ΕυαγγÝλου ΛεμπÝση,

«Η τερÜστια σημασßα των βλακþν εν τω συγχρüνω βßω»

Εις την πολυπληθÞ κατηγορßαν των βλακþν προσÜπτεται ασφαλþς Üδικος και επιστημονικþς εσφαλμÝνη μομφÞ, üταν οýτοι χαρακτηρßζονται εßτε ως Üχρηστοι και περιττüν βÜρος της κοινωνßας, εßτε ως παρασιτικοß, εκφρÜζεται δε συχνÜ η ανüητος, ως θα ßδωμεν, ευχÞ üπως οýτοι εκλεßψουν. Το πρüβλημα των βλακþν δεν εßναι εν τοýτοις απλοýν üταν ληφθÞ πρþτον ýπ üψιν η στερεÜ και απολýτως αναγκαßα θÝσις, Þν οýτοι επαξßως κατÝχουν εν τω κοινωνικþ διαφορισμþ. Οι βλÜκες διαιροýνται οýτως εις δýο üλως αντιθÝτους μεταξý των «ομÜδας», διεπομÝνας üμως αμφοτÝρας υπü του αυτοý νüμου, του διαφορισμοý Η πρþτη εκ τοýτων ομÜς καταλαμβÜνει ως γνωστüν τας υποδεεστÝρας εν τη κοινωνßα θÝσεις, Þτοι ευρßσκεται εις τας κατωτÜτας βαθμßδας τοý κοινωνικοý διαφορισμοý. Πüσον ευεργετικÞ διÜ την κοινωνßαν εßναι η ομÜς αýτη εßναι περιττüν να τονισθÞ, διüτι Üνευ αυτÞς δεν θα υπÞρχεν εκμετÜλλευσις και Üνευ εκμεταλλεýσεως δεν θÜ υπÞρχε πολιτισμüς. Εις δε την γλþσσαν του κοινωνικοý διαφορισμοý: ¢νευ αυτÞς δεν θα υπÞρχε διαφορισμüς, διüτι αντß της ανισüτητος, θα υπÞρχεν ισüτης, Ýστω και εκ των Üνω, δηλαδÞ θα Þσαν üλοι ευφυεßς, üπερ απü της απüψεως του διαφορισμοý το αυτü: ως να Þσαν üλοι βλÜκες· διüτι ο διαφορισμüς απαιτεß ρητþς και ευφυεßς και βλÜκας, περικοπτωμÝνων δε οιονδÞποτε εκ των δýο τοýτων σκελþν του, αßρεται ολüκληρος. ¢νευ δε, κατ ακολουθßαν, τοý διαφορισμοý, καθισταμÝνου δυνατοý μüνον διÜ της σοβαρÜς συμβολÞς των βλακþν, δεν υπÜρχει κοινωνßα. Τοιαýτη λοιπüν Þ τεραστßα κοινωνικÞ σημασßα των βλακþν, Þτις Üλλως τε υπü πÜντων αναγνωρßζεται, μολονüτι μüνον εις τον κοινωνιολüγον εßναι επιστημονικþς γνωστÞ.

Η κατÜ των βλακþν καταφορÜ προκαλεßται Üλλως τε υπü της δευτÝρας ομÜδος αυτþν, πλÝον ενοχλητικÞς της πρþτης, αλλÜ και ενταýθα η καταφορÜ αýτη, Ýφ üσον εμφανßζεται ως λογικÞ κρßσις, εßναι ακοινωνιολüγητος, Þτοι αντεπιστημονικÞ. Κατηγοροýνται δηλαδÞ οι βλÜκες της δευτÝρας ταýτης κατηγορßας üτι παναξßως κατÝχουν σπουδαßας εν τη κοινωνßα θÝσεις. ‘Αλλ η κρßσις αýτη προδßδει πλÞρη μιας ωρισμÝνης μορφÞς του διαφορισμοý Üγνοιαν. Η μορφÞ αýτη δεδομÝνη με φυσικÞν αναγκαιüτητα ως ο νüμος τοý διαφορισμοý εßναι ο στοιχειþδης κανþν: "δÝκα βλÜκες καθ ενüς ευφυοýς· δÝκα ανßκανοι καθ ενüς ικανοý· δÝκα αδýνατοι καθ ενüς ισχυροý κ.ο.κ.". Το φαινüμενον τοýτο, κλασσικüν, τυπικüν καß αιþνιον αφ Þς υπÜρχει ανθρωπßνη κοινωνßα, δι üλης της Ιστορßας της ανθρωπüτητος, δýνανται να εßναι «τυχαßον»; ΑλλÜ τυχαßον εßναι ü,τι αδυνατεß να συλλÜβη ο ανθρþπινος νοýς. ΟυδÝποτε üμως ü,τι προ πολλοý Ýχει συλληφθÞ εις τον θεμελειþδη νüμον του διαφορισμοý. Και το μεν ψυχολογικüν ελατÞριον του συνασπισμοý των οπωσδÞποτε «κÜτω» κατÜ των οπωσδÞποτε «Üνω» εßναι δεδομÝνη δια του ressentiment. Ο συνασπισμüς των βλακþν ενταýθα εßναι μηχανικÞ οργÜνωσις βÜσει της αρχÞς της "ελαχßστης προσπαθεßας" προς αντιμετþπισιν ισχυροτÝρας δυνÜμεως εις το πρüσωπον των ολßγων Þ του ενüς. Η οργÜνωσις αýτη περιωρισμÝνης εκτÜσεως καλεßται κοινωνιολογικþς κλßκα (clique).

2. Η Ýμφυτος τÜσις του βλακüς, εξικνουμÝνη συχνüτατα εις αληθÞ μανßαν üπως ανÞκη εις ισχυρÜς και üσον το δυνατüν περισσοτÝρας πÜσης φýσεως οργανþσεις, εξηγεßται πρþτον μεν εκ της ευκολßας της αγελοποιÞσεως, εις Þν μονßμως υπüκειται, λüγω ελλεßψεως ατομικüτητος (εξ οý και το μßσος του κατÜ του ατüμου και του ατομικισμοý), δεýτερον δε εκ του ατομικοý ζωþδους πανικοý, υπü του οποßου μονßμως κατατρýχεται, εκ του δεδικαιολογημÝνου φüβου μÞπως περιÝλθη εις το παντüς εßδους προλεταριÜτον. Αποτελεß δε η τÜσις αýτη αμÜχητον σχεδüν τεκμÞριον περß του βαθμοý της πνευματικÞς του αναπηρßας. Τοιουτοτρüπως δημιουργεßται αυτüματος συρροÞ βλακþν εις τας πÜσης φýσεως οργανþσεις, αßτινες, εÜν μεν εßναι συμφεροντολογικαß, διατηροýν τουλÜχιστον την σοβαρüτητα των συμφερüντων των, εÜν üμως εßναι «πνευματικαß» περιÝρχονται συν τω χρüνω εις πλÞρη βλακοκρατßαν. Εις το φαινüμενον τοýτο οφεßλει τον εκφυλισμüν του λ.χ. ο μασσωνισμüς, oι απανταχοý Ροταριανοß 0μιλοι, üλοι oι «πνευματικοß» σýλλογοι, καß αυτÞ αýτη η... Κοινωνßα των Εθνþν!. Επüμενον εßναι κατüπιν τοýτων, üτι üπως η λεγεþν των βλακþν ωθεßται ακατανικÞτως προς την αγÝλην και προς τας πÜσης φýσεως οργανþσεις, οýτω υφßσταται ακατανßκητον Ýλξιν απü τας παντüς εßδους αγελαßας αντιατομικÜς και ομαδιστικÜς θεωρßας, απü του πÜσης φýσεως παρεμβατισμοý η διευθυνομÝνης οικονομßας Þ 4ης Αυγοýστου μÝχρι του σοσιαλισμοý και του κομμουνισμοý (¢λλοι εßναι οι εκμεταλλευταß των θεωριþν αυτþν). Τοýτων δεδομÝνων εξηγεßται καß η ατελεýτητος και αυστηροτÜτη επιλογÞ βλακþν εις τÜ ομαδικÜ συστÞματα η οποßα, τη βοηθεßα μιας πολιτικÞς βßας, κατοχυροýται και ως πολιτικüν και κοινωνικüν καθεστþς (4η Αýγοýστου), τüσω μÜλλον, üσο η ελευθερßα της σκÝψεως, χρÞσιμος μüνον εις εκεßνους, οßτινες διαθÝτουν σκÝψιν, εßναι μονßμως και εξüχως αντιπαθητικÞ εις τους βλÜκας, διüτι ασκουμÝνη υπü των Üλλων στρÝφεται εναντßον των, ιδßα οσÜκις οýτοι κατÝχουν εξουσιαστικÜς θÝσεις, Þ Ýχουν συνδÝση συμφÝροντα με τους κατÝχοντας αυτÜς.

Η Ýλλειψις ιδßας γνþμης, η κολακεßα και η ραδιουργßα (ßδε κατωτÝρω) τοýς προορßζουν Üλλως τε ειδικþς δια τας καταστÜσεις ταýτας. Η ακατανßκητος επßσης τÜσις των βλακþν προς τας πÜσης φýσεως αγελαßας εμφανßσεις (κοσμικαß συγκεντρþσεις και causerie τρεφομÝνη εκ των περιεχομÝνων των εφημερßδων και των ραδιοφþνων, μüδα, κλπ.) και διακρßσεις (τßτλοι, διπλþματα παρÜσημα) εßναι κατüπιν των ανωτÝρω αυτονüητος.

3. ΑλλÜ πüθεν εßναι δεδομÝνη η πραγματικÞ δυνατüτης της αποτελεσματικÞς δρÜσεως της βλακικÞς αγÝλης; Η δυνατüτης αýτη εßναι δεδομÝνη απολýτως αντικειμενικþς και ανεξαρτÞτως τοý ψυχολογικοý ελατηρßου (τοý ressentiment), το οποßον Üλλως ουδεμßαν θα εßχε κοινωνικÞν δρÜσιν και ακολοýθως κοινωνιολογικÞν σημασßαν. Εßναι δεδομÝνη εκ της μοιραßας θÝσεως την οποßαν κατÝχουν εις την κλßμακα του κοινωνικοý διαφορισμοý οι βλÜκες, θÝσεως εις την οποßαν εßναι αναντικατÜστατοι , διüτι εßναι θÝσις υποδεεστÝρα, αλλÜ και απολýτως απαραßτητος δια τον üλον κοινωνικüν μηχανισμüν, ο οποßος βασßζεται απολýτως εις τας κατωτÝρας αυτοý βαθμßδας. ΕυκρινÝστατα διαφαßνεται η εξÜρτησις αýτη των ανωτÝρω βαθμßδων και προσþπων απü των κατωτÝρων τοιοýτων üπου αýτη λαμβÜνει μορφÜς καθαρþς εκβιαστικÜς, τας οποßας γνωρßζουν πÜντες οι κοινωνικοß Üνθρωποι. Ως παρÜδειγμα δýναται να χρησιμεýση η παρÝλκυσις Þ ο ενταφιασμüς μιας ýποθÝσεως εις οιανδÞποτε υπηρεσßαν υπü κατωτÝρων υπαλλÞλων, η Ýκδοσις εντÜλματος συλλÞψεως κατÜ καταζητουμÝνου εκληματßου, εις περßπτωσιν κατÜ την οποßαν τα κατþτερα αστυνομικÜ üργανα εßναι αλληλÝγγυα προς αυτüν κλπ. κλπ.

4. ΛαμβανομÝνης Þδη ýπ üψιν της επικαßρου ταýτης θÝσεως των κατωτÝρων βαθμßδων και προσþπων εν τω κοινωνικþ διαφορισμþ καθßσταται απολýτως νοητÞ και η Üνοδος αυτþν εις ανωτÝρας βαθμßδας δια κοινοý μεταξý των συνασπισμοý αναδεικνýοντος εαυτοýς και αλλÞλους Üφ ενüς μεν δι οργανωμÝνης αντιστÜσεως (boycotage) προς τα Üνω και παραλýσεως των τυχüν αντιθÝτων ενεργειþν των υπερκειμÝνων παραγüντων προς ανÜδειξιν Üλλου πρÜγματι ικανοý, προσþπου, αφ ετÝρου δε δι οργανωμÝνης προωθÞσεως προσþπου εκ των κüλπων αυτþν, προς την ανωτÝραν βαθμßδα. Το φαινüμενον τοýτο καλεßται κλßκα. ¼τι την εξÝλιξιν ταýτην ουδεßς δýναται να σταματÞση εßναι φανερüν, üσον εßναι φανερÜ η νομοτελειακÞ συνÜρτησις των ως Üνω δεδομÝνων. ΚατÜ την αυτÞν συνÜρτησιν το φαινüμενον συνεχßζεται: «ενüς βλακüς προκειμÝνου μýριοι Ýπονται», ο δε οýτω ανελθþν βλαξ θα προωθÞση ο ßδιος πρüσωπα μüνον κατþτερα εαυτοý, μÝχρις üτου η μßα βιαßα Ýξωθεν επÝμβασις, υπαγορευομÝνη υπü της ανÜγκης Üλλου τινüς κοινωνικοý üργανισμοý, Þ ο φυσικüς εκφυλισμüς ενüς τοιοýτου οργανισμοý εκ των Ýσω, επιφÝρει θεμελιþδη τινÜ ανατροπÞν Þ και αυτüν τοýτον τον τερματισμüν του βßου του εκφυλισθÝντος οργανισμοý. Οýτω λ.χ., εις παρομοßαν περßπτωσιν η το 1910 ανελθοýσα κοινωνικÞ ομÜς ανÝτρεψε την ιεραρχßαν των αξιþν και των προσþπων και εντüς του παλαιοκομματισμοý, καταστÞσασα δυνατÞν την υπεφαλÜγγισιν των παλαιþν αυτοý αρχηγþν υπü νÝων (Γοýναρη, ΣτρÜτου κλπ.). Ως παρÜδειγμα δια την δευτÝραν περßπτωσιν δýναται να θεωρηθÞ η Üνευ ουδεμιÜς αντιστÜσεως παρÜδοσις της εξουσßας υπü της παλαιÜς κρατοýσης κοινωνικÞς ομÜδος εις την αναßμακτον «επανÜστασιν» τοý 1909. Πλεßστα Üλλα παραδεßγματα αποσυνθÝσεως ορισμÝνων Üλλοτε ισχυρþν οργανισμþν: του Βενιζελισμοý και του Αντιβενιζελισμοý παρατηροýνται σÞμερον, μερικþν εκ των οποßων αλλαχοý δßδεται η ανÜλυσις.

