Ξεκινήσαμε Κυριακή για την πόλη ...ας την πούμε Χ, στην καρδιά της Ευρώπης,πρώην Ανατολική Γερμανία.

Ένα μούδιασμα-δύο μαύρα κεφάλια εκεί,

"Ελπίζω να μην μας συμβεί τίποτα" άρχισε ο Ε.

Δεν είπα τίποτα.Με τον Ε, ρίχνουμε τρομερούς καβγάδες στο αυτοκίνητο-γιατί ΠΑΝΤΑ αργώ, διότι ΠΑΝΤΑ ΧΑΝΕΤΑΙ παρά το νάβι, τον ψηλό δείκτη νοημοσύνης του και το ανασήκωμα του φρυδιού και της φωνής μου κάθε φορά που κοντεύει να χάσει έξοδο/στροφή/τον δρόμο γενικότερα. Τσακωνόμαστε και όταν στήνουμε έπιπλα. Σκοτωνόμαστε. Μπορούμε να φωνάζουμε επί ώρες πάνω από ένα μισοστημένο κομοδινάκι του ΙΚΕΑ. Ολόκληρες όπερες πάνω από ξύλα και βίδες. Άλλη ιστορία όμως αυτό.

-ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΤΟΙΜΑΣΤΗΚΕΣ;

- Ένα λεπτό να πάρω πορτοφόλι. Θα πάρω άλλη τσάντα. ΑΑΑΑΑΑ, οδοντόκρεμα ξέχασα. Και κάτι άλλο ξέχασα...τί όμως;

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, στο χάιγουέι,κι αφού είχε ήδη χάσει μια φορά την έξοδο γιατί είδε δύο Α5 και πήρε την έξοδο για τον νοτιά, αφού ήδη με είχε βρίσει γιατί του πάτησα αγκωνιά που πάλι έκανε την μάππα,θυμήθηκα ΤΙ είχα ξεχάσει!

- ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, την φωτογραφική μου!!!

- Την ξέχασες αστέρι μου;

- ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ...., πόσο φίλος είσαι; (πεταλούρ πεταλούρ πεταλούρ)

- ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ!

- μα πεταλουρίζω τις ματάρες μου! ΔΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ! Δεν με αγαπάαααααας;

- Ούτε να το σκέφτεσαι! 

- Δεν με αγαπάς...παλιόπαιδο.

- Εννοείται dear!

- γκρρρ...:ΡΡΡΡΡ

Είκοσι λεπτά σιωπής.

Τριάντα λεπτά σιωπής.

- Σου έφερα ελληνική μουσική. Για να δεις ποιός είναι καλός φίλος εδώ!

- :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Και μετά πάλι έχασε την έξοδο. :/

Δυνάμωσα τη μουσική. 

Του έδωσα χάμπεργκερ -φτιαγμένο από τα χεράκια μου, παρακαλώ!

Μου έδωσε τσίχλες.- ποιός μίλησε για φέαρ τρέιντ;

Τέσσερεις ώρες αργότερα...

Φτάσαμε.

Περπατήσαμε στο κέντρο. -αχ και να είχα την φωτογραφική μου!

Υπέροχο κέντρο- αχ και να είχα την φωτογραφική μου!

πανέμορφη παλιά πόλη - αααααααααχ.

Οκτόμπερφεστ. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ;

Εννοείται ότι το δήλωνα σε κάθε ευκαιρία-δεν σκεφτόμαστε πράγματα που δεν μπορούμε να πούμε!

ΟΚΤΟΜΠΕΡΦΕΣΤ...Αλλιώς το φαντάζεσαι το φεστιβάλ μπίρας. Όχι σαν λούναπαρκ με μπίρες και μπίρες με λούνπαρκ...και στο βάθος βάθος, μουσική τσίρκου...

Ξέχασα να αγοράσω από εκείνα τα βαυαρέζικα φορέματα, που το μισό σου στήθος είναι έξω.  Στα καρναβάλια ίσως. Αν ποτέ, ξαναβρεθώ Βαυαρία...εξάλλου δεν ήμασταν στη Βαυαρία!

