Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι μια διακήρυξη που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (A/RES/217, 10 Δεκεμβρίου 1948), περιγράφοντας την άποψή τους για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Το προσχέδιο γράφτηκε από τον Τζων Πήτερς Χάμφρεϋ από τον Καναδά, με τη βοήθεια της Ελέανορ Ρούσβελτ από τις ΗΠΑ, του Ρενέ Κασίν από τη Γαλλία, του Π. Σ. Τσάνγκ από την Κίνα και άλλων.

Παρ' όλο που δεν είναι νομικά δεσμευτικό έγγραφο, έγινε η βάση για δύο νομικές συνθήκες, το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα και το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα. Συνεχίζει να αναφέρεται από ακαδημαϊκούς, νομικούς και συνταγματικά δικαστήρια. Υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ διεθνών δικηγόρων για το ποια σημεία της αντιπροσωπεύουν διεθνέςεθιμικό δίκαιο. Οι απόψεις κυμαίνονται μεταξύ μερικών άρθρων και ολόκληρης της διακήρυξης.

Καλά τα χαρτιά αλλά η πράξη? Προσυπογράφουν μεγάλα κεφάλια του μικρού μας πλανήτη. Αυτοί υποτίθεται ότι είναι και οι θεματοφύλακες.

Να θυμηθούμε λίγο (γιατί πολύ εύκολα ξεχνάμε):

Γκουαντανάμο. Αλήθεια, τι είδους ανθρώπινα δικαιώματα εφαρμόζονται?

Αφρική. Όλοι η Αφρική βρίσκεται κάτω από το ζυγό επίδοξων μεταρρυθμιστών και υπέρμαχων δυνάμεων του εκπολιτισμού. Την Αφρική τη ρώτησε κανείς αν θέλει μεταρρύθμιση ή αν γουστάρει τον "πολιτισμό" σας?

Ασία. Σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω ...

Ευρώπη. Η καμήλα δε βλέπει την καμπούρα της, αλλά του παιδιού της...

Παιδική πορνεία και εργασία. Τα παιδιά δεν είναι άνθρωποι...? Μετά εξελίσονται? (μια ματιά στη σελίδα της UNICEF αρκεί).

Ζωικό βασίλειο. Εδώ καθαιρείται κάθε έννοια δικαιώματος στο βωμό της "ανθρώπινης εξέλιξεις". Πειραματόζωα, ευθανασία για χάρη των διακοπών μας,
πεταμένα γατόσκυλα, στη μέση της Εθνικής οδού, και χίλιες ακόμα περιπτώσεις που ο χώρος αυτός δε φτάνει να τις απαριθμήσω.

Τέλος, ηθικός προβληματισμός... ο βιαστής έχει δικαιώματα στο δικαστήριο. Ο βιασμένος που θα τα βρει...?

Αυτά τα λίγα περί "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", γιατί κάποιοι τα θυμούνται ΜΟΝΟ την παγκόσμια ημέρα. Κάτι σαν τυπική διαδικάσια ας πούμε. "Κάτσε να πάρω και τον Αλέξανδρο να του πω χρόνια πολλά. Έχω να τον δω από πέρσι στη γιορτή του...".

ΜΗΛΟΣ 2006

Ο Νικολάκης (ο γιος μου), γεννήθηκε 3 Μάη του 1997. Αυτό όμως που μένει χαραγμένο στη μνήμη μου είναι η στιγμή που έμαθα την ύπαρξή του. Ήταν Πέμπτη 29 Αυγούστου (σαν σήμερα δηλαδή) κι εγώ βρισκόμουν (που αλλού?) στη δουλειά. Χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η πρώην γυναίκα μου κι έκλαιγε. Αρχικά, ανησύχησα γιατί δεν καταλάβαινα τι έλεγε και προσπαθούσα να τη συνεφέρω. Λίγα δεύτερα αργότερα κατάλαβα πως ήταν δάκρυα χαράς. Με μεγάλη προσπάθεια να αρθρώσει τις λέξεις μου ανακοίνωσε "Παναγιωτάκι μου, θα γίνεις πατέρας" (αλλιώς ήθελα να το μάθω, αλλά ποτέ δεν ήταν ρομαντική, δεν φταίει εκείνη)... Αυτό ήταν, γύρισε το παξιμάδι, ξέφυγα. Τα δάκρυά της είχν γίνει κλάμα μου και η χαρά της η πιο ευτυχισμένη στιγμή μου ως τότε. Έτρεχα στους διαδρόμους του γραφείου και φιλούσα όποιον έβισκα μπροστά μου, λέγοντας του το χαρμόσυνο γεγονός. Το τι επακολούθησε λίγο πολύ είναι γνωστό. Πήρα άδεια εκείνη τη μέρα, την πήγα σε ένα ρεστοράν και υπό το φως των κεριών και των ματιών μου που έλαμπαν, τις εξέφραζα πόσο ευτυχισμένο με είχε κάνει.

Πέρασαν οι μήνες (δύσκολη εγκυμοσύνη ομολογουμένως) μέχρι που ήρθε το δεύτερο χτύπημα, το καιριο... Σάββατο πρωί 3 Μάη και φεύγουμε με το αυτοκίνητο για το μαιευτήριο. (εγώ μπροστά και πίσω τα σόγια...).