5. ΑλλÜ και οι Üνευ συνασπισμοý και οργανþσεως, Üνευ«κλßκας», ανερχüμενοι βλÜκες Þ ανßκανοι γενικþς, ατομικþς και μüνον επικρατοýντες, ευρßσκονται εν τοýτοις δεσμευμÝνοι υπü του κοινωνικοý διαφορισμοý εις ßσον βαθμüν ως και οι οργανωμÝνοι τοιοýτοι. Διüτι αντικειμενικþς αι θÝσεις τας οποßας λαμβÜνουν εßναι τοιαýται, þστε η ανεπÜρκειÜ των Þ να εßναι πλεονεκτικÞ Þ να εßναι ανεκτÞ, οýδÝποτε üμως θÝσεις απαιτοýσαι πραγματικÜ προσüντα, εκ των οποßων, και αν ακüμη φθÜνουν εις αυτÜς, ανατρÝπονται και κρημνßζονται εις την πρþτην αντßξοον περßστασιν και υπü μεγÜλου τινüς Þ μικροý πνÝοντος ανÝμου. Οýτω λ.χ. πολλοß εξ αυτþν κατÝλαβον διαδοχικþς πλεßστα αξιþματα της κοινωνßας και της πολιτεßας, απü του ΠροÝδρου της Δημοκρατßας, μÝχρι του «ΠροÝδρου του Συλλüγου Προστασßας Εγγýων Μυιþν», του «Γενικοý ΓραμματÝως της ΓενικÞς Συνομοσπονδßας Πωλητþν Ποντικοπαγßδων» κ.ο.κ., αξιþματα βεβαßως, τα οποßα ουδÝποτε θα επιδιþξη σοβαρþς απασχολοýμενος Üνθρωπος. Εις τα αξιþματα ταýτα προστßθενται φυσικÜ και διακρßσεις οßον παρÜσημα, διπλþματα, δεξιþσεις κλπ. τα οποßα ανÝκαθεν απετÝλεσαν ευπρüσδεκτα και ζωηρþς καταζητοýμενα θÝματα μεγÜλων σατυρικþν Ýργων της λογοτεχνßας, Ýνθα απηθανατßσθη ο ανþνυμος οýτος κοινωνικüς τýπος. Την Üνοδον αυτοý διευκολýνουν πλεßστα προς τοýτο ειδικÜ προσüντα: η παντελÞς Ýλλειψις προσωπικüτητος, Þτις εκδηλοýται εις την χρονßαν απουσßαν γνþμης επß παντüς ζητÞματος, εις τον φüβον προ της ενδεχομÝνης διαφωνßας προς πÜντα Üνθρωπον, η ολιγüλογος ανιαρüτης αυτοý, εκλαμβανομÝνη υπü των αφελþν ως βαθýνοια και σοβαρüτης, οφειλομÝνη δε πρÜγματι εις ανεπανüρθωτον Ýλλειψιν πνεýματος και πολιτισμοý, κλπ. (Τοιοýτοι λ.χ. δýο κλασσικοß και αντßθετοι τýποι σοβαροφανþν βλακþν: ο «ψωνßζων» και ο «causeυr». Ο «ψωνßζων» Ýχει Ýκδηλον στßγμα την βλακþδη πονηρßαν εις το μÝρος εκεßνο του ανθρωπßνου σþματος, Ýνθα παρÜ τοις ανθρþποις κεßται συνÞθως το πρüσωπον. Η ευφυÀα του, την οποßαν πιστεýει üτι Ýχει και üτι την κρýπτει επιμελþς, συνßσταται εις το ν ακοýη μüνον τα λεγüμενα των Üλλων, συνοδεýων αυτÜ με εξυπνþδες τι ηλßθιον μειδßαμα. Δεν απαντÜ, διüτι βεβαßως δεν εßναι «κουτüς» διÜ να «εκτεθÞ». ΠÜντα Üνθρωπον κατ? αρχÞν θεωρεß ως εχθρüν ενεδρεýοντα να του αρπÜση καμμßαν εκδÞλωσιν δια να τον εκθÝση κακοÞθως εις τους εχθροýς του. ΠÜντα δε Üνθρωπον κατ? αρχÞν εκφρÜζοντα γνþμας θεωρεß Üνευ δισταγμοý βλÜκα, κρýπτων ο ßδιος επιμελþς την ευφυÀαν του üπισθεν συγκαταβατικοý μειδιÜματος. ‘Εχει την ευφυεστÜτην Üποψιν, üτι ηλßθιοι Þσαν πÜντες οι Ýχοντες γνþμην, οι γρÜψαντες βιβλßα, üτι ο ΚÜντ αδßκως εφιλοσüφησε και ο Μπετüβεν διÝπραξε μεγßστην ηλιθιüτητα συνθÝσας τας μουσικÜς του συμφωνßας.

Η περιφρüνησßς του προς τους διανοουμÝνους και ιδßως τους αγωνιζομÝνους εξ αυτþν και προς τους καλλιτÝχνας εßναι απÝραντος, περß δε των ευφυολüγων φρονεß üτι πρüκειται περß γελωτοποιþν τεταγμÝνων να τον διασκεδÜζουν, γελÜ δε ουχß λüγω των ευφυολογημÜτων των, αλλÜ λüγω της βλακεßας των να λÝγουν ευφυολογÞματα Üνευ πρακτικοý τινος λüγου. ΠÜσας τας ανοησßας ταýτας των καλουμÝνων ευφυþν καλýπτει ο «ψωνßζων» με μειδßαμα αυτοπεποιθÞσεως, συγκαταβÜσεως και μετριüφρονος υπεροχÞς... Ο causeur συνÜδελφος του ανωτÝρω αποτελεß αληθÞ κοινωνικÞν μÜστιγα, διüτι ως causerie εκλαμβÜνει το να λÝγη εις τους χειμαζομÝνους συνανθρþπους τß ανÝγνωσεν εις τας εφημερßδας, τß Þκουσεν εις το ραδιüφωνον και τß του εßπον διÜφοροι καθ?οδüν, εξικνοýμενος Ýστιν üτε εις τα σχüλιÜ του, üταν αποφασßση να σχολιÜση εις δυσθεþρητα ýψη οξυδερκεßας και πνευματικÞς χÜριτος: üτι λ.χ. κατÜ την νýκτα αναμφιβüλως επικρατεß σκüτος, την δε βροχÞν ακολουθεß οπωσδÞποτε η υγρασßα.... Εις ταýτα προστßθεται ενßοτε και η «προστατευτικÞ» στÜσις αυτοý Ýναντι των πνευματικþς ανωτÝρων του, σκοποýσα την υποτßμησιν αυτþν εις τα üμματα του κüσμου κλπ. Με γενικüν και ανεπανüρθωτον αποτÝλεσμα την κατÜκτησιν της γενικÞς «συμπαθεßας» του κüσμου και την απονομÞν του περιφÞμου διπλþματος του «συμπαθοýς», κατÜ του οποßου, δι αιματηρÜς σατýρας εξηγÝρθησαν εv σþματι üλοι οι πνευματþδεις Üνθρωποι των αιþνων, οι αφÞσαντες τα επισκεπτÞριÜ των εις τας σελßδας της Ιστορßας, θεωρÞσαντες αυτü, Üγνωστον διατß, ως την δεινοτÝραν ýβριν.

6. ΕνδιαφÝρον εßναι τÝλος ενταýθα το φαινüμενον μερικþν ευφυþν ανθρþπων, οßτινες, ενστικτωδþς διαισθανüμενοι τον κοινωνικþς ανυπÝρβλητον ρüλον των βλακþν και την λαμπρÜν κοινωνικÞν αυτþν σταδιοδρομßαν - εv τη «χρυσÞ» μÝση οδþ της μετριüτητος εννοεßται - αποφασßζουν να υποδυθοýν τον ρüλον αυτüν, üπως ανÝλθουν δια της μεθüδου της «νýσσης», ως αýτη ευφυÝστατα αποκαλεßται παρÜ τω λαþ. Αλλ’ ο ρüλος οýτος εßναι εξαιρÝτως δýσκολος εκ δýο λüγων: Πρþτον υποκειμενικþς η ýπαρξις πνευματικÞς και ψυχικÞς ζωÞς Ýχει ως γνωστüν αναποτρÝπτους αντανακλÜσεις επß της εξωτερικÞς φυσιογνωμßας, αßτινες με την τελειοτÝραν υπüκρισιν, δýσκολον εßναι ν’ αποκρυβοýν, πλην της περιπτþσεως καθ Þν εßναι δεδομÝνον τÜλαντον μεγÜλου Þθοποιοý. Η απλÞ παρουσßα του ευφυοýς ανθρþπου εßναι κατÜ κανüνα διÜ τον βλÜκα εις το Ýπακρον προκλητικÞ. Το ψυχολογικüν σýμπλεγμα των συναισθημÜτων, το οποßον αýτη εξαπολýει παρ αυτþ εßναι το αυτü ακριβþς με εκεßνο του καταδιωκομÝνου και πανικοβλÞτου ζþου Þ Üνθρþπου, εν καταστÜσει φυγÞς Þ Üμýνης. Τü μßσος, ο φüβος, ο φθüνος μετÜ του θρÜσους συμπλÝκονται κατÜ τρüπον, δηλοýντα δια τον εξησκημÝνον οφθαλμüν σαφþς εις πÜσαν φρÜσιν, ßδßα υποτιμητικÞν Þ μειωτικÞν, την κατÜστασιν αμýνης. Δεýτερον απü της απüψεως του βλακüς, η Ýνστικτος καχυποψßα αυτοý εßναι τοιαýτη, þστε η υπüκρισις του ευφυοýς ν’ αποβαßνη ματαßα, η δε πραγματικÞ ειλικρßνεια αυτοý να εκλαμβÜνεται ως υπüκρισις. Ο βλÜξ ως πλησιÝστερος προς το ζωúκüν βασßλειον, Ýχει την Ýνστικτον καχυποψßαν οýτω ανεπτυγμÝνην, þστε ν αδυνατÞ να διαγνþση Þ να εννοÞση συλλογισμοýς και λογικοýς υπολογισμοýς του ευφυοýς, βασιζομÝνους üχι εις το Ýνστικτον αλλÜ εις την διÜνοιαν. ‘Αοπλος και ανυπερÜσπιστος Ýναντι των ψυχρþν υπολογισμþν της ξÝνης διανοßας, Þς ο μηχανισμüς τυγχÜνει εις αυτüν νοητικþς απροσπÝλαστος, μßαν μüνην Üμυναν διαθÝτει, ακριβþς üπως το ζþον και ο πρωτüγονος Üνθρωπος: την Ýνστικτον καχυποψßαν. 0ýτω εξηγεßται και η φυσικÞ και πνευματικÞ κατωτερüτης των λαþν, οßτινες εμπνÝονται βασικþς υπü της καχυποψßας, Þν αυταρÝσκως εκλαμβÜνουν ως ευφυßαν.

‘Εκ τοýτων επßσης φαßνεται σαφþς, üτι η καχυποψßα και η απüτοκος αυτÞς πονηρßα εßναι ακριβþς το αντßθετον της ευφυßας ως προς τον üλον αυτÞς εκτοπιζομÝνης πÜντοτε υπü της δευτÝρας. ΛÝγομεν αντßθετος μüνον ως προς τον ρüλον, διüτι η διÜνοια δεν εßναι τι το ανεξÜρτητον Þ αντßθετον του ενστßκτου, αλλÜ τουναντßον η ανÜπτυξις και ο δια λογικþν μÝσων πλουτισμüς αυτοý εις την αρχικÞν αυτοý πÜντοτε κατεýθυνσιν.