Και οι περισσότεροι φορούσαν τζιν.

Απλωμένα τραπέζια πικνικ-όπως πάντα δηλαδή στα ντόπια μπίαργκάρτενς-,μπίρες σε διάφορα χρώματα και μεγέθη-ολοκόκκινες φάτσες από το αλκοόλ. Δεν θα έπιναν από το μεσημέρι; Και στο βάθος μια σκηνή. 

"Τέτοιες μουσικές, ούτε πίττα δεν μπορώ να τις ακούω!" άρχισε την γκρίνια ο Ε.

Καθίσαμε για έναν γύρο. Και δεύτερο. Και τρίτο. Οι διπλανοί κι αριστερά και δεξιά, παραγίναν φιλικοί. Ο γερμανός μόνο πιωμένος μπορεί να ανοιχτεί. Πιάσαμε κουβέντα με τον σαραταπεντάρη κύριο δίπλα μου. "Λατρεύω την Ελλάδα! Λατρεύω τις Ελληνίδες! Είστε όμορφες, εξωτικές, χορευταρούδες και ...θερμές!" Το τελευταίο το πρόσθεσε με έναν αναστεναγμό, που κάθισε στο στομάχι πιο βαρύς από την μπίρα. Ο Ε, άρχισε να θυμάται τον Χριστό και την Παναγία αλλά όχι για την γιορτή τους. Ευτυχώς οι διεθνείς λέξεις δεν ταξιδέψανε ακόμα στην πόλη Χ.

Περπατήσαμε αρκετές ώρες στο κέντρο. Και το βράδυ και τη νύχτα και την επομένη. Δεν είδαμε ΟΥΤΕ ΕΝΑ μελαχροινό άτομο. Ήμασταν οι μόνοι. Αν εξαιρέσεις τους Κινέζους στο κινέζικο εστιατόρειο, τους Λιβανέζους στο λιβανέζικο, τον Ελληνα στο ελληνικό, τους Ιταλούς στην παγωταρία. 

Μπήκαμε σε ένα κατάστημα. Τα μαλλιά μου, σκουροκαστανές μπούκλες, τύπικαλ γκρικ. Στα μάτια τους πολύ εξωτίκ. Οι πωλήτριες ήθελαν να τα αγγίξουν...Εμ...ΟΚ...

Στην πανσιόν,το ίδιο σκηνικό με δύο νεαρούς. Να αγγίξουν τα μαλλιά μου.

Στο βιβλιοπωλείο,  ένας  ξανθός θεός μου έδωσε το τηλέφωνο του γιατί είμαι εξωτική.- Χαλλόου, πότε μετακομοίσαμε στο ζου; Μήπως είναι λόγω του ότι πίνανε όλη νύχτα;

Στο δρόμο προς το αυτοκίνητο, είδα ένα σοκολατένιο νεαρό. Άρχισα να χοροπηδώ

-Ε, κοίτα, κοίτα!Να ένας ξένος στο δρόμο!

- Μας ακούνε! σσσσσσςςς

- Ελληνικά μιλάμε!

-..α, ναι! 

Επιστροφή στην πόλη μας. Εδώ που φοβάσαι να μιλήσεις ελληνικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα του πλανήτη.

Επιτέλους, πολυχρωμία.

Όχι,  στην πόλη Χ δεν κάνει να μετακομίσεις μόνιμα. Για καμιά δουλειά του κόσμου. Και εννοείται για κανέναν ξανθό του κόσμου!

Η ζωή του μέσου τριαντάρη στην Κύπρο. Μάλλον του μέσου ανύμφευτου τριαντάρη.

Το βρήκα τυχαία-η τηλεργασία δεν μου πάει και δεν είναι καθόλου τυχαίο, τελικά.

Νομίζω η διάλεκτος είναι εντάξει, αν χρειαστείτε βοήθεια, πατάτε το κουμπάκι στα σχόλια.

