Σε έξι ώρες περίπου θα είμαι πάλι σε ένα αεροπλάνο.

Η χρονιά θα είναι πανδύσκολη, και δεν είμαι και πολύ έτοιμη ακόμα. Ίσως για αυτό και ανέβαλα όσο μπορούσα την επιστροφή.

Τέσπα, ο χρόνος κυλάει και δεν περιμένει, για αυτό αρχίζουμε σύντομα τα εκατοστάρια!

Έβαλα σκοπό και για γυμναστήριο, μόλις κανονιστούν όλα τα υπόλοιπα!

Αλήθεια,για αυτό το power plate, έχω ακούσει και διαβάσει τα χίλια μύρια! Τελικά είναι καλό ή όχι; Λένε ότι το αμφίπλευρο είναι μη επιβλαβές. Ισχύει ή θα γίνουνε τα κοκκαλάκια μας σε λίγα χρόνια, ζάχαρη άχνη;

Το έχει δοκιμάσει κάποιος να φωτίσει και μας τους άσχετους;

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Τί τον ήθελα τον καφέ με τις γειτόνισσες σήμερα; Ε;

Ουφφφ.....

Σαν καλό κοριτσάκι, να τους κάνω και καφέ, να τους φέρω και το γλυκά που ετοίμασα, και τυρόπιττα, μην ξεχνιόμαστε! Και αφού τελειώσανε με τις χάρες μου τις χίλιες και τα κακά μου τα ανύπαρκτα (τους γλύκαναν τα brownies :P), με ρώτησαν για τον τυχερό.

-Μα τι εννοείς ΕΝ υπάρχει τυχερός; Ιντα, εν πράματα τούτα; Εν τζαι έχουν σε τζαι κλεισμένη στο σπίτι! ( Στραβολαιμίαση και στραβομουτσούνισμα alltogether! (εμ, βέβαια, τότε με ποιούς πηγαινοέρχομαι τα βράδια; Μα γίνεται απλά φίλοι;)

-Να είσαι κοψονούρισσα, να βρεις ένα καλό παιδι, που καλήν οικογένεια, με καλή δουλειά. Να μεν φοάσαι τίποτε! Η κόρη της..... ξέρεις την;

- Όι...

-Μα γίνεται να μεν την ξέρεις; Εν η κόρη της που μεινίσκει στο σπίτι 3 δρόμους παράλληλα που μας...

-ΑΑΑΑΑ..... νννννναι.... (ΟΙΑ!;!;;;;;!!!! ΠΟΙΑ ΕΝ ΤΟΥΤΗ; Δεν την γνωρίζω, τα προσωπικά της όμως, τα έμαθα... Ρε όρεξη που την έχουνε οι θείτσες σήμερα! Αύριο εμένα θα έχουνε έτσι στο στόμα τους, βεβαίως βεβαίως...)

Η κουβέντα του καλού γαμπρού πηγαινοερχόταν από στόμα σε στόμα. Να δούμε μέχρι πότε θα με θεωρούνε καλή νύμφη...Μόνο σε αντίθετη περίπτωση θα με αφήσουν στην ησυχία μου... Μπήκα σε πειρασμό να τους αποδείξω τη "νυμφική μου ανικανότητα", όταν βγάλανε από την τσάντα τους και την πρόταση προξενιού... (Το φετινό καλοκαίρι αποδείχτηκε άκαρδο και επιθετικό στο θέμα προξενιά. Όχι γιατί είμαι κάτι το σπέσιαλ, αλλά γιατί επειδή έτσι! Είναι θέμα Κύπρου και θέμα ηλικίας! Και αυτοί οι άντρες, δεν μπορούνε να γνωρίσουνε από μόνοι τους "κοπέλα από σπίτι" για σοβαρό σκοπό; κι αυτό δουλειά των γονιών τους πια!!!!!!;;;;!!!! )

Έφυγαν επιτέλους και η μαμά μου επανέλαβε τις ευχές για ένα καλό παιδί... Στραβομουτσούνισμα δικό μου τώρα...

Διότι όπου "Καλό παιδί, από καλή οικογένεια, με καλή δουλειά" μεταφράζουμε σε " πλούσιο παιδί, από πλούσια οικογένεια, με δουλειά ψηλών απολαβών"...

Τελικά είμαι τελείως χαζή για τη γυναικεία κοινωνία. Γιατί εγώ θέλω κάποιον με τον οποίο να χορεύουμε στα ίδια κύματα, με καλό χαρακτήρα, με κοινές απόψεις για να δημιουργήσουμε από κοινού τη ζωή και το μέλλον μας... όπως οι γονείς μου, όπως οι παππούδες μου, όπως όλα τα αγαπημένα ζευγάρια που γνωρίζω...