Δεν πολυθημάμαι τι μεσολάβησε, αλλά δεν θα ξεχάσω τι ένοιωσα όταν η νοσοκόμα μου έφερε ένα κατάλευκο κουταβάκι και το κράτησα αγκαλιά. Είχε ορθάνοιχτα ματάκια και με κοιτούσε με ένα βλέμμαααα...!!! Το ίδιο βράδυ, καθισμένος στον καναπέ της υποδοχής (αφού δεν έλεγα να τους αφήσω μονάχους) Έγραψα το παρακάτω... Αφιερωμένο στο γιοκαρίνι μου αλλά και στη γυναίκα που όσο με πλήγωσε τόση χαρά μου έδωσε... (συγχωρήστε με αν μετά από τόσο καιρό, συγκινούμε όταν το σκέφτομαι και αφήστε το δάκρυ μου να κυλά, δεν με αυλακώνει, καίει μόνο λιγάκι...).

Ξεπρόβαλες μια μέρα Μαΐου

αχτίδα φωτός του Ηλίου.

Τα μάτια σου είδα και φτάνει,

Θεό στους θεούς να με κάνει.

Ξεχωρίζεις σαν πλοίου κατάρτι,

σαν τραγούδι παλιό από μπάντα.

Μελωδία από νότες γεμάτη,

σαν γλυκιά μουσική, σαν μπαλάντα.

Από συγκίνηση η καρδιά μου ραγίζει,

να σε σφίξω αγκαλιά λαχταράω.

Η χαρά μου την τρέλα αγγίζει,

και νομίζω στ’ αστέρια πετάω.

Από τώρα μετράω φεγγάρια,

που θα έρθουν να πάρουν κι εσένα.

Στις ζωής θα σε ρίξουν αρένα,

να σκοτώνει μονάχος λιοντάρια.

Πόσο θέλω μεγάλος να γίνεις,

τα χτυπήματα του κόσμου ν’ αντέχεις.

Μα μικρούλης πως θέλω να μείνεις,

να μη χάσεις τη γλύκα που έχεις.

ΑΑΑΒΑΒΑ Νέος, εμφανίσιμος, με υψηλό εισόδημα και ανώτερη μόρφωση και Παιδεία, χωρισμένος με παιδί, ΖΗΤΕΙ κυρία έως 40 ετών ανάλογων προσόντων. Πληροφορίες
- εκδήλωση ενδιαφέροντος ή συστάσεις πιο κάτω.

Τελικά, πόσο δύσκολο είναι να βρεις το ταίρι σου? Είναι θέμα στιγμής. Έχω αναφερθεί και ξανα-αναφερθεί στο θέμα και έχω διατυπώσει τόσο τις ανησυχίες μου, όσο και τις απόψεις μου. Λέγεται... (και το ακούω πολύ συχνά) ότι ΧΑΘΗΚΑΝ οι άντρες ή ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ οι γυναίκες. Το ζήτημα αξιότιμοι φίλοι δεν είναι και τόσο πολύπλοκο. Η λύση του δε, απλή. Οι άντρες δεν χάθηκαν. Ευνουχίστηκαν ίσως από γυναίκες που πήραν τα ινία.

Φίλες, δεν μπορεί να ψάχνεται τον ΙΠΠΟΤΗ με το άσπρο άλογο, αν εσείς δεν είστε η πριγκίπισσα... Εφόσον πάψατε να είστε πριγκίπισσες, τι θα κάνανε οι ιππότες...? Καβάλησαν το άλογο και πήραν τα βουνά, να ζήσουν με τους δράκους και τον Μέρλιν...

Φίλοι, δεν μπορεί να ψάχνεται τη Θεά, καλλονή, ενώ παράλληλα, έχετε την ΑΠΑΙΤΗΣΗ να μαγειρεύει, να πλένει και να φροντίζει τα παιδιά που κάνατε, μόνο και μόνο για τη συνουσία κι όχι για την πατρότητα... Δεν μπορεί μια γυναίκα να περιποιείται τον εαυτό της, να είναι ρομαντική, να είναι φιλοσοφημένη, με μόρφωση και Παιδεία (που εσάς σας λείπει), ενώ παράλληλα να έχει και τον "Αγά" στην καναπεδιά να δίνει διαταγές, την ώρα που τα παιδιά κλαίνε, πεινάνε και αλωνίζουν το σπίτι οδηγώντας το προς ισοπέδωση...

Υπάρχει η μέση οδός. Και πιστεύω στην γκρίζα ζώνη. Ποια είναι? Μια απλή αλλά και τόσο σύνθετη λέξη: ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Λέξη η οποία περιλαμβάνει, την αξιοπρέπεια, την ειλικρίνεια, την κατανόηση και βέβαια τον ίσο καταμερισμό ευθυνών και δικαιωμάτων. Η ελευθερία, απαιτεί κόπο για να αποκτηθεί και μπορεί να υφίσταται ακόμα και μέσα στο γάμο, αρκεί αμφότερα τα μέλη να εφαρμόζουν τα προαναφερθέντα.

Αυτά τα λίγα γενικόλογα, έτσι με αφορμή μια κουβέντα που είχα χθες βράδυ εν μέσω κατανάλωσης αλκοόλ και καπνού...

