.... Ο ΜΑΓΟΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ  ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ.... Βαράνε ταμπούρλα. και η μαϊμού χορευει. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!  ΧΕΙΡΟΚΡΟΡΕΙΣΤΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ!!!

Το μπουλούκι φεύγει. κι άρχισε να πέφτει η βροχή..

Αγαπώ τα στρατιωτάκια, τα αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά.  Την βροχή που με έγδυνε απο τις ενοχές μου. Το χιόνι που που με έντυνε καινούργιο ρούχο.

Όταν θα έρθουν στην πόλη τα πουλιά, μάλλον δεν θα θα με βρουν.

Φωνή: ¨"λες μαλακίες"

Λέω:    " Εντάξει... εσύ όμως τι έχεις να πεις::::"

Πες κάτι..

Εμένα οι σελίδες μου οι παλιές τρελλαθήκανε κι αυτές. ΕΣΥ ΤΙ  ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ; ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΙ ΝΑ ΣΕ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ;;;

Ω!!!  Μεγαλόσχημοι και βαρύνοες...

Τον ξέρω αυτόνα τον χωρό.

κι αυτή τη λάμψη τη στενή μες΄τον καθρέφτη,

την έχω ξαναδεί....

Ωχ... πηδώ... χοροπηδώ....

κι έχω ένα τσίρκο ηλεκτρικό

μες το μυαλό μου....

…Αυτά τα μεσημέρια της Κυριακής, πάντα με έκαναν να νοιώθω περίεργα… Ένα πράγμα μυστήριο, κάτι σαν αποπροσανατολισμός και επικέντρωση ταυτόχρονα.  Βαλσάκι γκροτέσκο, βαλς εκζιτασιόν,  μουσικό κοκτέιλ από Κουγιουμτζή, Μούτση,  Ντύλαν, κουρτίνες που θροίζουν, οσμές, ήχοι, απροσδιόριστες φλασιές.

Αποφεύγω να γράφω. Παλιότερα βυθιζόμουν χωρίς ενδοιασμούς στο μέσα μου. Έπιανα βότσαλα από κάτω, και τα ανέβαζα να τα δει ο ήλιος. Έτσι εξαγνιζόμουν και εγώ μαζί τους.  Τώρα χωρίς προσχήματα γυρνάω και λέω στον καθρέφτη «Κωλώνεις, μαλάκα».

Όχι ότι παίζει και κανένα σημαίνοντα ρόλο το τι σκέπτομαι.  Πομφόλυγες και φληναφήματα  είναι. Απλά κάθομαι  και τα λέω σε ένα χαρτί, γιατί χαρτιά είναι και όλα αυτά. Τα παίρνει το αεράκι και τα πάει… Χαρτιά που αμέτρητες φορές τα έχω διπλώσει, τα έχω φτιάξει μικρά λευκά καραβάκια, και μετά τα αμόλησα ελεύθερα να τρέξουν στην άκρη του δρόμου, παρασυρμένα από τα νερά της βροχής  να απολαύσουν την απρόσκοπτη και ένδοξη πορεία τους μέχρι τον πρώτο συλλέκτη όμβριων υδάτων.

Μια χαρά ηθοποιοί είμαστε όλοι μας. Απλά παίζουμε σε τόσα πολλά διαφορετικά έργα. Τι να σου κάνει μια οθόνη….

Μεσημέρι Κυριακής…

Ως έτοιμη και πρόθυμη πολύ

αφέθηκε στο χάδι του καθρέφτη.

Με ηδονή και ένταση απροσμέτρητη

στο τίποτα και πάλι ενέδωσε.

Αλλοίμονο, δεν ήθελε να δει

οτι απλά  εξαργυρώσιμη θα γίνοταν

και τίποτε άλλο παραπέρα.

Έτσι, σε μέτρα και σταθμά που δεν αντέχανε

γιατί τα έσκαβε και τα έφθειρε ο χρόνος

σε είδωλα περαστικά προσιδιάζουσα

μοιραία κατρακύλησε  και ενέδωσε

βαπτίζοντας την πτώση της ανόρθωση…

Κι έπειτα ακόμα, παραπαίοντας,

μια φενάκη  βολική  ενδεδυμένη

έμεινε  να χαμογελά στις αυταπάτες της

κάτω, στη ρίζα του γκρεμού που την κατάπιε…

Ω!!! πόσο εύχαρις γκρεμός…..

