Σηκώθηκα πρωί- πρωί , έφτιαξα ένα φραπεδάκι, του έβαλα κι απ αυτά τα καινούργια τα καλαμάκια που πίνεις καφέ και σ’ αφήνουν μια γεύση φωτοτυπικού στο στόμα και ξαμολήθηκα να πιω έναν δεύτερο καφέ μπας και βρω κανένα στέκι που κάνει παράνομο εμπόριο πλαστικών καλαμακιών να ισιώσει το στόμα μου.

-          Ένα φραπεδάκι θα ήθελα με πλαστικό καλαμάκι.

-          Δυστυχώς κύριε έχουμε μόνο απ’ τα καινούργια.

Δεν είχα επιλογές. Αλλά σκέφτηκα ότι έχει και την καλή του πλευρά το πράγμα. Πάντα μ’ άρεσε η μυρωδιά των βιβλίων, ας μυρίζω κι εγώ λοιπόν σαν εκδοτικός οίκος, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.

Ο ήλιος προσπαθεί να ξεγελάσει τα σύννεφα, να σκάσει λίγο μύτη καλοκαιριάτικα αισθανόμενος κι αυτός ότι έχει χάσει λίγο το ρόλο του σ’ αυτή την παλιοκοινωνία. Χτες έσκασαν κάτι ψιχάλες στην Αττική σαν βερύκοκα κι αυτό μάλλον ο ήλιος ο ηλιάτορας το έφερε βαρέως. Δεν είναι καιρός να χάνεις τη δουλειά σου, έχουμε πόλεμο που λεν και τα κανάλια.

Τις ίδιες σκέψεις κουβαλούσα κι εγώ, ώσπου το κινητό μ ένα γκλιν- γκλον με βύθισε ακόμα πιο βαθιά στο υπαρξιακό μου ζήτημα.

«Ηλεκτρικό ρεύμα 400 ευρώ»

-          Τι διάολο; Σε ηλεκτρική κουζίνα μένω; Ήταν η πρώτη μου σκέψη.

Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μένω εκεί, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα βάλω κάμερα να δω τι γίνεται κει μέσα όσο λείπω γιατί μάλλον στο σπίτι μου το ηλεκτρικό ρεύμα είναι σαν τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Δουλεύει ακόμα κι όταν δεν το χρειάζομαι.

Πάω το σπίτι κι ανοίγω το λάπτοπ βιαστικά. Εκείνο αντιστέκεται σθεναρά μιας και τα έχει φάει τα ψωμιά του κι αυτό κι αρχίζει και βγάζει κάτι μπλε οθόνες με παράξενες λέξεις και αριθμούς. Οι αριθμοί ήταν πολλοί στη σειρά και ανεβοκατεβαίνανε. Αφού βεβαιώθηκα ότι δεν είναι κάποιος επιπλέον λογαριασμός της τάξης των 3.482.939 ευρώ, σκέφτηκα ότι μάλλον το λάπτοπ πάει για απόσυρση. Καιρός λοιπόν για shopping.

Έρευνα αγοράς

Μπαίνω στο πολυκατάστημα. Χαρούμενα ανθρωπάκια με καλωσορίζουν, τους τραβάω κι εγώ μια χαμογελάρα σαν του Τζόκερ μιας και σκέφτηκα ότι αυτό ήταν μόνο τζάμπα πράμα εκεί μέσα. Πάω στους υπολογιστές. Ο φθηνότερος ήταν 400 ευρώ. Φωνάζω μια κοπέλα.

-          Υπάρχει λάπτοπ με 200 ευρώ;

-          Φυσικά, στο Σχιστό, δίπλα στις κλεμμένες εξατμίσεις.

-          Με 220 ευρώ;

-          Πάλι στο Σχιστό με δώρο ένα ποντίκι (ψόφιο).

Αφού εκτίμησα το χιούμορ της, αφού εκτίμησε κι αυτή ότι προκοπή με μένα δε γινόταν, χώρισαν για πάντα οι δρόμοι μας. Τότε σκέφτηκα πονηρά. «Όλοι θέλουν λάπτοπ, οι σταθεροί υπολογιστές είναι ντεμοντέ, άρα θα έχουν τιμές λαϊκής, να πάω να ρίξω μια ματιά. Καθώς πηγαίνω προς τα εκεί, έρχεται ένας φουσκομάγουλος με μούσι με κάτι στο λαιμό σα σφυρίχτρα. Προς στιγμή μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα με πιάσει να με γυρίσει ανάποδα να δει πόσα ευρώ θα πέσουν. Μάλλον με κάρφωσε η προηγούμενη υπάλληλος. Όμως με έκπληξη άκουσα τη στάνταρ φράση.

-          Πώς μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε;

-          Εδώ βλέπω ωραίες τιμές φίλε μου. 200 ευρώ ο υπολογιστής; Αυτά είναι, τύλιξέ μου έναν μπαμπάτσικο να τον πάρω παραμάσχαλα.

-          Δεν καταλάβατε κύριε, το ταμπελάκι 200 ευρώ αφορά την οθόνη. Ο πύργος κάνει 600 ευρώ.

-          Ο πύργος 600 ευρώ; Ο Πύργος Ηλείας όλος έχει 600 ευρώ.

-          Εμ βλέπετε οι σταθεροί υπολογιστές έχουν περισσότερες δυνατότητες από τα λάπτοπ.

Τελικά οι δυνατότητες είναι σαν τις ηλιθιότητες. Όσο πιο πολλές πετάς τόσο πιο λίγο κοστίζεις. Πρέπει λίγο να τις περιορίσω, σκέφτηκα.

-          Θα περάσω το βραδάκι, του απάντησα.

-          Το βραδάκι είμαστε κλειστά μου είπε.

-          Γι’ αυτό! του απάντησα κοφτά και άνοιξα το βήμα μου περήφανα προς την έξοδο.

Κει δίπλα είχε ένα βιβλιοπωλείο. «Να ένας χώρος οικείος» σκέφτηκα. Να χωθώ κει μέσα να γλιτώσω απ’ την βαρβαρότητα της νέας τεχνολογίας.

Με καλωσορίζει η υπάλληλος με ένα χαμόγελο σαν την πλατεία Συντάγματος. Εγώ αυτή τη φορά στάθηκα στο ύψος μου κρατώντας το βλοσυρό μου ύφος, μιας και η προηγούμενη χαμογελάρα ακόμα μάζευε τις πληγές της.

Πάω στη ξένη λογοτεχνία. «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» λέει ο Μαρκές. Τι θλιμμένες; Σκέφτηκα. Αυτές θα ναι τώρα σε κανένα εξοχικό και θα χορεύουν χασαποσέρβικα. Απορρίφθηκε με πάταγο. Πάω στην ελληνική λογοτεχνία.

«Τα ψηλά βουνά» Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Μα έτοιμος είμαι να πάρω τα βουνά, να τα διαβάσω κιόλας; Πάει πολύ σκέφτηκα και κατευθύνθηκα προς την ποίηση. Εκεί το μάτι μου έπεσε στο «Ποιήματα, Κωνσταντίνος Καβάφης». Ανοίγω, και τι να δω;

«Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα, που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.»

Ναι, εκπλήρωσα την καταναλωτική μου ανάγκη. Έφαγα με τα μάτια ψάρια. Ώρα να φεύγω. Πήρα και τον Καβάφη παραμάσχαλα που έδειξε να με καταλαβαίνει και τράβηξα την ανηφοριά. Αυτό είναι shopping.