Μάθημα αρχαίων Ελληνικών:

Καθ: Tι είναι ο ρηματικός τύπος «λέγων»??? α) υποτακτική ενεστώτα? β) απαρέμφατο? γ) μετοχή???

Μαθ:…

Καθ: Να σε βοηθήσω! Υποτακτική δεν είναι, μένουνε τα άλλα δύο!

Μαθ: Ααα…

Καθ: Τι ααα παιδάκι μου??? Τι είναι???

Μαθ: Απαρέμφατο..

Καθ: Τα ενεργητικά απαρέμφατα του ενεστώτα έχουν κατάληξη –ειν! Κατάλαβες???

Μαθ: Όχι…

Καθ: Βρε παιδί μου, λέμε πχ : Έχει ωραίο «λέγειν» γι’ αυτό του ‘κατσε η γκόμενα! Το λέγειν είναι το απαρέμφατο, άρα δεν είναι απαρέμφατο στην άσκηση, βγαλ’ το λοιπόν κι αυτό έξω, και τι μας μένει λοιπόν???

Μαθ: Η γκόμενα!

Καθ: …

Στον Όλυμπο συνηθιζόταν να απεικονίζονται όλοι οι θεοί όμορφοι. Όλοι? Όχι! Ο Ήφαιστος, αν και γιος του όμορφου Δία και της κουκλίτσας Ήρας, βγήκε τελείως μαυροτσούκαλο, με ένα μούσι σαν του Χατζηαβάτη, με ύψος Τζον Κόρφα, και λίγο κούτσαυλο. Δηλαδή περισσότερο φρατζολάκι θύμιζε, παρά άνθρωπο...

Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να χει τις ομορφότερες γυναίκες, καθώς μπορεί ως θεός να μην είχε πολύ ανταγωνισμό και όποτε έσκαγε μύτη στις καφετέριες τα πιπίνια που κάθονταν δυο-δυο να λυσσάνε γι’ αυτόν καθώς οι θεοί τότε ήταν γαμάουα, αλλά επίσης είχε μυαλό κι ήτανε τρελλό πετόνι, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μπαστουνόβλαχους μπήχτες θεούς του Ολύμπου...

Την κουτσαμάρα την απέκτησε από ένα περιστατικό που θα μπορούσε να αποφύγει, αλλά δυστυχώς εκτός από έξυπνο η μάνα του τον γέννησε και απίστευτο μπούλη... Ο Δίας γι’ άλλη μια φορά μάλωνε με την Ήρα, καθώς το προηγούμενο βράδυ ο πατέρας των θεών πήγε και πήδηξε την Αλκμήνη...

- Πού ήσουνα χτες ρε γελοίο υποκείμενο?

- Πρόσεξε πώς μιλάς στον πατέρα των θεών...

- Τι να προσέξω ρε μαλακιστήρι? Λέγε, την πήδηξες ή δεν την πήδηξες μέσα στο πλυσταριό???

- Μέσα στο πλυσταριό όχι!

(πετάγεται ο Ήφαιστος)

- Ναι μαμάκα ο μπαμπάκος σου λέει αλήθεια, μέσα στο πλυσταριό καθόμουνα εγώ!

- Ουφ τώρα ηρέμησα...και τι έκανες μέσα στο πλυσταριό μάτια μου?

- Έπαιρνα μάτι τον μπαμπά που πηδούσε την Αλκμήνη δίπλα στο πλυσταριό!

Ο Δίας τα πήρε, βούτηξε το γιο του και τον πέταξε από τον Όλυμπο να μαζέψει χόρτα. Κουτσάθηκε, και τα βαλε με τη μάνα του που δεν τον στήριξε. Στα γενέθλια της, της έκανε δώρο ένα χρυσό θρόνο με αόρατα δεσμά. Η θεά δέθηκε, και για να τη λύσει ο Ήφαιστος ζήτησε αντάλλαγμα. Να παντρευτεί την Αφροδίτη!

- Πολλά ζητάς γιε μου! Αυτή είναι τρελλό τούμπανο και συ είσαι σαν ιάπωνας τουρίστας!

Αλλά δε μπορούσε να κάνει πίσω. Η Αφροδίτη κι αυτή είχε σπαστεί, αλλά την πίεσε ο Δίας κι έτσι τον πήρε. Αλλά κι αυτή δεν ήταν η καλύτερη σύζυγος... Λίγο μετά το γάμο της άρχισε να του τα φοράει με τον αδερφό του, τον Άρη, ο οποίος δεν της είχε αφήσει όρθιο ούτε κολυμπηθρόξυλο...

Ο θεός Ήλιος που τα βλέπει όλα όμως, είδε τον Άρη με την Αφροδίτη να ξερογλείφονται και σαν μέγιστος ρουφ και ταπετσαρίας από χέρι, πήγε κι έσκασε στον Ήφαιστο το παραμύθι. Τους τις στήσανε κανονικά αυτοί οι δυο, και πάνω στο σεχ των δύο εραστών, τους πέταξαν ένα δίχτυ κι έτσι ο Ήφαιστος τους έπιασε στα πράσα...

- Θα σε σκοτώσω μωρή Λούλα! Εμένα βρήκες να απατήσεις?

- Σκότωσε με ρε Τούλη, χέστηκα, αφού είμαι αθάνατη...

- Θα σε πλακώσω στις σφαλιάρες τότε μωρή τερέζα!

- Και δε με πλακώνεις? Θα γίνω αόρατη...

- Θα κάνω με τα κρεμμυδάκια τότε μωρή αφρούλα!

- Ώπα ρε Τούλη, σιγά μη σου κόψει η μπεσαμέλ!

- Τι μπορεί να κάνει γαμώτο ένας θεός σε μια θεά???

Τελικώς, μετά λοιπόν τη μήνυση κατά αγνώστου που υπέβαλε, ο Ήφαιστος ελεύθερος πια, άρχισε να ξαναπαίρνει μπρος κάνοντας βόλτες στις καφετέριες βρίσκοντας πιπινάκια που τόσο του ‘χαν λείψει, και διαδίδοντας έτσι για σπάσιμο ότι ο Άρης είναι αδερφή...

Με τη μήνυση κατά αγνώστου που υπέβαλε έμεινε ως ο θεός του πολιτισμού. Από το γεγονός ότι μαγείρευε στην Αφροδίτη όσο αυτή έβγαζε τα μάτια της, έμεινε και ως ο θεός της φωτιάς. Με τη μήνυση κατά αγνώστου σε συνδυασμό ότι μαγείρευε για την Αφροδίτη όσο έβγαζε τα μάτια της, έμεινε στην ιστορία ως ο θεός του κεράτου...

Θα σχολιάσω τώρα μία λεπτομέρεια, που δε ξέρω αν το χουν προσέξει πολλοί, σίγουρα όλοι κάποια στιγμή την έχουν πατήσει ασυνείδητα όλοι, και τι να πω, πολύ μου τη δίνει...

Έχεις ξαπλώσει με την τύπισσα στο κρεβάτι στο τέλος μιας περιπετειώδους αλλά και ευχάριστης νύχτας. Εσύ της έχεις γυρίσει πλευρό κανονικά για να κοιμηθείς καθότι συνηθίζεις να κοιμάσαι πλαγίως, αφού εξάλλου ο,τι ήταν να δεις, το είδες...

Εκείνη έχει πάρει το τηλεκοντρόλ και αλλάζει τα κανάλια σαν τρελλή και δε σ’ αφήνει να κοιμηθείς καθώς ένα στα τρία κανάλια παίζει Λιακόπουλο που φωνάζει σε 24 ντεσιμπέλ “σηκωθείτε από καρέκλες, ντιβάνια, δερμάτινοι καναπέδες...”

- Έλεος!!! Θα σταματήσεις με το τηλεκοντρόλ πια? Ούτε η Έλλη Στάη δεν έχει αλλάξει τόσα κανάλια μέσα σ΄ ένα λεπτό!!!

Οι μνήμες όμως από τις προηγούμενες στιγμές ευτυχίας που περάσατε, είναι νωπές, κι έτσι βάζεις λίγο νερό στο κρασί σου. Για λίγο όμως γιατί η τύπισσα ξαναχτυπά...

- Να κάνουμε αγκαλίτσα? (Σου λέει)

- Έλα να κάνουμε... (απαντάς σκεπτόμενος ότι “πόσο γαιδούρα είναι πια? Αν νυστάξει θα πάει παραπέρα...)

Τη φορτώνεσαι κανονικά λοιπόν, κι εκείνη σιγά-σιγά την παίρνει ο ύπνος... Ξαφνικά παίζει το σκηνικό αυτή να κοιμάται πάνω σου, να χει απλωθεί κιόλας, ενώ εσύ από κάτω να νοιώθεις σα προβιά αρκούδας στο πάτωμα, δίπλα στο τζάκι...

Κι εκεί που παίρνεις σιγά-σιγά τα χεράκια της από πάνω σου, τα πας παραδίπλα για να την κάνεις, μπας και σε λυπηθεί ο θεός και σου επιτραπεί να κλείσεις κι εσύ κανένα βλέφαρο, εκείνη ξυπνά για λίγο και σου φωνάζει ναζιάρικα...

- Αγκαλίτσααααααα...

- Ε κάναμε αγκαλίτσα! Ν υ σ τ ά ζ ω!

- Θέλω κι άλληηηηηη!

- Ε δεν έχει άλλη! Για τι με πέρασες? Για λούτρινο?

- Έτσι είστε οι άντρες! Είστε όλο γλύκες μέχρι να μας βάλετε κάτω! Μετά που θέλουμε να κοιμηθούμε πάνω σας και να νοιώσουμε μια ασφάλεια, αλλάζετε πλευρό!

- Έτσι είστε κι εσείς οι γυναίκες! Όταν είμαστε όλο γλύκες, σας πιάνει η ανασφάλεια κι όλο βαριέστε! Κι όταν πάμε να κοιμηθούμε, σας πιάνει η ασφάλεια και θυμάστε να μας καβαλήσετε!

Το ‘χουμε πει...τα πάντα είναι θέμα timing...

Αν αναρωτιέστε ακούγοντας το χωρισμό Κούγια- Βατίδου, αν σηκώνετε τα φρύδια ακούγοντας έκπληκτοι ότι η Ζυγούλη περιμένει το παιδί του Ρουβά, αν σκίζετε τα πτυχία σας στο άκουσμα του έρωτα Λάλα- Δρούζας, κοιτάξτε αυτό...

Γύρω στο 830 μ.Χ. ο βυζαντινός αυτοκράτορας Θεόφιλος αποφασίζει να παντρευτεί. Μεγάλο μαμόθρεφτο και λεβιές περιοπής, άφησε τη μητρυιά του την Ευφροσύνη να του επιλέξει τον τρόπο. Αυτή μαζεύει τις 12 πιο ωραίες να επιλέξει ο μπούλης της την νέα αυτοκράτειρα...

Οι 12 ήταν γυναίκες όλων των κατηγοριών και των κιλών. Αλλά επειδή ο Θεόφιλος δεν είχε ξαναδεί γυναίκα ούτε από άγαλμα, του γυάλισε ένα τρελλό πιπίνι πίσω-πίσω, το οποίο με το που πήρε πρέφα για τι μανιαμούνια πρόκειται, άρχισε να κρύβεται μη τυχόν και τη διαλέξει, αλλά την πάτησε...τη λέγανε στο όνομα Κασσιανή... Πάει λοιπόν και τη ρωτάει ο Θεόφιλος προκειμένου να κόψει τι ρόλο βαράει...

- Αν ήξερες ότι θα ‘ρθω κρυφά στο κρεβάτι σου απόψε, για να με υποδεχτείς τι θα έβαζες?

- Το σύρτη!

Ο Θεόφιλος σάστισε! “Τόσο ετοιμόλογη!” σκέφτηκε... “Αλλά ετοιμόλογη είναι κι η Κανέλλη! Α πα πα πα πα πα” και διάλεξε τελικά μια άλλη να πάρει, τη Θεοδώρα.

Η Κασσιανή πήγε και τα φτιαξε με έναν τζόβενο ονόματι Ακύλας, και την περνούσε ζάχαρη. Αλλά ο Θεόφιλος άρχισε να την ερωτεύεται σιγά-σιγά, καθώς η Κασσιανή πήγε και έκανε tatoo στη μέση. Έτσι, στέλνει τον Ακύλα στη Σικελία με μετάθεση για να δει πώς γυρίστηκε ο Νονός Νο1, και βγάζει φήμες για να ξεκολλήσει η άλλη, ότι δήθεν τα μπλεξε με μία σκλάβα που τη γνώρισε έξω από το γήπεδο της Παλέρμο να ψήνει σουβλάκια.

Αυτή τρελλαίνεται καθώς ήξερε ότι μετά το Νονό Νο1 θα γυριστεί και Νο2 και Νο3, και επειδή βαριότανε να βλέπει την εξέλιξη του Αλ Πατσίνο μέσα στο χρόνο, κλείστηκε σε μοναστήρι. Εκεί της σφυρίξανε ότι ο Ακύλας από τα πολλά σουβλάκια τον πήγανε για πλύση στομάχου και αναθάρρυσε! Τώρα θα γύριζε πίσω στην αγκαλιά της!

Ο φλούφλης (Θεόφιλος) όμως το μυρίζεται και τον στέλνει μετάθεση στην Κρήτη. Η Κασσιανή τότε πάει και τον βρίσκει, και του κάνει τα γλυκά μάτια προκειμένου να τον φέρει κοντά. Αυτός, κριτσέπι ολκής και πιτουρόμαγκας, πείθεται, και τότε η άλλη τον ανταμοίβει όπως ταιριάζει σε έναν αυτοκράτορα...

Καθώς την κάνουν αγκαλιασμένα τα πουλάκια μου όμως από το εξοχικό, τους την πέφτουν ληστές! Θέλανε να βιάσουν τη Κασσιανή και να σκοτώσουν το Θεόφιλο αλλά μπερδεύονται, και ένας ληστής βιάζει το Θεόφιλο ενώ οι άλλοι προσπαθούν να σκοτώσουν τη Κασσιανή! Εκεί πετάγεται ένας θαραλλέος νέος και σώζει την Κασσιανή αλλά και το Θεόφιλο που δυστυχώς όμως είχε υποστεί το κακό, αλλά ο νέος τραυματίζεται θανάσιμα...κι ήτανε ο Ακύλλας...

Τότε η τύπισσα, λέει στον αυτοκράτορα:

- Τώρα που πέθανε ο Ακύλλας, είσαι να το συνεχίσουμε το ντιρλαντά?

- Τι να σου πω φιλενάδα, μπορεί να πέθανε ο Ακύλλας, αλλά ο ληστής ζει!

Απογοητευμένη η Κασσιανή αποσύρεται ξανά στο μοναστήρι για καλόγριες...

- Πάλι εσύ εδώ? Της λέει η ηγουμένη...

- Περίμενε ηγουμένη γιατί όπως βλέπω σε λίγο θα ρθει όπως το κόβω κι ο αυτοκράτορας...    απαντά εκείνη μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της...

Κάθεται τότε, παίρνει ένα bic, και γράφει το τροπάρι για την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή...σκάει τότε ο Θεόφιλος αλλαγμένος...αυτή τρελλαίνεται απ’τη χαρά της...

- Πες μου ότι ήρθες να με πάρεις να φύγουμε?

- Όχι, ήρθα να ανταλλάξουμε χαρτάκια της “τόλμης και γοητείας”...

Και ξανάπεσε στη θλίψη...

Επειδή ο Μάιος είναι ο μήνας των σχέσεων, μερικές καθοδηγήσεις προκειμένου το Σεπτέμβρη να μην μας κλαιν κι οι ρέγγες...

1. Στην παρέα η τύπισσα, πρέπει να έχει μάτια μόνο για τον τυπάκο. Αν κοιτάει δω και κει, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να την πάρεις να φύγετε. Το περισσότερο είναι να πάρεις και το τραπέζι μαζί. Δικαιολογίες συνήθεις στο αυτί του τυπάκου “αυτός με κοιτάει συνέχεια” και άλλα τέτοια δεν παίζουν, καθώς για να έχει δει ότι την κοίταξε, αυτό σημαίνει ότι αυτή τον κοίταξε δυο φορές. Μία η κανονική, και μία για επαλήθευση.

Ή αυτό που λέγεται συνήθως...

- Γιατί μωρό μου κάνεις έτσι, δε σ’ αρέσει να θαυμάζουν τη γυναικούλα σου?

Η οποιαδήποτε απάντηση κρύβει κινδύνους. Η μοναδική απάντηση είναι ΟΧΙ! Αλλιώς, μαζί με το μαγιώ που θα αγοράσεις για το καλοκαίρι, πάρε και ένα ζευγάρι κέρατα να το έχεις μαζί για τις δύσκολες ώρες. Κι αν στη στεριά θα γελάνε μαζί σου, μη στενοχωριέσαι, στη θάλασσα θα μετράς και θα σε τρέμουν όλοι καθώς θα μοιάζεις με καρχαρία...

2. Στην παρέα, πρέπει η τύπισσα να δείχνει ότι ο τυπάκος έχει το πάνω χέρι στη σχέση άσχετα με το τι γίνεται στην πραγματικότητα. Αλλιώς, εκτός του γεγονότος ότι οι φίλοι του τυπάκου θα του κρεμάνε στην πλάτη χαρτιά τύπου “Είμαι γάιδαρος”, το κυριότερο, οι φίλες της θα αρχίσουν να τον κοροιδεύουν και θα στραφούν προς αναζήτηση νέου τυπάκου για τη φίλη τους. Θα αρχίσουν τα γνωστά....

- Που τον βρήκες καλέ? Αυτός δεν μπορεί να πει ούτε καλημέρα!

- Είναι καλό παιδί όμως και έχει φιλότιμο! (Θα πει η τύπισσα μπας και σώσει την υστεροφημία της)

- Καλά, εσύ βρες κάποιον άλλον, κι αν αυτό είναι καλό παιδί με φιλότιμο, να τον φωνάξουμε να μας βοηθήσει για καμιά μετακόμιση!

Η εποχή Ξανθόπουλου έχει περάσει ανεπιστρεπτί...

3. Στην παρέα η τύπισσα θα πρέπει να είναι λίγο λιγότερο κοινωνική από τον τυπάκο. Αν συμβαίνει το αντίθετο, θα αρχίσουν οι παρεκτροπές...

- Μας ξεφτίλισες ρεεεε! Να μιλάει η δικιά σου μια ώρα και συ να κρύβεσαι πίσω από τις μπούκλες της!

- Εγώ θαυμάζω τη γυναίκα μου που μπορεί και ξεδιπλώνει το ταλέντο της σε τόσο κόσμο, ενώ η δικιά σου δεν έβγαλε κιχ!

- Όλοι την θαυμάσανε τη δικιά σου,  αγορίνα!

- Είμαι περήφανος για τη δικιά μου μη ξεχνάς ότι είμαι ο πρώτος της! Εσύ που μιλάς είσαι ο πρώτος της?

- Της δικιάς σου? Μπα, δε νομίζω...

Οι αποκαλύψεις θέλουν αν μη τι άλλο, και το σωστό timing...

4. Στην παρέα ο τυπάκος αντίθετα, οφείλει να είναι κοινωνικός και να “κερδίσει” τις φίλες της τύπισσας, ενίοτε και φλερτάροντάς τις. Αν οι φίλες δε γοητευτούνε από αυτόν, πρέπει να αρχίσει να μετρά αντίστροφα...

- Που το βρήκες αυτό το ραμολιμέντο και το κουβάλησες?

- Όχι, είναι έξυπνος και κοινωνικός, απλά “κολλάει” λιγάκι στην πρώτη επαφή. Δεν προσαρμόζεται εύκολα...

- Για καφέ τον καλέσαμε, όχι για φαντάρο!

- Χρειάζεται λίγο χρόνο!

- Αυτός δεν είναι γκόμενος, αυτός είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης στον πάγκο του Ολυμπιακού!

Μπορεί απέτυχες παταγωδώς, αλλά σου έμειναν τουλάχιστον τα play-offs...

Το Πάσχα δε θέλει πολλά για να περάσεις καλά...

ένα αρνί σουβλιστό. όλοι αυτόν τον καιρό κωλοχτυπιούνται από πού κατάγεται τ' αρνί, αν είναι ελληνικό ή ξένο. Να το φάμε θέλουμε, όχι να το ψηφίσουμε! Ή σα να πρόκειται να πιάσουμε ψιλοκουβεντούλα με το αρνί πώς πήγε στο γύρισμα (της σούβλας) ή να μας εκμυστηρευτεί πως μπορεί να πουλήθηκε σαν αργεντίνικο αλλά πάντα μέσα του ένοιωθε Έλληνας!

Τα κόκκινα αυγά. Σε μια άλλη περίπτωση θα ήτανε μια χρήσιμη προσθήκη για το πασχαλινό τραπέζι. Αλλά φέτος δεν ευνοούν οι συνθήκες μου φαίνεται. Γιατί με το πρωτάθλημα που πήρε ο Ολυμπιακός (ο Θεός να το κάνει δηλαδή) μάλλον τα αυγά θα εκσφενδονίζονται στα κεφάλια των παριστάμενων κάφρων (που η κάθε παρέα οφείλει να έχει αν σέβεται τον εαυτό της) παρά θα χρησιμοποιηθούν ως οφείλουν, σα μασαμπούκωμα δηλαδή...

Καλή κι ευχάριστη παρέα. Θα μαζευτούν όλα τα σόγια και θα αρχίσουν για άλλη μια χρονιά τον καθιερωμένο εξάψαλμο...

- Μεγάλωσες παιδάκι μου...

- Κι εσύ! (παρ'τα!)

- Τριαντάρησες ε?

- 27 θειά! 27!

- Άντε να παντρευτείς κι εσύ να νοικυρευτείς...

- Στω...(Άει σιχτίρ κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια...)

- Να βρεις μια από δω, απ' τα μέρη μας! Ξέρεις τι κοπέλες υπάρχουν???

- Πώς δε ξέρω! Ξαπλώνεις μαζί τους το βράδυ και το πρωί λες κι ευχαριστώ που δε σου ξάφρισαν τουλάχιστον την ταυτότητα...

- Από δω! Κοπέλα από δω! Οι κοπέλες και τα αρνάκια πρέπει να είναι ντόπια!

- Καλά, οκ, αν σφάξετε καμία, φωνάξτε με...

Κάπως έτσι...

(Των ανθρώπων τα πάθη πότε γιορτάζονται?)

Άντε μην τραβήξω κι εγώ καμιά ανάσταση πασχαλιάτικα και γίνει το σώσε!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!!!

Ο Καζαντζάκης έλεγε πως ο κάθενας μας ακολουθεί τη μοίρα της φυλής του...

Να δούμε τη μοίρα μας λοιπόν κι εμείς...

Οι Έλληνες, ως Έλληνες, ξεκίνησαν να υπάρχουν περίπου από το 2000 π.Χ. Όχι δηλαδή ότι πριν δεν υπήρχανε. Απλά πριν γυρνούσαν σα ρεμάλια εδώ και κει, και συνειδητοποίησαν (η πρώτη μεγάλη ανακάλυψη των Ελλήνων) ότι ένα ρεμάλι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ρεμάλι, πολλά ρεμάλια όμως μαζί μπορούν να χτίσουν μια αυτοκρατορία...

Η Τροία ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη εκστρατεία όλων των Ελλήνων. Εκεί που ο αρχιρέμαλος ο Αγαμέμνων (Πυργιώτης, γεια σου πατρίδα!) έσφαξε καμια χιλιάδα Τρώες, μόνο και μόνο για να μπει στη μύτη του Μπραντ Πιτ (ε, του Αχιλλέα συγνώμη...)

Στην Αρχαία Αθήνα μετέπειτα οι Αθηναίοι (Ίωνες και ρεμάλια περιοπής κι αυτά) ανακαλύψαν τη δημοκρατία. Γιατί σου λένε, δε γίνεται να σκέφτεται μόνο ένας μαλάκας βασιλιάς για όλη την πόλη! Δόξα τω θεώ η πόλη είναι τίγκα στους μαλάκες! Άλλη μια σπουδαία ανακάλυψη λοιπόν...

Μετά ήρθε η Μακεδονική δυναστεία. Ο Αλέξανδρος απηύδυσε με τα ρεμάλια που τον απάρτιζαν. Έτσι αποφάσισε να κάνει μια εκστρατεία αυτοκτονίας στην Ασία μπας και σκοτωθεί κανένας και ξεβρωμίσει ο τόπος. Αλλά κερδίζανε παντού κι αντί να σκοτωθούν τα ρεμάλια, συνεχώς πολλαπλασιάζονταν. Έτσι απογοητεύτηκε,  κι άρχισε να αφήνει μαλλί. Αφού έγινε σαν τον Χατζηπαναγή, άρχισε να ρεμαλιάζει κι αυτός, αρχηγικά μεν, αλλά σοσιαλιστικά. Πήρε ένα ποδήλατο καλή ώρα, κι άρχισε να το παίζει κοκκινοσκουφίτσα που πάει φαγητό στη γιαγιά της στη Βεργίνα. Έφαγε μια τούμπα και παρτον κάτω τον Κίτσο τον λεβέντη τον αρχιληστή!

Το Βυζάντιο συμβολίζει το μεγαλύτερο ρεμάλιασμα των Ελλήνων. Την πίνανε κανονικά, αλλιώς δεν εξηγούνται αυτά που κάνανε. Στο Βυζάντιο οι Έλληνες για πρώτη φορά ανακαλύψανε τα ομαδικά αθλήματα και φτιάξανε και στάδιο στην Κωνσταντινούπολη. Θα μου πείτε οι Άγγλοι ανακαλύψαν το ποδόσφαιρο. Σιγά... Οι Αμερικανοί το μπάσκετ...Τι λες τώρα? Οι Βυζαντινοί έφεραν ιππόδρομο, πρόδρομο του Καζίνο της Πάρνηθας και του Πόρτο Λάγος, ενώ η τιμή του μπάφου στις διεθνείς χρηματαγορές είχε φτάσει 5 χρυσά νομίσματα το βαρέλι!

Για τη σύγχρονη ιστορία χρειάζονται τόμοι. Στέλνοντας αγωνιστικούς χαιρετισμούς λοιπόν στον Καζαντζάκη, θα του λεγα ευχαρίστως...δε ξέρω αν ακολουθούμε τη μοίρα μας, πάντως έχουμε ταλέντο...

Λοιπόν, κάνοντας πράξη μια ιδέα ενός μέλους (pastella) και φυσικά μετά από πιέσεις και εκβιασμούς (βάζω και λίγο ίντριγκα), θα σας παρουσιάσω, μετά από ενδελεχή έρευνα που έκανα, την καλοκαιρινή collection 2008. Την προτείνω ανεπιφύλαχτα σ’ όλα μας τα θηλυκά μέλη, καθώς και στις εχθρούς τους…

Στην πρώτη φώτο έχουμε ένα λευκό συνολάκι που συνδυάζει απ’ την μία την άνεση και απ’ την άλλη την ομορφιά. Άνεση λόγω του λευκού που δεσπόζει τόσο στο φόρεμα όσο και πάνω απ’ το κεφάλι της, ομορφιά καθώς θυμίζει το αρχαιοελληνικό  κάλλος. Αυτό θα φορεθεί ειδικά από γυναίκες που δε ξέρουν που βρίσκεται ο άντρας τους, με τα κεριά να σας δίνουν τη χάρη της κερατωμένης που τον συγχωρεί (βλέπε χέρια), κι απ’ την άλλη το ρόλο του φωτιστικού για οικονομία ρεύματος…

Το δεύτερο συνολάκι θα πάρει την ονομασία «κοκκινοφουστίτσα». Τα ποτήρια αγοράζονται ασορτί με το φουστανάκι, του οποίου το μόνο ελάττωμα είναι ότι τελειώνει ακριβώς εκεί που δεν έπρεπε. Οι κοκκινοφουστίτσες θα φορεθούν από πυροσβέστριες την ώρα που ξετυλίγουν τη μάνικα, και από νοικοκυρές που ο άντρας τους μοιάζει σαν τον κακό τον λύκο.

Εδώ έχουμε μια casual εμφάνιση που θα κάνει θραύση ειδικά τον Ιούνη με το Euro. Φυσικά η Βραζιλία δε συμμετέχει αλλά η Ελλάδα θα είναι πρώτη μούρη κι έτσι χρειαζόμαστε τέτοιες (αγνές) φιλάθλους. Μπλουζίτσα όσο πιο λίγη τόσο καλύτερα (για σένα φυσικά) , σημαία υποχρεωτική, παντελονάκι προαιρετικό.  

Τώρα που μπαίνει η Άνοιξη, αισθάνομαι ότι έχει αρχίσει ξανά αυτό το παράξενο παιχνίδι της φύσης…

Όπως ο αρκούδος και η αρκουδίτσα…

-         είσαι για έναν αεροπλανικό μαντάμ?

-         Δε φτάνει που σαι 800 κιλά αηδία, μου θες κι αεροπλανικά!

-         Ε τι να θέλω? Δάνειο με επιτόκιο 8%? Άνοιξη μπήκε!

-         Δε μπορώ έτσι! Θέλω ατμόσφαιρα!

-         Καλά, περίμενε μη φύγεις! Θα φέρω κεριά!

-         Όχι δε φεύγω! Ένα τηλεφώνημα θα πάρω μόνο στην αστυνομία για το ποιος βάζει τις φωτιές στα δάση…

Όπως ο λαγός κι η λαγουδίνα…

-         τι θα γίνει επιτέλους ρε λαγέ? Θα μπεις να τελειώνουμε?

-         Μα μπήκα! Δεν το κατάλαβες? Έχω τελειώσει εδώ και δυο λεπτά!!!

-         Δεν είναι να πάρει κάποιος κάποιο τίτλο τελικά, καβαλάει το καλάμι! Όταν σε ονομάσανε «πιο γρήγορο του δάσους» δεν εννοούσαν αυτό!

Όπως ο κροκόδειλος με την κροκοδειλίνα…

-         Έλα μωρή κροκοδειλίνα να σε βάλω κάτω, να σε ξαπλώσω μπρούμυτα και να κάνουμε τρελλό σεξ κάτω απ’ τα νερά!

-         Είμαι ήδη κάτω, είμαι ήδη μπρούμυτα κι είμαι ήδη κάτω από τα νερά… καθόλου φαντασία…τς τς τς…

όπως ο ελεφαντίνος την ελεφαντίνα…

-         Σήμερα ελεφαντίνα μου έχω όρεξη… μπήκε η Άνοιξη!

-         Πάλι θα φας?

-         Όχι! Σήμερα θέλω τρελλίτσες…

-         Να σου πω…δεν τ’ αφήνουμε για την άλλη φορά? Γιατί είναι ώρα κοινής ησυχίας!

-         Και τι μας νοιάζει εμάς? Μόνοι μας είμαστε…

-         Τι μόνοι μας! Όποτε κάνουμε σεξ χοροπηδάει όλο το δάσος!

Όπως ο νυχτερίδος με τη νυχτερίδα…

-         Τι θα γίνει ρε νυχτερίδα? Μας πήρε η μέρα! Γιατί κάθεσαι σωστά? Θα γυρίσεις ανάποδα όπως όλες οι νυχτερίδες μπας και δούμε προκοπή καθόλου σήμερα?

-         Δεν παίζει! Βαρέθηκα την ορθόδοξη στάση!

Τώρα θα μου πείτε πώς μου ήρθαν όλα αυτά… Είναι διάφορες προτάσεις, μπας και συγκινήσω ένα ακόμα κουνουπάκι που δεν μ έχει αφήσει σε χλωρό κλαρί για άλλη μια νύχτα! «Δε πα να ******** ανοιξιάτικα?»

Κάποιοι φωνάζουν να ανοίξουμε την πόρτα στην εξέλιξη. Κι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα αν η εξέλιξη είναι μια τύπισσα με ρούχα σε σμίκρυνση και εσώρουχα τρίτης γενιάς (αλλιώς λέγονται «μη εσώρουχα»). Αλλά να έρθει σα ξανθιά δίμετρη μετά με κάτι μπράτσα σα μοσχάρια και χέρια σαν του Παπαφλέσσα, μετά την εγχείρηση φύλου, αυτό πάει πολύ!

Ο πρώτος άντρας έγκυος στον κόσμο είναι γεγονός. Και αναρωτιέμαι: Είναι θέαμα αυτό? Δηλαδή αυτός πως νοιώθει όταν πάει για καφέ με τους φίλους του και του εύχονται «καλή λευτεριά»?

Και εντάξει, δε θα ρωτήσω το αυτονόητο, «πώς έμεινε έγκυος», μάλλον δε θα πήρε το χάπι της επόμενης μέρας. Αλλά θα ρωτήσω, ok, έμεινε έγκυος, το παιδί από πού θα το βγάλει όξω???  Ε? Χμμμ….  Δε θέλω να τον στενοχωρήσω αλλά υποψιάζομαι ότι το παιδί του θα βγει κωλόπαιδο…

Προτού πάω στη σύζυγο, θα πεταχτώ ως την έρμη τη μάνα. Η οποία θα κρύβεται μήπως κανένας γείτονας της ευχηθεί στο δρόμο «Αγοράκι σας εύχομαι, σαν το γιο σας να βγει, λεβέντης!!!». Τι κάνει τότε η έρμη μάνα?

Πάει στον πατέρα μήπως? Κανονικά έτσι θα γινόταν, αλλά για να βγει τέτοιος γιος, μάλλον ο πατέρας την ώρα δε θα μπορέσει να την υπερασπιστεί γιατί πιθανότατα θα βάφει τα νύχια του…

Θα πάει στον άλλο γιο της μήπως? Άσε καλύτερα μην του μπαίνουν ιδέες και μας αμολήσει δίδυμα!