Είναι μια φάση χλωμή, μια φάση αγριεμένη. Όλα γκρίζα κι άραχνα όλα οριζόντια σαν τέζα. Πλησιάζει το τέλος του Σεπτέμβρη, καιρός δευτερομουντίλα, στην Κύπρο είχε μίνι ρισκ τορνέιντο, στα μέρη του Βορρά, μακαρισμένη μουγκαμάρα.

Πέρασα που λέτε την Κυριακή να διαβάζω εφημερίδες ον λάιν και να σκέφτομαι καμπόσα.

Την αρχή έκανε μια φλασιά συνειρμών. Κηδεύτηκε λέει ακόμα ένας Κέννεντι. Και σκέφτηκα την καημένη την Μαρία - την Κάλλας ντε!. Αν δεν σκότωνανε τον Κέννεντι, δεν θα ξεκινούσε η Τζάκι κεφαλ(αι)οκυνήγι για να συντηρεί τα ψώνια της και η Κάλλας θα ήταν με τον Άρη της φορ έβερ εντ έβερ ευτυχισμένη. Δεν θα έφευγε μαραζωμένη, μπορεί να κάνανε ακόμα ένα παιδί, υγειές, με την ισχυολατρεία του ή με την φωνή της. Και δεν θα ήτανε μόνος απόγονος αυτό το κοριτσάκι, που δεν μιλάει γρι ελληνικά μα τα γκρικ παππούς μάνι τα μασάει αντί για μαρουλάκι.

Τέσπα. Στην Τζερμάνια έχουν εκλογές και γίνονται σουξέ γκράντε τα ...ριγέ! Σενάρια για συνδιασμούς κυβέρνησης τρελλά! Και να ένα περίεργο και να ένα ουάο: Οι ξένοι δεν θέλουμε τους Σοσιαλιστές γιατί τα αγαθά τα μοιράζονται μεταξύ τους του κόμματος οι ...μύστες.

Οι ξένοι πάμε τρελλά την Άντζη κι ας σιχαινόμαστε το Τσεντεού(Χριστιανοδημοκράτες) γιατί είναι τσεπικοί, ρατσιστές, σεξιστές και πουριτάλες. Διότι η Άντζη πρώτα πάτησε τον κάλλο των συναγωνιστών της, που την είπαν "άχρηστη, γυνή εσύ τί ζητάς μωρή στην πολιτική;" Την Γερμανία την προσέχει σαν το νοικουριό της γυναίκα φρόνιμη της Πόλης και όχι σαν νυμφομανής μάγισσα της Σμύρνης! :Ρ

Πριν χρόνια πολλά παρακολουθήσαμε τους Γορίλλες στην Ομίχλη.

 Η Σιγκούρνι Γουίβερ υποδύεται την ιέρεια της επιστήμης, Νταϊάν Φόσεϊ. Με κλειστά τα δεκάχρονα ματάκια παρακολούθησα την ταινία (στην τηλεόραση). Αρκετά χρόνια αργότερα, διαπίστωσα πόσο "κατάλληλη για ανηλίκους" ήταν η ταινία σε σχέση με την πραγματικότητα.

Πού το θυμήθηκα; Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Τίτο πέθανε σε ηλικία 35 χρονών-ηλικία γηρατειών να υποθέσω. Την είδηση μπορείτε να την διαβάσετε σε αρκετά σάιτς.

θα εστιάσω σε δύο σημεία:

α) "Το 1979, όταν συνάντησε τον γνωστό παραγωγό και παρουσιαστή επιστημονικών ντοκιμαντέρ σερ Ρίτσαρντ Ατένμπορο, ο Τίτος ήταν ένα ορφανό, σε μια ομάδα γοριλλών χωρίς κυρίαρχο αρσενικό με ασημένια ράχη. Όμως επέζησε, για να αναλάβει κατόπιν την ηγεσία της μεγαλύτερης ομάδας γοριλλών που έχει καταγραφεί ποτέ στον κόσμο. Και ήταν ένας σπουδαίος ηγέτης: σε αυτόν πιστώνουν οι ερευνητές τη σωτηρία της ομάδας στη διάρκεια της γενοκτονίας της Ρουάντας, το 1993."

