Αν και έχει περάσει πάνω από ένα 24ωρο από την ανακοίνωση, ακόμα δυσκολεύομαι να το συνειδητοποιήσω. Νιώθω ότι είμαι σε ένα κακό όνειρο κι όπου να 'ναι θα ξυπνήσω και τα πράγματα θα είναι όπως πρώτα, όπως θα έπρεπε, όπως θα ήθελα να είναι...

f***ed up γιατί:
δεν μπορείς να αποφασίσεις τι θέλεις
δεν μπορείς να διαχειριστείς το γεγονός ότι αυτό που θέλουν οι άλλοι από σένα είναι μάλλον αυτό που εσύ θες να αποφύγεις
δεν μπορείς να αποστασιοποιηθείς από τα της δουλειάς
δεν μπορείς να ιεραρχίσεις τις προτεραιότητές σου
δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα προσωπικά από τα επαγγελματικά θέματα
δεν μπορείς να βρεις το κουράγιο και τα κατάλληλα λόγια να εκφράσεις αυτά που αισθάνεσαι/θες/σκέφτεσαι για σένα

wasted γιατί:
όταν δουλεύεις θα νυστάζεις
όταν δε δουλεύεις θα κοιμάσαι,
όταν δε δουλεύεις και δε κοιμάσαι θα σκέφτεσαι τη δουλειά

f***ed up and wasted γιατί
απλά έχεις χάσει τη μπάλα και το μέτρο σε κάθε πτυχή της ζωής σου 

Ούτε κι εγώ δεν θυμάμαι πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που μια ταινία με ενθουσίασε. Σίγουρα έχω δει κάποιες καλές ταινίες τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι τελείως διαφορετικό το συναίσθημα που αφήνει μια απλά καλή ταινία, από μια ταινία που καταφέρνει να σε αγγίξει βαθιά μέσα σου, να εναρμονιστεί με τις αισθήσεις και τα συναισθήματά σου και τελικά να σε μαγέψει με την ομορφιά της. 

Μια τέτοια ταινία λοιπόν είναι το Fountain του Αρονόφσκι. Ταινία του 2006, που εγώ μόλις προχτές κατάφερα να δω, κι αυτό εξαιτίας της επιμονής ενός συναδέλφου, γιατί για να είμαι ειλικρινής δε μου "γέμιζε" και πολύ το μάτι. 

Κι όμως... 

Η ταινία είναι απλά ένα ποίημα. Ένα οπτικοακουσικό ποίημα. Υπέροχες εικόνες και φωτογραφία, υπέροχη και η μουσική του Μανσέλ (συνεργάτης του Αρονόφσκι και στο Ρέκβιεμ για ένα όνειρο), υπέροχη και η ιδέα της ιστορίας. 

Δεν έχει σημασία η ερμηνεία που της δίνεις, έτσι κι αλλιώς η τεχνική της αφήγησης που χρησιμοποείται αφήνει την ταινία είναι ανοιχτή και δεν σε περιορίζει-καθοδηγεί σε κάποιο συγκεκριμένο νόημα. 

Απλά υπέροχη και χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολική, τολμώ να πω... συγκλονιστική.

Υ.Γ. Το soundtrack είναι κι αυτό μαγευτικό. Ένα από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων, αναδεικνύει τις εικόνες και τη συναισθηματική φόρτιση της ταινίας, αλλά ακούγεται και ανεξάρτητα από αυτή. Παίζει στο repeat τα τελευταία 2 εικοσιτετράωρα και στο άκουσμα του ζωντανεύουν όλες οι σκηνές της ταινίας και οι προσωπικές αντιδράσεις σε αυτές.

Μερικές φορές τρομάζω όταν βλέπω πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος.
Είμαστε κιόλας στο Μάιο, αλλά μάλλον έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου.

Τρέχω πίσω από την ρόδα της καθημερινότητας, η οποία μοιάζει να κατρακυλά με ιλλιγιώδεις ρυθμούς.

Δε λέω, έχω πλέον μπει σε μια σειρά που για την ώρα με καλύπτει, απλά μερικές φορές αναρωτιέμαι κατά πόσο, αν συνεχίσω έτσι, θα με καλύπτει και σε 1, 2, χ χρόνια.

Γύρισα από την Αγγλία, γιατί μου έλειπαν οι φίλοι μου. Όμως μερικές φορές αισθάνομαι ότι τελικά τους βλέπω ελάχιστα πιο συχνά από όταν ήμουν έξω. Με μερικούς μάλιστα, επικοινωνούσαμε περισσότερο τότε, μέσω μηνυμάτων και μακροσκελών κειμένων παρά τώρα που μας χωρίζουν ελάχιστα χιλιόμετρα.

Βέβαια την ανάγκη της επικοινωνίας την καλύπτει η δουλειά και μάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο θα περίμενε κανείς. Ίσως γι αυτό να μην έχω το κουράγιο/διάθεση να επιδιώξω πιο ενεργά να δω τους φίλους, οι οποίοι φυσικά είναι κι αυτοί χαμένοι στις δικές τους καθημερινότητες.

Παρόλα αυτά προχτές καταφέραμε να βρεθούμε με μια παλιά παρέα (σχεδόν) όλοι μαζί. Αφορμή ένας γάμος. Αν και το πρόγραμμα ήταν αρκετά στριμωγμένο (Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Αθήνα σε λιγότερο από 24 ώρες) , τελικά άξιζε τον κόπο. Περπάτησα στη βροχή στην παραλία της πόλης, ήπια καφέ με θέα το Λευκό Πύργο, χάζεψα τη θάλασσα ακούγοντας μουσική, έδωσα το παρόν στο γάμο δυο φίλων, συνάντησα παλιούς φίλους και γνωστούς, χάζεψα τα σύννεφα από το αεροπλάνο. Για λίγες ώρες ξέφυγα από την αριθμολαγνεία της δουλειάς, χαμήλωσα την ένταση και έριξα τους ρυθμούς.