7. Πονηρßα εßναι η ενεργητικÞ üψις της καχυποψßας και το δεýτερον στÜδιον αυτÞς, Þτοι η δρÜσις αυτÞς, δρÜσις üμως ζωúκþς αμυντικÞς φýσεως, διüτι προûποθÝτει την πνευματικÞν κατωτερüτητα και την πνευματικÞν αμηχανßαν του βλακüς, ως ζþου ενστικτþδους και πνευματικþς πανικοβλÞτου. Η απλÞ καχυποψßα εßναι Üμυνα παθητικÞς φýσεως,καθ´ ο μη ενεργοýσα επß Üλλων ατüμων. Η πονηρßα εßναι Üμυνα ενεργητικÞς φýσεως, διüτι αποτελεß εγκεφαλικÞν ενÝργειαν, σχηματισμüν συλλογισμþν και συμπερασμÜτων, αγüντων εις πρÜξεις («τον εγÝλασε» κ.λπ.) και συνεπþς ενεργεß επß Üλλων ατüμων. ¢σχετον το ζÞτημα της βλακþδους ποιüτητος των συλλογισμþν και συμπερασμÜτων. Η χρησιμοποßησις Þδη των βλακωδþν τοýτων συλλογισμþν και συμπερασμÜτων, με μιÜν λÝξιν της πονηρßας, χρησιμοποßησις üμως γενικþτερον ψυχολογικþς επιδρþσα επß του Üλλου ατüμου, Þτοι χρησιμοποßησις αυτÞς εν συνδυασμþ με στοιχεßα κατωτÜτης πνευματικÞς υποστÜθμης (κολακεßα, ψεýδος, ραδιουργßα, συκοφαντßα, σωματεμπορßα, συμπαθÞς μορφÞ τοý βλακüς ακüμη, επßκλησις της πολυτεκνßας του, προσφορÜ ανηθßκων καß ευκüλων υπηρεσιþν εις το κολακευüμενον πρüσωπον, χαφιεδισμüς, ξεσκονßσματα, το «ποιεßν τον καραγκιüζην», Þ τον gigolot, χειροφιλÞματα προς τον «Εθνικüν ΚυβερνÞτην», εκφωνÞσεις λüγων, συρραφÞ κολακευτικþν στßχων, μεταφορÜ λαχανικþν, κλπ. κλπ.) τοιαýτη, λÝγομεν, χρησιμοποßησις της πονηρßας, κατÜστασις θετικÞ, ενεργüς και προσοδοφüρος, καλεßται επιτηδειüτης. Και εδþ συμβαßνει κοσμοúστορικüν γεγονüς: üτι η δýναμις των μÝσων τοýτων επικρατÞσεως των βλακþν εßναι τοιαýτη, λüγω της ευτελεßας και της διανοητικÞς κατωτερüτητος των κολακευομÝνων προσþπων, þστε ο βλÜξ, κατÜ παρÜβασιν φαινομενικþς της βλακεßας του, νÜ φθÜνη εις τον σκοπüν του και να προωθεßται Þ να επικρατÞ! Δεν γνωρßζομεν üμως τη αληθεßα ποßα κατηγορßα βλακþν εßναι ενταýθα η πλÝον επικßνδυνος και ψυχολογικþς η πλÝον αποσυνθετικÞ δια την κοινωνßαν: εκεßνη, Þτις διαπρÜττει τ ανωτÝρω, Þ Ýκεßνη, διüτι δημιουργεßται και δευτÝρα, Þτις θεωρεß ως ευφυεßς τους ως Üνω βλÜκας! Εις την κατηγορßαν αυτÞν ανÞκουν και οι ευφυÝστατοι εκεßνοι αρριβισταß πÜσης φýσεως του δημοσßου βßου, οι οποßοι φρονοýν üτι δεν Ýχει καμμßαν σημασßαν τß λÝγει και τß πρÜττει τις σÞμερον και αýριον, διüτι «εν τη συγχßσει του λαοý τα πÜντα λησμονοýνται», παραγνωρßζοντες οι ατυχεßς το γεγονüς, üτι αν τυχüν λησμονεß ο λαüς, δεν λησμονοýν üμως τα στελÝχη καß οι ηγÝται του και üτι και αν ακüμη ολüκληρος ο λαüς αποτελεßται απü λωποδýτας και παληανθρþπους, ο αυτüς üμως ακριβþς λαüς Ýχει την μοχθηρÜν αξßωσιν να μη εßναι τοιοýτοι oι παρ αυτοý αναδεικνυüμενοι, Þ εκεßνοι oι οποßοι οπωσδÞποτε επηρεÜζουν τας τýχας του τους οποßους, εξ ενστßκτου αυτοσυντηρÞσεως και δικαιοσýνης, διüτι εφωδιασμÝνοι αυτοß με περισσüτερα μÝσα του κÜμνουν αθÝμιτον ανταγωνισμüν, επιθυμεß ασπßλους, Þ Üλλως τιμωρεß. Διüτι μüνον απü της απüψεως της δευτÝρας ταýτης κατηγορßας βλακþν δýναται νÜ τεθÞ το ερþτημα: «ποßος εßναι βλÜξ, ο κολακεýων, Þ αντιθÝτως ο κολακευüμενος;» ‘Αλλ’ üτι πÜντα ταýτα τα μÝσα της επιτηδειüτητος εßναι Üσχετα εντελþς με την ευφυßαν, και üτι ουδεßς ευφυÞς Ýχει ανÜγκην να τα χρησιμοποιÞση, διüτι οýτος επικρατεß διÜ της Üξßας του, δεν αμφισβητεßται. ¼τι εßναι τα ευκολþτερα "πνευματικþς" μÝσα δεν αμφισβητεßται. ¼τι ο κολακευüμενος, εÜν πιστεýση εις την ειλικρßνειαν του επιτηδεßου εßναι βλÜξ, δεν αμφισβητεßται. Πþς üμως δýναται ν’αμφισβητηθÞ üτι εÜν ο κολακευüμενος εßναι βλÜξ, βλÜξ αναγκαßως θα εßναι και ο πεßθων Ýνα βλÜκα; Διüτι, αλλοßμονον!, Ουδεßς ευφυÞς μÝχρι τοýδε κατþρθωσε νÜ πεßση βλÜκα και ουδεμßα συνεννüησις επιτεýχθη ποτÝ μεταξý ετερογενþν εγκεφÜλων. "Δýο κεφαλαß δια να συνεννοηθοýν πρÝπει να εßναι Þ εξ ßσου κεναß, Þ εξ ßσου πλÞρεις" εßπε κÜποτε επιγραμματικþτατα ο πρýτανις της ΕλληνικÞς δημοσιογραφßας, διευθυντÞς της «ΝÝας ΗμÝρας». Η κλασσικÞ εκÜστοτε αποτυχßα των ευφυþν εκεßνων ανθρþπων, οßτινες ποτÝ επειρÜθησαν προς στιγμÞν να εισÝλθουν εις τον ψυχοδιανοητικüν κüσμον των βλακþν, διÜ να τους πλησιÜσουν üπως επιτýχουν τι παρÜ των πανισχýρων τοýτων εξουσιαστþν των υψηλοτÝρων αξιωμÜτων, υπÞρξε πρÜγματι τραγικÞ μÝχρι σημεßου, þστε να οδηγηθοýν oι ατυχεßς οýτοι εις την απελπισßαν, ενßοτε δε και εις τον τερματισμüν της σταδιοδρομßας των και εις τον θÜνατον, ενþ ουδÝν ποτÝ νÝφος διετÜραξε την αγαστÞν σýμπνοιαν μεταξý των βλακþν... Κατ’ αδÞριτον συνÝπειαν η ως Üνω δευτÝρα κατηγορßα αυτþν θεωρεß τους ευφυεßς αυτοýς ως βλÜκας! ΥπÜρχει και τρßτη κατηγορßα βλακþν, κυνικωτÝρα και κομψοπρεπþς παροξýνουσα τα πρÜγματα: "Η μεγαλυτÝρα βλακεßα εßναι η ευφυÀα!", λÝγει αûτη þφελιμιστικþς κρßνουσα καß μÞ καθορßζουσα επακριβþς τÞν... Ιδßαν αυτÞς θÝσιν.

8. Αν ο βλÜξ καταφεýγει εις την επιτηδειüτητα λüγω των πενιχρþν πνευματικþν του μÝσων εκ της αυτÞς ελλεßψεως ανωτÝρων πνευματικþν μÝσων ωθεßται και προς την απÜτην. ΑπÜτη εßναι ως γνωστüν η αποσιþπησις της αληθεßας Þ η παρÜστασις ψευδþν πραγμÜτων ως αληθþν. Εξ αυτοý τοýτου του ορισμοý αυτÞς συνÜγεται üτι η απÜτη δεν ανÜγεται εις την εýφυßαν του απατεþνος, διüτι πÜς Üνθρωπος δýναται να παραστÞση ψευδþς πρÜγματα ως αληθÞ και αυτüς οýτος ο βλÜξ, αλλ εις την ευπιστßαν του θýματος. ¼τι λοιπüν καταφεýγει εις αυτÞν, ως διανοητικþς ευκολþτερον μÝσον ο βλÜξ επειδÞ, στεροýμενος ευφυÀας, εßναι ανßκανος να μεταχειρισθÞ Ýντιμα μÝσα, εßναι αυτονüητον, διüτι Ýντιμα μÝσα ως δυσκολþτερα, χρησιμοποιεß μüνον ο κεκτημÝνος πραγματικÞν ατομικÞν αξßαν. Πüθεν λοιπüν προÝρχεται η ευρÝως διαδεδομÝνη αντßληψις, üτι ο απατεþν üχι μüνον αποκλεßεται να εßναι βλÜξ, αλλ αναγκαßως εßναι ευφυÞς, αντß της ως Üνω αναλýσεως, εξ Þς αντιθÝτως προκýπτει, üτι ο απατεþν üχι μüνον αποκλεßεται να εßναι ευφυÞς, αλλ? εßναι αναγκαßως βλÜξ; Η αντßληψις αýτη προÝρχεται εκ της «θεωρßας» τοý βλακüς περß της ευπιστßας. ΕιθισμÝνος ο βλÜξ να «σκÝπτεται» ουχß διÜ του νοητικοý μηχανισμοý, αλλÜ δια χονδροειδþν Ýξωθεν εντυπþσεων, δεν ερευνÜ τας αιτιοκρατικÜς σχÝσεις, αλλÜ περιορßζεται εις το γεγονüς μιας επιτυχοýσης απÜτης, γεγονüς εξ οý και μüνου συνÜγει την βλακεßαν του θýματος και την ευφυÀαν του απατεþνος. ¼τι η απÜτη δεν οφεßλεται εις ευφυßαν ανελýθη, νομßζομεν επαρκþς. ¼τι üμως η ευπιστßα του θýματος αποτελεß βλακεßαν, τοýτο εßναι αληθÝς μνημεßον βλακικÞς "διανοßας" καß πολιτιστικÞς υποστÜθμης. Διüτι η ευπιστßα ενüς ατüμου, ως προûποθÝτουσα τα Üλλα Üτομα ως Ýντιμα καß συνεπþς ως ευφυÜ, εßναι ασφαλþς το μÝγιστον των τεκμηρßων της πνευματικÞς του αναπτýξεως και του πολιτισμοý του. ‘Οσον υψηλüτερον επß των βαθμßδων της ευφυßας καß του πολιτισμοý ßσταται εν Üτομον Þ εßς λαüς, τüσον περισσüτερον εýπιστος εßναι. Ο τελευταßος των βλακþν θα ηδýνατο να εξαπατÞση Ýνα ΚÜντ Þ Ýνα Μπετüβεv και ο τελευταßος των ΕλλÞνων Ýνα Ευρωπαßον... Το μειδßαμα του οßκτου,το οποßον ρßπτουν οι δημιουργοß των πνευματικþν αξιþν , επß των δυστυχþν «Ýξυπνων» ας εßναι και η τιμωρßα των βλακþν και δια την "θεωρßαν" των ταýτην!

9. «Οτι ο βλÜξ, ακολουθþν την Ýνστικτον αυτοý καχυποψßαν, ευρßσκεται εντüς της πραγματικüτητος, τοýτο εßναι αναμφισβÞτητον, θÝτει δε αυτüν εν τω Κοινωνικþ βßω εις «ανωτÝραν» μοßραν λ.χ. του μεταφυσικοý, του üποιου ο ενστικτþδης κüσμος Ýχει υποστÞ νοσηρÜν ατροφßαν, Ýναντι του διανοητικοý αυτοý κüσμου, üστις Ýχασε πÜσαν επαφÞν μετÜ της πραγματικüτητος. ΕÜν δεχθþμεν, ως υποχρεοýμεθα, πρþτον üτι το Ýνστικτον εßναι αλÜθητον, καθ ü ανεξÞγητον και Üφθαρτον, δεýτερον üτι ο κüσμος των ενστßκτων εßναι ο κατ εξοχÞν φυσικþς υγιÞς κüσμος, τρßτον üτι η κοινωνßα ως συνÝχεια της φýσεως εßναι υγειÞς οργανισμüς, απαρτιζüμενος υπü υγειþν ατüμων, τüτε το συμπÝρασμα περß της υπεροχÞς του βλακüς επß του μεταφυσικοý εν τη κοινωνßα, εßναι συμπÝρασμα αναγκαστικüν και ανÝκκλητον, επαληθευüμενον Üλλως τε, κατÜ φυσικÞν αναγκαιüτητα, υπ’ αυτÞς ταýτης της κοινωνικÞς πραγματικüτητος üλων των εποχþν και των λαþν. Το üτι οι μεταφυσικοß επεκρÜτησαν (üχι Þνθισαν) εις εποχÜς παρακμÞς των κοινωνιþν δεν εßναι τυχαßον. Ο βλÜξ, ως ελÝχθη και ανωτÝρω, διαισθανüμενος εν τη καχυποψßα του την επßθεσιν εκ μÝρους του ευφυοýς, εßναι θεμελιωδþς εντüς της πραγματικüτητος, διüτι διαισθÜνεται ορθþς τον κßνδυνον να περιÝλθη κοινωνικþς εις την κÜτω τÜξιν. ΕÜν δια της καχυποψßας αυτÞς και μüνης προστατεýεται Ýναντι του φυσικοý αυτοý προορισμοý του, τοýτο εßναι Üλλο ζÞτημα. Φανερüν εßναι, üτι το Ýνστικτον αποτελεß μÝσον προσανατολισμοý και στοιχειþδους αμýνης εις τον πρωτüγονον Üνθρωπον, üχι üμως μÝσον κατισχýσεως και υπεροχÞς εν προηγμÝνη κοινωνßα μετÜ προηγουμÝνου κοινωνικοý διαφορισμοý και αναπτýξεως των νοητικþν του ανθρþπου μÝσων, των üποιων η κατ? Üτομα ανισüτης εßναι εξ ßσου φυσικþς δεδομÝνη. Ο βλÜξ ομοιÜζει ενταýθα το ζþον, το üποßον εξ ενστßκτου γνωρßζει να διαφεýγη πÜντα κßνδυνον, πλÞν ανωτÝρας ωμÞς βßας, εις την ζοýγκλαν, εισερχüμενον üμως εις κεντρικÞν οδüν μεγαλουπüλεως, ευρßσκεται αιφνιδßως υπü τους τροχοýς αυτοκινÞτου. Τοýτο εßναι Üγνωστος και ακατανüητος εις αυτü μηχανÞ, βασιζομÝνη βεβαßως κατÜ τελευταßον λüγον εις το Ýνστικτον του ανθρþπου, κατασκευασθεßσα üμως δια της διανοßας του. Πþς Þδη οι πνευματικþς κατþτεροι Üνθρωποι ευρßσκονται υπü τους τροχοýς διαφüρων κοινωνικþν "αυτοκινÞτων", - τοýτο δεικνýει η θÝσις αυτþν εις την κÜτω τÜξιν. Την "μηχανÞν" αυτÞν εßναι βεβαßως αδýνατον να διαφýγη και ο βλÜξ, του οποßου και η Üνοδος εßναι αυστηρþς εντüς ωρισμÝνων πλαισßων περιωρισμÝνη. Οτι δε τÝλος ο μεταφυσικüς ουδÝ το ζþον, ουδÝ τον βλÜκα δýναται να περιπλÝξη εις τροχοýς, τοýτο εßναι ευνüητον εκ του γεγονüτος, üτι οýτος φÝρεται επß του ΠηγÜσου...

10. Ως προς την κοινωνικÞν προÝλευσιν των βλακþν διαπιστοýται üτι η παραγωγÞ βλακþν δεν εßναι ταξικÞ. Η πονηρÜ φýσις δεν Ýδωκεν εις ωρισμÝνην τινÜ κοινωνικÞν τÜξιν το επßζηλον τοýτο προνüμιον. Επεδαψßλευσεν ßσως ως φαßνεται, εις την εκÜστοτε Üνω τÜξιν τους διασκεδαστικωτÝρους απλþς τýπους βλακþν, αλλÜ δεν εστÝρησεν ουδεμßαν Üλλην κοινωνικÞν τÜξιν της σοβαρÜς συμβολÞς των. Ο βλÜξ υπουργüς, ο αγüμενος και φερüμενος υπü των υπαλλÞλων του και τα μÝλη ενüς εργατικοý σωματεßου, τα οποßα εκμεταλλεýεται ο πονηρüς εργατοκÜπηλος, αποτελοýν δýο αντßθετα παραδεßγματα του γεγονüτος, üτι η βλακεßα δεν Ýχει ταξικÞν την πατρßδα. ΨυχολογικÜ δε εßναι κυρßως τα περιεχüμενα, τα οποßα δημιουργοýν τας ποικιλßας και παραλλαγÜς μεταξý των βλακþν. Ο fils a papa της Üνω τÜξεως, ο οποßος λüγω φυσικÞς ατροφßας του βουλητικοý του κüσμου, λαμβÜνει σοβαρþς υπ’ üψιν την ατελεýτητον σειρÜν των απαγορεýσεων της οικογενεßας του, στεροýμενος δε και ιδßας πνευματικüτητος, καταντÜ εις το τÝλος τýπος χωρßς την ελαχßστην προσωπικüτητα, ονομÜζεται υπü της τÜξεþς του επιεικÝστατα "καλü παιδß", εις δε την αντικειμενικÞν διÜλεκτον θα ηδýνατο να αποκληθÞ "ευπρεπÞς βλÜξ", ενþ το "τÝκνον του λαοý" εις την αυτÞν περßπτωσιν ονομÜζεται υπü του ευφυεστÝρου και κυριολεκτοýντος λαοý δραστικþτατα "κüπανος" Σημαντικþς αυστηροτÝρα εßναι επομÝνως η φυσικÞ επιλογÞ εντüς της κÜτω τÜξεως: ενþ λ.χ. ο fils a papa εις την μαθητικÞν ηλικßαν τυγχÜνει της αγωγÞς, των μορφωτικþν μÝσων και των περιποιÞσεων της τÜξεþς του και παραμÝνει ψυχικþς αμεßωτος, üπερ επαυξÜνει την γελοßαν αυτοπεποßθησßν του εις πρεσβυτÝραν ηλικßαν, δυνÜμενος να φθÜση ανενοχλÞτως και εις υψηλÜ αξιþματα, η δε ατομικÞ του ýπαρξις ως μη þφειλε, εßναι γνωστÞ εν τη κοινωvßα. ΑντιθÝτως το τÝκνον του λαοý και σκληρþτερον χειραγωγεßται υπü των γονÝων του και των συμμαθητþν του εν τω σχολεßω μÝχρι πλÞρους ψυχικÞς εξουθενþσεως δια σκληρÜς υποτιμÞσεως, προπηλακισμþν, φαρσþν, ýβρεων και βιαιοπραγιþν και δυσκολþτερον εßναι κατüπιν τοýτων ν’ ανÝλθη την κοινωνικÞν κλßμακα, ο δε βλÜξ των λαúκþν τÜξεων οýτως και συμπαθÝστερος εßναι και Üγνωστος και ακινδυνþτερος και ολιγþτερον γελοßος, καθ’ ο σεμνüτερος και εστερημÝνος της αυτοπεποιθÞσεως Þ επÜρσεως του βλακüς των Üνω τÜξεων, εις τον οποßον λüγω ατροφßας τοý βουλητικοý του και τÞς μαλθακüτητος του οικογενειακοý του περιβÜλλοντος προστßθεται Ýστιν üτε και αηδÞς γυναικωτüς χαρακτÞρ. Ενιαßον üμως εßναι το πνευματικüν προλεταριÜτον πÜσης ταξικÞς καταγωγÞς.