Θα κλειστεί στον εαυτό της. Όπως θα κάνει και η σύζυγος. Γιατί αλλιώς τα ονειρευότανε. Να πάρει ένα θηρίο δυο μέτρα και να της αλλάξει τα φώτα. Πού να φανταζότανε ότι το θηρίο θα της έβγαινε cat-woman?

Και αυτό το προσπερνάμε. Αλλά το να γεμίσει το σπίτι γατάκια, αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα!

Η ιατρική εξηγεί όμως και αυτό το συμβάν! (τι σου είναι η τεχνολογία…) το σπερματοζωάριο, την ώρα αιχμής, καθώς πάλευε να μπει να τη χωθεί μέσα στο ωάριο και να τη ξαπλάρει κανονικά με παντόφλα Migato, τσιγάρο και αθλητική εφημερίδα, ξαφνικά βλέπει από μακριά ένα άλλο σπερματοζωάριο που είχε κρυφτεί την ώρα της σύλληψης και δεν ήθελε να μπει μέσα στο ωάριο με τίποτα! «Βρε έλα, είναι η σειρά σου να γονιμοποιηθείς» του λέγανε, αυτό εκεί! Μουτράκια!  

-         τι έχεις φιλαράκο? Δε θα μπεις μέσα? Εσύ δεν έχεις βάρδια σήμερα? Είναι ωραία εκεί, έλα ρε, έχει και γκόμενες…

-         Γκόμενες? Άσε χρυσέ μου! Να μου λείπουν! Τίποτ’ άλλο έχει?

-         Και τι ψάχνεις αγαπητό σπερματοζωάριο?

-         Να μωρέ, χτες που εσύ είχες ρεπό, ο δικός μας πέρασε από συνεντεύξεις για  να μπει σε εκπομπή σε όλα τα κανάλια από όλους τους μεγαλοδημοσιογράφους και συγγραφείς και δε μπορείς να φανταστείς τι έγινε! Της Πόπης το κάγκελο!  Ποιας Πόπης δηλαδή? Μάλλον του Θανάση το κάγγελο!

-         Το γύρισε ο δικός μας δηλαδή?

-         Hellooooooo! Τι σου λέω τόση ώρα?

-         Κοίτα ρε τι πάθαμε! Από Εθνικό θέατρο γίναμε δελφινάριο... Τώρα όμως ο ξεφτίλας μας είναι με τη σύζυγο και σήμερα γονιμοποιείσαι, τι θα γίνει με την πάρτη σου? Όλοι εμείς περιμένουμε να μας κάνεις περήφανους!

-         Δεν πάω, δεν πάω, δεν πάω! Κι ο δικός σου μας τα κανε νταούλια  μέχρι να ολοκληρώσει! Ούτε στις ειδήσεις απέναντι στην Παπακώστα τέτοια δυσκολία για ολοκλήρωση! Με γκάστρωσε κανονικά! Εδώ θα μείνω να γεννήσω κι αν πάρει κανείς τηλέφωνο να με δώσεις, θα είναι το κολοβακτηρίδιο που γνώρισα χτες!

Άντρες έγκυοι, αθλητές τέρατα, gay με νυφικό, μήλα από ντομάτες, σουβλάκι από γάτες. Και πάνε να απαγορεύσουν και το τσιγάρο σε δημόσιους χώρους!

Την εξέλιξή μου μέσα!

Τέσσερα γραφεία. Τρεις υπολογιστές. Κάποιοι πιτσιρικάδες, γύρω στους δέκα,  να ξεφυσάνε προσπαθώντας να φτάσουν όσο πιο κοντά γίνεται, πατώντας νούμερα τηλεφώνου, στον τέλειο αριθμό του κορόιδου…

Πάντα απεχθανόμουν τα τηλέφωνα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί είναι η μοναδική συσκευή που για να μιλήσεις, πρέπει να χρησιμοποιήσεις τρία όργανα ταυτόχρονα. Δε φτάνει που χρησιμοποιείς το στόμα για να μιλήσεις, δε φτάνει που χρησιμοποιείς το αυτί για να ακούσεις, πρέπει κι από πάνω να σηκώσεις και το χέρι σου!

Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού από το άγχος να μοιάζει σαν προϊστορικό ζώο που δε ξέρει τι απόφαση να πάρει μπροστά στην εξέλιξη του είδους του. Να παραμείνει πτερόσαυρος  ή να μεταμορφωθεί σε σαυρούλα?  Μια του κίνηση μόνο έφτανε για να δείξει ότι θέλει να παραμείνει παραδοσιακός…

«Περάστε στο γραφείο μου παρακαλώ…»

-         Κύριε Mpriza, κοίταξα το βιογραφικό σας και το βρήκα κάπως ενδιαφέρον…

-         Ναι, πράγματι, έχει πολύ πλάκα, ο προηγούμενος που το είδε με ρώτησε αν έχω κι άλλο!

-         Λοιπόν, πριν ξεκινήσετε να γράφετε, θα πρέπει να βρείτε σπόνσορες για να σας στηρίξουν…

-         Γιατί? Η skoda Ξάνθη είμαι?

-         Όχι κύριε mpriza, απλά η εφημερίδα χρειάζεται διαφημίσεις. Θα πρέπει να πάτε σε επιχειρήσεις και να ζητήσετε να σας χρηματοδοτήσουν. Τι νομίζετε δηλαδή? Πάρετε εδώ μια λίστα με 200 επιχειρήσεις και πείτε τους να σας χρηματοδοτήσουν. Ο,τι μαζέψετε μου το δίνετε. Κι η εφημερίδα θα είναι δίπλα σας…

Το ταλέντο στις πωλήσεις και στις δημόσιες σχέσεις, γενικά πιστεύω, είναι έμφυτο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν σχολές που σπουδάζεις marketing και δημόσιες σχέσεις. Αφού ούτως ή άλλως, δε πα να ξέρεις 10.000 ανθρώπους και σε μπλα-μπλα να είσαι φτυστός ο Δαλάι Λάμα, αν δεν είσαι δίμετρη ξανθιά με στήθος πύραυλο, όχι σε δημόσιες σχέσεις δε μπαίνεις, και στο φανάρι ακόμα σου κλείνουν το παράθυρο…

Το μυστικό είναι σ' αυτά, το «όχι» του να το γυρίζεις σε «ναι» με τέχνη και χωρίς να το καταλαβαίνει ο πελάτης… και πάντα με ευγένεια… Αφού παίρνεις πληροφορίες από την εταιρεία σου, ξαμολιέσαι…

-         Θες διαφήμιση ρε?

-         Όχι

-         Στο λαιμό να σου κάτσει!

-         Άντε φύγε από δω ρε!

-         Δε φεύγω! Και κοίτα να κάνεις καμιά διαφήμιση γιατί δεν το βλέπω καλά το μπουρδέλο σου!

-         Κοίτα ρε μ’ ένα μαλάκα που μπλεξα πρωινιάτικα!

-         Θα πάρεις διαφήμιση ή θα μου σκοτίσεις τον έρωτα τώρα, πώς την έχεις δει?

-         Τσακίσου ρε γελοίε απ’ τα μάτια μου, θα φωνάξω την αστυνομία!

-         Να τη φωνάξεις ρε μούτρο για να μάθουνε ποιος κρατάει διπλά βιβλία! Ούτε η Άννα Φρανκ τόσα ημερολόγια!

-         Πάντα με ενδιέφερε η διαφήμιση κι ειδικά στη σπουδαία κι ανερχόμενη εφημερίδα σας αγαπητέ…

-         Τιμή μας να διαφημίσουμε καταστήματα-κοσμήματα όπως το δικό σας…

«Η εφημερίδα θα ναι δίπλα σας…»  Τελικά κάποιοι είναι γεννημένοι να πάνε ψηλά…

Εγώ??? Α πα πα πα πα πα…

Ας τους αφιερώσω λοιπόν, έτσι με αγάπη, μια μπαλάντα…

Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά

Σ’ αγγελία ψάχνουν παιδιά

Μα κρύβουν την αλήθεια

Και ψάχνουνε πιπίνια που αφήνουνε απ’ το στήθος τους να βγουν

Δυο μανταρίνια

Μήπως και πληρωθούν

Για στιγμές μυστικές, για εκλάμψεις μαγικές

Σε δουλεύουν θες δε θες,

Και γίνεσαι κεφτέεεεεεεεεεεεεες…

Πάνω-κάτω όλη μέρα

Και σου τάζουνε αέρα

Τώρα είμαι γυμνός

Φυλάξου αφεντικό

Μ’ έκανες να τσαντιστώ

Μπορείς να με κρατήσεις

Μπορείς να μ’ απολύσεις μια στιγμή

Θα στη ρίξω μα συ θα σαι η αφορμήηηηηηη…

Κατά τ’ άλλα…καλημέρα!

Μ’ αρέσει…

Που τον τελευταίο καιρό δε ξέρω τι μου γίνεται. Αυτό είναι μια κατάκτηση και πραγμάτωση των στόχων μου. Γιατί παλιά ήξερα τι μου γινότανε και παρακαλούσα να το ξεχάσω…

Που μ’ έχει πιάσει μια μούρλια τον τελευταίο καιρό να ακούω όλο δημοτικά τραγούδια. Και μπορεί να μη ξέρω αν το διπλανό διαμέρισμα το έχουν νοικιάσει άνθρωποι ή πιγκουίνοι, αλλά στην ραχούλα όπως πας αριστερά στη Γκιόνα, στη δεξιά πτέρυγα, ένας αϊτός καθότανε…είμαι σίγουρος!

Που δεν βρίσκομαι στο ίδιο μήκος κύματος με τους υπόλοιπους,  προσπαθώ να δω μέσα από τα πράγματα και γενικότερα  κυκλοφορώ σε δρόμους που με οδηγούν τελείως αλλού από την υπόλοιπη μάζα. Τελικά έχει και τα καλά του να δουλεύεις στους υπόνομους…

Καλό μήνα!  

Ήταν βράδυ. Φορτισμένος από τα γεγονότα της ημέρας, δεν αντέχω άλλο. Ψάχνω μια γωνιά να κρυφτώ για να δω από κάτω προς τα πάνω όλα αυτά που στη διάρκεια της ημέρας τα είχα απέναντί μου…

Όταν κυριαρχεί η απόλυτη ησυχία στο σπίτι μεσάνυχτα, και δεν ακούγονται βογκητά υπάρχουν δύο τινά. Ή την από πάνω επιτέλους την έπιασε περίοδος, ή ότι θα ακολουθήσει κάτι πολύ ισχυρό που θα πλήξει αυτήν την ύποπτη ησυχία…

Αλλά επειδή μάλλον απ’ ο,τι μπορώ να καταλάβω, η από πάνω χρησιμοποιεί την έξοδο κινδύνου σε περιόδους κρίσης και δεν σκοπεύει να μας αφήσει να κοιμηθούμε την επόμενη δεκαετία ούτε μία μέρα, σίγουρα τα πράγματα όδευαν προς τη δεύτερη σκέψη…

Έκλεισα τα μάτια παραδομένος στα όνειρό μου, βλέποντας ξανά τα πάντα να γυρίζουν γύρω από μένα και να μου ζητούν συγνώμη. Εγώ, πάντα ανώτερος, τα έστελνα στον αγύριστο κι αμέσως έβρισκα καλύτερα. Τα όνειρά μου σίγουρα δεν είναι εγωιστικά. Γιατί για να είναι κάτι εγωιστικό, προϋποθέτει εκτός από σένα, και την ύπαρξη άλλων μέσα σ’ αυτό…

Ώσπου μέσα στο όνειρό μου, εκεί που λιάζομαι στην αιώρα με τη Μόνικα να μου φέρνει πρωινό και την Ελίνα Κωνσταντοπούλου να μου κόβει τα νύχια, ξάφνου περνάει ένα ελικόπτερο από πάνω μου ακριβώς ζουζουνίζοντας, και πετάγομαι τρελλαμένος!

«Δεν ήταν ελικόπτερο! Ένα γ#%^&@ κουνούπι ήτανε που μου χάλασε τον ύπνο, που μου ‘φαγε το πρωινό, που με γέμισε παρανυχίδες! Ήθελα να το αντιμετωπίσω, μα δε μπορούσα καθώς πέταγε συνέχεια δεξιά-αριστερά αδιαφορώντας για τη ψυχική μου υγεία, μετρώντας σαρκαστικά τις πληγές που άρχισαν ξανά μετά από πολύ καιρό να τρέχουν αίμα, λοιδορώντας και καταστρέφοντας ο,τι ωραίο είχε κλέψει η έκφρασή μου από τον ήλιο της προηγούμενης ημέρας κάνοντάς το δικό της, έστω και για λίγο…

ΚΟΥΝΟΥΠΙ

Πώς να αντιμετωπίσεις κάτι για το οποίο δε γνωρίζεις? Πώς να τα βάλεις με κάποιον που δε ξέρεις τις αδυναμίες του? Αν κάποιος νομίζει ότι η ιστορία μπορεί να τελειώσει με ένα παλαμάκι ή εντομοκτόνο, πλανάται οικτρά! Γιατί ο εχθρός, εφόσον δε γνωρίζεστε προσωπικά, υπερέχει, γιατί απλά πετάει! Πώς πετάει? Γιατί πετάει? Τι ψάχνει να βρει? Έτσι κι εγώ άρχισα να μαζεύω πληροφορίες…

Πήρα ένα DVD που ήταν ντοκιμαντέρ για κουνούπια, όπου το δα από την αρχή ως το τέλος. Τελικά δεν είχα άδικο, αλητάκια του κερατά είναι, αν και δε μπορώ να το κρύψω ότι είναι φιλοσοφημένα. Μου μείνανε δυο πράγματα, κι εκεί πρέπει να χτυπήσω…

α) Ζουζουνίζουνε γιατί τα φτερά τους κάνουνε χίλιες κινήσεις το δευτερόλεπτο! Άρα σίγουρα κάποια στιγμή θα κουράζονται! Τότε θα χτυπήσω! Γιατί κι ο Ζαχαράτος να σαι, πόσες κινήσεις πέρα-δώθε πια, δε γίνεται, θα κουραστείς!

β) είναι ικανό ένα κουνούπι να αναγνωρίσει και να ανακαλύψει το ταίρι του ανάμεσα σε 1.000.000 άλλα κουνούπια! Άλλη μια αδυναμία! Γιατί όλα τα κουνούπια, την ίδια μούρη έχουνε, άρα πώς βρίσκει το ένα το άλλο? Ρωτώντας! Θα ξαπλώσω λοιπόν εγώ και θα διαβάζω εφημερίδα και πού ξέρεις, μπορεί να κάνει το λάθος να ρθει να με ρωτήσει…

-         Μήπως είδατε την κουνουπίτσα μου?

-         Αμέ! Άραξε στον τοίχο, εδώ να φαίνεσαι καλά, και στη φέρνω! (χεχεχε την πάτησες κάθαρμα…)

-         Μπα! Μέχρι να πας να τη φέρεις, εγώ θα πάω να πειράξω ένα μαλάκα που δε φτάνει που του χω αλλάξει τα φώτα κάθε βράδυ, αλλά κάθεται και με βλέπει και σε DVD!

-         ……………

Είπαμε, είναι φιλοσοφημένα…

Συνέχεια του προηγουμένου…

Η επανάσταση ξεκίνησε καλά. Η πρώτη επανάκτηση εδάφους μετά από μάχη φυσικά, ήταν η Καλαμάτα. Μετά ακολούθησαν κι άλλα μέρη της Πελοποννήσου, κι οι Τούρκοι είχαν φτάσει σε σημείο να παρακαλούν να ξαναβάλει μέσα ο Ρεχάγκελ τον Νικοπολίδη…

Εκτός από την Πελοπόννησο, ξεσηκώνονται και τα νησιά, με πρωτεργάτες τον Μιαούλη, τον Κανάρη, τη Μαυρογένους, τη Μπουμπουλίνα,  και τον παππού του Γαλάτη ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το σιδέρωμα των τσακίσεων στις φουστανέλες…

Η Μάνη και το Σούλι σθεναρά αμύνονταν ενώ η επανάσταση επεκτάθηκε και στη Στερεά Ελλάδα. Πρωτεργάτης εκεί, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Αυτός δε μίλαγε καθόλου Ελληνικά. Ήταν κοντός κι αδύνατος σα σουγιάς. Το μόνο που ήξερε να κάνει στη ζωή του ήταν να σκοτώνει. Όταν δε σκότωνε, αγαπημένο του χόμπι ήταν να μετράει πτώματα. Το περίεργο τελικά μ’ αυτόν ήταν ότι δεν τον φάγανε οι Τούρκοι, αλλά οι Έλληνες…

Την είχε στήσει στο Νέο Φάληρο για μια μάχη, και περίμενε να ρθει το ξημέρωμα για να τους αιφνιδιάσει. Στο μεταξύ είχαν σκάσει μύτη και κάτι τρελλοκρητικοί,  οι οποίοι από το πολύ πιώμα άρχιζαν να βαράνε μπαλωθιές από νωρίς, και ο Γιώργης τα πήρε στην κράνα…

-         Τι κάνετε μωρέ? Τρελλαθήκατε? Θα τους ξυπνήσετε! Περιμένετε να ξημερώσει!

-         Τι λες μωρέ σύντεκνε! Σιγά μη τους φτιάξουμε και πρωινό! Ήντα κουζουλάδες είναι τούτες?

 Κουβέντα στη κουβέντα μαλώσανε, και κάνανε τον Καραϊσκάκη με τέσσερα τυριά…

Στο Σούλι πάλι πλακωνόντουσαν οι Μποτσαραίοι με τους Τζαβελαίους, ενώ οι Σουλιωτοπούλες το χανε ρίξει στο bungee-jumping. Οι Τούρκοι δε μπορούσαν να μπούνε με τίποτα μέσα, καθώς δε συνοδεύονταν. Μέχρι που οι Τζαβελαίοι, αποφασίζουν, από το παραδώσουν το Σούλι στους Μποτσαραίους, να το παραδώσουν κατευθείαν στον Αλή-Πασά. Η πλάκα είναι ότι ο Αλή-Πασάς που εκπροσωπούσε τους Τούρκους μιλούσε μόνο Ελληνικά. Οι υπόλοιποι που εκπροσωπούσαν τους Έλληνες, μιλούσαν Αλβανικά. Μεταφραστής λέγεται ότι ήταν ένας Αλβανός που δούλευε κάπου στη Λάρισα, ονόματι Καπετάν- Σόμμερ ή Μαστρο- Κώστας…

Τα νησιά δεν τα πηγαίναν κι άσχημα μόνο που είχαν ξεμείνει από ρευστό. Στην Πελοπόννησο μεσουρανούσε ο Κολοκοτρώνης, αλλά του χανε σκοτίσει τον έρωτα οι υπόλοιποι…

Ο Ανδρούτσος ήθελε εξουσία. Δεν άντεχε να είναι από κάτω κι ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Η πτώση του από την Ακρόπολη δε σημαίνει πάντως ντε και καλά ότι τα χε με συμβασιούχα!

Ο Παπαφλέσσας το χε ρίξει στην πολιτική. Συμβιβάστηκε, αλλά στο τέλος ξαναγύρισε σαν ήρωας και σκοτώθηκε στο Μανιάκι. Η Ελλάδα έχασε έναν πολεμιστή. Το κράτος κέρδισε ένα μισθό.

Λόγω έλλειψης ρευστού και συγκρούσεων των Κοτζαμπάσηδων με τους οπλαρχηγούς, η επανάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο,τι είχε κερδιθεί, είχε ξαναγυρίσει στους Τούρκους. Ώσπου έσκασε ο Τουρκοαιγυπτιακός στρατός του Ιμπραήμ κι έκανε τη Πελοπόννησο Euro Disney. Σύμβολο του τέλους της επανάστασης και της ήττας των Ελλήνων είναι η άλωση του Μεσολογγίου το 1825 όπου έγινε του Παναιτωλικού το κάγκελο!

Τέλος? Όχι! Οι Άγγλοι είχαν διαφορετική άποψη. Ο Τζωρτζ Κάνινγκ και έπειτα ο Στράτφορντ Κάνινγκ γούσταραν να κάνουν την Οθωμανική αυτοκρατορία ζαμπόν. Τι κι αν οι Έλληνες είχαν σκορπίσει στους πέντε ανέμους σαν τον Κορκολή και την Κωνσταντίνα? Μάζεψαν λοιπόν την παρέα τους, τον Τζιμ, τον Τζον, τον Τζεφ και τον Τζέρυ, και κατεβαίνουν στο Ναυαρίνο το 1827 και τους κάνουνε τους Τούρκους σερβίτσιο για τσάι. Κι από μόνοι τους βάζουν με το ζόρι όλους να αναγνωρίσουν θέλουν δε θέλουν το Ελληνικό κράτος. Η πρώτη χώρα δε, που αναγνώρισε την Ελλάδα ήταν η Ταϊτή.

Αυτό ήταν το έπος του 1821. Είναι η μοναδική επανάσταση που απέτυχε, με τόσο θετικά αποτελέσματα. Γιατί…έτσι μας αρέσει!  

Ο κάθε λαός κάνει την επανάσταση που του αξίζει. Πχ επανάσταση στη Γαλλία σημαίνει να κατέβει εκατομμύρια κόσμος στο δρόμο και να πάρει αυτό που θέλει. Στο Μεξικό επανάσταση σημαίνει να αλλάζεις πλευρό κάτω από τον κάκτο, στην Αλβανία σημαίνει να μπαίνεις στο σπίτι του άλλου απρόσκλητος, και στην Αγγλία επανάσταση σημαίνει να κάνεις μουτράκια στη βασιλομήτορα…

Στην Ελλάδα σημαίνει…

Προεπαναστατικά κάποιοι Έλληνες την περνούσαν ζάχαρη. Η επίσημη Εκκλησία τα ‘χε βρει κι επίσημα με το καθεστώς, με τον Πατριάρχη και το Σουλτάνο να παίζουνε κρυφτό στο Σεράι. Οι Φαναριώτες το έπαιζαν εραστές των δυτικών προαστίων στα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης και στις Παραδουνάβιες,  ενώ οι Κοτζαμπάσηδες στα ελληνικά χωριά γυρνούσαν με το μπλοκάκι και σημειώνανε όποιον πήγαινε στις πορείες, σαν το χαφιέ από την «κόρη μου την σοσιαλίστρια» ένα πράμα…

Άλλοι πάλι Έλληνες δεν την περνούσαν και τόσο καλά. Η αλήθεια είναι ότι ο Αλή-Πάσας στα Γιάννενα δεν είχε αφήσει μια εποχή όρθιο ούτε ελληνικό ρουθούνι. Οι μαρτυρίες λένε ότι ήταν ιδιαίτερα φιλομαθής κι ότι του άρεσαν οι ξένες γλώσσες τόσο, που τις έπαιρνε μαζί με το υπόλοιπο κεφάλι. Αλλά γενικά οι Έλληνες είχαν συμβιβαστεί, καθώς οι Τούρκοι αν εξαιρέσει κανείς τους φόρους, κατά τ’ άλλα τους είχαν αμολημένους…

Μετά τα πράγματα σκληρύνανε λιγάκι και κάποιοι Έλληνες πήραν τα βουνά μπας και βρουν χαΐρι. Άλλοι γιατί τους καλούσε το καθήκον, άλλοι πήγανε ακάλεστοι, άλλοι γιατί τους παράτησε η γκόμενα και πήγε με Τούρκο.

Αυτοί περίμεναν βοήθεια από τους Ρώσους. Οι Ρώσοι πάντα ξέρανε πως οι Έλληνες ήταν καθάρματα, κι έτσι, όπως και τώρα, βαριόντουσαν να βοηθήσουν. Γιατί ξέρουν, πως όσο κι αν οι Έλληνες το παίζουν ομόθρησκοι και κολοκύθια με τη ρίγανη, πάντα στο τέλος θα τρέχουν πίσω από μια Αγγλία για να τους σώσει, κι η οποία εν τέλει όμως τους έσωσε…

Αλλά οι Ρώσοι βοήθησαν, γιατί οι Τούρκοι φανήκανε τότε πιο ηλίθιοι από το αναμενόμενο. Με τη βοήθεια τους οι Έλληνες φτιάξανε δικό τους ναυτικό. Παράλληλα φτιάχτηκε κι η Φιλική εταιρεία που έδωσε όραμα στο λαό, σαν τη Eurobank ένα πράγμα, ενώ οι Έλληνες άρχισαν να σκέφτονται διάφορα…

Φέρανε για αρχηγό να ξεκινήσει την επανάσταση τον Υψηλάντη. Η αλήθεια είναι ότι δεν του εξηγήσανε καλά τι έπρεπε να κάνει, ο καθένας είχε την άποψή του εξάλλου, μπερδεύτηκε ο ανθρωπάκος, ρώτησε στο δρόμο έναν στην τύχη μήπως ξέρει τις αρμοδιότητές του σε στυλ «πώς πάμε για Θηβών?», έπεσε σε Τούρκο, και τον κάνανε κονσέρβα για τους ναυτικούς…

Αλλά το ποτάμι δε γύριζε πίσω. Οι μισοί θέλανε να ξεκινήσει τώρα η επανάσταση, άλλοι «από Δευτέρα»,  ενώ άλλοι καθόλου, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, που ούτε Πατρινός ήτανε, ούτε Γερμανός, τέλος πάντων, και τον οποίο τον βάλανε με το ζόρι να σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης…

Κάνοντας μια μίνι-εκδρομή την Κυριακή, οδηγήθηκα σε κάποια συμπεράσματα.

Στην Ευρώπη οι δρόμοι μοιάζουν με το πόδι της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Ολόισιοι, μεγάλοι, χωρίς ίχνος λακκούβας. Μπορείς άνετα να φτάσεις στον τελικό προορισμό σου ακόμα και με κλειστά τα μάτια, το ταξίδι σου επιφυλάσσει πολλές ευχάριστες εκπλήξεις, ενώ τα δυο της πόδια μοιάζουν με δρόμους που ενώνουν τη Ζυρίχη με τη νότια Γαλλία. Από εκεί μάλιστα βγήκε η φράση «θέλω να πάρω τους δρόμους!»

Αντίθετα εδώ στην Ελλάδα οι δρόμοι μοιάζουν με τα πόδια του Νίκου Βαμβακούλα. Στραβά, γεμάτο λακκούβες από τις κλωτσιές που έχει φάει, ο τελικός προορισμός δεν αφορά ούτε 80χρονη, το ταξίδι θυμίζει κάτι από «Σάμινα» ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν από το μπαμ, ενώ από δω βγήκε η φράση «πάρε δρόμο, μαλάκα!»

Και δε φτάνει αυτό, πληρώνουμε και διόδια κάθε δέκα χιλιόμετρα. Για δρόμους που έχουμε πληρώσει εμείς οι ίδιοι! Φυσικά έχει μια λογική αυτό. Γιατί οι ελληνικοί δρόμοι είναι σαν τα εξώγαμα. Εμείς τους φτιάξαμε με συμφωνίες που πάρθηκαν στα πιο φτηνά ξενοδοχεία (στιγμιαίο λάθος…), δεν τους αναγνωρίζουμε μετά πουλώντας τσάμπα μαγκιές περί πατρίδας- θρησκείας- οικογένειας, αλλά δυστυχώς οι δρόμοι αυτοί θυμίζουν εμάς, γιατί ακριβώς έχουμε τα ίδια χάλια, κι έτσι, ως νόμιμα τέκνα μας, τα πληρώνουμε σε διατροφή κάθε δέκα χλμ…

Κατά τ’ άλλα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα προ ημερών από μία ψυχή που μου το είπε καθαρά!

-         Δε σ’ έχω ξεχάσει! Να το ξέρεις! Ακόμα!

-         Σούπερ! Περνάω τέλεια! Έχω ένα γκόμενο τώρα που είμαι πολύ καψούρα μαζί του!

-         Και αφού περνάς τέλεια και τον γουστάρεις, εμένα γιατί με παίρνεις τηλέφωνο? Για να δεις αν έχεις ρεύμα?

-         Μα δε θέλω να σε ξεχάσω! Εσύ με κάνεις ευτυχισμένη!

-         Από πού κι ως πού εγώ σε κάνω ευτυχισμένη όταν είσαι με τον άλλον???

-         Γιατί μπορεί να τα περνάω μέτρια μ’ αυτόνε, αλλά κάθε φορά που θυμάμαι αυτά που τράβηξα μαζί σου, νοιώθω ότι περνάω σούπερ!

-         ……….

Εγώ δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με το Χριστό που έλεγε ότι το παν είναι να θυσιάζεσαι για τους άλλους βοηθώντας στην ευτυχία τους. Αλλά για να μη νοιώθεις και ηλίθιος, θα προσέθετα ότι είναι ακόμα καλύτερο να μην το ξέρεις κιόλας. Γιατί αυτός Θεός είναι, θα το γυρίσει. Θα περπατήσει λιγάκι πάνω στο νερό και μπαπ! θα ξεχαστεί το πράμα...

 Εγώ τι να κάνω δηλαδή να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας? Το πιο μαγικό που μπορώ να κάνω είναι να ρίξω το πολύ-πολύ κανένα παπά…αλλά μετά την εποχή Χριστόδουλου κι αυτό περνάει κρίση, καθώς παλιά σκεφτόσουνα «εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς?»,  δεν πήγαινε το μυαλό σου! Τώρα δυστυχώς ξέρεις πού θα τους βρεις…(σε κανένα συλλ-αλητήριο…)

Όταν μπερδεύεσαι, υπάρχουν δύο τρόποι να λύσεις το πρόβλημά σου. Ο συντηρητικός τρόπος που είναι απλά να ξεμπερδευτείς. Και ο προοδευτικός τρόπος που είναι να ψάξεις τα αίτια του μπερδέματος.

Όταν τα βρεις, υπάρχουν δύο τρόποι να τα αναλύσεις. Ο συντηρητικός τρόπος που είναι απλά να τα διορθώσεις. Και ο προοδευτικός τρόπος που είναι να πας στον ειδικό να στα εξηγήσει καλύτερα.

Όταν πας στον ειδικό, αυτός έχει δύο τρόπους για να σε βοηθήσει. Ο συντηρητικός τρόπος είναι να σου δώσει 150 χάπια μεγάλα σα φρατζόλες και πολύχρωμα σαν τη σημαία της Γαλλίας. Ο προοδευτικός τρόπος είναι, ως προοδευτικός ειδικός, να τα πάρει πρώτα αυτός να σου πει πώς είναι.

Όταν αγοράσεις τα χάπια, υπάρχουν δύο τρόποι να τα καταπιείς. Ο συντηρητικός τρόπος είναι να ακολουθήσεις πιστά τη συνταγή και να τα παίρνεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ο προοδευτικός τρόπος είναι να τα πάρεις όλα μαζί.

Αφού τα καταπιείς, μένουν δύο λύσεις πια. Ο συντηρητικός τρόπος που είναι να γίνεις καλά, δηλαδή να ξαναγίνεις όπως πριν, άρα να ξαναμπερδευτείς. Και ο προοδευτικός τρόπος που είναι να έχεις μπει βαθιά στο πρόβλημα, να το έχεις αναλύσει, να έχεις βρει τις αιτίες του, να έχεις περάσει στην άλλη του διάσταση. Δε θα ξαναμπερδευτείς αλλά θα πλέον θα έχεις γίνει εσύ το πρόβλημα.

Το πλοίο γεμάτο. Στοιβαγμένοι εμείς στο σαλόνι, σαν εγκυκλοπαίδειες. Κοιταζόμασταν μεταξύ μας ενώ οι πιο μεγάλοι βαριανάσαιναν. Το ταξίδι της επιστροφής θα ήταν πολύ μεγάλο…

Πολύ νωρίς συνειδητοποίησα δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι δεν πρόκειται να βρω θέση για να κάτσω, ούτε στην πλώρη του πλοίου. Το δεύτερο είναι ότι καλά που δε βρήκα για να κάτσω στην πλώρη του πλοίου, γιατί κι ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο κάπου εκεί είχε αράξει με τη απαυτή, και μετά  από λίγο βρέθηκε να παίζει ξερή με τους αστερίες…

Για καρέκλα ούτε συζήτηση. Τουλάχιστον να κάτσω κάτω! Τίγκα και το πάτωμα! Αρχίζω και ξεφυσάω και πάω σε έναν εκεί…

-         Ρε μάστορα, δεν υπάρχει πουθενά να κάτσω, ούτε χάμω, τι θα κάνω τώρα?

-         Προσπαθήστε να βρείτε κύριε, βλέπετε ΄χει πολύ κόσμο σήμερα…

-         Προσπάθησα κύριε, αλλά δε βρήκα κύριε, βλέπετε το υπερφορτώσατε το καραβάκι!

-         Τι να σας πω τώρα κύριε…

-         Πού να κάτσω να μου πείτε κύριε…

-         Κάτω, όπως όλοι!

-         Δεν υπάρχει κάτω, πιασμένα όλα!

-         Ε τότε πάνω κύριε!

-         Τι εννοείτε «πάνω» κύριε? Να κρεμαστώ από το ταβάνι? Για τι με περάσατε κύριε? Για ινγκουάνα?

-         Στον πάνω όροφο εννοούσα κύριε!

Με τα πολλά βρήκα. Με τα πολλά άραξα. Και με τα πολλά αποκοιμήθηκα. Και μέσα στην ταλαιπωρία αλλά και στην ρακοκατάνυξη μου, βλέπω ένα τρελλό όνειρο! Ήμουνα λέει ρέμπελος, επαναστάτης δηλαδή, τον καιρό της αγγλικής αρμοστείας στα Ιόνια Νησιά. Μ’ είχε συλλάβει το καθεστώς και με πήγαινε με καράβι στην Κέρκυρα για κρέμασμα. Εγώ όμως ακόμη και την τελευταία στιγμή, δεν μετακινήθηκα ούτε μία σπιθαμή από τα ιδεώδη μου!

-         καπετάνιο άσε με please, πλάκα έκανα, δεν είμαι ρέμπελος, απλά ντύθηκα έτσι λόγω καρναβαλιού!