Και εννοείται, ότι είμαι ακόμα πιο χαζή από το "τελείως χαζή", διότι τους το δήλωσα κιόλας! :))))))))))  Και τόνισα και το "αλλιώς ΔΕΝ παντρεύομαι!"

Ευτυχώς, λαμβάνει τέλος η Κύπρος...Να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας για την επόμενη επίθεση, που θα λάβει χώρα σε λίγους μήνες, με την επιστροφή στα πάτρια εδάφη...

Και μια σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων... Δεν θεωρώ το προξενιό κακή ιδέα! Αλλά να γίνεται από ανθρώπους που πραγματικά σε γνωρίζουν, που θέλουν όντως το καλό σου, και όχι γείτονες ή κάτι συγγένισσες που σε είδανε στο γάμο κάποιου άλλου άγνωστου συγγενή...

Είναι τα τραγούδια είκονες ζωντανές. Συνοδοί ζωής, συνοδοί ψυχής.

Έχεις τραγούδια φυλαγμένα στην ψυχή και κάθε φορά που επιδιώκεις ή απλά τυγχάνει να τα ακούσεις, ένα δικό σου, ολόδικό σου βιωματικό videoclip ζωντανεύει στην οθόνη του μυαλού σου. Κι αφήνεσαι στη γλύκα ή την πίκρα του...

Σκιαγραφούν στιγμές μας.

Αναπόφευκτο το ταξίδι χωρίς εισιτήριο, χωρίς αποσκευές. Με μόνη συντροφιά τη μελωδία, το στίχο, τη φωνή του ερμηνευτή. Να πλαισιώνει διαλόγους ή μονολόγους, μοναξιές και παρέες, εξετάσεις και γλέντια, απελπισίες και εκστατικές χαρές.

Όμως, η¨"τηλεπάθεια" των τραγουδιών, είναι ό,τι πιο αγαπημένο! Αναζητάς νοητικά τη μελωδία, το στίχο ή τον ερμηνευτή. Μπορεί κι απλά να θες να ξαναζήσεις τη στιγμή, που δέθηκε μαζί του...Τίποτα... Δεν βρίσκεις το άλμπουμ και η μελωδία σου ξεφεύγει αλύπητα...

Παραδίδεις τα όπλα...Λανθασμένα...

Διότι, εκείνη ακριβώς την ώρα,η μαγική η μοίρα, φροντίζει να περάσει ένα αυτοκίνητο, και από μέσα ν' ακούγεται το τραγούδι που ζητούσες. ή Να ανοίξεις το ραδιόφωνο και να αρχίζει αυτό ακριβώς το τραγούδι! Τί μέθη, τί ευτυχία!

Είναι από τις πιο όμορφες μικρές χαρές της ζωής. Η πιο μελωδική, ίσως...

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Διαβάζω τα ποστς, τα σχόλια στο φόρουμ για τις εκλογές... Εδώ στο ΜΗ, κυρίως...

Εντάξει, θα πείτε ότι είμαι Κύπρια και δεν καταλαβαίνω...Πολύ πιθανόν.

Δημοκρατία έχουμε, η πλειοψηφία αποφασίζει. Και η πλειοψηφία αποφάσισε.

Δεν επέλεξε μόνο την παραμονή του Κωστάκη στην πρωθυπουργική θέση! Αποφάσισε να καταποντίσει τον Γιωργάκη και να δώσει περισσότερα ντεσιμπέλ στα μικρότερα κόμματα. Συγγνώμη αλλά το ΚΚΕ στις προηγούμενες εκλογές, είχε 12 έδρες, ενώ τώρα 22!!!! Δεν είναι αυτό σημαντική διαφορά;;;;!!!!!

Φωνάζουνε πολλοί για την ...αδικία! Τη βλακεία που κουβαλά ο μέσος Έλληνας πολίτης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό το μυαλό κουβαλά, έτσι επιλέγει. Δημοκρατία είναι να σεβόμαστε την πλειοψηφία. Δικτατορία είναι με το έτσι θέλω να διορίζεις τους κουμπάρους σου υπουργούς και να κυβερνάς τον τόπο με βάση τα θέλω της μειοψηφίας. Ή του στρατού, σαν θέλουμε ν' αναπολήσουμε τις μαγικές εποχές της Χούντας...