11.Η ηθικÞ τÝλος σχÝσις μεταξý βλακüς και επιτηδεßου Þ απατεþνος εßναι απροσδοκÞτως διÜφορος της Þν εκλαμβÜνει συνÞθως η «κοινÞ γνþμη». Ο συνÞθης κοινωνικüς Üνθρωπος θεωρεß τον επιτÞδειον και τον απατεþνα ως ανηθßκους μεν, Üλλ? ως υποδιαιρÝσεις του ευφυοýς. Ολως το αντßθετον üμως συμβαßνει: ο επιτÞδειος και ο απατεþν εßναι ακριβþς υποδιαιρÝσεις τοý βλακüς. Καß ιδοý πþς. Εßπομεν ανωτÝρω üτι η πονηρßα, εκτüς εÜν εßναι μÝσον αμýνης των ευφυþν ουχß κατÜ των βλακþν αλλÜ κατÜ της πονηρßας των, αποτελεß φυσικÞν ιδιüτητα των βλακþν και δη φυσικÞν συνÝπειαν του γεγονüτος, üτι, λüγω ατροφßας του νοητικοý των μηχανισμοý, αποτελεß αýτη την μüνην Üμυναν αυτþν κατÜ πÜσης Ýξωθεν επιθÝσεως. Απü της διαπιστþσεως της αληθεßας ταýτης μÝχρι της ακολοýθου αληθεßας υπÜρχει Ýv και μüνον βÞμα: üτι μüνον ο πνευματικþς ανÜπηρος Ýχει ανÜγκην της επιτηδειüτητος και της απÜτης δια να προωθηθÞ Þ να επικρατÞση. Ουδεßς Üνθρωπος αξßας Ýχει ανÜγκην να γßνη επιτÞδειος Þ απατεþν. Η καθημερινÞ κοινωνικÞ πεßρα διδÜσκει üτι τα επßθετα ταýτα ουδÝποτε κατþρθωσαν να "κολλÞσουν" εις ανθρþπους πραγματικÞς αξßας, οι οποßοι, εÜν υπÞρξαν μισητοß, εχαρακτηρßσθησαν ßσως ως «κακοß», ως «καταχθüνιοι», ως «γüητες», ως «τορπιλληταß» Þ ως «λιβελλογρÜφοι», ουδÝποτε üμως ως επιτÞδειοι Þ απατεþνες, και üταν ακüμη υπÞρξαν συντηρητικοß εις τας σχÝσεις των μετÜ των λοιπþν ανθρþπων και κατþρθωσαν πÜντοτε να προωθηθοýν Þ να επικρατÞσουν. Απüλυτος εσωτερικÞ συνÝπεια της πνευματικÞς αναπηρßας του βλακüς εßναι Üλλως τε üχι μüνον η αγελαßα του τÜσις, üχι μüνον η προþθησßς του «πλÜτην μÝ πλÜτην» με την λεγεþνα των ομοßων του, üχι μüνον η προσφυγÞ εις τα ευτελÝστερα μÝσα της επιτηδειüτητος, την Ýλλειψιν αντιθÝτου γνþμης, την προσφορÜν ευκüλων και ανηθßκων εκδουλεýσεων και την κολακεßαν, αλλÜ και η συστηματικÞ αποφυγÞ πÜσης συγκροýσεως και πÜσης μÜχης.

Και üταν ακüμη ο βλÜξ, υπü την μορφÞν του επιτηδεßου Þ του απατεþνος, εξαναγκασθÞ να δþση μÜχην, θα δþση αυτÞν δια των πνευματικþς ευκολοτÝρων καß συνεπþς των ανηθικωτÝρων «üπλων»: του ψεýδους, της διαστροφÞς, της ραδιουργßας και της συκοφαντßας.

Εξ οý Ýπεται το ακλüνητον δüγμα: και η ανηθικüτης εßναι αποκλειστικüν προνüμιον των βλακþν!

θεωρþ την διαγραφÞ του Κωνσταντßνου (semplice) κατÜφωρα Üδικη πρÜξη...

üταν προ ημερþν στο σÜιτ προβλÞθηκε χωρßς πρüβλημα η φωτογραφßα του Πανοýση με χλευαστικÞ ,προς πρüσωπα και αντικεßμενα που για κÜποιους απü εμÜς θεωροýνται ιερÜ, ,ενδυμασßα...

üταν με αφορμÞ τον ßδιο τραγουδοποιü κÜποιοι εξÝφρασαν την αντιληψη πως μπορεß να λÝγεται εν ονοματι της τεχνης οτιδÞποτε,üσο ακραßο κι αν εßναι... ε,συχωρÝστε με .....

η λογικÞ "μιλÜ ενÜντια στους συντονιστÝς αρα τον διαγρÜφω" ακοýγεται στα αυτιÜ μου αδιανüητη και υποκριτικÞ!!!

δηλαδÞ:βρßζετε üποιον και üπως θÝλετε αλλÜ üχι εμÜς Þ πεßτε τις βρισιÝς τραγουδιστÜ þστε να θεωρηθεß "τÝχνη" ....

οι συντονιστες λοιπον "uber alles"?????...μικροθεοß στον μικρüκοσμο τους???

σε κανÝνα φüρουμ δεν συμβαßνει αυτü!!!γνωρßζω τα διαδικτυακÜ φüρα απü το 2000.σε κÜποια εßμαι διαχειριστÞς και σε Üλλα συντονιστÞς. διαγρÜφονται μÝλη μüνο üταν υβρßζουν Þ χυδαιολογοýν αλλÜ ποτÝ επειδÞ εξεφρασαν γνþμη αντßθετη απü των διαχειριστþν...

απορω πþς εγινε αυτü μεταξυ ανθρωπων που εχουν βρεθει απü κοντα κι εχουν πιει κι ενα ποτηρι κρασß...και μüνο του το γεγονüς αυτü λÝει πολλÜ για τους Üρτι φωτογραφηθÝντες καλαμο-ιππεßς...

θα παρακαλουσα να ανακληθει η διαγραφη που στην τελικÞ αδικεß τον διαγρÜψαντα και üχι τον διαγραφÝντα,τον οποßο μÜλλον επιβεβαιþνει...

üχι ως κßνηση για τις ημÝρες που Ýρχονται ,οι οποßες για καποιους δεν σημαßνουν απολυτως τßποτε, αλλÜ ως κßνηση δικαιoσýνης και τηρησης ßσων μÝτρων και σταθμþν...

üποιος Ýχει μÜτια βλÝπει...εÜν ανατρÝξετε σε προηγοýμενες δημοσιεýσεις θα δεßτε πως οι διαγρÜψαντες Ýχουν δþσει οι ßδιοι περισσüτερες αφορμÝς διαγραφÞς απü üτι ο Κωνσταντßνος,με προσωπικÝς επιθÝσεις σε ανοßκειο ýφος εναντßον üσων διαφωνοýν με την "γραμμÞ" τους

αρκετÝς φορÝς δε οι επιθÝσεις εναντßον των "αντιφρονοýντων" υπÞρξαν συντονισμÝνες...

σημειþνω πως η διαγραφÞ Ýγινε εντελþς απροειδοποßητα,χωρßς να δοθεß στον semplice οýτε μιας þρας χρüνος να σþσει τα προσωπικÜ μηνýματα του και τα üσα εßχε γρÜψει στο blog του.

λυπÜμαι ιδιαßτερα για την στρεβλÞ αντßληψη περß δικαßου που Ýχουν ορισμÝνοι/ες,η οποßα αυξομειοýται ανÜλογα με τις προσωπικÝς συμπÜθειες προς τους εκÜστοτε μικροεξουσιαστÝς........

το μüνο που εßχαν κουρÜγιο να ψελλßσουν Þταν "αν Þμουν στην θÝση του διαχειριστÞ δεν θα το Ýκανα" και μετÜ αρχßζουν τα "αλλÜ"...απü τον φüβο μÞπως στενοχωρηθεß ο διαγρÜψας στο Üκουσμα της αλÞθειας...

"Το μÝλος pmichalis στις 20-12-2006 στις 01:04 Ýγραψε...

Δεν μπορþ να καταλÜβω τι εßδους συζÞτηση κÜνουμε αυτÞ την στιγμÞ !!!!

Η δÞλωση Jorge "ΥΓ. Ξεκαθαρßζω πως δεν τßθεται σε καμßα περßπτωση θÝμα επιστροφÞς του συγκεκριμÝνου μÝλους στην κοινüτητα, μη μου ζητÞσετε κÜτι τÝτοιο λοιπüν." αφÞνει περιθþρια συζÞτησης ??????

εßναι ξεκÜθαρo : "για να δεßξω Δημοκρατικüς μπορεßτε να πεßτε τÞν γνþμη σας αλλα ....

επι της ουσßας την Ýχω .... γραμμÝνη και θα κÜνω üτι επÝλεξα εγþ "

ΔÝν γνþριζα το μÝλος που διεγρÜφη καß δÝν γνωρßζω επακριβþς τα αßτια αλλÜ ΕΛΕΟΣ μÞν ψÜχνετε ΔημοκρατικÝς διαδικασßες πßσω απο τÝτοιες Δηλþσεις Αν Ýχω Üδικο πεßτε μου"

απü σÞμερα και για Üγνωστο διÜστημα θα σας απαλλÜξω κýριοι διαχειριστο-συντονιστÝς απü την εμφανÞ παρουσßα μου.

οι "ενοχλητικÝς" φωνÝς σιγοýν μßα μßα σε αυτüν τον χþρο...

θα απολαýσετε την πολυπüθητη Πανοýσειο ομοφωνßα σας (τι μου θυμßζει αυτü;..τι μου θυμßζει...)

το κÜνω ως πρÜξη διαμαρτυρßας και συμπαρÜστασης στον κατÜφωρα αδικηθÝντα semplice.(με τον οποßο δεν Ýχω καμμιÜ ιδιαßτερη προσωπικÞ σχÝση ,πÝραν μερικþν πμ και 2 e-mail που Ýχουμε ανταλλÜξει).....

δεν Ýχω Üλλο τρüπο διαμαρτυρßας προς το κλßμα "κλßκας" που αχνοφαßνεται πßσω απü τις κουρτßνες της υποκρισßας....

το ßδιο θα Ýκανα για οποιονδÞποτε του αφαιροýσαν την δυνατüτητα λüγου ανεξÜρτητα αν συμφωνþ Þ üχι με τις απüψεις του(εκτüς εÜν εξýβριζε και χυδαιολογοýσε)

η λογικÞ "αποφασßζομεν και διατÜσσομεν",υπü οιοδÞποτε πρüσχημα, εßναι ξÝνη προς τις αντιλÞψεις μου για τον διÜλογο και την επικοινωνßα μεταξý νοημüνων ανθρþπων.(üλες οι εξουσιαστικÝς αυθαιρεσßες υπü το πρüσχημα και με την επßκληση κÜποιων τυπικþν διατÜξεων γßνονται)

Η σιωπÞ εßναι ηχηρüτερη απü "φωνÝς υδÜτων πολλþν". Ýστω κι αν δεν το αντιλαμβÜνεσθε

"οι λüγοι εßναι üργανο του κüσμου τοýτου ,η δε σιωπÞ μυστÞριο του μÝλλοντος αιþνος εστß"(αγ.ΙσαÜκ ο Σýρος)

"üποιος γνωρßζει δεν μιλÜ ,üποιος μιλÜ δεν γνωρßζει"(ΛÜο Τσε)

"Σε καιροýς παρακμÞς η πολυφωνßα μεταλλÜσσεται και υποβαθμßζεται σε θÝατρο παραφþνου με πρωταγωνιστÝς τις ανοýσιες και ωφελιμιστικÝς κραυγÝς πολλþν κακüηχων εγωισμþν...

Οι σοφοß προτιμοýν τη λαλßστατη σιωπÞ."GinaDanis (απü το e-περιοδικü)

υγ. ευχαριστþ για την μÝχρι τοýδε φιλοξενßα Þ "φιλοξενßα" σας.

ΤΟ ΡΩΜΕÚΚΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΚΑΙ Ο ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ.

Του π. ΙωÜννη Ρωμανßδη.

«Ο ευδαιμονισμüς αποβαßνει δýναμη αυτοκαταστροφικÞ, διüτι εßναι ιδιοτελÞς, συμφεροντολογικÞ, και εγωúστικÞ.

Oι οπαδοß του φθεßρονται εκ των Ýσω και ουδÝποτε υπερβαßνουν την πρωτüγονη και ζωþδη κατÜστασιν της εγωßστικÞς και ιδιοτελοýς συμφεροντολογßας.

¼πως εκμεταλλεýεται ο Ýνας τον Üλλον πρüς ßδιο εγωκεντρικü üφελος, Ýτσι και η σεξουαλικÞ ζωÞ των σημερινþν ευρωπαßων και αμερικανþν εßναι üχι Ýκφραση αγÜπης , αλλÜ ηδονιστικÞ εκμετÜλλευση που οýτε στον κüσμον των ζþων παρατηρεßται .

Εν αντιθÝσει προς τον ευδαιμονισμü του ευρωπαúκοý και ισλαμικοý πολιτισμοý το ρωμαßúκο φιλüτιμο Ýχει ως θεμÝλιο τα καθÞκοντα και τις υποχρεþσεις που συντεßνουν στην υπÝρβαση της ιδιοτÝλειας και συμφεροντολογßας και στην Üνοδο στα ποικßλα στÜδια της ανιδιοτÝλειας.

