Νέος,ωραίος,πράσινα μάτια (καλά,καστανά ήταν),ας τον λέμε Αθηνόδωρο, μου πιάνει κουβέντα μετά από αρκετές ώρες συνοδοιπορίας.

- Και δεν μου λες,εσύ τί ώρες δουλεύεις?

- Εγώ?     (Εμ βέβαια,πού να το πιστέψεις ότι μιλάει σε σένα?)

- Ναι

- 11:30 με 19:30.

- Σπάσιμο,ε?

- Μπαααα....συνήθεια είναι μωρέ Αθηνόδωρε.  (Δεν ξέρω αν σας το έχω πει,αλλά είμαι και cool!)

- Ξέρω 'γω μωρέ...Δηλαδή,θες να μου πεις ότι το καλοκαίρι δεν πας για μπάνιο τις καθημερινές?    (Αμέσως,αισθάνομαι τόσο ντροπιασμένη σαν να μην έχω δει το καινούριο μοντέλο της Sony Ericsson.)

- Εεε....όχι,δεν προλαβαίνω.   (Εξάλλου,ξέρεις...μέχρι 2 μήνες πριν έμενα στην Νίκαια,όπου δεν υπήρχε θάλασσα. Μόνο το κολυμβητήριο του Πλάτωνα ήταν κοντά.)

- Έλα ρε συ...Να δεις που φέτος θα σου κακοφανεί να είσαι δίπλα στην θάλασσα και να μην προλαβαίνεις να πας για μπάνιο. Ξέρεις τι? Να μου δώσεις το κινητό σου να σου στέλνω mms το καλοκαίρι που εγώ θα είμαι στην παραλία κι εσύ θα πήζεις στην δουλειά....

- Γράφεις? 697 44......   (Σκέφτηκα αμέσως. Αντ' αυτού είπα:)

- Κι εγώ θα σου στέλνω μηνύματα από την Ρόδο,που θα είμαι τον Ιούνιο.  (Γιατί,είπαμε....είμαι και cool)

- Σιγά μωρέ...κι εγώ θα είμαι στην Κεφαλλονιά.

- Έλα ρε Αθηνόδωρε...πώς κι έτσι? Έχεις καμιά σχέση με το νησί?

- Εγώ όχι. Η κοπέλα μου είναι από κει μωρέ......

Αααααααα!!!!!!!!!!!!Πες μου έτσι ντε....

Υ.Γ  Εμένα μου αρέσουν πολύ βρασμένες. Με τίποτα al dente!

Πεθαίνω να χορέψω μαζί σου...

Πώς μ' αρέσουν τα πουλιά

Τα μεγάλα,τα μικρά

Μι' άπο 'δω και μι' άπο΄κει

Όπως πετάνε όλα μαζί

Τί κι αν έχω προσπαθήσει

Σε Ανατολή και Δύση

Να αγγίξω ένα γύπα

"Μακριά μου,φύγε,είπα"

Έτσι άσχημα μιλάνε

Κι ας πεινάνε,κι ας πεινάνε

Τίποτα κι εγώ δεν δίνω

Εκτός κι αν με προσκυνάνε.

Ένα μόνο εγώ θα πω

Τσίου τσίου,κοκοκό

Τέρμα πια το καναβούρι

Ας ρουφήξουν κάν' αυγό 

Υ.Γ Τσίου τσίου...τσιρ...τσιρ...τσιρ...

.....ή πώς να φτάσεις από το Σύνταγμα στον Σταθμό Λαρίσης,όταν δεν υπάρχει κανένα μέσο μαζικής μεταφοράς,το κέντρο είναι κλεισμένο λόγω πορείας και οι ταξιτζήδες γαμ$#^νται (ως συνήθως)… 

Τι κάνεις,εάν η ώρα είναι 19:30 και το τρένο σου φεύγει στις 19:54? Και το επόμενο είναι στις 22:00?Περπατάς φίλοι και φίλες. Και τρέχεις άμα λάχει… 

Παίρνω την Σταδίου,στην αρχή περπατώντας και κατά διαστήματα τρέχοντας.Κρατούσα και μια ανθοδέσμη να πάω στην μανούλα που είχε γενέθλια. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι εύκολο το τρέξιμο αν κουβαλάς καμιά 20αριά κιλά παραπάνω και φορώντας μπότες με 6ποντο τακούνι. Περνάω φανάρια με κόκκινο,σπρώχνω ανθρώπους που αναθεματίζουν,βρίζω τους απεργούς (με την καλή έννοια),την κυβέρνηση (με την κακή έννοια),φτάνω στην Ομόνοια. Η ώρα είναι 19:40. 