-         Αφού σε συλλάβαμε να γράφεις προκηρύξεις Σιόρ Επτακοίλη!

-         Όχι, όχι, δεν έγραφα προκηρύξεις, για το blog μου έγραφα…

-         Και τι σημαίνει η φράση «Άγγλοι σας περιμένει κρεμάλα»?

-         Ότι περίμενα κάτι Άγγλους φίλους να παίξουμε κρεμάλα. Εφτά γράμματα, Έλληνας Κροίσος σας λέει τίποτα???

-         Και τι σημαίνει η φράση «όχι στον αγγλικό ζυγό»?

-         Τι να σημαίνει? Η φετινή χρονιά δεν είναι καθόλου καλή για τους ζυγούς, καθώς μπήκε ο Κρόνος στο τρίγωνο της Αφροδίτης και σφήνωσε κει πέρα! Εγώ δεν είπα να αλλάξουμε κυβέρνηση! Ζώδιο φώναζα ν’ αλλάξουμε!

-         Λυπάμαι Σιόρ Επτακοίλη, αλλά θα απαγχονιστείτε και επειδή μου σκοτίσατε και τον έρωτα, επί τόπου!

Ξυπνάω απότομα! Πολύ ζωντανό το όνειρο! Και το έκοψα στο καλύτερο, τη στιγμή της θανάτωσής μου! Γιατί να ξυπνάμε πάντα ένα βήμα πριν το θάνατο?

Γιατί, ούτε και στα όνειρα ακόμα δεν αντέχουμε να πεθάνουμε για τις ιδέες μας?

Γιατί δεν παλεύουμε στα ίσα ποτέ, όσα μας σκοτώνουν? Κακώς. Αφού ούτως ή άλλως όπως είπε και κάποιος γεράκος τώρα κάτω στην Κρήτη… «Πιεις δε πιεις, θ’ αποθάνεις!»  

Ναι, είναι αλήθεια. Πάω για ολιγοήμερες διακοπές στην Κρήτη. Αύριο ή μεθαύριο την κάνω γυριστή. Εκεί με περιμένουν πολλοί που θα συναντηθούμε ξανά μετά από περίπου έναν χρόνο. Καταρχάς υπάρχει η Κρήτη του πολιτισμού. Άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών που κοιτάνε το ρολόι τους πότε θα σκάσω μύτη! (εννοείται). Αυτούς τους γνωρίζω από παλιά. Κι εκείνοι! (πού θα πάει, θα με μάθουν!)

Κι υπάρχει και η Κρήτη των θρύλων! Ιδού:

Ο θειος μου ο Μανωλιός και η θεια μου η Ελένη. Αυτοί είναι πολύ θρησκόληπτοι τύποι. Όποτε με βλέπουν φτύνονται και κάνουν το σταυρό τους. Την τελευταία φορά που πήγα μου είπαν να μη ξαναπατήσω το ποδάρι μου, αλλά εγώ δεν κατάλαβα τι εννοούσαν καθώς δε μου προσδιόρισαν τον τόπο όπως και το χρόνο....

Ο θείος μου ο Νικόλας κι η θεία μου η Νίκη.  Αυτοί, όποτε με βλέπουν στο χωριό να περπατάω, με καλούν την επόμενη μέρα να πάω σπίτι τους να φάω. Εγώ μπερδεύομαι γιατί τους βλέπω κάθε μέρα και όταν τους ρωτάω τελικά ποια μέρα με έχουν καλέσει, όλο μου λεν «κρίμα, την προηγούμενη».

Ο παιδικός μου έρωτας, η Λίλιαν. Ομογενής από την Αμερική, ήρθε εδώ με τους γονείς της να ζήσει ήρεμα τα τελευταία 70 χρόνια της ζωής της. Τα καλοκαίρια όταν την έβλεπα, μικρός και βλαμμένος, τρελλαινόμουνα, κι όλοι οι φίλοι μου μού λέγανε, «στρίμωξέ τη». Εμένα λοιπόν μια μέρα, γυρίζει το μάτι μου και τη στριμώχνω…

-         Τι κάνεις εκεί παιδάκι μου?

-         Καλά, δε βλέπεις? Σε στριμώχνω!

-         Γιατί με στριμώχνεις?

-         Έλα ντε, έτσι μου είπανε…

-         Ωραία, με στρίμωξες. Και τώρα?

-         Ρε τους μαλάκες…

-         Ποιους?

-         Τους μαλάκες, ξεχάσανε να μου πουν παρακάτω…

Το ξαδερφάκι μου ο Μανούσος. Μ’ αυτόν μεγαλώσαμε μαζί, αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια μου κρατάει μούτρα και δε μου μιλάει, αλλά πάντα όποτε πάω με συγχωρεί κι είμαστε όπως παλιά, δηλαδή όπως πριν έξι χρόνια. (πάλι δε μου μιλάει)

Η φίλη μου Μαρίνα η οποία πετάει από χαρά όποτε κατεβαίνω και με περιμένει πως και πως, κι η οποία φημίζεται για το ότι είναι στο σπίτι της, η καλύτερη οικοδέσποινα! Μόνο που δε ξέρω ακόμα πού είναι το σπίτι της…

Και για το τέλος οι τρελλιάρηδες οι φίλοι μου οι οποίοι μου υποσχέθηκαν ότι αυτές τις τέσσερις μέρες καταρράχτες από ρακή θα καταναλωθούν, και όμορφες κρητικές μουσικές και τραγούδια ως τα πρωινά θα αντηχούν. Μάλλον θα ‘ρθω ανανεωμένος, φρέσκος και με καινούργια μυαλά. Μάλλον θα γυρίσω κόκκαλο. Μάλλον θα αλλάξω για άλλη μια φορά στη ζωή μου, σταθμούς, στόχους, και παραμέτρους. Μάλλον όμως ένα πράγμα πάλι δε θα αλλάξω γιατί αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Καημό. Κι αυτό μ’ αρέσει…

Δε φτάνει να είσαι ταλέντο στη ζωή, πρέπει να βρεις και πού το χεις καταχωνιάσει. Έτσι ενώ άλλοι έψαχναν δουλειά στις μικρές αγγελίες, εγώ την έψαχνα μέσα σε συρτάρια, ντουλάπες και σιφουνιέρες προσπαθώντας να πάω κόντρα στην κοινή λογική.

Στην κοινή λογική που λέει, «πρώτα θα βρεις τη δουλειά, και μέσα σ’ αυτήν θα βγει το ταλέντο σου». Εγώ ανέκαθεν ήμουν μιας άλλης λογικής. «Πρώτα θα ρθει το ταλέντο και μετά βλέπεις τι κάνεις, γιατί το ταλέντο έρχεται μία φορά και τουλάχιστον αυτό που ζητάει από σένα είναι όταν θα ρθει να σε βρει σπίτι…»

Για καιρό σνόμπαρα το καθηγητηλήκι. Ήθελα να κάνω άλλα πράγματα, ο,τι να ναι, αρκεί να περνά η ώρα. Ήταν πρωί. Καλοκαίρι. Ανάμεσα στα δεκάδες τηλεφωνήματα για κάρτες που απαντούσα ΟΧΙ ανάλογα με τη φωνή που συναντούσα, χτυπάει κι ένα διαφορετικό τηλέφωνο…

-         Τέρμα το καθισιό υιέ μου! Ένας φίλος μου έχει μαγαζί και σε περιμένει για δουλειά! Να τσακιστείς!

-         Ωραίος φίλος! Να τον χαίρεσαι! Τέλος πάντων…

Φόρεσα ο,τι σκατό βρήκα μπροστά μου μπας και με απορρίψει, αλλά στην Ελλάδα αυτά δε συμβαίνουν. Αν είσαι μιλημένος, και στη βουλή να σκάσεις με βατραχοπέδιλα, θα σε πάρουν, δεν τη γλιτώνεις.

Μπαίνω μέσα στο μαγαζί. Με περίμενε ένας ψηλόλιγνος κύριος με μύτη σαν του μυρμηγκοφάγου και παράστημα σαν τον αστυνόμο Βαρβάρα. Πιο πέρα καθότανε μια κοπελίτσα, μασούσε τσίχλα σα μηρυκαστικό, και διάβαζε περιοδικό αδιάφορα λες και έβοσκε πρόβατα…(φώτο)

Εμένα δε μ’ άρεσε καθόλου το περιβάλλον και ειδικά αυτά που πουλούσε. Κάτι ανεμιστήρες, κάτι ηλεκτρικούς στίφτες,  κάτι φρουτοχυμούς προέλευσης Σουρινάμ, και κάτι κορνίζες, αυτά πήρε δηλαδή το μάτι μου. Ο αστυνόμος Βαρβάρα με κόβει…

-         Μου κάνεις για τη δουλειά!

-         Κι είχα ένα άγχος…

-         Λοιπόν είστε δύο υπάλληλοι, εσύ και η κοπέλα. Εσύ θα είσαι όρθιος και θα βοηθάς τους πελάτες να ψωνίζουν. Θα τους δείχνεις τα προϊόντα μας, θα τους δείχνεις κι άλλες επιλογές να ψωνίζουν!

-         Δηλαδή μπαίνει μέσα μία και θέλει να πάρει έναν ανεμιστήρα, εγώ τι της λέω?

-         Θα τη βοηθάς πηγαίνοντας την σιγά-σιγά στον ακριβότερο ανεμιστήρα!

-         Δηλαδή τι θα λέω στη γυναίκα? Εδώ οι ωραίες φτερούγες? Ή προτιμήστε αυτόν τον ανεμιστήρα, φυσάει βορειοανατολικά?

-         Όχι ρε παιδάκι μου, με τακτ! Κοιτάξτε κι αυτόν, είναι πιο ωραίος, πιο ανθεκτικός, πιο εύκολος στη χρήση, κοιτάξτε τι ωραία που γυρίζει….

-         Ώπα! Σιγά μην την πάει και βόλτα! Αυτό δεν είναι ανεμιστήρας, είναι ο Αλφ ο εξωγήινος! Τέτοιες μαλακίες θα λέω?

-         άστο! Πάμε στους στίφτες. Πώς θα τους πλασάρεις?

-         Εδώ οι ωραίοι στίφτες.

-         Μόνο? Πες και κάτι άλλο!

-         Εδώ οι πολύ ωραίοι στίφτες.

-         Μίλα λίγο για τους στίφτες ρε παιδί μου!

-         Και τι να πω??? Ότι είναι εγωιστές? Ή επιπόλαιοι? Τι μπορεί να πει ένας άνθρωπος για τους στίφτες δηλαδή?

-         άστο κι αυτό! Πάμε σε κάτι πιο εύκολο! Πουλάμε και απορρυπαντικά. Βγάζουμε και δικό μας. Αυτό θα προωθείς. Ξέρεις να προωθείς απορρυπαντικά?

-         Όχι.

-         Θα τους πας με τον τρόπο σου προς τα εκεί…

-         Δηλαδή τι θα τους λέω? Περάστε για ένα ποτό στο όρθιο στα απορρυπαντικά μας?

-         Όχι ρε συ. Ότι είναι τα καλύτερα, ελάτε να τα δείτε να τα δοκιμάσετε, ότι μόνο αυτά εξαφανίζουν οτιδήποτε στη στιγμή κτλ…

-         Θα φωνάξω και μάρτυρες όπως ο Παπαδάκης?

-         Έλεος! Φτάνει φιλαράκι! Δεν κάνεις γι’ αυτή τη δουλειά! Τέλος!  Αλλά τι να κάνω που είσαι και μιλημένος? Μου λες?

-         Μην αγχώνεσαι αδερφέ, το βρήκα! Να κάνω το μάρτυρα?

-         ……………

Είναι σύζυγος. Μητέρα. Έχει άποψη για όλα εκτός για το πού είναι ο άντρας της. Έχει απωθημένα. Δε ξέρει πού να τα βγάλει. Μισεί τον κόσμο γιατί νομίζει ότι είναι καλύτεροι από κείνη και ζουν όσα η ίδια ποτέ δεν τόλμησε να ζήσει και το ρίχνει στην ιδεολογία η οποία κινείται μεταξύ Ψωμιάδη και Αρναούτογλου…

-         Μας έχουν κυκλώσει οι εχθροί! Τελικά μία είναι η λύση. Να μπουκάρουμε μέσα και να τους κάνουμε με τα κρεμμυδάκια!

-         Σοβαρά μαντάμ? Ποιοι να μπούμε μέσα? Όχι εσείς πάντως…

-         Ο Έλληνες! Οι νέοι μας! Να πολεμήσουν για την πατρίδα!

-         Δηλαδή εγώ! Και ποιος σου είπε εσένα μαντάμ ότι έχω καμιά όρεξη να τρέχω σε βουνά και σε ραχούλες και να φοράω αυτή τη μαλακία στο κεφάλι σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς? Ε?

-         Έτσι λέει η ιστορία μας! Έτσι λέει η παράδοση των Ελλήνων!

-         Αφού θες παράδοση Ελλήνων, αυτή ξέρεις τι λέει ακόμα? Ότι είσαι γυναίκα και πρέπει να μαγειρεύεις, να πλένεις, να σφουγγαρίζεις και να κάθεσαι στον άντρα σου καθημερινά! Το κάνεις μαντάμ?

-         Όταν έχω χρόνο, ναι!

-         Ε λοιπόν κι εγώ αν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, μπορεί να πεταχτώ στο Τεπελένι να πω μια καλησπέρα!

-         Είσαι δειλός! «Μολών λαβέ» είπε Λεωνίδας στους Πέρσες!

-         Γι’ αυτό τον κάνανε πατάτες γιαχνί! Σάμπως καταλάβανε κι οι έρμοι οι Πέρσες τι τους έλεγε? Εδώ κι οι τριακόσιοι του Λεωνίδα αμφιβάλλω αν το πιάσανε το υπονοούμενο!

-         Είσαι και ιστορικός! Παναγία μου! Πώς μπορείς και διδάσκεις κάτι το οποίο δεν πιστεύεις?

-         Εδώ οι τριακόσιοι πεθάνανε με τον καημό  που δε μάθανε γαλλικά να καταλάβουν τι στο διάολο σημαίνει αυτό το lave που πέταξε ο Λεωνίδας και που μόλις τα ακούσανε οι Πέρσες τους γύρισε το μάτι ανάποδα, θα κωλώσω εγώ για μία ώρα τη βδομάδα? Τς τς τς…

Τις τελευταίες ημέρες νοιώθω ότι μέσα μου γίνεται μια επανάσταση. Και για να γίνω πιο σαφής (σ’ αυτούς που πιστεύουν πως δεν έφαγα το βράδυ και απλά γουργουρίζει η κοιλιά μου) σκέφτομαι πράγματα που δεν τα έχω ξανασκεφτεί, ή μάλλον δε θα τολμούσα ποτέ μου να σκεφτώ…

Το ότι δεν έχω βρει το μέλλον μου ακόμα, ίσως φταίει το παρελθόν μου. Δεν κάνει φυσικά να μετανιώνουμε για πράγματα, λένε κάποιοι, αλλά εγώ τους απαντώ, εξαρτάται από την οπτική γωνία που το βλέπεις το πράγμα…

Γιατί το παρελθόν είναι σαν την αλογόμυγα. Αν είσαι άνθρωπος τη βλέπεις μύγα που μοιάζει με άλογο, τη σέβεσαι μεν αλλά δεν τη φοβάσαι. Αν είσαι μύγα όμως, τη βλέπεις σαν άλογο που μοιάζει με μύγα και γίνεσαι από το φόβο κεραμιδόγατος.

Έτσι κι εγώ. Νοιώθω με μύγα που το παρελθόν μου χρόνια με κυνηγούσε και με καταδίωκε, σαν τα ανθρωποφάγα άλογα του Διομήδη. Ευτυχώς που ήμουνα μύγα δηλαδή…

Γιατί το μέλλον δε ξέρεις από πού θα σου ’ρθει. Μπορεί να κρύβεται μέσα σε σκουπιδοτενεκέδες στην πιο βρωμερή γειτονιά της Αθηνάς. Αυτό λέγεται ατυχία. Μπορεί όμως να κρύβεται και μέσα σε μια βίλα κάπου στην Κηφισιά πχ. Αυτό λέγεται κωλοφαρδία Μπορεί όμως (πιθανότερο σενάριο), να κρύβεται προκλητικά μέσα στον σκουπιδοτενεκέ έξω από τη βίλα της Κηφισιάς, οπότε αυτό λέγεται γκαντεμιά…

Κάποιος μου είπε κάποτε…

-         Για να ξεκινήσεις κάτι καλό, το μόνο που δεν πρέπει, είναι να αποκηρύξεις το παρελθόν σου. Γιατί χωρίς πόδια δε θα αγγίξεις ποτέ τον ουρανό!

Αυτό με τα πόδια δε μ’ άρεσε, τον θεώρησα προκατειλημμένο και δεν τον πήρα στα σοβαρά. Μάλλον γιατί ήταν ποδοσφαιριστής.

Γιατί για να φτάσεις τον ουρανό δε χρειάζονται πόδια. Τα πόδια σε τραβάνε κάτω. Ειδικά αν είναι 46 νούμερο σαν τα δικά μου…

Για να πετάξεις πραγματικά χρειάζεσαι φτερά. Φτερά είναι το βλέμμα της, κάτι που θα σου πει, κάτι που θα σου ψιθυρίσει με τη γλώσσα του σώματος, κι έτσι πετάς. Εμένα η τελευταία, ναι θα το παραδεχτώ, με κάτι που μου είπε, να ‘ναι καλά η κοπέλα, μ’ έκανε να πετάξω πραγματικά στον καταγάλανο ουρανό ξημέρωμα, μόλις χάραζε, κι έβγαινε δειλά-δειλά ο ήλιος κι ήταν πολύ ωραία. Μ’ είχε στείλει, θυμάμαι,  στο διάολο πρωινιάτικα…

Αν ισχύει πάντως  ότι το μέλλον μας καθρεφτίζεται στα μάτια μας, δεν το χω σε πολύ να γίνω emo…

Μου αρέσει το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί είναι το μοναδικό σύστημα που δεν έχει πρόβλημα να το βρίζεις, αρκεί αυτό που λες να παράγει λεφτά να στα παίρνει ο από πάνω. Αλλά και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί προστατεύει τους ξεχασιάρηδες, αυτούς που δε ξέρουν τι έχουν και αυτούς που δε ξέρουν τι κάνουν…

Αν χρωστάς θα σ’ ενημερώσουν απευθείας…

-         Τι θα γίνει κύριε με τα λεφτά? Πέρασε η προθεσμία!

-         Από μένα πάντως όχι!

-         Αν δεν πληρώσετε τις δόσεις άμεσα λυπούμαστε αλλά θα σας πάρουμε το σπίτι!

-         Και πού θα το πάτε?

-         Θα το πάρει η τράπεζα κύριε!

-         Και τι θα το κάνετε? Τριάρι είναι, δε σας χωράει όλους!

-         Θα το πουλήσουμε κύριε, και από δω και στο εξής θα ασχολούμαστε με καλύτερους πελάτες από σας!

-         Που θα σας πληρώνουν τις δόσεις δηλαδή?

-         Όχι! Που θα έχουν από τεσσάρι και πάνω…

Γιατί ο καπιταλισμός δε θέλει ανθρώπους ισχυρούς που θα μπορούν να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους. θέλει ανθρώπους που θα είναι συνέχεια στην απέξω, κι επιπλέον να είναι και λίγο αφελείς…

-         Καλησπέρα σας κύριε! Από την τράπεζα είμαστε, θα θέλαμε να σας προτείνουμε να πάρετε το «εορτοδάνειο» για το Πάσχα!

-         Ώστε με σκεφτήκατε λοιπόν? Εσείς δεν είστε τράπεζα, άγγελοι είστε που κατέβηκαν στη γη και μοιράζουν δώρα!

-         Αμέ! Με την προσφορά μας θα σας βάψουμε δωρεάν τα αυγά κόκκινα και θα σας κουβαλήσουμε το αρνί, για να μην κουράζεστε, ως τα Ζαγοροχώρια που είναι το χωριό σας!

-         Και πού το ξέρετε ότι είμαι από τα Ζαγοροχώρια?

-         Μα αν πάρετε το εορτοδάνειο θα ενταχθείτε αυτόματα στο πρόγραμμα της τράπεζάς μας που λέγεται «αναβάθμιση των Ζαγοροχωριών» που θα δώσει ανάσα σ’ αυτόν τον πανέμορφο και άκρως τουριστικό τόπο!

-         Δηλαδή θα μας ανακαινίσετε τα σπίτια?

-         Όχι. Θα τα δώσουμε σ’ άλλους!

Ο καπιταλισμός όμως πάντα στο τέλος αποβαίνει εις όφελος του πολίτη και αφού σου τα ‘χει πάρει όλα, μετά προσπαθεί να στα γυρίσει πίσω. Τώρα αν εσύ είσαι στραβός και δεν το βλέπεις δε φταίει αυτός…

-         Για τις υπηρεσίες που έχετε προσφέρει στην τράπεζα μας, για δώρο σας προσφέρουμε τη σούπερ-κάρτα!

-         Σούπερ-κάρτα? Τι είναι αυτό?

-         Θα πηγαίνετε να ψωνίζετε στο σούπερ-μάρκετ και στο τέλος στο ταμείο δε θα πληρώνετε, θα δίνετε τη σούπερ-κάρτα και θα φεύγετε!

-         Έλα! Να την πάρω δηλαδή?

-         Βεβαίως! Σας απαλλάσσει από τα χρέη και πληρώνετε όποτε εσείς έχετε!

-         Ξαναπάω στο σούπερ-μάρκετ δηλαδή?

-         Όχι, σε μας τα πληρώνετε. Στο σούπερ-μάρκετ εμείς πληρώνουμε για σας!

-         Εσείς δεν είστε τράπεζα! Ο Άγιος- Βασίλης είστε! Και σας πληρώνω δηλαδή εσάς όποτε γουστάρω?

-         Ούτε αυτό μη σας απασχολεί κύριε! Η τράπεζά μας έχει προνοήσει και γι' αυτό!

-         Δηλαδή?

-         Τα παίρνουμε μόνοι μας!

Όλοι οι σταθμοί της τηλεόρασης προσπαθούν να μας ενημερώσουν για το χιόνι. Αφού το είδαμε, το καταλάβαμε? Τι να μας ενημερώσουν? Από ποια χώρα ήρθε? Και τι με νοιάζει εμένα? Μήπως θα πάω να τους ζητήσω το λόγο?

Κατά τ’ άλλα, μέσα στο χιονιά συνέβη κι η αναγνώριση του Κόσσοβου ως ανεξάρτητο κράτος. Όπως λεν, το σχέδιο των Αμερικανών λέει ότι το Κόσσοβο, όπως και τα Σκόπια, θα ενωθούν με την Αλβανία και θα φτιάξουν τη μεγάλη Αλβανία. Και ερωτώ: Αφού τα Σκόπια σκοπεύουν να ενωθούν με την Αλβανία, τι μας σκοτίζουν τον έρωτα εδώ και 15 χρόνια για το όνομα «Μακεδονία»?

Ο Πούτιν από την άλλη, βγήκε και είπε τους Ευρωπαίους ρεζίληδες. Οι Ευρωπαίοι δεν απάντησαν  στον Πούτιν και το ‘παιξαν Κινέζοι. Ούτως ή άλλως για τους Κινέζους δεν είπε τίποτα…

Κατά τ’ άλλα εγώ προσπαθώ να λύσω τα προβλήματά μου, αλλά δε λύνονται με τίποτα. Γιατί οι άλλοι άνθρωποι όταν έχουν προβλήματα, κάθονται, κλείνονται στον εαυτό τους, και τσουπ! τα λύνουν! Ενώ εγώ προσπάθησα να κλειστώ στον εαυτό μου αλλά ξαναβγήκα αμέσως. Οι κλειστοφοβικοί πώς τα λύνουνε ρε γαμώτο?

Η αλήθεια είναι ότι θέλω να συνέλθω. Αλλά δε μπορώ, γιατί δε θυμάμαι από τι…

Το ριξα λοιπόν στη συζήτηση. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, μόνο η μάνα μπορεί να σε καταλάβει, να σε πονέσει και να δώσει λύση στα προβλήματά σου…

-         Μάνα! Έχω προβλήματα! Είμαι ένα μάτσο χάλια!

-         Το ξέρω! Κι εντάξει να είσαι ένα μάτσο χάλια, αντέχεται, φαντάζεσαι να το κουβαλάς στην κοιλιά σου επί εννέα μήνες?

Μετά την πρώτη έμμεση απόρριψη, άλλαξα πλεύση και πήρα τηλέφωνο μια ψυχή που πάντα με καταλαβαίνει…

-         Δεν αντέχω άλλο! Έχω προβλήματα! Νοιώθω σα βάρκα στον ωκεανό!

-         Τι να σου πω…έλα να μου τα πεις…και καθώς έρχεσαι πιάσε και δυο τσιπούρες από τον ωκεανό να ‘χουμε να τσιμπάμε…

Δεν είναι ωραίο να σε παίρνουν στο ψιλό. Άλλαξα λοιπόν και γω πολιτική κι είπα να βγω να πιω ένα ποτό. Γιατί καθώς λένε, όταν βγαίνεις να πιεις ένα ποτό, τα προβλήματα ξεχνιούνται! Αλλά πάλι απέτυχα παταγωδώς…γιατί με το που ξεκίνησα να πίνω, άρχισα να τα βλέπω διπλά!

Το μόνο λοιπόν που μου έμεινε είναι να συμβιβαστώ με τα προβλήματά μου, γιατί είναι τα μόνα που φεύγουν όποτε θέλουν αυτά, ο,τι κι αν κάνεις…

Γιατί τα προβλήματα μοιάζουν με τις Κρητικές. Αν τις πειράξεις, τις παντρεύεσαι. Αν δεν τις πειράξεις, πάλι τις παντρεύεσαι, γιατί τις σεβάστηκες. Κι αν (τολμήσεις και) τις διώξεις, μετά μετανοιώνεις που δεν τις παντρεύτηκες και χτυπάς το κεφάλι σου στην κάσα…

Θα λεγα καμιά χοντρή μέρες που ‘ναι για τον Άγιο-Βαλεντίνο αλλά τέλος πάντων, βαρέθηκα να ασχολούμαι με τα εκκλησιαστικά.  Αλλά σίγουρα σε βάζει να ψάξεις μέσα σου κι έξω σου το κλίμα που υφίσταται γύρω σου, τι σημαίνει αγάπη… έτσι κι εγώ λοιπόν, σαν την αστυνομία στις ληστείες, θα ενεργήσω μια μέρα μετά…

Αγάπη είναι…

Να ζητάς στην αγάπη από την άλλην  αποκλειστικότητα (στη μετάδοση). Ή γυρνάτε dvd ή δε γυρνάτε!

Να νοιώθεις ότι με τις πράξεις της σ’ ανεβάζει στα ουράνια! Απόδειξη? Να βρίσκεις τις παντόφλες σου πάνω απ’ το ψυγείο…

Να νοιώθεις όταν κοιτάς μέσα στα μάτια της, και όχι μέσα στο κινητό της,  ότι μέσα τους κρύβεται όλος ο κόσμος.

Να την καταλαβαίνεις και να κάνετε τις δουλειές του σπιτιού μισές-μισές. Εσύ να βρωμίζεις κι αυτή να καθαρίζει…

Να προσπαθείς να διατηρείς τη σχέση σου φρέσκια, σα να είναι πάντα η πρώτη σας μέρα! (αφού τα έφτιαξες έτσι? μην αρχίσεις τα «χαίρω πολύ»…)

Να θέλει να βγει με τους φίλους της, και συ να της δείχνεις απεριόριστη εμπιστοσύνη και να μην έχεις πρόβλημα…Είναι δείγμα αγάπης! Όμως δεν έχεις εμπιστοσύνη στους φίλους της, οπότε μέσα!

Να θες να βγεις με την παρέα σου, εκείνη να μη θέλει να βγεις μόνος σου, και να την παίρνεις τελικά μαζί σου… (να την αφήνεις στη μάνα της και να συνεχίζεις)

Να μιλάει στις φίλες της με πάθος για σένα! (τι βλάκας! Τι ηλίθιος!)

Να μιλάς στους φίλους σου με πάθος γι’ αυτήν! (και μετά που λέτε, τη γυρνάω ανάποδα…κτλ)

Να προσπαθείς να γίνεσαι μέσα από τη σχέση, όλο και καλύτερος! (δε ξέρεις ποτέ τι θα σου τύχει…)

Να μη ζητάς παραπάνω απ’ όσα μπορεί να σου δώσει…Δυο χέρια έχει! Να ζητάς απλώς περισσότερες διαδρομές.

Να συμπαραστέκεται ο ένας στον άλλον. Όταν πονάς να σου κάνει μασάζ. Όταν πονάει να σου κάνει μασάζ…

Να της λες «σ’ αγαπάω»! (όχι σ’ αγαπώ, το αω κάνει πιο γκελ). Κι αν δεν την αγαπάς, μην τρελλαίνεσαι! Τσάμπα είναι…

Δε ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά από αυτές τις μέρες, ξεκίνησε ήδη μια νέα εποχή. Φυσικά είναι λίγο μπερδεψούρα η φάση, αλλά έτσι είναι η κάθε νέα εποχή. Σ’ αυτή τη νέα εποχή τα πάντα είναι μεταλλαγμένα σαν τα φρούτα που τρώμε.

Παλιά όταν ήθελες να δροσιστείς έπαιρνες ένα πορτοκάλι και το έτρωγες, χωρίς πολλά-πολλά. Πλέον πριν το φας είναι υποχρεωμένο να σου συστηθεί πρώτα…

-         Ξέρεις, εγώ πριν ήμουν αχλάδι, αλλά καταπιεζόμουνα…πάντα μέσα μου ένοιωθα πορτοκάλι…

Αλλά να μου πεις δε θα μπερδευόταν το πορτοκαλοαχλάδι? Εδώ μπερδεύτηκε ολόκληρο κόμμα κι έβγαλε πρόεδρο τον Τσίπρα. Μπερδεύτηκαν οι σύντροφοι με τα ολόσωμα κασκόλ, αλλιώς δεν εξηγείται, και νόμιζαν ότι ψήφιζαν για τον ποιον θέλουν να στείλουν στη eurovision...

Πάντως λένε, και δεν έχω λόγο να μην τους πιστέψω, ότι ο Τσίπρας έχει ένδοξο παρελθόν στους λαϊκούς αγώνες, καθώς συμμετείχε στις καταλήψεις  του 1990! Ήταν μπροστάρης στο κλείσιμο του παιδικού σταθμού όπου τον έστελνε η μαμά του!

Ο Τσίπρας δήλωσε ότι έχει συγκεκριμένο σχέδιο δράσης. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό εκ μέρους του. Θέλει λέει να εμπνεύσει τους νέους. Μακριά από την ανιψούλα μου που είναι εφτά χρονών, κι ο,τι θέλει ας κάνει!

Όπως μια φορά, πριν κάποια χρόνια, έγινα θύτης και θύμα αυτής νέας εποχής του μπερδέματος, κατανοώντας μ’ αυτό τον τρόπο όμως απ’ τους πρώτους, το μήνυμα και το νόημα αυτής της νέας εποχής…

Ένα καιρό δεν ένοιωθα καλά. Αιτία ήταν η ζωή που έκανα, η οποία ήταν γεμάτη από καταχρήσεις , τόσες, που τα τριγλυκερίδια ήταν έτοιμα να διαδηλώσουν στο στομάχι μου εναντίον των πυρηνικών …

Έτσι αποφάσισα να κάνω εξετάσεις…

-         Λοιπόν θα ‘ρθεις αύριο για εξετάσεις, αλλά την προηγούμενη μέρα πρόσεχε, μη φας τίποτα! Έτσι?

-         Αφού το λέτε σεις, βεβαίως γιατρέ! Δε θα φάω τίποτα! Ο,τι πει η επιστήμη!

-         Κι ούτε θα πιεις τίποτα! Και ιδιαίτερα αλκοόλ!

-         Καλά. (Κομπογιαννίτη…)

Αυτή η συζήτηση σα να μην έγινε. Αφού έφαγα του σκασμού, φτιάχτηκα κι ανάλογα με τρεις-τέσσερις μπυρίτσες, κατέβηκα το κατώφλι του νοσοκομείου κι έκανα τις εξετάσεις. Η αλήθεια είναι ότι ξέχασα να τις πάρω και πήγα σε καμιά εικοσαριά μέρες, ο γιατρός ο προηγούμενος μάλλον είχε πάρει σύνταξη, ενώ κι η ακτινογραφία μου ακόμα κινδύνευε με παραγραφή…

-         λοιπόν γιατρέ? Τι λένε οι εξετάσεις?

-         Τι να σου πω παιδί μου…

-         Τι λένε οι εξετάσεις!

-         Άστα καλύτερα…

-         Πες μου, ο,τι είναι θα το ακούσω…

-         Τι να σου πω παιδί μου, ο παππούς σου είναι σε μαύρα χάλια!

-         …………

Έφτασα αισίως στις 69 νότες. Η αλήθεια είναι ότι θα ζήλευαν πολλοί τη θέση μου αλλά εγώ έχω τους προβληματισμούς μου…

Τι για την Μαρία την άσχημη έγραψα προκειμένου να πάω 70, τι για το νέο αρχιεπίσκοπο έγραψα (που είναι 70), μέχρι και για  το δώρο που περιμένω από το Θεό έγραψα (να μου γνωρίσει την κόρη του), μπας και ξεφύγω,  αλλά τίποτα! Εκεί! 69! Μέχρι ντραμς πήγα να αγοράσω από τις μικρές αγγελίες μήπως και πάρω επιπλέον πόντους αλλά πάλι τίποτα…εκεί! 69!