Γι αυτü και η Ρωμαßúσσα εßναι πÜντοτε βασßλισσα στην οικογÝνεια της , διüτι αρνεßται η Ρωμηοσýνη να την υποβιβÜσει σε εκμεταλλεýσιμο αντικεßμενο ευδαιμονισμοý.

Ο γραικýλος üμως εßναι ευδαιμονιστÞς και ηδονιστÞς σÜν τα αφεντικÜ του....

¼ταν κανεßς συγκρßνει την ιστορßαν της Ρωμηοσýνης με την διαλυτικÞ και αποσυνθετικÞ δραστηριüτητα των νεογραικýλων, βλÝπει σαφþς πως μÝσω του γραικισμοý κατακερματßσθηκε η Ρωμηοσýνη κατÜ μßμηση των κρατþν της Ευρþπης , τα οποßα ουδÝποτε κατþρθωσαν να ενωθοýν και οýτε φαßνεται πως θα το κατωρθþσουν ποτÝ ,

ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑÚΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ .

Απü τον ßδιο ευδαιμονισμü δýναται να πÜθει αποσýνθεση και ο αραβικüς κüσμος .

Ο οπαδüς του ευδαιμονισμοý γραικýλος δεν μπορεß, παρÜ να γßνει δοýλος της πηγÞς της ευδαιμονßας του εßτε Ýσωθεν εßτε Ýξωθεν του γραικισμοý του.

Ο φιλüτιμος Ρωμηüς που αποκÞρυξε τον ευδαιμονισμü δεν υποδουλþνεται σε κανÝνα , οýτε στον Θεü παραμÝνει δοýλος , αφοý περÜση τα στÜδια του δοýλου και του μισθωτοý και φθÜση να εßναι φßλος και συνεργÜτης του Θεοý και να Ýχει παρρησßα στον Θεü.

Ο φßλος του Θεου Ρωμηüς ακüμη και με τον Θεüν ερßζει , üχι üμως για τα δικÜ του συμφÝροντα αλλÜ για των Üλλων...».

ΜÝρες που εßναι ,με τον καταναλωτικü πυρετü να φτÜνει στα ýψη ,εßπα να βÜλω μερικÜ κεßμενα ενÜντια στο δüγμα "καταναλþνω Üρα υπÜρχω".

ελπßζω σε κÜποιους να φανοýν χρÞσιμα,οδηγþντας σε ειλικρινÝστερη αυτοεξÝταση και αυτογνωσßα....

Το κλειδß για την κατανüηση της μεταβολÞς της Ορθοδüξου ΚαθολικÞς Παραδüσεως απü παρÜνομη σε νüμιμη θρησκεßα και κατüπιν σε επßσημη Εκκλησßα, Ýγκειται στο γεγονüς, üτι η ΡωμαúκÞ Αυτοκρατορßα διαπßστωσε, üτι δεν εßχε απÝναντß της απλþς μßα επιπλÝον μορφÞ θρησκεßας Þ φιλοσοφßας, αλλÜ μßα καλÜ οργανωμÝνη Εταιρßα Νευρολογικþν Κλινικþν, οι οποßες θερÜπευαν την νüσο της θρησκεßας και αναζητοýσαν την ασθÝνεια της ευδαιμονßας της ανθρωπüτητος και Ýτσι παρÞγαγαν φυσιολογικοýς πολßτες με ανιδιοτελÞ αγÜπη, αφιερωμÝνους στην ριζικÞ θεραπεßα των προσωπικþν τους και των κοινωνικþν νοσημÜτων.

Η σχÝση που ανεπτýχθη μεταξý Εκκλησßας και Πολιτεßας, Þταν ακριβþς αντßστοιχη προς την σχÝση μεταξý ΚρÜτους και σýγχρονης ΙατρικÞς. ...............................................................................................................

Με τον üρο Θρησκεßα εννοοýμε κÜθε "ταýτιση" του ακτßστου με το κτιστü και μÜλιστα κÜθε "ταýτιση παραστÜσεων" του ακτßστου με νοÞματα και ρÞματα της ανθρþπινης σκÝψης, που εßναι το θεμÝλιο της λατρεßας των ειδþλων.

Τα νοÞματα και ρÞματα αυτÜ μπορεß να εßναι απλþς νοÞματα και ρÞματα Þ και παραστÜσεις και με αγÜλματα και εικüνας εντüς και εκτüς νομιζομÝνου θεüπνευστου κειμÝνου.

Με Üλλα λüγια και η ταýτιση των περß Θεοý νοημÜτων και ρημÜτων της Αγßας ΓραφÞς με το Üκτιστο ανÞκει και αυτÞ στον κüσμο της ειδωλολατρßας και εßναι το θεμÝλιο üλων των μÝχρι τþρα αιρÝσεων. ........................................................................................................................

Η πßστη, κατÜ την Αγßα ΓραφÞ, εßναι η συνεργασßα με το ¢γιο Πνεýμα, το Οποßο εγκαινιÜζει την θεραπεßα της νüσου της ιδιοτελοýς αγÜπης στην καρδßα και την μεταβÜλλει σε αγÜπη, η οποßα "ου ζητεß τα εαυτÞς."

Η θεραπεßα αυτÞ κορυφþνεται με τον δοξασμü (την θÝωση) και συνιστÜ την πεμπτουσßα της Ορθüδοξης ΚαθολικÞς Εκκλησßας, η οποßα αντικατÝστησε μÝσω αυτÞς, την ειδωλολατρεßα ως τον πυρÞνα του Ελληνικοý Πολιτισμοý της ΡωμαúκÞς Αυτοκρατορßας. ..................................................................................................

Οýτε η Εκκλησßα, οýτε το ΚρÜτος εßδαν την αποστολÞ της Εκκλησßας ως απλÞ Üφεση αμαρτιþν των πιστþν για την μετÜ θÜνατο εßσοδü τους στον παρÜδεισο.

Αυτü θα ισοδυναμεß με ιατρικÞ συγχþρεση των νüσων των ασθενþν για την μετÜ θÜνατο θεραπεßα τους.

Και η Εκκλησßα και το ΚρÜτος γνþριζαν καλÜ üτι η Üφεση αμαρτιþν Þταν μüνο η αρχÞ της θεραπεßας της αναζητοýσας την ευδαιμονßα νüσου της ανθρωπüτητας.

Η θεραπεßα αυτÞ Üρχιζε με την κÜθαρση της καρδιÜς, Ýφθανε στην αποκατÜσταση της καρδιÜς στην φυσικÞ της κατÜσταση του φωτισμοý και τελειοποιεßτο ολüκληρος ο Üνθρωπος στην υπερφυσικÞ κατÜσταση του δοξασμοý, δηλαδÞ της θεþσεως.

Το αποτÝλεσμα της θεραπεßας και της τελειþσεως αυτÞς δεν Þταν μüνο η κατÜλληλη προετοιμασßα για την μετÜ τον σωματικü θÜνατο ζωÞ, αλλÜ και η μεταμüρφωση της κοινωνßας εδþ και τþρα απü συγκροτÞματα εγωúστικþν και εγωκεντρικþν ατüμων σε κοινωνßα ανθρþπων με ανιδιοτελÞ αγÜπη, "Þτις ου ζητεß τα εαυτÞς." ..........................................................................................................................

Η αρρþστια της ανθρþπινης προσωπικüτητας συνßσταται στην εξασθÝνηση της κοινωνßας της καρδιÜς με την δüξα του Θεοý ... και την υποδοýλωσÞ της στον κüσμο, με τον κατακλυσμü της απü λογισμοýς εξαρτημÝνους απü το περιβÜλλον .

Σ’ αυτÞν την κατÜσταση ο Üνθρωπος φαντÜζεται τον Θεü σýμφωνα με την εικüνα του νοσοýντος εαυτοý του Þ ακüμη και των ζþων .

¸τσι ο εσωτερικüς Üνθρωπος υφßσταται τον πνευματικü θÜνατο.

ΔηλαδÞ η αγÜπη υποδουλþνεται απü το Ýνστικτο της αυτοσυντηρÞσεως, το οποßο την παραμορφþνει και την μεταμορφþνει σε εγωκεντρικÞ και ιδιοτελÞ ενÝργεια, υποβαθμισμÝνη σε απλÞ αναζÞτηση επιβßωσης, ασφαλεßας και ευτυχßας. ...........................................................................................................................

Ο Φραγκο-Λατινικüς και ο Δυτικüς Πολιτισμüς και το ΙσλÜμ εßναι κυριαρχημÝνα απü την νüσο της θρησκεßας και της αναζητοýσας την ευδαιμονßα ιδιοτελεßας.

ΑυτÞ ακριβþς η αρρþστια βρßσκεται στο θεμÝλιο üλων των προσωπικþν και κοινωνικþν νοσημÜτων. ΠαραμÝνουσα πÜντα ανεξÝλεγκτη, οδηγεß αυτομÜτως σε συγκροýσεις συμφερüντων σε üλα τα επßπεδα της κοινωνßας και στην ιδιοτελÞ εκμετÜλλευση των ανθρþπων και του περιβÜλλοντος απü τους συνανθρþπους τους.

Η σýγχρονη τεχνολογßα και επιστÞμη υποτÜχθηκαν στην εξυπηρÝτηση της αρρþστιας αυτÞς, üπως εκφρÜζεται στην καταναλωτικÞ οικονομßα, η οποßα διαβρþνει τις κοινωνικÝς δομÝς και ωθεß στην εκμετÜλλευση των φυσικþν πüρων πÝρα απü τα υποφερτÜ üρια.

Η ανθρωπüτητα κατüρθωσε να επιβιþσει των αναριθμÞτων καταστροφþν του παρελθüντος, οι οποßες προκλÞθηκαν απü αυτÞν την νüσο. ¼μως η γενεÜ μας Ýχει την "τιμÞ" να ζει σε εκεßνη την φÜση της ανθρþπινης ιστορßας, η οποßα, για πρþτη φορÜ, μαρτυρεß περß της "ικανüτητος" της ανθρωπüτητας να αυτο-καταστραφεß πλÞρως, εßτε απü πυρηνικü συμβÜν Þ απü μüλυνση και διατÜραξη της οικολογικÞς ισορροπßας.

ºσως η μεγαλýτερη απειλÞ για την ασφÜλεια του πλανÞτη μας προÝρχεται απü αποκαλυπτικοýς ονειροπüλους θρησκευομÝνους.

Η ωμÞ ιδιοτÝλεια για την επιβßωση του κüσμου και για την ευημερßα της κοινωνßας μπορεß τελικÜ να εξαναγκÜσει τους υπευθýνους να βρουν μßα λýση στο φÜσμα αυτü της πυρηνικÞς και της οικολογικÞς καταστροφÞς.

Η μüνη λýση φαßνεται να εßναι η συλλογικÞ αυτο-επιβολÞ μιας ασκητικÞς εγκρÜτειας.

Το üτι, 1) ο πüθος για την ευδαιμονßα εßναι "η" αρρþστια της ανθρωπüτητος, την οποßα προωθοýν σχεδüν üλες οι θρησκεßες, και το üτι, 2) η θεραπεßα της "εßναι" η κÜθαρση και ο φωτισμüς της καρδιÜς και ο δοξασμüς, εßναι δýο αλÞθειες της αποκαλýψεως που ο κüσμος θα Ýκανε καλÜ να μην αγνοεß.

αποσπÜσματα εργασßας του π.ΙωÜννη Ρωμανßδη ,καθηγητοý Πανεπιστημßου.

Να εßσαι ταπεινüς και θα παραμεßνεις ακÝραιος.

Να λυγÜς και θα παραμεßνεις ßσιος.

Να εßσαι Üδειος και θα παραμεßνεις γεμÜτος.

Να φθεßρεσαι , και θα παραμεßνεις καινοýργιος.

Αυτüς που Ýχει ελÜχιστα θα λÜβει.

Αυτüς που Ýχει πολλÜ θα βρεθεß σε στενοχþρια.

Για αυτü ο σοφüς μÝνει στο ¸να και γßνεται το κÝντρο του κüσμου.

Δεν επιδεßχνει τον εαυτü του για αυτü ακτινοβολεß.

Δεν επαßρεται για αυτü τον προσÝχουν.

Δεν αυτοκολακεýεται για αυτü Ýχει αξßα. Δεν διαλαλεß την δüξα του για αυτü υπερÝχει.

Και επειδÞ δεν ανταγωνßζεται κανÝνα, κανεßς στον κüσμο δεν μπορεß να τον ανταγωνισθεß.

Το παλιü ρητü «Να εßσαι ταπεινüς και θα παραμεßνεις ακÝραιος» μπορεß κανεßς να πει üτι εßναι Üδεια λüγια; Σßγουρα θα γυρßσει σπßτι του ακÝραιος .

«¼ταν το ΤÜο βασιλεýει στον κüσμο ευκßνητα Üλογα σκýβουν για να σýρουν τα κÜρα στους αγροýς.

¼ταν το Ταü δεν βασιλεýει στον κüσμο, πολεμικÜ Üλογα τρÝφονται στους στÜβλους Ýξω απü τις πολιτεßες».

«Ο σοφüς δεν Ýχει εαυτü. ΚÜνει εαυτü τον εαυτü των ανθρþπων.

Προς το καλü φÝρομαι με καλωσýνη, προς το κακü φÝρομαι και πÜλι με καλωσýνη.

¸τσι γßνεται κατορθωτÞ η καλωσýνη.

Προς τον Ýμπιστο φÝρομαι με εμπιστοσýνη, προς τον Üπιστο φÝρομαι και πÜλι με εμπιστοσýνη.

¸τσι γßνεται κατορθωτÞ η εμπιστοσýνη.

Ο σοφüς ζει στον κüσμο με αρμονßα, και κυβερνÜ τον κüσμο με απλüτητα.

Εκεßνο ωστüσο που αποστρÝφονται οι Üνθρωποι, ο σοφüς το φροντßζει üπως η μητÝρα τα παιδιÜ της».

(απü το ΤÜο τε Κινγκ)

«Τα μÞλα»

Μια φορÜ κι Ýναν καιρü ζοýσε Ýνας βασιλιÜς που Þταν πολý πλοýσιος και πολý καλüς. ΚÜθε πρωß πÞγαινε στην αßθουσα των ακροÜσεων του παλατιοý του και Üκουγε με προσοχÞ και συγκατÜβαση τα προβλÞματα των υπηκüων του. Οι περισσüτεροι απü αυτοýς τοý προσÝφεραν και Ýνα δþρο, ο καθÝνας με τις δυνατüτητÝς του.

Πßσω απü τον θρüνο του βασιλιÜ στεκüταν üρθιος ο θησαυροφýλακας, στον οποßο παρÝδιδε ο βασιλιÜς το δþρο που του προσφερüταν, και αυτüς το μετÝφερε στο θησαυροφυλÜκιο.