Μικρά κόμματα, αποκλείονται από τη βουλή, όμως τί θα λέγατε αν έμενε εκτός βουλής το 1/4 του λαού; Όπως το 1976 στην Κύπρο- Κυπριακή Δημοκρατία, 2 χρόνια μετά την εισβολή, με τόση προσφυγιά- όπου με την σύμπραξη 3 κομμάτων και τη θέσπιση του πλειοψηφικού συστήματος, έμεινε εκτός βουλής το ΔΗΣΥ-ΔΕΚ παρά την υποστήριξη από το 27,6% του λαού.  (Όταν πλέον με 3%, τα κόμματα, λαμβάνουνε βουλευτικές έδρες!) Αυτό είναι δημοκρατικό, σοσιαλιστικό, φιλολαϊκό ή κομμουνιστικό;

Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές της Κύπρου, σύμπραξαν όλα σχεδόν τα κόμματα υπέρ του Τάσσου Παπαδόπουλου κι ενάντια στο ΔΗΣΥ και τον υποψήφιο του, Γλαύκο Κληρίδη. Ακόμα και μέλη του ΔΗΣΥ, επέλεξαν την υποστήριξη άλλου υποψηφίου, του κου Αλέκου Μαρκίδη. Δημοκρατικό.Έτσι;

Παραπονιέστε για την κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Κάποτε ο ένας και κάποτε ο άλλος. Όμως να ψάξετε την αιτία στην αγάπη του Έλληνα για το παλιό, το παραδοσιακό. Το σίγουρο όνομα.;!  Που κουβαλάει μια σίγουρη θέση, μια καλή δουλειά.Που δεν υπάρχουνε κι αυτές, αλλιώς οι νέοι δεν θα ανήκαμε στη γενιά των 700 ευρώ. Και οι συνταξιούχοι στη γενιά των 250 ευρό. (και για να λέμε την αλήθεια, η ανεργία στην Ευρώπη θερίζει τη γενιά μας! ενώ στην Αμερική 2 στους 3 συνταξιούχους εργάζονται για να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια)

Όμως φταίνε μόνο οι κυβερνήσεις; Είναι δυνατόν να υπάρχουνε νοήμονες άνθρωποι, που να πιστεύουνε ότι για τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Ελλάδα, φταίει η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση; ΕΛΕΟΣ! Για το μόνο που θα φταίνε, είναι η αδιαφορία για τους πυρόπληκτους ή για την καλύτερη φύλαξη των δασικών περιοχών που επιβίωσαν.

Αν ο καθένας μας δρα σαν ιδιώτης και όχι σαν πολίτης, τότε είναι συνυπεύθυνος!

Και με πικρία βλέπω τους Τούρκους να αποκτάνε όλο και καλύτερους ηγέτες, ενώ εμείς πατάμε στην άβυσσο. Όμως ο κάθε λαός, έχει τον ηγέτη που του αξίζει! Δυστυχώς για μας, ευτυχώς για εκείνους...

Φιλιά!

Είμαι πολύ πολύ πολύ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ

..... ΘΥΜΩΜΕΝΗ!!!!!!!!!

Οκ, καλοί οι Ισπανοί (και ευπρεπείς ΟΥΥΥΥΥΥ) ΑΛΛΑ οι διαιτητές ακόμα καλύτεροι ανταγωνιστές!

Όπως και να'χει...

Τα ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΑΠΙΘΑΝΑ!!!  Κι ας χρεώνονταν φάουλ ακόμα και όταν απλά ανέπνεαν...

(οκ, ίσως να είμαι υπερβολική, αλλά μόλις τελείωσε το παιχνίδι!)

 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ;;;;

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Σ’ ευχαριστώ

Για κάθε δάκρυ μου,

Που άφησες να κυλήσει

Σε μάγουλο αφίλητο,

Σ’ ευχαριστώ.

Σ’ ευχαριστώ,

Για το μπουκέτο από νάρκισσους,

που κρατάς φυλακτό,

από κάθε αγάπη προστασία .

Για το κάθε αγκάθι,

Που στην καρδιά μου θέριεψε,

Και τη  ματώνει ακόμα,

Σ’ ευχαριστώ.

Σ’ ευχαριστώ,

Για τις στιγμές μας,

Που πέρασαν στον κόσμο των σκιών,

’ϋλες πια και άμουσες…

Μ’ έπλασες έντεχνα,

Από γυαλί έγινα διαμάντι,

Πανέμορφο κι άφθαρτο,

Για αυτό σ’ ευχαριστώ…

 «όποιος θέλει να πετύχει τα όσα ονειρεύεται, οφείλει να ρισκάρει.»

Ε! Για να ζήσεις και να απολαύσεις την κάθε σταγόνα των ονείρων σου, με εγκέφαλο λειτουργικό, ψυχή που παθιάζεται, σώμα παιχνιδιάρικο μέχρι τα 100 του, τότε μα φυσικά και οφείλεις να ρισκάρεις!!!!  Αλλιώς πήγαινε στον Έπαρχο, δήλωσε «φυτό» και ψάξε την πιο οικεία σε σένα, οικογένεια χλωρίδας για να πάρεις και το ανάλογο επίθετο.