Ω…. πόσο ελαφρά η παράδοση…

και Ω!!!!... πόσο ακριβά τα ρούχα...

Η ΛΕΥΚΗ ΜΟΥ ΠΟΛΗ…

Δεν είναι καν ασπρομαυρη. Είναι εντελώς λευκή, σαν οθόνη που τα έφτυσε. Τις νύχτες που  νοιωθω παραδωμένος στο δικό μου προσωπικό τίποτα, έρχεται και χορεύει καντρίλιες, φτιάχνει σεξιστικές παραστάσεις με παρτεναίρ απο  πλαστελίνη, ενώ αόρατοι σερβιτόροι περιφέρουν αβέρτα κείμενα του Θανάση Μάνθου.

 Και γαμώ τις λευκές πόλεις… Κάποτε, όταν γουστάραμε να ντυθούμε χρωματάκια και μαλακίες τέτοιες, αυθαιρετούσαμε λιγάκι, και το παίζαμε εκ του ασφαλούς επαναστάτες. Μετά , γαμήθηκε ο Δίας και γίναμε μια μερίδα χόρτα.

Και η λευκή μου πόλη παραμένει εδώ, να μου στοιχειώνει και να με ψέγει, και να μου καταλογίζει, και να την χρεώνομαι στο φινάλε, που καμία τέτοια διάθεση δεν είχα…

Σαν τον μαλάκα τον φίλο μου τον Πάνο, που του άναψε η γκόμενα τα κεράκια, του έβαλε και μιουζίκα οριεντάλε, και έσκασε μύτη με κάτι μυστήρια, και του χόρευε πριβέ ανατολίτικα… Και αφού τον έκανε βαπόρι, και αφού άφησε πάνω του ότι είχε και δεν είχε, και αφου της είπε είσαι Θεά, του είπε, «ξέρω, το έχω ξανακάνει με φίλους εδώ στο σπίτι…» 

Τώρα δεν ξέρω γιατί σώνει και καλά να είναι λευκή η πόλη μου. Ούτε και ξέρω καλά-καλά γιατί έχω σταματήσει να γράφω όχι στο blog μου, αλλά και γενικότερα. Μου λείπουν οι παλιοί μου φίλοι πάρα πολύ. Αλλά εξ’ ίσου μου λείπω και εγώ. Και χωρίς εμένα μέσα μου, δεν γίνεται να δώσω.

Αμα δεν σε έχεις, δεν έχεις. Απλά είναι τα πράγματα, μόνο που αργείς να το πάρεις χαμπάρι.

Πόλη λευκή. Δεν θέλω να κοιμηθώ, μα πρέπει.Γιατί έτσι. Γιατί πρέπει.

Με πήρε η κόρη μου τηλέφωνο, και είμαι πολύ χαρούμενος. Εγώ δεν έχω βρει ακόμα τον αριθμό μου.

Πόλη λευκή.

Ένα μικρο παράξενο μερίδιο αθωότητας και ενοχής μεταξύ μέθης και οργασμού, μεταξύ απογεύματος και πρωινής πάχνης στα Φηρά στην Σαντορίνη. Όταν η πάχνη ανέβαινε και ήθελα ο χρόνος να σταματήσει εκεί, στο τίποτα….

Αμα δεν σε έχεις, δεν έχεις.

 Πόλη λευκή

Ψάχνουμε όλοι για αποχρώσεις. Μπας και μακροχρόνια γίνουμε αποδεκτοί. Από τους αόμματους. Δεν το γουστάρω και ιδιαίτερα.Όσοι με ξέρουν προσωπικά, το γνωρίζουν.Απλά είπα να γράψω δύο κουβέντες.