Βέβαια η επαναφορά στην καθημερινότητα ήταν άμεση. Μια καθημερινότητα όμως που κατά βάση μου αρέσει. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι επέστρεψα με ανυπομονησία, νόμιζοντας ότι έλειπα μέρες;

Και κάπου εδώ μπερδεύομαι και δεν ξέρω αν τελικά είμαι τυχερή, γιατί μου αρέσει η ρουτίνα μου (δουλειά - σπίτι, σπίτι - δουλειά) και μπορώ και καλύπτομαι μέσω αυτής, ή άτυχη, γιατί ακριβώς επειδή περνάω καλά, δε μπορώ να δω ότι μου στερεί κάποια άλλα πράγματα..

Υ.Γ. Το κομμάτι που ακολουθεί είναι από μια κινέζικη ταινία, The Myth και λέγεται Endless love. Εδώ ακούμε την εκδοχή του μόνο με πιάνο. Γενικά ειμαι σε φάση που ψάχνω κομμάτια αποκλειστικά με πιάνο οπότε αν έχει κανείς κάποια πρόταση.... πείτε μου! 

... χμ... τελικά το βρήκα το πορτοφόλι μου.... μέσα σε μια τσάντα με φίλτρα καφέ και χαρτοπετσέτες... αλλά ανακάλυψα ότι μου λείπει το ένα μου γάντι... 

καλή φάση... 

Νομίζω ότι τελικά είναι θέμα Πανσελήνου... και ελπίζω ότι από βδομάδα θα επανέλθω σε κανονική λειτουργία. 

Ok...σηκώνω τα χέρια ψηλά...Πέρσι την πρώτη βδομάδα του Γενάρη μου έκλεψαν την τσάντα μου. Σήμερα έχασα το πορτοφόλι μου. Κάπου στο μαγαζί ή στο Mall. Μαζί με κάρτες (πιστωτικές και αναλήψεως), ταυτότητα, χρήματα, μηνιαία κάρτα για μέσα μεταφοράς. 

Προσπαθώ να θυμηθώ πόσες φορές το χρησιμοποίησα και σε ποιά σημεία. 

Μέχρι στιγμής θυμάμαι να βγάζω την κάρτα από το πορτοφόλι για να πληρώσω κάτι CD που αγόρασα το πρωί νωρίς νωρίς με το που πήγα δουλειά, να πηγαίνω στο Μαρινόπουλο μέσα στο Mall να πάρω φίλτρα για καφέ και κάτι σχετικά μικροπράγματα για το κατάστημα και μετά καθώς τα τακτοποιώ να ρίχνω το πορτοφόλι μου μαζί τους στις σακούλες. Θυμάμαι ότι το είδα ξανά στις σακούλες όταν επέστρεψα στο γραφείο μου. Το απόγευμα ανέβηκα στα Everest να πάρω ένα σάντουιτς αλλά δεν είχα μαζί μου το πορτοφόλι γιατί θυμάμαι να βγάζω χρήματα από την τσέπη του παντελονιού μου.

Τελευταία φορά που το θυμάμαι είναι κάποια στιγμή που έδωσα 1 ευρώ σε μια συνάδελφο για να πάρει μια σοκολάτα από το μηχάνημα. Σε αυτή τη φάση το είχα πεταμένο κάπου στο χάος του γραφείου μου και μάλλον είναι η τελευταία φορά χρονικά που το είδα.. χωρίς όμως να είμαι και εντελώς σίγουρη.

Συνειδητοποίησα ότι δεν το είχα μαζί μου το βράδυ καθώς έφευγα. Έψαξα την τσάντα μου ξανά και ξανά. Έψαξα και το γραφείο στα γρήγορα γιατί κλείναμε αλλά τζίφος. Μόνη μου ελπίδα να το έχω αφήσει κάπου στο κατάστημα και να το έχουν μαζέψει στην υποδοχή... ή λόγω κούρασης να μην το είδα κάπου στο χάος που αποκαλώ γραφείο μου.

Για καλό και για κακό ακύρωσα την πιστωτική και τη μια κάρτα ανάληψης. Βέβαια στο πορτοφόλι είχα και άλλη μια αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι το πορτοφόλι εξαφανίστηκε. Ή καλύτερα αρνούμαι να δεχτώ ότι πρέπει να τρέξω να μαζέψω τα δικαιολογητικά για να ξαναβγάλω ταυτότητα (την 5η κατά σειρά), να ενημερώσω τις αρμόδιες υπηρεσίες για την αλλαγή, να πάρω δεσμίδες εισητηρίων για τον μήνα και να περιμένω να εκδοθούν νέες κάρτες από τις τράπεζες...

Είναι μερικές μέρες... που όλα πάνε στραβά. Μια από αυτές ήταν και η σημερινή για μένα στη δουλεια. Μέσα σε ένα 5ωρο ήρθαν στην επιφάνεια τρία λάθη τα οποία αφενός οφείλονται αποκλειστικά σε δικές μου παραλείψεις-απροσεξίες (εξαιρετικά εκνευριστικό) και αφετέρου δεν διορθώνονται (εξαιρετικά ενοχλητικό)... Παλιότερα είχσα γράψει ότι νιώθω σα ζογκλέρ που του πετάνε μπαλάκια και πρέπει να συνεχίσει να τα κρατάει στον αέρα. Εεε σήμερα έχω ρίξει τα μισά στο πάτωμα κι έχω καταφέρει ό,τι έχτιζα ένα τρίμηνο τώρα να το γκρεμίσω...