ΑΣΧΕΤΟ: (αλλά σημαντικό). Κι αν η εντύπωση είναι ότι αδιαφορώ για τα τεκταινόμενα που μαστίζουν τον τόπο τα τελευταία 24ωρα... δεν αυτοπροβάλλομαι για το τι έκανα εγώ για την κατάσταση, αλλά σας παραπέμπω και κάπου, όπου θα φανεί χρήσιμο τους προσεχείς μήνες.

Νίκος: Γιατί ρε μπαμπά να διαβάζω? Δε φτάνει όλο το χειμώνα το σχολείο, πρέπει και στις διακοπές? Διάβασα τον πεταλουδόσαυρο, δεν φτάνει?

Πάνος: Όχι Νίκο μου, ποτέ δεν φτάνει. Πρέπει να διαβάζουμε όσο μπορούμε, για να αποκτήσουμε πνεύμα. Να μην είμαστε πίθηκοι...

Νίκος: χαχαχα (γελάει, δεν το κατάλαβε?)...

Πάνος: Νίκο ξέρεις πόσο χρειάστηκε εκείνος ο πίθηκος για να γίνει άνθρωπος?

Νίκος: Πολλά εκατομμύρια χρόνια. Σιγά μη γίναμε από τον Αδάμ και την Εύα.

Πάνος: Σωστά! Εσύ όμως έχεις μόλις 7-8 χρόνια για να εξελιχθείς και μάλιστα σε έναν κόσμο ζούγκλα...

Νίκος: χαχαχα (ξαναγελάει, αλλά αυτή τη φορά το κατάλαβε)... Μπαμπά, τι ζώο θα ήθελες να είσαι αν δεν είσουν άνθρωπος? Εγώ θα ήθελα να είμαι λιοντάρι.

Πάνος: Γιατί ρε Νικολάκη λιοντάρι?

Νίκος: Να είμουν βασιλιάς των ζώων, και κανένα να μη με πειράζει...

Πάνος: Κι ο "άνθρωπος"? Αυτό το ζώο, Νικο, θα σε έριχνε να τρως Χριστιανούς όχι για επιβίωση, αλλά προς τέρψιν του... Θα σε έχωνε σε ένα τσίρκο, για να χειροκροτούν τα ακροβατικά σου τα κακομαθημένα του τέκνα.

Νίκος: (σκέφτεται, προβληματισμένος ήδη) Ε, τότε αετός. Τους αετούς δεν τους πάνε στο τσίρκο, ε μπαμπά? (δνε είναι σίγουρος ακόμα αν έχει καταλάβει που το πάω)

Πάνος: Όχι δεν τους πάνε στο τσίρκο. Αλλά τους πυροβολούν γιατί τους ζηλεύουν ή τους κόβουν τα φτερά για να μην μπορούν να πετούν...

Νίκος: (συνοφρυώνεται, με κοιτά με απορία) Ε, πες μου εσύ. Τι ζώο θα ήθελες να είσαι?

Πάνος: Πίθηκος Νικολάκη, πίθηκος.

Νίκος: χαχαχαχαχα (γελά και με κοιτά διερευνητικά) Πίθηκος...? Γιατί, επειδή σου αρέσουν οι μπανάνες? Κι άμα σε πήγαιναν στο τσίρκο?

Πάνος: Όχι Νίκο. Όχι γιατί μου αρέσουν οι μπανάνες. Και το τσίρκο τους δεν με φοβίζει...

Νίκος: Τότε... γιατί μέσα σε τόσα ζώα, εσυ ήθελες να είσαι πίθηκος?

Πάνος: Για να μπορώ καποια μέρα, να γίνω άνθρωπος Νικολάκη. Να μπορέσω να γίνω Άνθρωπος.

Κατά καιρούς έχω εκφράσει τη γνώμη μου για θέματα που με αφορούν (ομολογώ κάπως ακραία), με αποτέλεσμα να με χαρακτηρίζουν ανάλογα.

Για παράδειγμα, κάποιοι «κύριοι» στο όνομα της Δημοκρατίας, καταλύουν κάθε έννοια ελευθερίας ή Δημοκρατία λένε το δικαίωμά τους να βγαίνουν στο δρόμο και να βρίζουν κάθε περαστικό, χωρίς κριτήρια, χωρίς επιχειρήματα, σαν τα σκυλιά που γαβγίζουν στα μηχανάκια, χωρίς στην ουσία να ξέρουν γιατί. Όταν εργάζονται μόνο όταν είναι υπό το άγρυπνο βλέμμα του προϊστάμενού τους, αποκρίνομαι λέγοντας: «Α ρε, χούντα που σας χρειάζεται»… Η έκφραση μου αυτή με χαρακτήρισε κάποτε ως ΦΑΣΙΣΤΑ. Άρα, είμαι ακροδεξιός, δέρνω παιδάκια που διαμαρτύρονται και στερώ από τον συνομιλητή μου το αναφαίρετο δικαίωμα της άποψης….

Κάποια άλλη στιγμή με διπλάρωσαν τα συντρόφια. Αριστερός γαρ, έπρεπε να πολιτικοποιηθώ, λέει, ώστε να προσφέρω στον αγώνα. ΟΚ, να σας ακούσω, λοιπόν. «Α, τι… πιστεύεις στο Θεό…?» χαχχαχαχα (σαρκαστικά γέλια) «Οι κομμουνιστές, είμαστε ανθρωποκεντρικοί. Έχουμε τη δύναμη και τη γνώση να αντισταθούμε στο κακό, την εκμετάλλευση και τη δυστυχία, χωρίς να περιμένουμε από κανένα Θείο ή Υπερήρωα να μας σώσει»… (Ο «κομμουνιστής» που μου την είχε «πέσει» προφανώς δεν είχε ιδέα ούτε από πίστη, ούτε από Κομμουνισμό, αλλά άποψη είχε…).