και 

β) "Πριν πεθάνει στα 35 του από γεράματα, ο Τίτος ήταν πια ένας έκπτωτος μονάρχης. Την αρχηγία της ομάδας την έχει αναλάβει ο γιος του. Αλλά η ομάδα τον αποχαιρέτισε με τις τιμές που του πρέπουν. «Οι υπόλοιποι γορίλλες πλένουν το σώμα του νεκρού συντρόφου τους και θρηνούν τον θάνατό του», ανακοίνωσε το γραφείο Τουρισμού και Εθνικών Πάρκων της Ρουάντας. Οι άνθρωποι παρακολουθούσαν από μακριά, περιμένοντας το τέλος του τελετουργικού για να πάρουν τον Τίτο, να πραγματοποιήσουν τη δέουσα νεκροψία και να θάψουν τον «βασιλιά των γοριλλών» στο κοιμητήριο των μεγάλων πιθήκων που υπάρχει κοντά στο Πάρκο των Ηφαιστείων- εκεί όπου βρίσκεται και ο τάφος της Νταϊάν Φόσεϊ".

Σε μια ανθρώπινη κοινωνία, που πολλοί επιστήμονες αρνούνται να επιτρέψουν χαρακτηριστικά ...προσωπικότητας και πολιτισμού σε όντα πέραν του χόμο σάπιενς, αυτή η είδηση πρέπει ν' ακουστεί παντού. Σε όλες τις αίθουσες διδασκαλίας, σε όλους τους τοπους λατρείας.

Έχοντας καταστρέψει αρκετά από τα ίχνη πολιτισμών της Αφρικής, ο ευρωπαίος λευκός χόμο σάπιενς του 20ου αιώνα, άρχισε να ξυπνάει. Να ...σοβαρεύει. Να μαθαίνει ότι πολιτισμός υπάρχει σε όλες τις εκφράσεις ζωής. Ακόμα φυσικά δεν μετάνιωσε για την έλλειψη πολιτισμού, που έδειξε ο ίδιος απέναντι σε όλες τις νοοτροπίες και κουλτούρες, που δεν έμοιαζαν με την δική του.

Η ηγετική προσωπικότητα του αρχηγού μιας ομάδας-ΟΧΙ ΚΟΠΑΔΙΟΥ, η ύπαρξη εν-και εκθρόνισης. Η "πρόθεση" του νεκρού, δηλαδή το πλύσιμο από τους αγαπημένους, ο θρήνος. Αρχέτυπες παρτιτούρες ζωής κι όχι απλά ύπαρξης.

Αρχέτυπες εκφράσεις, που δεν ανήκουν αποκλειστικά στην ανθρωπότητα των χόμο σάπιενς και των κατάλοιπων άλλων ... χόμο.

στην αρχή μπορεί να φανεί αστείο...

στην πραγματικότητα είναι φρικιαστικό.

φαντάζομαι και αυτό το καλό για ...την ασφάλεια μας!

Αρκετά μετά τα μεσάνυχτα.

Η παλιά Λευκωσία - η εντός των τειχών πόλη-στα πιο όμορφα της. Νυχτερινό αεράκι, γιασεμιά σπαρμένα σε μεγάλες πλαστικές γλάστρες, σιωπή ανάκατη με παγκόσμια μουσικά ξεσπάσματα από διάφορα ανοιχτά παράθυρα. Αστέρια με αιώνα κρυμμένα μυστικά ουρανών κι ανθρώπων. 

Σταματημένες οι εποχές, γονατίζουν προστατευτικά μέσα από τα ενετικά τείχη, να φυλάξουν όσα ξεχάσανε οι άνθρωποι.