Είμαι ένα πτώμα και αισθάνομαι σα ζόμπι. Οι γιορτές περάσαν και δεν έχω ξεκουραστεί καθόλου. Αντιθέτως αισθάνομαι τώρα που η γενικότερη πίεση στο κατάστημα αρχίζει να ελλατώνει, να μου βγαίνει όλη η ταλαιπωρία και η κούραση του Δεκέμβρη. Το πρόβλημα είνα ότι αντίθετα με το υπόλοιπο κατάστημα που αρχίζει να χαλαρώνει, οι επόμενες δυο εβδομάδες για μένα είναι μέσα στην πίεση και το άγχος.

Συνεχίζω να τρέφομαι με σοκολάτες και ανά διήμερο με κομμάτια πίτσας ή πατατάκια, να πίνω καφέδες και να τρέχω σα κατσαρίδα. Αισθάνομαι ότι πλέον υπολειτουργώ και αργώ να πάρω στροφές. Επιπλέον το στομάχι μου είναι κόμπος, έχω ρίγη και φοβάμαι ότι μάλλον αρρωσταίνω. 

Από την άλλη μπορεί απλά να φταίει το φεγγάρι που γεμίζει και πάλι σιγά σιγά και μου έχει ρίξει την ψυχολογία στο πάτωμα... 

Ήθελα να γράψω πολλά απόψε, αλλά δεν το παλεύω. Πάω να κοιμηθώ.

Ελπίζω αύριο να είναι μια καλύτερη μέρα. Και κυρίως να μην ανακαλύψω κι άλλα λάθη...  

Και κάπως έτσι έρχεται για άλλη μια φορά, μια από τις στιγμές  του χρόνου, η πιο επίσημη, που καλείσαι να κάνεις τον απολογισμό σου. Τέλος χρόνου και αρχή καινούργιου. Κι εσύ ψάχνεις να δεις πού βρίσκεσαι, τί πορεία διέγραψες στο μεσοδιάστημα και πού θες να πας...

Προσωπικά μιλώντας το 2008 ήταν ένας δύσκολος χρόνος. Γεμάτος ανατροπές, έντονα συναισθήματα και σημαντικές αποφάσεις. Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι δεν πρέπει να έχω παράπονα. Και δεν έχω. Δε λέω, έφαγα κάποια γερά χαστούκια ειδικά στο πρώτο εξάμηνο αλλά στη συνέχεια οι καταστάσεις εμοιασαν να ομαλοποιούνται και κατα βάση αισθάνομαι τυχερή. Παρόλα αυτά η χρονιά δεν κλείνει ανέμελα και έχω ένα έντονο προαίσθημα ότι το 2009 θα είναι εξίσου δύσκολο και μάλλον πιο απαιτητικό.

Αν καθόλη τη διάρκεια του 2008 έψαχνα να βρω μια κατεύθυνση, το 2009 θα πρέπει να ψάξω να βρω μια ισορροπία. Θα πρέπει σε πρώτη φάση να επαναπροσδιορίσω τα θέλω μου και σε δεύτερη να βρω τρόπους να τα συμβιβάσω μεταξύ τους. Και αν αυτό δεν είναι εφικτό τότε πολύ απλά θα πρέπει να αναθεωρήσω τις προταιρεότητές μου. Δουλειά, φίλοι, σχέση, προσωπικά ενδιαφέροντα, ελεύθερος χρόνος, οικογενειακές υποχρεώσεις όλα θα πρέπει να βρουν τη θέση τους στο μικρόκοσμό μου.

Έτσι το 2009 μάλλον θα είναι χρονιά πειραματισμού έτσι ώστε να μπορέσω να βρω τη φόρμουλα που θα με οδηγήσει ομαλά σε μια πιο ενήλικη εκδοχή της κατα βάση φοιτητικής αντιμετώπισης που επιφυλάσσω στα πράγματα. Κι ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει.

Υ.Γ. Μουσικά ο νέο χρόνος με βρίσκει καταγοητευμένη από την ατμοσφαιρικότητα, τη μελαγχολία και την ευαισθησία που αποπνέει η μουσική του Erik Satie... 

Από τότε που ξεκίνησα να συζητώ το ενδεχόμενο να επιστρέψω στην Αθήνα οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί με ρώταγαν αν σκοπεύω να μείνω μόνη μου ή μαζί με την μητέρα μου. Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Η μητέρα μου είναι σε γενικές γραμμές αρκετά διακριτικός άνθρωπος και επιπλέον πίστευα ότι τα 2 χρόνια στο εξωτερικό θα μου εξασφάλιζαν μια ελευθερία κινήσεων την οποία φυσικά δεν είχα τα προηγούμενα χρόνια του πανεπιστημίου.

Κι όντως για 6 ολόκληρους μήνες δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στην συγκατοίκησή μας. Ακόμα κι όταν ξεκίνησα δουλειά πίστευα ότι θα με βόλευε καλύτερα να μένω με τη μητέρα μου, για λόγους καθαρά οικονομικούς, έτσι ώστε να μπορώ να ξοδεύω το μισθό μου σε όλα τα μικροπράγματα που από καιρό έχω βάλει στο μάτι... Κι ακόμα το πιστεύω ότι ίσως αυτή να είναι η καλύτερη τακτική για την ώρα.