Η κίνησή μου αυτή με είχε χαρακτηρίσει ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ. Άρα θεοσεβούμενο, άρα αδύναμο, κοντόφθαλμο και θρησκόληπτο.

Ερώτηση ενός από παρέα που γνώρισα σε camping προ αμνημονεύτων χρόνων: «Τι μουσική ακούς είπαμε?». Παίρνει την απάντηση, κοιτάζει τη μηχανή, κόβει εμένα και λέει: «Α, ΡΟΚΑΣ δηλαδή». Άρα ασυμβίβαστο, ανεξέλεγχτο και το χειρότερο..? Η επόμενη ερώτηση αφορούσε στο πόσα τσιγαριλίκια έχω φουμάρει…. (ασχολίαστο).

Αργότερα, έχοντας διαμορφώσει μια άποψη για το ευρύτερο περιβάλλον μου, σε συζητήσεις που αφορούν τους κινδύνους που κρύβει η θρησκοληψία ή η κοινωνική συμπεριφορά όταν αυτή γίνεται σε ρομποτικές λειτουργίες ή ως μαριονέτας που τα σχοινάκια κινούν κάποιοι επιτήδιοι, χαρακτηρίστηκα ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ. Άρα κομμουνιστής, άρα άθεος, άρα, άρα….

Τελευταία, για να τελειώνω, χαρακτηρίστηκα ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ. Γιατί…? Άκουσον άκουσον… Ακόμα κι αν συμφωνώ με κάποια άποψη και για να γίνει διάλογος, παριστάνω το «συνήγορο του διαβόλου». Όχι από αντίδραση (εννοείται), αλλά γιατί μέσω μιας βαθύτερης ανάλυσης, πιστέυω πως ανακαλύπτονται πτυχές του θέματος που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχαν την ευκαιρία να ειπωθούν….

Τι λέτε ρεεεε??? Ποιος σας είπε ότι είμαι όλα αυτά. Ποιος σας είπε πως οι άνθρωποι είναι προϊόντα Σούπερ μάρκετ, με ταμπέλες και barcode…?

Δεν έχω το δικαίωμα να έχω άποψη? Πρέπει επειδή κάπου συμφωνώ, να ασπάζομαι και όλο το μανιφέστο σας? Πρέπει η μουσική που ακούω να με κάνει πρεζάκια στην τελική…? Ε, ΟΧΙ!!! Ούτε «πρέπει» ξέρω, ούτε «ταμπέλες» γουστάρω στο κεφάλι μου (και χαρακτηρίστε με όπως θέλετε).

Είμαι απλά ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ κι έχω τα δικά μου «πιστεύω», τη γνώμη μου και τις ιδιαιτερότητές μου. Επιτέλους, είμαστε άνθρωποι… όλοι όμοιοι αλλά κανείς ίδιος με τον άλλο…

ΑΣΧΕΤΟ: Περιμένω να ακούσω τη φωνή της, να δω το βλέμμα της να με διαπερνά. Έχω ανάγκη να την ακούσω να χαμογελά λέγοντάς μου: «Μη σε νοιάζει, εγώ είμαι εδώ…».

Από μικρός μου άρεσε να παίζω με τα μωρά.

Αργότερα κι όσο περνούσαν τα χρόνια, η επιθυμία μου να κυλιέμαι στο πάτωμα, να κάνω το αλογάκι και να περπατώ χέρι-χέρι με μικρά παιδιά, συζητώντας και ακούγοντας τις απορίες και τις ανησυχίες τους, με γέμιζε χαρά και μια ανεξήγητη γαλήνη.

Έτσι ανακάλυψα τι ήθελα από τη ζωή μου. Μια οικογένεια, τη δική μου οικογένεια. Να μοιραστώ, να μάθω και να μεγαλώσω με τα παιδιά ΜΟΥ, τη σύζυγό μου και τα προβλήματά τους. Ήθελα ένα αγοράκι, ένα κοριτσάκι και μια γυναίκα που θα έδινα τη ζωή μου για χάρη της και θα εκτιμούσε τη θυσία που πρόθυμα θα έκανα για εκείνη.

Τελικά, επέλεξα λάθος γυναίκα. Μου χάρισε ένα αγοράκι, αλλά τίποτε παραπάνω. (όχι ότι είναι λίγο, είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ που έχω στη ζωή μου).

Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά…;

Τελευταία, έχω παρατηρήσει πως όταν πιάνω μωρό στην αγκαλιά μου, νοιώθω μια περίεργη επιθυμία να το σφίξω και να το κλείσω καλά στα δυο μου χέρια, για να μη μου το πάρουν. Βλέπω όνειρα (σαν το χθεσινό), όπου είτε είμαι στο μαιευτήριο και περιμένω με λαχτάρα να βγει η νοσοκόμα με το μωράκι ΜΟΥ, είτε ότι είμαι στο σπίτι και του δίνω το γάλα, του παίζω με τα δάχτυλα κ.λπ.

