Ο Έλληνας ζεί για να τραγουδάει.Η μουσική κυλά στις φλέβες του,είναι ο κήπος της ψυχής του,ο ουρανός της καρδιάς του.Αλήθεια,πόσες φορές έχουμε κατατάξει τραγούδια στο πάνθεον της ψυχικής μας έκφρασης,τραγούδια που μας συγκινούν,που μας κάνουν να αγαπάμε,να κλαίμε,να γελάμε,να αναπολούμε,ακόμα και να κλαίμε ή να μισούμε?Εξάλλου,τα τραγούδια υπάρχουν για να εξιστορούν τα συναισθήματά μας,να μεταλαμπαδεύουν το λυρισμό.Λέμε ότι κάποια τραγούδια αποτελούν σταθμό στο εκάστοτε μουσικό είδος,στη μουσική κατηγορία.Και είναι γεγονός.Γιατί οι Έλληνες, ειδικοί και μή,έχουν κατατάξει ως το μουσικά εθνικό τους ύμνο τη ''Συννεφιασμένη Κυριακή'' του Βασίλη Τσιτσάνη?Είναι γιατί το τραγούδι αυτό αντικατοπτρίζει την Ελλάδα του πόνου,αλλά και της ελπίδας?Είναι γιατί το τραγούδι περιγράφει με γλαφυρότητα αλλά και με ρεαλισμό μια ολόκληρη εποχή?Ή γιατί απλά εξωτερικεύει τα φύλλα της καρδιάς?’λλοι θα υποστηρίξουν ότι η περίφημη ''Φραγκοσυριανή'' του Μάρκου Βαμβακάρη,με τις αναρίθμητες επανεκτελέσεις,είναι το πιο διάσημο χασάπικο στην ιστορία και ο μουσικό εθνικός ύμνος.Γιατί?Επειδή περιγράφει όσο κανένα άλλο τραγούδι τον έρωτα και την αγάπη,που όμως είναι κρυφά και ανώνυμα?Είναι γιατί υπογραμμίζει το αίσθημα της αγάπης χωρίς όρια?Ίσως.Μιά άλλη περίπτωση κατάταξης στη κορυφή της μουσικής έκφρασης,είναι η ''’πονη ζωή'' που ερμήνευσε απαράμιλλα ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.Επειδή περιγράφει το πόνο και τις δυσκολίες της ζωής, συνυφασμένα όμως με την ελπίδα για το αύριο?Γιατί αναδεικνύει τον άνθρωπο ως ον που δεν παύει να αγωνίζεται για μια καλύτερη ζωή,μέσα από την ομίχλη της αμφιβολίας?Είναι πιθανό.Ωστόσο,η συνταρακτική ''Δραπετσώνα'' του Μίκη Θεοδωράκη, περιγράφει τις ίδιες καταστάσεις της φτώχειας και της οδύνης,που όμως φωτίζεται από τα αισθήματα αγάπης.Σαν να λες ''Θα το περάσουμε μαζί''.Ακόμα,το υπέροχο τραγούδι του Μάνου Λοίζου ''Αχ χελιδόνι μου'' καταδεικνύει μια ολόκληρη δύσκολη χρονική περίοδο,τη περίοδο της δικτατορίας,που παρουσιάζει το χελιδόνι σαν να θέλει να πετάξει στον ουρανό της ελπίδας,πάνω από τα γκρίζα σύννεφα της υποταγής.Ο ’κης Πάνου με τη ''ζωή μου όλη'' που με τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη φωλιάζει στη καρδιά μας, εκφράζει τον πόνο και την απελπισία της ανθρώπινης ψυχής με μοναδικά ρεαλιστικό τρόπο.Αν περάσουμε στη πλευρά της ελληνικής ροκ,το τραγούδι-διαμαρτυρία του Νικόλα ’σιμου ''Μπαγάσας'' εκφράζει τον πόνο και την απογοήτευση του ανθρώπου στην κορύφωση του προσωπικού του δράματος.

Πόσα και πόσα τραγούδια αποτελούν σταθμό στην ψυχή και την έκφρασή της.Γιατί ο λόγος που υπάρχουν τα τραγούδια είναι να μας κάνουν να ζούμε τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της.Στο γέλιο και το κλάμα.Στην ελπίδα και την απελπισία.Πάντα να ζούμε το γέλιο και να παλεύουμε στο σκοτάδι.Να παλεύουμε για μια ηλιαχτίδα φωτός.