Μάλιστα! Τί θέτουμε αλήθεια σε κίνδυνο; Τη ζωή μας; Τις μέχρι τώρα επιλογές μας; Την ψυχούλα μας; Τις σχέσεις μας με τους άλλους; Εντάξει… Τότε διακινδυνεύουμε να χάσουμε πολλά. Ή απολύτως τίποτα. Εξάλλου, όσα θα χάσεις, άλλα τόσα θα κερδίσεις αν επιμείνεις, παρά τις απογοητεύσεις, τη μοναξιά, την απόρριψη και την αποδοκιμασία. Αλήθεια, γιατί οι άνθρωποι που θέλουνε το καλό σου, να σε απορρίπτουν ή να σε αποδοκιμάζουν; Το μόνο που ίσως τους ζητήσεις είναι η εμπιστοσύνη.Τίποτα περισσότερο δεν θέλεις να σου προσφέρουν.

Μάλιστα! Θράσος και αναίδεια προς το συμβατό; ή προς το τετριμμένο;

Το "Είπαν-Λεξικό του Έξυπνου Λόγου"…Το Ρίσκο ΠΟΥΘΕΝΑ! Η Τόλμη ΑΦΑΝΤΗ! Και για το Θάρρος 3 (ολόκληρα) quotes-παραθέσεις! Τελικά οι διάσημοι έξυπνοι, δε μιλάνε για τα ρίσκα, τις τολμηρές αποφάσεις τους και ας είναι αυτά που τους έφεραν την επιτυχία και συνεπώς, τη φήμη!

Και για να μην ξεχνιόμαστε!

Εννοείται, πως για τον καθένα μας τα όρια είναι διαφορετικά! Αν τα ρίσκα σου, βρίσκονται στη γη ή στα σύννεφα, εσύ μπορείς να το ξέρεις και κανένας άλλος!

Το σημαντικό είναι να πράξουμε όσα μπορούμε και έτσι, στο μέλλον να μη μας βασανίζουν τόσα "αν...."

’σε που το "να" και το "αν" γράφονται και είναι εντελώς ανάποδα!

Φτάνει να πιστεύουμε στον εαυτό μας! Να τον κάνουμε ποιητή, δημιουργό!

Γεια σας. Με λένε Χάρις και την πάτησα! Όμως η εξάρτηση από τον πόνο ΤΕΡΜΑ!

Τραλαλαλά βγαίνει! Μουρμουρμου ακούω! Γκριν γκριν από παντού! Κλαψ κλαψ δεν βγαίνει με τίποτα. Μόνο το ακούω και θέλω να δώσω ξύλο! Όχι απλά να δώσω ξύλο! Αν μπορούσα θα πετούσα ολόκληρα δέντρα πάνω του! Μακάρι να έβρισκα ένα σύγχρονο Οβελίξ να το έκανε αυτό! :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Αααααααααχ!

Η συνάντηση στο αεροδρόμιο (που σας είπα πριν 2-3 ποστς), με ξύπνησε! Θυμήθηκα ποιά ήμουνα και ντράπηκα για τη σκιά που κατέντησα.

Ένα τηλεφώνημα που έκανα τις προάλλες και κράτησε αρκετή ώρα (αν και η ακοή μου με τα κινητά δεν τα πάει καλά) με χαροποίησε. Μίλησα με έναν άνθρωπο που κατανοώ και νιώθω. Μετά από ολόκληρο το περασμένο καλοκαίρι, πρώτη φορά ένιωσα ξανά ηλιόλουστη.

’ρχισα να χαμογελώ. Δειλά μεν, πλατιά δε!

Δέτε με!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Μια απόφαση είναι που εκτός από να παρθεί, πρέπει και να υλοποιηθεί!

’ντε, χαμογελάστε! Μας κάνει καλό!!!!!!!!

Ο Σεπτέμβριος με βρίσκει σε κατάσταση Πρωτοχρονιάς. Θέμα συνήθειας, μάλλον.

Αποφάσισα να ξανασυγυρίσω το δωμάτιο μου. Να πετάξω ακόμα λίγα χαρτιά, που κρατούνε σημειώσεις του τί έκανα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Και λίγα θα λέω!

Ζωγραφιές, φωτογραφίες, κάρτες, ημερολόγια, σημειώσεις, γράμματα, δώρα φυλακισμένα ακόμα στα κουτιά τους. Βιβλία δεν πετώ! Μόνο αγοράζω! Κακή καλή συνήθεια που έχω από τα έξι μου. Το δωμάτιο πολύ μικρό για αυτά, εδώ και χρόνια!

