Γύρισα. Κι όλα στη θέση τους. Δεν τα ‘χει πειράξει κανείς. Η εκνευριστική συνέχεια και νομοτέλεια των πραγμάτων. Όλα μένουν εκεί που  τ’ άφησα, περιμένοντας  καρτερικά το επόμενο άγγιγμά μου μήπως κι αλλάξουν χρήση, υπόσταση ή μοίρα.

Και δεν έχουν ζωή. Αλλά λειτουργούν σαν καθρέφτης. Σα μηχανή του χρόνου που σ’ ένα πέρασμα της ματιάς μου πάνω τους, χαϊδεύοντας τα, χαράζουν όλη μου τη ζωή…

Ποια ζωή? Μα εγώ έφυγα, και τα άφησα πίσω μου. Εκεί που πήγα δεν κουβάλαγα πράγματα παρά μόνο τις αισθήσεις μου. Ίσως γιατί ήθελα να αποδράσω από τις επίκτητες ανάγκες που με φορτώνουν. Ίσως γιατί τελικά το μόνο που χρειάζομαι είναι το βλέμμα που κοιτάει μπροστά κι όχι μια βαλίτσα που με σέρνει πίσω της βαριανασαίνοντας.

Ο,τι άφησα πίσω τελικά μόνο του επέλεξε την πορεία και την τελική του καταδίκη. Δε φταίω εγώ. Μόνο του έμεινε πίσω. Και δε χρειάζεται πια. Γιατί δεν έχει ψυχή, παρά μόνο μια άθλια εμμονή, να με βασανίζει, να με περιγελάει και να μου θυμίζει συνέχεια το λόγο που το τοποθέτησα πάνω στο γραφείο, δίπλα στη βιβλιοθήκη, στην κορυφή του κρεβατιού, δεξιά της τηλεόρασης. Ένα απέραντο νεκροταφείο και στη μέση εγώ…

Το κρεβάτι μου στρωμένο. Το γραφείο μου τακτοποιημένο και τα ρούχα μου πεταμένα σε μια καρέκλα. Μικροπράγματα απλωμένα στο κομοδίνο όπως ακριβώς τα άφησα. Η τηλεόραση σκονισμένη κι ο υπολογιστής μου να αγκομαχά, σα να εκδικείται, γι’ αυτές μου τις φράσεις. Η κιθάρα μου γερμένη σα να ζηλεύει που έπαψε πια να είναι ο μοναδικός αποδέκτης παραπόνων. Θα ‘ρθει κι η σειρά της…

Και τα όνειρα μου, πεταμένα, τσαλακωμένα, παραμελημένα, πίσω απ’ την πόρτα να κρύβονται σεμνά μήπως μου θυμίσουν κάτι που προσπαθώ χρόνια να ξεχάσω. Γιατί αυτά έχουν ψυχή. Τη δική μου. Παρ’τα!

Παλεύει ο καλός με τον κακό εαυτό μου…

Ο καλός είναι ευγενικός, δε χαλάει χατίρι σε κανέναν, μιλάει σοβαρά, έχει απόψεις δυνατές, διεκδικεί και γενικώς με ξενερώνει αφάνταστα…

Ο κακός λέει ο,τι να ‘ναι όπου να ‘ναι, σκέφτεται ελάχιστα, λέει βλακείες, δυσκολεύει τη θέση του συνέχεια, πέφτει από το ένα λάθος στο άλλο, τα παρατάει χωρίς λόγο, επιστρέφει χωρίς λόγο, ξεχνάει, κοροϊδεύει,  συγκινείται, δυσανασχετεί με το καθετί…

Ο καλός μου εαυτός έχει θαυμαστές μόνο τους γονείς μου και τη θεία Μάρθα.

Ο κακός τους υπόλοιπους.

Αλλά τα πράγματα για τον κακό εαυτό μου πάνε από το κακό στο χειρότερο. Τον τελευταίο καιρό χάνει τη μια μάχη μετά την άλλη, με τον καλό να είναι έτοιμος να υψώσει τη γροθιά του νικητή.

Γιατί το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο κακός συνεχώς μικραίνει. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται οτιδήποτε απειλήσει τα κεκτημένα τους. Θωρακίζονται ψυχικά και αποφεύγουν επιρροές που ξεπερνούν τα όρια της τυπικότητας και της ταπεινότητας.