Γιατί το 69, στην αρχή, όταν κάνεις τα πρώτα σου βήματα στον έρωτα, αφήνει τραυματικές εμπειρίες, ειδικά όταν προσπαθείς, πριν το κυρίως θέμα, να πάρεις θέση…

-         Ρε ηλίθιε θα σταματήσεις να κουνάς νευρικά το πόδι σου πάνω-κάτω???

-         Γιατί μωρή? Εσένα τι σε νοιάζει? Τροχονόμο στο κυκλοφορικό μας σε βάλαμε?

-         Γιατί βαράς το κεφάλι μου στο κομοδίνο! Σου φτάνει αυτό?

-         Ε κάνε λίγο πιο δεξιά βρε παιδάκι μου!

-         Πιο δεξιά είναι η χερούκλα σου!

-         Γιατί δεν κατάλαβα? Δε σ’ αρέσει η χερούκλα μου?

-         Ουουουου! Είναι πολύ αισθησιακή! Σαν το χέρι του Κύκλωπα είναι!

-         Συγνώμη μαντάμ που δεν έχω το χεράκι της Κάλι Μινόγκ! Το χέρι μου σε πείραξε τώρα??? Γύρνα ανάποδα!

-         Και συ πού θα πας?

-         Θα πεταχτώ λίγο να παίξω ένα στοίχημα και θα γυρίσω…ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΛΑΝΕΙΣ? ΕΔΩ ΘΑ ΚΑΤΣΩ! Αλλά βαρέθηκα να κοιτάω μια ώρα το νεφρό σου!

-         Δεν κατάλαβα κύριε! Παλιά όλα σας αρέσανε πάνω μου! Μ’ είχατε τρελλάνει στη μπουρδολογία «πόσο μ’ αρέσει το μέσα σου, αυτό που εκφράζεις» κτλ!  Τι έγινε τώρα? Δε σας αρέσει το νεφρό μου κύριε?

-         Θα σου πω μετά που θα βγουν οι εξετάσεις! ΡΕ ΣΥ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ? ΑΦΟΥ ΔΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ! ΤΙ ΝΑ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ?

-         Παλιά έλεγες ότι αυτά που δε φαίνονται πάνω μου σου άρεσαν περισσότερο! «Ο εσωτερικός μου κόσμος» έλεγες!

-         Ο εσωτερικός σου κόσμος! Όχι η συκωταριά σου!

-         Άστο και κατάλαβα! Μια γλάστρα θέλεις! Πάντα μια γλάστρα ήθελες! Ποτέ δε με εκτίμησες πραγματικά!

-         Που το είδες αυτό βρε παιδάκι μου? επειδή δεν εκτιμώ το νεφρό σου και τη συκωταριά σου?

-         Και γι αυτό! Απέδειξε ότι με θες γι’ αυτό που είμαι!

-         Πώς να στο αποδείξω?.......... Ωραία! Κάτσε να σε φάω!

-         Ε εσύ δεν υποφέρεσαι πια! Σηκώνομαι και φεύγω!

-         ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ  πού πας???

-         Τι έπαθες μωρό μου? Λυπήθηκες που φεύγω?

-         Όχι, απλά πήγες κατά λάθος να φύγεις με το πόδι μου!

Αυτά έχουν τα ακροβατικά! Γι αυτό σας λέω…1 νότα επειγόντως…

Αφού είμαι έτοιμος να γράψω και στο τόπικ για τη Ρούλα Κορομηλά!

Χτες πέρασα ένα εποικοδομητικό βράδυ…

Γιατί τα βράδια χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Στα όμορφα, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα (κοινώς δε ξέρεις ποιο από τα τέσσερα μπούτια σου ανήκει), στα άσχημα βράδια όπου η μάνα βρίσκει το παιδί τελικά, το οποίο όμως για κακή της τύχη είναι φτυστό ο κολλητός του άντρα της (κοινώς βάραγες μύγες), και στα εποικοδομητικά βράδια όπου όλα τα παραπάνω τα ζεις στο έπακρο, τυλίγοντας τα σε ένα άχρωμο και άοσμο DVD, με καλές ηθοποιούς που το κάνουν ακόμα και με τον μπούμαν της ταινίας κι εσύ σαν ηλίθιος κάθεσαι και τις ερωτεύεσαι…

Χτες κάθισα και είδα τη ζωή της Χίλαρι Κλίντον και του Μπίλι και πράγματι ήταν πολύ ενδιαφέρουσα…

Γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο. Η Χίλαρι καθόταν στη βιβλιοθήκη και διάβαζε ενώ απέναντι ο Μπιλ έλεγε σε κάποιους τις αριστερές θεωρίες του. Τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν και τότε η Χίλαρι έκανε την πρώτη κίνηση…

-         Τι θα γίνει ρε μόρτη? Θα κοιταζόμαστε πολύ ώρα ακόμα σαν καουμπόηδες?

-         Ρε άσε τα ινδιάνικα και καθάρισε τη θέση σου! Είσαι για ένα hotel California στα γρήγορα?

-         Ποιο τραγούδι ρε φλούφλη? Για το ξενοδοχείο σου μιλάω!

Έτσι αγαπήθηκαν. Μετά από λίγο ο Μπιλ γίνεται καθηγητής πανεπιστημίου και παντρεύτηκαν. Αλλά την πολιτική την είχε στο αίμα του. Έτσι κατεβαίνει για κυβερνήτης στο Αρκάνσας…

-         Μπιλ αν θες να κατέβεις, υποσχέσου όταν θα είσαι πιστός σύζυγος! Η Αμερική δε συγχωρεί απιστίες όταν είσαι πολιτικός!

-         Oh! Θα με τρελλάνεις Χίλαρι! Μπορώ εγώ να πάω με άλλη γυναίκα?

-         Δε μπορείς?

-         Oh! Φυσικά όχι! Είσαι φαντασιόπληκτη μου φαίνεται! Σε λίγο θα μας πεις ότι θα γίνω και πρόεδρος της Αμερικής! χαχαχαχα

-          Έλα σοβαρέψου…άσε το black χιούμορ…

Η αλήθεια είναι ότι αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο στον αμερικάνικο νότο που ήταν φύσει συντηρητικός. Έτσι αποφάσισε να κατέβει για πρόεδρος των Η.Π.Α. το 1989 αλλά κάτι τον σταμάτησε…

-         Μπιλ! Τα περιοδικά γράφουν ότι τα χεις με πέντε γκόμενες ταυτόχρονα! Είναι αλήθεια μην τα πάρω και γίνει εδώ μέσα του Ελ Πάσο το κάγκελο?

-         Oh! Μην πιστεύεις τις παλιοφυλλάδες! Είναι κακοί δημοσιογράφοι! Δε ξέρουν τη δουλειά τους! Ήθελα να ‘ξερα, σχολείο δεν πήγανε?

-         Γιατί το λες αυτό?

-         Oh! Αφού δε ξέρουν να μετράνε!

Η αλήθεια είναι ότι όπως λέγεται, κατά μέσο όρο ο Μπιλ Κλίντον τα είχε ταυτόχρονα με περίπου δώδεκα γυναίκες, σ’ όλη την έγγαμη ζωή του. Αυτό δεν τον εμπόδισε να κατέβει για πρόεδρος το 1993 και να κερδίσει τον Τζορτζ Μπους τον πατέρα…

-         Μπιλ σου αφήνω τη χώρα σε καλή κατάσταση! Το γραφείο μου στο αφήνω λίγο άνω-κάτω…

-         Oh! Γιατί πατέρα Τζορτζ?

-         Αυτός ο βλάκας ο γιος μου ο Τζορτζ τζούνιορ, καθόταν όλη μέρα στο οβάλ γραφείο, μπεκρόπινε, κάπνιζε  δυο-δυο τα τσιγάρα που ήταν μεγάλα σα μπουριά, σαν τους δίδυμους πύργους για παράδειγμα, και έκανε τηλεφωνικές πλάκες σε κάποιον Μπιν!

-         Oh! Στον μίστερ Μπιν?

-         Όχι σ’ έναν Μπιν Λάντεν. Αλλά μη δίνεις σημασία, παιδιακίσια πράγματα…αυτοί ούτε μύγα δε μπορούν να πειράξουν…

-         Oh! Τζορτζ, πάντα θαύμαζα σε σένα το ταλέντο να βλέπεις μακριά…

Ο Μπιλ κυβέρνησε για οχτώ χρόνια. Η δεύτερη θητεία του συνταράχτηκε από το σκάνδαλο Μόνικα Λεβίνσκι…

-         Ποια είναι πάλι αυτή η Μόνικα ρε αχαΐρευτε? Και μη μ’ αρχίσεις τα oh! Μίλα ρωμέικα! ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΜΟΝΙΚΑ?

-         Οh! Είναι δάχτυλος της δεξιάς. Δεν τη ξέρω την κυρία!

-         Κι ο λεκές στα ρούχα??? Τι είναι ο λεκές στα ρούχα??? Τι θα κάνω τώρα???

-         Oh! Ν’ αλλάξεις απορρυπαντικό! Το λέει κι ο Αρναούτογλου!

Ο Μπιλ τελείωσε τη θητεία του, κάνει ομιλίες και ταυτόχρονα περνάει όμορφα βράδια. Η Χίλαρι πάει για πρόεδρος, ενώ ταυτόχρονα αναζητεί τυχόν εξώγαμα παιδιά του άντρα της σε κάθε πολιτεία που γυρίζει, περνώντας άσχημα βράδια. Κι εγώ "εποικοδομητικά" σαν ανόητος. Εξάλλου όπως έλεγε κι ο Κικέρων, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των ανόητων είναι ότι προσέχουν τα σφάλματα των άλλων χωρίς να βλέπουν τα δικά τους...

Μόνος. Στενοχωρημένος. Κλεισμένος στον εαυτό του. Νομίζει ότι έχασε τα πάντα στη ζωή του. Πού και πού κάνει “αποδράσεις” από τη “φυλακή” του και εμφανίζεται στον έξω κόσμο.

Εκείνη αλλού. Πέρασε όμορφα. Συνεχίζει να μαζεύει κι άλλες εμπειρίες. Κατηγορείται για την ηθική της την οποία ο περίγυρος θεωρεί ανύπαρκτη...

• να με παρατήσει τόσο ωμά? Τόσο απότομα?

• Ε ωμά και απότομα θα σε παράταγε! Πώς ήθελες να σε παρατήσει δηλαδή? Σιγά μην το πρωτοκολλούσε!

• Για να αποκτήσει νέες εμπειρίες! Τελικά δεν το περίμενα να είναι τόσο ανήθικη!

• Αυτό είναι το λάθος μας. Θεωρούμε ανήθικες όσες γυναίκες κουβαλάνε μέσα τους την ηθική μας, την ηθική των αντρών. Και αντί να τις αισθανόμαστε πιο κοντά μας και να τις αγαπάμε περισσότερο, τις σιχαινόμαστε, τις μισούμε. Μισούμε δηλαδή στην ουσία και σιχαινόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό!

• Αηδίες! Και πώς λέγεται δηλαδή αυτό που εσύ προσπαθείς, παλεύεις, κάνεις τα πάντα για μια γυναίκα κι εκείνη σε χρησιμοποιεί σα φτηνό κουτάκι της κόκα-κόλα? Πού σε βρίσκει σε καλή κατάσταση, σε πίνει, μετά σε τσαλαπατάει και σε πετάει έτσι αποτελειωμένο στον πρώτο κάδο απορριμμάτων που θα βρει μπροστά της? Πώς λέγεται αυτό κύριε αμπελοφιλόσοφε?

• Οικολογική συνείδηση λέγεται! Να πώς λέγεται! Φαντάζεσαι να το πέταγε κάτω?

• ....................

Δε μπορώ να το κρύψω…τις χαίρομαι αυτές τις μέρες γιατί κρύβουν όλο νοήματα. Αρκεί να έχεις τις κεραίες σου ανοιχτές…

Κατάλαβα το νόημα της φιλίας. Πας, εκμυστηρεύεσαι σε κάποιον οτιδήποτε, καμιά απατεωνίτσα που χεις κάνεις κι εσύ σαν άνθρωπος κι αυτός σου ορκίζεται ότι δε θα το πει πουθενά. Εν ολίγοις δηλαδή είναι τάφος, άσχετο αν σαν καλός φίλος δίπλα ετοιμάζει το δικό σου. 

-         Ώπα ρε μάγκα, δεν είπαμε πως δε θα πεις τίποτα?

-         Δεν το πα σε κανέναν! Είδες να μιλάω σε κανέναν? Μόνος μου μίλαγα!

-         Μπροστά στην κάμερα όμως!

-         Άρα συμφωνούμε ότι δεν το πα σε κανέναν, διαφωνούμε στη σκηνοθετική άποψη…

Κατάλαβα το νόημα της εργασίας. Ο αδερφός μου μετά από χρόνια ταλαιπωρίας, τελικά αγόρασε έναν βρεφονηπιακό σταθμό και όπως δείχνουν τα πράγματα, δε θα ξαναδουλέψει στη ζωή του…

-         Πού πας κατακαημένε με το σκουλαρίκι στ’ αυτί και τα δεκαοχτώ δακτυλίδια? Τα παιδάκια θα νομίζουν ότι ήρθε να τους κάνει μάθημα ο Jim Morrison!

-         Αν δεν έχεις βρει τίποτα μέχρι του χρόνου, θες να σε πάρω μαζί μου στο σταθμό?

-         Τι να κάνουμε? Να παίζουμε κουτσό?

-         Πασιέντζα στον υπολογιστή ρε γίδι!

-         Δεν το έθεσες έτσι πριν! Ναι, αυτή είναι μια σοβαρή επαγγελματική πρόταση!

-         Και θα βάλουμε και πόκερ!

-         Πες το έτσι! Και  με προοπτικές δηλαδή!

Κατάλαβα το νόημα του έρωτα. Σ’ αγαπάει. Δε μπορεί χωρίς εσένα, γι’ αυτό βρίσκει έναν άλλο παράλληλα, που όμως σου μοιάζει. Την αγαπάς. Και σε πνίγει η απουσία της γι’ αυτό και προσπαθείς να πιαστείς απ’ ο,τι χέρι να ‘ναι, μπας και σωθείς. Εσύ χέρι προσπάθησες να πιάσεις πάντως, άλλο το τι τελικά έπιασες, δεν ευθύνεσαι εσύ…

-         Την αγαπάω αλλά θέλω πού και πού αλλαγή! Τι να κάνω?

-         Αν θες αλλαγή να πας να ψηφίσεις, όχι να π***ξεις!

-         Και σένα τι σε νοιάζει? Φαντάρος είμαι, την πρώτη που βρήκα στο λιμάνι και μου μίλησε, τη βούτηξα και της έδωσα να καταλάβει!!! Αμέ! Αλήθεια, εσύ γιατί δεν ήρθες να με πάρεις που είχαμε συμφωνήσει?

-         Γιατί δε μπόρεσα να έρθω! Είχα δουλειά. Έστειλα τη δικιά μου να ρθει να σε πάρει…

Γι' άλλη μια φορά γυρίζοντας αργά στο σπίτι, το σκηνικό γνώριμο. Σκοτάδι παντού, ένα λαμπατέρ στη γωνία να φωτίζει συνεχώς σα να είμαστε γηροκομείο που φωταγούνε το δρόμο προς την τουαλέτα όλη τη νύχτα μην τυχόν τους πέσει κανένας γέρος απ΄το μπαλκόνι, κι έναν αδερφό να κάθεται σαν το Βούδα μπρος στην τηλεόραση, βλέποντας άλλο ένα μεταμεσονύχτιο έργο με πρωτότυπο σενάριο, κάτι μαύροι να πλακώνονται δίπλα σ' ένα γήπεδο μπάσκετ, κάπου στο New Jersey...

Προτού πέσω στο κρεβάτι σα λιπόθυμος, τον ρώτησα (από ευγένεια γιατί κουτούλαγα), αν πήγε κάπου το βράδυ. Τι το θελα? Είπε ωραία πράγματα, στην αρχή βαριόμουνα αλλά μετα ξύπνησα...

• είχαμε συνάντηση παλιών συμμαθητών! 11 χρόνια μετά! Χαμός!

• Θυμήθηκες τα παλιά?

• Τα παλιά τα θυμήθηκα, αυτούς δε θυμήθηκα!

Κι εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα. 20 γυναίκες, 20 άντρες. Όλες οι γυναίκες αποκατεστημένες. Όσες σπουδάσανε μπήκανε σε ιδρύματα, νοσοκομεία, τράπεζες. Όσες δεν, είχαμε απλά μια καλή δουλειά.

Απ' την άλλη οι άντρες. Με τα ίδια προσόντα, ένα απόλυτο μηδενικό. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Γιατί αν επικρατεί ο φασισμός των αντρών για τις υψηλότερες θέσεις (που είναι όμως λίγες και ¨κλεισμένες¨), για τις άλλες θέσεις επικρατεί ο φασισμός των γυναικών.

Γιατί οι υψηλόβαθμοι, απ' το να βλέπουν κάθε πρωί τον νταγλαρά με την τσίμπλα στο μάτι να κρέμεται σα σταλαγμίτης και να ρουφά το φραπέ του σαν το μυρμηγκοφάγο στο ροζ πάνθηρα, προτιμούν απέναντί τους όμορφα κοριτσάκια, που ενίοτε (όπως αποδεικνύει η ιστορία) μπορούν να αποδειχτούν και “διαθέσιμα”...

Οι διάλογοι μεταξύ τους, ενδεικτικοί. Άντρες ανασφαλείς, χαμένα κορμιά, να κρύβουν τη μιζέρια τους κάτω από μυστηριώδη βλέμματα και σηκωμένους γιακάδες. Γυναίκες με λυμένα τα βασικά προβλήματά τους, εκτός απ' το αυτονόητο, για το οποίο φυσικά και οι ίδιες ευθύνονται...

Γιατί αν ψάχνεις άντρα αποκατεστημένο να δοθείς, πρέπει καταρχάς να μην τους παίρνεις τη δουλειά.

Το σκηνικό προβλέψιμο. Γυναίκες να κάθονται από τη μία σαν πάπιες όταν τις φωτογραφίζουν στο ζωολογικό κήπο, κι απ' την άλλη οι άντρες, το χαλαμανταριό της αρκούδας...

Οι άντρες ρωτούσαν με απορία τις γυναίκες...

• Γιάννα, εσύ τι δουλειά κάνεις?

• Εγώ δουλεύω σε ίδρυμα 7 χρόνια!

• Μπράβο...μπράβο...

• Εσύ Ελένη?

• Εγώ είμαι σε μια κλινική! Μια χαρά!

• Σε κλινική ε? Μπράβο...μπράβο...

• Βρε συ, ομόρφυνες το ξέρεις?

• Εσύ Μαρία?

• Εγώ δε σπούδασα, υπάλληλος σε μια εταιρεία είμαι...

• Μπράβο Μαρία...μπράβο Μαρία...

Οι γυναίκες προσπαθούσαν να δούνε τι γίνανε οι "πρώτοι" άντρες της ζωής τους...

• Νίκο! Έχεις γίνει άλλος άνθρωπος! Δε μπορώ να το πιστέψω! Πολύ ωραίο ντύσιμο και ακριβό!

• Τίποτα δεν είναι τυχαίο ξέρεις...

• Τι κάνεις στη ζωή σου? Ασχολείσαι με κάτι?

• Ε? πώς...πώς...

• με τι?

• Ε...να....ασχολούμαι με υπολογιστές...

• Πολύ ωραία! Και τι κάνεις δηλαδή?

• Τι να κάνω...ξέρω γω? Ασχολούμαι με υπολογιστές!

• Αυτό το κατάλαβα! Τι τους κάνεις δηλαδή? Τους πλένεις?

• Ε όχι φυσικά! Γενικότερα πράγματα...

• (κατάλαβα...αυτός στο chat μπαίνει όλη μέρα...)

• Εσύ Βασίλη?

• Εγώ τι?

• Τι κάνεις στη ζωή σου?

• Κοίτα...πολλά πράγματα...

• Όπως?

• Κοίτα...τώρα τίποτα...αλλά έχω μεγάλα σχέδια για το μέλλον!

• Πολύ ωραία! Τι δηλαδή?

• Θα οργανώσουμε κάτι με κάποια παιδιά!

• Σπουδαία! Τι δηλαδή θα οργανώσετε?

• Ε αυτό δεν το έχουμε βρει ακόμα! Κάτσε να βρω τα παιδιά πρώτα!

• (κατάλαβα...αυτός ψάχνεται για πέντε επί πέντε...)

• Εσύ Δημήτρη?

• Εγώ μια χαρά! Τι άλλα?

• Δόξα τω Θεώ, βρήκα έναν άνθρωπο που κάτι έχει καταφέρει!

• Ναι, ναι, δεν έχω παράπονο! Τι άλλα?

• Και με τι ασχολείσαι αν επιτρέπεις?

• Πως! Εννοείται ότι σου επιτρέπω! Αλλοίμονο! Τι άλλα?

• Ναι αλλά δε μου πες με τι ασχολείσαι...

• μάλιστα...πώς να στο πω...

• Τι?

• Κοίτα, με κάτι ασχολούμαι, αλλά δε ξέρω πως το λένε...

• (κατάλαβα...αυτός κάνει τον κλόουν σε παιδικά πάρτυ...)

• Εσύ Μιχάλη?

• Εγώ δούλεψα πολύ, και κατάφερα δουλεύοντας να τελειώσω τη νομική!

• Μπράβο Μιχάλη! Δικηγόρος δηλαδή!

• Ναι αμέ!

• Και τι υποθέσεις έχεις? Πού δουλεύεις τώρα?

• Πουθενά.

• Τι πουθενά? Δεν τελείωσες δικηγόρος?

• Ναι αμέ!

• Και τι κάνεις?

• Περιμένω να γίνω!

• (κατάλαβα...αν κι αυτός δεν πάει απαραίτητα χάλια...κι ένας άλλος κάτι περίμενε κάτω από ενα δέντρο και ανακάλυψε το νόμο της βαρύτητας...)

• Εσύ Γρηγόρη?

• Τι εγώ?

• Εσύ τι κάνεις στη ζωή σου?

• Εγώ? Ένα νέο ξεκίνημα!

• Πολύ καλά! Δηλαδή?

• Πέρασα στο μουσικό πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης!

• 30 χρονών? Τώρα σου ρθε να σπουδάσεις?

• Ποτέ δεν είναι αργά!

• (κατάλαβα...αυτόν τον βλέπω ένα ρεσιτάλ να δίνει στη ζωή του κι αυτό να ναι στο τάβλι...)

Τι να πεις...όταν οι γυναίκες ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον, οι άντρες ψάχνουν συνεχώς μια καλύτερη διακαιολογία...

Καλημέρα!

Εγώ δεν έχω πρόβλημα να συμφωνήσω με τη γιαγιά μου...

• Γιαγιά, πάει το ίντερνετ, δεν έχω πια!

• Τι είναι αυτό το ίντεφερν παιδάκι μου? Περαστικά σου αγόρι μου, αφού σου πέρασε...

Και σιγά το πράγμα, έχω ακριβώς κάτω από το σπίτι μου ίντερνετ καφέ. Και θα ξαναβάλω κιόλας σπίτι. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω τηλέφωνο, ήρθαν από τον ΟΤΕ, το κόψανε για να κάνουνε κάτι αηδίες που θέλανε, και το αφήσανε στο έλεος του και φύγανε!

Το θεματάκι το ξανασυζήτησα με την σοφή και άρτι αφιχθείσα γιαγιά που ρθε Αθήνα για να δει τους συγγενείς της...

• Γιαγιά, μας κόψανε το τηλέφωνο!

• Όφου παιδάκι μου, τώρα βρήκανε οι κουζουλοί? Και πως θα κανονίσω με τη θειά σου την Ελένη, τη θειά σου την Ελευθερία, τη θειά σου την Αργυρούλα, τη θειά σου την Σπυριδούλα, τη θειά σου τη Μηλίτσα και τη θειά σου την Καλιρρόη?

• Αμάν! Θα σκάγανε εδώ όλες αυτές? Μπορεί στον ΟΤΕ να μην έχουνε ούτε ιερό ούτε όσιο, αλλά τουλάχιστον έχουν timing!

Ήρθε ένας τεχνικός του ΟΤΕ την Κυριακή των Φώτων. Δεν ήξερε την τύφλα του μάλλον, αλλά ήρθε για να διακαιολογήσει το τριπλάσιο μεροκάματο λόγω Κυριακής, αλλά και αργίας. Μπήκε στο σπίτι σαν τον εξολοθρεφτή, δε ρώτησε καν τι βλάβη είχε, δεν πρόλαβαμε να του πούμε ούτε καλημέρα, ούτε να τον ενημερώσουμε, πήρε το τηλέφωνο κι άρχισε να το κάνει σβούρες στον αέρα...

• μην του κάνετε αέρα κύριε, δεν έχει άσθμα, τηλεφωνάκι είναι!

• Σας παρακαλώ κύριε, αφήστε με να κάνω τη δουλειά μου!

Τραβάει από πίσω κάτι καλώδια...

• καλωδιάκια είναι κύριε, δεν είναι προβοσκίδες, πώς τα τραβάτε έτσι?

• Πού καταλήγει αυτό το καλώδιο?

• Στο ποτάμι! Πού θέλετε να καταλήγει το καλώδιο κύριε, στην πρίζα φυσικά...

• μπορώ να δω την πρίζα?

• Να δούμε αν μπορέσει να σας δεχτεί...

• θέλω να αποσυνδέσω το καλώδιο και να το ξανασυνδέσω!

• Πίσω απ' την τηλεόραση είναι, αλλά σας παρακαλώ με το μαλακό, αυτή δε φταίει σε τίποτα, plasma του θεού είναι κι αυτή...

Μπαμ μπουμ ντοινγκ ντοινγκ χλάπατις και χλούπατις γκντουπ γκντουπ γκντουπ αχ! σβοοοοοοοομ γδυηφηφθυηφγρβφη έεεεεεεεεεελα! ΟΚ! Τέλος!

• Το τηλέφωνό σας θα λειτουργήσει σε δυο ώρες!

• Ελπίζω μ' αυτά που του κάνετε όταν θα συνέλθει, να θυμάται ότι ήταν τηλέφωνο...

αυτό έγινε στις 6 του μηνού τουτουνού. Οι δυο ώρες γίνανε δυο μέρες. Τα πάλαι ποτέ τηλέφωνά μας δεσπόζουν στο χώρο τους ακόμα , μόνο και μόνο για λόγους συναισθηματικούς...

τηλεφωνώ στον ΟΤΕ...

• τι πρόβλημα υπάρχει???

• είχαμε ένα τηλέφωνο...

• και?

• Δούλευε κανονικά. Μέχρι που ρθε ένας δικός σας, κι αφού το πήγαινε το τηλεφωνάκι πέρα-δώθε λες και είχε λόξυγγα, έβγαλε καλώδια, έβαλε καλώδια...

• και τι έγινε???

• θερμοσίφωνας! Εμφανισιακά όμως παρέμεινε τηλέφωνο...

• δε φταίμε εμείς κύριε!

• Ποιος φταίει? Ο τεχνικός σας μόνο δάχτυλο δε του βαλε!

• Το πρόβλημα είναι δικό σας, εσωτερικό!

• Εννοείται! Εσωτερικό και ψυχολογικό! Αν το τηλεφωνο είχε πόδια θα χε πάει κλαμμένο στο αστυνομικό τμήμα για βιασμό!

• Δε μπορώ να σας βοηθήσω παραπέρα. Αν έχετε άλλο πρόβλημα κάνετε έγγραφη αναφορά...

• Άστο κοπελιά! Έτσι ούτε σε μια τετραετία!!!

Δεν είμαι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά τι να τους ευχηθώ σ' αυτή τη φάση???

Ποτέ των ποτών! π(ΟΤΕ)!

Η αλήθεια είναι ότι θέλω να ξεφύγω και τα μάτια μου να δουν κάτι πιο πέρα απ' όσα βλέπουν συνήθως. Δηλαδή θέλω ένα ταξίδι. Αλλά φοβάμαι. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί όλο αυτό το σκηνικό που περιγράφω αποκαλείται "αλλαγή παραστάσεων"... Για έναν απλό άνθρωπο αυτό λέγεται ανανέωση κι είναι ξεκούραστο...Για έναν κινητό θίασο, όπως εγώ, αυτό λέγεται τουρνέ και είναι απίστευτα κουραστικό...

Αλλά εγώ θα το κάνω και σύντομα. Θα πάρω την τρισάθλια βαλίτσα μου που απ' την υπερχρήση έχει βγάλει εξογκώματα και μοιάζει σαν να την ανέσυραν μόλις απ' τον Τιτανικό, και θα φύγω...

Ο πρώτος τόπος που μου ρχεται στο μυαλό είναι τα Χανιά, που διαθέτω τριώροφο. Στο ισόγειο έχει κολώνες όπου στηρίζει το σπίτι που βρίσκεται στον πρώτο όροφο. Στο δεύτερο όροφο έχει κεραμίδια. Θα μου πείτε πού το είδα το τριώροφο! Σπίτι μου είναι, όπως θέλω να το φωνάζω! Αμάν!

Αλλά για να πας Χανιά, όπως και σ' όλη την Κρήτη, υπάρχει στα πλοία μονοπώλιο. Τα χουν κανονίσει τόοοοσο καλά οι δυο συγκεκριμένες εταιρείες που διώχνουνε όποια εταιρεία τολμήσει, όχι να αγκυροβολήσει, αλλά και να πλύνει τα ρούχα της στα νερά του Κρητικού πελάγους...

Αλλά η αίσθηση που νοιώθεις πηγαίνοντας εκεί είναι μοναδική. Κάνεις ένα σωρό ώρες να φτάσεις, λόγω έλλειψης ανταγωνισμού, κι έτσι σου φαίνεται ότι πας πχ στην Καραιβική! Μπορεί αντικειμενικά η Κρήτη να είναι ομορφότερη (εννοείται), αλλά σίγουρα σε πρακτικό επίπεδο η πιο όμορφη γυναίκα πάντα είναι αυτή που δεν έχεις πάει ακόμα...

Συν που το ταξίδι, λόγω μονοπωλίου, κοστίζει μια περιουσία. Το πληρώνεις χρυσάφι και νοιώθεις ένας μικρός Κροίσος. Γιατί δεν έχεις εντύπωση ότι πας στο νησί αλλά πως το νοικιάζεις. Ειδικά αν πάρεις αμάξι μαζί σου κοστίζει όσο ένα αντιτορπιλικό, νοιώθεις να σε πλυμμηρίζει εθνική υπερηφάνια, να σε πλυμμηρίζει ρίγος και συγκίνηση, αν το καράβι δεν είναι τρύπιο...

Αλλά έχω κι άλλα μέρη να πάω. Στην εξωτική Ηλεία όπου το σπίτι μου αναδύεται επιβλητικά μέσα από τα έλατα, σαν αυτοκίνητο πνιγμένου που το ανασύρει ο γερανός μέσα από τη θάλασσα...

Αν μείνεις μια μέρα εκεί, ηρεμείς. Αν μείνεις δύο, ηρεμείς πολύ. Αν μείνεις τρεις, παίρνεις σακούλες ηρεμίας και για το σπίτι. Αν μείνεις παραπάνω, μάλλον θα σε βρουνε τα ΕΚΑΜ πάνω από καμιά βρυσούλα παγωμένο αλλά προσέξτε, με μια μεγαλειώδη ηρεμία να έχει ζωγραφιστεί στο κατά τ΄ άλλα παγωμένο σου πρόσωπο...Τόσο γοητευτική εικόνα που το καλό της υπόθεσης είναι ότι θα σε θυμούβται όλοι για πάντα. Το κακό είναι ότι θα σε θυμούνται μόνο όταν θα θέλουν να φτιάξουν παγάκια...

Αλλά μπορώ να πάω κι αλλού. Η Κέρκυρα που δε με ξεχνά και δεν τη ξεχνώ ποτέ. Εκεί άφησα τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου, αλλά δε θέλω να πηγαίνω συχνά γιατί είναι σαν να της τα ζητάω πίσω. Έχω τα δίκια μου κι εγώ γιατί κάποια πράγματα είναι ανεκτίμητα και απλά δε χαρίζονται. Έχει τα δίκια της κι αυτή, γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική, δε μπορείς να την πηγαινοφέρνεις, και έχει μέρος των πνευματικών δικαιωμάτων...

Μπερδεμένο το μυαλό μου. Θυμίζει έναν τύπο που έχει δυο προσκλήσεις, μία για τα καλλιστεία και μία για τον ιππόδρομο και μπερδεύεται. Ποντάρει ο,τι έχει και δεν έχει στο πιο όμορφο άλογο και στην πιο γρήγορη μοντέλα...

Μπορεί να χάνει και στα δύο κατά κράτος, αφού το άλογο αποδεικνύεται φτηνή απομίμηση του "μικρού πόνυ" από τα παιδικά που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του, μπορεί η μοντέλα να μη στέφεται ούτε Μις αγροκαλλιέργεια, αλλά έχει πετύχει το μυαλό αυτό το ακατόρθωτο...

Ανακάλυψε ταλέντα και στα δύο, που ούτε τα ίδια δεν είχανε σκεφτεί ποτέ...

ΟΚ! Το κατάλαβα! Θέλω ξεκούραση...(αλλάγη παραστάσεων δηλαδή, αλλά με άλλη διατύπωση...)

Καλημέρα...

Η αδιαφορία, ο ατομικισμός, ο ανταγωνισμός κυριεύουν τα πάντα. Διαφημίζονται οπουδήποτε και μας σκεπάζουν.

Αυτό όμως είναι ο,τι φαίνεται. Αλλά υπάρχει κι η αγάπη. Μπορεί να μην είναι πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, να μην προβάλλεται, να μην τοιχοκολλείται στις μεγάλες λεωφόρους, όμως υπάρχει. Χωρίς να επιβάλλεται.