Όμως το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Και τα όρια ελευθερίας-αδιαφορίας φαίνεται ότι είναι λιγότερο ξεκάθαρα από όσο νόμιζα ή θα με βόλευε. Έτσι χρειάστηκε μόλις μια κουβέντα κι ένα τηλεφώνημα για να ανατραπεί το σκηνικό και να αρχίσω να αισθάνομαι ότι ασφυκτιώ. 

Αναγνωρίζω ότι μάλλον αντιδρώ υπερβολικά. Και κατανοώ ότι από τη στιγμή που μένεις μαζί με κάποιον άλλο, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπάρχει. Αλλά δηλώνω αδυναμία. Θέλω όταν γυρίζω σπίτι να κατεβάζω ρολά και να ασχολούμαι μόνο με τον εαυτό μου. Εγωιστικό; Το δέχομαι. Αλλά αυτό έχω ανάγκη.

Επιπλέον με έχει κουράσει η γκρίνια του "γιατί δε συμμαζεύεις το δωμάτιό σου;", "και ποιά είναι η συνεισφορά σου σε αυτό το σπίτι;", το παράπονο "συμπεριφέρεσαι σα να είμαι αόρατη", "δε σε βλέπω καθόλου", "μα κάτσε λίγο να μιλήσουμε" και το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται με ερωτήσεις του στυλ "και τί ώρα θα γυρίσεις απόψε;", "πού θα πας και με ποιούς;", "τί έφαγες σήμερα;", "δουλεύεις πολύ", "είναι αργά, πέσε για ύπνο"...

Δεν ξέρω αν περνάω μια ακόμα κρίση, λόγω γιορτών και τέλος του χρόνου. Δεν ξέρω αν απλά με έχει κουράσει όλη η κοινωνικοποίηση των τελευταίων μηνών που προέκυψε από τη δουλειά και όλο αυτό είναι μια αντίδραση στο ότι πρέπει όλη μέρα να είμαι με ένα χαμόγελο και να έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο. Ή αν πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Πάντως μετά από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα αναγνωρίζω στον εαυτό μου και πάλι τα πρώτα σοβαρά σημάδια κούρασης, ανάγκης για απομόνωση και τάσης φυγής. 

Θα δείξει.. Ίσως μέσα στο 2009 να πρέπει να κάνω το επόμενο βήμα...  παρόλου που δεν είμαι καθόλου σε φάση τόσο ριζικών αλλαγών.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς έπαψαν να μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία οι γιορτές μου βγάζουν ανάμεικτα συναισθήματα. 

Όσο κι αν οι γιορτές που πλησιάζουν μου δημιουργούν μια ανεξήγητη ανυπομονησία κι έναν ενθουσιασμό, αυτές καθαυτές τις ημέρες των γιορτών και συγκεκριμένα παραμονή κι ανήμερα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς βυθίζομαι σε μια βαθιά μελαγχολία, παραίτηση και μιζέρια. 

Έτσι και φέτος. Όλος ο Δεκέμβριος πέρασε με μένα σε μια επιφανειακά καλή διάθεση να χαζομουρμουράω χριστουγεννιάτικα τραγούδια και να παριστάνω στη δουλειά το ξωτικό φορώντας χριστουγεννιάτικο σκουφάκι σε μια προσπάθεια να ελαφρύνω το ιδιαιτέρως βαρύ κλίμα που επικρατεί λόγω εσωτερικών αλλαγών και άπιαστων στόχων.

Την παραμονή όμως ξύπνησα με μια ασυνήθιστα περίεργη διάθεση. Περπατούσα και σκεφτόμουνα ότι τελικά βαθιά μέσα μου σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα. Από το προηγούμενο βράδυ είχα ψιλιαστεί την αλλαγή και είχα ακυρώσει τη συμμετοχή μου σε ένα τραπέζι κι έτσι η παραμονή των Χριστουγέννων με βρήκε σπίτι, μόνη μου, αρχικά να παίζω Wow και στη συνέχεια να συνομιλώ με τον εαυτό μου πίνωντας τεκίλα μαζί με πορτοκάλι, συνοδευόμενη από τη μουσική και τους στίχους των Madrugada, Nick Cave, Leonard Cohen και Tony Joe White. Κατά τη γνώμη μου ιδανική βραδιά. Και είχα πραγματικά ανάγκη να απομονωθώ λιγάκι. 

Το πρόβλημα είναι ότι ανήμερα Χριστούγεννα είχαμε οικογενειακό τραπέζι. Κατά τη διάρκεια του οποίου θυμήθηκα για ποιό λόγο -μάλλον- σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα και γενικά τις γιορτές. Γιατί είναι μέρες παραδοσιακά οικογενειακές. Και θυμίζουν έντονα την απουσία οικογένειας στο δικό μου περιβάλλον ή -αν αυτό ακούγεται βαρύ και άδικο για κάποιους- τις βαθιές δομικές δυσλειτουργίες της.

Δυο χρόνια στην Αγγλία είχα ξεχάσει πόσο άβολες είναι αυτές οι μέρες. Η απόσταση βλέπεις απαλύνει τις αντιθέσεις και σου αφήνει περιθώρια να εθελοτυφλείς/αγνοείς καταστάσεις και πρόσωπα.