ΚÜθε πρωß περνοýσε μπροστÜ απü τον βασιλιÜ και Ýνας ταπεινüς Üνθρωπος, ο οποßος üμως δεν ζητοýσε τßποτε, μüνο προσÝφερε στο βασιλιÜ ως δþρο Ýνα μÞλο. Ο βασιλιÜς αδιÜφορος για το ευτελÝς δþρο το παρÝδιδε στον θησαυροφýλακÜ του και αυτüς περιφρονητικÜ το πετοýσε μÝσα απü Ýνα φεγγßτη στο υπüγειο.

Ο ταπεινüς ανθρωπÜκος Ýκανε αυτÞ τη δουλειÜ κÜθε μÝρα επß πολλÜ χρüνια, χωρßς να του δþσει κανεßς σημασßα. ΕπÜνω στο δÝκατο χρüνο, Ýνα παρüμοιο πρωινü ακροÜσεων, παρουσιÜστηκε Ýξαφνα μπροστÜ στο θρüνο του βασιλιÜ ο πßθηκüς του. Εßχε ξεφýγει απü τα πßσω διαμερßσματα του παλατιοý.

ΔιÝκρινε αμÝσως το βασιλιÜ μÝσα απü το πλÞθος των υπηκüων, Ýτρεξε προς αυτüν και κÜθισε στο βραχßονα του θρüνου του. Εκεßνη ακριβþς τη στιγμÞ περνοýσε ο ταπεινüς μας Üνθρωπος και παρÝδιδε στον Üρχοντα του τüπου το καθιερωμÝνο μÞλο και αμÝσως εξαφανßστηκε μÝσα στο πλÞθος.

Προτοý ο βασιλιÜς προλÜβει να δþσει το ευτελÝς δþρο στον θησαυροφýλακÜ του, το αρπÜζει ο πßθηκος και το δαγκþνει για να το φÜει. ¼μως τα δüντια του προσÝκρουσαν σε σκληρü αντικεßμενο.

Το αντελÞφθη ο βασιλιÜς, παßρνει το μÞλο απü το στüμα του πιθÞκου και με τα χÝρια του το ανοßγει στα δυο.

Και τι να δει! Στο κÝντρο υπÞρχε Ýνα θαυμÜσιο διαμÜντι!

ΡωτÜει αμÝσως το θησαυροφýλακα, ποý Ýριχνε τα προηγοýμενα μÞλα. Ο θησαυροφýλακας του εßπε στο υπüγειο και τρÝχουν και οι δýο προς τα εκεß.

Και τι να δουν! ¸νας μεγÜλος σωρüς απü αστραφτερÜ διαμÜντια ανÜμεσα σε σαπισμÝνα μÞλα.

«Το παραμýθι λοιπüν λÝει πως κÜθε ημÝρα της ζωÞς μας Ýρχεται προς εμÜς ταπεινÞ και χωρßς να μας ζητÞσει τßποτε.

Μας προσφÝρει σιωπηλÜ το πολýτιμο δþρο της, που εμεßς το θεωροýμε ευτελÝς και το απορρßπτουμε. Και νομßζουμε πως τα κριτÞριÜ μας εßναι Üσφαλτα επειδÞ εßναι βασιλικÜ...»

Χρßστος Μαλεβßτσης

το σημερινü μου σημεßωμα εßναι κατÜ κÜποιο τρüπο συνÝχεια αυτοý για τον γ.Πορφýριο....

üσοι Ýχουν μÜτια θα δουν ,üσοι Ýχουν αυτιÜ θ ακοýσουν κι üσοι βρßσκονται εν τω μÝσω κρßσεως "σωματομετατρεπτικÞς διαταραχÞς" δεν θα πÜρουν χαμπÜρι ως εικüς...

των τελευταßων τα συμπτþματα πιθανüτατα θα επιδεινωθοýν με την ανÜγνωση του κειμÝνου που ακολουθεß ,γι αυτü καλýτερα να το αποφýγουν...

ας προτιμÞσουν το ζουρÜριο χωνευτικü ýδωρ ,ειδικü για βαρυστομαχιασμÝνους εκσυγχρονιστÝς και ευρωλιγοýρηδες ,που Ýχει προηγηθεß δυο μÝρες πριν...

Η επιστημονικÞ μÝθοδος Θεολογßας και ποιος εßναι ο θεüπνευστος

π.ΙωÜννη Ρωμανßδη, Καθηγητου Πανεπιστημßου

"Τþρα, üπως ο μαθητÞς που ενδιαφÝρεται για την αστρονομßα, διαβÜζει απü τα βιβλßα του για τα Üστρα και μετÜ παρατηρεß τα Üστρα στον ουρανü και αργüτερα, üταν μεγαλþση και επιθυμÞση να τα μελετÞση καλýτερα και να τα γνωρßση απü πιο κοντÜ, πηγαßνει στο ΠανεπιστÞμιο, οπüτε τα μελετÜ μÝσα απü τα τηλεσκüπια, και βλÝπει üσα δεν Ýβλεπε με γυμνü μÜτι, Ýτσι γßνεται και στην πνευματικÞ ζωÞ.

Ο Χριστιανüς, που θÝλει να δη την δüξα του Θεοý, πρÝπει να περÜση μÝσα απü ωρισμÝνα στÜδια εμπειριþν και πνευματικþν αναβÜσεων. Τα στÜδια αυτÜ, üπως Ýχομε πη, διακρßνονται στην κÜθαρσι, στον φωτισμü και στην θÝωσι. Η πλÞρης κατÜστασις φωτισμοý επÝρχεται, üταν ο Üνθρωπος αποκτÞση την αδιÜλειπτη νοερÜ προσευχÞ, που ενεργεß μÝσα στην καρδιÜ του, και γßνη, στην κυριολεξßα ναüς του Αγßου Πνεýματος.

Στην επιστÞμη στην οποιαδÞποτε θετικÞ επιστÞμη, δεν υπÜρχει κÜποια αντßστοιχη κατÜστασις φωτισμοý, δηλαδÞ σαν ιδιαßτερη καθοριστικÞ εμπειρßα. Μüνο η αντßστοιχη κατÜστασις της θεþσεως υπÜρχει στις θετικÝς επιστÞμες, τηρουμÝνων βÝβαια των αναλογιþν.

¼πως δηλαδÞ ο θεοýμενος, δηλαδÞ εκεßνος που βρßσκεται σε κατÜστασι θεþσεως, βλÝπει την δüξα του Θεοý, Ýτσι και ο επιστÞμονας βλÝπει το ποθοýμενο αντικεßμενο, το προς παρατÞρησι και μελÝτη μÝσα απü τα κατÜλληλα üργανα της επιστÞμης του (π.χ. τηλεσκüπιο, μικροσκüπιο κ.λ.π.).

ΔηλαδÞ, μüλις καταπιαστÞ κανεßς με μßα φυσικÞ επιστÞμη, φθÜνει αμÝσως στην üραση του αντικειμÝνου της γνþσεþς του και Ýρχεται μ’ αυτü σε Üμεση επαφÞ. Οι επιστÞμονες εμπνÝονται απü αυτÜ που παρατηροýν. Ο βιολüγος απü τα ζþα και φυτÜ που παρατηρεß, ο μικροβιολüγος απü τα μικρüβια που βλÝπει στο μικροσκüπιο κ.λ.π.. Οπüτε ο μικροβιολüγος εßναι, ας ποýμε, μικροβιüπνευστος, ο αστρονüμος αστρüπνευστος κ.λ.π..

ΕμπνÝονται δηλαδÞ ο καθÝνας απü το αντικεßμενο της μελÝτης του. Οπüτε ο θεολüγος - üχι εκεßνος που παßρνει Ýνα πτυχßο θεολογßας, αλλÜ εκεßνος που αξιþνεται να δη τον Θεüν - τι πρÝπει να εßναι κατÜ αντιστοιχßαν; ΒÝβαια θεüπνευστος. Και ποιος εßναι ο θεüπνευστος; Εßναι εκεßνος, ο οποßος εßδε τον Θεüν. ΜετÜ εκεßνος που φθÜνει στην φþτιση γιατß λÝγεται φωτισμÝνος; Διüτι Ýχει το Πνεýμα το ¢γιο μÝσα του, που τον διδÜσκει.

Και πως τον διδÜσκει; Με την νοερÜ προσευχÞ. Προσεýχεται δηλαδÞ το Πνεýμα το ¢γιο μÝσα στην καρδιÜ του και Ýτσι τον διδÜσκει, τον πληροφορεß δηλαδÞ σε ü,τι χρειÜζεται να κÜνη Þ να πη. ¸νας τÝτοιος Üνθρωπος πληροφορεßται κÜθε στιγμÞ, ποιο εßναι το θÝλημα του Θεοý για ο,τιδÞποτε. Οπüτε ο δÜσκαλüς του της προσευχÞς, εßναι το ßδιο το Πνεýμα το ¢γιο.

ΔηλαδÞ στην Θεολογßα ο ßδιος ο Θεüς εßναι και το αντικεßμενο της γνωστικÞς προσπαθεßας του ανθρþπου, αλλÜ και ο δÜσκαλος του ανθρþπου, που τον οδηγεß προς αυτÞν την γνþσι, την γνþσι δηλαδÞ του Θεοý, που δεν εßναι τßποτε Üλλο παρÜ η θÝα του ακτßστου Φωτüς. Επßσης στις θετικÝς επιστÞμες για να φθÜση Ýνας φοιτητÞς εκεß που θα φθÜση, δεν θα πρÝπει να διδαχθÞ απü κÜποιον την επιστÞμη του;

Μüνο απü τα βιβλßα θα διδαχθÞ Þ και απü ζωντανοýς και σωστοýς επιστÞμονες; Θα πρÝπη βÝβαια να διδαχθÞ και απü σωστοýς επιστÞμονες. Θα πρÝπη να πÜει σε ΠανεπιστÞμιο και να προσκολληθÞ σε Ýναν καθηγητÞ, που γνωρßζει το αντικεßμενο της γνþσεως που ενδιαφÝρει τον φοιτητÞ, üπως και να αποκτÞση μßα πεποßθησι üτι πρÜγματι ο καθηγητÞς του ξÝρει αρκετÜ πρÜγματα γι’ αυτü που θÝλει ο ßδιος να μÜθη. ΒÝβαια ο φοιτητÞς γνωρßζει üτι ο καθηγητÞς του δεν τα ξÝρει üλα.

Αυτü το μαθαßνει απü τον ßδιο τον καθηγητÞ του, ο οποßος, αν εßναι συνεπÞς και Ýντιμος, θα πρÝπει να αποκαλýψη στον φοιτητÞ του με σαφÞνεια τι γνωρßζει και τι δεν γνωρßζει επÜνω στην επιστÞμη του. Οπüτε ο φοιτητÞς μαθαßνει απü τον καθηγητÞ του, τι δεν εßναι γνωστü ακüμη, καθþς και τι εßναι γνωστü επÜνω στην επιστÞμη που επÝλεξε. Μαθαßνει επßσης και την μÝθοδο Þ τις μεθüδους αποκτÞσεως της γνþσεως, δηλαδÞ την μÝθοδο ερεýνης, καθþς και πως να διακρßνη μεταξý γνωστþν και αγνþστων, ως και χρησßμων και αχρÞστων γνþσεων, καθþς και πως να διευρýνη το αντικεßμενο της μελÝτης και γνþσεþς του με περαιτÝρω Ýρευνα.

¼ταν λοιπüν ο καθηγητÞς του εßναι ειλικρινÝστατος και τον ενημερþνη για το τι γνωρßζει και τι δεν γνωρßζει και του διδÜσκη την μÝθοδο ερεýνης, τüτε ο φοιτητÞς μπορεß και εξελßσσεται σιγÜ-σιγÜ και ο ßδιος σε ειδικü, üπως ο καθηγητÞς του, επÜνω στην επιστÞμη του. Απü üλα αυτÜ βλÝπει κανεßς üτι η εμπειρικÞ μÝθοδος εκμαθÞσεως μιας επιστÞμης, üσον αφορÜ στα ουσιþδη θÝματα μεθοδολογßας, ανταποκρßνεται πλÞρως στην ΠατερικÞ μÝθοδο θεογνωσßας, δηλαδÞ θεολογßας.

Επßσης üτι ο φωτισμüς εßναι μßα εμπειρικÞ κατÜστασις, üπως και η θÝωσις εßναι επßσης μßα εμπειρικÞ κατÜστασις, που δεν Ýχουν καμμßα σχÝσι με μεταφυσικÞ δηλαδÞ με φιλοσοφικü στοχασμü. Η δε μýησις στην κατÜστασι του φωτισμοý, üσον αφορÜ στην μεθοδολογßα, δεν διαφÝρει απü την αντßστοιχη μýησι των φοιτητþν σε οποιαδÞποτε απü τις θετικÝς επιστÞμες.

Για να φθÜση κανεßς στην κατÜστασι του φωτισμοý, θα πρÝπει να πÜη να προσκολληθÞ σε Ýναν πνευματικü πατÝρα, ο οποßος Ýχει Þδη φθÜσει στην κατÜστασι αυτÞ και ο οποßος θα εßναι διατεθειμÝνος να τον διδÜξη την μÝθοδο της θεογνωσßας και να τον βοηθÞση στην πνευματικÞ του ανÜβασι."

Ο ΟδυσσÝας Ελýτης για τον Θεüφιλο

"Την Ανοιξη του 1935, ο ποιητÞς ΑνδρÝας Εμπειρßκος και εγþ, αποβιβαζüμασταν στο λιμÜνι της ΜυτιλÞνης. Μια πρüσκληση να περÜσουμε τις ημÝρες του ΠÜσχα σε σπßτι φιλικü, Þταν η αφορμÞ. ΑλλÜ η αιτßα η βαθýτερη Þταν να βαδßσουμε πÜνω στα ßχνη που δεν μπορεß παρÜ να εßχε αφÞσει πεθαßνοντας εκεß Ýνα χρüνο πριν, ο λαúκüς ζωγρÜφος Θεüφιλος.

Για μας Þταν ακüμη τüτε μια υπüθεση γεμÜτη μυστÞριο. "Ενας γυρολüγος μισüτρελος, ντυμÝνος τσολιÜς, που εßχε τη μανßα να γεμßζει τους τοßχους στα καφενεßα και στα χÜνια, με αλλüκοτες παραστÜσεις" λÝγανε, χαμογελþντας συγκαταβατικÜ οι ντüπιοι. "Ενας μεγÜλος ζωγρÜφος" Ýλεγε ορθÜ - κοφτÜ ο Ε. Theriade, αυτüς που χρüνια τþρα απü το Παρßσι κρατοýσε τις τýχες της μοντÝρνας τÝχνης στα χÝρια του.

Περαστικüς αυτüς, το καλοκαßρι του 1933 απü την ΑθÞνα εßχε φωνÜξει μια μÝρα τον Εμπειρßκο στο δωμÜτιο του ξενοδοχεßου του και χωρßς να κÜνει κανÝνα σχüλιο, εßχε ξετυλßξει μπροστÜ του μερικÜ ρολÜ απü κÜμποτ üπου μÝσα σ' Ýνα φως ειρηνικü, Ýβλεπες αλÞθεια ν' απλþνεται σαν ξανακαμωμÝνος απü την αρχÞ, με παρθÝνα, δροσερÜ χρþματα ο κüσμος. Αυτü Þτανε üλο.