Δεν παρουσιάζεται πάντα με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά μ’ έναν κάποιο μαγικό είναι παρούσα παντού, μέσα στο σπίτι, στις γειτονιές, στους χώρους διασκέδασης. Παντού.

Ενώνει ωκεανούς και ηπείρους. Και χιλιάδες χιλιόμετρα είναι ικανή να τα μετατρέψει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σ’ ένα χάρτινο τοίχο. Όποιος έχει ζήσει επί μακρόν σχέση εξ αποστάσεως, μπορεί να καταλάβει…

Εγώ δεν το χω ζήσει  ευτυχώς. Το χω βιώσει όμως μέσα από ιστορίες άλλων. Ασφαλώς ρομαντικές….με την αγάπη να φτάνει ως τα μπούνια…

-         Με σκέφτεσαι μωρό μου?

-         Αμ κάνω και τίποτ’ άλλο? Συ μωρό μου?

-         Όλη τη μέρα αυτό κάνω κι εγώ μωρό μου!

-         Πώς τα περνάς εκεί μωρό μου?

-         Πώς να τα περνάω μωρό μου? Μοναξιά, μελαγχολία…μου λείπεις παράφορα και νοιώθω πολύ μόνη…εσύ?

-         Ανία, βαρεμάρα και μουντάδα κι εγώ μωρό μου…περιμένω να γυρίσεις πάλι πίσω, μου ‘λειψες τρελλά…

-         Θα ρθω μωρό μου, και θα γίνουμε όπως ήμασταν…θυμάσαι μωρό μου?

-         Ξεχνιόνται αυτά μωρό μου? Θα ξεκινήσουμε πάλι απ’ την αρχή, σα να γνωριζόμαστε πρώτη φορά μωρό μου…

-         Σε σκέφτομαι…

-         Κι εγώ…

-         Σε θέλω…

-         Κι εγώ…πάρα πολύ! Πάρ’ το χέρι σου!

-         Ε?...

-         Απ’ το τηλέφωνο…(γκλουπ) και βαλ’ το στην καρδιά σου…πόσο χτυπάει για μένα?

-         Συνέχεια και δυνατά! Θέλω να σφίξω στα δυο μου χέρια το γυμνό κορμί σου…

-         Ναι…

-         Να το μυρίσω, να το χαϊδέψω…

-         Αχ ναι…

-         Και να ξαναπιάσουμε μαζί το ζενίθ της απόλαυσης!!!

-         Αχ αχ ναι….

-         Σ’ έφτιαξα μωρό μου?

-         Πολύ!!! Ξαναβαλ’ το χέρι σου!

-         .........

Τι γίνεται όταν ένας γεροντάκος ερωτεύεται μια μικρότερή του? Υπάρχουν πολλές εκδοχές…

Όταν πέθανε η γιαγιά μου, ο παππούς μου ήτανε μόλις 83. Μετά από 60 χρόνια γάμου κι αφού έκανε να τη ξεπεράσει…τρεις ολόκληρους μήνες, βρήκε την αντικαταστάτρια, μια μόνη 45αρα γειτόνισσα…(καλούλα)

Οι θειάδες μου να πάθουν κρίση!

-         δεν έχει καμιά δουλειά αυτή η σκύλα με τον πατέρα μας!

-         Αυτό προσπαθεί, να ανοίξει…

-         Δεν πρόκειται να γίνει αυτό, από πάνω μας θα περάσει!

-         Δε ξέρω αν θα περάσει από πάνω σας, από πάνω της πάντως ενδέχεται…θεός ο παππούς!

-          Μα τώρα στα γεράματα, να αμαυρώσει το όνομα μας? ΟΧΙ! ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ! ΠΑΩ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΠΩΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ, ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΤΗ ΜΑΝΑ ΑΚΟΜΑ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΑΙΕΙ!

-         Αυτό σίγουρα, την κλαίει, αλλά με μια διαφορά…

-         Ποια?

-         Κάνει θόρυβο και δεν αφήνει την άλλη να κοιμηθεί!

Για την ιστορία τελικά δεν τα κατάφερε ο παππούλης, καθώς οι θειάδες βάλανε βέτο.

Αλλά υπάρχουν κι άλλες μορφές γεροντοέρωτα, πιο σύγχρονες, πιο πολύπλοκες, και σίγουρα λιγότερο ρομαντικές…

Είναι αυτά τα σύγχρονα ραμολιμέντα που αναπαριστάνουν τις γαλοπούλες στην κρίση των πτηνών. Ο διοικητής  του Ι.Κ.Α. παθαίνει καρδιακή προσβολή βλέποντας τον άντρα της ερωμένης του, ο άλλος του υπουργείου πολιτισμού τη φουντάρει από τον 4ο όροφο, μην αντέχοντας τη δεύτερη σχέση του, αλλά και το φασισμό του νόμου της βαρύτητας που ντε και καλά, από όπου κι αν πέσεις, εκεί! να σε πάει προς τα κάτω και να σε γκρεμοτσακίζει…

Ποιοι είναι όλοι αυτοί? Και τι δείχνει αυτό που κάνουν?

Είναι οι σημερινοί εξηντάρηδες που περίμεναν χρόοοονια ολόκληρα να δουν εξουσία. Τα προηγούμενα χρόνια, με ελάχιστες διόδους, κάνανε να σταυρώσουν γκόμενα καμιά δεκαετία, καθώς δεν είχαν να τάξουν τίποτα, ενώ στη γοητεία με το μόνο που θα μπορούσαν να συγκριθούν ήταν με τα Πυρηναία όρη…

Ξελιγωμένοι, τώρα που είναι ψηλά, χτίσανε βίλες και ξεκινήσανε ομαδικά τα όργια, με μια καρδιά όμως πια εξηντάχρονου που δεν πολυαντέχει τα αεροπλανικά, ή τα μπλονζόν με ανάποδο ψαλίδι, καθώς κάθε φορά που η πιτσιρίκα πετούσε ένα ρούχο, η καρδιά τους χόρευε μακαρένα, και το αίμα στο κυκλοφορικό  ανεβοκατέβαινε ταχύπλοα, σαν το ασανσέρ του Hondos center…

Γιατί, μιλώντας στη γλώσσα τους, κι αν ακόμη την έχουν δει Καραφώτηδες που ψάχνουν τη λύση στο γρίφο «Μάρω Λύτρα» πρέπει να ξέρουν το εξής: Ότι όταν θα σβήσουν τα φώτα του reality, πίσω από κάθε τοίχο του Fame story, πάντα θα κρύβεται μια Τζούλι Μασίνο να τους χαμογελά. Που είναι και της ηλικίας…

Τον Οκτώβρη του 1998, κάπου στην Κέρκυρα, τρεις πρωτοετείς φοιτητές γνωρίστηκαν στο αμφιθέατρο της σχολής. Και οι τρεις τρελλά ερωτευμένοι με τις πιτσιρίκες που είχαν μόλις βρει. Πού να  φανταζόντουσαν τι θα επακολουθούσε σχεδόν δέκα χρόνια μετά…

Τα δυο από τα τρία ζεύγη είχαν ευτυχές τέλος. Το τρίτο ένα τέλος, συναισθηματικά τραγικό. Το αγόρι βαθιά αυτοκαταστροφικό τυπάκι, κι η κοπέλα απλώς καταστροφική, μετά από πολλά χρόνια αναπόφευκτα το διαλύουν το πράγμα. Η τύπισσα ξεκινά να κινείται σ’ άλλα μήκη κύματος, και το τυπάκι απλώς πνίγεται μέσα σ’ αυτά…

Για το πρώτο ζευγάρι το ευτυχές τέλος γράφεται σε έξι μήνες. Για το δεύτερο ζευγάρι γράφτηκε πριν λίγες ώρες. Και φυσικά δε μπορούσε να λείψει κι ο εκπρόσωπος του τρίτου ζευγαριού…

Μετά την εκκλησία και το κυρίως γλέντι, όταν αραίωνε ο κόσμος, κάτσαμε κοντά κι οι τρεις. Ο νιόπαντρος, αναρχικός, άθεος και heavymetalάς, μες την εκκλησιά αλλά και μετά, ήταν έξω απ’ τα νερά του, σαν δέντρο στη λεωφόρο Αχαρνών…

-         Τι παπαριές  άκουσα σήμερα, ούτε που θυμάμαι… Ο Αβράαμ παντρεύτηκε -όπως σφύριξε ο παπάς δηλαδή, δεν ήμουνα μπροστά-τη Ρεβέκκα, ο Ισάακ δε θυμάμαι πια και πάει λέγοντας… τι με νοιάζει εμένα τι κάνανε οι Εβραίοι το 8.000 π.Χ.? κι έπρεπε κει πέρα να κάνω και το σταυρό μου από πάνω!…έλεος!

-         Τον έκανες?

-         Αφού η κυρία κι όλο της το σόι με κοιτούσαν με μισό μάτι…άσε είπα, μην της χαλάσω το γάμο…μετά, στο Ησαία χόρευε, να μου πετάνε ένα σωρό ρύζια πάνω μου λες και είμαι μοσχαράκι κοκκινιστό, και να γυρίζω σκυμμένος γύρω-γύρω το ιερό σαν να με ζεσταίνουν σε φούρνο μικροκυμάτων!!!

-         Ε πώς θα γινόταν δηλαδή?

-         Με βγάλανε και 10.000 φωτογραφίες! Τον Κουφοντίνα στο αστυνομικό τμήμα λιγότερες τον είχανε βγάλει! Και να με βάζουν να χορεύω το

        «ούτε στον εχθρό σου να μην τύχει, να χει τέτοια τύχη

       και μια αγάπη σαν και τη δική σου άλλος να πετύχει…»

-         Αυτό ήτανε βαρύ αδερφέ!

-         Και στο καπάκι αυτή η σάχλα της Στανίση «μ’ ένα κόκκινο καράβι θα ρθω σήμερα το βράδυ»… εντάξει, θα ρθει σήμερα το βράδυ. Λογικό. Πες ότι κι αυτός είναι ναυτικός ή φορτηγατζής, κολλάει και το καράβι, άντε θα ρθει σήμερα. Το κόκκινο που κολλάει? Έλεος! Ούτε ο Κάπταιν- Ίγκλο δε θα έγραφε τέτοιους στίχους…

-         Φεύγω! Βίον ανθόσπαρτον φίλε! Και να φοράς κράνος!

-         Κι εσύ να ξαναγίνεις όπως παλιά, όπως ήσουνα στην Κέρκυρα! Και μην το ξεχνάς, το «κόκκινο καράβι» κάποιος τύπος σαν κι εσένα το ‘γραψε και βγάζει εκατομμύρια! Να μην κολλάς! Κι αν δε σου πάει το συγκεκριμένο, εσύ γράψε το πράσινο καλώδιο, την κίτρινη χιονοστιβάδα, το μπεζ εντομοκτόνο…ο,τι να ναι ρε παιδί μου!

Γύρισα σπίτι γεμάτος τύψεις. «Όπως ήμουνα στην Κέρκυρα» μου 'πε. Λες να χει δίκιο? Ξεκινώ να γράφω.

Θα σε φάω πάλι-πάλι

Απ’ τα Ταμπούρια Κόμισσα

Με σκυμμένο το κεφάλι

Να μη με δει η γειτόνισσα

Άντρα να χεις με αξία

Δίπλα στο ραφτάδικο

Κέρατο σαν του ξιφία

να του φοράς, είν’ άδικο!

Refrain

Όλη μέρα στο λιοπύρι, πηλοφόρι, οικοδομή

Μέσα κει στη βιοπάλη φτιάξαμε υποδομή

Στου Σούνιου τ’ αυθαίρετα, Δήλεσι και Νέο Βουτζά

Σαν πέρασες βρε Κόμισσα, έφαγα τον τουβρουτζά!

Όχι, δε λέει. Το κόκκινο καράβι κρύβει κάτι πιο βαθύ, πιο εκλεπτυσμένο, πιο elite. Το δικό μου είναι σαν να το χει γράψει απολυμένος λιμενεργάτης. Ούτε γι’ αυτό τελικά είμαι γεννημένος…

Να βρεις το ταλέντο σου τελικά είναι δύσκολο πράγμα. Γιατί άντε πες ότι το βρήκες. Και τι έγινε? Γιατί το ταλέντο είναι σαν τη γυναίκα. Το ακολουθείς? Σ’ αποφεύγει. Τ’ αποφεύγεις? Σε ακολουθεί…

-         Κοίτα ρε τι βρήκε να τραγουδήσει ο εγγονός του Ουάσιγκτον…

-         Να ξερες και τι έλεγες κατακαημένε…

-         Άστο ρε φίλε, συ δε σώζεσαι με τίποτα, ούτε συ, ούτε και γω δηλαδή…

-         Κοίτα που επιμένει! Σιγά ρε, ανατριχιάσαμε! Ο Σπεσιαλίστας είσαι?

-         ………………………………

-         ………………………………

-         ……………………………...

-         Τώρα πώς την είδες? Θα κοιταζόμαστε σαν καουμπόηδες?

-         Τα ντώσει κάτι κύριος? Καλό κριστούγκενο!

-         Τα ελληνικά τα πήρε ο διάολος! Αλλά ο Τζωρτζ Μάικλ φαρσί το κέρατό μου!!!

-         Σι παρακαλώ, ντώσει κάτι…

-         Εσύ δεν είσαι που πλένεις τζάμια εδώ κάθε μέρα?

-         Νι, ντώσει κάτι…

-         Το ‘ριξες και συ στη διπλοπενιά ε? συνέχισε, μη φοβάσαι, δε ξέρεις καμιά φορά… Είσαι in, το ξέρεις? φωνές σαν τη δική σου τις τσιμπάνε με τη μία, ο,τι πρέπει για σουξεδάκι, μπορεί να περάσει καμιά φορά ο Καρβέλας από το φανάρι και να σταθείς πλάι στον Κάτμαν! …Γιατί αδερφέ, για όλους υπάρχει ελπίδα!

Για όλους υπάρχει ελπίδα! Ο,τι κι αν κάνουμε! Χωρίς διακρίσεις! Κι αν δε θυμάστε που τη βάλατε, κι αν φάγατε το σπίτι για να τη βρείτε , κοιτάξτε στ’ άπλυτα μας, συνήθως εκεί κρύβεται! Κι αν δε την βρείτε ούτε εκεί, σίγουρα θα βρείτε κανένα εικοσάευρω σε καμιά κωλότσεπη…δε μας χαλάει κι αυτό, έτσι?

Και τούτες τις μέρες να τις περάσετε….ΚΟΜΠΛΕ!

Καλό διήμερο!

Λοιπόν, παρασυρμένος από την όλη φάση, μιας και έχετε γράψει όλοι ποιήματα και μόνο εγώ δεν έχω γράψει, σκεπτόμενος ότι δεν πάει άλλο, είπα να αφήσω το ταλέντο μου, εδώ, να διαρρεύσει…

Πριν το κοροιδεύσετε και το λοιδορήσετε (και καλά θα κάνετε) θα ήθελα πολύ να σας πληροφορήσω (σούζα όλοι) ότι το ποίημα αυτό ήταν υποψήφιο για το βραβείο Πούλιτζερ το 1999 και δυο φορές υποψήφιο για το βραβείο Λένιν! (γιατί είναι κι ολίγον ταξικό)

Θα μου λεγε ένας κακεντρεχής ότι κι ο Λεβέντης είναι υποψήφιος, αλλά δεν τον ψηφίζει ούτε ο καμεραμάν του! Και τι έγινε?

Μπορεί να μην το ψηφίζει ούτε ο καμεραμάν του, αλλά τον τρώει στη μάπα πέντε ώρες την ημέρα! Τουλάχιστον αν τον ψήφιζε, θα τον έβλεπε μία τα τέσσερα χρόνια και αυτή απ’ το ψηφοδέλτιο! Ποιο είναι καλύτερο λοιπόν?

Αφιερωμένο λοιπόν, σ’ όσα παιδάκια της ΜΗ θυμούνται την πρώτη τους χυλόπιτα…(έστω κι έτσι)

Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΤΣΙΔΑ

Σαν παιδί κι εγώ μικρούλι, είχα όμορφες στιγμούλες

Μα με πήγαν στο σχολείο για να μάθω αλλωνών

Έκλεινα κι εγώ τ’ αυτιά μου και ζωγράφιζα φατσούλες

Στην κοσμάρα μου ήμουν μέσα, μα στο μάθημα απών

Αγιασμός ήταν, και ήμουν ούτε καν οχτώ χρονών

Όταν κάθισε μπροστά μου μια τεράστια κοτσίδα

Από μπρος της είχε φάτσα, καψουρεύτηκα λοιπόν

Είχε πράσινα τα μάτια, σ’ όλο το μαλλί ψαλίδα

Ήθελα να με προσέχει και έψαχνα όλο ενόχους

να το παίζω ήρωας της! Σαν  shampoo στην πιτυρίδα

όταν έλεγε η δασκάλα «τα αγαθά κτώνται με κόπους»

όλο κει ήταν το μυαλό μου, πως θ’ αρπάξω την κοτσίδα

Στα διαλλείματα γελούσε και γω ήμουνα στην τσίτα

Σαν να είχα δυο δεκάρια, και εκείνη φουλ του άσσου

Έγραψα ένα στιχάκι και της το κανα σαΐτα

Μα της μπήκε μες το μάτι και μου φώναξε «καλά σου»

Όλα μου ήταν εναντίον, της κολλούσε κι ο Ηλίας

το παιζε μάγκας της τάξης, κι όλο την πολιορκούσε

μα εγώ δεν τον φοβόμουν, ήτανε μπασκλασαρίας

μα τη φάση προς τα άκρα με τα χέρια του τραβούσε

Μπαίνοντας ξανά στην τάξη, είχαμε «εμείς κι ο κόσμος»

Γύρισε να με ρωτήσει «Τι ‘ναι Γιώργο η Αιθιοπία?»

Χάθηκα στα δυο της μάτια, που ήταν πράσινα σα δυόσμος

Μα αυτή να με κοιτάει, λες και έχω πρεσβυωπία

Σα να λέει «βλαμμένο είναι» και γυρίζει απ’ την άλλη

Μου ρχεται στο κούτελο μου σύσσωμη η τρελλή κοτσίδα

ήθελα να τη βουτήξω απ’ το υπόλοιπο κεφάλι

και ευθύς να τη ρωτήσω «ή εγώ ή τον κλαπαρχίδα!»

Μέσα στον εγωισμό μου, ήθελα να κάνω πίσω

Μα ένοιωθα να με ρουφάει ένα αίσθημα βαρύ

Κείνον το σαχλαμαράκια με αυτήν να μην αφήσω

μες στην ήττα να πλανιέμαι σαν μοναχικό κρι-κρι

Αυτή το παιζε μοιραία, γαργαλιάρα, ντεγλαρέ

Κι ο παπάρας να χει βάλει όλα τα δικά του μέσα

να την πείσει πως εκείνος είναι ο πιο σοφιστικέ

κι έμοιαζα ωσάν το ψάρι που το κάνουν μπουγιαμπέσα

Είπα πρέπει να ενεργήσω, μου χουν πάρει τον αέρα

Την εικόνα μου ν’ αλλάξω προφανώς πρώτα σ’ αυτή

Να φυλάξω εγώ για κείνην τα δικά μου τα ωραία

Και γι’ αυτόν τη μπουγιαμπέσα, μες στη μούρη του καυτή

Είχε βάλει ο χλαπάτσας τη δική του την παρέα

Να την πείσει πως αξίζει, πως δεν είναι χτεσινός

Παίρνοντας το εγώ πρέφα, τα ‘πα όλα στο Αντρέα

Που ταν φίνο φιλαράκι, κολλητός και διπλανός

Έπειτα απ’ το σχολείο, πήγαμε ηλεκτρονικά

Και κει πέρα βρήκα χρόνο να του πω το μυστικό

Όπως μου πε του φανήκαν όλα φυσιολογικά

Μα ‘πε πως δεν έχω ελπίδα, πως με βλέπει ποταπό

«Γι’ αυτό κάνε την καλή και βοήθησε με τώρα,

πριν ορμήσει ο Ηλίας και τα κάνει γης Μαδιάμ,

όπως βλέπω ο παπάρας παραπήρε πάλι φόρα

εύχομαι να της μιλήσει και να κάνει όλο σαρδάμ!»

 «Κι εγώ τι μπορώ να κάνω, δεν τη ξέρω και καλά

Δεν αντέχω να τη βλέπω να φοράει όλο μίνια

Θα τη βάλω να τα φάει που το φίλο τυρρανά

Και μετά θα τηνε δέσω και θα τρώω δρακουλίνια»

«Πήγαινε να της μιλήσεις κι εγώ θα μαι δω απόξω

Πες της πως γι’ αυτήνε λιώνω κι είμαι φάση αρρωστημένη

Κι αν σου πει πως εγώ μοιάζω με ανάποδο γαμώτο

Πες της πως την αγαπάω και ας είν’ μαλακισμένη

Ο Αντρέας πήγε κι ήρθε, σαν τον Άγιο-Βασίλη

Γελαστός σαν να χε δώρα, και με πήγε παραπέρα

«Φιλαράκο τον Ηλία, μου πε πως τον έχει στείλει

πήγε χτες αλλά γι’ αυτόνε, ήταν αποφράδα μέρα!»

«Και για μένανε τι σου ‘πε? Είπε τίποτα καλό?»

«Δεν προλάβαμε να πούμε, γιατί άρχισε εκείνη.»

«Σου πε ότι με γουστάρει? Πως με είδε πια αλλιώς?»

«Μου πε Αντρέα όταν σε βλέπω, μ’ ανεβαίνει η αιμοσφαιρίνη!»

Κι έτσι τα φτιαξε ο Αντρέας με την όμορφη κοτσίδα

Πήγε κι έκατσε μαζί της και μου φώναζε «Βρε Αία!»  

Κι εγώ μόνος να χτυπιέμαι «πως το προφανές δεν είδα?»

Κι ήρθε δίπλα ο Ηλίας για να κλάψουμε παρέα…

Είδα το Σάββατο στο θέατρο τον «Δον Ζουάν». Δεν έχω πολλά να πω πολλά γι’ αυτόν τον μυστήριο τύπο γιατί δε ξέρω πολλά, αλλά μου έκανε έναν περίεργο συνειρμό…

Η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της αρχαιότητας είχε ένα όνομα. Αλκιβιάδης.

Γόνος πλούσιας οικογένειας και ανιψιός του κυβερνήτη Περικλή, μεγάλωσε στα έγκατα της εξουσίας, καθώς τότε η δημοκρατική παράταξη μεσουρανούσε στην Αθήνα. Ένα στυλ δηλαδή Αλέκου Τζανετάκου στις ταινίες, χωρίς σβέρκο-αεροδρόμιο φυσικά…

Δεν είχε αφήσει γυναίκα για γυναίκα στην Αθήνα, ενώ παράλληλα πού και πού «το αέριζε και το σεντόνι». Αλλά ζούσε κάτω απ’ τη σκιά του θείου του, κι έτσι μην έχοντας τίποτ’ άλλο να κάνει στη ζωή του, δεν είχε αφήσει πάρτυ για πάρτυ και συμπόσιο για συμπόσιο ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον ανυπέρβλητο παρτάκια της εποχής, το Λάκη Γαβαλά…

Μετά όμως απ’ την ακμή έρχεται η παρακμή κι η Αθήνα πήρε την κάτω βόλτα. Πόλεμος με τη Σπάρτη, πεθαίνει ο Περικλής, κι η πόλη βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Κι εκεί που δε ξέρανε πώς καν θα αμυνθούνε, ο Αλκιβιάδης, ως επιπόλαιο τομάρι του κερατά, πετά την τρελλή ιδέα…

-         Πάμε να εκστρατεύσουμε στη Σικελία να τους πάρουμε τις περικνημίδες (τα σώβρακα)! Είναι σύμμαχοι των Σπαρτιατών! Δε λέει…

Εκεί πετάγεται ο συντηρητικός Νικίας…

-         Σοβαρά ρε μάστορα?  Είμαστε σε πόλεμο το χεις αντιληφθεί? ποιος θα φυλάει την Αθήνα απ’ τους εχθρούς για πες μας? Ο Γκλέτσος? Ένας είναι, πόσους μπορεί να δείρει πια?

-         Μα σαν χτυπήσουμε τη Σικελία, αν το σκεφτούμε πιο ώριμα, ουσιαστικά χτυπάμε στην καρδιά της Σπάρτης!

-         Σε λίγο θα μας πεις ότι είναι η Σικελία στη Σπάρτη είναι μεσοτοιχία! ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΡΕ ΤΡΕΛΛΑΡΑ??????

-         Ξέρω και δεν έχω πάει ποτέ. Και για τις Ιταλίδες έχω ακούσει τα καλύτερα!!! Ω άνδρες Αθηναίοι! Όπως λέει κι ο φιλόσοφος Καρβέλας «Μία είναι η λύση! Τα λεφτά, το φαί και το γ***σι!» Βάζω τις τριήρεις, βάζετε το κούπινγκ! Μέσα?

Με το μπλα-μπλα τελικά, έπεισε τους Αθηναίους να πάνε στη Σικελία. Αλλά καθώς έπλεε προς τα κει, μαθαίνει πως τον καταδίκασαν οι Αθηναίοι σε μια δίκη και τον καλούσαν πίσω. Παρατάει την εκστρατεία, και ως γνήσιο λουγκροειδές, τους παρατά, και πάει εκεί που δεν περίμενε κανένας…στη Σπάρτη!

Εκεί το παιζε παιδί από σπίτι. Παλάτι-γυμναστήριο, γυμναστήριο-παλάτι. Μαρτυρά και τα σχέδια των Αθηναίων στους Σπαρτιάτες καθώς έχασε στοίχημα στο τάβλι. Έτσι ο Άγης λοιπόν, ο βασιλιάς της Σπάρτης, με το σχέδιο του Αλκιβιάδη, εκστρατεύει στην Αθήνα. Καθώς είναι αραχτός στη σκηνή, σκάει μύτη ένας αγγελιαφόρος…

-         Αρχηγέ, αρχηγέ, συγχαρητήρια!!!!

-         Μα δεν κερδίσαμε ακόμα τον πόλεμο ηλίθιε αγγελιαφόρε!!!

-         Η γυναίκα σου…

-         Τι έπαθε? Πέθανε με τιμή σα γνήσια Σπαρτιάτισσα?

-         Όχι, όχι..

-         Έδειρε με τιμή κανέναν Μεσσήνιο σα γνήσια Σπαρτιάτισσα?

-         Ούτε, ούτε…

-         Κέρδισε με τιμή στο κουν-καν σα γνήσια Σπαρτιάτισσα?

-         Ούτε αυτό!

-         Ε πες ρε μαλακιστήρι και μας έβγαλες την Ήρα πια!

-         Είναι έγκυος με τιμή σα γνήσια Σπαρτιάτισσα!!!

-         Έγκυος? Αφού λείπω 20 μήνες…πώς γίνεται αυτό?

-         Δε ξέρω. Α! άσχετο αλλά έχεις και μήνυμα κι απ’ τον Αλκιβιάδη, να σας το διαβάσω? «Πού χάθηκες βρε κερατούκλη? Μας έλειψες…»

-         …

Όπως είναι φυσιολογικό, ο Αλκιβιάδης προτού τιμωρηθεί με θάνατο, φεύγει απ’ τους αιώνιους εχθρούς της πατρίδας του, και μην έχοντας πού αλλού, πάει στους άλλους αιώνιους εχθρούς των Αθηνών, στους Πέρσες, όπου γίνεται σύμβουλος του βασιλιά Τισσαφέρνη…

Εκεί με κατάλληλους χειρισμούς εμποδίζει τη συμμαχία Περσών-Σπαρτιατών εναντίον των Αθηνών, έχοντας βάλει πλώρη το νέο του μεγάλο σχέδιο! Την επιστροφή στην πατρίδα!

Ο Αριστοτέλης είχε γράψει για τους Αθηναίους και τον Αλκιβιάδη… «Τον αγαπούν, τον μισούν, αλλά δε ζουν χωρίς αυτόν!». Ο επαναπατρισμός του είναι θέμα χρόνου, και μπαίνει στην Αθήνα με νταούλια και κλακέτες, κι αναλαμβάνει κυβερνήτης εν μέσω του Πελοποννησιακού πολέμου.

Η Αθήνα πάει από νίκη σε νίκη κόντρα στους Σπαρτιάτες. Σε μια ναυμαχία, εκεί που τους είχε πάρει αμπάριζα, του τη βιδώνει και σηκώνεται και φεύγει, αφήνοντας την ηγεσία στον πηδαλιούχο του πλοίου! Αυτός φαίνεται ότι δεν είχε δίπλωμα, κι έτσι γκρεμοτσακίζει τα αθηναϊκά πλοία, αφού φέρεται να φώναζε καθώς όρμαγε στις σπαρτιάτικες λεγεώνες… «ξέρει κανείς από πηδάλιο? Ξέρει κανείς από πηδάλιο?»

Ο Αλκιβιάδης θεωρήθηκε φυγάς απ’ τους Αθηναίους. Εξόριστος όπως ήτανε, μαθαίνει κρυφά τα σχέδια των Σπαρτιατών, πάει και τα καρφώνει στους Αθηναίους, αλλά τον πήρανε στο ψιλό, μη ξέροντας κανείς ο Αλκιβιάδης πια που ανήκει…

-         Εσύ δεν είσαι στρατηγός! Κι ο Ριβάλντο ακόμα ρε φίλε, σε λιγότερες ομάδες έχει πάει!

Οι Αθηναίοι κακώς δεν τον ακούσανε και χάσανε τον πόλεμο. Αλλά για τον Αλκιβιάδη δεν έμενε πολύς χρόνος ζωής ακόμα. Εκεί που πήγε πάλι, δεν άφησε απείρακτη ούτε θηλυκή καμηλοπάρδαλη. Τον πήρανε χαμπάρι όμως νωρίς, και οι συγγενείς μιας κοπέλας που της μάθαινε πώς ανοίγουν την πιπεριά στα γεμιστά, τον στείλανε αδιάβαστο ένα πρωί τ’ Αυγούστου, κοντά στην ροδαυγή…

Όπως το Δον Ζουάν δηλαδή, ίδιος ακριβώς θάνατος… είναι η μοίρα του τυχοδιώχτη, να ζει έντονα και να πεθαίνει νέος. Δυστυχής μες στην τελειότητα του. Ένας άλλος Ντόριαν Γκρέυ, ένας τέλειος Νάρκισσος…Συναισθηματικά πρακτικιστής, πρακτικά ιδεαλιστής. Γεννιέται μόνος, ζει για τον εαυτό του και πεθαίνει μόνος. Δύσκολο να το κάνεις, ωραίο να το διηγείσαι.

Και πάνω απ’ όλα μάταιο. Γιατί όπως λέγανε και οι Σπαρτιάτες, «Γίνεται να ζεις χωρίς τιμή. Αν ικανοποιείς τις υλιστικές σου ανάγκες, αν τρως, αν κοιμάσαι, ζεις. Αλλά δε γίνεται να πεθάνεις χωρίς τιμή! Γιατί τότε έρχεται ο απολογισμός…»

Χτες λοιπόν ανακάλυψα έναν άνθρωπο που με μισεί. Είναι η από κάτω μου ακριβώς, που όποτε συναντιόμαστε στο ασανσέρ, μου γυρίζει την πλάτη προκλητικά.

Στην αρχή δεν το είχα μυριστεί και νόμιζα ότι ήθελε να την ξύσω, αλλά μετά το πιασα το θεματάκι…

Να σε μισεί κάποιος είναι καλό, γιατί σου δίνει αξία. Γιατί για να σε μισεί, σημαίνει ότι κάτι κάνεις το οποίο ενοχλεί, άρα κάνεις κάτι χρήσιμο.

Γιατί αν το σκεφτούμε σφαιρικά, τα χρήσιμα πράγματα ενοχλούνε τον κόσμο. Αν μ’ όσα κάνεις προκαλείς στους γύρω σου μόνο αγάπη και συμπάθεια, τότε πρέπει να τη ψάξεις τη δουλειά μπας κι έχεις μεταμορφωθεί σε ευχούλη και δεν το έχεις καταλάβει.

Γιατί οι καλοί κι οι προσαρμοστικοί δε θα ενοχλήσουν τους γύρω τους, και θα προσπαθήσουν να «χωρέσουν» τον εαυτό τους όπως-όπως στο περιβάλλον που τους πλασάρεται. Αντίθετα οι κακοί κι οι απροσάρμοστοι θα προσπαθήσουν να «χωρέσουν» το περιβάλλον στον εαυτό τους που τον πλασάρουν όπως γουστάρουν. Αυτοί θ’ αλλάξουν τον κόσμο.

Φυσικά αξία δε σου δίνει μόνο το ίδιο το μίσος, αλλά και ο αντίπαλος σου, όπως κι οι λόγοι που ζητούν τον αφανισμό σου από προσώπου γης.

Η «αντίπαλος» μου είναι μια γυναίκα μεσήλικη, μόνη στον κόσμο που της τη βιδώνουν όλα. Μίλησε σε μία άλλη κυρία, η οποία διακρίνεται για την εχεμύθεια της, καθώς όταν της εκμυστηρεύεσαι κάτι, είσαι σίγουρος ότι δε θα πει σε κανέναν αυτά που της είπες. Θα πάει σπίτι της, θα τα αλλάξει όπως της αρέσουν, για να μην κατηγορηθεί για κουτσομπολιό,  και μετά θα σε κράξει κανονικά!

Φυσικά, αφού κράτησε το στόμα της κλειστό για…ένα ολόκληρο τέταρτο, ω! τι σύμπτωση! Με πέτυχε κατά λάθος  στο μαγαζί που κάθε πρωί παίρνω τα τσιγάρα μου…

-         Γιώργο, αυτή μου είπε πως δε θέλει να βλέπει άνθρωπο!