Σε στενοσόκκακο της παλιάς Λευκωσίας -το μέτρο πλάτους ήταν ένα φορτωμένο γαϊδούρι, περνάει κι ένα αυτοκίνητο ρουφώντας την κοιλιά του - δεν θα ξέρετε πως είναι αυτή η περιοχή...χμ...είναι μαγική θα έλεγα μα πώς να το νιώσετε όσοι δεν περπατήσατε ανάμεσα στα εγκατελειμμένα νεοκλασσικά σπίτια; - τα σπίτια από πουρόπετρα,χωρίς φως στα μέσα τους, σκύβουν ξεθωριασμένα ξύλινα παντζούρια ν' αγκαλιάσουν το ψυχρό φως της Ηλεκτρικής. Χρόνια εγκατεστημένες εκεί, γατίσιες συμμορίες, άντε και λίγα μόρτικα σπουργίτια...ή παράνομα ζευγαράκια περιστεριών. Μαζί τους και κάποια άστεγα φιλιά της εφηβείας. Εφήβων τεσσάρων δεκαετιών. Γλυκές σκιές, αγαπημένοι απόηχοι, σε μια περιοχή κατάμεστη στις εκκλησίες των παλιών βέρων Λευκωσιατών αλλά και του μιναρέ, αντίκρυ από το ανακαινισμένο πλέον, χαμάμ.

Είχα ξεκινήσει για το αυτοκίνητο. Καληνύχτισα.

- Εγέμισεν η περιοχή περίεργους μαύρους, κάτσε να έρτω μαζί σου, εν επικίνδυνα.

Ναι, πλέον, ανάμεσα στα χαλάσματα, φτιάχτηκαν μερικά στέκια...Το "πλέον", είναι σχετικό δηλαδή. Τα τελευταία δέκα και κάτι χρόνια. Όμως, ανάμεσα στα χαλάσματα και στα στέκια, ανάμεσα στο στοιχειωμένο παρελθόν του κέντρου και το πιωμένο παρόν της νεολαίας, πηγαινοέρχεται μια στρατιά φαντασμάτων από τους παράνομους και μη, εργάτες, που χρειαζόμαστε τις μέρες για τις δουλειές που σιχαινόμαστε να κάνουμε αλλά τη νύχτα, προτιμάμε να τους κλείνουμε στο ξεχασμένο κέντρο, μαζί με τα αγριόχορτα, τις τριμμένες πουρόπετρες των χαλασμάτων, τις αλυσίδες που ξεμείνανε στις γλυμμένες εισόδους.

Δεν είναι επικίνδυνα. Δεν φοβάμαι ποτέ τους ανθρώπους, τη νύχτα. Καμιά φορά όμως ίσως παρεξηγούν το χαμόγελο και τη μοναξιά σου. Ειδικά αν είσαι κορίτσι. Τα ίδια δεν κάνουνε όμως και οι ντόπιοι;

Δέχτηκα να με συνοδέψει μέχρι το αυτοκίνητο. Είμαι στο περίπου ερωτευμένη μαζί του. Δεν το γνωρίζει, δεν το αισθάνεται καν. Γνωριζόμαστε πάνω από τη μισή ζωή μας. Στο περίπου φίλοι, στο περίπου γνωστοί. Δεν μιλάμε συχνά. Βρισκόμαστε σπάνια, πάντα με τους κολλητούς μας παρόντες. Τις εκάστοτε σχέσεις του, επίσης παρούσες και ξανθιές. Τους συμπεριφέρεται άσχημα, το ξέρει, δεν τον ενδιαφέρει όμως αφού το δέχονται. Εμένα με προσέχει. Πρώτη φορά το συνειδητοποίησα. Υποσυνείδητα και μη, δεν γνώρισε ποτέ τις δικές μου σχέσεις. Πρώτη φορά το επισήμανε. Δεν ρώτησε γιατί όμως. Ευτυχώς. Δεν ξέρω την απάντηση. Ουσιαστικά, έτυχε. 

- Πάμε Πολωνία;

- Δεν θα μπορώ, άσε. 

- Κάποια φάση πρέπει να πάμε οι δυο μας σε Ευρωμπάσκετ, κανόνισε!

- Στο φάιναλ φορ του Βερολίνου εν ήρτες όμως, κύριε!

- ΕΝ ΕΙΜΑΙ ΒΑΖΕΛΟΣ!

- Περαστικά σου, σκουλήκαρε! :Ρ

"πάρε με από το χέρι πάρε με από το χέρι πάρε με από το χέρι πάρε με από το χέρι!!!τί φωνή εν τούτη στα μέσα μου; Γιατί άναψαν άξαφνα όλα τα φώτα; Απαναγία μου, επάθαμεν την!"

