγάλη συζήτηση και πολύωρη, για όρους όπως "Εθνικισμός", "Κοσμοπολίτης", "Ιστορικότητα", "Πατριωτισμός", "Αριστεροί και Δεξιοί", "Προδοσία", "Αντίσταση", "Αγώνας", "Άτομο", "Ελευθερία", "Δημοκρατία", "Εισβολή και Κατοχή", "Επανάσταση", "Σύντροφοι", "Συναγωνιστές" κλπ

Δεν είπα κουβέντα. Τώρα τελευταία βαριέμαι και να μιλήσω.Γιατί να μιλήσεις; Για να πείσεις τον άλλο πως τα δικά σου πιστεύω είναι τα σωστά; Εξάλλου, μέσα στον μήνα, την ίδια συζήτηση θα έχουμε και πάλι. Με πάνω κάτω, τις ίδιες διατυπώσεις, από τα ίδια άτομα. Κι έπειτα, τί σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ έχεις δίκαιο και οι άλλοι όχι;

Παιδιά από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Τί παιδιά δηλαδή; Και παιδιά και μεγάλοι. Και αριστεροί και δεξιοί. Και "φασίστες" και "αναρχικοί".Και συντοπίτες.

Κατανόηση καμία δεν έχω για άτομα, που μου φοράνε τον Τσε, μιλάνε για ώρες για την "πεμπτουσία" του μαρξισμού ενώ στην πράξη είναι οι απόλυτοι λάτρεις του καπιταλισμού και της καταναλωτικής ασυδοσίας. Οι ταμπέλες δεν φτιάχτηκαν για κέρατα ρε παιδιά αλλά για απόδοση ονόματος σε μια ιδέα, που οφείλεις αν την πιστεύεις, να την τιμάς.

Ένα πανέρι γνώμες κι ένα πανέρι αλήθειες. Ατομικά. Μέσα σε όλα τα φρούτα, κρύβεται και ο χυμός της μιας αλήθειας. Της πραγματικής.

Θλίβομαι παράξενα και παράλογα. Είναι Ιούλης βλέπεις.

Τις τελευταίες μέρες πέραν της υγρασίας, είχα να παλέψω και με μια εσωτερική οργή. Δεν έχω καταφέρει να με ηρεμήσω. Πήγα κολύμι, πήγα για ψώνια, έσκαβα για ένα οκτάωρο υπό τον χαμηλό γερμανικό ήλιο. 

Ο νους μου κόλλησε σε ένα σημείο. Η καρδιά σε χίλια. Καλοκαίρι καλοκαίρι, καιρός για κοκτέηλ (να και τον αυθόρμητο στίχο για καλοκαιρινό χιτ) αλλά και η κουλ αύρα έχει τα όριά της!

Ενώ και καλά, μιλάμε για ένωση της Νήσου, το δάκτυλο των μεγάλων άρχισε να σούζεται δυνατά και να θυμίζει τροφαντή χορεύτρια χανούμ, προσπαθώντας μεγάλοι μικροί, να αφήσουμε όποιο κομμάτι του παρελθόντος στην λήθη για το καλό του αύριο των παιδιών μας,

Ίσως να ανοίξουν την Σχολή της Χάλκης, με το αζημίωτο, βεβαίως βεβαίως.

Κόμπος.

Στα κατεχόμενα, οι Τούρκοι ετοιμάζουν ακόμα ένα άγαλμα του Κεμάλ. Στην είσοδο του οδοφράγματος του Αγίου Δομετίου. Πάω στοίχημα ότι θα είναι έτοιμο για τους εοαρτασμούς της 20ης Ιουλίου. Να βλέπει τα όσα δεν κατάφεραν να πάρουν το 74 αλλά στο μέλλον, ποιός ξέρει; Δικά τους κι αυτά. Ο Άγιος Δομέτιος μου, είναι εξάλλου κατά 4/5 δικός τους. Καλό ότι υπήρξαν διαμαρτυρίες κι από μέρος των Τουρκοκυπρίων. Μα πόσοι να΄ναι και αυτοί; Τους έπνιξαν οι έποικοι.

Κάποιοι γνωστοί, είπανε να μαζέψουν χρήματα, και να στήσουν άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου ή του Κολοκοτρώνη. Ημαρτον κι αν φτιαχτεί (που με αυτήν την κυβέρνηση ποτέ των ποτών όσα ποτά κι αν πιούμε), θα είναι σαν σουρεάλ εικαστικό δρώμενο! Πλάκα θα είχε... :)))))))))))

Στις ελεύθερες ακόμα περιοχές, τα Μητσοφάκια, κτίζουν νέους ήρωες "Αντιστασιακούς". Σε λίγο η Πρώτη Απριλίου, θα διαγραφεί κι από τα βιβλία, θα είναι ακόμα μια Πρωταπριλιά. Με τόσα ψέμματα, που φτιάχνεται η Ιστορία, τί ζημιά θα κάνει μωρέ, ακόμα ένα, και μάλιστα τη μέρα της πλάκας;

Τους τάφους των πραγματικών ηρώων δεν ξέρω πώς θα κρύψουν.Να μαρανθεί το χέρι αυτού που θα προσπαθήσει να τους μαγαρίσει, κατάρρα κι ευχή, λέει ο .....

Πώς να νιώσεις μονιασμένος με τους δικούς σου όταν σου γ.... τη μνήμη της αγνής αυτοθυσίας; 

Νιώθω ότι βαλλόμαστε από παντού. Το εκστατικό πάθος των Τούρκων, την μπαφοπαθητικότητα των Ελλήνων.

Το μόνο παρήγορο είναι η αλήθεια, που αρνείται να περάσει στη λήθη. Όπου και να την χώσουν, θα βγει να μας ξυπνήσει και να μας παλαβώσει, σαν δυνατός μεσημεριάτικος ήλιος. Στην ώρα της θε να βγει πάτνως. Τώρα αν ζούμε μέχρι τότε...άγνωστο.

Κι αν καταφέρουνε να κοιμήσουν τους θανάτους όσων υπερασπίστηκαν την Ελευθερία τους, θα υπάρχει πάντα, σε ξένα χέρια, η οπτικογράφηση της θυσίας των Ισαάκ και Σολωμού. Και η περσινή καταδίκη της Τουρκίας.

Όσοι έζησαν, ξέρουν. Όπως ξέρουν ότι η αγάπη για την πατριδα, δεν είναι ισότιμο του μίσους για οποιονδήποτε και ό,τιδήποτε άλλο ή ξένο.

Κι ενώ μέσα σου παλεύεις για το πρέπον της καρδιάς και το ειρηνικό, εσύ γνωρίζεις τι νιώθει η καρδούλα σου κάθε μέρα που ξυπνάς, και απ' το παράθυρό σου, δεν φέρνει παιδιά ο Πειραιάς αλλά ο Πενταδάκτυλος ένα βάρος που τον γερνάει, με την γιγαντοχερσαία σημαία "Τί ευτυχία να είσαι Τούρκος".

Όλα ανεμογέφυρες και σιγουριά καμία.

ΥΓ: Το πρώτο βίντεο είναι για τη μνήμη το δεύτερο για να γελάσει η καρδιά μας!