-         Άρα δεν τα χει μόνο με μένα, όλος ο κόσμος της τη δίνει…αυτό είναι καλό, δε μίλησε για μένα!

-         Μια στιγμή, εσένα σ’ έχει σ’ άλλη κατηγορία! Εκτός όμως απ’ τους ανθρώπους λέει, δε θέλει να βλέπει κι εσένα! Και με ρώταγε πότε θα ξεκουμπιστείς επιτέλους να ησυχάσει…βάζεις τέρμα  λέει τη μουσική και δε μπορεί να κοιμηθεί!

-         Στους φίλους να το πει αυτό που με κατηγορούν ότι ακούω κοιμισιάρικα!

-         Λέει ότι κάθε φορά που γυρνάς στο σπίτι αργά, μέχρι να κοιμηθείς, σου πέφτουν πράγματα, βάζεις τις φωνές, χτυπάς τις πόρτες και τη ξυπνάς! Δεν είναι φυσιολογικό αυτό!

-         Και τι είναι φυσιολογικό δηλαδή? Να μου πέφτουν οι πόρτες, να βάζω πράγματα και να χτυπάω τις φωνές? Έλεος, λίγη λογική…

-         Λέει ότι δε σ’ αντέχει άλλο κι ότι της έχεις γίνει εφιάλτης! Θα ευχότανε να πέσεις απ’ το μπαλκόνι αλλά μετά είπε, άστο, δε θέλει να πέσεις απ’ το μπαλκόνι, καλύτερα να ξεκουμπιστείς…

-         Είδες ότι κατά βάθος με συμπαθεί? Δε θέλει να πάθω κακό…

-         Όχι, απλά είπε ότι θα την ξύπναγε το γκντούπ!

-         ………….

Όταν κάποιος προσπαθεί να μάθει τη ζωή μέσα απ’ τα βιβλία, είναι σαφές γιατί το κάνει. Γιατί μάλλον έξω, δεν του δείχνει κανένας.

Γιατί τα βιβλία το καλό είναι ότι προσφέρουν γνώσεις και εμπειρίες. Το κακό είναι όμως ότι είναι αλλουνού.

Έτσι, διαβάζοντας πολλά βιβλία, το καλό είναι ότι μπορείς να απαντήσεις σε οτιδήποτε σε ρωτήσουν. Το κακό είναι ότι πριν αρχίσεις να απαντάς έχεις ξεχάσει την ερώτηση….

Όμως τα βιβλία έχουν βγάλει απίστευτους χαρακτήρες οι οποίοι έχουνε μείνει στο μυαλό όλων διαχρονικά, γιατί ήταν τόσο καλογραμμένοι που τους θυμόμαστε γιατί θέλουμε να γίνουμε σαν κι αυτούς, ή γιατί είναι τόσο κακογραμμένοι που τους θυμόμαστε γιατί είμαστε σαν κι αυτούς…

Ας πάρουμε πχ τα ομηρικά έπη, τα σπουδαιότερα έργα που έχουν γραφτεί (ειπωθεί καλύτερα) ποτέ.

Θυμόμαστε τον Αχιλλέα. Η μάνα του ήτανε θεά, και γι’ αυτό νόμιζε ότι θα τη βγάλει καθαρή. Όπως τώρα όμως που λίγες οικογένειες έχουν πληροφορίες τι θα συμβεί στο χρηματιστήριο, έτσι και τότε λίγες οικογένειες ξέρανε την έκβαση του πολέμου. Έτσι του είπε «μην πας θα σκοτωθείς». Αυτός δεν άκουσε καλά νομίζοντας ότι του πε «μην πας θα λερωθείς», της φώναξε «άει παράτα μας ρε μάνα», πήγε στον πόλεμο και σκοτώθηκε, αλλά το κυριότερο, πέφτοντας κάτω, λερώθηκε…

Θυμόμαστε τον Οδυσσέα. Χάρις αυτόν «έπεσε» η Τροία, και την είδε Ζαγοράκης στο Euro 2004. δε γύρισε σπίτι του καπάκι μετά τον πόλεμο, αλλά γύριζε με μικρούλες. Η Καλυψώ, η Ναυσικά ήταν κάποιες απ’ αυτές. Αλλά το κέρατο που του χε φορέσει η Πηνελόπη ήταν ανυπόφορο γιατί στο μεταξύ κι αυτή είχε γίνει τεκνατζού από τις λίγες. Ο Οδυσσέας γι’ αυτό κι όταν γύρισε στην Ιθάκη μεταμορφώθηκε σε άλλον. Όχι για να φάει τους μνηστήρες, αλλά γιατί η Πηνελόπη ήταν ικανή να πάει με τον καθένα εκτός από τον άνδρα της…

Θυμόμαστε τη Βρησηίδα. Το ελληνικό στρατόπεδο το έκανε ειδήσεις του star. Πήγε και με τον Αχιλλέα και με τον Αγαμέμνονα. Πλακωθήκανε οι Έλληνες, έτοιμοι να χάσουν το πόλεμο, αλλά αυτή εκείνη το χαβά της. Με την τσιχλόφουσκα γύριζε στις σκηνές κάνοντας εντατικά μαθήματα «πως μπορείς να χάσεις τον πόλεμο χωρίς καν να πολεμήσεις».

Θυμόμαστε τέλος τον Πάρη και το Μενέλαο. Το πιο αρχαίο καταγεγραμμένο κέρατο του κόσμου. Και διδάσκει. Ο Μενέλαος αν ζούσε τώρα ίσως να ήτανε τάρανδος του Άγιου- Βασίλη, φαρμακοποιός που πουλάει προφυλαχτικά στον εραστή της γυναίκας του, ή απλά φωτογραφία στο κομοδίνο της κυρίας, γυρισμένη ανάποδα. Και έκανε πόλεμο, γιατί του αύτωσαν τη γυναίκα. Αυτό αποδεικνύει ότι μπορεί να ήτανε τάρανδος αλλά τουλάχιστον αρσενικός…

Δεν υπήρχε ούτε Δρούζα, ούτε κους-κους, ούτε η άλλη η παπάρω στο alter να πει τον πόνο του. Ούτε ζήτησε σαν βλακέντιος απ’ την Ελένη να κάνουνε μια νέα αρχή. Γιατί αν το φιλοσοφήσει κάποιος, όταν ένας κερατάς ζητά μια νέα αρχή, στην ουσία ζητάει να του το ξαναφορέσεις το κέρατο, αλλά με άλλη διατύπωση…

Σηκώνομαι, όπως πάντα, με τις αισθήσεις να υπολειτουργούν. Δεν κατάλαβα πως έφτασα από το υπνοδωμάτιο στην κουζίνα. Η διαδρομή, με κλειστά τα μάτια μου έμοιαζε ένα ατέλειωτο ονειροδρόμιο. Οι δερμάτινοι καναπέδες που ξεπρόβαλαν στο διάβα μου μοιάζαν σα στρατιωτικά λεωφορεία, ενώ τα επιμέρους χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια θύμιζαν ναρκοπέδια.

Κατάφερα να ξεφύγω ενεργοποιώντας άλλη μια αίσθηση γιατί δε θα την έβγαζα καθαρή, κι εκτός των άλλων πρέπει να φτιάξω και τον καφέ, ο οποίος για άλλη μια μέρα θα με σώσει από τα μυστήρια οράματα.

Πριν προλάβω να βάλω το μπρύκι, χτυπάει το τηλέφωνο…

-         Μμμμ…

-         Καλημέρα σας! Θέλουμε να σας ειδοποιήσουμε ότι το τηλέφωνό σας έχει κάποιο πρόβλημα…

-         Μαζί σας?

-         Όχι, απλά υπάρχει ένα πρόβλημα στις γραμμές. Εσείς μιλάτε καλά?

-         Κοίτα να σου πω, αν σκεφτείς ότι ακόμα είμαι με την τσίμπλα στο μάτι και δεν έχω πιει καφέ, καλά μιλάω. Εσύ τι λες?

-         Απ’ τον ΟΤΕ είμαστε κύριε! Έχουνε μπλεχτεί οι γραμμές του τηλεφώνου σας κύριε!

-         Ε και τι θέλετε να κάνω εγώ? Να τις χτενίσω?

-         Θα πρέπει να έρθουνε τεχνικοί να σας το φτιάξουνε και όλο το Γενάρη μάλλον δε θα έχετε καθόλου σταθερό τηλέφωνο, ούτε ίντερνετ.

Καλά, δε με πολυνοιάζει κιόλας, αλλά το θέμα για μένα είναι γενικότερο κι έχει συμβολική σημασία…

Γιατί υπάρχουν 5.000.000 σταθερά. Μέσα σ’ αυτά το τηλέφωνό μου έχει μία απ’ τις καλύτερες διαγωγές. Δε μπορεί κανείς απ’ τον ΟΤΕ να του προσάψει ούτε ροζ τηλέφωνα, ούτε κλήσεις σε κάρυες με κληρονομικό χάρισμα. Ούτε καν τηλέφωνα στο BIG BROTHER για το ποιος θα φύγει!

Κι αν κάποια στιγμή είχε ανοίξει νταραβέρια με  κυρίες αμφιλεγόμενης ηθικής, αυτό δεν αφορά τον ΟΤΕ, είναι ζήτημα δικό μου και του τηλεφώνου μου, και δεν επιτρέπω να επεμβαίνει κανένας!!!

Στις συνομιλίες, το τηλέφωνό μου, ήταν πάντοτε τυπικό και διακριτικό. Πάντα σεβότανε τον απέναντι και κυρίως εμένα, έχοντας το μεγάλο χάρισμα όταν μιλάω να ακούγομαι μόνο εγώ, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι κατά καιρούς αγριοφωνάρες των μέσα «ΡΕ ΜΑΝΑΑΑΑ…ΧΑΛΑΣΕ ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ!», ή «ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΘΕΡΜΟΣΙΦΩΝΑ, ΣΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΕ ΠΑΩ ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΚΟΛΠΑ, ΜΠΟΥΧΑΧΑ!» κτλ…

Ήταν τόσο διακριτικό το τηλέφωνό μου, που ακόμα και την τελευταία στιγμή έκρυβε την αρρώστια του και το ζόρι που τραβάει προκειμένου να μη με στενοχωρήσει…κι ας είχε μπλέξει τα μπούτια του με τις γραμμές, η ADSL ήταν πάντα κυρία!!! Κι ας ήξερε πως το τέλος έρχεται κοντά, αυτό επέμενε να ζει τη στιγμή, χωρίς να δίνει δικαιώματα στα  γειτονικά τηλέφωνα να το σχολιάζουνε, σαν τις κουτσομπόλες περιμένουν στο ακουστικό τους για το επόμενο θύμα…

Εγώ σαν καλό αφεντικό ποτέ δεν αναμείχθηκα στα προσωπικά του. Τηλέφωνο ήταν, μπορούσε να χει κι αυτό τις διασυνδέσεις του. Αν του το απαγόρευα, θα ήτανε σαν να απαγορεύεις από αστυνομικό εν ώρα υπηρεσίας να παίζει pro revolution! Δηλαδή αδύνατο!

Δεν περίμενα όμως να πέσει τόσο χαμηλά. Οι διασυνδέσεις του το έκαψαν…γνήσιο τέκνο του αφεντικού του…τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσει. Και δεν είναι αυτό το ζήτημα, μετά θα επανέλθει δριμύτερο και "καθαρό".  

Ο Μίδας, ο αρχαίος βασιλιάς, απ' την υπερβολική φιλαργυρία του, είχε κάνει την ευχή, ο,τι πιάνει να γίνεται χρυσός. Έτσι καταστράφηκε, πετρώνοντας οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του ακόμα και την κόρη του...

Εγώ γιατί ο,τι αγγίζω, ο,τι συναναστρέφομαι μετά από λίγο να μπαίνει σε καραντίνα από την κοινωνία και να χρειάζεται αποτοξίνωση?

Και το ζήτημα για άλλη μια φορά είναι βαθιά ταξικό. Γιατί στο τέλος του Μίδα τουλάχιστον του μείνανε τα αγαλματάκια να παίζει, έχοντας φτιάξει χωρίς να το θέλει το πιο ακριβό playmobil του κόσμου (την κόρη του), ενώ εγώ έμεινα γι' άλλη μια φορά με στάχτη και μπούρμπερη! Τι να κάνεις μ' αυτά? Το πολύ-πολύ να ψήσεις κανένα καλαμπόκι...

Την κοινωνία μου...

Κλείνεις τα μάτια. Ονειρεύεσαι. Ε και? Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σε ξυπνήσει.

-         Ξύπνα!!! Ξημέρωσε!!!

-         Και τι φταίω γω? Εγώ δεν έκανα τίποτα, μόνο του ξημέρωσε…

-         Άλλα παιδιά στην ηλικία σου παίρνουνε την πέτρα και τη στύβουνε!!!

-         Πόσο νορμάλ σου φαίνεται να παίρνω πέτρες και να τις στύβω?

-         Άλλα παιδιά κυνηγάνε τη ζωή γι’ αυτό και κερδίζουν!

-         Γι’ αυτό κι αδυνατίζουν! Το να κυνηγάς κάτι πάντα περιείχε μια δόση σκλαβιάς. Σε κατευθύνει ο μπροστά. Προτιμώ να με κυνηγούν και να πηγαίνω όπου θέλω…αυτό σημαίνει ελευθερία.

-         Αυτό σημαίνει ασυδοσία! Ειδικά όταν δε ξέρεις που πηγαίνεις!

-         Μπορεί να ξέρεις και να μη θες να το μαρτυρήσεις! Εξάλλου αν το πεις, δεν έχει νόημα, θα στην έχουν στημένη από μπροστά…

-         Δεν έχεις ελπίδα ούτως ή άλλως, όπου και να πας θα σε βρούνε κάποια στιγμή, γιατί οι πίσω να ξέρεις είναι πάντα περισσότεροι ή δυνατότεροι απ’ τους μπροστά! Κι αυτό είναι νόμος!

-         Γιατί είναι νόμος?

-         Γιατί αν οι πίσω ήταν λιγότεροι ή πιο αδύναμοι, απλά θα τους κυνηγούσαν οι μπροστά…

Δύσκολη απόφαση. Τι είναι λιγότερο χειρότερο…

Να ζεις μέσα στ’ όνειρο και να σε συλλαμβάνει ένας ήχος όμοιος μ’ εκείνον που βαρά στα συσσίτια της φυλακής? Ή να κυνηγάς το όνειρο του άλλου, «ανοίγοντας» τα μάτια του, μεταμορφωμένος σε φιλόσοφο του ρεαλισμού ή πιο απλά σε ξυπνητήρι?

Τελικά το πιασα το θεματάκι. Οι γυναίκες λειτουργούν κυρίως με βάση την εποχή. Δεν αλλάζουν φυσικά τα διαχρονικά τους «θέλω», ούτε αφήνουν ποτέ οτιδήποτε να πάει στην τύχη, αλλά ακολουθούν πάντα μια πεπατημένη. Μόνο οι διαθέσεις αλλάζουνε…

Οι γυναίκες του καλοκαιριού είναι χαλαρές, έτοιμες για όλα. Σου χαμογελάνε πριν ακόμα πεις ούτε καν καλημέρα, κι είναι σοφό αυτό, γιατί αφού είναι καλοκαίρι, είναι χαζό να λες καλημέρα. Είναι σαν να ρωτάς τον άλλον, τι έχει τέσσερα πόδια, είναι πράσινος, ζει στον αμαζόνιο ή στο ζωολογικό κήπο,  είναι όλο ξάπλα και αν τυχόν του δώσεις το χέρι  για χειραψία, στο κάνει ψιλά, και στο επιστρέφει σε συνάλλαγμα…

Το μόνο που τις νοιάζει είναι η ουσία της υπόθεσης, και το μόνο που μετράει πια είναι αν εσύ είσαι ψυχολογικά έτοιμος να ακολουθήσεις το δρόμο που χαράζει το μυαλό τους προς το ερωτικό απόλυτο, αρκεί να μην οδηγούν εκείνες γιατί θα κάνεις να φτάσεις κανά-δυο μέρες…

Υπάρχουν οι γυναίκες του Φθινοπώρου. Είναι μετά το καλοκαίρι και προσπαθούν να συμμαζέψουν τα άπλυτα του καλοκαιριού. Έτσι τις βλέπεις ρομαντικές και το ψάχνουνε το πράγμα. Για να τις καταφέρεις χρειάζεσαι καμιά δωδεκάδα ραντεβού και πολύ διάβασμα. «Γιατί πέφτουν τα φύλλα απ΄ τα δέντρα?» θα σε ρωτήσει. Πρέπει να ξέρεις γιατί αλλιώς θα σε περάσει για μπήχτη. Αυτό είναι όμως μια εύκολη ερώτηση και την κατέχουμε. Μόνο μην μόνο πέσει ερώτηση για τη φωτοσύνθεση…

Οι γυναίκες της Άνοιξης έχουνε φόρα και γενικώς τα βλέπουν όλα ροζ. Προετοιμάζονται για το έξαλλο καλοκαίρι κι είναι γεμάτες χρώματα. Οι πιο συντηρητικές ψάχνουν από τώρα τον παρτενέρ που θα πληρώνει την ντοματοσαλάτα στο γύρο των Κυκλάδων. Οι πιο cool γυναίκες δεν αγχώνονται, θα τον βρουν εκεί (τον παρτενέρ), οι πιο παχουλές επίσης δεν αγχώνονται, θα τον βρουν εκεί (το γύρο).

Ο Χειμώνας είναι η πιο δύσκολη εποχή για όλους. Γιατί το καλοκαίρι μπορεί να τις απελευθερώνει τελείως, αλλά χαρίζει στις γυναίκες ένα μοναδικό άρωμα ρομαντισμού είτε από την προσμονή του, είτε επειδή περάσανε υπέροχα…ο Χειμώνας, επειδή δε συνορεύει με Καλοκαίρι, είναι τελείως μπαλτάς.

Γιατί απλά περιέχει τα Χριστούγεννα. Εδώ οι γυναίκες μετατρέπονται σε κομπιουτεράκια τσέπης ψάχνοντας τον ιδανικό εραστή. Ο ιδανικός εραστής θα φανεί με τη μία, δεν πρόκειται να κοροϊδέψει, κι αν τολμήσει θα τον διαψεύσουν γρήγορα τα γεγονότα…

Γιατί είναι η εποχή των δώρων. Ούτε χρειάζεται να προσπαθούν να μαντέψουν, ούτε να κοιτούν τη φιλενάδα τους με αγωνία, ούτε τίποτα. Ο «ιδανικός εραστής» θα σκάσει για κείνες δυο χιλιάρικα τουλάχιστον. Ο «υποφερτός», καμιά πεντακοσάρα έως χίλια.

 Φυσικά υπάρχουν κι οι ανυπόφοροι οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση πριν τα καθιερωμένα ψώνια πάνε στην αστυνομία με τη γκόμενά τους να δηλώσουν δήθεν κλοπή του πορτοφολιού τους που χε μέσα όλα τα λεφτά τους και τις πιστωτικές κάρτες, στη χειρότερη περίπτωση (εδώ είμαι μάνα!) πιστεύουν ακόμα στον Άγιο-Βασίλη, μπας και τους στείλει κανένα ουρανοκατέβατο δώρο απ’ το πουθενά να παρουσιάσουν έστω κάτι, μέρες που ‘ναι, κι ας φάνε και την κάλτσα στη μούρη…δε γαμιέται...

Αυτές είναι οι γυναίκες των τεσσάρων εποχών. Φυσικά όλα αυτά που αραδιάζω, δεν αφορούν όλες, γιατί προς Θεού! δεν είναι όλες ίδιες!!! (οι εποχές)

Μέσα απ’ αυτές τις γραμμές θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω και τη Μόνικα Μπελούτσι, η οποία κάνοντας προσωπικό ρεκόρ στην καριέρα της, φωτογραφίζεται για τρίτη φορά για το blog μου…

Η κριτική ταινιών δεν ήτανε ποτέ το δυνατό μου σημείο. Αλλά όταν μετά το τέλος της ταινίας, έχω φάει ήδη κατάμουτρα και αεροδυναμικά από κάτω προς τα πάνω την ήττα της ζωής μου, θα τα πω! Αλλιώς θα σκάσω!

Χτες ήταν μια νύχτα για σινεμά, γιατί βασικά ήταν μια κρύα νύχτα. Όχι τόσο όμως ώστε χρειαζότανε να παγώσουμε κι άλλο! «Τριάντα μέρες…νύχτα!» Το στόρι εξελισσόταν στην Αλάσκα με το χιόνι και το άσπρο φόντο να κυριαρχούν όπου κι αν γυρίσεις να κοιτάξεις, σαν τις αυθαίρετες μεζονέτες της Ανατολικής Αττικής…

Ο ήρωας του έργου ένας πιτσιρικάς σερίφης της πόλης που τον έσερνε απ’ τη μύτη μια γκόμενα με δόντια σαν της Αλιμπέρτη, με μάτια σαν της Βάσως Παπανδρέου, και με ενδυματολογικές επιλογές σαν του εθνικού σταρ Ευαγγελόπουλου.

Επειδή ήτανε σύνορα Αλάσκα, η νύχτα κρατούσε τριάντα μέρες. Εκεί λοιπόν που είχε πέσει η νύχτα κι όλοι κάνανε τραμπάλα γύρω απ’ το τζάκι, τσουπ! Σκοτώνεται ένας! Μέσα στο σπίτι εκεί που ο άλλος διάβαζε στο σαλόνι τη μικρή Λουλού, στην κουζίνα βγαίνει ένα χέρι και αρπάζει τη σύζυγο που έπλενε τα πιάτα, την αρχίζει σβούρες και παφ! την κάνει σαν προφιτερόλ!

Και μετά σκοτώνονται και καμιά κατοσταριά ακόμα, με χέρια να πετάγονται, κεφάλια ανθρώπων να κόβονται από άγριες μουσούδες με στόματα σαν παντόφλες, να πετάγονται αίματα, να μαζεύομαι εγώ μη μου πιτσιλίσουν το πουκάμισο, και γενικά ένας χαμός στο ίσωμα σ’ αυτήν την κατά τ’ άλλα ήσυχη και ειρηνική πόλη…

Ο σερίφης άρχισε να τη ψιλιάζεται τη δουλειά κι αυτό φάνηκε σε μια ομιλία του στην πόλη με τους εναπομείναντες…

- κάτι τρέχει νομίζω…αυτοί οι 1.256 συνάνθρωποί μας μάλλον, δεν πεθάνανε τυχαία…

- διάολος είσαι! (του φωνάζει ένας) Κι εγώ νόμιζα ότι πεθάνανε από εντερικά!

Ο Σερίφης, όπως σ’ όλα τα αμερικάνικα έργα, παίρνει πια το νόμο στα χέρια του ή μάλλον στα πόδια του. Παίρνει την γκόμενά του, το χαζό αδερφάκι του και κανα-δυο άλλους και κρύβονται σε μια σοφίτα αφήνοντας τους άλλους να παίζουν με τους λυκάνθρωπους τη Τζιγκολελέτα στην κεντρική πλατεία.

Όταν πια όλοι φαγώθηκαν,  εκείνοι ακόμα κρύβονταν αραχτοί στη σοφίτα, λεβέντες όλοι τους, παίζοντας «πουν’ το πούν’ το, το λυκανθρωπάκι, ψάχνει ψάχνει δε θα μας βρει!». 

Σε μια στιγμή ο σερίφης πετάγεται, έτοιμος ξανά να πάρει το νόμο στα χέρια του, ενώ οι λυκάνθρωποι κόβανε βόλτες κάτω στο δρόμο και μέχρι να περάσει κανένας άλλος άνθρωπος να τον κάνουν σαλαμοειδές, πλένανε τζάμια. Η γκόμενα, το χαζό αδερφάκι που απ’ το πολύ play station τα μάτια του πήγαιναν σαν ρουλέτα, και οι κανά δυο άλλοι κρεμόντουσαν απ΄ τα χείλη του σερίφη…

-         πρέπει να βγούμε από δω! (Λέει ο σερίφης με σιγουριά…)

-         καλά είσαι τελείως μπούας? (Του απαντά η γκόμενα με νεύρα) Δε βλέπεις ότι οι λυκάνθρωποι μας ψάχνουνε για να μας κάνουν προεκλογικό υλικό?

-         Πρέπει να συνεχιστεί το έργο! Δε βλέπεις ότι οι λυκάνθρωποι έχουν βαρεθεί τη ζωή τους? Αν κάτσουμε άλλο ένα τέταρτο στη σοφίτα, θ’ αρχίσουν να ψήνουνε από κάτω κάστανα και μαλλί της γριάς, κι από θρίλερ τρόμου «τριάντα μέρες νύχτα», η ταινία θα μετονομαστεί  «το κορίτσι του Λούνα παρκ»!

Έτσι υπάκουσαν και κατέβηκαν κάτω για την τελειωτική μάχη! Η σκηνή ήταν πραγματικά συγκλονιστική!

Ο σερίφης ξεκινά με έναν ανατριχιαστικό μονόλογο «πετώντας το γάντι» στους λυκάνθρωπους…

    -     Τσα!

Οι λυκάνθρωποι κάνανε το σταυρό τους. «Σε τόσες αμερικάνικες ταινίες έχουμε παίξει…ποιο μπαγλαμά σερίφη δεν έχουμε ξαναδεί…»

-         Ρε μάγκα δε γίνεσαι λυκάνθρωπος για να περνάμε την ώρα μας?  Παράτα τη γκόμενα κι έλα μαζί μας και θα χεις όσες σαύρες θέλεις!

Μάχη δεν έγινε. Οι άνθρωποι πήγαν στα σπίτια τους. Οι λυκάνθρωποι την κάνανε αλά γαλλικά κάνοντας και το σερίφη λυκάνθρωπο, ο οποίος όμως έβαλε όρο! Να μην αλλάξει σαύρα!

Και έτσι το έργο τελειώνει…

Αυτή ήτανε η νύχτα μου στο σινεμά. Τελικά είχε πολλή πλάκα. Οι λυκάνθρωποι με κάνανε και γέλασα. Σκιάχτηκα λίγο με το σερίφη να πω την αλήθεια! Τώρα δε ξέρω αν είναι αυτό το αποτέλεσμα που ήθελαν να πετύχουν οι υπευθυνοι της ταινίας…

Αφού έτσι μου ‘ρχεται να καλέσουμε τους λυκάνθρωπους για οντισιόν στη «Ζάχαρη άχνη». Ούτε τα προσχήματα δηλαδή…

Κάποτε ήμουν περήφανος για τις καταγωγές μου. Γιατί δεν είναι όποιες κι όποιες! Η Ηλεία και η Κρήτη είναι μέρη με ιστορία που ξεχωρίζουν στα πέρατα του κόσμου από τρία χαρακτηριστικά: Σ’ αυτά τα μέρη οι άνθρωποι, πρώτον είναι περήφανοι, δεύτερον  έχουν περήφανη καρδιά, και τρίτον είναι γεμάτοι περηφάνια!

Εν έτει 2007 και τα δύο αυτά μέρη προσπάθησαν να τα διασύρουν, μια με τις πυρκαγιές, μια με τα Ζωνιανά. Αλλά η ιστορία είναι ο πιο αδιάσειστος κριτής…

Στην Κρήτη δημιουργήθηκε ο πρώτος μεγάλος ελληνικός πολιτισμός, ο Μινωικός. Γιατί καταστράφηκε? Ο πολιτισμός στις ακμές του άρχισε να απλώνεται και στα ενδότερα της Κρήτης. Ενδεχομένως να άγγιξε και τα αρχαία Ζωνιανά. Ήταν η αρχή του τέλους…

Γιατί με το που πήγε κατά κει ο πολιτισμός, η αυτοκρατορία πάπαλα. Γιατί είδαν οι Μινωίτες ένα φυτό που φύτευαν κει οι ντόπιοι που δεν ήταν σαν τα άλλα. Το έστριψαν, το ρούφηξαν και έζησαν για πρώτη φορά «την ώρα την καλή»…

Από κείνη την ημέρα, κολλήσανε κι άρχισε τα πάφα-πούφα σύσσωμη η αυτοκρατορία. Αντί για τείχη πια, φτιάχνανε τζιβάνες. Κι έτσι αραχτοί που ήταν πάνω στην «ώρα την καλή», μέσα στο όνειρο, σκάει ένα πελώριο κύμα που πνίγει την Κρήτη και σαρώνει την Αυτοκρατορία. Το καλό της υπόθεσης ήτανε ότι οι Μινωίτες που είχανε γίνει κόκκαλο, με το μπουγέλωμα συνήλθανε λιγάκι και φάγανε γλυκό. Το κακό ήταν ότι δεν ήτανε τελικά όνειρο…

  Εκεί σκάσανε μύτη οι Μυκηναΐοι, πελοποννήσιοι αναντάμ-παπαντάμ, που τους κυριεύσανε. Όχι δηλαδή ότι αυτοί ήταν καλά, απλά την πίνανε με ρέγουλα…μετά από 400 χρόνια κυριαρχία και πάνω από 2.000.000 τσιγαριλίκια μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, ήρθε κι αυτωνών το τέλος,  καθώς απ’ την πολλή μαστούρα, όταν ερχόντουσαν κατάφατσα με τον αρματωμένο αντίπαλο αντί να του κόψουν το λαρύγγι, του λεγαν «Στρίβουμε κανένα τσιγάρο ρε αδερφέ? Πώς κάνεις έτσι, δε μας κυνηγάει και κανένας!…»

Η σύγχρονη ιστορία και της Πελοποννήσου και της Κρήτης ήταν γεμάτη λαμπρές μέρες. Αν εξαιρέσουμε το καράβι απ’ την Περσία που πιάστηκε στην Κορινθία, το οποίο όμως τελικά αθωώθηκε από το εφετείο (όπως πάντα) γιατί αποδείχτηκε ενόρκως ότι το χόρτο που βρέθηκε στο αμπάρι ήταν για προσωπική χρήση των ψαριών…

Και φτάνουμε στο σήμερα, με εμένα πια υπόλογο των καταγωγών μου και θύμα των εσωτερικών φωνών που δέχομαι κι έρχονται από τα βάθη των αιώνων…

 Όταν οι άλλοι εαυτοί με την εσωτερική τους φωνή να φωνάζουν στα άλλα παιδιά του κόσμου: «ακόμα πιο ψηλά», «προσπάθησε ξανά», «τίποτα δεν πάει χαμένο», «βάλε υψηλούς στόχους» και να δίνουν κίνητρο στο μυαλό και στη ψυχή όλου του κόσμου, γιατί ο δικός μου εαυτός, το μόνο που βρίσκει  να μου φωνάξει είναι «ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ»?

Δεν είναι δίκαιο…

Λένε κάποιοι ότι  το παρελθόν είναι το πιο σημαντικό, καθώς είναι ο οδηγός της ζωής, και μπορείς να διαβάσεις μέσα από αυτό το μέλλον σου. Άλλοι πάλι λένε ότι το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι το παρόν.

Ακούγοντας όλες αυτές τις φιλοσοφίες τρομάζω λιγάκι. Γιατί βάζω τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτές.

Γιατί αν το παρελθόν καθορίζει το μέλλον μου, τότε το μέλλον μου δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα δέντρο που έχει γίνει ένα με τ’ αμάξι μου κάπου στην Αθήνα, με μένα να τιτιβίζω πάνω σ’ ένα κλαδί αναμαλλιασμένος,  βρίζοντας την πολιτεία που ενώ δεν άφησε δέντρο για δέντρο στην Πάρνηθα, στην λεωφόρο Αχαρνών βρήκε να ευαισθητοποιηθεί οικολογικά!

Γιατί όλες αυτές οι έννοιες οι χρονικές, είναι αφηρημένες. Γιατί τελικά αν το καλοσκεφτείς, τι είναι αυτό το έρμο το παρελθόν? Αυτά που δεν έζησες και βαράς το κεφάλι σου. Τι είναι το παρόν? Το ότι βαράς το κεφάλι σου. Και τι είναι το μέλλον? Ότι βαρούσες το κεφάλι σου πριν.

Ή μπορείς να το εξηγήσεις και διαφορετικά για τους περισσότερο ρομαντικούς της ζωής. Το παρελθόν είναι ο,τι αγάπησες και σ’ άφησε. Το παρόν είναι ο,τι σ’ έχει αφήσει αλλά δε στο ‘χουν πει ακόμα για να μην πάθεις λόξυγγα. Και το μέλλον που έρχεται μέσα απ’ αυτά φέρνει κάτι από Ρούλα Βροχοπούλου…

Για τις κάπως πιο άνετες τύπισσες και κάπως καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες,  το παρελθόν ήταν διάφορες ατυχίες, διάφορα κοψίματα, που όμως διδάχτηκαν απ’  αυτά και τις έκαναν πιο έτοιμες να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής. Το παρόν τους πια είναι, ευτυχισμένες απ’ την τωρινή κατάστασή τους, να περπατάν και να πετάν. Το μέλλον είναι το αυριανό πρωινό τηλεφώνημα ότι κόπηκαν κι απ’ αυτή την οντισιόν για σερβιέτες…

Για τα ρεμάλια της ζωής, το παρελθόν είναι τα πάντα τους, όλο τους το είναι! Κι είναι οι πρώην γκόμενες κι η μηχανή τους. Το παρόν τους είναι να σέρνονται σε κάποιο μπαρ μιλώντας στον μπάρμαν για τις πρώην γκόμενες και τη μηχανή τους. Και το μέλλον είναι οι τελειωμένοι φίλοι τους να τους απειλούν μην τυχόν ανοίξουν το στόμα τους και μιλήσουν ξανά ή για τις πρώην γκόμενες ή για τη μηχανή τους…

Άρα οι έννοιες αυτές είναι σχετικές. Ένα μόνο μένει. Η επιλογή. Το παρελθόν ήδη την έχει κάνει και δε θα ξαναρθεί. Το παρόν είναι στην πόρτα με το ένα πόδι έξω έτοιμο να στην κάνει κι αυτό. Και το μέλλον είναι μια ανοιχτή τηλεόραση στο σαλόνι, ένας αναμμένος υπολογιστής στο δωμάτιο και μια σακούλα πατατάκια  στο μπωλ προπέρσινα, που η γεύση τους δε διαφέρει και πολύ πια απ’ το να φας μια εφημερίδα….