Πατημένο πέρασε το αμάξι. Με έσπρωξε διακριτικά στον τοίχο, η μόνη λύση διάσωσης σε αυτά τα δρομάκια με τα πεζοδρομιάκια πλάτους μιας γάτας.

- Να σου πω, μπες στο αυτοκίνητο. Εννά πάμε μαζί ως τα τείχη και θα έρτω πίσω μετά. Εν αστειεύονται τούτοι. Πώς να οδηγήσεις μόνη σου;

- Δεν είναι ανάγκη.

- Εγώ πάλι λέω σου πως είναι.

Υπάκουσα. Περίεργο πράγμα.

Οδήγησα μέχρι την έξοδο στα τείχη. Καληνύχτισε. Νορμάλ. Όπως πάντα.

Ούτε φιλί, ούτε λέξεις,ούτε χειρονομίες.

Μονάχα την διαδρομή για ν' αποφύγω το άλκοτεστ. Καινούριο το "Στείλε ςμς ότι έφτασες καλά."

Δεν έστειλα ςμς. Φοβήθηκα τις λέξεις ανάμεσα στα χικ και τις καρδούλες.

 Πουσου: οι φώτος είναι δανεικές.

Εδώ και λίγους μήνες διαπίστωνα (κατ' επανάληψη) πως όταν άρχιζε μια ωραία ταινία, εκεί που επιτέλους ο σκηνοθέτης απελευθέρωνε την πλοκή στο κύριο θέμα της, τσούούπ να σου οι τίτλοι τέλους. Τέτοιες στιγμές ήθελα να ήμουν βέρα Ευρωπαία να κάνω μήνυση στο κανάλι για την μισή ταινία που άφησαν πίσω αλλά και στον υπεύθυνο κάμερας (έχει όνομα έτσι;) στο σινεμά, που κάτι έκανε με το φιλμ (πάει και η εποχή του φιλμ έτσι; ντίτζιταλ όλα;). Αλλά είμαι ανατολίτισσα με καρδιά ως τον ουρανό. Για αυτό τους την χάρισα.

Έπειτα ξεκίνησαν κι άλλα παράξενα. Έκλεινα το λαπτοπ κανονικά τα βράδια (καλά το μεταμεσονύχτι) μα το πρωί ήταν όλα τα προγράμματα του ξύπνια, κι ενώ έψαχνα για καφετιέρα, οι λειτουργίες της Μικρομαλακής εταιρείας είχαν ήδη πιει το γάλα και τις βιταμίνες τους. 

Ζήλεψαν τους χορούς των βλεφάρν και τα βιβλία αλλά δεν είναι ηλεκτρονικά (ακόμα;) οπόταν πιάστηκαν στα πράσα! Διότι τα άλλα ν'ανάβουν από μόνα τους, εντάξει. Ονοφφ είναι αυτά. Το χαρτί όμως πώς σε υπνωτίζει και ξεχνάς τί σου ΄χει για μετά; 

Ο Μορφέας δεν σε βαρέθηκε ακόμα;  Τόσο κολλημένος πια;

Μήνες πονοκέφαλου αφού το μεσογειακό γινάτι δεν παραδέχεται ποτέ του τίποτα,καταδέκτηκα να ομολογήσω πως κάποτε είχα γυαλιά. 

Πούντο πούντο το γυαλάκι ψάξε ψάξε δεν θα το βρεις !  "Δεν βαριέσαι, μπορούσα τόσα χρόνια δίχα τους, μπορώ και τώρα!"

Μέχρι που στην Κύπρο, έχασα το "Κοιτάω Μπροστά" γιατί αποκοιμήθηκα ενώ η γιαγιούα μου συνέχισε να τα βάζει με "τις πελλές τις καλαμαρίνες -όι πως οι νησιώτισσες παν πίσω δηλαδή- Κόρη μιτσιά ξύύπνα!!! Αντί να ποτζοιμούμαι εγώ με τόσα χρόνια παν στην πλάτη μου..."