Είδα την αφίσσα στο δρόμο, και έπαθα πλάκα. Προσπαθώ να το σχολιάσω, αλλά γίνομαι όλο και πιό έξαλλος, και σας αφήνω να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα!!!   Και γνωρίζω πολύ καλά, οτι σύντομα θα σκάσει μύτη  ο κολλητός μου, και έτσι για να μου την σπάσει θα υπερασπιστεί το ...πράμα αυτό. Αλλά τι να περιμένεις απο άτομα που κάνουν παρέα μαζί μου...

 Α΄ ΜΕΡΟΣ

-Τι θα θέλατε;

-Την βοήθειά σας…  Ξέρετε, εγώ βασικά, στιχάκια γράφω, και ο Κος Υπουργός αποφάσισε ότι υπάγομαι πλέον σε καθεστώς  Φ.Π.Α. και θα ήθελα να…

Με κοίταξε με το ύφος ενός μουσουλμάνου καρχαρία, που μόλις έχει τελειώσει το ραμαζάνι του. Το βλέμμα της δεν με ενθουσίασε, ούτε   το καρτελάκι στο γραφείο της…  «ΕΡΜΙΟΝΗ ΤΑΡΑΝΤΟΥΛΑ, ΤΜΗΜΑ ΦΠΑ».

-        Έχετε μαζί σας χαρτιά που να αποδυκνείουν ποιος είστε, πού μένετε, ταυτότητα, ΑΦΜ, πιστοποιητικό αλλαγής κωδικών, ΑΜΚΑ, απόδειξη καταχώρησης αλλαγής έδρας εξασκήσεως, χαρτί ότι τόσο καιρό είχατε απαλλαγή από ΦΠΑ, χαρτιά από ΤΕΒΕ, ΙΚΑ, Επιμελητήριο;  Κάτι που να επιβεβαιώνει αν είσθε κλειτοριδικός ή κολπικός; Πόσων χρονών μάθατε κολύμπι; Πότε ακριβώς αφαιρέσατε τις βοηθητικές ρόδες από το πρώτο σας ποδηλατάκι;

-        Μα, κυρία Ταραντούλα μου…

-        Θα πάτε στον κύριο Βαρυπεπόνη, στο τμήμα για τους κώδικες…

Πήγα.

Β΄ΜΕΡΟΣ

Αυτά ξεκίνησα να τα γράφω πριν2 μήνες περίπου, όταν κατάφερα να ξεμπερδέψω με την μαλακία της ένταξης σε ΦΠΑ, έτσι για να χαβαλεδιάσω την ένταση που τράβηξα γυρνώντας από ΔΟΥ σε ΔΟΥ, προσπαθώντας  π.χ. να αποδείξω ότι δεν απασχολώ προσωπικό (για να γράψω στιχάκια).

Η όρεξη για αστειάκια μου κόπηκε απότομα μόλις ξεμπέρδεψα  με αυτό.  ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΩΣΗ.

  Στην αρχή γέλασα, μετά θύμωσα, και τέλος το έψαξα απο 10 μεριές.

 Αποτέλεσμα:

Για μία και μόνη μαλακία μου που αφορά το δελτίο παροχής και που κανείς δεν μου εξήγησε τι θα έπρεπε να έχω κάνει, ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΕΙ, τώρα είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω τα μαλλιοκέφαλά μου στους καργιόληδες.

Είναι περιττό να πω, ότι αυτά τα χρήματα δεν τα έχω. Τώρα όμως, είμαι υποχρεωμένος να σκύψω, και να κόψω τον λαιμό μου να πληρώσω. Και μιλάμε για 5000 ευρουδάκια.  Για να ταίσω και εγώ όπως και τόσοι άλλοι, τους αργόμισθους φοροεισπράκτορες, τους απατεώνες -ληστές πολιτικούς, τους φορομπήχτες που το παίζουν υπουργοί, και πάνω απ’ όλα ένα από κάθε άποψη  βαθειά και παθιασμένα αναίσχυντο  κράτος.

Από πολύ νωρίς, φάνηκε ξεκάθαρα, ότι στα όποια ταλέντα και ικανότητές μου, ο χορός δεν είχε καμία απολύτως θέση.

