Λοιπόν, σήμερα με έχει πιάσει μια νοσταλγία περίεργη... Μια νοσταλγία για τα κινούμενα σχέδια που έβλεπα όταν ήμουνα μικρή...

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Απλά το winamp αποφάσισε να παίξει ένα από τα τραγούδια των Smurfs, και συγκεκριμένα το αγαπημένο μου, δηλαδή το τραγούδι του Χουζούρι.. Ναι αυτό που ξεκινάει: "Μη με ξυπνάς απ' της έξι, πριν ακόμα η μέρα να φέξει, ξυπνητήρι χτυπάς σα τρελό, σε μισώ, σε μισώ / είναι απαλό το κρεβάτι αφήστε με να κοιμηθώ, στο όνειρό μου βλέπω έναν κόσμο, χωρίς ξυπνητήρια, λαχταριστό..." Κι από τότε έχω βάλει όσα τραγούδια από παιδικές σειρές έχω και τα ακούω ξανά και ξανά, πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο... τότε που ήμουνα παιδάκι...

Στρουμφάκια: Από τα πιο αγαπημένα παιδικά μου.. Σάββατο πρωί, πολύ πρωί τα έβαζε η τηλεόραση.. και παρόλο που όλη τη βδομάδα η μητέρα μου έκανε αγώνα να με σηκώσει από το κρεβάτι, κάθε Σάββατο ήμουν όρθια από νωρίς και στημένη στην τηλεόραση ανυπομονώντας να δω το επόμενο επεισόδιο..

Τα λάτρευα τα στρουμφάκια μέχρι που ο Παύλος πριν μερικά χρόνια γύρισε και μου είπε την εξής εκπληκτική ατάκα "Πάντως τα Στρουμφάκια πρέπει να είναι ανώμαλα. Μόνο μια γυναίκα είχαν." ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων... Μάλλον δεν ξέρει πόσο εντύπωση μου είχε κάνει, αλλά χρειάστηκα αρκετό καιρό να ξεπεράσω το σοκ... χιχι.. καλώς ή κακώς τα στρουμφάκια παίζουν σημαντικό ρόλο για μένα. Πέρα από τις τηλεοπτικές εκπομπές που έβλεπα μανιωδώς, είχα και μια κασέτα (πού να είναι τώρα άραγε;..)με τα τραγούδια τους από τη μια πλευρά και από την άλλη μάλλον κάποια απο άλλες παιδικές εκπομπές, ανάμεσά τους και εκείνο που λέει: "το χοντρομπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι, χορεύει τριφτετέλι στο χορό των μπιζελιών, κι η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλι, πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν"... Υπέροχη κασέτα τώρα που το σκέφτομαι... Κρίμα...

Λαστιχαρκουδάκια: Αυτά ήταν η άλλη μου αγάπη.. Αν και δεν θυμάμαι να παίζονταν ποτέ στην τηλεόραση, τα είχα ανακαλύψει σε ένα βιντεοκλάμπ και αν και είχαν μόνο 3 κασέτες τους με διάφορα επεισόδια, πρέπει να τις έχω δει άπειρες φορές..

Αστυνόμος Σαΐνης: Πολύ γέλιο! Πώς τα κατάφερνε ενώ είναι τόοοοσο άσχετος, τελικά να γλυτώνει.. είναι μυστήριο.. Ας είναι καλά η Penny και το σκυλάκι... Αν και νομίζω πιο πολύ μου άρεσε ο αρχηγός με την πίπα του και τα μηνύματα που αυτοκαταστρέφονται..

Pink Panther: Κι αυτή κυριώς από βιντεοκασσέτες την έβλεπα.. και μετά πέρασα και στις ταινίες... (Pitter Sellers μοναδικός!...) Πάντως ακόμα και τώρα όταν ακούω τη μουσική, σκάω ένα μεγάλο χαμόγελο..

Tom and Jerry: Πάντα με τον γάτο Τom...πάντα όμως.. και ορισμένες φορές αισθανόμουνα και πάρα πολύ άσχημα όταν τον παίδευε πολύ ο γλυκύτατος πλην όμως πραγματικά σκανταλιάρης Jerry...

Looney Tunes: Δύσκολο να διαλέξω έναν χαρακτήρα.. Bugs Bunny, Daffy Duck, Porky Pig, Elmer Fudd, Tweety, Sylvester, Τaz, και πολλοί άλλοι... αν και μάλλον συμπάσχω μαζί με το κατακαϊμένο κογιότ..

Donald Duck: Μου άρεσαν και πολλοί από τους ήρωες του Disney, αν και προτιμούσα τις ταινίες από τις παιδικές σειρές, αλλά ο Ντόναλτ ήταν μακράν η λατρεία μου.. Η φωνή του, η αδεξιότητά του, η περίεργη λογική του.. όλα πάνω του τον έκαναν απλά ακαταμάχητο... Ειδικά εκείνο το επεισόδιο μαζί με τους Chip and Dayle.. ήταν απίστευτο!!!

Φρουτοπία: Πραγματικά απίστευτη δουλειά για την εποχή και τα δεδομένα της... Σκηνικά, τραγούδια, ιστορία, ήρωες.. Παρόλα αυτά όμως, εμένα με τρόμαζε πολύ... και την είδα σε μεγαλύτερη ηλικία...

Χελωλονιτζάκια: Κάθε μεσημέρι στις 3. Γύρναγα από το σχολείο, έτρωγα και ξεκίναγε ο αγώνας με την μητέρα μου.. "Θέλω να δω τα χελωλονιτζάκια!" -"Όχι θα πας να διαβάσεις και μετά θα δεις" - "Μα μετά θα έχουν τελειώσει!!!" - "Νίκη πρώτα πρέπει να διαβάζεις και μετά να χαζεύεις!" κτλ κτλ κτλ και κάθε μέρα η ίδια γκρίνια... μόνο τις Παρασκευές τελικά τα κατάφερνα... γκρρρ...

Transformers: Απλά, Οpitmus Prime... Αρχηγός! Εκτός από σειρά ήταν και από τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια.. με τις ώρες ασχολιόμουνα μαζί τους...(ναι, γενικά με κούκλες δεν έπαιζα..) Πάντως η νέα γενιά δε μου αρέσει καθόλου!!! Πολύ ψεύτικη...