Επόμενη στάση: Οπτικός (ντρεπόμουνα να πάω στον οφθαλμίατρο, θα έβαζε τις φωνές και θα είχε δίκαιο): "ΩΩΩΩ, τί υπερμετρωπία είναι αυτή!!! Τα κουρασμένα τα ματάκια σου φαντάζομαι θα τα συνοδεύει υπνηλία και πονοκέφαλος."

Και να σου τώρα που τελικά συνηθίζουμε ταινίες, πισι και χαρτί χωρίς Μορφέα.

Ο μπρο μπεμπε όμως όταν ξαναβρεθούμε μιαν ανάποδη θα την φάει: "Στα τριάντα παρά τρίχα η υπερμετρωπία λέγεται πρεσβυωπία δεν σου το είπε ο γιατρός; :ΡΡΡΡΡΡ"

Τον Αύγουστο...

...πήγα Κύπρο...

...η τετράχρονη ξάδερφη μου τραγούδησε "ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ ΣΕ" όλο το "Ψιντρή Βασιλιτζιά μου". Συγκίνηση πιουρ, δάκρυα μέσα στον καύσωνα. Παίζαμε 5 ώρες συνεχόμενες, λιώσαμε το παιδικό ρεπερτόριο, της έμαθα και το Παράξενη Κοπέλα :Ρ

...δεν κολυμπήσαμε στο Κούριο γιατί έσπασε ένας αγωγός. Του χρόνου με το καλό.

...έπεισα τον Γ να κολυμπήσουμε μέχρι τις σημαδούρες...Τελικά μονάχα 12 χρόνια χρειάστηκαν για να πειστεί! 

...τα μαλλιά του παπά μου άσπρισαν απότομα. Παραπονέθηκε ότι τον πονέσαν και τα γόνατα...αλλά τί να πεις...Εδώ του Αλκίνοου κάνουν γρίτσιγρίτσι...ή κρίτσικρίτσι;

...παραδέκτηκα μυαλωμένους Ομονοιάτες,που χάρηκαν με τη νίκη του ΑΠΟΕΛ. Εγώ δεν ξέρω πόσο μυαλωμένη θα ήμουν :Ρ

...μπερδεύτηκα κι άλλο με την μιζέρια των γαύρων-Τί σας έκαμεν ο Τιμούρ βρε αχάριστα όντα! :Ρ

...κάναμε διάλεξη παρέα με τον Σ με θέμα "Γιατί δεν ακούμε ΠΟΤΕ Κύπριους εκφωνητές/σχολιαστές σε εκπομπές που έχουν να κάνουν με αθλητισμό και μουσική. Τρανταχτά μας δικαίωσε το ...αθλητικό ...καφενείο του ΡΙΚ2 όταν διέκοψε την μετάδοση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου του Βερολίνου διότι η Κύπρια αθλήτρια της σφυροβολίας είχε αποκλειστεί-εγώ δεν το είδα, παρακολουθούσα από το ΕΥΡΟΣΠΟΡΤ κι έκανα χάζι που έμεινε η σφύρα πάνω στο πιο ψηλό σημείο στο δίχτυ! :ρ

...απεκτήσαμε σωσίβιο από την σχεδόν καθημερινή και γενναιόδωρη απόλαυση παγωτού. Το ψιλοσυμπάθησα κιόλας...

...μήπως επειδή ερωτεύτηκα ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟ; Τον Take Home Chef, Curtis Stone; Αυστραλός μεν, φέρνει στο σόι του παπά μου δε! Μάλλον το αγγλικό σπέρμα, που κάποτε πέρασε από τα βουνά της Κύπρου ενώ στα παράλια έδερναν οι Σαρακινοί :Ρ

... κι ενώ ο Στόουν μαγείρευε για κάτι σέρφερς, ο Αύγουστος συνέχιζε, και ο ... αποφάσισε να μου μιλήσει σοβαρά:

"

...: ΑΝ δεν έρθεις πίσω στο νησί, δεν έχει τίποτα!

