Από τότε που ξεκίνησα να συζητώ το ενδεχόμενο να επιστρέψω στην Αθήνα οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί με ρώταγαν αν σκοπεύω να μείνω μόνη μου ή μαζί με την μητέρα μου. Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Η μητέρα μου είναι σε γενικές γραμμές αρκετά διακριτικός άνθρωπος και επιπλέον πίστευα ότι τα 2 χρόνια στο εξωτερικό θα μου εξασφάλιζαν μια ελευθερία κινήσεων την οποία φυσικά δεν είχα τα προηγούμενα χρόνια του πανεπιστημίου.

Κι όντως για 6 ολόκληρους μήνες δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στην συγκατοίκησή μας. Ακόμα κι όταν ξεκίνησα δουλειά πίστευα ότι θα με βόλευε καλύτερα να μένω με τη μητέρα μου, για λόγους καθαρά οικονομικούς, έτσι ώστε να μπορώ να ξοδεύω το μισθό μου σε όλα τα μικροπράγματα που από καιρό έχω βάλει στο μάτι... Κι ακόμα το πιστεύω ότι ίσως αυτή να είναι η καλύτερη τακτική για την ώρα.

Όμως το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Και τα όρια ελευθερίας-αδιαφορίας φαίνεται ότι είναι λιγότερο ξεκάθαρα από όσο νόμιζα ή θα με βόλευε. Έτσι χρειάστηκε μόλις μια κουβέντα κι ένα τηλεφώνημα για να ανατραπεί το σκηνικό και να αρχίσω να αισθάνομαι ότι ασφυκτιώ. 

Αναγνωρίζω ότι μάλλον αντιδρώ υπερβολικά. Και κατανοώ ότι από τη στιγμή που μένεις μαζί με κάποιον άλλο, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπάρχει. Αλλά δηλώνω αδυναμία. Θέλω όταν γυρίζω σπίτι να κατεβάζω ρολά και να ασχολούμαι μόνο με τον εαυτό μου. Εγωιστικό; Το δέχομαι. Αλλά αυτό έχω ανάγκη.

Επιπλέον με έχει κουράσει η γκρίνια του "γιατί δε συμμαζεύεις το δωμάτιό σου;", "και ποιά είναι η συνεισφορά σου σε αυτό το σπίτι;", το παράπονο "συμπεριφέρεσαι σα να είμαι αόρατη", "δε σε βλέπω καθόλου", "μα κάτσε λίγο να μιλήσουμε" και το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται με ερωτήσεις του στυλ "και τί ώρα θα γυρίσεις απόψε;", "πού θα πας και με ποιούς;", "τί έφαγες σήμερα;", "δουλεύεις πολύ", "είναι αργά, πέσε για ύπνο"...

Δεν ξέρω αν περνάω μια ακόμα κρίση, λόγω γιορτών και τέλος του χρόνου. Δεν ξέρω αν απλά με έχει κουράσει όλη η κοινωνικοποίηση των τελευταίων μηνών που προέκυψε από τη δουλειά και όλο αυτό είναι μια αντίδραση στο ότι πρέπει όλη μέρα να είμαι με ένα χαμόγελο και να έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο. Ή αν πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Πάντως μετά από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα αναγνωρίζω στον εαυτό μου και πάλι τα πρώτα σοβαρά σημάδια κούρασης, ανάγκης για απομόνωση και τάσης φυγής. 

Θα δείξει.. Ίσως μέσα στο 2009 να πρέπει να κάνω το επόμενο βήμα...  παρόλου που δεν είμαι καθόλου σε φάση τόσο ριζικών αλλαγών.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς έπαψαν να μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία οι γιορτές μου βγάζουν ανάμεικτα συναισθήματα. 

Όσο κι αν οι γιορτές που πλησιάζουν μου δημιουργούν μια ανεξήγητη ανυπομονησία κι έναν ενθουσιασμό, αυτές καθαυτές τις ημέρες των γιορτών και συγκεκριμένα παραμονή κι ανήμερα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς βυθίζομαι σε μια βαθιά μελαγχολία, παραίτηση και μιζέρια. 

Έτσι και φέτος. Όλος ο Δεκέμβριος πέρασε με μένα σε μια επιφανειακά καλή διάθεση να χαζομουρμουράω χριστουγεννιάτικα τραγούδια και να παριστάνω στη δουλειά το ξωτικό φορώντας χριστουγεννιάτικο σκουφάκι σε μια προσπάθεια να ελαφρύνω το ιδιαιτέρως βαρύ κλίμα που επικρατεί λόγω εσωτερικών αλλαγών και άπιαστων στόχων.

Την παραμονή όμως ξύπνησα με μια ασυνήθιστα περίεργη διάθεση. Περπατούσα και σκεφτόμουνα ότι τελικά βαθιά μέσα μου σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα. Από το προηγούμενο βράδυ είχα ψιλιαστεί την αλλαγή και είχα ακυρώσει τη συμμετοχή μου σε ένα τραπέζι κι έτσι η παραμονή των Χριστουγέννων με βρήκε σπίτι, μόνη μου, αρχικά να παίζω Wow και στη συνέχεια να συνομιλώ με τον εαυτό μου πίνωντας τεκίλα μαζί με πορτοκάλι, συνοδευόμενη από τη μουσική και τους στίχους των Madrugada, Nick Cave, Leonard Cohen και Tony Joe White. Κατά τη γνώμη μου ιδανική βραδιά. Και είχα πραγματικά ανάγκη να απομονωθώ λιγάκι. 

