Νομίζω ήταν Μάρτης. Καθόμουν σ' ένα παράθυρο. Πέρασε και μου ΄γνεψε. Με μάγεψε. Ενέδωσα.

Τον συναντούσα καθημερινά. Είχαμε ατελείωτες κουβέντες, για τα πάντα. Περνούσαμε ώρες μαζί. Πίστευε πως ήταν παράξενος. Και ποιος δεν είναι; Γελούσα μαζί του. Μ' έκανε να νιώθω όμορφα. Αυτό έκανα κι εγώ γι' αυτόν... είπε.

Ήμουν πολύ "κλειστή". Το κατάλαβε και το πάλεψε. Ακόμα και όταν τον αγνοούσα. Με πήρε με το μέρος του και κατάφερε σιγά σιγά να σπάσει τοίχους. Μεγάλη υπόθεση! ’ρχισα να ρίχνω εμπόδια, τοίχους... ότι έβρισκα μπροστά μου. Κι όταν αφέθηκα... ήταν η στιγμή που είχε κερδίσει πια το στοίχημα. Ή έτσι υποπτεύομαι ενάμιση χρόνο μετά. Ή μήπως αυτό με αφήνει να νομίζω;

Μου είπε όμορφα λόγια. Λόγια...

Υποτίθεται ότι είμαστε φίλοι... μα υπάρχει πάθος. Ίσως κι έρωτας. Ή ενθουσιασμός; Υπάρχουν και πολλά εμπόδια.

 P.S. "Σ' έχω ανάγκη σαν παιδί / Μη μ' αφήσεις να γυρίσω εκεί/ Στον εαυτό μου, στη σιωπή / Κρύα θάλασσα έρημο νησί..."