Από  μια βόλτα που έκανα στα blogs, ομολογώ ότι ο  Νοέμβρης μάλλον έπεσε βαρύς.

Διαβάζω εξομολογήσεις βαθιές, καλέσματα, στίχους τραγουδιών που σε κάνουν και ανατριχιάζεις από το συναίσθημα που εκπέμπουν, και γενικά μια μελαγχολία και μια προσμονή.

Ίσως φταίει ο καιρός που σε επιστρέφει σπίτι  μετά από μια μακρά περίοδο  εξωστρέφειας. Τότε βλέπεις τη μοναξιά κατάματα και υποχρεούσαι να την αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο αν δε θες να σε υποβάλει και να σε καταπιεί.

Τα πράγματα ενδεχομένως είναι δύσκολα, αλλά και ίσως πιο γοητευτικά από ποτέ.

Ο κρύος καιρός, το ήσυχο δωμάτιο, οι αναμνήσεις από άλλους χειμώνες μεγαλώνουν τις ανάγκες μας καταστρέφοντας τη λογική που είναι ανήμπορη να κατευνάσει αυτόν τον καταιγισμό συναισθημάτων.

Χρειάζεται αυτή η  ψυχοθεραπεία. Το δάκρυ δίπλα σε παλιές φωτογραφίες, η μουσική που κλαίει προσπαθώντας να σε σώσει και να κουβαλήσει εκείνη  όλες τις αναμνήσεις, τα ερωτηματικά, τις ενοχές που σε μαστιγώνουν τα βράδια της θλίψης.

Όταν λήξει η αναμόχλευση των συναισθημάτων και αυτή η εσωτερική διεργασία που μοιάζει σα μια προσωπική ιεροτελεστία, το άδοξο τέλος διαφαίνεται στην άκρη της διαδρομής. Τα φώτα σβήνουν κι  οι σκιές αυτών που μας συντρόφευσαν αποχώρούν.

Μα όλη αυτή η διαδικασία δεν θυμίζει ήττα. Γιατί το βράδυ το αποψινό  νίκησε η ψυχή. Το μεγαλείο της είναι απέραντο και το γεύτηκες σ’ όλο της το φάσμα καθώς ενεργοποίησες όσα  μπορεί να σου δώσει. Ν’ αγαπάει και να συγχωρεί. Κι αυτό πέτυχε.

Το επόμενο στοίχημα είναι αύριο το πρωί. Να κερδίσεις ξανά τη μέρα και τη ζωή. Να βιώσεις όλα τα συναισθήματα που δημιουργούν ένα πιο όμορφο μέλλον για σένα. Το έκανες κάποτε. Καν’ το και τώρα. Κι αν ξεγελαστείς για λίγο, δεν πειράζει.

Θα στο μαρτυρήσει η ψυχή…

Δώσε ξανά δύναμη στον εαυτό  σου. Επιστράτευσε ο,τι πιο πολύτιμο διαθέτεις και  κάλυψε το χαμένο έδαφος. Οι σκοτεινοί  χρόνοι  τελειώνουν, να σαι  έτοιμος γι’ αυτό που η  μοίρα σου επιφυλάσσει.

Ο,τι πιο όμορφο,

Ο,τι πιο μεγάλο,

Για σένα,

Για μένα,

Για όλους!