Το πρόβλημα είναι ότι ανήμερα Χριστούγεννα είχαμε οικογενειακό τραπέζι. Κατά τη διάρκεια του οποίου θυμήθηκα για ποιό λόγο -μάλλον- σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα και γενικά τις γιορτές. Γιατί είναι μέρες παραδοσιακά οικογενειακές. Και θυμίζουν έντονα την απουσία οικογένειας στο δικό μου περιβάλλον ή -αν αυτό ακούγεται βαρύ και άδικο για κάποιους- τις βαθιές δομικές δυσλειτουργίες της.

Δυο χρόνια στην Αγγλία είχα ξεχάσει πόσο άβολες είναι αυτές οι μέρες. Η απόσταση βλέπεις απαλύνει τις αντιθέσεις και σου αφήνει περιθώρια να εθελοτυφλείς/αγνοείς καταστάσεις και πρόσωπα.

Ωστόσο εδώ, φέτος, όλα ήταν το ίδιο επώδυνα όπως παλιά. Από τα τηλέφωνα για τα χρόνια πολλά στον πατέρα και το σόι του, τη γιαγιά που πήρε να μας ακούσει και έκλαιγε στο τηλέφωνο γιατί της λείπουμε (διότι έχει καταφέρει με δική της υπαιτιότητα να μαλώσει με τις 2 από τις 3 κόρες της και άρα δεν είχε θέση στο τραπέζι), τις 2 άλλες κόρες που κατά τη διάρκεια του φαγητού ξέσπασαν σε κλάμματα για τον ίδιο λόγο και συνοδεύτηκαν σε αυτά από τη νονά μου η οποία επίσης αντιμετωπίζει οικογενειακά προβλήματα και δε μιλάει με τη δική της αδελφή, ενώ τα παιδιά της ήταν με τον πατέρα τους και τις έλειπαν...

Κι εγώ από μια μεριά να παρακολουθώ για άλλη μια φορά να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου μια διεστραμμένη εκδοχή του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού κι ένα θέατρο παραλόγου κατά τη διάρκεια του οποίου για εξακοσιοστή φορά οι πρωταγωνιστές θυμήθηκαν και μοιράστηκαν μαζί μας τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες τους, τα παράπονα και τις πίκρες τους, τα τραύματα και τις αγωνίες τους...

Ναι τελικά δε μου αρέσουν οι γιορτές.  Κυρίως εξαιτίας των οικογενειακών/κοινωνικών υποχρεώσεων. Απλά επειδή είνα γιορτινές μέρες και έτσι πρέπει. Γιατί ουσιαστικά ενώ η πρόθεση είναι να καλύψεις τα συναισθηματικά κενά σου μαζεύοντας γύρω τους δικούς σου ανθρώπους, αυτές οι συνάξεις το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι ουσιαστικά να φέρουν σε πρώτο πλάνο και σε όλο τους το μεγαλείο τις ηχηρές απουσίες που σε πληγώνουν και που μέσα στη ρουτίνα και την καθημερινότητα έχεις καταφέρει να αγνοείς και να τους δώσουν την δύναμη και την ευκαιρία να σε καταποντίσουν ψυχικά.

Γι αυτό και ενώ μου αρέσει η πόλη στολισμένη, δε θέλω να στολίζω το χώρο μου και δε με νοιάζει αν η κορδέλα στο δέντρο θα είναι κόκκινη ή χρυσή. Είναι θέμα του τί συμβολίζουν τα χριστούγεννα και οι γιορτές για τον καθένα μας, και για μένα καλώς ή κακώς έχουν πάρει με τον καιρό αρνητικές αποχρώσεις. 

Γι αυτό και θέλω να περνάω τις γιορτές μόνη μου. Γιατί ενώ ξέρω ότι την μελαγχολία τέτοιες μέρες δεν την γλυτώνω, τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση είναι ελεγχόμενη και μπορώ να την κατευθύνω εκεί που εγώ επιλέγω. Κι αν τύχει και συγκινηθώ, μπορώ να το αποδώσω στα λόγια του τραγουδιού που ακούω και να μη χρειαστεί να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν.

Αν ο Νοέμβριος μουσικά -για μένα- γύριζε γύρω από το soundtrack του Big Fish, ξέρω ήδη τί θα ακούω μανιωδώς τον επόμενο μήνα (και όχι μόνο).

Πάει πολύ καιρός από την τελευταία φορά που άκουσα ολόκληρο δίσκο χωρίς να βιαστώ ή να χρειαστεί να περάσω στα γρήγορα μερικά κομμάτια. Είχα ξανακούσει για τους Madrugada αλλά δεν είχε τύχει να ασχοληθώ μαζί τους (ντροπή μου, το ξέρω).  Μια αφίσα κρεμασμένη στο διάδρομο των γραφείων έγινε η αφορμή για την γνωριμία. Ήδη από τον πρώτο δίσκο τους εντυπωσιάστηκα. Και έμεινα έκπληκτη όταν άκουσα και τις υπόλοιπες δουλειές τους.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιά κομμάτια προτιμώ. Απλά βάζω τους δίσκους να παίζουν στο repeat και ταξιδεύω.