Ας μας έλεγε και από που αγοράζει λίπασμα.. ο πανευτυχής αγρότης !!!!!

Υπάρχει ένας θρύλος για ένα πουλί που κελαηδάει μια μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά απο κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη. Από την στιγμή που αφήνει την φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρεί. Και τότε, εκεί που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, πάει και καρφώνεται στο πιο μεγάλο, το πιο κοφτερό αγκάθι... Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την αγωνία του, για να ξεπεράσει με το κελάηδημά του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένα τραγούδι θεσπέσιο, με τίμημα την ίδια την ύπαρξή του. Μα ο κόσμος όλος μένει ασάλευτος για να ακούσει, κι ο Θεός χαμογελάει στους Ουρανούς του. Γιατί το άριστο αποκτιέται μόνο με μεγάλο πόνο... 'Η τουλάχιστον, έτσι λέει ο θρύλος......

Το είπαμε αγκαθοπούλι...Ας το  κρατήσουμε και ας υπάρχει μέσα μας,να μας θυμίζει το δικό μας τραγούδι,που κάποια στιγμή με την πιό γλυκιά μας φωνή, θέλουμε να τραγουδήσουμε, και να μας ακούσουν ΟΛΟΙ.......

 Δεν αξίζει τίποτα στη ζωή , παρά μονάχα, η πορεία που διαβαίνουμε, όλοι μας, ή οι περισσότεροι απο μας, προκειμένου, με ρίσκο τη ζωή μας και κάθε μας ανάσα , να πετύχουμε τους στόχους μας, και να νοιώσουμε για λίγα λεπτά  πιό ελεύθεροι ,πιό ευτυχισμένοι....απαλλαγμένοι από ταπεινά συναισθήματα...πιό άνθρωποι!!!!

Φίλες φίλοι μου γειά σας!! Συνεπείς στο ραντεβού μας και σήμερα γιά να ταξιδέψουμε μουσικά,να αποδράσουμε απ' ότι μας ενοχλεί,και να πάρουμε τις διαδρομές εκείνες που μας χαλαρώνουν ,μας ηρεμούν.Γιά το ταξιδάκι μας αυτό δεν χρειαζόμαστε τίποτα άλλο να πάρουμε μαζί μας ,παρά μόνο αγαπημένα τραγούδια.Τραγούδια που έχουν την δύναμη με τον στίχο τους, να μας παίρνουν μακριά πέρα από .........μπλα μπλα μπλα και μπλα....... καλή ακρόαση !!

Κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος και γιά σήμερα...ελπίζω να σας άρεσε ο Κουρκούλης !!

Οπου κι αν βρίσκεστε,σας στέλνω την αγάπη μου !!!  Και μην ξεχνάτε πως μπορούμε να βγάλουμε φως από τις νύχτες μας, ξύνοντας τες  με τα νύχια μας,φτάνει να το θέλουμε.....              

Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό χιχιχιχιχι"ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ"

Κάπως έτσι θέλουμε να περπατήσουμε στ' όνειρο ,κι ας μην έρθει ποτέ η μέρα να μας το χαλάσει!!

Να μην έρθει ποτέ η μέρα,που σαν κακιά μάγισσα, και μ' ένα χαμόγελο ειρωνικό ,το αρπάζει στα χέρια της σφίγγοντάς το τόσο δυνατά, που το πνίγει...

Η νύχτα φόρεσε το πιό καλό της φόρεμα, και ξεκίνησε γιά την βάρδια της.Η μέρα την ευχαρίστησε που ήρθε να την ξεκουράσει, και απομακρύνθηκε...Αναρωτήθηκε μ' ένα πονηρό χαμόγελο<<τι να σκαρώσω τώρα σ' αυτούς που λένε ότι μ' αγαπούν?>> Εριξε το  βλέμμα στον υγρό δρόμο, και κάτω από έναν στύλο ηλεκτρικό είδε το αγόρι που ξεκουραζόταν.-Τι να σκεφτόταν άραγε? Ηταν γύρω στα δεκατέσσερα, και όμως φαινόταν μεγαλύτερος.Το πέπλο της πίκρας, σκέπαζε τα μάτια του.Τα κέρματα που κέρδισε από τις δουλειές του ποδαριού, αναπαύονταν στις τσέπες του, αλλά δεν έφταναν γιά ένα πιάτο φαγητό.Η απέναντι πόρτα του καταστήματος, σε λίγο θα γινόταν το κρεβάτι του, και οι άδειες κούτες το σκέπασμα και το μαξιλάρι του.Οι γονείς του χάθηκαν στους τελευταίους βομβαρδισμούς.Στάθηκε "τυχερός" γιατί ήταν σχολείο.Τα ερείπια του σπιτιού, έθαψαν για πάντα τον κήπο των ονείρων του.Η μελαγχολική φυσιογνωμία του, κίνησε την περιέργεια της νύχτας.Σκέφτηκε λίγο, και αποφάσισε να του μιλήσει.Πήρε την μορφή μιας ευγενικής γυναίκας, και το πλησίασε.Το αγόρι είδε στο προσωπό της την τελευταία πελάτισσα

-Κυρία κυρία, θέλετε λουλούδια?

-Ναι αγόρι μου, αλλά θα σε πληρώσω με τον δικό μου τρόπο!! Το αγόρι αντέδρασε.

-Κυρία μόνο με λεφτά πουλάω, τι να τα κάνω όλα τ' άλλα?

-Τι τα θέλεις αγόρι μου τα λεφτά?

-Φαγητό κυρία.

-Πάμε θα σου αγοράσω εγώ φαγητό!Το αγόρι δεν είχε τι να χάσει, και συμφώνησε.

-Μόνο αγόρι μου θα χρειαστούμε καλά ρούχα γιά σένα...περίμενε μια στιγμή.Ανοιγόκλεισε τα μάτια και εμφανίστηκαν μπροστά της δυό κορίτσια, με φτερά στους ώμους.

-Τι θα θέλατε κυρία?