Η κάθε προσωπική υπέρβαση τους ενοχλεί. Κάθε νέο δεδομένο που προσπαθεί να εισχωρήσει στη ζωή τους το αντιμετωπίζουν με τρόμο…

Ο καλός εαυτός όμως, όπως καθετί, έχει και τη σκοτεινή του πλευρά. Ο καλός εαυτός είναι ένα καταπιεσμένο πλάσμα, παραγεμισμένο με σύνδρομα αυτιστικά, μονόχνωτο, ανυπόφορο και απροσπέλαστο στα πάθη.

Αν το πολλαπλασιάσουμε επί 10 εκατομμύρια, φτιάχνουμε την κοινωνία. Σοβαροφανής, με ανθρώπους που «σκοτώνονται» για ένα ευρώ, ανοικτόμυαλους μόνο σ’ ο,τι αφορά τους άλλους, απαιτητικούς, χωρίς χιούμορ και με συμπλέγματα αξεπέραστα, άχρωμους, άοσμους, κοινωνικά απόντες, προσωπικά ναυάγια…

Το σύστημα επιβάλλει την επικράτηση του καλού εαυτού. Εμένα ανέκαθεν όμως με συγκινούσαν περισσότερο  τα δάκρυα του ηττημένου απ’ τη γροθιά του νικητή…

Έχω κλάψει ελάχιστες φορές. Μία από αυτές ήταν το 1990, μικρό παιδί. Τελικός παγκοσμίου κυπέλλου, Δυτική Γερμανία- Αργεντινή. Ο Μαραντόνα πριν δυο βράδια «τόλμησε» να πετάξει εκτός διοργάνωσης την Ιταλία μέσα στη Νάπολι, παρά τις συστάσεις των «φίλων» του να μην προσπαθήσει πολύ για αυτή τη νίκη. Τους κέρδισε μόνος του. Και τιμωρήθηκε. Η Δ. Γερμανία σήκωσε το παγκόσμιο κύπελλο με μια αισχρή διαιτησία κατά της Αργεντινής. Δυο μήνες μετά συνέλαβαν το Μαραντόνα για χρήση κοκαΐνης και του σταμάτησαν το ποδόσφαιρο, ενώ ήταν γνωστό ότι έπινε από το 1982. Ως τότε όμως «έβγαζε» τον καλό του εαυτό και το σύστημα τον χρειαζότανε. Μόλις πρόταξε τον κακό του, απλά τιμωρήθηκε, λοιδορήθηκε και παρομοιώθηκε με το διάβολο .  

Δε συγκρίνω φυσικά τον εαυτό μου με τον ανυπέρβλητο Ντιέγκο. Αλλά όλοι  έχουμε την «καλή»  και τη «κακή» πλευρά μας…

Και για μένα, όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο «σφίγγουν τα λουριά» για τον κακό εαυτό μου…

Μάλλον θα ηττηθεί αλλά δε με νοιάζει…

Η αξία του νικημένου δίνει δόξα στον νικητή?

Θα το ήθελαν πολύ, αλλά δε νομίζω…

Κάπου τ' άκουσα,δε θυμάμαι πού, και το κράτησα γιατί μου άρεσε,

«Όταν καταλάβουμε τι σημαίνει ελπίδα, θα πάψουμε να πιστεύουμε σ’ αυτήν…»

Δε ξέρω αν έχει δίκιο. Αλλά δεν έχει σημασία. Εξάλλου τα όμορφα λόγια είναι σαν κάποιους ανθρώπους που συναντάς από το πουθενά. Αν τους γουστάρεις τους κρατάς κι ας μην ταιριάζεις μαζί τους…

Έτσι μοιάζουν οι ελπίδες. Τις δημιουργείς συχνά από το τίποτα. Κι ας η έκβαση των πραγμάτων έχει δρομολογηθεί. Σίγουρα δε χρειάζονται. Κι ίσως να προφυλασσόμασταν καλύτερα αν δεν υπήρχαν, ώστε να μη γινόμασταν έρμαια αυτών των ψευδαισθήσεων…

Είναι όμως γοητευτικές. Γιατί «παίζουν» με το μυαλό. Ισορροπούν ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Θυμίζουν κάπως τα ιστορικά μυθιστορήματα που ο,τι περιγράφουν είναι αλήθεια εκτός απ’ την αρχή τους, τη μέση και το τέλος.