ΥπÞρχανε ακüμη δýο-τρεις που γνωρßζανε την περßπτωση, θÝλω να πω που την Ýπαιρναν στα σοβαρÜ. Ο Γιþργος Γουναρüπουλος, ο πρþτος üπως μÜθαμε αργüτερα, που πληροφορÞθηκε την ýπαρξη του Üγνωστου εικονογρÜφου. Ο αισθητικüς Δ. Ευαγγελßδης, που Ýγραψε τα πρþτα Üρθρα για το Θεüφιλο σε αθηναúκÞ εφημερßδα και οι ζωγρÜφοι ΟρÝστης ΚανÝλλης και ΤÜκης ΕλευθεριÜδης. Μυτιληνιοß και οι δýο τους, που προθυμοποιÞθηκαν Üλλωστε μüλις φθÜσαμε να μας παρασταθοýν στις εξερευνÞσεις μας.

Γιατß πραγματικÜ, εßχε κÜτι απü τη γοητεßα της εξερεýνησης η επιχεßρησÞ μας αυτÞ. Επρεπε, ρωτþντας δεξιÜ κι αριστερÜ, να φτÜσουμε ως τους πιο στενοýς συγγενεßς του ζωγρÜφου να μÜθουμε üσο γßνεται περισσüτερα πρÜγματα γι' αυτüν και, θυμÜμαι üτι με το χτυποκÜρδι που δßνει σε κÜθε συλλÝκτη το προαßσθημε üτι βρßσκεται σε καλü δρüμο,κινοýσαμε κÜθε πρωÀ για την αποστολÞ μας.

Απü δρüμους Üφτιαχτους, κακοτρÜχαλους, μισοπατημÝνους απ' το βλαστομÜνημα του Μαγιοý, προωθηθÞκαμε ως τις πιο ξεμοναχιασμÝνες Üκριες του νησιοý, ως τα πιο λιγοσýχναστα χωριÜ και δεν αφÞσαμε καφενεßο για καφενεßο που να μη σταματÞσουμε. Οσο που να 'ρθεß ο καφÝς Þ η λεμονÜδα, το μÜτι μας εßχε κιüλας φÝρει βüλτα εκατü φορÝς τους τÝσσερις τοßχους του μαγαζιοý. Κι üταν, üπως μας Ýλαχε μερικÝς φορÝς, σπÜνιες εßναι η αλÞθεια, επισημαßναμε αναρτημÝνο Ýργο του Θεüφιλου, με τρüπο φÝρναμε την κουβÝντα, ζητοýσαμε πληροφορßες, αρχινοýσαμε τα παζÜρια, τÝλος, φορτþναμε στο αυτοκßνητü μας το λÜφυρο και φεýγαμε.

Δεν θυμÜμαι πια καθüλου πþς Ýγινε κι Ýνα απογεματÜκι στην Ýπαυλη που μας φιλοξενοýσε, παρουσιÜστηκε ο Παναγιþτης ΚεφÜλας. Ηταν ο αδερφüς του Θεüφιλου. Ενας φτωχüς, κακογερασμÝνος μαραγκüς, με πÝντε παιδιÜ που δεν Þξερε αν Üνοιξε η τýχη του Þ αν οι δýο Αθηναßοι που Ýδειχναν τüσο πολý να ενδιαφÝρονται για τα καμþματα του "αχμÜκη" του αδερφοý του, τον κοροúδεýανε. Οσο μας μιλοýσε, τα πονηρÜ ματÜκια του παßζανε και μας μετροýσανε απü τα νýχια ως την κορφÞ λες και ζητοýσανε απü μια χειρονομßα, απü 'να ξαστüχισμα στην ÝκφρασÞ μας, να συλλÜβουνε την αλÞθεια. Ωστüσο, δεν αργÞσαμε να τον εξημερþσουμε.

Και πιο αργÜ, την þρα που Üρχισε να σουρουπþνει, περπατÞσαμε μαζß του ως τη ΒαρειÜ, την εξοχικÞ τοποθεσßα üπου εßχε ζÞσει η οικογÝνεια του ζωγρÜφου, ανÜμεσα σε μαλακÝς κατηγοριÝς γεμÜτες λιüδεντρα και ανοßγματα απ' üπου ξαφνικÜ Ýβλεπες τη θÜλασσα και πιο βαθιÜ καθαρογραμμÝνα τα βουνÜ της ΑνατολÞς. ΑρκετÝς γερüντισες επιμÝνανε ακüμη να φοροýν τις μακριÝς απανωτÝς βρÜκες. Βαδßζανε αργÜ και γυρßζανε κατÜ μας τα ηλιοκαμÝνα τους πρüσωπα.

Οταν πετýχαινες ανοιχτÞ καμιÜν αυλüπορτα, το μÜτι σου Ýπαιρνε γλÜστρες, πιθÜρια, παιδιÜ, γατιÜ, μιαν εικüνα ειρηνικÞ σαν το λÜδι και σταματημÝνη κÜπου εκεß, γýρω στο Μεσαßωνα. Ητανε κιüλας ολ' αυτÜ, Θεüφιλος. ΘÝλω να πω, Ýνιωθες την ανταπüκριση που υπÞρχε ανÜμεσα στα λιüδεντρα και στα ρυτιδιασμÝνα πρüσωπα στα περιβολÜκια με τις ροδιÝς και στις ακρογιαλιÝς που μυρßζανε φρεσκοανοιγμÝνο καρποýζι στα πιθÜρια και στις βρÜκες, στα τριανταφυλλÝνια βουνÜ και στα αρχÝγονα σιωπηλÜ καúκια.

Κι αμÝσως την ßδια στιγμÞ, την ανταπüκριση που υπÞρχε ανÜμεσα σ' üλ' αυτÜ και στις ζωγραφιÝς του Θεüφιλου. αληθινοß ελαιþνες επß τÝλους, αληθινοß Üνθρωποι, αληθινÜ πρÜγματα. Εκεßνα τα χρþματα και τα σχÞματα που βλÝπαμε κÜθε μÝρα γýρω μας και που τα κουβαλοýσαμε στην ομαδικÞ μας μνÞμη απü αιþνες, τα γνþριμα, τα οικεßα, που τüσα χρüνια τþρα οι ακαδημαúκοß μας ζωγρÜφοι - μερικοß με αξιüλογο ταλÝντο, δεν αντιλÝγω- μας εßχανε στερÞσει απü τη χαρÜ να τ' αναγνωρßζουμε.

Το πιο απλü πρÜγμα του κüσμου, Ýνα δÝντρο η ελιÜ, η καθημερινÞ μας σýντροφος, δεν εßχε αξιωθεß ποτÝ ν' ανεβεß στο καβαλÝτο. Ναι Þταν η πρþτη φορÜ που την απαντοýσαμε στις ζωγραφιÝς του θεüφιλου. Την Üλλη μÝρα ο Παναγιþτης ΚεφÜλας μας Ýφερε μερικÝς. Την παρÜλλη κι Üλλες.

Στο τÝλος κουβÜλησε üλα τα προσωπικÜ αντικεßμενα του αδερφοý του, τα πινÝλα του, τα τεφτÝρια του, τα πιο ασÞμαντα μικροπρÜγματÜ του. Ηθελε βÝβαια να μας ευχαριστÞσει. ΑλλÜ εßχε σχεδüν αρχßσει, θα 'λεγες, να συγκινεßται κι ο ßδιος απü την περßπτωση του "αχμÜκη" που , σßγουρα σ' üλη την ως τüτε ζωÞ του θα ελεεινολογοýσε.

Η φωνÞ του Ýτρεμε, θυμÜμαι, το βρÜδι που τον παρακαλÝσαμε να μας μιλÞσει για τη φαμßλια του, για τη ζωÞ του κοντÜ στο Θεüφιλο, για τα περιστατικÜ των παιδικþν τους χρüνων. Ισως να' ταν που Ýνιωθε Üξαφνα πολý σπουδαßο πρüσωπο καθþς μας Ýβλεπε να ετοιμÜζουμε σημειωματÜρια και μολýβια. Ισως και να' ταν μονÜχα η νοσταλγßα".

(Οδ. Ελýτης: "ΑνοιχτÜ ΧαρτιÜ")

ΕΝ-ΣΤΑΣΕΙΣ Του ΚΩΣΤΑ ΖΟΥΡΑΡΙ

"ο πραττεις εσβεσε τον ηλιον" η τα καθηκοντα του εκσυγχρονισμου "...

ο φοβος ιος εστιν ανδρειας ...καθηκοντα εφασαν ειναι, οσα λογος αιρει και πρεπει ποιειν, οιον ...υπερ πατριδος κινδυνευειν..." (Ηγεμων Βλαχιας, Νικ. Μαυροκορδατος: "Περι των καθηκοντων βιβλος", εν Βουκουρεστιω αψιθ )

"...η συνειδηση της πνευματικης υποστασης μου με βοηθησε να υπηρετησω τον τοπο με μεγαλυτερη φροντιδα και γνωση της παραδοσης μας και του λαου μας - πραγματα που, δυστυχως, στη γενια μου δεν τα παιρναν στα σοβαρα οι περισσοτεροι απο τους δημοσιους λειτουργους. "Στην πολιτικη μου ζωη ενιωσα, τις περισσοτερες φορες, μεγαλη αηδια. Ομως ποτε δεν επαψα να δινω, μ' ολη τη θερμη της καρδιας μου, την πιστη μου στον Ελληνισμο, που ειναι η αλλη οψη του ανθρωπισμου μου... Τον ελληνισμο τον εβλεπα να κατεχει ενα πολυ μεγαλο χωρο. Οσο για τους συγχρονους ελλαδικους φορεις του, αισθανομουνα πως τον υπηρετουσαν καλυτερα οι αδιδαχτοι απο τους σπουδασμενους. Τους τελευταιους τους προσεξα πολυ και τους βρηκα χαλασμενους τις περισσοτρες φορες".1

"Το διλημμα ειναι αμειλικτο: ειτε θ' αντικρýσουμε το δυτικο πολιτισμο, που ειναι κατα μεγα μερος και δικος μας, μελετωντας με λογισμο και με νηφαλιο θαρρος τις ζωντανες πηγες του - κι αυτο δε βλεπω πως μπορει να γινει αν δεν αντλησουμε τη δυναμη απο τις δικες μας ριζες και χωρις ενα συστηματικο μοχθο για τη δικη μας παραδοση... " ...Πως ειναι δυνατο ο νεος που θα εχει τελειωσει τουλαχιχτον το γυμνασιο (εξαχρονο) ... (...το κατωτερο οριο ηλικιας που πρεπει να εχουν τα παιδια μας οταν αντικριζουν την ξενη ανατροφη) ...πως ειναι δυνατο ν' αναπτυχθει ομαλα στο ξενο σχολειο και να μην περιπεσει καποτε σε πολυ δυσαρεστες ακροτητες, αν δεν εχει λαβει στον τοπο του, τα απαραιτητα θεμελια;... " ...Ετσι δημιουργουνται τα διαφορα συμπλεγματα κατωτεροτητας απεναντι των ξενων, ανωτεροτητας απεναντι των ντοπιων, και ο πνευματικος νεοπλουτισμος, που ειναι απο τα συνηθισμενα χαρακτηριστικα των μορφωμενων μας".2

"Ωστοσο απο το μετωπο ενθουσιασμος κι αισιοδοξια: - Θα πολεμησουμε μ' οποιον μας χτυπησει... Κριμα! να μην υπαρχουν αλλοι ανθρωποι πιο γενναιοι για τετοιο λαο... Πρωι αισιοδοξο... Ομως το βραδυ στη ""Μπρετανια'' - πηγα να συννενοηθω για το ανακοινωθεν του Εδεν - προσωπα πεθαμενατζηδων.3

"...Ο φοβος κερδιζει ολοενα εδαφος μεσα τους σαν γαγγραινα"...4

"Θα προτιμουσα να ειχα καλυτερη εντυπωση απο τους Αγγλους... οταν την αυγη εκαναν γυμνασια ναυαγοσωστικα, αφου εδειξαν στους δικους τους τις βαρκες, ειπαν, βλεποντας τις γυναικες μας να πλησιαζουν: ""Οι αλλοι θα τα καταφερουν οπως μπορουν''...".5

"...ο λαος εκανε μονος του αυτο που εκανε - ΜΟΝΟΣ του... Απο το ενα μερος ενα ανθισμα, μια ΑΝΩΝΥΜΗ ανασταση; και απο το αλλο μερος ο καρκινος της ""Μπρετανιας...''.6

"Γραμμα του Ελυτη απο το μετωπο: ""...ποιητικη διαθεση αφανταση... κι αν σημερα ποθω τοσο να ζησω ειναι για να μπορεσω να δωσω, εστω και μετα, διεξοδο σ' αυτη τη γονιμοτητα''. Γραφει απο την πρωτη γραμμη. Τον χαιρομαι και τον ζηλευω".7

"Δυστυχη Ελλαδα, να 'ταν οι ξενοι μοναχα; μα και οι Ελληνες; Και καλα, οι Ελληνες γενικα; μα και οι πιο κοντινοι μας, οι ""διανοουμενοι''; Να βλεπουν τον τοπο τους με συγκαταβαση...; Επειδη τα Πανεπιστημια δεν ειχαν συγχρονισμενα εργαστηρια, για να μην πω: κι επειδη τα ουρητηρια δε διαθετανε ηλεκτρονικο ματι;

Ε, λοιπον κι εγω θα εξομολογηθω: ενιωθα ενας αριστοκρατης που ειχε ο μονος που ειχε το προνομιο να λεει τον ουρανο ""ουρανο'' και τη θαλασσα ""θαλασσα'', ακριβως οπως η Σαπφω, ακριβως οπως ο Ρωμανος... και μονον ετσι να βλεπω αληθεια το γαλαζιο του αιθερος η ν' ακουσω το ροχθο του πελαγους... Ενας που με καταλαβαινε, και με ζηλευε μαλιτα για την ιδιοτητα μου του Ελληνα, ηταν ο Ψηαρ...".8

"Μιλω για μιαν αριστοκρατικη αντιληψη, που συμβαινει να μην την εχουν διολου οι αριστοκρατες και να την εχουν με το παραπανω οι μικροι πληθυσμοι του Αρχιπελαγουσ; οι κυρ Γιαννηδες κι οι κυρα- Μαριες".9

"...Θα πρεπει να βγαινει απο την κυανη και λευκη Μεγαλη του Γενους Σχοη και ν' αντανακλα ολο φως πανω στην πισσα της Ευρωπης που θαβουμε σημερα...".10

"Ποια Δυση; Ενα υπερρεαλιστης εχει μουντζωσει αναδρομικα κι εξακολουθει να μουντζωνει δια βιου τη Δυση κι ολοκληρο τον πολιτισμο της".11

"Την ημερα που συνειδητοποιησα οτι στην ελληνικη γλωσσα δεν υπαρχει κιαρο-σκουρο καταλαβα ποσο ευλογη ειναι η αδυναμια μας να δεχθουμε την Αναγεννηση, κι ειδα να φευγει και το τελευταιο στοιχειο που μ' εμποδιζε να κατανοησω τη βαθυτερη ενοτητα της τεχνης στην Αρχαια Ελλαδα, στο Βυζαντιο και στα νεοελληνικα χρονια".12

"Αληθεια, εδω η ψυχη σου νιωθει θεοσκεπαστη. Απο την εισοδο της μικρης εκκλησιας αριστερα κι αναμεσα στα χρυσα φωτα και τις ψαλμωδιες... Ολος ο χρονος, ο πριν, ο μετα, εκμηδενισμενοι, καμωμενοι αθανασια. Μυριζει βρεμενο σωμα Ελλαδας και Μητερα πανγλυκη".13

Επειδη στην εποχη μας, ξεπεσαν πια οι τριτοκοσμικοι, οι φτηνιαρηδες λαικιστες κι ηρθαν οι παρα- μορφωμενοι εκσυγχρονιστες, τους παρεχω ως πιστωση δωροχρονου τα ως ανω, χαρισματα απο τους δυο πιο Ευρωπαιους εκσυγχρονιστες Ελληνες του 20ου αιωνα. Ειδικοτερα, στους συνεχως "τετρομαγμενους" .14

Καλη χωνεψη, εκσυγχρονιστικη.