Τα πρώτα σημάδια ανικανότητας, σκάσανε μύτη στο Δημοτικό.  Όποτε πλησίαζε «Εθνική επέτειος», ένας δυστυχισμένος δάσκαλος αναλάμβανε να μας μάθει να χορέυουμε λαοφιλή άσματα όπως  «Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε», «Σε γέλασε Παρασκευούλα μου- σε γέλασε το Δημαρχόπουλο», και «Κάτω στου βάλτου τα χωριά».  Εκεί ακριβώς στροβιλιζόμουν και γω ,σε  κύκλο με τα υπόλοιπα βλαμένα, μόνο που εγώ έμοιαζα να έχω 5-6 αγκώνες και 3-4 γόνατα παραπάνω από τους άλλους. Μία δυστυχής συμμαθήτριά μου, η Αθανασία, (που μάλλον με γουστάριζε) προσφέρθηκε να μου κάνει πριβέ μαθήματα τσάμικου και καλαματιανού. Ηταν μια ατυχής έμπνευσή της, που της προσέδωσε για αρκετό καιρό το παρατσούκλι «Κουτσοθανάσαινα»

Αργότερα, ήρθαν τα πρώτα παιδικά πάρτυ. Εκεί κάπως πήγα να σώσω τα προσχήματα, μιάς και υπήρχαν τα μπλουζ. Αποτυχία και εκεί. Δεν άφησα καμία παρτεναίρ απάτητη κι αξενύχιαστη. Βασικές αιτίες ήταν η φυσική μου χάρη και επιδεξιότητα, αλλά και η τάση μου να κολλάω εντελώς πάνω τους (για λόγους που απο σεμνότητα  δεν μου επιτρέπεται να αναφέρω).

Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου να μπω στην μαύρη λίστα των πάρτυ. Τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση.

Λίγο αργότερα, άρχισα να παίζω κάτι τραγουδάκια στην κιθάρα, και να τα τραγουδάω μαζί με κάνα-δυό περίεργους. Ελπίζαμε και εγώ και αυτοί, ότι αυτό θα σήκωνε τις όποιες μετοχές μας στο παιχνίδι με το άλλο φύλο, όμως το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο: όση ώρα εμείς τραγουδούσαμε, οι άλλοι που χόρευαν τα έφτιαχναν με τις καλύτερες.  Σαν εκδίκηση, όταν βρίσκαμε ευκαιρία τρώγαμε όλα τα τυροπιτάκια του μπουφέ. Κάπως έτσι…

Από τον στρατό και μετά, δεν χρειάστηκε να βρεθώ στη φρικαλέα θέση να αναγκαστώ να χορέψω. Κι αυτό, λόγω δουλειάς: Χορεύουν όλοι οι υπόλοιποι. Πέραν βεβαίως μιάς θλιβερής εξαιρέσεως, όταν αναγκάστηκα να χορέψω στον γάμο μου, σπινιάρησα και στουκάρησα πάνω στην ορχήστρα.

Αλλά και οι φίλοι μου δεν διακρίνονται ιδιαίτερα για τις χορευτικές τους επιδόσεις. Ίσως υποσυνείδητα, πάω και κολλάω με άτομα που τα διακρίνει η ίδια ακλόνητη απόφαση να μην σηκώνονται από την καρέκλα τους με τίποτα. Έχουνε γίνει 3-4 απόπειρες από μερικούς, είναι η αλήθεια, αλλά τα αποτελέσματα ήταν μάλλον άστα να πάνε. Ο ένας έπεσε με το κεφάλι πάνω στο πάλκο, ο άλλος πωρώθηκε και δεν πήρε χαμπάρι ότι η γκόμενα απέναντι είχε φύγει με αποτέλεσμα να χτυπίεται τζάμπα και βερεσέ, ο τρίτος προκάλεσε άμεση βροχή,και ο τέταρτος όταν πρόσεξε ότι όλοι τον κοιτούσαν φτάνοντας στο κέντρο της πίστας, το σκέφτηκε ψυχραιμότερα και προτίμησε να συνεχίσει ευθεία, καρφί προς την τουαλέτα…

Έτσι επί του  παρόντος, κάθομαι και εγώ και αυτοί, προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά, και αφήνουμε το όλο θέμα να ωριμάσει μέσα μας. Όταν θα νοιώσουμε έτοιμοι, θα οργανώσουμε ένα Dance party που θα αφήσει εποχή….  Ω, ναι, μην έχετε καμία αμφιβολία… 

   Μιά φωτογραφία, λένε, αξίζει όσο χίλιες λέξεις....