Γιατί οι ελπίδες είναι προέκταση της πραγματικότητας. Όπως τα όνειρα είναι προέκταση του εαυτού μας. Τι θα κάναμε χωρίς όνειρα? Πού θα ταξιδεύαμε χωρίς ελπίδες?

Η τελική νίκη για όλους δε θ’ αργήσει. Γιατί μια συνομωσία κάπου στο υπερπέραν οδηγεί έτσι τα πράγματα ώστε να νοιώθουμε μακροπρόθεσμα όλοι δικαιωμένοι.

Αυτή η «νίκη» από το πουθενά δεν εξηγείται.

«Είναι μυστήριο» όπως θα έλεγε και ο Τζέφρι Ρας στον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ»…

Αλλά πριν το «μυστήριο» αυτό αποτέλεσμα, υπάρχουν ένα σωρό χαμένες μάχες που μέσα τους έχουμε κρύψει τόσες ελπίδες! Γι’ αυτό ίσως χρειάζονται…

Μετά από πολλές περιπλανήσεις μου και μετά από χιλιάδες ώρες σπουδής προσωπικής για την ανακάλυψη της ανθρώπινης προσωπικότητας, έβγαλα το εξής απόφθεγμα: Δε θέλω να ξέρω.

Δε θέλω να ξέρω γιατί φοβάμαι. Λιγότερο για τον εαυτό μου, περισσότερο για τους γύρω μου. Γιατί αυτοί εκφράζουν εμένα, γιατί με έφεραν εδώ που βρίσκομαι. Γιατί τους επέλεξα ή με επέλεξαν με ρίσκο. Γιατί το ρίσκο πέτυχε και συνεχίζουμε να είμαστε μαζί.

Δε θέλω να ξέρω τι θα συμβεί αύριο. Αυτή η ιστορία με τους πέντε που έφυγαν άδικα με συγκλόνισε. Έφυγαν αναίτια. Χωρίς καν ένα γελοίο πρόσχημα! Τι να πω…

Οι χαρές θα συνεχιστούν όμως σε λίγο για μας. Γιατί ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να προχωρά. Και σε αντίξοες συνθήκες. Κουβαλώντας τα προσωπικά του αμαρτήματα και της γενιάς του. Κουβαλώντας τις συντηρητικές προγονικές παρακαταθήκες που τον καταδυναστεύουν. Σέρνοντας απ’ τις φτέρνες τα δώρα της επόμενης γενιάς.

Το φορτίο είναι μεγάλο. Η ευθύνη παγκόσμια. Κάποιοι δεν αντέχουν, τα παρατάνε. Κάποιοι αλλάζουν δρόμο. Κάποιοι αργοσβήνουν  στη άκρη της στροφής. Και μεις συνεχίζουμε απτόητοι χωρίς να γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει…

Ας μην κατηγορούμε αυτούς που φεύγουν. Γιατί είναι θύματα του παραλογισμού που διέπει όλη αυτή τη διαδικασία. Όλα για τον ανταγωνισμό. Αυτό το σύννεφο που επισκιάζει κάθε ανιδιοτελή σκέψη, που καταστρέφει κάθε παρθένα λογική, που εμβολίζει κάθε συλλογική προσπάθεια.

Κάποιοι δεν αντέχουν να τον σηκώσουν. Προτιμούν απλά να αποχωρήσουν, ηθελημένα ή άθελά τους. Πιστοί στα ιδεώδη και στις αρχές τους. Γνωρίζοντας τις συνέπειες που θα υποστούν. Χάνονται πικραμένοι μα δοξασμένοι στις συνειδήσεις όσων δεν έχουν ακόμα αλλοιωθεί συναισθηματικά. Γιατί η αλήθεια τους είναι αγνή όπως η δημιουργία του κόσμου.

Φοβάμαι για κείνους που συνεχίζουν. Θέλω  να αντέξουν, πρέπει να αντέξουν. Μα το αύριο είναι σκοτεινό κι η μοίρα ανυπέρβλητη. Δεν την τιθασεύουν ούτε οι γονυκλισίες ούτε οι επικλήσεις. Δεν τη σταματά κανενός είδους γνώση, μαντεία ή προφητεία. Δεν μπορούν να την πλησιάσουν τα επιστημονικά πορίσματα.