Κοιτάζω το γιο μου που είναι πια αντράκι 10 ετών και θυμάμαι τότε…

Ήταν ακόμη λεχουδάκι όταν κούρνιαζε στα χέρια μου ή κοιλούσε στο κρεβάτι μέχρι να βρει το κεφάλι μου. Ακουμπούσε το χεράκι του στο πρόσωπό μου, έγερνε το κεφαλάκι του στον ώμο μου και έτσι κοιμόταν έως το πρωί.

Με κοιτούσε μέσα στα μάτια (απίστευτο βλέμμα) πότε περιμένοντας βοήθεια, γουρλωμένο και σαστισμένο ζητώντας κάπου να πιαστεί και πότε με δέος, περιμένοντας να με ακούσει τι έχω να του πω. (αυτό το βλέμμα το έχει ακόμα, όταν συζητάμε για πράγματα, με κοιτάζει στα χείλη σαν να κρέμεται από αυτά όλη του η ζωή).

Άργησα, αλλά τελικά συνειδητοποίησα τι μου συμβαίνει. Η φύση ξύπνησε και πάλι μέσα μου. Μου ζητά να γίνω πατέρας για δεύτερη φορά και να βιώσω από την αρχή το μεγαλείο του να μετατρέπεις έναν έμβιο οργανισμό σε άνθρωπο…

Το πρόβλημα είναι πως χρειάζεται η μητέρα για να ολοκληρωθεί το σκηνικό. Εκεί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα…. Έχω επιλέξει να είμαι μόνος, όχι από επιλογή καθαρά (τη φοβάμαι τη μοναξιά, τρέμω στην ιδέα της και με ισοπεδώνει όταν κάνει την εμφάνισή της), αλλά γιατί νοιώθω μια απογοήτευση για τους δεσμούς που έχω κάνει ως τώρα. Έτσι, περιμένω Εκείνη. Που είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακρυά μου. Που χτυπά δυνατά η καρδιά μου όταν την αντικρίζω αλλά δεν μπορώ (ακόμα ελπίζω) να την έχω δική μου. Να την εμπιστευτώ, να της δώσω όλη μου την αγάπη… αρκεί να κοιτώ το βλέμμα της και να μαγεύομαι με ένα της υποσχετικό χαμόγελο.

Ξύπνησε η φύση… όμως ο λήθαργος δεν λέει να τερματίσει… Λιγοστεύουν τα περιθώρια… όμως πόρτες ακόμα δεν έχουν ανοίξει προς κάποιον ορίζοντα…

ΠΑΡΝΗΘΑ - ΠΕΝΤΕΛΗ

ΜΕΤΑ ΤΙ...?

Κατ' αρχάς να διευκρινίσω πως δεν γιορτάζω, καθ' ότι δεν πιστεύω.

Αφορμή όμως για να γράψω μου έδωσε το γεγονός πως πήρα πολλές ευχές για την ονομαστική μου γιορτή. Ευχές που πηγάζουν από τα βάθη της ψυχής, ευχές που βγαίνουν από συνήθεια και ευχές που έτσι τους είπαν να λένε, έτσι λένε.

Και σιγά σιγά μπαίνω στο θέμα... Αυτοί οι υποκριτές (που κακώς για την Τέχνη έχουν βαφτιστεί έτσι), οι άλλοι οι δήθεν πρόσχαροι που τους μάθανε όταν κάποιος γιορτάζει να του λένε "χρόνια πολλά" κι αυτό απλά κάνουν... δεν ξέρουν πως φαίνεται το ψεύτικο?

Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Όταν σε κοιτά κάποιος κατάματα, βλέπεις τι νοιώθει, τι αισθάνεται. Καταλαβαίνεις αν είναι καλά ή κάτι τον απασχολεί. Αντιλαμβάνεσαι αν σου λέει αλήθεια ή σε παραμυθιάζει.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το ξέρουν. Κι έτσι βασανίζονται και τις περισσότερες φορές γερνούν γρήγορα από το άγχος και την ανασφάλεια ακόμα και για το αν είναι αληθινό αυτό που ζουν...

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το αισθάνονται. Και είναι αυτοί που ενώ το ξέρουν, αρνούνται να το παραδεχτούν, είτε γιατί μάταια προσπαθούν να κρυφτούν φοβούμενοι γι' αυτό που οι άλλοι θα "διαβάσουν" στα μάτια τους, είτε γιατί αυτό που "βλέπουν" στα μάτια κάποιου αγαπημένου προσώπου δεν τους αρέσει και απλά... εθελοτυφλούν.

Υπάρχουν κι αυτοί που το νοιώθουν. Κι αυτούς, ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να τους γελάσει, αλλά κι αν αυτό συμβεί θά 'ναι πρόσκαιρο. Είναι αυτοί που χαίρονται ολόψυχα με έναν απλά λόγο, μια μικρή κουβέντα και σιχαίνονται εξίσου με κάτι απλό και καθημερινό, γιατί αντικρίζουν τη σαπίλα που κρύβεται πίσω από τα ροδάνθιστα μονοπάτια μιας σκοτεινής και ψεύτρας ψυχής που τους λέει απλά... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...

Ο πόνος που με βασανίζει κάθε φορά που ακούω ψεύτικες λέξεις, υποσχέσεις, ακόμα και απλές κουβέντες, είναι αυτός που με κάνει να ουρλιάζω υπόκωφα, σαν αγρίμι που το βρήκε η σφαίρα. Σαν σαπιοκάραβο που το τσάκισε ο αέρας και το κύμα και το παρασύρουν, χτυπώντας το από δω κι από ’κει μέχρι να το συνθλίψουν στα βράχια.