(1. Γ. Σεφερης: "Χειρογραφο Σεπ. '41", τομος Γ , σελ. 22, "Δοκιμες", εκδ. Ικαρος. 2. Γ. Σεφερης: "Ελληνικη και Ευρωπα ικη παιδεια", οπ. παρ. σελ. 289, 290. 3. Γ. Σεφερης: "Μερες" Δ, σελ. 34, 35, εκδ. Ικαρος. 4. Γ. Σεφερης: οπ. παρ. σελ. 28. 5. Γ. Σεφερης: οπ. παρ. σελ. 63, 64. 6. Γ. Σεφερης: οπ. παρ. σελ. 75. 7. Γ. Σεφερης: οπ. παρ. σελ. 28. 8. Οδ. Ελυτης: "Το χρονικο μιας δεκαετιας", Ανοιχτα χαρτια, σελ. 447, εκδ. Ικαρος. 9. Οδ. Ελυτης: "Αναφορα στον Ανδρ. Εμπειρικο", Εν Λευκω, σελ. 146, εκδ. Ικαρος. 10. Οδ. Ελυτης: "Τα δημοσια και τα ιδιωτικα", οπ. παρ. σελ. 351. 11. Οδ. Ελυτης: "Τα μικρα Εψιλον", οπ. παρ. σελ. 226. 12. Οδ. Ελυτης: "Πρωτα Πρωτα", Ανοιχτα χαρτια, σελ. 29. 13. Οδ. Ελυτης: "Χρονος Δεσμωτης και χρονος λυομενος", Εν Λευκω, σελ. 380. 14. Γ. Σεφερης: "Μερες", Δ, σελ. 34.)

ο πßνακας της φωτογραφßας Ýιναι κολÜζ που δημιοýργησε ο ιδιος ο ΟδυσσÝας Ελýτης.

« Το να μιλÜ κανÝνας σÞμερα και να γρÜφει για κÜποια πρÜγματα της θρησκεßας, ο πολýς κüσμος το νομßζει για ανοησßα.

Και ακüμα μεγαλýτερη ανοησßα Ýχει την ιδÝα πως εßναι το να γρÜφει για τους Üγιους μÜρτυρες, και μÜλιστα για κεßνους που μαρτυρÞσανε κατÜ τα νεüτερα χρüνια που βασιλεýανε οι Τοýρκοι απÜνω στη χριστιανοσýνη, επειδÞς ο λßγος καιρüς που μας χωρßζει απ' αυτοýς κÜνει þστε να τους νοιþθουμε πολý κοντÜ μας, ανθρþπους σαν κ' εμÜς, ενþ τους αρχαßους μÜρτυρες τους βλÝπουμε μÝσα απü τους αιþνες που περÜσανε απü τüτε που μαρτυρÞσανε και στη φαντασßα μας παρουσιÜζονται ευκολüτερα με τον φωτοστÝφανο του αγßου.

ΚανÝνας λαüς δεν Ýχυσε τüσο αßμα για την πßστη του Χριστοý, üσο Ýχυσε ο δικüς μας, απü καταβολÞ του χριστιανισμοý ßσαμε σÞμερα. Κι αυτüς ο ματωμÝνος ποταμüς εßναι μια πορφýρα που φüρεσε η ορθüδοξη 'Εκκλησßα μας, και που Θα 'πρεπε να την Ýχουμε για το μεγαλýτερο καýχημα, κι üχι να την καταφρονοýμε και να μη μιλοýμε ποτÝ γι' αυτÞ, και μÜλιστα να ντρεπüμαστε να μιλÞσουμε γι' αυτÞ, σε καιρü που δε ντρεπüμαστε για τις πιο ντροπιασμÝνες και σιχαμερÝς παραλυσßες που κÜνουνε οι Üνθρωποι στον αδιÜντροπο καιρü μας.

'Εμεßς οι σημερινοß πονηρεμÝνοι Üνθρωποι φροντßζουμε μονÜχα για την καλοπÝραση του κορμιοý μας, και για τοýτο η ψυχÞ μας Ýχασε την ευαισθησßα της, μ' üλα τα πνευματικÜ γιατρικÜ που λÝμε πως Ýχουμε. Kαι γι' αυτü περιφρονοýμε και τους λÝμε ανüητους εκεßνους ποý δεν κοιτÜζουνες το υλικü συμφÝρο τους, αλλÜ κÜνουνε κÜποιες θυσßες.

ΚατÜ πολý ανüητους και μικρüμυαλους θεωροýμε εκεßνους που θυσιÜσανε τη ζωÞ τους για την πßστη τους, αφοý, κατÜ την αμαρτωλÞ κρßση μας, δεν κοιτÜξανε να χαροýνε τα νιÜτα τους και ν' απολÜψουνε τοýτον τον κüσμο, που εßναι χειροπιαστüς και σßγουρος, αλλÜ βασανιστÞκανε, φυλακωθÞκανε, δαρθÞκανε και, στο τÝλος, σφαχτÞκανε η κρεμαστÞκανε, οι Üμυαλοι, για κÜποιους ßσκιους που λÝγουνται αθÜνατη ζωÞ και βασιλεßα των ουρανþν…… …..

Μ´ αυτÜ τα λüγια βροντοφωνεß πως η Εκκλησßα μας, με τα μαρτýρια που τραβÜ απü αιþνες, εßναι η αληθινÞ Εκκλησßα, η βλογημÝνη απü τον Κýριο, κι üχι η ΔυτικÞ, η καλοπερασμÝνη η υπερÞφανη αφÝντρα, που üχι μονÜχα το αßμα της δεν Ýχυσε για τον Χριστü, αλλÜ η ßδια Ýκαιγε τους ανθρþπους που δεν της Þτανε υπÜκουοι.

Οι δικοß μας οι Üγιοι, που μαρτυρÞσανε στον καιρü που εßμαστε σκλÜβοι στους Τοýρκους, Þτανε ταπεινοß, απλοß, λιγομßλητοι, με τη φωτιÜ της πßστης στα στÞθια τους, απονÞρευτοι κι αγρÜμματοι, αφοý το μüνο που γνωρßζανε να λÝνε μπροστÜ στον αγριεμÝνο τον κριτÞ Þτανε «Χριστιανüς γεννÞθηκα και Χριστιανüς θ´ αποθÜνω ! »

ΝÝοι Üνθρωποι, παλικÜρια απÜνω στ' Üνθος της νιüτης τους, πηγαßνανε προθυμερÜ να παραδοθοýνε για τ' üνομα του Χριστοý, κι αντßς αρραβωνιÜσματα και σφαζüντανε σαν τ' αρνιÜ η κρεμαζüντανε με τη ΘελιÜ, στον λαιμü τους και, για να τους τυραγνÜνε περισσüτερο οι Üπιστοι, κüβανε τον λαιμü τους σιγÜ-σιγÜ με στομωμÝνα μαχαßρια η τους χωρßζανε με σÜπια σχοινιÜ που κοβüντανε, για να τους ξανακρεμÜσουνε.

Και τα μüνα που ξÝρανε απü τη Θρησκεßα μας οι περισσüτεροι απ´ αυτοýς Þτανε τα λüγια του Χριστοý, που εßπε: «¼ποιος με ομολογÞσει μπροστÜ στους ανθρþπους, θα τον ομολογÞσω κι εγþ μπροστÜ στον ΠατÝρα μου, που εßναι στον ουρανü, κι üποιος μ ´ αρνηθεß μπροστÜ στους ανθρþπους, θα τον αρνηθþ κ ' εγþ μπροστÜ στον ΠατÝρα μου, που εßναι στον ουρανü». καθþς και τα λüγια, τοýτα, που εßπε ο Κýριος: «Μη φοβηθεßτε απü κεßνους που σκοτþνουνε το σþμα, μα που δεν μποροýνε να σκοτþσουνε την ψυχÞ», και : «¼ποιος χÜσει τη ζωÞ του για το´ üνομα μου, αυτüς θα ζÞσει στην αιþνια ζωÞ».

Ω! Τι ýψος και πüση πνευματικÞ ευπρÝπεια εßχε η φυλÞ μας, τον καιρü που θαρροýμε εμεßς πως Þτανε αγρÜμματη και βÜρβαρη.

Εμεßς, οι σημερινοß, εßμαστε βÜρβαροι, που δεν εßμαστε σε θÝση να νοιþσουμε üσο πρÝπει την ευγÝνεια και το μεγαλεßο της θυσßας για τα´ üνομα του Χριστοý, που την προσφÝρανε με τα κορμιÜ τους εκεßνοι οι λεονταρüψυχοι, που γι´ αυτοýς λÝγει ο ΕυαγγελιστÞς ΙωÜννης πως δεν γεννηθÞκανε απü αßματα, μÞτε απü θÝλημα της σÜρκας, μÞτε απü θÝλημα αντρüς, αλλÜ πως γεννηθÞκανε απü τον Θεü.

Η γενεÜ η δικÞ μας, «η μοιχαλßς και αμαρτωλüς», ας κÜνει τον Ýξυπνον εκεß που δεν χωρÜ καμιÜ εξυπνÜδα, ας περιπαßζει εκεßνους που δþσανε το αßμα τους για την πßστη του Χριστοý, με την ελπßδα; της αιþνιας ζωÞς. θα Ýρθει μÝρα που θα δþσει απολογßα και σε τοýτο τον κüσμο και στον Üλλον, και τüτε θα καταλÜβει σε τι σκοτÜδι βρισκüτανε……..»

(Φþτη Κüντογλου, απü το βιβλßο του «ΠονεμÝνη Ρωμιοσýνη», εκδüσεις «ΑστÞρ» )

δεν ξÝρω αν πρÝπει να το κÜνω ...

θÝλω ομως μÝρα που εßναι...

οýτε ξÝρω αν θα βγει σε καλü για üλους ...

και δε με νοιÜζει στο κÜτω κÜτω...

λοιπüν, οι γραμμÝς που ακολουθοýν εßναι αφιερωμÝνες στην ευγενικÞ  Πýλη του Μ.Η. .....

Ýτσι, για τη μÝρα που ξημερþνει...

"Ο Ýρωτας προς τον Χριστü εßναι κÜτι Üλλο. Δεν Ýχει τÝλος, δεν Ýχει χορτασμü.

Δßνει ζωÞ, δßνει σθÝνος, δßνει υγεßα, δßνει, δßνει, δßνει… Κι üσο δßνει, τüσο πιο πολý ο Üνθρωπος θÝλει να ερωτεýεται.

Eνþ ο ανθρþπινος Ýρωτας μπορεß να φθεßρει τον Üνθρωπο, να τον τρελÜνει. ¼ταν αγαπÞσομε τον Χριστü, üλες οι Üλλες αγÜπες υποχωροýν. Οι Üλλες αγÜπες Ýχουν κορεσμü..

Η αγÜπη του Χριστοý δεν Ýχει κορεσμü. Η σαρκικÞ αγÜπη Ýχει κορεσμü.

ΜετÜ μπορεß ν’ αρχßσει η ζÞλια, η γκρßνια, μÝχρι κι ο φüνος. Μπορεß να μεταβληθεß σε μßσος. Η εν Χριστþ αγÜπη δεν αλλοιþνεται.

Η κοσμικÞ αγÜπη λßγο διατηρεßται και σιγÜ σιγÜ σβÞνει, ενþ η θεßα αγÜπη ολοÝνα μεγαλþνει και βαθαßνει.

ΚÜθε Üλλος Ýρωτας μπορεß να φÝρει τον Üνθρωπο σε απελπισßα.

Ο θεßος Ýρως, üμως, μας ανεβÜζει στη σφαßρα του Θεοý, μας χαρßζει γαλÞνη, χαρÜ, πληρüτητα.

Οι Üλλες ηδονÝς κουρÜζουν, ενþ αυτÞ διαρκþς δεν χορταßνεται.

Εßναι μßα ηδονÞ ακüρεστος, που δεν την βαριÝται κανεßς ποτÝ.Εßναι το Üκρον αγαθüν.

¼ταν αγαπÜς τον Χριστü, παρüλες τις αδυναμßες και τη συναßσθηση που Ýχεις γι’ αυτÝς Ýχεις τη βεβαιüτητα üτι ξεπÝρασες τον θÜνατο, γιατß βρßσκεσαι στην κοινωνßα της αγÜπης του Χριστοý.

Τον Χριστü να τον αισθανüμαστε σαν φßλο μας. Εßναι φßλος μας. Το βεβαιþνει ο ßδιος, üταν λÝει: «Εσεßς εßστε φßλοι μου…» (Ιω. 15,14).

Σαν φßλο να τον ατενßζομε και να τον πλησιÜζομε. ΠÝφτομε; ΑμαρτÜνομε; Με οικειüτητα, με αγÜπη κι εμπιστοσýνη να τρÝχομε κοντÜ του. üχι με φüβο üτι θα μας τιμωρÞσει αλλÜ με θÜρρος, που θα μας το δßδει η αßσθηση του φßλου.

Να του ποýμε: «Κýριε, το Ýκανα, Ýπεσα, συγχþρεσÝ με».

ΑλλÜ συγχρüνως να αισθανüμαστε üτι μας αγαπÜει, üτι μας δÝχεται τρυφερÜ, με αγÜπη και μας συγχωρεß. Να μη μας χωρßζει απ’ τον Χριστü η αμαρτßα. ¼ταν πιστεýουμε üτι μας αγαπÜει και τον αγαπÜμε, δεν θα αισθανüμαστε ξÝνοι και χωρισμÝνοι απ’ Αυτüν, οýτε üταν αμαρτÜνουμε. ¸χουμε εξασφαλßσει την αγÜπη Του κι üπως και να φερθοýμε, ξÝρομε üτι μας αγαπÜει."

Γ.Πορφýριος