Μόνο η αγνόησή της.

Γι’ αυτό δε θέλω να ξέρω…

Δεν υπάρχουν καλά και κακά βιβλία. Δεν υπάρχουν καν ιερά βιβλία.

Υπάρχουν μόνο καλογραμμένα και κακογραμμένα.

Δεν υπάρχουν πρόστυχες λέξεις. Δεν υπάρχουν όμορφες λέξεις.

Υπάρχουν μόνο δροσερά χείλη σαν λένε την αλήθεια.

Δεν υπάρχουν πύλες κλειδωμένες. Δεν υπάρχουν κακοτράχαλοι τόποι.

Υπάρχουν σκέψεις που δεν έχουν ειπωθεί ακόμα και μέρη απάτητα και μαγευτικά.

Δεν υπάρχουν όνειρα που σε καθοδηγούν. Δεν υπάρχουν όνειρα που σε καταδυναστεύουν.

Υπάρχει μόνο τ’ όνειρο που σε ταξιδεύει. Η ζωή.

Δεν υπάρχουν σύνορα αδιαπέραστα στο χάρτη. Δεν υπάρχουν σύνορα αδιαπέραστα στη σκέψη.

Υπάρχουν σύνορα αξεπέραστα στο βλέμμα.

Τα  Χριστούγεννα έρχονται και μαζί τους απ’ τις κινηματογραφικές αίθουσες ποσότητες αισθηματικών ταινιών, ρομαντικών κομεντί, προσπαθώντας να προλάβουν το κλίμα και ίσως- μην είμαστε συνέχεια καχύποπτοι- και να εμπνεύσουν.

Η επιτυχία τους είναι δεδομένη καθώς μας βρίσκουν σε μια φάση αναδίπλωσης που αναζητούμε την αγάπη παντού, μετά το ξεσάλωμα του καλοκαιριού.

Μ’ αρέσανε οι κριτικές που διάβασα- αν και δεν έχω δει την ταινία- για μια καινούργια που βγήκε και λέγεται ‘Paris je t’ aime’. Πρόκειται για διάφορες ιστορίες αγάπης που εξελίσσονται γύρω απ’ τα Ιλίσια Πεδία και στις όχθες του Σηκουάνα.

Μου θύμισε κάποια Χριστούγεννα, όταν είχα δει την υπέροχη ταινία ‘Love actually’, η οποία έσμιγε την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων με το χιούμορ αλλά και την πρωτογενή ανάγκη του ανθρώπου για έρωτα αληθινό.

Κι ας είναι οι περισσότερες ταινίες προϊόντα του Hollywood, κάποιες φορές- ελάχιστες- καταγράφουν την αλήθεια. Ότι δηλαδή σπάνια θα ανακαλύψεις την αγάπη εκεί που την κυνηγάς. Στα events της αμηχανίας και στις αχανείς μουσικές αρένες της αχαλίνωτης υποκρισίας. Κι αν τη βρεις, πιθανότατα θα ναι κάτι ψεύτικο, κάτι πρόσκαιρο.

Γιατί η αγάπη γεννιέται μέσα από το βλέμμα σε φωτεινά δωμάτια που οι επιθυμίες και οι ανάγκες του καθενός μας δεν μπορούν να κρυφτούν.  Γεννιέται μέσα από μικρές αλλά σπουδαίες πράξεις που αναδεικνύουν το συναίσθημα αυτό σε κάτι μεγαλειώδες.

Και αν όλοι μας, ή έστω οι περισσότεροι, έχουμε βιώσει την πρόσκαιρη έλξη που ολοκληρώνεται, μακροπρόθεσμα το αποτέλεσμα είναι μηδενικό. Γιατί εδώ μιλάμε για πράγματα που μένουν.

Γιατί το μυαλό και η καρδιά, αντίθετα με το σώμα, δεν κάνουν εκπτώσεις. Χαράσσουν μόνο ο,τι αξίζει, ο,τι κατακτήθηκε με πόνο και με μια δόση αυτοθυσίας.