Τις ζωγραφιές και τα σκίτσα πάλι δεν τα πέταξα! Επενέβη η μητέρα μου. Φωτογραφίες συγυρίστηκαν για πολλοστή φορά. Νέες ευχετήριες κάρτες πακεταρίστηκαν. Τα ημερολόγια βρήκαν πάλι την κρυψώνα τους και κάποιες σημειώσεις φυσικής από την τελευταία χρονιά του σχολείου, πετάχτηκαν επιτέλους!

Βρήκα και τον θησαυρό μου! Ένα ολόκληρο κουτί γεμάτο!

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Μαντέψτε τί είναι!

Λοιπόν:

1) Είναι προστατευτικό

2) Είναι χαλαρωτικό και εκνευριστικό ταυτόχρονα!

3) Κυκλοφορεί σε ρολό ή σε πακέτο με κάποιο αντικείμενο.

4)Πάει με όλα!

5) Κάνει παφ παφ πιφ ποφ!

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Αεροδρόμιο στις τέσσερις το πρωί.Πριν περίπου 24 ώρες...

Είναι τόσο κακούργα η θεία τύχη. Σαν μια γριά και άκληρη θεία, που πεθαίνει και αφήνει το τίποτα στα ανίψια της και την περιουσία στο σκύλο της.

Περίμενα ότι θα τον έβλεπα.Το ένιωθα πως θα τον έβλεπα. Δεν ξέρω γιατί, μα μου συμβαίνει αυτό. Κάτι σαν συναισθηματική μετεωρολογική υπηρεσία. Μόνο που είναι χαλασμένο το ρολόι. Περίμενα να τον δω παντού, μα όχι στο αεροδρόμιο. Όχι τέτοια ώρα. Μετά από τρία χρόνια, πάλι κατάφερα να είμαι στην πιο χάλια εικόνα..

Το τζιν τριμμένο, η πρώτη μαύρη μπλούζα που βρήκα μπροστά μου και μαύρα πέδιλα φλατ. Τα μαλλιά περιποιημένα με το απόλυτα βιολογικό προϊόν στάιλινγκ.Το αεράκι του Σεπτεμβρίου δηλαδή.

Σαν καυτή ακτίνα του αυγουστιάτικου ήλιου ένιωσα το βλέμμα του στην πλάτη μου. Γύρισα και τον είδα. Ίδιος μα διαφορετικός. Δεν είναι πια δεκαπέντε χρονών και δεν είμαι δεκαεπτά. Τα μακριά του μαλλιά εξαφανίστηκαν πολύ γρήγορα. Αναίσθητα κακή, φάνηκε μαζί τους η κυρία Φύση. Μα το χαμόγελο του πάντα λευκό, πάντα πλατύ.Και τα καφέ του μάτια το ίδιο βελούδινα. Δέρμα χωρίς ψεγάδι παρά το βαρύ κάπνισμα.

Δεν χώθηκα στην αγκαλιά του σαν άλλοτε. Μιλούσανε τα βλέμματά μας και λέγανε χιλιάδες κουβέντες. Με ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά, τί κάνω. Δύο μέτρα πέρα, με τα πόδια μου κολλημένα στο πάτωμα, του απάντησα στην ίδια σβησμένη ένταση. Τυπικές κουβέντες ανταλλάξαμε.

Ολοκόκκινη κοίταζα μια το πάτωμα ντροπαλά, και μια εκείνον καρφωτά στα μάτια. Περίεργο: η αντίδρασή του, απλός αντικατοπτρισμός.

Και τα μάτια μας ολοένα και να μιλάνε. Χωρίς ανάσα.

Περίμενε από μένα να πάω κοντά να του μιλήσω, μα δεν το έπραξα. Δεν ήξερα τί θα έκανα. Το πιο πιθανόν να μου έβγαινε το κλάμα που έπρεπε να έριχνα ολόκληρο το καλοκαίρι. Με πάγωσε μια γελοία αμηχανία. Και αυτός δεν κουνήθηκε. Όπως πάντα,περίμενε...σχεδόν ντροπαλά, σχεδόν παιδικά.

Τον τράβηξαν οι φίλοι του, με έσπρωξε η ξαδέρφη μου.

Αναρωτιέμαι αν θα βρεθούμε ξανά σύντομα. Κάπου, κάπως τυχαία.

Ίσως σε άλλα 3 χρόνια.

Θα είναι ίδιες οι εικόνες; Ακόμα τρυφερές κι ολόγλυκες; Δύο χρόνια εικόνες, σχεδόν παιδικές, σχεδόν αθώες. Και όμως αγνές. Σαν εκείνο το φιλί, που δεν μοιραστήκαμε ποτέ, παρά στα μάτια...