Τελικά, είναι καλό να "ακούς" τα μάτια του άλλου? Είναι καλύτερα να ξέρεις και να φυλάγεσαι, ενώ να δίνεσαι με όλο σου το Είναι σε κάθε τι ειλικρινές? Ή μήπως η άγνοια σε κάνει ευτυχισμένο? Σε οδηγεί σε λάθος επιλογές και εμπιστεύεσαι ανάξια άτομα, αλλά παράλληλα δεν έρχονται στιγμές που μισείς και τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν μέσα από θολό καθρέφτη σου λέει ψέματα...? Μήπως είναι το καλύτερο φάρμακο ενάντια στην πρόωρη γήρανση, μιας και αφού δεν ξέρεις, μπορείς και να μην ασχολείσαι, άρα αποβάλεις τον πόνο που σου προκαλεί το ψέμα...?

Οι τρελοί, που δεν αντιλαμβάνονται, δεν γνωρίζουν, ζουν σε έναν κόσμο όπως αυτοί τον θέλουν... μήπως τελικά είναι οι "καλύτεροι του χωριού"...?

Φιλιά και συγνώμη αν ξεμπρόστιασα κάποιους θεατρίνους. Έτσι είμουν, έτσι είμαι κι έτσι θά 'μαι. Θα τα λέω έξω από τα δόντια, θα σας κοιτώ ΠΑΝΤΑ στα μάτια και θα σας φιλώ ή θα σας φτύνω ανάλογα με το τι η ψυχή σας μου λέει κι όχι το στόμα σας. ΑΥΤΟ θα κάνω κι ας πονάει και εσάς και εμένα....

ΑΣΧΕΤΟ: Πού να είναι η αγαπημένη μου... νοιώθω ερωτευμένος (αλλά αυτό θα απασχολήσει άλλο ιστολόγιο) αλλά δεν έχω βρει το θάρρος να το ομολογήσω... Άραγε το ξέρει? (όχι πως δεν γιορτάζω, αλλά το ότι νοιώθω ερωτευμένος)

Νά μαστε πάλι πίσωωωω...

Δεν θα μείνω στα κλισέ. Πέρασα καλά, ήλιος, θάλασσα, μπανάκια και ποτάκια στην ακρογυαλιά. Όσοι πάνε διακοπές, τα ίδια (περίπου) ζούνε. Αλοίμονο, σε αυτόν που πάει διακοπές και ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ στο ο,τιδήποτε να του στερήσει έστω και μια στιγμή από τις ομορφιές της απόλυτης χαλάρωσης.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση (για άλλη μια φορά) είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο Ελληνας τουρίστας.

ΡΕ ΦΙΛΕ (αναφέρομαι στον τυπάκο που περιμένει το θέρος για να βγάλει τα προς το ζειν. Και όχι στα χωριουδάκια ή μικρά θέρετρα... εκεί ακόμα υπάρχει ανθρωπιά και εκτίμηση στο χέρι που σε ταϊζει). Εγώ δεν σου ακουμπάω τα ωραία μου λεφτουδάκια? Εγω, δεν κατανοώ το πρόβλημά σου και φεύγοντας αφήνω και το κάτι τίς το παραπάνω...? Ε, μείνε με τον αλητοτουρίστα, παρακάλα το γερμανόσογο να φάει μια ντομάτα παραπάνω και περίμενε τον Ιταλιάνο με τα Dolce & Cabanna, να αγοράσει το νερό των 20 λεπτών και να περιμένει ρέστα από 50ευρω...

ΑΥΤΟΙ σου αξίζουν, ΑΥΤΟΥΣ παρακαλάς και σε ΑΥΤΟΥΣ κανεις τεμενάδες. Εμένα ου δεν κάνω λογαριασμό κάτω από 12 ευρώ (κατά κεφαλή) άσε με. Τρέχα πισω από τον τουρίστα κι εγώ περιμένω 20 (!!!) λεπτά να δώσω παραγγελία. Αλλά ΠΡΟΣΕΧΕ... μη μου έρθεις το Χειμώνα και κλαίγεσαι για το χάλι σου... θα σε περιμένω να σου πω με όλη μου την ψυχή ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΜΕΓΑΛΕ...

Θα επανέλθω στο θέμα άλλη φορά... γιατί τώρα είμαι από διακοπές, ζω σε νιρβάνα, ανακαλώντας στη μνήμη μου πόσο καλά πέρασα, οπότε δεν είναι σωστό να ρίχνω τον εαυτό μου στα βαθειά από την πρώτη κιόλας μέρα...