Πιάνω την Κωνσταντίνου και ξανατρέχω. Εντωμεταξύ έχω αρχίσει και αλλάζω φυλή. Έχω γίνει ερυθρόδερμη από καυκάσια. Βλέπω στον δρόμο μηχανάκια και στο μυαλό μου τριγυρίζει η εξής φράση: «Μπορείς σε παρακαλώ να με πας ως τον Σταθμό Λαρίσης κι εγώ θα σου αγοράσω* μια πίπα…» Δεν το λέω όμως σε κανέναν. Μόνο 2-3 ταξί σταμάτησα,αλλά φυσικά δεν με πήραν. Σας είπα ότι γαμ^$%νται οι ταξιτζήδες?

Η ώρα έχει πάει 19:52 κι εγώ είμαι στην αρχή της Δεληγιάννη. Δεν θα φτάσω ποτέ στην ώρα μου. Ξαφνικά το αποφασίζω. Πλησιάζω έναν τύπο πάνω σε μια μηχανή και του λέω:

«Να σε ρωτήσω κάτι?» Λες και θα τον ρωτούσα που είναι η τάδε οδός.

«Ναι» μου λέει.

«Μπορείς να με πετάξεις μέχρι τον σταθμό,γιατί θα χάσω το τρένο?»Το δεύτερο σκέλος της ερώτησης που σκεφτόμουν στον δρόμο απέφυγα να το πω,για ευνόητους λόγους…. 

«Ανέβα» μου λέει.

«Κράτα» του λέω δείχνοντας του την ανθοδέσμη.

Ποιος ξέρει πώς ήταν η φάτσα μου,που το παλικάρι δεν σταμάτησε να γελάει… Με αφήνει απ’ έξω από τον σταθμό και μόλις μπαίνω ακούω το σφύριγμα που δίνει το οκέϊ για την αναχώρηση του τρένου. Βγαίνω στην αποβάθρα και κλείνει μπροστά μου η πόρτα του βαγονιού. Κοιτάω μέσα,βλέπω τον ελεγκτή,σταυρώνω τα χέρια μου σε στάση παρακαλητού και του φωνάζω…

«Άνοιξέ μου,σε παρακαλώωωωωω….» Και ω! του θαύματος,μου ανοίγει κι ενώ το τρένο είναι εν κινήσει κατά τι.  

Τα κατάφερα φίλες,φίλοι!!!! Πώς λοιπόν να μην αισθάνομαι πρωταθλήτρια?

* συνώνυμο: "θα σου πάρω"

Άκου να δεις τί έμαθα...

Οι άνδρες, λέει, που ασχολούνται με το νοικοκυριό βελτιώνουν την αρμονία στη σχέση τους και μπορεί να έχουν πιο ικανοποιητική σεξουαλική ζωή, σύμφωνα με μια αμερικανική έρευνα που δόθηκε στη δημοσιότητα την Πέμπτη.

"Σε γενικές γραμμές, όσο περισσότερο ασχολούνται οι άνδρες με τις δουλειές του σπιτιού, τόσο πιο ευτυχισμένες γίνονται οι γυναίκες",εξήγησε ο Σκοτ Κολτρέιν, κοινωνιολόγος στο πανεπιστήμιο Ρίβερσαϊντ της Καλιφόρνιας και εκ των συντακτών της μελέτης. 

"Μα εγώ ασχολούμαι με τις δουλειές του σπιτιού. Γιατί η γυναίκα μου δεν είναι ευτυχισμένη?" θα με ρωτήσει ένας σύζυγος. "Προφανώς η μεταφορά του ποτηριού σου στον πάγκο δίπλα στον νεροχύτη (ούτε καν μέσα σε αυτόν) δεν θεωρείται,επισήμως τουλάχιστον,δουλειά του σπιτιού",θα του απαντήσω.

Και συνεχίζει η έρευνα...

Ένας ψυχολόγος, μέλος του CCF, ο Τζόσουα Κόουλμαν, επιβεβαίωσε ότι όταν ένα ζευγάρι μοιράζεται τις δουλειές του νοικοκυριού συνδέεται "με μεγαλύτερη ικανοποίηση στο γάμο" και "μερικές φορές με περισσότερες σεξουαλικές επαφές" και αυτό γιατί οι γυναίκες δηλώνουν πως έλκονται περισσότερο ερωτικά προς τους συζύγους που συμμετέχουν στις δουλειές του σπιτιού.

Δηλαδή,γυναίκα,εδώ μας λέει ο επιστήμων, ότι αν δεις τον άντρα σου με φακιόλι και ποδιά θα ερεθιστείς (εντάξει...περίπου,όχι ακριβώς). Κι από την άλλη,αυτή η φράση "μοιράζομαι τις δουλειές του σπιτιού" μπορεί να οδηγήσει σε πολλές παρανοήσεις.