Πολύς καιρός να πούμε Καληνύχτα...ή Καλημέρα.... ή Καλή Συνέχεια...

Έψαχνα τραγούδι για τον Σεπτέμβρη. Δεν ξέρω γιατί. Ωραία είναι τα απογεύματα και τα βράδια του. Γλυκά και γεμάτα δροσιά...

Τελικά βρήκα ένα τραγούδι που επιμένει...καλοκαιρινά! Προσπαθεί να μας ξεγελάσει. Σαν του Σεπτέμβρη τα ζεστά απομεσήμερα...

Το τραγούδι τιτλοφορεί "Αύγουστος είναι" και συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ του Παντελή Θαλασσινού "Καλαντάρι"(2006). Η μουσική και η ερμηνεία ανήκουν στον ίδιο, ενώ ο στίχος στον Ηλία Κατσούλη...

Εσάς που σας ταξιδεύει ο στίχος, αλήθεια; :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Αύγουστος είναι

Αύγουστος είναι το τραγούδι του Νικόλα
και κάποια νύχτα στη ζωή που τα'χεις όλα
μια αγκαλιά και φορητό ραδιοφωνάκι
να παίζει Μάλαμα, Περίδη και Λιδάκη

-R-
Αύγουστος είναι και του Ρίτσου η σονάτα
αλλά μπορεί κι ένα χωνάκι σοκολάτα
του σεληνόφωτος αυτή η πανδαισία
να ξεγελιέσαι πως υπάρχει αθανασία...

Αύγουστος είναι ο ρεμβασμός του Σκιαθίτη
κι οι αναμνήσεις απ' το φως του Πανορμίτη
φλόγα κεριού σε ταπεινό προσκυνητάρι
με το σπαθί του Αρχαγγέλου στο θηκάρι.

Αύγουστος είναι και το δεύτερο φεγγάρι
προτού προλάβει ο Σεπτέμβρης να το πάρει
πέντε-έξι στίχοι που αγαπάς και τους θυμάσαι
είσαι κι εσύ που ξαγρυπνάς κι όταν κοιμάσαι...

Θα περάσει. Δεν θα περάσει;

Απλά ήταν τόσο μικρός ο κήπος και φαντάζει τόσο απέραντη η έρημος.

Και δεν θέλω να ψάξω για την επόμενη είσοδο.

Δεν είμαι έτοιμη.Μάλλον για αυτό φαντάζει η έρημος ατελείωτη.

Εδώ ακόμα καύσωνας. Πέρα βρέχει και στη Γερμανιά χιονίζει.

Θαύμα!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Σήμερα έφριξα!

ΟΧΙ με κάτι καινούριο, Με κάτι παλιό, Με κάτι το γνώριμο.

Ασκούσα τη γνωστή κακή συνήθεια της ανάγνωσης βιβλίου μπροστά από την τηλεόραση. Όλα έδειχναν την συνάντηση του Τάσσου με τον Ταλάτ. (14 μήνες και μια 5ετία φιάσκου, τώρα στην προεκλογική θυμήθηκε πάλι το κυπριακό). Απεγνωσμένα κι αστραπιαία άρχισα το ζάπινγκ. Ένα και μοναδικό κανάλι, στον κόσμο του, έδειχνε την εκπομπή της Θρασκιά (ή Θρασκιάς;).

Τίτλος: Τα κόμπλεξ των γυναικών.

Δεν κρύβομαι! It's my thing! Συχνά μπορώ να ξεχαστώ, παρακολουθώντας τέτοιου είδους εκομπές. Όπως παρακολουθώ άνευ τύψεων επαναλήψεις του "Sex and the City". Και ας φωνάζουνε μερικοί ότι δεν είναι του επιπέδου μας. Δεν με νοιάζει! Είπαμε! It's my thing!

Anyway! 

Τα κόμπλεξ των γυναικών. Από όσο είδα,το περισσότερο είχε να κάνει με την εξωτερική εμφάνιση.

Πήρανε και 2 άντρες να παραπονεθούνε για τις ...βουβάλες τους.Χρόνια νυμφευμένοι, και τώρα, που οι γυναίκες τους πήραν την άνω βόλτα στα κιλά, νιώθουνε αδικημένοι, προσβεβλημένοι. Ντρέπονται να ...τις κυκλοφορούν! Ο ένας μάλιστα, αποκάλεσε τη γυναίκα του πούλμαν. Και κανένας από τους δύο δεν αναρωτήθηκε αν συνδιάζεται η άνω βόλτα στα κιλά με την κάτω βόλτα της αυτοεκτίμησης. Σίγουροι οι κύριοι ότι η σχέση τους είναι μια χαρά! "Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τη γυναίκα μου! Την αγαπάω!" Τότε γιατί πριν μισό λεπτό είπες, ρε λαλάκα ότι όταν βγαίνετε, προσποιείσαι ότι είστε πρώτα ξαδέρφια; Έτσι είναι που την τιμάς και την προσέχεις;Και αλήθεια, εσύ τα δικά σου χάλια, τα βλέπεις;Ότι ο χρόνος άφησε και σε σένα τα σημάδια του, το έχεις διαπιστώσει; ΜΠΑ!