Ωστόσο εδώ, φέτος, όλα ήταν το ίδιο επώδυνα όπως παλιά. Από τα τηλέφωνα για τα χρόνια πολλά στον πατέρα και το σόι του, τη γιαγιά που πήρε να μας ακούσει και έκλαιγε στο τηλέφωνο γιατί της λείπουμε (διότι έχει καταφέρει με δική της υπαιτιότητα να μαλώσει με τις 2 από τις 3 κόρες της και άρα δεν είχε θέση στο τραπέζι), τις 2 άλλες κόρες που κατά τη διάρκεια του φαγητού ξέσπασαν σε κλάμματα για τον ίδιο λόγο και συνοδεύτηκαν σε αυτά από τη νονά μου η οποία επίσης αντιμετωπίζει οικογενειακά προβλήματα και δε μιλάει με τη δική της αδελφή, ενώ τα παιδιά της ήταν με τον πατέρα τους και τις έλειπαν...

Κι εγώ από μια μεριά να παρακολουθώ για άλλη μια φορά να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου μια διεστραμμένη εκδοχή του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού κι ένα θέατρο παραλόγου κατά τη διάρκεια του οποίου για εξακοσιοστή φορά οι πρωταγωνιστές θυμήθηκαν και μοιράστηκαν μαζί μας τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες τους, τα παράπονα και τις πίκρες τους, τα τραύματα και τις αγωνίες τους...

Ναι τελικά δε μου αρέσουν οι γιορτές.  Κυρίως εξαιτίας των οικογενειακών/κοινωνικών υποχρεώσεων. Απλά επειδή είνα γιορτινές μέρες και έτσι πρέπει. Γιατί ουσιαστικά ενώ η πρόθεση είναι να καλύψεις τα συναισθηματικά κενά σου μαζεύοντας γύρω τους δικούς σου ανθρώπους, αυτές οι συνάξεις το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι ουσιαστικά να φέρουν σε πρώτο πλάνο και σε όλο τους το μεγαλείο τις ηχηρές απουσίες που σε πληγώνουν και που μέσα στη ρουτίνα και την καθημερινότητα έχεις καταφέρει να αγνοείς και να τους δώσουν την δύναμη και την ευκαιρία να σε καταποντίσουν ψυχικά.

Γι αυτό και ενώ μου αρέσει η πόλη στολισμένη, δε θέλω να στολίζω το χώρο μου και δε με νοιάζει αν η κορδέλα στο δέντρο θα είναι κόκκινη ή χρυσή. Είναι θέμα του τί συμβολίζουν τα χριστούγεννα και οι γιορτές για τον καθένα μας, και για μένα καλώς ή κακώς έχουν πάρει με τον καιρό αρνητικές αποχρώσεις. 

Γι αυτό και θέλω να περνάω τις γιορτές μόνη μου. Γιατί ενώ ξέρω ότι την μελαγχολία τέτοιες μέρες δεν την γλυτώνω, τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση είναι ελεγχόμενη και μπορώ να την κατευθύνω εκεί που εγώ επιλέγω. Κι αν τύχει και συγκινηθώ, μπορώ να το αποδώσω στα λόγια του τραγουδιού που ακούω και να μη χρειαστεί να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν.

Αν ο Νοέμβριος μουσικά -για μένα- γύριζε γύρω από το soundtrack του Big Fish, ξέρω ήδη τί θα ακούω μανιωδώς τον επόμενο μήνα (και όχι μόνο).

Πάει πολύ καιρός από την τελευταία φορά που άκουσα ολόκληρο δίσκο χωρίς να βιαστώ ή να χρειαστεί να περάσω στα γρήγορα μερικά κομμάτια. Είχα ξανακούσει για τους Madrugada αλλά δεν είχε τύχει να ασχοληθώ μαζί τους (ντροπή μου, το ξέρω).  Μια αφίσα κρεμασμένη στο διάδρομο των γραφείων έγινε η αφορμή για την γνωριμία. Ήδη από τον πρώτο δίσκο τους εντυπωσιάστηκα. Και έμεινα έκπληκτη όταν άκουσα και τις υπόλοιπες δουλειές τους.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιά κομμάτια προτιμώ. Απλά βάζω τους δίσκους να παίζουν στο repeat και ταξιδεύω.

Μετά από 5 βδομάδες δουλειάς την Τρίτη που μας πέρασε κατάφερα επιτέλους να πάρω το πρώτο μου ρεπό. Ξύπνησα κατά τις 8.30, χουζούρεψα το καθιερωμένο (και αδιαπραγμάτευτο 30λεπτο) ντύθηκα και πήγα να πάρω την τσάντα μου για να φύγω όταν συνειδητοποίησα ότι σήμερα όχι δεν έχω ρεπό τυπικά αλλά όντως δεν έχει προκύψει τίποτα έκτακτο και μπορώ να μείνω σπίτι.

Επιτέλους σκέφτηκα. Αλλά γρήγορα, τον αρχικό ενθουσιασμό διαδέχτηκε ένα σύμπλεγμα ιδιώμορφων συναισθημάτων. Οκ... έχω ρεπό σήμερα. Και;  Τί θα κάνω δηλαδή όλη μέρα; Ένιωθα ότι μου έλειπε το γραφείο και ο χώρος εργασίας, οι συνάδελφοι και οι πελάτες και όλος ο πανικός και η ένταση.  

Στο σπίτι τα πράγματα ήταν υπερβολικά ήρεμα. Και άδεια. Πρώτη σκέψη: Χμ... μπορείς να εκμεταλλευτείς το χρόνο σου και να αρχίσεις την επανάληψη των γαλλικών σου. Ή να ασχοληθείς επιτέλους με εκείνο το ρημάδι το πανεπιστήμιο και το μάθημα που έχεις ήδη προπληρώσει από τον Ιούλιο. Ή έστω να κάτσεις να διαβάσεις λίγο καμιά εφημερίδα ή κάνα πολιτιστικό ένθετο. Μπα....