Κουβαλάνε μόνο αυτά στα οποία καταθέσαμε ψυχή, αυτά στα οποία δώσαμε ζωή και αυτοδίκαια στη μνήμη μας κέρδισαν την αθανασία.

Κι απ’ τη μνήμη περνούν στη φαντασία, η οποία τους δίνει μια αλλιώτικη έκφανση, μια μαγική υπόσταση ώστε όταν χρειαστεί να ανασυρθούν, να βγουν στο προσκήνιο τις δύσκολες ώρες της εσωστρέφειας, να μας αγκαλιάσουν και να μας σώσουν.

Κάπως έτσι…

Υ.Γ.  Αν με βλέπετε tres romantique μάλλον φταίει ο Νοέμβρης ο οποίος κατά τα φαινόμενα ‘μ’ έπιασε’ κι εμένα, και οι πλανήτες μου οι οποίοι το χουνε ρίξει στο χασαποσέρβικο.  Είπαμε να είναι ανάδρομοι όχι να πάρουν τα βουνά! Μάλλον κατάλαβαν ότι είμαι ανισόρροπος και με δουλεύουνε. Θα επιληφθώ όμως του θέματος και θα απευθυνθώ άμεσα στην αστρολόγο που έχουμε εδώ γιατί αν συνεχίσω έτσι σε κανένα μήνα με βλέπω να ξαναγράφω τη ‘Λίμνη των κύκνων’ και τα ‘Τρία γουρουνάκια’…

Από  μια βόλτα που έκανα στα blogs, ομολογώ ότι ο  Νοέμβρης μάλλον έπεσε βαρύς.

Διαβάζω εξομολογήσεις βαθιές, καλέσματα, στίχους τραγουδιών που σε κάνουν και ανατριχιάζεις από το συναίσθημα που εκπέμπουν, και γενικά μια μελαγχολία και μια προσμονή.

Ίσως φταίει ο καιρός που σε επιστρέφει σπίτι  μετά από μια μακρά περίοδο  εξωστρέφειας. Τότε βλέπεις τη μοναξιά κατάματα και υποχρεούσαι να την αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο αν δε θες να σε υποβάλει και να σε καταπιεί.

Τα πράγματα ενδεχομένως είναι δύσκολα, αλλά και ίσως πιο γοητευτικά από ποτέ.

Ο κρύος καιρός, το ήσυχο δωμάτιο, οι αναμνήσεις από άλλους χειμώνες μεγαλώνουν τις ανάγκες μας καταστρέφοντας τη λογική που είναι ανήμπορη να κατευνάσει αυτόν τον καταιγισμό συναισθημάτων.

Χρειάζεται αυτή η  ψυχοθεραπεία. Το δάκρυ δίπλα σε παλιές φωτογραφίες, η μουσική που κλαίει προσπαθώντας να σε σώσει και να κουβαλήσει εκείνη  όλες τις αναμνήσεις, τα ερωτηματικά, τις ενοχές που σε μαστιγώνουν τα βράδια της θλίψης.

Όταν λήξει η αναμόχλευση των συναισθημάτων και αυτή η εσωτερική διεργασία που μοιάζει σα μια προσωπική ιεροτελεστία, το άδοξο τέλος διαφαίνεται στην άκρη της διαδρομής. Τα φώτα σβήνουν κι  οι σκιές αυτών που μας συντρόφευσαν αποχώρούν.

Μα όλη αυτή η διαδικασία δεν θυμίζει ήττα. Γιατί το βράδυ το αποψινό  νίκησε η ψυχή. Το μεγαλείο της είναι απέραντο και το γεύτηκες σ’ όλο της το φάσμα καθώς ενεργοποίησες όσα  μπορεί να σου δώσει. Ν’ αγαπάει και να συγχωρεί. Κι αυτό πέτυχε.

Το επόμενο στοίχημα είναι αύριο το πρωί. Να κερδίσεις ξανά τη μέρα και τη ζωή. Να βιώσεις όλα τα συναισθήματα που δημιουργούν ένα πιο όμορφο μέλλον για σένα. Το έκανες κάποτε. Καν’ το και τώρα. Κι αν ξεγελαστείς για λίγο, δεν πειράζει.