Το κερασάκι στην τούρτα ήτανε μια μητέρα, μάλλον άνω των 50, που πήρε να δηλώσει ότι ντρέπεται για την κόρη της. "Εγώ είμαι μια κούκλα, προσέχω τη διατροφή μου, κάνω τη γυμναστική μου, ντύνομαι, φτιάχνομαι.Και η κόρη μου, δεν έχει ούτε άντρα ούτε κοκεταρία! Και δεν βλέπεται! Δεν με ακούει να πάει στον πλαστικό να της φτιάξει τη μύτη!" Κανένας χειρούργος για αφαίρεση τέτοιας μητέρας, υπάρχει; Τέτοιον χρειάζεται η κόρη της! ’κου να έχει κόμπλεξ η μητέρα, ότι η κόρη της δεν έχει κόμπλεξ με την εμφάνισή της! Μανούλα, σου είπα τελευταία ότι σε λατρεύω;

Ουφφφφφ.... Η μαμά, εντάξει, τρελλή! Κάποιο πρώην μοντέλο, κενό και ματαιαόδοξο με κόρη με προσωπικότητα. Κάτι που δεν είχε ποτέ η ίδια. Για αυτό και δεν το καταλαβαίνει.

Αυτό που με τρομάζει, είναι η ματαιοδοξία του ..."ισχυρού" φύλου. Πού πας ρε ΚαραμΟΥτρο;!!!!!!!! Όχι πες μου, ποιός νομίζεις ότι είσαι!

Δεν μπορώ να την κατανοήσω αυτήν την αισχρότητα που διακατέχει μεγάλο μέρος του αντρικού πληθυσμού. Να γεμίζει ανασφάλειες το αντίθετο φύλο, που οφείλει να είναι μόνο ωραίο. Να παράγεται μόνο σε μορφή βιτρίνας. Για να μπορούνε να το δείχνουν στους γύρω. Για την προσωπική τους επίδειξη. Διότι οι ίδιοι, δεν έχουνε κάτι να δείξουν. Για αυτό είναι που λέμε, ότι μας τέλειωσαν οι άντρες!

Την βιτρίνα του υπό εξαφάνιση φύλου,έσωσε ένας άλλος νυμφευμένος κύριος. Πενηντάρης. Που ξέρει ότι δεν αλλάζει μόνο η γυναίκα. Δεν γερνά μόνη της. Γερνά και αλλάζει και ο άντρας. "Τη γυναίκα μου, την αγάπησα, την αγαπώ και θα την αγαπώ μέχρι και να πεθάνω!" Είπε και τη γνωστή παρομοίωση με το μπουμπούκι και το μαραμένο τριαντάφυλλο. Με συγκίνησε ο άνθρωπος. Θύμισε και πόσο χαμηλό επίπεδο έχουν όσοι ψάχνουνε μόνο την ...φωτογραφία σε μια μόνιμη σχέση.

Τα είπα και ηρέμησα!

Πέρσι τέτοια μέρα, η ακόλουθη είδηση, έκανε τον γύρο του κόσμου σαν ατομική βόμβα χωρίς σταματημό:

"Ο γνωστός ως "κροκοδειλάκιας", Στιβ Ίργουιν έχασε τη ζωή του την Δευτέρα, μετά το θανατηφόρο τσίμπημα που δέχθηκε από σαλάχι.