Δεύτερη σκέψη: Να βρω κάποιον φίλο να πάμε για καφέ. Ναι... ένας καφές με καλή παρεούλα είναι ό,τι χρειάζεται. Όλο αυτό το διάστημα έχω χάσει την επαφή με τους περισσότερους οπότε σήμερα είναι τέλεια ευκαιρία. Παίρνω το κινητό στα χέρια να στείλω μήνυμα όταν διαπιστώνω ότι... είναι Τρίτη πρωί και ο υπόλοιπος κόσμος δουλεύει... Ξενέρωμα...

Τελικά, μιας και το σπίτι δε με κράταγε, κατέληξα να κάνω έρευνα αγοράς για χριστουγεννιάτικα δέντρα στο Μαρούσι και στην ανθαγορά των Άνω Πατησίων. Βλέπεις φέτος το κατάστημα θα βάλει δέντρο και αυτό είναι δική μου ευθύνη. Κάτι που αν και μου αρέσει με τρομάζει λίγο δεδομένου ότι κάθε χρονιά όποτε πήγαινα να βοηθήσω στο στόλισμα του δέντρου τα άκουγα από τη μαμά μου γιατί λέει τα στολίδια τα έβαζα όπως να'ναι, χωρίς πλάνο και με πλήρη απουσία αισθητικής... Συνεπώς, όσο να'ναι ανησυχώ λίγο για το αποτέλεσμα των επιλογών μου.

Πάντως κατάφερα να βγω και για καφέ, έστω κι αν ήταν το απόγευμα-βραδάκι. Και το απόλαυσα ιδιαιτέρως. Τόσο που κανόνισα και ποτάκι για την επόμενη μέρα, καπάκι μετά την δουλειά.

Γενικά αυτή η βδομάδα που πέρασε ήταν ιδιαιτέρως κοινωνική για τα δεδομένα των τελευταίων μηνών. Καφές την Τρίτη, ποτό την Τετάρτη, δεύτερο ποτό το Σάββατο. Βέβαια σήμερα Κυριακή σέρνομαι.

Κατά τα άλλα πλέον η ζωή μου εξελίσσεται στους ρυθμούς της δουλειάς. Και είναι πολύ έντονοι αυτοί οι ρυθμοί. Χαλαρά 10-12 ώρες τις καθημερινές, 4-5 στα ρεπό και οι 2 μέρες άδειας που είχα ανακλήθηκαν λόγω επίσκεψης του Γενικού από τη Γαλλία. Να πηγαίνεις στη δουλειά με ένα πλάνο 8 πραγμάτων, να σκάνε θέματα από το πουθενά και πάντα στο τέλος της μέρας να μένουν ένα κάρο εκκρεμότητες. Αλλά δε γκρινιάζω.

Θες ο ενθουσιασμός του να είσαι καινούργια σε μια θέση και σε μια εταιρεία, θες το πολύ καλό κλίμα που επικρατεί με τους συναδέλφους, πηγαίνω στη δουλειά με τρελή όρεξη. Αισθάνομαι ότι έχω ενσωματωθεί πλήρως στην ομάδα μου, και δε με στεναχωρούν καθόλου ούτε οι πολλές ώρες ούτε οι αναπόφευκτες εντάσεις. Μόνο ο καινούργιος Γενικός Διευθυντής Ελλάδος που έχει βαλθεί να μας αλλάξει τα φώτα μου σπάει τα νεύρα αλλά δεν είμαι η μόνη. Και κατα κάποιο τρόπο αυτές οι εντάσεις με τα κεντρικά με κρατάνε σε εγρήγορση και επιφυλακή. Τρέχω διαρκώς (έχω χάσει και 5 κιλά), πίνω πλέον καφέδες πρωί και μεσημέρι απαραιτήτως, και τσάι τα απογεύματα, τρώω (όταν προλαβαίνω) ό,τι junk food υπάρχει στο Mall (και υπάρχουν πολλά), ξαναβλέπω περίεργα όνειρα (μερικά πραγματικά θα άξιζε να τα καταγράφω) και γενικά απολαμβάνω το να είμαι ξανά στην τσίτα μετά από τόσους μήνες χαλάρωσης προσπαθώντας ταυτόχρονα να δώσω την καλύτερη εντύπωση σε συναδέλφους και ανωτέρους.

Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω κάνει και αρκετές γκάφες. Για παράδειγμα, στο πρώτο μας meeting καθυστέρησα 40 λεπτά (διότι σημείωσα λάθος ώρα και με παίρναν τηλέφωνο να δούνε πού είμαι), στο δεύτερο έχυσα το ποτήρι μου με το νερό (ευτυχώς) πάνω στα χαρτιά των άλλων (oopsss!) και στο τρίτο από τη μέση και μετά δεν παρακολούθησα τίποτα διότι προσπαθούσα να ξεπεράσω την επείγουσα ανάγκη για τουαλέτα που είχε δημιουργηθεί εξαιτίας του πρωινού καφέ (και κάτι τέτοιο είναι πιο δύσκολο από όσο φαίνεται). Επίσης κατάφερα να ρίξω ένα βαρύ έπιπλο πάνω στα δάχτυλα του ποδιού μου και να ουρλιάζω από τον πόνο για κάνα 2λεπτο αναστατώνοντας τους γύρω μου και να ρωτήσω τον γάλλο εμπορικό διευθυντή μας που συνάντησα στους διαδρόμους των γραφείων μας γιατί βρίσκεται εδώ κι αν θέλει να τον συνοδέψω στο χώρο του καταστήματος (μιας και νόμιζα ότι ήταν πελάτης που είχε χαθεί)... 

Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι όταν από τις 24 ώρες της μέρας οι 12 είναι αφιερωμένες στη δουλειά σου και οι 7 στον ύπνο (γιατί αλλιώς απλά δεν τη βγάζω τη μέρα) στις υπόλοιπες 5 ώρες που σου απομένουν δεν προλαβαίνεις να κάνεις σχεδόν τίποτα. Και σε μια Κυριακή τί να πρωτοκάνεις; Κάπως έτσι τα βιβλία που έχω πάρει μένουν αννέγιχτα στο προσκεφάλι μου, τα παιχνίδια για τον υπολογιστή έχουν σκονιστεί, οι παρέες έχουν χαθεί για άλλη μια φορά και κυρίως όταν κάποιος με ρωτήσει "τί νέα;" αν εξαιρέσω το κομμάτι της δουλειάς (που τα νέα αλλάζουν με υλλιγιώδεις ρυθμούς) δεν έχω να πω τίποτα. Οι ισορροπίες έχουν ανατραπεί αρκετά βίαια δυσαρεστώντας πολλούς -ανάμεσά τους και μένα όταν ηρεμώ και συνειδητοποιώ κάποια πράγματα - αλλά δεν είναι κάτι που ελέγχεται από μένα. Τουλάχιστον όχι σε αυτή τη φάση. 

Τέλος υπάρχει κι ένα παράδοξο... Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πώς γίνεται όταν έπαιρνα χαρτζιλίκι ο μήνας να έβγαινε και τώρα που έχω μισθό (σαφώς κατα πολύ μεγαλύτερο από το χαρτζιλίκι εκείνο) να έχω μείνει με 40 ευρώ και μια πιστωτική καταχρεωμένη;;;;  

 Υ.Γ. Στο ντουλάπι του γραφείου μου την πρώτη μέρα ανακάλυψα μια μικρή κάβα... Βότκες και τεκίλες κυρίως.. και παραξενεύτηκα. Αλλά νομίζω ότι αρχίζω να καταλαβαίνω για ποιό λόγο βρίσκονται εκεί... ;-)

Υ.Γ. 2: Αν έπρεπε να διαλέξω κάποια μουσική επένδυση για αυτό το μήνα, τότε αυτό θα ήταν σαφώς το soundtrack του Big Fish... το οποίο για πολλούς λόγους έχει "σημαδέψει" αυτή την περίοδο για μένα.

Συμπληρώθηκαν κιόλας 20 μέρες.

Είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσω. Σαν χτες μου φαίνεται όταν γύρισα. Κι όμως το καλοκαίρι πέρασε μονορούφι. Μια βδομάδα συγύρισμα, ένας μήνας ύπνου, δυο βδομάδες θάλασσας (μετά από 3 χρόνια παρακαλώ), φίλοι, βόλτες, προσαρμογή στο νέο (παλιό) περιβάλλον και στις νέες καταστάσεις. Και ύστερα ο Σεπτέμβριος.

Αγαπημένη εποχή το φθινόπωρο. Ζεστός καφές, μουσική χωρίς λόγια -για να ταξιδέψες αβίαστα εκεί που εσύ θες- και τα χειρόγραφα του Αναγωστάκη. Έτσι, απλά γιατί ο τίτλος τους είναι φθινοπωρινός.

Και μαζί με το όνειρο δειλά δειλά η επαναφορά στην πραγματικότητα. Πρέπει να δω τί θα κάνω. Επαγγελματικά σε πρώτη φάση. Γιατί αυτό είναι το πιο απλό και το πρέπον, το ζητούμενο και αυτό που απαιτείται. Πάσο.

Βροχή και αναζήτηση εργασίας μέσω διαδικτύου. Και οι μνήμες του Λονδίνου να ξυπνούν. Και μαζί τους να έρχεται κι η απαραίτητη -αναμενόμενη και κατα κάποιο τρόπο βεβιασμένη- νοσταλγία. Για τις βόλτες δίπλα στον Τάμεση, την αίσθηση ελευθερίας, κι εκείνα τα κόκκινα διπλά λεωφορεία. Γιατί να μην έχει κι η Αθήνα ένα ποτάμι;

Επιστροφή στην πραγματικότητα είπαμε. Και συγκεκριμένα στο φοιτητικό μου δωμάτιο. Πριν 5 χρόνια μετακομίσαμε με τη μητέρα μου στο Μαρούσι. Αν και το σπίτι μου αρέσει περισσότερο, ακόμα και τώρα η γειτονιά αυτή μου φαίνεται περίεργη. Φιλόξενη κι απόμακρη ταυτόχρονα. Λείπουν οι δρόμοι στους οποίους μεγάλωσα. Το στενό που χωρίζαμε με τον Γ. κάθε μεσημέρι όταν γυρνάγαμε από το σχολείο, οι βατομουριές από τις οποίες τρώγαμε με την Α. και το άδειο κτήμα στο παραπάνω τετράγωνο όπου είχα θάψει στο κρεβάτι μιας κούκλας εκείνο το νεκρό σπουργιτάκι. Και φυσικά το μισογκρεμισμένο σπιτάκι στο δέντρο. Εκείνο στο οποίο είχαμε βρει με τον Χ και την Μ την κλεμμένη βαλίτσα ενός καπετάνιου ένα απόγευμα και γίναμε για λίγο ήρωες. Όπως στα παραμύθια. Κι ήρθε ο καπετάνιος με τη στολή του και μας κέρασε τούρτα παγωτό.