Θα στο μαρτυρήσει η ψυχή…

Δώσε ξανά δύναμη στον εαυτό  σου. Επιστράτευσε ο,τι πιο πολύτιμο διαθέτεις και  κάλυψε το χαμένο έδαφος. Οι σκοτεινοί  χρόνοι  τελειώνουν, να σαι  έτοιμος γι’ αυτό που η  μοίρα σου επιφυλάσσει.

Ο,τι πιο όμορφο,

Ο,τι πιο μεγάλο,

Για σένα,

Για μένα,

Για όλους!

Όλα μεταξύ τους συνδέονται με μια μαγική κλωστή, που σε κάνει να νιώθεις συχνά έρμαιο των επιλογών κάποιων ανθρώπων που ούτε ξέρεις, ούτε συνάντησες ποτέ.

Ακόμη σκέφτομαι πως όταν μιλάμε για το χαρακτήρα μας, μιλάμε περισσότερο για τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι εκάστοτε συνθήκες και τα πράγματα παρά για τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε εμείς.

Έτσι λοιπόν, γνωρίζεις ανθρώπους, προχωράς, γνωρίζεις κι άλλους και πορεύεσαι μ’ αυτούς που ταιριάζεις περισσότερο, βάζοντας το μυαλό σου σε μια διαδικασία να δεχτεί ο,τι τους αφορά, κι απορρίπτοντας τους υπόλοιπους καθώς και τα πράγματα που τους αντιπροσωπεύουν.

Λένε ότι μια παρέα μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο.

Εγώ λέω ότι μια παρέα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο της.

Πραγματικά μπορεί.

Αλλά πάντα ο κόσμος πέραν των πέντε μέτρων θα παραμένει άγνωστος, σκοτεινός και απροσπέλαστος, έτοιμος να σε κατασπαράξει προκειμένου να μη χαρακτηριστεί δολοφόνος απ’ την ιστορία.

Τι μας κυβερνά? Τι μας αντιπροσωπεύει?

Χιλιάδες νόμοι και μια τάξη, σκληρή, ωμή, ατσάλινη κι επιθετική.

Μια δικαιοσύνη όχι τυφλή αλλά ταξική όπως έχω δει γραμμένο  σε κάποιους τοίχους της Αθήνας.

Τι μας σώζει απέναντι στη λαίλαπα της επιβαλλόμενης ηθικής, της υποκρισίας και της αυθαιρεσίας?

Μάλλον η πίστη στα ιδανικά μας, η συνέχιση της προσπάθειάς μας χωρίς αποκλεισμούς και αριβισμούς. Και τ’ όνειρο που αντιπροσωπεύουμε να είναι φωτεινό, ελκυστικό, έτοιμο να προκαλέσει όπου χρειάζεται, έτοιμο να δεχτεί στον κόσμο του και ν’ ακούσει τον οποιοδήποτε

Κι αν η ψυχολογική βία που ασκούν τα καθεστώτα είναι δυσβάστακτη, η δύναμη της αγάπης μπορεί να τη νικήσει και αυτήν. Κινητήριος δύναμη που ωθεί τον άνθρωπο να κάνει τα πιο παράξενα πράγματα, να σκεφτεί τόσο παράλογα, που η αργόστροφη δημόσια τάξη να τον χάσει στην πρώτη στροφή.

Στο τέλος νικά πάντα η ελπίδα. Κι αυτό  αποτελεί νομοτέλεια αντίθετα σ’ αυτούς που πιστεύουν πως η ανθρώπινη φύση είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να υποτάσσεται και να υπομένει τα δεινά μιας παρανοϊκής νομενκλατούρας.

‘Οι Άθλιοι’ του Βίκτωρ Ουγκώ, αυτό το , για πολλούς, παιδικό ανάγνωσμα, φανερώνει με τρόμο το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας, δείχνει με αγανάκτηση την προσπάθεια των ανθρώπων για ευτυχία πατώντας στη δυστυχία ενός άλλου, αλλά παρουσιάζει και το μεγαλείο μιας ανθρώπινης φύσης, που παρά τις αδικίες που υπέστην, παρά το ανελέητο κυνήγι από τους εκάστοτε φορείς εξουσίας, κατάφερε και στάθηκε όρθιος, δυνατός, ακολουθώντας το όραμα που έφτιαξε μες στις φυλακές και στις γωνιές βρώμικων πεζοδρομίων.