Χ: Μα ούτε παγωτό αραπίνα;  

"

...η 50άρα θεία μας, πανευτυχής, ανακοίνωσε ότι αρχίζει μαθήματα κομπιούτερ και ίντερνετ,

...ο Μάγκνουμ φρονίμεψε και ΔΕΝ με σκότωνε στον περίπατο,

...η θάλασσα στον Πρωταρά παρέμεινε πιστή στους Λευκωσιάτες, 

...εμείς παραμείναμε πιστοί στις νύχτες της Λευκωσίας με ελάχιστες εξαιρέσεις Λεμεσού,

...τινάξαμε τα μυαλά στον αέρα με τις φωτιές στην Ελλάδα

... φορτώσαμε

...ξαναφορτώσαμε...πάλι εκλογές-νομίζω καιρός είναι να πέσει έτσι και καμιά κυβέρνηση στην Νήσο

...αλλά δεν το πρότεινα σε κανέναν-μπορεί να με συλλάβουν όπως έκαναν σε άλλους. Όποιος Έλληνας θέλει να ζήσει τον "κομμουνισμό" ας καλωσορίσει στην Κύπρο. Όπου οι ιδέες υλοιποιούνται και πεθαίνουν πριν τελειώσει μια βδομάδα (εργάσιμη).

...θλιβερή η όμορφη Ν, να μην αναπνέει αν δεν έχει τον θαυμασμό κάποιου άνδρα, να περνάει τις εξόδους μας με το κινητό στο χέρι, να στέλλει ςμς, να μην ζει ελεύθερα τον ελεύθερο της χρόνο

...να είμαστε στο κλαμπ και να τρώω παρατήρηση διότι "δεν μπορώ να σταθώ έναν τόπο", με το ποτήρι στο χέρι. Αφήνουμε την Ν παγοκολώνα και με την Μ χορεύουμε μέχρι τελικής πτώσης...με κερασμένα και μη σφηνάκια από ...Καλαμαράδες και Λεμεσιανούς- κάνουν έτσι πράγματα οι Λευκωσιάτες;-

...έχουμε κι ένα σωσίβιο...χούλα χουπ! :Ρ

...διάβασα μόνο ένα μυθιστόρημα αλλά άξιζε ο πειρασμός (διαβάζω μόνο επιστημονικά πλέον βιβλία και φιλοσοφίας...γερνάμε! ). Έρωτας της πραγματικής ζωής και όχι των παραμυθιών, Πλούτος από γνωστά και άγνωστα ιστορικά στοιχεία-ζηλευτή η βιβλιογραφία την οποία είχε την ευλογία ο κύριος Πολυράκης να μελετήσει για χάρη του μυθιστορήματος. Ανυπομονώ να έρθει μια επόμενη ευκαιρία για να μελετήσω κάποιο άλλο από τα βιβλία τουΣφακιανού ιατρού-χειρούργου-συγγραφέα.

Ξεπνέει ο Αύγουστος.

Περνάμε την τελευταία βραδιά του, σε ένα γιαπωνέζικο, που τόσο καιρό ο Ε νόμιζε για σούσι μπαρ και το απέφευγε με αηδία. Το πιο τέλειο και φρέσκο (ακόμα και ωμό κρέας στρουθοκάμηλου, ψάρια και θαλασσινά και λαχανικά για να στα ψήσουν εκείνη την ώρα) μπουφέ για 16 ευρώ το άτομο! Μπακ του μπέιζ, ιντίτ. Τα καλά της Γερμανίας.Βάλιου φορ μάνι, όχι σαν στο νησί.

Βλέπουμε το Χαγκοβερ. Ευτυχώς στο σινεμά είμαστε μόνο 20 άτομα. Αλλά καταφέρνω το πιο ηχηρό και διαρκείας γέλιο! Κανένας δεν πειράζεται, δεν αναπνέουμε λέμε!!!

Μπήκε ο Σεπτέμβρης...

άρχισα άρθρο,

το καβούκι της μονάχους μονάχους υπάρχει ή τελικά δεν είναι χελώνα αλλά φώκια;

...γιατί τελειώνει πάντα ο Αύγουστος;