Ο 44χρονος Αυστραλός φυσιολάτρης γύριζε υποβρύχιο ντοκιμαντέρ έξω από τις βορειοανατολικές ακτές της Αυστραλίας, στο Μεγάλο Κοραλλιογενές Φράγμα κοντά στο Πορτ Ντάγκλας. "Κολυμπούσε πάνω από ένα σαλάχι, το ζώο αναπάντεχα τίναξε την ουρά του και τον χτήπησε κατευθείαν στην καρδιά", δήλωσε ο φωτογράφος του ντοκιμαντέρ που βρισκόταν κοντά. Τη θλίψη τους για τον θάνατο του Ίργουιν εξέφρασαν ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Τζον Χάουαρντ, ο συμπατριώτης και φίλος του Ράσελ Κρόου και σύνολο της πολιτικής ηγεσίας της χώρας αλλά και παράγοντες της τουριστικής βιομηχανίας. Δεκάδες πολίτες με τηλεφωνήματά τους σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και κανάλια εκφράζουν την λύπη τους για την αναπάντεχη απώλεια, ενώ τα μέσα ενημέρωσης μιλούν για το έργο ενός από τους διασημότερους πρεσβευτές της Αυστραλίας. Από τη μεριά του, ο πρωθυπουργός του κρατιδίου Κουίνσλαντ Πίτερ Μπίτι δήλωσε: "θα τον θυμόμαστε όχι μόνο ως ένδοξο πολίτη της αλλά και ως ένδοξο Αυστραλό", ενώ ο ίδιος πρότεινε η κηδεία του να γίνει δημοσία δαπάνη, αν η σύζυγός του το ζητήσει. Ο παραγωγός του και στενός φίλος του, Τζον Στέιντον εμφανίστηκε συγκλονισμένος όταν είδε τις εικόνες του ντοκιμαντέρ, καθώς διακρίνονται λεπτομέρειες από τις συνθήκες του θανάτου του "κροκοδειλάκια".

Ο 44χρονος Αυστραλός έγινε γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό για τη σειρά εκπομπών με τον τίτλο "κυνηγός κροκοδείλων", αλλά και για ντοκιμαντέρ που πρόβαλε στο "Animal Planet". Είχε γυρίσει 46 ντοκιμαντέρ και 20 επεισόδια της σειράς "Ημερολόγια ενός κυνηγού κροκοδείλων". Το 2001 εμφανίσθηκε με τον Έντι Μέρφι στην ταινία "Ντόκτορ Ντουλίτλ 2".
Σε ηλικία 9 ετών αιχμαλώτισε τον πρώτο του κροκόδειλο, ενώ βρέθηκε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του πολύ κοντά σε επικίνδυνα ζώα και όπως είχε δηλώσει, ήταν πολύ πιθανόν να πεθάνει απ’ αυτά. Ουδέποτε είχε τραυματιστεί, ή είχε δεχτεί επίθεση από αυτά, όπως συνήθιζε να λέει ο ίδιος. Ωστόσο είχε παραδεχτεί πως τα χειρότερα τραύματα του τα είχαν προκαλέσει παπαγάλοι, αν και ποτέ δεν κατάλαβε τι είχαν εναντίον του.

Πριν λίγα χρόνια ο "κροκοδειλάκιας" προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση ταϊζοντας έναν κροκόδειλο και έχοντας στην αγκαλιά του τον, μόλις δυο μηνών, γιο του Ρόμπερτ. Μετά τον σάλο με δάκρυα στα μάτια ο Στιβ Ίργουιν υπερασπίστηκε την ανεύθυνη ενέργειά του με πάθος και δήλωσε ότι θα το ξανάκανε αλλά αυτή τη φορά θα βεβαιωνόταν πως δεν θα υπήρχαν κάμερες γύρω του. Ήταν παντρεμένος με την Tέρι και απέκτησαν δυο παιδιά, την Μπίντ (8 ετών) και τον Ρόμπερτ (3 ετών). "

Δεν θέλω να προσθέσω πολλά. Σίγουρα ο μέσος άνθρωπος αναρωτιέται πως κατάφερε να ζήσει τόσο πολύ. Πως δεν πήγε από κροκόδειλο ή από δράκο. ’τιμη μορφή η Τύχη!Πολύ άτιμη!

Ο Κροκοδειλάκιας είναι ένας άνθρωπος που αξίζει να μην διαγραφεί τόσο εύκολα από τη μνήμη μας. Μπορεί να ήταν πολλές φορές εκτός ορίων, αλλά ήταν πιο μαχητικός και αποτελεσματικός από ολόκληρες οργανώσεις πρασίνων. Και αιωνίως με τα κοντά, χακί του ρούχα και όχι κουστούμια από Μιλάνο. (Απολογούμαι σε περίπτωση που τα κουστούμια σας είναι βιολογικά:Ρ)

Παγωμένο καλοκαίρι

Χειμώνας κόλαση.

Τι κρίμα να μπερδεύουμε την αγάπη με την κτητικότητα...

1η Σεπτεμβρίου.

Όχι, δεν είναι η πρώτη μέρα του φθινοπώρου!

Έχουμε ακόμα 20 μέρες, μέχρι την ισημερία. ή 21;

Χμ...

Απλή πληροφορία για παρηγοριά. Για όσους αγαπούν το καλοκαίρι.

Εγώ είμαι παιδάκι του χειμώνα και φαν του ’η Βασίλη!

Εσείς; Χαίρεστε ή όχι που τελειώνει (επιτέλους) το καλοκαίρι;