Το δωμάτιο μου.. Το τρίτο κατα σειρά. Το πρώτο στο Χαλάνδρι, αλλά δεν το θυμάμαι. Ήμουν 4 όταν φύγαμε και ως γνωστόν η μνήμη μου είναι πολύ αδύνατη. Έχει αλλάξει αρκετά είναι η αλήθεια, αλλά υπάρχει μια μόνιμη σταθερά. Το κρεβάτι μου. Μια κουκέτα για την ακρίβεια, που την έχω από όταν ήμουν 2. Όλη μου τη ζωή σχεδόν την ξέρει αυτό το κρεβάτι. Και τα όνειρά μου επίσης.

Απέναντι του το πιάνο της γιαγιάς. Κληρονομιά από τη δική της μαμά. Ένα Zimmerman του 1906. Ποιός ξέρει τί να έχει δει κι αυτό το πιάνο; Μαύρο σα νεκροφόρα, αταίριαστο με τον υπόλοιπο χώρο. Εκτός ίσως από τον μετρονόμο του παππού. Μικρασιάτηςο παππούς. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Χαμηλών τόνων, μόνιμα θλιμμένος και λιγομίλητος. Χώρισε με τα αδέλφια του όταν ήρθαν στην Ελλάδα, κατέληξε να ζει σε μια παράγκα 1χ2 δίπλα σε ένα νεκτροταφείο στη Σύρο.  Όταν γεννήθηκα φύτεψε για χάρη μου μια συκιά. Μικρή με έβγαζε βόλτα με το καρότσι, μου έφτιαχνε χαρταετούς και μου έκανε τον τροχονόμο στη βεράντα όταν καβαλούσα το πρώτο ποδηλατάκι μου. Τελευταία του επιθυμία να επιστρέψει στη Σύρο πρωτού πεθάνει. Δεν του κάναμε το χατήρι. Αυτός ο παππούς λοιπόν κάποια στιγμή στη ζωή του έπαιζε βιολί. Κι είχε κι έναν μετρονόμο. Τον οποίο έχω τώρα εγώ πάνω από το πιάνο της άλλης γιαγιάς. Και το βιολί του; Ξεχαρβαλομένο, σε κάποια αποθήκη. Χρόνια τώρα κυνηγάω τη μάνα μου να πάμε να μας το φτιάξουν. Έτσι, τιμής ένεκεν.

Αρκετά με τις αναπολήσεις. Επιστροφή στο παρόν είπαμε. Σύνταξη βιογραφικού και συνοδευτικών επιστολών. Εθελοντική εργασία. Μη ρωτάς γιατί. Αναζήτηση αγγελιών. Πρώτη συνέντευξη. Δεύτερη. Τί θα πει πώς με φαντάζομαι σε 10 χρόνια;

Πριν 2 χρόνια έφυγα και είχα μια α ιδέα για τον εαυτό μου. Και χ όνειρα. Πριν 3 μήνες επέστρεψα, με μια κ ιδέα για τον εαυτό μου και όνειρα αλλωτριομένα. Οι γύρω μου λένε ότι ωριμάζω. Στο μυαλό μου όμως η λέξη αυτή ηχεί το ίδιο άσχημα με το συνθηκολογώ/συμβιβάζομαι. Ένα φρούτο ωριμάζει όταν είναι έτοιμο για κατανάλωση. Κι οι άνθρωποι; Πότε είναι έτοιμοι για "κατανάλωση" από την κοινωνία και τους "συνανθρώπους" τους; Μήπως τελικά ωριμάζω δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από "αναγκάζομαι να προσαρμόσω τα θέλω μου στον κοινωνικό μου περίγυρω και τις απαιτήσεις του"; Από πολύ νωρίς ακούω ότι δε μπορώ να τα έχω όλα. Κι ότι θα πρέπει επιτέλους να κατέβω από τα σύννεφα και από τον περίεργο κόσμο μου στην πραγματικότητα. Τί θα γίνοταν όμως αν τελικά μπορούσαμε να τα έχουμε όλα; Και γιατί να πρέπει να κατέβω εγώ και να μην ανέβουν οι άλλοι στον δικό μου κόσμο;

Φαντάζομαι δεν περίμενες να ακούσεις κάτι τέτοιο. Εννοείς επαγγελματικά. Πώς με φαντάζομαι σε 10 χρόνια επαγγελματικά. Δεν έχω ιδέα. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είναι τόσο σημαντική αυτή η απάντηση. Αλλά θα σου πω αυτό που θες να ακούσεις. Γιατί έχω ωριμάσει.

Βλέπεις... τώρα πια το σπιτάκι στο δέντρο έχει γκρεμιστεί από μια γιαγιά που την ενοχλούσαν τα παιδιά, το ξεκούρδιστο πιάνο έχει σωπάσει μιας και η εγγονή παράτησε το ωδείο, το βιολί παραμένει σπασμένο κι η συκιά μου έχει μαραθεί γιατί ο παππούς πέθανε.

Κι εγώ;

Εγώ πριν 20 μέρες ξεκίνησα δουλειά και πρόσφατα έκλεισα τα 25. Είμαι καλά, και αισθάνομαι τυχερή για πολλούς λόγους. Αλλά ακόμα βρίσκω καταφύγιο/διέξοδο στο παιδικό κρεβάτι μου και σε ό,τι αυτό συμβολίζει.