Τί εννοώ...Λέει ο σύζυγος : "Ξεσκόνισε εσύ κι εγώ θα αλλάξω το cd στο cd player.Τί με κοιτάς έτσι? Δεν είναι αυτό δουλειά????"

Κι άλλα τέτοια. Τέλος πάντων και πέρα από την πλάκα,καλά είναι όλα αυτά και πιστεύω πως στις μέρες μας οι άντρες βοηθούν τις γυναίκες τους...ε κύριε Analystis? :P

Υ.Γ  Το τραγουδάκι είναι η πρότασή μου προς τους συζύγους που κάνουν δουλειές του σπιτιού. Μην το υποτιμήσετε. Είναι σεξουαλικό και άκρως ερεθιστικό. Μπορείτε να λικνίζεστε ημίγυμνοι στον ρυθμό του,όσο θα πλένετε τα πιάτα ή θα καθαρίζετε το φωτιστικό του σαλονιού...

Δράμα η κατάσταση παιδιά.

Περνάω πολύ δύσκολες στιγμές.

Αφραγκίες,αγαμίες,παχυσαρκίες και γενικότερες γκρίνιες (έτσι για να βρίσκονται).

Τέλος πάντων (?)....

Έλεγε λοιπόν στο ντοκιμαντέρ ότι στην εφηβεία της κάνουν κλειτοριδεκτομή. Δεν πιστεύω να θέλετε να σας εξηγήσω τι σημαίνει αυτό,ε? (ΑΟΥΤΣ!!!!!) Αφού λοιπόν συνέλθει,αν συνέλθει και δεν πεθάνει στο μεταξύ, την πάνε στον μέλλοντα σύζυγό της με συνοδεία διάφορων συγχωριανών αλλά και μυγών (για να μην ξεχνιόμαστε…)

Εκεί,την περιμένει εναγωνίως και με ανείπωτη χαρά η πρώτη σύζυγος του μέλλοντος συζύγου της δεύτερης,καθότι η γυναίκα σκέφτεται ότι (επιτέλους!)θα έχει κάποια να μοιραστεί τις δουλειές της. Και όταν λέμε δουλειές,δεν εννοούμε σφουγγάρισμα και σιδέρωμα,αλλά π.χ καθάρισμα ΟΛΟΥ του χωριού μετά από καταποντή και άρμεγμα αγελάδων.

Φτάνοντας στο σπίτι (ο Θεός να το κάνει) του μέλλοντος συζύγου,όλοι οι υπόλοιποι που την περιμένουν,την προσβάλλουν και την καταχεριάζουν ολίγον τι,γιατί έτσι,λέει,είναι το έθιμο.Δηλαδή,δεν φτάνει που πάει σχεδόν ευνουχισμένη να πάει να πάρει έναν άντρα που δεν ξέρει αν τον θέλει και με τις μύγες να τριγυρίζουν το κεφάλι της (το παραδέχομαι,έχω πάθει obsession με τις μύγες),την δέρνουν κιόλας!!!!

Τέλος πάντων,η πρώτη γυναίκα την υποδέχεται και μετά της δείχνουν το κοπάδι του αντρός της και της λένε ότι «έχει το δικαίωμα αρμέγματος» σε δέκα αγελάδες από αυτές.Και το ντοκιμαντέρ συνέχιζε…

Τι σας έλεγα? Α! Ναι…που λέτε, η ζωή μου είναι μαύρη,μαύρη σας λέω,κατράμι!

Υ.Γ Δεν ξέρω ωστόσο αν ο "πολιτισμένος" λαός μας περνάει πιο καλά από τον "απολίστιστο" των Masai....

Είναι ωραία η ζωή στην πόλη...

...ε?

Σημείωση (αντί υστερόγραφου) για μένα: Να μην ξεχάσω να κοιτάξω τα συστατικά του γάλακτος. Είναι το μοναδικό τρόφιμο που καταναλώνω απεριόριστα.

Ακολουθεί πραγματική ερωταπόκριση. Στις απαντήσεις,εγώ.

- Τί έχεις? Γιατί είσαι έτσι?

- Έχω "καθυστέρηση"

- Έλα ρε...Λες να είσαι έγκυος?

- Τί να σου πω...Μπορείς να μείνεις έγκυος από αυνανισμό????

Υ.Γ Συγγνώμη για το τολμηρό θέμα. Αν βοηθάει διαβάστε το από μέσα σας...

Πόσο ακόμα θα περιμένω?"

ρώτησε το Άλλιον το κοινό...

...όχι ο άνθρωπος.

Υ.Γ  Ακόμα περιμένει απάντηση.