  Φορτίνο Σαμάνο. Ύπαρχηγός του Εμιλιάνο Ζαπάτα. Μεξικο. 1917.

Εκτέλεση. Τελευταία επιθυμία: ένα πούρο.  Το καπνίζει μπροστά στον τοίχο της εκτέλεσης,  και αντιμετωπίζει το εκτελεστικό απόσπασμα με ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΦΟΣ. ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ.

Πιστεύω οτι είναι μια απο τις φωτογραφές που δεν γίνεται να τις ξεχάσει κανείς. Respect.

 ΥΓ.  Τώρα μόλις ανακάλυφα το τραγούδι του Θ. Παπακωνσταντίνου για τον Φορτίνο Σαμάνο.  https://www.youtube.com/watch?v=bUn2t9etEA8

  -Πονάω.... τα πόδια μου πονούν...περπατούσα στα βράχια δίχως παπούτσια, και αυτοί με χτυπούσαν, και τώρα θα με χτυπήσουν  πιό πολύ... το ξέρω...

  -Πονάω... οι φτέρνες μου βγάζουν αίμα, και ολόγυρα μόνο κοράκια... σε λίγο θα  μας τελειώσουν... Πού το βρήκες το τσιγάρο;

- Το είχα κρύψει για κάτι στιγμές σαν αυτή. Τώρα θα μας τελειώσουν.

-Φοβάμαι... και πονάω...

-Και εγω... αλλά τελειώνει όπου νά' ναι... Θα περάσουν τα χρόνια, και κανείς δεν θα θυμάται τίποτα πιά...

- Λένε οτι την ιστορία την γράφουν οι νικητές... εμείς γιατί μπλεχτήκαμε  στο πανυγήρι ετούτο;

-Μας  γελάσανε... το αίμα που τρέχει απο το πόδι σου, ο τρόμος που τρέχει απο τα μάτια μας, τα χέρια που θα μας κατασπαράξουνε άφού βγεί αυτή η επινίκεια φωτογραφία, όλα αυτά θα γίνουν ένα παιχνιδάκι για τις γενιές που θα έρθουν...

- Φοβάμαι... Φοβάμαι πολύ.....

- Και εγώ φοβάμαι... Μάζεψε το βλέμα σου, και φαντάσου οτι είσαι κάπου αλλού...

- Δεν μπορώ... με τρομάζουν...

-Το ξέρω... Χαζομάρες σου λέω... Τους φοβάσαι;;;

- Ναι.... τους φοβάμαι πολύ...

 -Ακόυμπησε πλάι μου.... σε λίγο θα φύγουμε... τουλάχιστον να πάρουμε μαζί μας οτι αγαπάμε...

`-Ας γίνει... να τελειώνουμε....

   Παίρνω την κιθάρα μου, και τραγουδάω... Σας αγαπάω, σας υποδέχομαι...  Η  αφίσα γράφει όλα τα στοιχεία, εγώ θέλω μόνο να πω οτι  ανυπομονώ να τα πουμε απο κοντά. Ραντεβού την Παρασκευή λοιπόν... 