Απλά θα ήθελα να αναφερθώ και σε αυτούς που με "φιλοξένησαν" στο δεύτερο μισό της άδειάς μου (γιατί είπαμε, το πρώτο μέρος ήταν Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο απ'όλες τις απόψεις. Η νοοτροπία... ίδια κι απαράλαχτη. "Έλα κοροϊδάκι, έχουμε του κόσμου τα καλά". Και πάωωωω.... Ε, λοιπόν, περίμενα "20 λεπτά για την παραγγελία", κι αν δεν ήταν κάτι φιλαράκια που τυχαία τα συνάντησα, καθώς και οι τουρίστριες (που πάντα αφήνουν το στίγμα τους...) βράστα... Πλήρωνα πλήρωνα πλήρωνα... και υπηρεσίες... ΑΙΝΤΕ ΜΗΝ ΑΡΧΙΣΩ ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΜΟΥ... Κι όταν ρώτησα τι παρέχει το κατάλυμα (camping) που πληρώνω... 5,20 ευρώ (!!!)... ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχει ζεστό νερό, καθαρές τουαλέτες και ωραία θάλασσα... (που πλήρωνες 6 ευρώ το σετ ομπρέλα ξαπλώστρες)... ΡΕ ΚΟΙΤΑ ΚΑΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ... αν δεν πλήρωνα αυτά τα λεφτά δηλαδή... ούτε να το σκέφτομαι που θα κοιμόμουν....

Αλλά έτσι μάθανε, έτσι φέρονται και έτσι πορεύονται, γιατί το ότι σε έχουν γραμμένο, ΕΣΕΝΑ ΕΛΛΗΝΑ ΤΟΥΡΙΣΤΑ... δεν είναι τυχαίο. Είναι κοινωνικό φαινόμενο και αφορά την παιδεία και την ανατροφή που σου δώσανε. "Κοίτα τον ξένο, ο Έλληνας εδώ θα ξανάρθει".

ΞΥΠΝΗΣΤΕΕΕΕΕΕ.... Τα σύνορα άνοιξαν. ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, νά μαστε καλά, σε κάνα χωριουδάκι (που σε αντιμετωπίζουν σαν ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ανθρωπο) και μετά... ΤΟΥΡΚΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ... εκεί που ΚΑΙ φθηνά είναι ΚΑΙ μετράει και το ευρώ σου...

ΕΣΕΙΣ... Έλληνες καμαρωτοί "επιχειρηματίες" καθείστε αναπαυτικά και κοιτάτε ΠΩΣ κλαίνε σε Κέρκυρα, Χαλκιδική... ΚΙ ΑΥΤΟΙ έτσι κάνανε και μετά (όταν έφυγε ο τουρίστας για την πατρίδα του) κόλησε το στομάχι στην πλάτη. Τώρα πρακαλάνε τον Έλληνα, είδαν την αξία του, κατάλαβαν το συμφέρον τους... μάλλον. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΤΕΙΤΕ από αυτούς και σας υπόσχομαι πως ΕΣΕΙΣ θα ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ...

Οοουυυφ, σας κούρασα? Τα είπα και ξαλάφρωσα. Δεν έκλεισε το θέμα ομως... ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ!!!

ΑΣΧΕΤΟ: Οι τουρίστες (Ιρλανδοί, Αγγλοι κλπ...) ρίχνουν τίποτα στο ποτό τους...?

Έχω μάθει (και πλήρωσα πολλά γι' αυτό) ό,τι δεν μου αρέσει ή ό,τι δεν μου ταιριάζει, να το κάνω στην άκρη. Να κάνω πολύωρες συσκέψεις με τον εαυτό μου κι αφού τον πείσω, να ψάχνουμε για κάτι καλύτερο.

Αυτή τη φορά, αποφασίσαμε πως το theme που χρησιμοποιώ ως φόντο... δεν είναι αυτό που μου πάει. Δυστυχώς, κανένα από αυτά δεν με εκφράζει πραγματικά.

Έχω το δικό μου "φόντο", που μετά από μελέτη και χρήση των ικανοτήτων μου (ψωνάρα) και της τεχνολογίας, δημιούργησα. Όμως, υπάρχει ένα εμπόδιο... ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΩ. Κι αυτό, πιστέψτε με, με ενοχλεί αφάνταστα. Όταν μου σερβίρουν ένα πιάτο και με αναγκάζουν να το φάω (το περιεχόμενο, όχι το πιάτο), το νευρικό μου σύστημα αντιδρά. Εκρίνουν οι αδένες μου οργή, αγανάκτηση και μια τρελή επιθυμία να αυτοκαταστραφώ...

Δεν μου αρέσουν ρε φίλε τα κλισέ... γιατί να είμαι αναγκασμένος να λειτουργώ στο ασπρόμαυρο ταμπλό σας? Θα το φέρω ανάποδα (έτσι γιατί μου τη δίνει) και θα παίξω πόρτες... Κρατήστε την ψιλομύτα βασίλισσα, τον άβουλο βασιλιά σας και τα ψωράλογα που .. (τι τα ποτίζουν αυτά ρε και πάνε έτσι...?).

Αυτό, βέβαια δεν έχει σχέση με το blog μου. Αλλά όταν κοίταξα να φέρω το δικό μου φόντο και ΔΕΝ... τότε σκέφτηκα, πόσα πράγματα μας επιβάλλουν και καλά και ντε πρέπει να ακολουθήσουμε. Το φοντάκι δεν μου φταίει, αλλά μου θυμίζει πως συνεχώς αλλάζω πράγματα που δεν μου αρέσουν και μονίμως έρχομαι σε σύγκρουση με κατεστημένα, κλισέ και ασπρόμαυρα ταμπλό...

Ε, ΟΧΙ.... εγώ δεν ακολουθώ. Δεν θα γίνω μαριονέτα τους και θα σπάω τα σχοινάκια με κάθε ευκαιρία και μέσον. Θα παίζω πόρτες κι όταν μου την δίνει θα το ξαναφέρνω καπάκι και θα παίζω ντάμα. ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ απανταχού οι "οργανοπαίχτες" ... ΔΕΝ ΠΑΙΖΩ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΑΣ ΕΓΩ!