Εσύ επιλέγεις.

Μην ακολουθήσεις το παρελθόν, θα χαθείς. Γιατί κι αν το βρεις ακόμα και κάνετε παρέα, πρόσεχε, μέσα του υπάρχει και ζει ακόμα και ο εαυτός σου. Ε δύο κλαψο…τέτοιοι στην ίδια παρέα πάνε πολλοί…

Μην ακολουθήσεις το μέλλον που σου έχει προδιαγράψει το παρελθόν. Σβήσε την τηλεόραση και γίνε εσύ πρωταγωνιστής στη ζωή σου. Και μην προσπαθήσεις να μιμηθείς τους ωραίους ηθοποιούς στα ερωτικά σήριαλ. Γιατί πρώτον δε θα είσαι ο εαυτός σου. Δεύτερον στις σκηνές πηδ…..ε ψεύτικα.

Ήτανε νέοι...

Ήταν παιδιά...

Κι έτυχε να 'ναι και καλή σοδειά...

Εξετάσεις προφορικές εξαμήνου στην Ενετοκρατία. Η κοπέλα βγαίνει στενοχωρημένη και ψάχνει κάπου να πει τον πόνο της…

Εγώ καθόμουνα σε μια γωνιά δίνοντας ομηρικές μάχες με τον απολιθωμένο καφέ μου που τον είχα πάρει τρεις ώρες πριν, ρουφώντας τον με λύσσα σα μυρμηγκοφάγος μπας και βρω καμιά σταλιά ακόμη και με ισιώσει λίγο, που απ’ το πρωινό ξύπνημα στεκόμουνα σαν τον Πύργο της Πίζας…

Η κοπέλα με πλησιάζει αγχωμένα. Εγώ την κόβω από μακριά. «Ώπα! Φιντανάκι!» σκέφτηκα. Την είδα αγχωμένη, στρεσαρισμένη, δίναμε μαζί το μάθημα, άρα το πρόβλημά της εύκολο να το μαντέψω. Δεν τα πήγε καλά. Προετοιμάζω γρήγορα-γρήγορα το ειδικό λεξιλόγιο για τέτοιες περιπτώσεις.

Ο ρόλος του παρηγορητή ποτέ δε μ’ άρεσε. Αλλά είναι γνωστό σ’ όλους ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από μια κοπέλα σε φάση αδυναμίας. Αν και ιδεολογικά λοιπόν πάντα είμαστε εναντίον αυτών των τακτικών, όταν σου έρχεται από μακριά με φάτσα σα πατημένο χαλάκι του μπάνιου, και το μόνο που της λείπει είναι να την απλώσεις μπας και στεγνώσει απ’ τα δάκρυα, αυτό το σκηνικό σε ιντριγκάρει και πέφτεις στην παγίδα…

Παίρνω λοιπόν το ανάλογο έμπειρο αλλά και ψιλοπροβληματισμένο ύφος. Η ατάκα για το τέλος της συζήτησης έτοιμη, κάτι πολύ κοινότυπο, που συγκινεί όμως,  και μετά απ’ αυτήν την ατάκα, το τηλεφωνάκι είναι θέμα χρόνου. Της πετάς ένα  αλά Ναταλία Γερμανού στο dream show  «θα έχεις κι άλλες ευκαιρίες στη ζωή σου», και η δουλειά τελείωσε…

-         Ρε Γιώργο ξέρεις τι με ρώτησε? (δακρυσμένη)

-         Ενετοκρατία είχαμε…να υποθέσω….για τους Ενετούς μήπως?

-         Όχιιιιιιιιιιιιιιι…

-         Για τους Έλληνες τότε ίσως?

-         Ούτεεεεεεεεε…

-         Ε δε ξέρω! Πες μου…

-         Τι με ρώτησε, αν ήξερες, τι με ρώτησε!!! Μπουχουουουουουου…

-         Τι σε ρώτησε βρε χριστιανή μου πια? πώς κάνεις extensions? Ή πώς το τρίβουν το πιπέρι?

-         Με ρώτησε πώς γίνεται το φουλ του άσσου με ρηγάδες και αν του πω μου είπε, μόνο τότε θα μου βάλει το 10!!! (κι όμως ναι! Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, το ρώτησε!) Καθηγητής πράμα! Άκου ερώτηση, πώς γίνεται το φουλ!

-         Σιγά το δύσκολο! Τρεις άσσοι και δύο ρηγάδες. Αυτό ήτανε όλο κι όλο?

-         ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΟΚΑ! μπουχουουουουουουου

-         Κι εγώ που ξέρω, το χω δει ποτέ νομίζεις? Όλο ζευγάρια μου ‘ρχονται, άντε και καμιά κέντα! Έχω να δω δυο μήνες φύλλο!!! Κι αυτός εκεί ο Κύπριος, έχει μια ρέντα αδερφάκι μου, μας έχει ξεφραγκιάζει!!! Και δεν αντέχω άλλο μ’ ακούς? Αλλά σήμερα είναι η τελευταία τους!!! Αν δε σηκώσω την μπάνκα στον αέρα, να μη με λένε Γιώργο!

-         Καλά, μην κάνεις έτσι…δε συνέβη τίποτα σοβαρό…

-         ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΣ??? ΝΑ ‘ΧΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΡΕ ΤΗΣ ΝΤΑΜΑΣ, ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΜΟΥ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΤΑΕΙ ΚΑΡΕ ΤΟΥ ΡΗΓΑ??? ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟ? Μπουχουουουουουουουου

-         Καλά, μην κάνεις έτσι, θα χεις κι άλλες ευκαιρίες στη ζωή σου…

-         Ε? Τι είπες?

-         Είπα, «θα χεις κι άλλες ευκαιρίες στη ζωή σου»….

-         Ώπα! Τι έγινε ρε γαμώτο? Πάλι μας τη φέρανε?

Γιατί το να χάνεις στην πόκα, πάει στα κομμάτια! Το να χάνεις από μια που δε ξέρει να παίζει όμως, αυτό πάει πολύ…

Καθιερωμένος πια ο μεσημεριανός καφές της Κυριακής. Κι αν ο ήλιος την είχε κάνει αλά γαλλικά και τι σημασία είχε? Κι αν τα σύννεφα απλωνόντουσαν από πάνω σου σαν κουνουπιέρα που ήταν το περίεργο?

Ρουφήξαμε δυο γουλιές καφέ ενώ έξω απ’ το τζάμι τα κύματα της θάλασσας πηγαινοέρχονταν σε ακανόνιστους ρυθμούς δημιουργώντας μια πολλή όμορφη ατμόσφαιρα για τους ανθρώπους αλλά σπάζοντας τα νεύρα των ψαριών και των λοιπών σεισμοπαθών θαλασσινών…

Αν στα 7 σου δεν έχεις προβλήματα, είσαι απλά παιδί. Αν στα 17 σου δεν έχεις προβλήματα, είσαι ένα χαρούμενο παιδί. Και αν στα 27 σου πάλι δεν έχεις προβλήματα, είσαι ένα χαζοχαρούμενο παιδί. Γιατί τα προβλήματα αυτό που ζητούν είναι πεδίο δράσης στο μυαλό του οποιουδήποτε ώστε ή να τον αποτελειώσουν ή να τον δοξάσουν.

Αλλά αν το μυαλό ορισμένων είναι ένα μεγάλο καρναβάλι, τα προβλήματα μήτε που πλησιάζουν, γιατί ξέρουν ότι για να συμμετέχουν πρέπει να έρθουν με στολή και να συμμετέχουν στα γκρουπς «πέρασε αλλά δεν άγγιξε», «ούτε γάτα ούτε ζημιά» ή το χειρότερο να μεταμορφωθούν σε βραζιλιάνες χορεύτριες.

Έτσι και μεις λοιπόν, 27χρονοι, χαζοχαρούμενοι εκ φύσεως κι αλαζόνες του τίποτα, προσπαθούσαμε να βρούμε λύση σ’ αυτό το πρόβλημα που μας σέρνει εδώ και χρόνια, πως γίνεται να μην έχουμε προβλήματα…

-         Πρέπει να αποκτήσουμε ευθύνες για να αποκτήσουμε προβλήματα, δεν πάει άλλο…

-         Και τι είναι οι ευθύνες ρε συ? Ζαντολάστιχα? Αυτές έρχονται σιγά-σιγά…

-         Δεν κοιτάς τι γίνεται γύρω σου? Όλοι τρέχουν πάνω-κάτω οι συνομήλικοι μας σα μουρλοί, πνιγμένοι ως το λαιμό κι όλο μαζεύουν προβλήματα κι άλλα προβλήματα, ενώ εμείς σα χάνοι ζούμε το αμερικάνικο όνειρο! Δεν είναι αδικία???

-         Μεγάλη. Αλλά αυτοί για να τα αποκτήσουνε ξενυχτήσανε ρεεεεεε! Δεν καθόντουσαν να ρεμβάζουν το πέλαγος σαν απόμαχοι ναυτικοί!

-         Κι εγώ κάθε βράδυ στις πέντε κοιμάμαι! Αδικία δεν είναι???

-         Τα προβλήματα ξεκινούν από τον έρωτα αγόρι μου. Είσαι ερωτευμένος?

-         Όχι.

-         Μ’ αυτήν που γυρνάς δεν είσαι ερωτευμένος δηλαδή?

-         Όχι.

-         Σοβαρά τώρα, έχεις ερωτευτεί ποτέ σου καμιά?

-         Αμέ! Και γερά!

-         Είχες προβλήματα τότε?

-         Μπα…

-         Ούτε τότε? Ήσουν δηλαδή τόοοοοσο εντάξει σε όλα σου, που ήσουνα κύριος παντού, που δεν αγχωνόσουνα για τίποτα, που ήταν και αυτή τόσο εντάξει μαζί σου, που δε σε βασάνιζε τίποτα απολύτως???? Θα μας τρελλάνεις?

-         Κάθε άλλο, η σχέση η συγκεκριμένη ήταν γεμάτη προβλήματα!

-         Ωραία, να, το ομολόγησες,  η σχέση είχε προβλήματα, πού είναι το πρόβλημα λοιπόν?

-         Ότι τα ‘χε μ’ άλλον…

Γελάω με το Νοέμβρη. Και τον κοροϊδεύω. Γιατί νομίζει ότι είναι κάποιος. Γιατί αλλάζοντας μας κάθε τρεις και λίγο τον αδόξαστο, νομίζει ότι θα μας μείνει αξέχαστος. Αλλά είναι βαθιά νυχτωμένος…

Γιατί δεν είναι μόνος του σ’ αυτήν την κοινωνία. Γιατί ξεχνά ότι είναι κι άλλοι έντεκα μήνες, που με το που μας βλέπουν μας συμπεριφέρονται με το σεις και με το σας. Και γενικώς σπάζονται με το Νοέμβρη που έχει καβατζώσει όλες τις σκατομέρες και τις αμολάει όλες για πάρτη του…

Γιατί ζει το αιώνιο κόμπλεξ αυτών που δεν έχουν τίποτα να πουν. Γιατί ο Δεκέμβρης πχ είναι μάγκας. Έχει τα Χριστούγεννα κι όλο το νταβαντούρι των γιορτών. Ο Ιούλης κι ο Αύγουστος τις διακοπές, ο Απρίλης το Πάσχα…

Το μόνο που έμεινε για το Νοέμβρη είναι η 17 Νοεμβρίου, που δεν είναι αργία κι έχει σκάσει, και την αμφισβητούνε κι από πάνω αυτή τη μέρα σωρηδόν τα μεγαλύτερα παλτά της νεοελληνικής ιστορίας κι αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα…

Μέχρι κι ο Φλεβάρης έχει αυτόν τον τζιτζιφιόγκο τον Άγιο- Βαλεντίνο. Τι κι αν του βγήκε ψιλοαδερφή? Είναι εθνική γιορτή και μάλιστα must, καθότι είναι η μόνη μέρα που τα παγκόσμια σαχλοκούδουνα τα μασάνε με νομοθετικό διάταγμα από τους επί γης μπούληδες…

Αλλά κι ο Μάιος που κι αυτός δεν έχει τίποτα, δε μας κάνει τη ζωή πατίνι. Αν και έτσι ψιλολουγκρίτσα που είναι καθώς φλερτάρει μια με την Άνοιξη και μια με το Καλοκαίρι, επινόησε τη Eurovision.

Αυτή την εθνική γιορτή  που όλα  τα ρεμάλια  μαζί με τις μέγαιρες-τηλεκριτικούς κάνουν το δικό τους πάρτυ με ούζα κάτω απ’ την ελληνική σημαία, , θέλοντας να μας δείξουν ότι δεν έχουν σημασία οι πράξεις και τι κάνεις κάτω απ’ τη σημαία, αρκεί απλά να έχεις ένα συμβολισμό να τις σκεπάζεις.

Κι όλοι εμείς νοιώθουμε εθνική υπερηφάνεια βλέποντας τους μετά την εθνική επιτυχία να ανεμίζουν την ελληνική σημαία και να κλαίνε πάνω της. Όπως νοιώθουν οι θεατές στα αισθησιακά σινεμά της Ομόνοιας βλέποντας τον πορνοστάρ να ανάβει το τσιγάρο του με αυταρέσκεια στο τέλος του έργου, φωνάζοντας όλοι με ευγνωμοσύνη «άξιος».

«Άξιος» φωνάζουν σ’ αυτά τα σινεμά. «άξιος» φωνάζουν στη Eurovision. «Άξιος» φωνάζουν και στην ενθρόνιση μητροπολιτών.

Αυτά βλέπει ο Νοέμβρης και τρελλαίνεται. Και καίει την ελληνική σημαία γιατί έτσι νομίζει ότι θα ξορκίσει το κακό. Αλλά και πάλι λάθος είναι. Γιατί μαγκιά δεν είναι να την κάψει, όταν μάλιστα ξέρει ότι αυτό περιμένουν από κείνον με ανυπομονησία όλοι, κανάλια και σύστημα.

Μαγκιά είναι να την αλλάξει. Να φτιάξει μια καινούργια σημαία όπως εκείνη την παλιά,  με μια μικρή παρεμβασούλα έτσι για να μη μας λένε κι ότι αντιγράφουμε. «Ελευθερία ή θάνατος (τους)» λοιπόν. Μου φαίνεται καλό.

Καλημέρα…

Σπούδασες μικροβιολογία, μικροοικονομία και δε συμμαζεύεται. Δουλεύεις απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ σαν παπάρας. Είσαι αυστηρός με τους υφισταμένους σου. Και γι’ αυτό παίρνεις δυο χιλιάδες ευρώ. Αλλά δε ξέρεις πού να τα βάλεις. Ξέρουν αυτοί όμως.

Και μέσα στο πνίξιμο της δουλειάς και της γραβάτας, τη γνωρίζεις. Σου κάνει γκελ. Αυτή χέστηκε. Αλλά κατά λάθος ακούει ότι παίρνεις δύο χιλιάρικα. Το πρώτο ραντεβού είναι θέμα χρόνου…

Την πρώτη φορά το παίζεις κλεφτρόνι και τζέντλεμαν, λαϊκιστί  πετυχημένος αλλά και λίγο αλήτης…

-         ξέρεις, είμαι πολύ ευαίσθητος, μη με βλέπεις έτσι δυναμικό και ηλίθιο…

-         τα ξέρω όλα, είσαι αυτό που ψάχνει η κάθε νορμάλ γυναίκα…

-         έναν άντρα στιβαρό και γενναίο που να παρέχει ασφάλεια στην οικογένειά του δηλαδή και να δουλεύει πολύ για να θρέψει τη γυναίκα του και τα παιδιά του?

-         Ναι, αυτό, αλλά με άλλη διατύπωση. Έναν άντρα ματσό που να λείπει όλη μέρα.

Μετά από έναν μήνα σχέση όπου σ’ έχει δει δυο φορές κι αυτές κατά λάθος κανονίζεται ο γάμος. Καλεσμένοι σου οι πέντε γυαλάκηδες συμφοιτητές σου, χιουμορίστες, γνήσια τέκνα του υπολογιστή, που χαιρετάνε σαν παρλιακά τους συγγενείς του ζευγαριού καθώς μέσα στην παράκρουσή τους, το χέρι το βλέπουν για ποντίκι, και στο πίσω μέρος της εκκλησίας σε πειράζουν λέγοντας αστειάκια κι εσύ μετά βίας συγκρατείς τα LOL σου…  

Καλεσμένοι της νύφης οι 22 πρώην της, η οποίοι νιώθουν περήφανοι για την αποκατάσταση της «αιώνιας δικιάς τους Πέπυς». Τους βλέπεις κατά τη διάρκεια του μυστηρίου και ξύνεις το κεφάλι σου. «Αφού ο πατέρας της κι η μάνα της δεν έχουν αδέρφια, που διάολο βρήκε 22 πρώτα ξαδέρφια?» αναρωτιέσαι…

-         σε παρακαλώ, μπορείς να μου εξηγήσεις αυτό το μυστήριο φαινόμενο?

-         Τώρα που γίνεται το μυστήριο σε πιάσανε τα μυστήρια χριστιανέ μου?

-         Τώρα μες στο μυστήριο τους είδα, τι να κάνω! Τι έχεις να πεις γι’ αυτό? πώς γίνεται να μην έχεις θείους και να έχεις ξαδέρφια?

-         Είδες? Μυστήριο πράγμα!!!

Ήταν κι η τελευταία στιχομυθία σας. Γίνατε ζευγάρι. Μαύρες μέρες σε περιμένουν που θα την πληρώνουν μέρα-νύχτα οι υφιστάμενοι σου. Μαύρες μέρες την περιμένουν που θα την πληρώνουν μέρα-νύχτα οι μαύροι της γειτονιάς.

Γιατί στο  συναισθηματικό κενό που ο ίδιος προκάλεσες, ή πέφτεις μέσα και γκρεμοτσακίζεσαι  ή φτιάχνεις κάγκελα. Αν πέσεις μέσα έχεις μια ελπίδα να σκοτωθείς, ή έστω να σωθείς και να συνεχίσεις από το επίπεδο που σου ταιριάζει. Αν όμως το ρίξεις στη δουλειά ή στην ενόργανη δημιουργείς κάγκελα παντού. Ο,τι πρέπει για τις ερωτικές φαντασιώσεις σου, φτάνει να συμμετέχεις όμως κι εσύ καμιά φορά…

Τις τελευταίες ημέρες ψιλοκρύβομαι. Δεν είναι που μ’ έχουν πιάσει τα υπαρξιακά μου. Είναι που μ’ έχουν βάλει κάτω και μ’ έχουν αρχίσει στις κουτουλιές.

Γιατί ενός κακού μύρια έπονται. Γιατί αν ταλαιπωρείσαι από μια γρίππη εδώ και μέρες, το ψυχολογικό λίλιποπ είναι θέμα χρόνου. Έτσι και γω, ταλαιπώρησα μια γρίππη επί μια βδομάδα η οποία όμως έφυγε κακήν κακώς λέγοντας μου ότι δε θα το ξανακάνει.

 Έτσι εκδικητική όμως και κιτρινιάρα που είναι, μου άφησε ένα βήχα άλλο πράγμα, με αποτέλεσμα να περπατάω στο δρόμο και να βήχω κι οι μπροστινοί να μου κάνουν χώρο λες και περνάει λεωφορείο…

Τα ψυχολογικά μου λοιπόν με έριξαν κάτω. Μέσα στην αδυναμία μου, οι αναμνήσεις ανακατεμένες με τις κιτρινιάρικες ψευδαισθήσεις που δημιουργεί ο πυρετός, μου δημιούργησαν έναν φανταστικό κόσμο όπου όλοι με κυνηγούν για να με πλακώσουν.

Γιατί αν είσαι καλά, οι αναμνήσεις είναι σαν τις καταθέσεις στην τράπεζα. Όλο και κάπου θα σου χρησιμεύσουν. Αν είσαι άρρωστος όμως, οι αναμνήσεις μοιάζουν με τις πιστωτικές κάρτες. Σε κυνηγούν όλες μαζί. Αν σε πιάσουν έχει καλώς. Μόνο θα σε βιάσουν. Αν δε σε πιάσουν όμως την πάτησες. Θα σε βιάσουν μετά.

Έτσι και με μένα λοιπόν, επί μέρες μ’ είχε βάλει κάτω το παρελθόν μου και με πολιορκούσε. Οι μάχες ήταν ομηρικές κι οι πυροβολισμοί καταιγιστικοί. Στο τέλος όμως ΚΑΤΑΦΕΡΑ να μείνω όρθιος. Τι κι αν έγινα σαν Κρητική πινακίδα, γεμάτος τρύπες από σφαίρες? Η ουσία είναι ότι έριξα στη μάχη ο,τι είχα πάρει ως προίκα απ’ την οικογένειά μου, το θάρρος και τα ιδανικά μου. Άλλο αν μετά απ’ αυτή τη μανούρα ακόμα να γυρίσουν σπίτι…

Σ’ αυτόν τον αναπόφευκτο εμφύλιο έπαιξαν ρόλο και κάποια τηλεφωνήματα από το μακρινό παρελθόν που με αποσυντόνισαν…

-         Έλα…η απαυτή είμαι τι κάνεις???

-         Ωωω!!! Έλα μου, τι κάνεις? Τι καλά που πήρες…

-         Δεν το πιστεύω! Με θυμήθηκες???

-         Όχι.

-         Η απαυτή είμαι καλέ!!! Έλα τώρα που το παίζεις ότι δε με θυμάσαι! Τι κάνεις?

-         Ααααααααα ναι! (έλεος!) πώς και μας θυμήθηκες?

-          Αφού ξέρεις πάντα σε θυμάμαι και πάντα σε σκέφτομαι! Καλά είσαι μωρό μου?

-         Όχι.

-         Τα επαγγελματικά σου στρώσανε?

-         Στρώσανε αλλά κοιμάται άλλος…

-         Τα αισθηματικά σου πήραν το δρόμο τους?

-         Αυτά κι αν πήραν το δρόμο τους! Μεταναστεύσανε.

-         Γράφεις  ακόμα εκείνα τα πολύ ωραία τραγουδάκια?

-         Ξέρεις κάτι? Ποτέ δεν είχες γούστο!

-         Θυμάσαι τι όμορφα περνούσαμε τότε?

-         Πότε βρε?

-         Τότε!!! Κιόλας τα ξέχασες?

-         Μα ξεχνιούνται αυτά? Είναι δυνατό? (ποια γαμωτ’…)

-         Θυμάσαι την πρώτη φορά που φιληθήκαμε?

-         …

-         Θυμάσαι την πρώτη φορά που αγκαλιαστήκαμε και πήγες να μου βγάλεις το φουστάνι και κατά λάθος το σκισες?

-         Δε το θυμάμαι καλά…βοήθησέ με…μετά το πέταξες ή το κανες ξεσκονόπανο?

-         ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΣΟΥ ΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΡΕ ΜΑΠΑ??? ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ  ΠΟΥ ΠΛΑΚΩΘΗΚΑΜΕ?

-         Κοίτα, αν σου πω όχι, μην το πάρεις προσωπικά…

-         Ε ΡΕ ΜΗΤΣΟ ΕΙΣΑΙ ΑΘΛΙΟΣ! ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ!

-         Μα δε με λένε Μήτσο…

-         Ε? Συγνώμη, συνεργείο δεν είναι κει?

όταν κι οι ψευδαισθήσεις μιας κατά τ’ άλλα ασήμαντης γρίππης σ’ οδηγούν σ’ ακόμα μια ήττα…

Προχτές είδα για άλλη μια φορά στην τηλεόραση το στοιχειωμένο σπίτι στο Νέο Φάληρο. Αυτό το σπίτι πρέπει να είναι τίγκα στο φάντασμα, αφού σ’ όσες εκπομπές έχουνε γίνει με τέτοια θέματα, το δείχνουν πρώτο-πρώτο. Κι είναι δίπλα, ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου…

Εκεί μέσα λένε, έμενε μια μυστήρια τύπισσα, η οποία επειδή την είχε δει γαμάουα, έκανε ναζάκια στον τυπάκο που την πάλευε ότι δήθεν δεν τον θέλει.  Αυτός, άλλο φρούτο εποχής κι εκείνο, από την τσατίλα του που δεν τον ήθελε πήγε κι αυτοκτόνησε, όπως λέει ο ερευνητής. Δε ξέρω αν η αυτοκτονία πόνεσε ή όχι, αλλά σίγουρα βελτίωσε τη θέση του καθώς η τύπισσα το θέμα το ξανασκέφτηκε…

Αυτό είναι και μια συμβουλή για τους νεότερους. Ότι η ζωή δεν έχει μονόδρομους. Αν δεν αποδέχεται τον έρωτα σας μια κοπέλα, αν παίζετε με την πλάτη στον τοίχο, μην ανησυχείτε. Το μόνο πιθανό αποτέλεσμα δεν είναι μόνο η ήττα. Μπορεί να πέσει κι ο τοίχος να σας πλακώσει.

Η τύπισσα λοιπόν βλέποντας την αυτοκαταστροφή του βλακάκου που πήγε και τη  φούνταρε στα καλά καθούμενα, δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Αφού τον μούτζωσε, ξανασκέφτηκε το όλον θεματάκι αλλά δε βρήκε λύση.

Γιατί έτσι είναι οι γυναίκες. Όταν τις θέλεις  σου το παίζουνε Υπολοχαγός Νατάσσα, αλλά αν τις γράψεις κανονικά, τότε σου το παίζουνε κλαμμένη Μανταλένα και «άλλος για τη βάρκααααααα μααααααααας». Εδώ έγκειται κι η επιτυχία της Βουγιουκλάκη. Είχε πιάσει ακριβώς όλο το  φάσμα των γυναικείων συμπεριφορών…

Αυτή λοιπόν κλείστηκε σπίτι της. Και αυτοκτόνησε. Άλλοι λένε από μελαγχολία. Άλλοι από περιέργεια. Γιατί όταν ερωτευτείς έναν μπίτι ηλίθιο, και να σαι έξυπνη, κλέβεις λίγο απ’ τη μαγεία του. Και το στοίχειωσε το σπιτάκι. Και γυρίζει εδώ και κει και τρομάζει τους περαστικούς, καθώς και τον ερευνητή που έκανε την έρευνά του.

Γιατί βλάκας με βλάκα διαφέρει. Ποιος είναι πιο βλάκας? Αυτός που αυτοκτονεί για ένα βούρλο? Αυτή που αυτοκτονεί για ένα πρώην βούρλο? Ή αυτός που γυρίζει γύρω-γύρω από το σπίτι ελπίζοντας να ακούσει καμιά βουρλοσυζήτηση?

Η πρώτη προσπάθεια κάποιων μελών της ΜΗ να γυρίσουν μια ταινία, η οποία θα χει ως μακροπρόθεσμο στόχο να μπει και να αράξει σαν κοπρόσκυλο στην αρχειοθήκη της  ΕΡΤ, μέχρι να σβήσουν την κασέτα οι υπεύθυνοι γράφοντας πάνω της την ομιλία του Αλογοσκούφη στη Δ.Ε.Θ., έχει μπει ήδη στην τελική ευθεία.

Γιατί η «Ζάχαρη Άχνη» έρχεται για να μείνει. Γιατί η ταινία καταπιάνεται με τον έρωτα, με την απληστία του ανθρώπου, για τις διεθνείς σχέσεις.

Από την επόμενη μέρα της προβολής, ο Πούτιν, το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης οι Ζαπατίστας και τα αυτονομιστικά κινήματα της Ισπανίας θα χάσουν τον ύπνο τους. Να το βλεπαν κιόλας…

Το σενάριο χρειάζεται πολλά τσιγάρα. Ο Oscar Wilde πάλι έρχεται να μου την πει. «Η μόνη δικαιολογία για να κάνει ένας ένα  πράγμα που δε χρειάζεται είναι  να το θαυμάζει απεριόριστα». Και εμένα μ’ αρέσει πολύ αυτή η ταινιούλα.

Παραθέτω δυο σκηνούλες που γράφτηκαν και κόπηκαν πριν καν γραφτούν ολόκληρες λόγω  του χαμηλοτάτου επιπέδου τους και φυσικά, εννοείται, της έλλειψης παντελούς νοήματος…

(η συνάντηση είναι έτοιμη. Σκοτάδι γύρω, έχει βραδιάσει για τα καλά. Ένας τύπος μυστήριος με γκρίζες γωνίες- εκπρόσωπος του μεγάλου αφεντικού- κατεβαίνει σίγουρα αλλά βιαστικά τα σκαλιά που οδηγούν σε μια στοά. Εκεί βρίσκεται ο άλλος –εκπρόσωπος της άλλης συμμορίας- που θα γίνει το νταραβέρι, σκυμμένος, σαν κάτι να ψάχνει στο πάτωμα. Ίσως τη χαμένη του ηθική…)

      -     τι θα γίνει με το πράμα, το φερες? οι άλλοι περιμένουν…

      -     μπορείτε να γίνετε πιο σαφής κύριε?

-         Τι να γίνω πιο σαφής ρε γελοίε? Γιατί δώσαμε ραντεβού εδώ βραδιάτικα σ’ αυτήν την ερημιά? Για να δούμε την πανσέληνο? Δώσε  μου το πράμα κι άσε τους εκβιασμούς!

-         Ποιο πράμα, αν μπορούσατε να με βοηθήσετε, για να μπω στο πνεύμα δηλαδή…

-         Ρε μεγάλε, μη μου σπας τα νεύρα, οι άλλοι περιμένουν!

-         Και ποιοι είναι οι άλλοι?

-         Ούτε τους άλλους δε γνωρίζεις? Ή πολύ βλάκας είσαι ή πολύ πονηρός…

-         Ούτε βλάκας είμαι ούτε πονηρός! Κι ούτε πράμα έχω, ούτε τους άλλους ξέρω! Το μόνο που θέλω είναι να τελειώσω τη δουλειά όσο το δυνατόν γρηγορότερα!!!

-         ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ ΡΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ! ΕΛΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!

-         Ε ΚΑΝΕ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ!!!

-         Συγνώμη, του αρχηγού  δεν είσαι?

(Απογευματάκι. Μετά το πρωινό μπάνιο, ο ήλιος λούζει τα κορμιά των δύο ερωτευμένων που τρέχουν στην παραλία χεράκι-χεράκι σαν τον Λάκη Κομνηνό και την Έλενα Ναθαναήλ. Σταματάνε στο πιο κοντινό ταβερνάκι και ανταλλάσσουν τον πιο ερωτικό διάλογο της ταινίας μεταξύ σαγανακίου και ντοματοσαλάτας…)

-         αχ αγάπη μου…θυμάσαι το περίπατό μας στην ακροθαλασσιά?

-         Ναι μωρό μου, λίγο πριν κάτσουμε εδώ, στο μαγαζί…

-         Θυμάσαι και το φιλί μας στα βράχια με το κύμα να μας λούζει?

-         Ναι, το πρωί, πράγματι ήταν πολύ ωραία…

-         Και μετά που κάτσαμε στην άμμο, αγκαλιαστήκαμε και λέγαμε τρυφερές ιστορίες από τα παιδικά μας χρόνια?

-         Ναι, πράγματι αγάπη μου, ήταν πολύ όμορφα…

-         Θέλω να είμαστε συνέχεια μαζί, μου έχεις χαρίσει υπέροχες αναμνήσεις, να μη φύγεις ποτέ απ’ τη ζωή μου, να μη μ’ αφήσεις ποτέ ξανά μόνη μου! Μ’ ακούς?

-         Σ’ ακούω μωρό μου, αλλά πότε σε άφησα μόνη σου?

-         Χτες το βράδυ…το αρνείσαι?

-         Όχι δεν το αρνούμαι, αλλά έλεος, χτες το απόγευμα γνωριστήκαμε!

Το ομολογώ. Τη βρίσκω και γω να διαβάζω ίντριγκες. Είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπεις τον καθένα να βρίζει το διπλανό του ή και να διαφημίζει ο ίδιος συνέχεια τον εαυτό του.

Γιατί η ίντριγκα θέλει γερό στομάχι, καθώς εκτός του γεγονότος ότι χρειάζεται λίγο θράσος, θέλει και μεγάλη φαντασία…

Γιατί ίντριγκα σημαίνει εκβιάζω. Αλλά και εκβιάζομαι. Σημαίνει μπαίνω σε μια διαδικασία αυτοδιαφήμισης, αυτολογοκρισίας, και αυτοκοροϊδίας. Όλη αυτή η διαδικασία δε σε αφήνει στη θέση σου. Σε πετάει ψηλά ή σε ρίχνει κάτω. Αλλά και να πετάξει ψηλά πάλι θα πέσεις. Γιατί o,τι ανεβαίνει κατεβαίνει…

Άρα, κατά κάποιο τρόπο έχεις τελειώσει. Αλλά αυτό δεν είναι το μαρτύριο. Εγώ είμαι χρόνια τελειωμένος αλλά δεν έχω πάθει και σπουδαία πράγματα. Το βασανιστήριο είναι να μην το χεις καταλάβει. Και να νομίζεις ότι «σκίζεις» στις συνειδήσεις των άλλων…

Αλλά η συνείδηση είναι ένα πολύπλοκο πράγμα. Γιατί εκεί μέσα κάπου υπάρχει και το μυαλό και η αντίληψη αυτών που σε παρακολουθούν. Δε μπορείς να κοροϊδεύεις για πολύ, γιατί αυτό που σημαδεύεις με το δάχτυλο σου, αν το φιλοσοφήσεις είναι τελικά το ίδιο το δάκτυλο σου…

Έτσι κι εδώ. Κοροϊδεύουμε και κοροϊδευόμαστε. Δύσκολα πράγματα για μια τόσο μικρή κοινωνία. Λοιδορούμε και λοιδορούμαστε. Για μια θέση στον ήλιο της καρδιάς του καθενός μας. Δε βάζεις όμως υποψηφιότητα για δήμαρχος αν δε ξέρεις καλά-καλά αν θα σε ψηφίσει ο γιος σου.