Αυτός ο άνθρωπος, ποιος ξέρει τι έχει…
διάγει τελείως κανονικά…
νωρίς στο κρεβάτι, δυο-τρία τσιγάρα…
καπνός δαχτυλίδια, τα μάτια κλειστά…

    Οι τρέχουσες ανάγκες…
    όλοι εκείνοι στη δουλειά…
    τα μαλλιά πού ‘χουν κι όλας γκριζάρει…
    κι απέναντι, στο κάδρο,  
    καρφωμένοι από καιρό,
    πάντα χαμογελάνε δυό φαντάροι… 

Αισθάνεται ένοχος αυτός, κατά βάθος,
όταν η γυναίκα του η νόμιμη
σπάει τον προσωπικό του χώρο
υποτακτική και φρόνιμη… 

     Τα όνειρά του θα ‘ρθουν ,
      πακέτο πόζες της στιγμής
     που πάντα μπερδευόταν εκεί μέσα…
     Νωρίς για αναπολήσεις.
     Αργά πολύ για πυρετό.
     Αυτός, θα φτάσει μόνος ως το τέρμα…

Μαζεύει από χρόνια στου μυαλού του τα αμπάρια
των ημερών του τα στραβά τα κέρματα…
εύθραυστος στη συνθετική του πανοπλία
και λίγο ζαλισμένος τ’ απογεύματα… 

    Ο κόσμος του:  μια νότα από πορσελάνη
    καταμεσής στη λεωφόρο θα την δεις περνώντας…
    Η νύχτα του, μια πόρτα τόσο μικρή…
     κι αυτός,
    μικραίνει,
       και πεθαίνει
          ξυπνώντας …..  

  Η εποχή ευνοεί την καλλιέργεια ονειροπόλων, οπισθοθυμικών, και ελαφρά –έως και βαρύτατα- παλιμπαιδιζόντων…

  Η πραγματικότητα ασφαλτοστρώνει τις λεωφόρους της, για να παρελάσουν   τα νέα status quo, οι  κατ’ εξοχήν μοιραία και δραματικά  βαρεμένοι έχουν πιάσει τραπέζι γωνία στην πλατεία, κατά προτίμηση από την μεριά του σπιτιού τους, για να μπορέσουν να την κάνουν χαλαρά  αν έρθει καμμιά  βροχή, και οι κουβέντες έχουν αντικατασταθεί από ματιές, κι αυτές συχνότατα μισοκαδιάρικες και νυσταλέες…

  Δεν είναι ότι αδιαφορείς για τα γύρω σου, η ότι παραιτείσαι  και δεν διεκδικείς, ούτε ότι δεν αντιδράς και δεν δαγκώνεις άμα λάχει… Αλλά  μερικές φορές, σε πιάνει μια τέτοια ψυχολογική ρέκλα, που δεν θες να δεις άνθρωπο, και πας και μαντρώνεσαι σε χώρους πιο προσωπικούς…

 Τώρα τελευταία, με έχει πιάσει και μένα μια τέτοια καθόλου ανεξήγητη  -σύμφωνα με τα παγκοίνως γνωστά δρώμενα-  ψυχομαλακία, και μου εκλείπουν οι βαθειά ποιητικές εκφράσεις, για τις οποίες έχω γίνει διάσημος και περιζήτητος και πασίγνωστος στο δωμάτιό μου… 

 Μια ψιλοάρνηση νοιώθω, κι ας θυμάμαι κάποτε που διαφωνούσαμε αν η ανατροπή πρέπει να γίνει μέσα από το … σύστημα, η με απ’ ευθείας σύγκρουση!!!! (πολύ γέλιο...).     Και στις δύο περιπτώσεις,  οι πιθανότητες θα ήταν ισόποσες με τις πιθανότητες να βιώσει ένα μύδι έξι διαδοχικούς κολπικούς οργασμούς αιωρούμενο στην στρατόσφαιρα… 
  Έτσι  έκατσα στην υπερπολυτελή πολυθρόνα-ξαναμανάκλινδρο του γραφείου,  και γουστάρησα να δω  κάτι από τα λίγο παλιότερα.
           