Ένα ποίημα που κι αν γράφτηκε πέντε χρόνια πριν, ακόμα χαράζει την ψυχή μου. Αφιερωμένο…

-Θα θελα-   

  Θα θελα να σβήσω μία νύχτα με πανσέληνο

   Αλλά δεν πρόλαβα… 

   Θα θελα να χα στα χέρια μια κιθάρα

   Αλλά δεν μπόρεσα… 

   Θα θελα να με θυμάσαι όπως ήμουν

   Αλλά δεν άντεξα… 

   Θα θελα να μου χαρίσεις λίγη αγάπη

   Δεν ήμουν άξιος… 

   Θα θελα μια μέρα να πεθάνω ελεύθερος

   Και τα κατάφερα…

                                        Γιώργος     Π.                                       Κέρκυρα 2001

Σήμερα ξύπνησα με μια γκρίζα διάθεση. Έξω μια μουντή και χλωμή Αθήνα ντυμένη στα μελαγχολικά χρώματα του χειμώνα. Η βροχή ππου πέφτει αδιάκοπα σα να θέλει να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος που τον έχουμε παραμελήσει, ο κόσμος της φαντασίας και της ονειροπόλησης. Διέξοδοι μοναχικές και σωτήριες. Μια έμπνευση  πηγαία και ακέραια που ξεδιπλώνεται κοιτώντας απ'το μεγάλο και θολό παράθυρο τον κόσμο που τρέχει να κρυφτεί κάτω από περίπτερα και καταστήματα παπουτσιών τρέμωντας να βιώσουν την ουράνια  κάθαρση για να μη φανερωθεί η εσωτερική τους γύμνια. Το μεγάλο κτίριο δίπλα στην πλατεία μαστιγώνεται για ώρες από τις στάλες τις βροχής. Η εξέλιξη κι ο σύγχρονος πολιτισμός για άλλη μια φορά υποκλίνονται στο απύθμενο μεγαλείο της φύσης. Ώρά για ένα ταξίδι και απίστευτους συνειρμούς...

Άνεμος που ανηχεί τόσο μελωδικά ικανός να γοητεύσει και τους πιο σπουδαίους μουσικούς των αιώνων, λες κι έχει ενώσει χιλιάδες βιολιά σε μια του ανάσα. Στο λαβύρινθο του μυαλου οι εφτασφράγιστες πόρτες ανοίγουν διάπλατα για να φιλοξενήσουν γιαν λίγο  την ψυχούλα μας οδηγώντας τη στα πιο απόκρυφα μονοπάτια.

Οι εικόνες που ζω  πια είναι μαγεμένες. Η μηχανή του χρόνου ενώνεται συνομωτικά με έναν βορειοδυτικό άνεμο που με γυρνά στα περασμένα. Εκεί που έζησα τα πέντε πιο όμορφα χρόνια της ζωης μου, στο νησί. Το παλαιό φρούριο, η παραλία της γαρίτσας, η γεμάτη δέντρα λωφόρος Αλεξάνδρας, τα  καντούνια,η  παλιά πόλη, ίσως ποτέ δε θα επιστρέψουν. Οι φίλοι στο μεζεδοπωλείο ' Ανεμόμυλος', οι μουσικές κάθε βράδυ στο κύμα, στην παραλία του mon repos. Αιώνιες στιγμές μιας ανιδιοτελούς αγάπης που δε  θα σβήσει ποτέ.

Καλό χειμώνα στην υπέροχη Κέρκυρα και σ΄όλους τους φίλους που διασκορπιστήκαμε σαν απόστολοι σ΄όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας. Εξάλλου κι ας μη βλεπόμαστε πια τόσο συχνα, όπως λέει κι εκείνο το πολύ όμορφο τραγούδι, 'βλεπόμαστε στα όνειρά μας...'

Οι χούφτες κάποιου μυστικού θεού ανοίγουν για να δροσίσουν την πολιτεία...

Πριν δυο μήνες εμείς οι δυο θέλαμε κι άλλο καλοκαίρι...

Η μοίρα όμως, όπου και να πας, θα ρθει να σε προδώσει...