Ρούχα γιά το αγόρι!! Αμέσως τα κορίτσια ικανοποίησαν την επιθυμία της, και πάνω στα χέρια τους φάνηκε μιά ολοκαίνουργια φορεσιά, στα μέτρα του αγοριού.Αφού ντύθηκε το αγόρι, η κυρία του έφτιαξε τα μαλλιά του πρόχειρα με τα δαχτυλά της και του είπε...

-Είμαστε έτοιμοι.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο, ο οδηγός άνοιξε την πόρτα του μεγάλου μαύρου αυτοκινήτου και υποδέχτηκε την κυρία και το αγόρι.Το αυτοκίνητο ξεκίνησε γλιστρώντας απαλά, ενώ μιά απαλή μουσική απλώθηκε στο εσωτερικό.Το αγόρι έδειξε απορημένο.

-Τι είναι αυτό κυρία;

-Μουσική παιδί μου,δεν έχεις ακούσει ποτέ;

-Το μόνο κυρία ειναι ο θόρυβος των όπλων, και οι σειρήνες να ουρλιάζουν συνεχώς.

-Η μουσική αγόρι μου είναι για να μας ταξιδεύει, εκεί που δεν μπορεί να φτάσει το σώμα μας.Η μουσική ειναι η γλώσσα που καταλαβαίνει η καρδιά μας, όταν οι έρωτες κτυπούν την πόρτα.Η μουσική είναι το μέσον για να γίνουμε καλύτεροι.

-Αυτοί κυρία που σκότωσαν τους γονείς μου, δεν άκουγαν μουσική;

Η γυναίκα δαγκώθηκε,αλλά δεν το έδειξε.

-Φτάσαμε κυρία...η φωνή του οδηγού διέκοψε τις σκέψεις της.Της άνοιξε τη πόρτα.Κατέβηκαν και μπήκαν στο πολυτελές εστιατόριο.Το τραπέζι τους περίμενε και οι σερβιτόροι έτοιμοι, να τους εξυπηρετήσουν.Ένα πλούσιο γεύμα σερβιρίστηκε.Η νύχτα έδωσε θάρρος στο αγόρι ν' αρχίσει, γιατί διαπίστωσε ότι ντρεπόταν.

-Πάρε ότι θέλεις....Το αγόρι πήρε λίγο απ' όλα και σταμάτησε.

-Γιατί δεν τρως?

-Εφαγα κυρία και σ' ευχαριστώ, αλλά γιατί τα κάνεις όλα αυτά γιά μένα?

-Δεν έκανα τίποτα, απλά ήθελα να παίξω λίγο απόψε και όπως ξέρεις τα παιχνίδια δεν παίζονται μ' έναν!!Θέλεις να συνεχίσουμε? Το αγόρι απάντησε...

-Σχεδόν σ' όλα τα παιχνίδια υπάρχει χαμένος, κι εσύ κυρία ξέρεις το παιχνίδι καλά.Το μόνο που έχω είναι ότι βλέπεις!!

-Σ' αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν χαμένοι...θα δεις στο τέλος!!! Τι θάθελες να κάνουμε τώρα?

-Θα ήθελα να ήμουν σ' ένα τσίρκο, να δω τους κλόουν να χορεύουν!

Η νύχτα δεν άργησε να ικανοποιήσει την επιθυμία του.Κάτω απ' την τέντα του τσίρκου, τα γέλια των παιδιών και οι φωνές τους ήταν σαν τραγούδι χαράς.Το αγόρι κόλλησε τα μάτια του στους κλόουν που τον πλησίασαν .Ηταν ψεύτικα η' αληθινά τα δάκρυα τους?Δεν μπόρεσε να καταλάβει!!Ξαφνικά το πρόσωπο του κλόουν άλλαξε.Πήρε την μορφή του πατέρα του...

-Μπαμπά ακούστηκε τρεμάμενη η φωνή του!

-Μην τρομάζεις γιέ μου, τίποτα δεν χάνεται αν έχει υπάρξει έστω γιά λίγο.Είμαι εδώ και παντού, και θάμαι πάντα δίπλα σου!

-Γιατί δεν μπορώ να σε βλέπω συνέχεια? ρώτησε το αγόρι.

-Οτι βλέπουμε δεν είναι πάντα η αλήθεια.Αλλού βρίσκεται η αλήθεια!! Στον πόνο που νοιώθεις, στο νερό που πίνεις, στα ανοιξιάτικα χαμόγελα των λουλουδιών, στ' αστέρια που πέφτουν, στην σύντομη ζωή της πεταλούδας!!

-Μπαμπά που είναι η μαμά?  

-Γιέ μου όταν οι άνθρωποι πετάξουν μακρυά από την γη, χάνονται και δεν την έχω δει.Ομως αυτή σίγουρα θα βλέπει εσένα, και κάποια στιγμή θα σου φανερωθεί.

-Μπαμπά ποιά είναι η κυρία που μ' έφερε εδώ?

-Είναι η νύχτα γιέ μου, είναι σκληρή γυναίκα μα κρύβει καλοσύνη κάτω απ' το σκοτάδι της!!Πήγαινε μαζί της, αλλά μην την εμπιστευτείς ποτέ....Ο κλόουν πήρε πάλι το δικό του πρόσωπο,και άπλωσε το χέρι του στο αγόρι.Το αγόρι έδωσε το δικό του ,και καθώς τα χέρια ενώθηκαν, μιά χρυσόσκονη άρχισε να χορεύει γύρω τους.Η χρυσόσκονη ξαφνικά συγκεντρώθηκε στο πάτωμα.Το αγόρι αφήνοντας το χέρι του κλόουν, έσκυψε και είδε ένα μικρο χρυσό άστρο.Το σήκωσε και το κοίταξε.Οπως το είχε στο χέρι του το αστέρι άνοιξε στα δύο.Μέσα ήταν ένα κλειδί..Η κυρία Νύχτα του είπε τότε...

-Κράτησέ το αυτό ίσως το χρειαστείς!!!Τώρα πες μου αν κουράστηκες η' αν θέλεις να συνεχίσουμε.

-Θέλω να συνεχίσουμε,θέλω να δούμε ποδόσφαιρο.. Είχε αρχίσει να λύνεται.Η νύχτα δεν μπορούσε να του χαλάσει χατήρι.Βρήκαν τις θέσεις τους στο γήπεδο.Τα δοκάρια πάνω στο γρασίδι, περίμεναν τους παίκτες γιά να ζωντανέψουν.Το παιχνίδι άρχισε.Ολοι έτρεχαν προς τα κει που πήγαινε η μπάλα.Η νύχτα έσκυψε και του ψιθύρισε στ' αυτί.

-Η μπάλα μοιάζει με  την γυναίκα !! Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθεις γιά να τις πας μπροστά, είναι να τις σταματάς και να τις ελέγχεις!!Αν τις χαιδέψεις,θα μείνουν στα πόδια σου και θα κάνουν αυτό που εσύ θέλεις.Αν δεν μπορείς να τις ελέγχεις, θα φύγουν.Το αγόρι δεν πολυκατάλαβε, αλλά χαμογέλασε και αφοσιώθηκε στο παιχνίδι.Οταν ο διαιτητής σφύριξε το τέλος σηκώθηκαν να φύγουν. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξικίνησαν.

-Τι θα ήθελες τώρα μικρέ μου;

-Νυστάζω κυρία είναι αργά.Νομίζω ότι πρέπει να γυρίσω στις κούτες μου.

-Όχι αγόρι μου,του απάντησε.Από σήμερα θα κοιμάσαι αλλού.Στο δικό μου σπίτι.

Το αγόρι αμήχανο δεν έφερε αντίρρηση.Ήταν ένα μεγάλο σπίτι με υπηρέτες και όλα τα καλά.Η νύχτα του έδειξε το δωμάτιό του λέγοντάς του:

-Όλα αυτά που έχω είναι και δικά σου.Μόνο που εγώ κοιμάμαι το πρωί και ξυπνάω τα βράδυα.Δεν θα συναντηθούμε ξανά ,αλλά θα επικοινωνούμε με τον τρόπο μου.Προτού το αποχαιρετήσει του έδωσε ένα κουτί και έφυγε.Τότε το αγόρι θυμήθηκε το κλειδί.Το έβγαλε από την τσέπη του.Ταίριαζε στην κλειδαριά του κουτιού.Το κουτί άνοιξε και ένα σημείωμα ήταν μέσα.Το αγόρι άρχισε να διαβάζει αργά

                            "ΌΤΙ  ΒΛΕΠΟΥΜΕ  ΑΝΗΚΕΙ  ΣΕ  ΟΛΟΥΣ  ΜΑΣ. 

                              ΟΤΙ  ΕΧΟΥΜΕ  ΤΩΡΑ  ΕΜΕΙΣ,  ΑΥΡΙΟ  ΘΑ  ΤΟ  ΕΧΟΥΝ  ΟΙ  ΑΛΛΟΙ.

                              ΟΙ  ΑΝΘΡΩΠΟΙ  ΠΕΡΝΟΥΝ  ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ  ΖΩΗ

                              ΚΙ  ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΗΝ " 

Το κείμενο το έγραψε η Μαρία Σπηλιωτοπούλου

ΤΟ  ΒΡΗΚΑΜΕ  ΣΤΗ  ΔΟΥΛΕΙΑ  ΤΩΝ  ΠΥΞ  ΛΑΞ "ΤΑ ΔΟΚΑΡΙΑ  ΣΤΟ  ΓΡΑΣΙΔΙ  ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ  ΤΑ  ΠΑΙΔΙΑ"...ΤΟ  ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ, ΜΑΣ  ΑΡΕΣΕ, ΚΑΙ  ΓΙ  ΑΥΤΟ  ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΕΔΩ.

Το άπιαστο όνειρο στο απέραντο ταξίδι του γαλάζιου!!!

Ανοιχτοί οι ορίζοντες γι αυτό το ταξίδι,μα στην πυξίδα γιά να μην χαθώ,κάπου κάπου, κολλάει ο δείκτης,και με γυρίζει στο ίδιο σημείο,χάνοντας χρόνο.Χρόνο ζωής.Ζωής που μου ανήκει, και θάθελα να την ξοδέψω όσο μπορώ καλύτερα!!! Μου ΑΝΗΚΕΙ...όταν λέω αυτήν την λέξη, "ΑΝΗΚΕΙ", νοιώθω μάτια,παντού μάτια,να με κοιτούν...και στόματα, παντού στόματα, να χαμογελούν ειρωνικά!!!

Λες κι αυτό που λέω δεν πείθει κανέναν,κι αυτά τα βλέματα να μου λένε...

Να το φωνάζεις με τόση δύναμη, όση χρειάζεται γιά να τ' ακούσεις εσύ!!Και να το πιστέψεις εσύ!!! Και εμείς τότε θα σε καταλάβουμε, και θα είμαστε μαζί σου...Θα πάψουμε να γελάμε ειρωνικά!!

Σπάσε τις αλυσίδες αυτές, που βαραίνουν τα πόδια σου!!! Τις βλέπεις, τις νοιώθεις ,σε πονάνε!!! Κάνε κάτι να κερδίσεις την λέξη "ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ".

Και τότε μπορείς να την φωνάζεις, και να ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ όσοι σε ακούνε!!!!

Και γιά το ταξίδι στ΄όνειρο του γαλάζιου, οι δρόμοι πάντα θα είναι ανοιχτοί.

Φτάνει να μπορείς να τους διαβείς ΕΛΕΥΘΕΡΗ  ΑΠΟ  ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ  ΣΕ  ΚΡΑΤΑΕΙ  ΚΑΡΦΩΜΕΝΗ  ΠΑΝΩ  ΣΤΗΝ  ΓΗ.

Α.Ν

sillia

μπα ξαφνιαστήκατε εσείς αγοράκια μου?Νομίζατε πως είχατε να κάνετε με κάποιο άλλο ζωάκι?ΤΣ. ΤΣ .ΤΣ.

έλα πλησίσε ντροπούλες έχουμε? σήκωσε τ αυτάκια,κοιταξέ με...Δεν πιστεύω να λέρωσες το χαλί ?

εεειιι ψιτ ε λίγη σημασία καλέεεε!!!!!!!

την απόχηηηηηη!!!! πρόσεχε μην το χάσουμεεε....

άντε και στην υγειά μας...

που όρεξη γιά τέτοια...Με ρωτάτε αν μπορώ να φάω?

όλη η οικογένεια μες την μαύρη απελπισία...μπόρα είναι θα περάσει παιδιά...

όλα του πάνε μια χαρά και το δείχνει...

άνευ σχολίου...

μην του μιλάτε...θα σπαστεί και...?

εεε!!!! φίλε ψιτ...καλέ σε σένα μιλάω...

χωρίς σχόλια...

Τα ξεσκόνισα καλά και τα τοποθέτησα να φαίνονται οι τίτλοι.Τα τοποθέτησα με σειρά αστερίσκων που εγώ είχα αξιολογήσει.*****αστέρων τα περισσότερα.

Ήξερα πως θα έκανα πολύ καιρό,για να κουνήσω κάποιο από τη θέση του.

Στόχος πρώτος, να φαίνονται...δεύτερος να φαίνονται και τ'αστέρια τους, για να δημιουργούν κάποιο ενδιαφέρον σε όποιον έριχνε το βλέμμα του σ'αυτά...τρίτος σαν καλή νοικοκυρά, να κοσμούν με την παρουσία τους αυτή τη γωνιά που εγώ έχω ονομάσει."γωνιά του αξόδευτου έρωτα"να προσθέτουν στον διάκοσμο του δωματίου.Τι στο καλό!! πρέπει να υπάρχει και μια αρμονία, να δένουν όμορφα μεταξύ τους για να νοιώθει ο καλεσμένος μου χαλαρά και άνετα...Αναπαυτικά καθίσματα τριγύρω διάλεξα ένα για να πάρω την θέση του καλεσμένου, και με βλέμμα κριτικό να δώσω το οριστικό οκ.

Μμμ...καλά φαίνονται,μια χαρά,και τοποθετημένα κατά εναν τρόπο βολικό για γρήγορο ξεσκόνισμα.Και οι τίτλοι φαίνονται αρκετά καλά.

Δεν χρειάζεται δηλ. να βάλει τα γυαλιά του για να τους διακρίνει,έρχεται σε δύσκολη θέση κάποιος να χρησιμοποιήσει γυαλιά για να δει 2 μέτρα μακριά του.Ασε που κινδυνεύει ν'ακούσει εκείνο το χαριτωμένο.Ε!!!το γήρας ουκ έρχεται μόνο..στα 40 σου να σε πούνε γέρο!!!οι"σπόροι"που δεν ξέρουν πως από τα 20 στα 40 είναι ένα άλμα εις μήκος.

Παίρνεις θέση, είσαι 20...το κοιτάς έντονα μετρώντας και υπολογίζοντας απόσταση και δύναμη για το άλμα,αυτοσυγκεντρώνεσαι και τρέχεις τρέχεις...το πηδάς είτε πετυχημένο είναι είτε όχι,έχεις περάσει τον πήχη ετών 40 λοιπόν.Κάθομαι στην πολυθρόνα πιο αναπαυτικά.Δεν χρειάζεται από εδώ να βάλω γυαλιά ευτυχώς.Διαβάζω "όσα παίρνει ο άνεμος" με την Σκάρλετ Ο'Χάρα να με κοιτάζει και να μου λέει εκείνο το κλασικό πια "αύριο είναι μια άλλη μέρα".

"Η μεγάλη χίμαιρα".Ένας παράνομος έρωτας με τραγικό τέλος.Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένας έρωτας, που πηγή του έχει την καρδιά μπορεί να λέγεται παράνομος.Αντίθετος σε ποιανού νόμο;Υπάρχει ερωτικός νόμος;

Α.. να, ένα απ'τα αγαπημένα μου."Σαν ζεστό νερό για σοκολάτα".Ο Πέδρο και η Τίτα, που μέσα τους είχαν αυτό το κουτάκι με τα σπίρτα,μα παγωμένες ανάσες γύρω τους, δεν τους άφηναν εύκολα να ανάψουν αυτά τα σπίρτα ευχαρίστησης και ηδονής.Αυτοί όμως κατάφερναν κρυφά από τους άλλους, να κρατάνε τα σπίρτα τους μακρυά από την υγρασία.Εκείνο που δεν πρόσεξαν ήταν η καυτή ανάσα του έρωτά τους, που επιτέλους όταν τα κατάφεραν και έσμιξαν, έγινε η έκρηξη, και πιασμένοι χέρι χέρι άφησαν τα κορμιά τους να τυλιχτούν στις φλόγες...

Θέλω να σηκωθώ να συνοδεύσω αυτήν την ώρα χαλάρωσης μ'ένα τσιγάρο.Όμως ξέρω ότι όταν κάνω την κίνηση να σηκωθώ, θα βγω εντελώς έξω απ'τον όμορφο αυτό κόσμο του έρωτα.Από τον κόσμο τους.

*****"Αναλφάβητοι του έρωτα".Και ξαφνικά σαν ταινία αρχίζουν να περνούν όλες οι εικόνες της ιστορίας που αφορά την ηρωίδα του βιβλίου,αλλά και σε πόσες απ'αυτες τις εικόνες δεν είδα σε κάποια άκρη τον εαυτό μου να κάθεται, και να παρακολουθεί κάθε κίνηση.Πόσες φορές δεν ένοιωσα, πως η γυναίκα αυτή παίρνει την μορφή μου, και γίνεται εγώ,γίνομαι αυτή,γινόμαστε πάλι δύο σκεφτόμαστε μαζί,φωνάζουμε μαζί,γυρνάμε την πλάτη σ'έναν άξεστο τύπο που έχουμε για σύζυγο,ετοιμάζουμε μαζί την βαλίτσα, με τα απαραίτητα για το μεγάλο, και λυτρωτικό ταξίδι μας.Το ταξιδι της ζωής μας.Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας,ν' αγαπήσουμε τον εαυτό μας,να μάθουμε να σεβόμαστε αυτόν,για να μπορέσουμε να δείξουμε και στους άλλους πως πρέπει να μας σέβονται.Μα πάνω απ'όλα, να προσφέρουμε στον εαυτό μας ότι του είχαμε στερήσει μέχρι τώρα.Την αγάπη,τον έρωτα,το χρώμα,την γεύση,την μυρωδιά,τον ήχο της ζωής.Και συναντώντας τα, να δώσουμε ότι αξόδευτο υπάρχει μέσα μας, και να ζήσουμε την κάθε μας στιγμή έτσι όπως την ζούσαμε στα όνειρά μας.

-Έλα ετοιμάσου κι εσύ...

-Κάνε γρήγορα....

-Διάλεξε τι θα πάρεις,και...κακομοίρα μου μην πάρεις πολλά!!!

-Μην σηκώνουμε μεγάλο βάρος

-Αρκετά πια με τα βάρη.Τα απαραίτητα μας, και την ζωή μας, είναι αρκετά για να ζήσουμε ότι έχουμε ονειρευτεί.

-Έλα βιάσου.

Την κοιτάζω...τα πόδια βαριά...δεν σηκώνονται...τα χείλη αρχίζουν να τρέμουν, και στο μέρος της καρδιάς πιο έντονο το σφίξιμο.Με φωνή ίσα που ακουγόταν,ακούω τον εαυτό μου να λέει...

-Καλά...πήγαινε εσύ...θα έρθω κι εγώ αργότερα να σε συναντήσω.

Κάνε γρήγορα μην χάσεις το τρένο.Θα 'ρθω στ'ορκίζομαι...έχω κάτι δουλίτσες ακόμα....στ'ορκίζομαι θα 'ρθω...πήγαινε φύγε.Ένα απλο κούνημα του χεριού...όχι δεν δεν ήταν αντίο.Απλώνοντας τον δείχτη απειλητικά δείχνοντάς με...

-Θα σε περιμένω,μην αργήσεις...Εγώ θα σε περιμένω, έχω υπομονή!!!Η ζωή;Αυτή έχει;Μου γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται.Κάπου κάπου γύριζε το κεφάλι.Με κοιτούσε μου χαμογελούσε, και κουνώντας τον δείχτη του χεριού της, μου θύμησε ότι πριν λίγο είχε πει.Η ζωή;θα σε περιμένει;

-Βιάσου βιάσου.Λιγο ακόμα και χάθηκε στην στροφή του δρόμου.Στεκόμουν ακίνητη σχεδόν χαμένη.Πριν λίγο είχα χαιρετήσει μια φίλη.

Φσφσφσ......τρόμαξα!στο καλό!!!ο ήχος της χύτρας είναι.τι φτιάχνω...;

Α!!!ναι το μεσημεριανό μας.Σηκώνομαι ρίχνω μια τελευταία ματιά στα βιβλία μου για να σιγουρευτώ ότι είναι τοποθετημένα σωστά, και τρέχω στην κουζίνα,βγάζω την βαλβίδα από την χύτρα να βγει ο συμπιεσμένος αέρας.Έτσι είναι όλα μέσα στο κεφάλι μου.Να'τες πάλι αυτές οι σκέψεις...εεε όχι πάλι τα ίδια!!!

Πού να έχω..πού να έχω τις βαλίτσες μου?Αν θυμάμαι καλά από την τελευταία μετακόμιση είναι στο πατάρι...καλά κάποια στιγμή θα τις κατεβάσω.

Για να δούμε τώρα τι καλό φαγητό φτιάξαμε και σήμερα;Εχω και άπλωμα, και όταν στεγνώσουν.. και σίδερο,να πλύνω και το μπάνιο,να στρώσω και κρεβάτια...

Κάποια στιγμή να κοιτάξω και στο πατάρι........Α,Ν

sillia

Αυτός που περπατά με τους ανέμους
κι έχει για ρούχο του μόνο την λύπη,
ίσως και νάναι αυτός ο αδικημένος
που από εμάς έχει ριχτεί στη μαύρη λήθη

Σκυφτός,γονατιστός σχεδόν στην γη,
περπατά τους δρόμους,
τους δρόμους τους λιγότερο ταξιδεμένους
με μόνη συντροφιά του, τους ανέμους

Είναι αυτός που πάντα μέσα μας υπάρχει,
και πάντα, μα πάντα,μέσα μας θα ζει,
ζητώντας απο εμάς,τι άλλο...μόνο αγάπη,
ελπίδα, προσμονή!!

η συνέχεια που έδωσα όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για τον άνθρωπο και τους ανέμους του, που καμμιά φορά είναι τόσο δυνατοί που τον παρασύρουν σε διαδρομές που είναι δύσκολες, σε διαδρομές που όπως λέγονται είναι αυτές οι ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΕΣ.

Μπορείτε κι εσείς να συνεχίσετε και οτι γραψετε θα μπει στην πρώτη

σελιδα με το όνομα σας...ευχαριστώ

Υ.Γ θέμα πάντα"αυτός που περπατά με τους ανέμους"

sillia

ιπποτες...

καρναβαλι 2008 πάτρα

Πάτρα 2008

θα τον ψήσουμε και φέτος στο λιμάνι της πόλης

Εις τον αφρό εις τον αφρό της θάλασσας ......και το χαλάζι, ναι χαλάζι να πέφτει,μα το κέφι δεν σταματά ..τίποτα, τίποτα δεν μας σταματάει φωνάζουν τραγουδώντας.Περούκες κοστούμια μούσκεμα, καλύπτουν τα κορμιά που είναι παγωμένα από την βροχή.Μα δεν φτάνει στην ψυχή τους!!!Αυτή είναι ζεστή απο το πάθος, την αγάπη ,την τρέλα,,Ενα χρόνο περίμεναν αυτήν την μέρα,και θα τους σταματήσει μια βροχή,ενα χαλάζι??Τίποτα τίποτα δεν μας σταματά,,συνεχίστε παιδιαααα ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

ΠΑΤΡΙΝΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΓΙΑ ..ΠΑΝΤΑ

Ενα υπέροχο ποίημα που έχει γράψει ένα παιδί από την Αφρική και προτάθηκε από τα Ηνωμένα Εθνη ως το καλύτερο ποίημα του 2006.

Οταν γεννιέμαι είμαι μαύρος

Οταν μεγαλώσω είμαι μαύρος

Οταν κάθομαι στον ήλιο είμαι μαύρος

Οταν φοβάμαι είμαι μαύρος

Οταν αρρωσταίνω είμαι μαύρος

Κι όταν πεθαίνω είμαι ακόμα μαύρος!!!

Κι εσύ ΛΕΥΚΕ άνθρωπε..

Οταν γεννιέσαι είσαι ροζ

Οταν μεγαλώσεις γίνεσαι λευκός

Οταν κάθεσαι στον ήλιο γίνεσαι κόκκινος

Οταν κρυώνεις γίνεσαι μπλέ

Οταν φοβάσαι γίνεσαι κίτρινος Οταν αρρωσταίνεις γίνεσαι πράσινος

Κι όταν πεθαίνεις γίνεσαι γκρί

ΚΑΙ ΛΕΣ ΕΜΕΝΑ ΕΓΧΡΩΜΟ?                                                                 

Π Ο Τ Ε    Ξ Α Ν Α

Τούτη την στιγμή, είχε ανάγκη να μείνει μόνος.Να σκεφτεί κάποια πράγματα, που ξαφνικά έγιναν πολύ σημαντικά.Οπως ο χρόνος ας πούμε.Ποτέ δεν κατάλαβε που τελειώνει η μια στιγμή, και που αρχίζει η άλλη ή τι θα πει μια ολόκληρη μέρα δική σου.Κι ύστερα ήθελε να βρεί τη σχέση του μ' αυτό που υπήρξε, μ΄αυτό που ονόμαζε ζωή του, ζωή, τι σημαίνει αυτό,ποιό ήταν το νόιμα, η αλήθεια κάπου χάθηκε,χάθηκα...Εκείνο που ξέρει είναι πως δεν έχει καιρό ούτε ενα λεπτό πια να χάσει.Θέλει να δει το φως φρέσκο να κατρακυλά πάνω στο βράχο,κι ύστερα ν' αφουγκραστεί τον άνεμο να νοιώσει τη βροχή πάνω στην σάρκα του,οσο είναι ακόμα ζωντανή.Εκλεισε την πόρτα πίσω του κι εξαφανίστηκε.Η ώρα τούτη ήταν δική του.Κι ήθελε να ζήσει μόνος.Χωρίς εξάρτηση.Χωρίς κριτική.Απο κανέναν...

ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ-ΠΟΘΟΥ

Το τεστ έχει μόνο 1 ερώτηση, αλλά είναι πολύ σημαντική!

Δίνοντας μια ειλικρινή απάντηση θα καθορίσει το φιλότιμο σου!

Το τεστ περιέχει μια τυχαία, εντελώς φανταστική περίσταση όπου ΕΣΥ καλείσαι να πάρεις μια απόφαση!

Θυμήσου ότι η απάντηση σου πρέπει να είναι ειλικρινής.

Διαβάστε τα παρακάτω και δώστε ιδιαίτερη σημασία σε κάθε γραμμή!

Η ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ

Είστε στη Νέα Ορλεάνη. Γύρω σου κυριεύει το χάος που προκάλεσε ένας
τυφώνας και πολλαπλές πλημμύρες.
Είναι μια πλημμύρα βιβλικών διαστάσεων. Είσαι ένας δημοσιογράφος -
φωτογράφος που δουλεύει για μία πολύ μεγάλη εφημερίδα, και είσαι
παγιδευμένος μέσα στην μέση αυτής της καταστροφής!!
Η κατάσταση είναι φοβερή! Προσπαθείς να τραβήξεις φωτογραφίες που θα
καθορίσουν την καριέρα σου. Σπίτια καταστρέφονται, άνθρωποι
ουρλιάζουν, άλλοι εξαφανίζονται κάτω από τα νερά! Η φύση τα καταστρέφει όλα!

ΤΟ ΤΕΣΤ

Ξαφνικά βλέπεις έναν άνθρωπο μέσα στο νερό! Παλεύει για τη ζωή του
προσπαθώντας να μη τον καταπιούν τα κύματα!

Πλησιάζεις... και σου μοιάζει οικείος! Ξαφνικά καταλαβαίνεις ποιος είναι!

Είναι ο George Bush!!!

Την ίδια στιγμή βλέπεις τεράστια κύματα να κατευθύνονται καταπάνω του
έτοιμα να τον πνίξουν!

Έχεις 2 επιλογές:

1) Μπορείς να σώσεις την ζωή του George Bush και να γινεις ενας απο τους διασημοτερους ανθρωπους στον κοσμο και επιτιμο μελος της Αμερικανικης Γερουσιας κλπ κλπ
ή
2) Να τραβήξεις μια δραματική φωτογραφία που αναπαριστά τον θάνατο ενός
από τους πιο δυνατούς και σημαντικούς ανθρώπους στον πλανήτη!

Η ΕΡΩΤΗΣΗ:

Εδώ είναι η ερώτηση και παρακαλώ απάντησε ειλικρινά:

Θα επιλέξεις έγχρωμο φιλμ με υψηλή αντίθεση ή θα πας για την κλασική απλότητα του ασπρόμαυρου;
    

Ένα ζευγάρι από την Αλάσκα, αποφάσισε να πάει στη Φλόριντα για διακοπές τον
Δεκέμβρη για να ξεφύγουν λίγο από το πολύ χιόνι και το ψοφόκρυο.
Είχαν κανονίσει να μείνουν στο ίδιο ξενοδοχείο που πέρασαν και τον μήνα του μέλιτος.
Επειδή και οι δύο είχαν δουλειές, κανόνισαν ο άντρας να φτάσει Τετάρτη και η γυναίκα Πέμπτη.
Ο άντρας φτάνει λοιπόν στο ξενοδοχείο, πάει στο δωμάτιο και βλέπει πως πλέον υπάρχει laptop με σύνδεση στο internet.
Αποφασίζει λοιπόν να στείλει mail στη γυναίκα του. Κατά λάθος ξεχνάει ένα γράμμα από το e-mail και το στέλνει χωρίς να καταλάβει τι έκανε στο Χιούστον σε μια χήρα που έχει γυρίσει μόλις από την κηδεία του άντρα της και πήγε να τσεκάρει για mail από φίλους και συγγενείς.
Μόλις διαβάζει το πρώτο ,λιποθυμάει . Ο γιος της μπαίνει στο
δωμάτιο, βρίσκει τη μητέρα του στο πάτωμα και κοιτάει την οθόνη του υπολογιστή.
Το mail έγραφε:

Προς : την αγαπημένη μου γυναίκα
Θέμα : Έφτασα

Ξέρω πως εκπλήσσεσαι που παίρνεις mail από μένα. Έχουν laptop πλέον εδώ και μπορείς να στείλεις όπου θέλεις.
Μόλις έφτασα και μπήκα μέσα. Όλα είναι έτοιμα και για σένα που θα έρθεις αύριο.
Ανυπομονώ να σε δώ. Ελπίζω να έχεις το ίδιο καλό ταξίδι με μένα.

υ.γ : ΠΟΛΥ ΖΕΣΤΗ ΕΔΩ ΚΑΤΩ !!!

Ο τύπος περπατάει στο δρόμο, ΄οπότε σε κάποια στιγμή
του ερχεται να κάνει το νούμερο 2 (ήτοι το χοντρό).
Μπαίνει λοιπόν στις δημόσιες τουαλέτες, κατεβάζει το
παντελόνι του, κάθεται αναπαυτικά και αρχίζει την
δουλειά του. Ξαφνικά ακούει μια φωνή.
- Καλησπέρα!
Κοιτάει δεξιά αριστερά πάνω, τίποτα. Ξανακούει όμως...
- Καλησπέρα λέω, ακούς?
Τρελάινεται ο τύπος, απαντάει.
+ Καλησπερα και σε σένα...
- Πού είσαι?
+ Εδώ δίπλα... λέει ντροπαλά
- Τι κάνεισ? ρωτάει η φωνή πάλι.
+ Εεε, καλά είμαι, την ανάγκη μου κάνω...
- Θες να έρθω απο κει?
+ Οοοχι μωρε, εντάξει, τα καταφέρνω και μόνος... λεει
ο δικός μας σοκαρισμένος και τότε ακούει.
- Μωρό μου θα σε πάρω πάλι σε λίγο γιατί ειναι ένας
μα***ας εδω δίπλα που απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις
μου!!!

Ε= 5

Λ= 12

Λ= 12

Α= 1

Σ= 19

Σύνολο= 49 --> 4+9= 13---> 1+3= 4

 Ο γέρος Aραβας ζει στη Νέα Υόρκη για πάνω από 40 χρόνια.
Θέλει να φυτέψει πατάτες στον κήπο του, αλλά είναι μόνος κι αδύναμος.

Στέλνει λοιπόν ένα e-mail στο γιο του, που σπουδάζει στο Παρίσι:

Αγαπημένε μου γιε, είμαι πολύ λυπημένος επειδή δεν μπορώ να φυτέψω
πατάτες στον κήπο μας. Είμαι βέβαιος πως, εάν ήσουν εδώ, θα με
βοηθούσες να σκάψουμε τον κήπο.

Σε αγαπώ, ο πατέρας σου.

Σε μια ώρα, ο γέρος λαμβάνει e-mail απάντησης από το γιο του:

Αγαπημένε μου πατέρα, παρακαλώ μην αγγίζεις τον κήπο, γιατί ΕΚΕΙ
έκρυψα το ΠΡΑΜΑ.

Σ' αγαπώ κι εγώ,
Ahmed.

Σε 15 λεπτά, ο αμερικανικός στρατός, το ναυτικό, το FBI, η CIA και
οι Rangers περικυκλώνουν το σπίτι του γέρου, σκάβουν ολόκληρο τον
κήπο, ερευνούν το σπίτι, γδύνουν τον γέρο, ΔΕΝ βρίσκουν απολύτως
τίποτε και φεύγουν απογοητευμένοι. Μισή ώρα αργότερα, ο γέρος
λαμβάνει ένα άλλο email από το γιο του:

Αγαπημένε μου πατέρα, είμαι βέβαιος ότι ο κήπος είναι ήδη
σκαμμένος και μπορείς να φυτέψεις τις πατάτες. Έκανα ό,τι μπορούσα
για να σε βοηθήσω από το Παρίσι.

Σ' αγαπώ, Ahmed.

ΤΟ ΡΗΜΑ ΤΡΩΩ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ

έφαγε προσποίηση...

τρώω φλάς...

έφαγα τον κόσμο να σε βρω...

έφαγα χυλόπιτα...

του έφαγα την θέση..

τον έφαγε τον άνθρωπο...

του έφαγα την σειρά...

έφαγα μια σούπα(γλίστρισα)...

έφαγα τιμωρία....

θα φας πρόστιμο....

μην τρώς λέξεις βρε...

έφαγα την ζωή μου στα θρανία...

φάγαμε πακέτο...

έφαγα τα λυσιακά μου...

έφαγα μια ταλαιπωρία!!

τρώω πόρτα...

σ΄ έφαγα λάχανο...

έφαγα την ωρα μου μαζί σου...

θα σε φάωω(πονηρό)

μ' έφαγες με την γκρίνια σου...

εγω δεν τρώω κάτι τέτοια..

τώρα που έφαγες τον γαίδαρο θ' αφήσεις την ουρά?

θα φάει ξύλο...

με τρώει η περιέργεια..

με γλωσσόφαγες!!!

δεν μ' αρέσει να τρώω κοροιδία...

με τρώει η μύτη μου...

σε τρώει ο ποπός σου?

μην τρώγεσαι με τα ρούχα σου...

θα φας τα μούτρα σου το έφαγε το παραμύθι..

ετσι όπως πας θα το φας το κεφάλι σου..

εγω δεν τρώω κουτόχορτο..

βρε!! φαγώθηκες πια!!!

έφαγε της χρονιάς του...

τα έφαγε τα ψωμιά του...

ψωμί κι αλάτι φάγαμε μαζί...

μην τρώγεστε σαν τα κοκόρια...

ΕΕΕΕΕ δεν τρώγεσαι με τίποτα..

 ΚΙ ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑΚΙ

Ενας μαθηματικός αφήνει ενα γράμμα στην γυναίκα του

"Αγάπη μου, ξέρεις πόσο σε αγαπάω,αλλά τώρα που είσαι 54 χρονών δεν μπορείς να μου ικανοποιήσεις κάποιες ανάγκες,γι αυτό, το βράδυ εγω θα είμαι με την 18χρονη βοηθό μου, στο ξενοδοχείο OLYMPUS.Μην ανησυχείς καλή μου.Θα έρθω μετά τα μεσάνυχτα.

ΦΙΛΑΚΙΑ  ....   Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ.

Πηγαίνει λοιπόν ο άντρας στο ξενοδοχείο,κι εκει παίρνει ενα φαξ απο την γυναίκα του.

"Αγάπη μου επειδή είσαι κι εσυ 54 και δεν μπορείς να μου καλύψεις ολες μου τις ανάγκες, να ξέρεις οτι αυτή την στιγμή, είμαι στο ξενοδοχείο ASTRA με τον 18χρονο που καθαρίζει την πισίνα μας.Και αφου ως μαθηματικός θα ξέρεις οτι το 18 μπαίνει περισσότερες φορές στο 54, παρά το 54 στο 18,μην με περιμένεις.ΘΑ ΑΡΓΗΣΩ.

ΦΙΛΑΚΙΑ

ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΔΥΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ,ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.

ΓΑΛΗΝΙΑ ΣΑΝ Τ΄ΑΣΤΡΑ, ΛΑΜΠΩΝΤΑΣ ΑΙΩΝΙΑ.

ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ.ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΝΑΣΑΙ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, ΚΑΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ,ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΠΟΛΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΜΑΘΑΝ, ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΘΗΚΕΥΕΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΟΧΙ ΠΑΡΑΠΟΝΑ, ΚΑΙ ΛΥΠΕΣ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΓΕΜΑΤΟ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΕΜΑΤΟ ΥΠΟΝΟΙΕΣ, ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΣ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ!!

ΑΠ΄ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΑΥΡΙΟ, ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ Σ Η Μ Ε Ρ Α

ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΚΑΙ Ν΄ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΠΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ  Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α.

ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ.

ΜΕΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΣΟΥ.

ΕΤΣΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠΟ ΣΕΝΑ, Μ΄ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΩ.

ΚΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ.. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

     ΡΟΖΑΜΟΥΝΤ ΠΙΛΤΣΕΡ      

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΟΙΡΑΙΟ,ΟΣΟ Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ.

Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΥΠΟΥΛΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΡΥΠΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.

ΑΥΤΗ Η ΚΛΩΣΤΗ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ, ΚΛΩΘΕΤΑΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ,ΔΕΜΕΝΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙ

ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΔΟΚΙΜΑΖΕΙ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ..

ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ,ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΗ,

ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΔΩΡΟ,ΛΙΓΗ ΠΑΛΑΒΟΜΑΡΑ,ΓΙΑ ΝΑ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΕΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΗ ΚΙ ΕΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΥΠΑΡΞΗ.

Η ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΑΥΤΗ ΜΑΡΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ.Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ ΚΑΙ Η ΕΚΠΛΗΞΗ.

ΕΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ,ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ,ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΑΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Γ Ι Α   Π Α Ν Τ Α

   ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ

ΟΤΑΝ ΓΕΛΑΣ ,ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΓΙΑ ΧΑΖΟ..

ΟΤΑΝ ΚΛΑΙΣ ΓΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ..

ΟΤΑΝ ΑΝΟΙΓΕΣΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΛΕΧΤΕΙΣ..

ΟΤΑΝ ΕΚΔΗΛΩΝΕΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ,ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ,ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ Σ΄ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΟΥΝ

 ΟΤΑΝ ΕΛΠΙΖΕΙΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙΣ ..

ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙΣ,ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΕΙΣ...

ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΕΙΣ.ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΡΙΣΚΑΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΡΙΣΚΑΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ..ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ..ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ..ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ..ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑ.. Τ Ι Π Ο Τ Α.

   ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ

ΑΛΟΓΟ ΑΔΑΜΑΣΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ,ΚΑΙ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΚΑΛΠΑΖΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ,ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ.ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ,ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ,ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΦΕΡΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ,ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ ΠΟΥ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΑΠ'ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.

ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΕΕΙ "ΣΚΑΨΕ"...ΚΑΙ ΣΚΑΒΕΙ ΣΚΑΒΕΙ ΜΕ ΜΑΝΙΑ,ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ,ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΝΑ ΒΡΕΙ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ.ΜΑ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ Ο ΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ,ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΕΡΕΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ.

"ΘΕΛΩ"ΛΕΕΙ Η ΨΥΧΗ

"ΠΡΕΠΕΙ"ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΝΟΥΣ.

ΒΛΕΠΕΙ ΤΗ ΦΩΤΙΑ Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΙΑΣΕΙ.ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΣΒΗΝΕΙ.

"ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΥ"ΛΕΕΙ Η ΨΥΧΗ.

"ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ"ΤΗΣ ΛΕΕΙ Ο ΝΟΥΣ.

Η ΨΥΧΗ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΛΕΥΤΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ,ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ,ΤΟ ΦΑΝΤΑΧΤΕΡΟ.ΜΑ Ο ΝΟΥΣ ΤΗ ΣΥΓΚΡΑΤΕΙ.

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΣ.ΑΥΤΟΣ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

ΤΙ ΘΑ ΠΕΙΣ!ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ!ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!

ΠΩΣ,ΠΟΥ,ΠΟΤΕ!

ΑΞΙΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΣΟ ΣΥΛΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ,ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ ΞΕΦΡΕΝΟ ΚΑΛΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΛΟΥΣΕΙ ΣΤΟ ΦΩΣ ΑΛΛΑ...ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΡΙΞΕΙ ΣΤΟΝ ΧΑΜΟ.

               ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ

"ΦΕΥΓΩ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΙΡΝΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.

ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΘΛΙΜΕΝΟ ΒΛΕΜΑ ΣΟΥ

ΤΑ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ.

ΦΕΥΓΩ ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΘΑ Σ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

ΟΤΑΝ ΒΡΑΔΥΑΖΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΩ ,ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

ΘΑΡΧΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΕΣΕΝΑ ,ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΘΑ ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΩ.

ΘΑ ΠΑΙΡΝΩ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΦΤΩ

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ"

                                     ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ

"ΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ"
ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΕΔΩ ΓΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟΨΕΩΝ
ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ. . ΠΑΝΤΑ.

ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ..
                 ΦΙΛΙΚΑ
                            ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