            Α.Μ.Α.Ν.  !!!!!  
   Δεν πάνε και πολλά χρόνια, κι όμως η εποχή μοιάζει μακρινή.  Πώς γίνεται αυτό δεν ξέρω, θα σας γελάσω… όπως γέλασα κι εγώ… Τέλος πάντων, ξεχάστηκα βρε αδερφέ… 

Την υγειά μας να’ χουμε, να βλέπουμε τα χάλια μας….   Πάρτε και ένα προτεινόμενο: 

        https://www.youtube.com/watch?v=uIf95O1-yLg  

 Είναι πληθωρικού βάρους. Βασικά παραείναι…
 Είναι υπεραιμικός. Ειδικά όταν αγχώνεται, γίνεται κατακόκκινος.
 Το στόμα του δείχνει σχεδόν πάντα οκτώ και είκοσι. Το χαμόγελό του, ανήκει απο την εποχή τού Bing Bang κι όλας, στον  χώρο της μυθολογίας.
 Και τέλος, είναι το «αφεντικό» μου…

   Κοίταξε δύσθυμα τα άδεια τραπέζια του μαγαζιού. Κοκκίνισε ακόμα λίγο. Ξεφύσηξε με ένα τρόπο που παρέπεμπε άμεσα στον Μόμπι Ντίκ.
    Γύρισε , με κοίταξε και με κατακεραύνωσε : 
   -Όλα τα άλλα μαγαζιά με ζωντανή μουσική, έχουνε κόσμο. Μόνο εμείς δεν έχουμε. Η κατρακύλα μας ως μαγαζί, είναι ανεπίτρεπτη…
    Το υπονοούμενο ήταν σαφέστατο, σαν καρυοθραύστης στα τρυφερά μου σημεία… Κοιτάχτηκα με νόημα με τον μπουζουξή: 
   -Αν δεν το κατάλαβες, μας την είπε για το πρόγραμμα!!!
   -Σιγά που δεν το κατάλαβα!!!  (Ο συγκεκριμένος μπουζουξής, καταλαβαίνει τα πάντα, αρκεί φυσικά να του τα εξηγήσει πρώτα κάποιος…) 
   Κάπου εκεί μπήκα στην χαρωπή διαδικασία ενός εσωτερικού μονόλογου, όπου εγώ αγόρευα, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος εγώ πάλι, χειροκροτούσα με μανία αυτά που μου έλεγα… 
   Στα χρόνια που δουλεύω σαν μουσικός , -που δεν είναι και λίγα-, το σκεπτικό των τύπων που έχουν μαγαζί,  έχει μια αμετακίνητη άποψη. 
   Αν το μαγαζί πάει καλά, είναι απλοί οι λόγοι: Έχουν καλό σέρβις, έχουν καθαρά ποτά, έχουν καλό φαγητό, έχουν πολύ καλές δημόσιες σχέσεις και δικές τους παρέες που τους στηρίζουν, έχουν καλές τιμές, κλπ κλπ….
    Αν το μαγαζί δεν πάει καλά, είναι απλός ο λόγος:-Φταίει το πρόγραμμα !!!  (Δεν είναι αρκετά κεφάτο, δεν κάνατε πρόβες να αλλάξετε τραγούδια, κάνετε μεγάλα κενά ανάμεσα στα τραγούδια, δεν ξέρω, κάντε κάτι, κλπ, κλπ…) 
   Μια ζωή την ίδια καραμέλα.  Ο μουσικός μόνο να φταίει μπορεί. Πιθανώς γι αυτό και τα ψαλίδια στα μεροκάματα, τα ένσημα που σπανίως κολλούνται,  τα μαύρα λεφτά, ακόμα και το ότι γίνεται θέμα αν αργήσεις πέντε λεπτά να ξεκινήσεις ενώ δεν υπάρχει πρόβλημα αν κάτσεις και τρία τέταρτα παραπάνω στο τελείωμα. 
    Ο Παύλος ο Κοντογιαννίδης, το είχε θέσει καταπληκτικά κάποτε :   " Όταν το μαγαζί  πάει καλά, είσαι υπάλληλος. Όταν δεν πάει καλά, είσαι συνεταίρος"…  
   Τέλος πάντων αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει στον αιώνα τον άπαντα… Αυτό σκέφτηκα,  και με την αποφασιστικότητα  αποτυπωμένη στα αδρά μου χαρακτηριστικά, ανέβηκα στον βατήρα του  σκαμπό και βούτηξα από κει καρφωτός στα νερά του Κυριακάτικου απογεύματος…