Ηττημένοι πια, κάτω απ' τις στέγες σπιτιών, από τέντες μαγαζιών, από αθλητικές εφημερίδες, τρέχουμε να κρυφτούμε απ' την ανελέητη βροχή που μας μαστίζει τόσα χρόνια, φέρνοντας στο νου εκείνη τη μέρα του φθινοπώρου, ξεχασμένη πια, βορά στη λήθη των υπονόμων...

Αγάπη σημαίνει δυστυχία, ανυποληψία, υποτίμηση ή απλά αδυναμία? Στα άδυτα της ανθρώπινης δημιουργίας αναζητώ κάτι που θα εκφράσει στο έπακρο, στην απόλυτη  μορφή την πάλη των συναισθημάτων.Ταξίδι μακρινό,στα έγκατα του πνεύματος που φλερτάρει με το θείο.Στα πρόθυρα της λησμονιάς, στις εσχατιές της ψυχικής ισορροπίας, δεν υπάρχει γιατρειά αλλά μοναχά η αστείρευτη έμπνευση, που συνθλίβει κάθε επιρροή, κάθε ιδεολογία, κάθε ομολογία και το δικό μου το μικρό ετούτο πείσμα στο βωμό της τέχνης.

Απελευθερωμένοι ταξιδευτές, έρμαια κάθε λέξης και μελωδίας που ενσαρκώνει τον πόνο που ξεχειλίζει, ανόητοι εραστές ενός έργου μυθικού, γητευτές ενός σύμπαντος που είναι φτιαγμένο μόνο για κείνους, κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω μου προκαλώντας και την τελευταία ρανίδα λογικής που μου χει απομείνει...Ποιητές, ρακοσυλλέκτες, ψυχολόγοι, πρόεδροι πολυεθνικών, πορνοστάρ, εθνικοί ήρωες γυρεύουν τη δικαίωση τους. Και κάπου εκεί στον τοίχο της δικής μου Ατλαντίδας χαραγμένη βρήκα τη λέξη 'ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ'. Κι έπειτα Κώστας Καρυωτάκης. Το πιο υπέροχο έργο, έτσι απλά...

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι λες

κι ας φούσκωσαν τα στήθη κι ας δακρύζεις

κι αν δε μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα

δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις

Ξάφνου θα δεις δυο μάτια γαλανά

πόσος καιρος! τα χάιδεψες μια νύχτα

και σαν ν' ακους εντός σου να σαλεύει

μια συμφορά παλιά και να ξυπνά

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό

οι θύμησες στα περασμένα γύρω

και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε

και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό

Τα μάτια- που κρεμούν- ήλιοι χλωμοί

το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει

οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες

οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Άνθρωπος στο παράθυρο, όπως λέγεται ένας υπέροχος πίνακας του Σαλβατόρε Νταλί, ή άνθρωπος έξω απ΄το παράθυρο όπως θα λεγόταν αν ζούσε στη σημερινή Ελλάδα. Ο πίνακας του Φερνάντο Μποτέρο με τη γυναίκα που κρύβει το προσωπό της, ωμός κι  αποκαλυπτικός.

Η χειμερινή σεζόν ξεκίνησε και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν επιδοθεί σε έναν παράδοξο αγώνα, ποιός θα διώξει τους πιο πολλούς και ποιος θα τους διώξει πιο γρήγορα.

Μου προκαλεί πολλά  ερωτήματα και λίγο φόβο όταν βλεπω τους ανθρώπους που διαχειρίζονται τους σταθμούς να χρησιμοποιούν το προσωπικό σα χαρταετό στον άνεμο.  Υποτίθεται δε, μιας και ασχολούνται με τη μουσική ότι έχουν λίγο παραπάνω ευαισθησία απ'τους υπόλοιπους. Αύτα μάλλον όμως είναι κολοκύθια, η αλλοτροίωση μας έχει αφυδατώσει και μας έχει κλείσει στα σύνορα του παραμορφωμένου οπτικού μας πεδίου. Έμποροι, λαθρέμποροι, διοικητές τραπέζων, μουσικοί, πρώην αριστεροί, άγγελοι και καθάρματα, οραματιστές της τσέπης, μελλοθάνατοι εκτελεστές. Μήπως γίναμε Μποκοτά  ή καλύτερα μήπως γινόμαστε Νέα Υόρκη?