Ουφ... τα είπα και ξεθύμανα. Και τώρα για να είμαι ειλικρινής το φοντάκι δεν με χαλάει... Ειναι ταξιδιάρικο και το γουστάρω. Αυτό ήταν απλά η αφορμή να εκφράσω την αγανάκτησή μου στους "κυρίους" που νομίζουν πως θα παίξουν με τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου...

ΑΣΧΕΤΟ: Φεύγω για Κρήτη και θα μένω στις Γούβες Ηρακλείου σε camping. Ενοχλείστε με μόνο αν:

1) Γουστάρετε παρέα

2) Κεφάρετε μπύρα παγωμένη

3) Πάρει φωτιά το camping (γιατί με τους αλήτες... μέχρι και θάλασσα καίνε και οικοπεδοποιούν)

4) Κλείσει το camping

5) Ξεχάσω την ημερομηνία και δεν γυρίσω στη δουλειά (το τελευταίο δεν ειναι απαραίτητο να μου το θυμίσετε).

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!!!!

Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος & Ελένη Τσαλιγοπούλου ( Ντουέτο )

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα
σ' αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς
χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι
στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες
το δρόμο και το νου
και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι
κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Να εκφράσω με λόγια όσα πέρναγαν από το μυαλό μου. Καθώς έγραφα κι έσβηνα, άκουσα το παραπάνω, αγαπημένο, κομάτι. Το παραθέτω και τα σχόλια δικά σας. Εγώ μίλησα με τους στίχους...

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Γύρισα από τις διακοπές. Ξεκούραστος, ναι. Όχι όμως ξένοιαστος. Πέρασα καλά, πολύ καλά. Νοιώθω όμως πιο κενός από όσο όταν έφυγα.

Ανοιξα πανιά με μια ελπίδα. Σαν γυρίσω να μπορώ να ξαναρχίσω. Με νέα δεδομένα, με ανοιχτά φτερά και με περίσια χαρά. Όμως για άλλη μια φορά ήταν ψευδαισθήσεις.

Το τοπίο πιο χλωμό. Καμένη γη που πάνω της κάνουν πάρτι γύπες, τρωκτικά και αδηφάγα στόματα που καταπίνουν ζωές στο βωμό του κέρδους.

Φίλοι που άφησα με την ευχή να τους βρω ευτυχισμένους, τους αντίκρυσα και πάγωσα στην κενότητα που δεν κάνουν ΤΙΠΟΤΑ για να γεμίσουν.

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Πίστεψα πως ΑΥΤΗ τη φορά κάποιος θα κοιτάξει μέσα στη θάλασσα. Στον κόσμο που κρύβεται κάτω από το κύμα και είναι γεμάτος ζωή. Ομως, πάλι, κοιτούσαν το όμορφο ηλιοβασίλεμα. Θαύμαζαν την Πανσέληνο που έλουζε τη μαβιά θάλασσα και νοιώθαν έκσταση.

Ωραία εικόνα. Γαλήνια και μαγική. Απόκοσμη μα και τόσο οικεία. Ωραία εικόνα, αλλά άψυχη. ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει τον κόσμο κάτω από αυτό το πέπλο. Τον κόσμο που ζούσε έντονα τη στιγμή και ήταν η ΨΥΧΗ της εικόνας, που έβλεπαν.

Κι αφού είδαν, χόρτασαν, φωτογράφησαν, τι? ΤΙΠΟΤΑ... το κενό. Κοιμήθηκαν ήσυχοι και "ευτυχισμένοι" που "έζησαν" άλλη μια Πανσέληνο.

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Μεταχειρίζονται το κορμί σου, σαν αντικείμενο πόθου. Νομίζεις πως έτσι θα γεμίσεις το ΔΙΚΟ σου κενό. Όταν όμως τα φώτα σβήσουν, είσαι πιο άδειος, πιο δυστυχής και ΣΙΓΟΥΡΑ πιο μόνος από ποτέ. Γυρνάς το κεφάλι προς το τραπέζι και αναρωτιέσαι... Πλήρωσε φεύγοντας...? ΑΗΔΕΙΑ. Για αυτούς που καταχράστηκαν το κορμί σου. Για τον εαυτό σου που τους επέτρεψες να το κάνουν.

Αξίζει όμως μια προσπάθεια. ΠΡΕΠΕΙ να πληγωθείς για να νοιώσεις την ευτυχία. Πρέπει να ταπεινωθείς για να φτάσεις στο Ιερό...

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Την αγάπη... Ο σκοπός του ανθρώπινου είδους. Η αιτία που γεννιέται, ζει και πεθαίνει.

Ο λόγος για τον οποίο υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη. Η αγάπη. Που δεν κρύβεται σε σεξιστικές ιδεολογίες. Που δεν ανασταίνεται από απρόσωπα κρεβάτια και συνουσίες...

Που για να τη νοιώσεις ΠΡΕΠΕΙ να κοιτάξεις κάτω από την λαμπιρίζουσα επιφάνεια μιας φεγγαρόλουστης ακρογιαλιάς...

Κατω από το ΣΩΜΑ, πίσω από την ΥΛΗ, βαθειά στην ΨΥΧΗ του έτερου...

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ .......