Εδώ μιά βδομάδα -από όταν μετακόμησαν οι συγκάτοικοί μου- δεν έχω πλέον πρόσβαση στο ιντερνετ....
Αν μου συνέβαινε αυτό πριν 3 μήνες σίγουρα θα πάθαινα κρίση άγχους και πανικού ταυτόχρονα.. Χωρίς ίντερνετ;;; Για 3 ολόκληρες βδομάδες;;;;; Και πώς θα επιβιώσω εγώ τώρα;;;

Παρόλα αυτά βρίσκομαι στην πολύ ευχάριστη θέση να δηλώσω ότι μάλλον έχω απεξαρτητοποιηθεί από την ανάγκη του διαδικτύου. Δεν λέω, αντανακλαστικά όταν μου το ανακοίνωσαν έπαθα ένα σοκ του στυλ "ωχ! και τί θα κάνω τώρα;" αλλά πολύ γρήγορα ανακάλυψα ότι μια χαρά την παλεύω και χωρίς αυτό. Γυρίζω από την δουλειά κι αντί να λιώνω στον δερμάτινο καναπέ μπροστά από την οθόνη, ασχολούμαι με την κιθάρα μου (ναι μετά από 8 μήνες στην θήκη της, τις τελευταίες μέρες γνωρίζει μεγάλες δόξες - ευτυχώς που λείπουν οι συγκάτοικοι όμως), διαβάζω 4 από τα 25 βιβλία που έχω μαζέψει τον τελευταίο καιρό και δειλά δειλά κάνω και λίγη γυμναστικούλα... (για να μην έχω τύψεις που όπου βρω γλυκό το τσακίζω).

Τα υπόλοιπα νέα είναι μάλλον απογοητευτικά... Με εξαίρεση το ότι είχα την πρώτη μου εκπαιδευτική πτήση με ένα μικρό αεροπλάνο κοντά στο Dover, η περίοδος της Αγγλίας μοιάζει να κλείνει με δραματικό φινάλε..

Κατά τα άλλα κατάφεραν να ρίξω το κινητό μου στο νιπτήρα καθώς πλενόμουνα με αποτέλεσμα να βραχυκυκλώσει και την επόμενη ακριβώς μέρα μου έκλεψαν από την τσέπη μου στο #$%&##&^# bus 25 την άλλη συσκευή... Οκ... σηκώνω τα χέρια ψηλά... Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να ξαναψάξω τηλέφωνα (διότι κλασικά παρόλο που έπαθα τα ίδια στις γιορτές πριν μερικούς μήνες και πάλι δεν κράτησα back up) ούτε και να στείλω τον νέο αριθμό.. ο οποίος ούτως ή άλλως θα ξαναλλάξει σε 1 μήνα που θα επιστρέψω...

Σαν κερασάκι στην τούρτα, ο καιρός είναι ΧΑΛΙΑ... διάβαζα σήμερα ότι το ΠΣΚ έριξε τόση βροχή όση περιμέναν όλο το μήνα... πράγμα που μου θυμίζει και ένα άλλο θεματάκι.. Το ότι το σπίτι είχε που είχε χάλια μόνωση, τώρα η μόνωσή του είναι ανύπαρκτη με αποτέλεσμα να κυκλοφορώ με κουβέρτες και να χρησιμοποιώ ακόμα πάπλωμα και θερμάστρες...

Τέλος την άλλη βδομάδα πρέπει να φύγουν τα πράγματα μου για Αθήνα, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να πακετάρω τα πάντα και σαν να μην φτάνει αυτό να τα κατεβάσω διαμέσου της οικοδομής από τον δεύτερο όροφο που μένω στο διάδρομο του ισογείου - πράγμα που σημαίνει εκτός ότι θαμου φύγει η μέση, ότι θα γίνουν τα πράγματα χάλια από τη βρώμα και τους σοβάδες) Ας μην αναφέρω το ότι ακόμα δεν έχω βρει μεταφορική...

Παρόλα αυτά για ένα περίεργο λόγο... είμαι πάρα πολύ καλά και πάρα πολύ ήρεμη. Μάλλον περνάω φάση Πολυάννας -μπλιαχ ανατρίχιασα και μόνο στην ιδέα- αλλά δε μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς...

Anyway, το μήνυμα του ποστ ήταν απλά να ενημερώσει ότι δεν έχω ιντερνετ/τηλέφωνο κι ότι θα τα πούμε ξανά από μέσα Ιούνιου (απλά επειδή λείπει η υποδιευθύντρια είπα να το επεκτείνω λίγο για να πω τα γενικότερα νέα) ελπίζω σε κάποια καφετέρια κάτω από τον ήλιο και με καλό καφέ!Μέχρι τότε καλά να περνάτε!!!

Μπορεί να μην είμαι φανατική του αθλήματος και να μην γνωρίζω τα παρασκήνια των ομάδων...

Μπορεί να μην κατάφερα να δω τον αγώνα όπως θα ήθελα και να αρκέστηκα απλά σε μια "ραδιοφωνική" αναμετάδοση...

Αλλά μετά το φινάλε το μόνο που είχα να πω ήταν ένα "κρίμα ρε παιδιά"...