Και στη τελική,  ο,τι και αν κάνεις, από την αποστολή βοήθειας σε μια χώρα μέχρι αυτό το απλό, τη συγγραφή ενός blog, αν δεν έχεις όραμα μέσα σου και στόχο, είσαι χαμένος. Όπως έλεγε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου  «Το όραμα πρέπει να ενυπάρχει στη δημιουργία οτιδήποτε καινούργιου που επιζητά να εδραιωθεί στις συνειδήσεις των πολλών.  Χωρίς όραμα είσαι μόνο, ένας απλός διαχειριστής». Διαχειριστής εξουσίας ή και πολυκατοικίας. Όπως διαχειριστής ενός blog.

-         Όλος ο κόσμος είναι δικός μας απόψε μάτια μου…

-         Δεν πετάγεσαι τότε να μου φέρεις ένα πακέτο τσιγάρα που έμεινα ρέστος?

-         Κοίταξε τ’ άστρα, εκατομμύρια άστρα να φεγγοβολούν, να πηγαίνουν εδώ κι εκεί χαράζοντας ανεξίτηλα τη μοίρα μας…ένας πυκνός ουρανός γεμάτος άστρα…απόψε αγάπη μου μιλάει ο Θεός!

-         Εκλογές θα έχουνε…

-         Καλά, είσαι σοβαρός? Εγώ να σου μιλάω για το θαύμα της φύσης κι εσύ κοροϊδεύεις?

-         Να σου πω. Απόψε δεν είπες ότι μιλάει ο Θεός?

-         Ναι…

-         Δεν αφήνεις να τα πει αυτός που τα ξέρει καλύτερα?

-         Ήξερα ότι είσαι ξενέρωτος, λεχρίτης, χωρίς ίχνος ρομαντισμού, τιποτένιος και εκμεταλλευτής! Αλλά τώρα μου βγαίνεις και άθεος? Πώς μιλάς έτσι για το Θεό? Έχεις ένα εκατομμύριο αμαρτίες το ξέρεις? Πως θα τις ξεπληρώσεις αυτές μου λες?

-         Καταρχάς ήρθα στην ομιλία του, δεν είναι λίγο. Κατά δεύτερον ο Θεός συγχωρεί, έτσι δεν είναι?

-         Τους μετανοημένους συγχωρεί, όχι τα καθίκια! Πρέπει να κάνεις πολλά για να σωθείς!

-         Τι να κάνω? Να του γράφω τις ομιλίες??? Αμάν ο Μεσαίωνάς σας μέσα!

-         Γι αυτό πάντα θα ‘ σαι ένας κομπλεξικός που επειδή δεν κατάφερες να γίνεις κάτι στη ζωή σου, θα τα ρίχνεις όλα πάνω του! Αλλά για μένα δεν υπάρχει δίλλημα, προτιμώ το δρόμο του Θεού απ’ τους δικούς σου τους χωματόδρομους! Χωρίζουμε άθεο και άθλιο κατασκεύασμα!

-         Κατάλαβες τώρα γιατί τον βρίζω? Δε φτάνει που κάνει όσες αδικίες κάνει, μου φαγε και τη γκόμενα…

-         Άει χάσου ρε!

-         Σε θέλω, είναι ερωτευμένος μαζί σου, είσαι πολύ όμορφη…

-         Εγώ όμως ψάχνω τον τέλειο άντρα!

-         Κι εγώ τέλειος δεν είμαι?

-         Εξαρτάται…για κομοδίνο ίσως…

-         Κοίτα τα μάτια μου! Ο,τι πρέπει?

-         Ο,τι να ‘ναι!

-         Κοίτα τα μαλλιά μου! Δε μοιάζουν σαν χαίτη αλόγου που καλπάζει προς την ελευθερία???

-         Προς την Ελευθερία να καλπάζει και προς τη Λίτσα και προς την Πίτσα! Προς τα δω να μην έρθει…

-         Κοίτα τα χείλη μου! Δε μοιάζουν με τις συμπληγάδες, έτοιμα να ρουφήξουν και την τελευταία ρανίδα της σάρκας σου???

-         Βγάζεις και λαγούς απ’ το καπέλο?

-         Κοίτα τις γωνίες του προσώπου μου! Δε σου δημιουργούν μια αίσθηση μυστηριακή ότι κάτι πιο γοητευτικό κρύβεται από πίσω τους?

-         Αυτό ναι! Μου το δημιουργούν το μυστήριο! Βάλε καμιά ταμπέλα «Προσοχή σκύλος» να ξέρουμε τι γίνεται…

-         Τα μπράτσα μου δε σου δημιουργούν μια αίσθηση ασφάλειας???

-         Ναι, για εξώπορτα καλός είσαι…

-         Τα πόδια μου δεν είναι σαν δυο κολώνες του Παρθενώνα???

-         Πώς! Άσπρα-άσπρα, καλά δεν έκανες κανένα μπάνιο το καλοκαίρι???

-         Τουλάχιστον ο χαρακτήρας μου? Δεν είναι διαμάντι?

-         Μάλλον Λίτσα Διαμάντη...

-         ΟΚ, το πήρα το γράμμα κυρία μου…χυλοπιτούλα! αλλά εγώ κυρία μου ένα θα σου πω, ξέρω να χάνω!!!

-         Τι είπες τώρα???

-         …Ξέρω να χάνω…τι έπαθες?...σόρρυ αν είπα τίποτα που σε πείραξε…

-         Αχ! Μη μου το κάνεις αυτό! Τι ατάκα πέταξες! Ξέρω να χάνω…ααααααχ λιώνω…αρχίζω και σ’ ερωτεύομαι μου φαίνεται…

-         (Έλα Χριστέ και Παναγιά, τρελή είναι?…) να το ξαναπώ? Ξέρω να χάνω…

-         Μη, μη, όχι άλλο! Τρελλαίνομαι, παθαίνω, αναδιπλώνομαι!!!

-         (πάμε καλά, τώρα είναι η ευκαιρία να τη φάμε…) ξέρω να χάνω, να διασύρομαι, να καταποντίζομαι, να βαράνε όλοι, να με φτύνουν και να μου ρίχνουν κλωτσές…

-         ……Ε?………………

-         Να με χτυπάνε αλύπητα, να με σακατεύουν, να μου κάνουν το βίο αβίωτο, να με πετάνε απ’ την ταράτσα κάτω και μετά να περνάει φορτηγό…

-         Ώπα, ανατρίχιασα φτάνει!

-         Κάτσε έχω κι άλλα!

-         Ξέρεις κάτι??? Όλοι οι άντρες τελικά ίδιοι είστε!  Μην ακούσετε κάτι, σας πιάνει αμόκ!!! Στο κρεβάτι, εκεί ο νους σας!!!

-         Ξέρεις κάτι άλλο??? Τελικά, όλες οι γυναίκες ίδιες είστε! Μην ακούσετε ότι αρέσετε σε κάποιον, αμέσως να αρχίσετε τις μεταμοσχεύσεις σε μάτια και σε τρίχες! Άκου εκεί ξέρω να χάνω…

-         Αχ! Να το πάλι! Τι λέγαμε λοιπόν???

Γιατί η νίκη έρχεται όταν ξέρεις να χάνεις…

Αφιερωμένο εξαιρετικά…

βασισμένο σε πραγματική ιστορία…(τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά από δω ως τη Γουαδελούπη…ως συνήθως!  Τέλος πάντων…)

Δεν έχω πολλά τηλέφωνα στη μέρα μου. Αλλά έχω καθοριστικά. Το πρώτο στάνταρ θα με ξυπνήσει. Κι εγώ με το μαλλί σα σφουγγαρίστρα,  με βλέμμα αναθεματισμένου και με σώμα σα σακούλα σούπερ-μάρκετ, μες στην τύφλα μου, ψάχνω τον υποχθόνιο εχθρό που με ξύπνησε στο ταβάνι…

Από τον κάτω όροφο να παίζει στο τέρμα ο τρισάθλιος γείτονας τα σουξεδάκια της εποχής που μοιάζουν περισσότερο με διαφημίσεις του Jumbo παρά με τραγούδια,  κι άλλοι μέσα στο σαλόνι να στριγγλίζουν όλοι μαζί χορωδία, λες και μένουμε  σε αντιτορπιλικό!

-         Γιώργο, ξύπνα, το τηλέφωνο!

-         Σηκώστε το κερ^&&το μου μέσα!

-         Δικό σου είναι, σήκωσ’ το ντε, ξεσήκωσε την πολυκατοικία!

-         Δεν πάω πουθενά! Κανένας βλάκας θα ‘ναι! Βαριέμαι!

-         Σήκωστο πια, το τηλέφωνο βαράει μισή ώρα!

-         Καλά του κάνει! Αχ!

Μια γλυκύτατη φωνή αλλάζει κάπως τη διάθεσή μου…

-         Ποιος που#&ης είναι παρακαλώ?

-         Καλημέρα σας…

-         Μέραααααα

-         Μήπως σας ενοχλώ?

-         Θα δούμε…

-         Ξέρετε, κερδίσατε μια προσφορά, ένα τριήμερο ταξίδι στη Σαντορίνη!

-         Και τι σόι προσφορά είναι αυτή που θα κάνω να φτάσω τρεις μέρες στη Σαντορίνη?

-         Όχι, δεν καταλάβατε καλά, θα μείνετε εκεί τρεις μέρες!

-         Α, δε φτάνει δηλαδή που τρεις μέρες θα γίνει το στομάχι μου σφεντόνα μέχρι να φτάσω, θα μ’ αφήσετε κι εκεί άλλες τρεις!

-         Όχι κύριε, δεν καταλάβατε πάλι, μα δε θα πάτε μόνος σας!

-         Α! Δε φτάνει δηλαδή ο πόνος μου απ’ την εξαήμερη εξαθλίωση, θα μου στείλετε και τσιμπούρι!

-         Μα είναι για δυο άτομα κύριε, εσείς  θα επιλέξετε τη συντροφιά σας…

-         Εγώ? Ωραία, επιλέγω εσένα! Μόνο εγώ θα τραβάω κουπί? Έλα να δεις τη γλύκα!

-         Κύριε μου φαίνεται είστε εκτός κλίματος!

-         Συγνώμη που δεν έχω πέσει στο πέλαγος ακόμα δεσποινίς!

-         Κερδίσατε τρεις μέρες στη Σαντορίνη! πληρωμένη διαμονή για δύο άτομα! Πάτε όποτε θέλετε, γυρίζετε όποτε θέλετε! (ουφ)

-         Ε πες το έτσι κοπέλα μου, φερ’  το τότε, έφυγα!

-         Εεεεεεε  ξέρετε για να το πάρετε θα πρέπει να έρθετε να πάρετε κάποιες οικιακές συσκευές από δω…

-         Γιατί, μετακομίζετε?

-         Όχι, προς θεού, αλλά  ξέρετε πρέπει αγοράσετε κάτι για να ισχύσει η προσφορά…

-         Ε πιάσε ένα μπρύκι!

-         Εεεεεεε ξέρετε πρέπει οι αγορές σας να υπερβαίνουν τα 150 ευρώ…

-         Ναι ε? μάλιστα…ξέρετε…και σεις τώρα που το θυμήθηκα, μόλις κερδίσατε ένα ταξίδι από μένα, για πολύ μακριά, φεύγετε εδώ και τώρα, κι είναι γεμάτο περιπέτεια, ίντριγκες, ένταση, και πολύ πολύ σεξ! και κυρίως? δωρεάν!

-         Ναι??? Σας ευχαριστώ κύριε!

-         Αμέ! Άει γ*****σου πρωινιάτικα!

Προχωρούσε σκεφτικός. Το βήμα του βαρύ στο δρόμο, σα να είχε βγει μόλις από υπόνομο και να τον τραβούσαν τα νερά κι οι κροκόδειλοι πίσω. Νόμιζε ότι έμοιαζε με ήρωα αρχαίου δράματος. Δεν ήτανε ψέμμα. Αλλά ούτε κι η αλήθεια. Μάλλον η μισή. Ίσως έμοιαζε με τραγωδία ολόκληρη…

-         Κάτι ξύπνησε μέσα μου απόψε…το νοιώθω…με αναταράζει…και με συγκλονίζει…

-         Ξαναβάλτο για ύπνο…

-         Δε μπορώ!!! Είναι οι μνήμες οι παλιές που με έχουν ξεκουφάνει και με τυρρανάνε!

-         θα έβαλαν τέρμα την τηλεόραση…

-         Ήταν όμορφη εκείνη…και καλή…θυμάσαι???

-         Πώς δε θυμάμαι! Όλη η γειτονιά θυμάται…

-         Το περπάτημα της το ελαφίσιο, αυτό αγάπησα, να ξέρεις…

-         Μπράβο! Αυτό δείχνει ότι αγαπάς τα ζώα…

-         Και ποτέ δε μου λεγε ψέμματα, θυμάσαι?

-         Ούτε και αλήθεια όμως…

-         Τουλάχιστον μου έλεγε τη μισή αλήθεια…κάτι είναι κι αυτό…

-         Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη του ψέμματος. Γιατί στο ψέμμα ξέρεις πού είναι η αλήθεια και την κρύβεις. Στη μισή αλήθεια, έχεις χάσει τελείως την αλήθεια…

-         Δεν το καταλαβαίνω, εξήγησε μου το, δηλαδή με κεράτωνε???

-         Κοίτα, αυτό  είναι ψέμμα! Μην το ξαναπείς!

-         Και τι γινότανε???

-         Απλά συμπλήρωνες την ελαφίσια φύση της!

-         Τι είναι αυτό τώρα???

-         Η μισή αλήθεια! Το κατάλαβες? Μπούα ε μπούα!

-         Λοιπόν, με προσέχεις? Στη νεολιθική εποχή οι άνθρωποι ξεκίνησαν την καλλιέργεια της γης καταρχάς με δημητριακά,  αλλά ξεκίνησαν και την κτηνοτροφία όπου έβοσκαν αιγοπρόβατα, βοοειδή, και χοίρους! Κατάλαβες?

-         E?

-         Εδώ το μυαλό σου! Κοίτα με στα μάτια! (το κέρατο μου μέσα!) Στη νεολιθική εποχή οι άνθρωποι φύτευαν δημητριακά κι έβοσκαν αιγοπρόβατα, βοοειδή και χοίρους!!! Με πιάνεις????

-         Ναι κύριε…

-         Γράψ’ τα μου!

-         Δεν τα θυμάμαι κύριε…

-         Λοιπόν άκου να δεις αγοράκι μου, δε θα με κάνεις τούρμπο εμένα, γιατί άμα λάχει γίνομαι κι εγώ νεολιθικός, βουτάω το ρόπαλο, και σου κάνω το κεφάλι αιγινίτικο φυστίκι! Κατάλαβες?

-         Γιατί κύριε?

-         Γραψ’ τα που να πάρει και να σηκώσει διάολε!!!

-         Ναι….μπορείτε να τα ξαναπείτε άλλη μια φορά?

-         ΑΑΑΑΑΑΑ!!! ΛΟΙΠΟΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΑΝΕ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΠΩ ΤΙ, ΚΑΛΗ ΩΡΑ, ΚΑΙ ΕΙΠΑΝΕ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ??? ΚΑΙ ΠΗΡΑΝΕ ΚΑΤΙ ΧΟΡΤΑ ΣΑΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ, ΤΑ ΒΑΦΤΙΣΑΝΕ ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΣΑΝΕ ΣΤΗ ΓΗ! ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΗΡΑΝΕ ΑΙΓΟΠΡΟΒΑΤΑ, ΧΟΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΒΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΟΣΚΑΓΑΝΕ, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ  ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ   ΠΟΥ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ! ΓΡΑΨ’  ΤΑ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!!!!!!!!

-         Ναι…λοιπόν ήταν κάτι άνθρωποι παλιοί….που άρχισαν να φτιάχνουν φυτά και καλλιεργούσανε και ζώα, και….

-         Ναι αμέ, καλλιεργούσανε ζώα, ταΐζανε ραπανάκια, ποτίζανε μοτοσικλέτες και κουρεύανε ελικόπτερα! ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΛΕΣ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ?

-         Αφήστε με κύριε, τώρα το θυμήθηκα! Ταΐζανε και ζώα, κι αιγοπρόβατα…

-         Μπράβο!

-         Και βοοειδή…

-         Μπράβο!

-         Και χήρους!!!

-         Τι?

-         Και χήρους!!!

-         Ζωντοχήρους ή χήρους σκέτο?

-         Χήρους κύριε, γουρούνια πως τα λένε!

-         Ποιοι παιδάκι μου?

-         Οι νεολιθικοί!

-         Βοσκάγανε χήρους?

-         Ναι κύριε, οι νεολιθικοί βοσκάγανε χήρους! Το γραψα  σωστά?

-         Σιγά μην τους κοιμίζανε και σπίτι τους!!! Έλεος, λυπήσου με…

-         Τα γραψα σωστά! Ε???

-         Πώς πώς…(ουφ)…άντε, και του χρόνου φουντούνια...Ιστορία τέλος, βγάλε τ’ αρχαία σου τώρα…

-         Μάλιστα…

-         Και τις ωτασπίδες μου…

Δύσκολη δουλειά το καθηγητιλίκι…

16 Αυγούστου. Ο ήλιος έχει απλώσει τις αρίδες του πάνω απ’ το Ιόνιο ενώ το θαλασσινό κύμα που ενώνει τις δυο πλευρές της στεριάς μοιάζει να κάνει μασάζ στο πλοίο το οποίο περήφανα μπουκάρει στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τα πλοία. Άνω των δύο μποφόρ θεωρείται τρικυμία. Άνω των  τεσσάρων τσουνάμι. Και άνω των έξι μποφόρ ο καπετάνιος μας έχει αφήσει χρόνους, αφήνοντας το τιμόνι στον πρώτο καρχαρία που βρήκε μπροστά του…

Αλλά ευτυχώς ο πανικός μου δεν έκανε μπαμ. Γιατί απ’ την αρχή της διαδρομής ήθελα να τρέξω και να σωθώ, αλλά το φιλοσόφησα το πράγμα. «Αν είναι να βουλιάξεις, βούλιαξε με στυλ και μην κάνεις καραγκιοζιλίκια» σκέφτηκα. «εξάλλου υπάρχουν και χειρότερα, άσε που αν τους πω τον τρόπο που πέθανα κει στον παράδεισο, σίγουρα θα πουν ότι αδικήθηκα και μπορεί να με ξαναγυρίσουν! Τι να πει κι ο παρκαδόρος του καραβιού δηλαδή που όταν θα πάει στον παράδεισο και  τον ρωτήσουν γιατί ήρθε κει, τι θα πει? Πάρκαρα αυτοκίνητα και πνίγηκα? Θα τον περάσουν για πυροβολήμενο, άρα πάλι μέσα!»

Με τα πολλά κατάφερα και βγήκα από το πλοίο, πάντα με ψηλά το κεφάλι και χωρίς να με πάρει είδηση κανείς ότι η ψυχολογία μου πλακωνόταν με την άγκυρα ποια απ’ τις δύο θα φτάσει πιο χαμηλά. Γιατί το πλοίο είχε αργήσει κι όλοι μπουχτισμένοι τρέχανε προς την έξοδο τρελλαμένοι! Πού να καταλάβουν ότι εγώ έτρεχα για να σωθώ?

Κατεβαίνω κάτω, μπαίνω στ’ αμάξι και τσούκου-τσούκου τραβάω προς την έξοδο. Στον κεντρικό δρόμο της Ηγουμενίτσας γινόταν ένας ψιλοπανικός. Αλλά εμένα πια δε με σταματούσε τίποτα! Σκεφτόμουνα «δρόμος+ άσφαλτος-+στεριά= ασφάλεια και σιγουριά. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα πια και θα σκίσω τους δρόμους!!!»…

Το πράσινο γίνεται κόκκινο. Όπως σ’ όλες τις πολιτισμένες πόλεις, τα αυτοκίνητα χωρίζονται στις λωρίδες και περιμένουν να ανάψει το επόμενο πράσινο…

-         Ωραία ε? Πώς τα βλέπεις τα πράγματα?

-         Ωραία, αλλά είμαι κουρασμένη, κλείνω λίγο τα μάτια μου, τρεξ’ το λιγάκι, ε?

-         Καλά, ξέρεις σε ποιον απευθύνεσαι παιδάκι μου? Κάθεσαι δίπλα στον number one της ταχύτητας!!! Κάτσε και θα δεις! Με το που ανάψει το φανάρι θα γίνω σαΐτα!!! θα ξυπνήσεις και θα ‘σαι Άρτα! Καλά, δε με ξέρεις καλά, δε με ξέρεις καθόλου καλά μου φαίνεται! Χα!

Το φανάρι ανάβει πράσινο. Τα αυτοκίνητα της διπλανής λωρίδας ξεκινούν το δρόμο της επιστροφής. Εμείς κολλημένοι!

-         άντε ρεεεεεε!!! Τι κάνουν τόση ώρα πια???

Τα αυτοκίνητα προχωρούνε άνετα. Αντίθετα εμείς στο ίδιο σημείο με μένα τρελλαμένο να μονολογώ…

-         Λες να έγινε κανένα τρακάρισμα? Αλλά δε φαίνεται τίποτα, ούτως ή άλλως πολλή ησυχία βλέπω…

 Το φανάρι ξανανάβει κόκκινο. Μπαίνουνε τα αυτοκίνητα σε ουρές και μένα να χει γυαλίσει το μάτι μου!

-         ΕΛΕΟΣ! ΝΤΡΟΠΗ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΑ!!!!!!!!

Μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ!

-         ΑΝΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕ! ΤΟ @@!$&()* ΣΑΣ ΜΕΣΑ!

Κείνη την ώρα ξυπνάει….

-         τι φωνάζεις παιδάκι μου? Τι έπαθες πια?

-         ΚΑΛΑ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΑΡΑ ΣΟΥ ΕΣΥ! ΕΧΟΥΜΕ ΠΗΞΕΙ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ!!!

-         Καλά είσαι σοβαρός? Ποια κίνηση? Και γιατί κάθεσαι πίσω απ΄ τα παρκαρισμένα???

-         (γκλουπ)…ε?....ναι…σα να χεις δίκιο δηλαδή...

-         Είναι που θα ξυπνούσα στην Άρτα! Σαχλαμαράκια!  Άει προχώρα πια!!!

Δε μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία των μανάδων να τρώμε ο,τι βρίσκουμε μπροστά μας, και γενικώς όλη αυτή την υπερπροστασία που βιώνουμε.

Τα χρόνια τα παλιά ήταν χειρότερα γενικά, αλλά σίγουρα ένας νέος άνθρωπος ξεκινούσε τη δικιά του ζωή το πολύ από τα 18. Τότε οι γονείς σταματούσαν τα ωπαλάκια και δεν επενέβαιναν στη ζωή σου, εκτός από κανένα μπινελικάκι που έπεφτε αραιά και πού…

Το μπινελικάκι αυτό σου υπενθύμιζε την ύπαρξή τους, το χωριό σου και τη «μέγαιρα» τη γυναίκα σου που σε πήρε απ’ αυτό και σε πήγε στην Αθήνα.

Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει…

-         Γιωργάκη ήπιες το γάλα σου???

-         Έλεος ρε μάνα! Όχι! Εδώ και 80 χρόνια το πρωί πίνω νες εκτός από τα καλοκαίρια που το ρίχνω στο φραπόγαλο! Ακόμα να το μάθεις πια?

-         Εντάξει αγόρι μου, το κατάλαβα.

-         Ωραία.

-         Να σου φτιάξω εγώ το γάλα εγώ ή θα το φτιάξεις μόνος σου?

Οι μεσημεριανές ώρες είναι στιγμές χαλάρωσης και χαλαρότητας (για τους άλλους).

-         Γιώργο πεινάς?

-         Τσου

-         Μα εγώ σου μαγείρεψα!

-         Θα φάω μετά.

-         Θα κρυώσει!

-         Και τι φοβάσαι, μήπως σηκώσει πυρετό?

-         Έλα αγόρι μου να φας που τρώμε όλοι!

-         Είπα δεν πεινάω!!! Αμάν!

-         Θα στο φάνε οι άλλοι! Και γω δεν πρόκειται να ξανακάτσω να μαγειρεύω!!!

-         Ε πες τους να μην το φάνε!

-         Έλα να τους το πεις εσύ! Και με την ευκαιρία τσίμπα και κάτι.

-         ΕΙΠΑ ΔΕ ΘΕΛΩ! ΕΛΕΟΣ! ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΜΟΥ  ΔΩΣΕΙΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΜΙΑ, ΔΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ???

-         Δύο επιλογές έχεις μάτια μου. Θα φας  με τη θέλησή σου ή χωρίς τη θέλησή σου…

Τα βραδάκια στο σπίτι, ο πολύς κόσμος βρίσκει τον εαυτό του. Κάποιοι λίγοι τον χάνουνε και τον ψάχνουνε στα πιο σκοτεινά σοκάκια της πόλης…

-         Βάλε Νικολούλη, απόψε έχει μια φοβερή ιστορία για μία που χάθηκε απ’ το σπίτι της πριν μια βδομάδα, κι έχουν φάει οι γονείς και τ’ αδέρφια της όλη την πόλη αλλά δεν τη βρίσκουνε!

-         Στο σπίτι ψάξανε?

-         Βάλτηνε σου λέω βάλτηνε, πρέπει να έχει αρχίσει!!!

-         Έλα ρε μάνα που θα δούμε Νικολούλη τώρα! Αφού βλέπεις ότι βλέπω ταινία!

-         Ναι το είδα, γι’ αυτό σου λέω να το αλλάξεις…

-         Δεν πας στην άλλη τηλεόραση να μας αφήσεις λίγο ήσυχους πια με τις μούρλιες σου???

-         Εγώ με τις μούρλιες μου ή εσύ που κάθεσαι και βλέπεις όλη την ώρα τους ναρκομανείς και τους τελειωμένους, που κοπανάς την κιθάρα τρεις το μεσημέρι και ξυπνάς τον κόσμο, που βάζεις στο τέρμα τα χίπικα τα τραγούδια και μας έχεις ξεκουφάνει, που πριν δυο χρόνια βρε (κλαψ), πριν δυο χρόνια (κλαψ κλαψ), θυμάσαι την κουβέντα που μου είχες ξεστομίσει πριν δυο χρόνια? (μπουχουουουου)

-         ΟΚ, πάσο! Νικολούλη θα δούμε! Τέλος!

-         Εντάξει αγόρι μου, πως κάνεις έτσι, θα τη βάλουμε, έχουμε καιρό…

Πλέον σπανίως πάω σε γάμους συγγενών. Τα βαφτίσια τα έχω κόψει προ δεκαετίας. Αλλά και σ’ αυτές τις ελάχιστες φορές, άλλος έχει την τιμητική του, άλλος τ’ ακούει με τιμές και δόξες…

-         τι είναι αυτό που φόρεσες πάλι?

-         Εγώ παντελόνι το φωνάζω!

-         Μα καλά, όλοι θα είναι ντυμένοι μια χαρά και συ θα πας σαν το σερίφη?

-         Άει παράτα μας ρε μάνα, όλοι, ποιοι όλοι? Τα ξαδέρφια μου που είναι για κλωτσές???

-         Ενώ εσύ ας πούμε είσαι για υπόκλιση! Φόρεσε κανένα παντελόνι της προκοπής μ΄ αυτά τα σκισμένα που φοράς και τα βλέπω και μ’ ανάβουν τα λαμπάκια! Κι αν θες να ξέρεις τα ξαδέρφια σου ντύνονται ωραία και γι’ αυτό κι έχουν κοπέλες της προκοπής! Όχι σαν κι εσένα που δύο έχω γνωρίσει, η πρώτη ήταν τσουλάρα του κερατά, κι η δεύτερη τσουλάρα σκέτο!

-         Δε φταίω εγώ…

-         Ποιος φταίει τότε?

-         Το σεξαπίλ μου!

-         Καλά, άστο παιδάκι μου, δεν κάνεις! Και φόρα ο,τι θες, μόνο να χει κουκούλα αυτό που θα φορέσεις μη σου φύγει το σεξαπίλ μες στην εκκλησία και έχουμε τραυματίες…και πρόσεχε, το σεξαπίλ σου κράτα το μακριά απ’ τον παπά, αμάν και πως κάναμε να τον πείσουμε να έρθει!

Κάθε Πρωτοχρονιά συνηθίζουν να καλούν συγγενείς. Κάθε Πρωτοχρονιά, εννοείται την κάνω αλά γαλλικά. Ακούω και μερικά.

-         πάλι θα φύγεις σήμερα?

-         Καλά, δεν έχετε βαρεθεί να με βλέπετε?

-         Για μένα στο λέω? Εγώ για σένα στο λέω, για να περάσεις καλύτερα. Θα ρθουν κι οι ξαδέρφες σου από την Κρήτη, μου είπανε ότι θέλουν να σε δούνε…

-         Α! θα ρθουν κι οι ξαδέρφες μου από την Κρήτη?

-         Ναι βρε, γι’ αυτό σου λέω!

-         Τώρα είναι που θα φύγω!!! Αμάν με τις μπουρούχες που μου κουβαλιούνται κάθε τρεις και λίγο!

-         Έλεος! Δε σε βρίσκουμε πουθενά!!! τι θα γίνει με σένα? Δε συμπαθείς κανέναν από το σόι μου πια? τόσο περίεργος είσαι χριστιανέ μου???

-         Τι λες? Πως δε συμπαθώ? Να, το θείο Χαράλαμπο! Αυτόν μάλιστα!

-         Μα αυτός….μα αυτός λείπει στην Αυστραλία κι έχει να πατήσει δεκαπέντε χρόνια!!!

-         Για να μη σου πω ότι τον αγαπάω κιόλας!

Πετάει με εγωισμό τα ρούχα της στο πάτωμα. Αφήνεται με επιτηδευμένη αφέλεια στις αισθήσεις  της, φορώντας μόνο το πιο αυστηρό και θεληματικό βλέμμα της. Σα να γεννήθηκε απόψε ένας νέος μικρός θεός που μοιράζει απλόχερα χρώματα σ’ ο,τι αγγίζει και  δίνει μόνο για απόψε σ’ αυτά μια υπόσταση ακέραια κι ιδανική, ένα μεγαλείο δανεικό, σα να έσταξε πάνω της ένα μαγικό ραβδί που παρενέβη με ουσία αλλά και διακριτικότητα πάνω στη γυναικεία φύση της…

-         τώρα τι έχεις να πεις, δεν είμαι κούκλα, δεν είμαι θεά?

-         (χεχεχε)

-         σ’ αρέσω?

-         (ουουουου)

-         Πες μου, σ’ αρέσω?

-         Μμμμμ ναι, καλούλα είσαι…

-         Καλούλα είμαι??????

-         Οκ, είμαι ευχαριστημένος…αν και βλέπω κάτι ελαττωματάκια, αλλά μην ανησυχείς, θα τα διορθώσουμε…

-         ΤΙ ΘΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ ΡΕ??? ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΡΕ ΤΑ  ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΕΦΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ!!! ΚΟΙΤΑ ΡΕ ΚΟΛΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΦΑΓΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ, ΚΑΙ ΠΗΓΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ Μ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠΑΚΟΥΛΑ! ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡ ΑΠΟ ΔΩ ΡΕ!!!

-         Κατάλαβες τι εννοώ όταν μιλάω για ελαττωματάκια?

Λένε ότι όταν γεννιέσαι, όλοι οι πλανήτες συνομωτούν μεταξύ τους και σου φτιάχνουν έναν εαυτούλη μούρλια!

Όμως αυτό δεν ισχύει για όλους, καθώς υπάρχουν που και που πλανητικές διαρροές και ανά πέντε περίπου καλούπια ανθρώπων που γεννιούνται  τζιτζί,  γεννιέται κι ένας βλαμμένος από τα περισσεύματα…

Δηλαδή, στη στιγμή της γέννησης σου, εκεί που ο Ερμής είναι κύριος, έχει πάρει θετική όψη, σου  κουνάει τις φτερούγες στα πόδια του και σου φωνάζει «βγες!», εκεί που  η Αφροδίτη σου ποζάρει ναζιάρικα και σου τινάζει το ποπό σαν τον Μίστερ Εθνικά Μπούτια , σου σκάει  ο Δίας το χούφταλο με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και σου γ…… το σύμπαν!

Έτσι λοιπόν, από μια στιγμή αδυναμίας κάποιου πλανητικού ραμολιμέντου, εσύ μοιραία πια θα σέρνεσαι μια ζωή, θα ψάχνεις την αυτοκυριαρχία σου στο  φωταγωγό, και το άρωμα που θα αφήσεις στην ιστορία θα έχει γεύση το πολύ πετρελαιοκηλίδας…

Και τίθεται το μέγα ερώτημα: Γιατί ρε συ Δία φέρεσαι σε μένα έτσι σκουληκιάρικα? Αν σου λεγα να πάρεις τον κεραυνό που κουβαλάς όλη την ώρα πάνω σου σα μπρελόκ και να τον έβαζες κάπου που θα σου πρότεινα, θα σ’ άρεσε? Αν δε σε φώναζα  Δία και σε φώναζα Αηδία πώς θα σου φαινότανε? Γιατί εμένα επέλεξες για μαλακιστήρι σου, μου λες?

Ερωτήσεις ρητορικές, χωρίς απόκριση. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός υπεύθυνος που εμπνεύστηκε το μέλλον μου να φαντάζει τρικολόρε. Φταίνε γι’ αυτό κι ένα μάτσο άλλοι, που όταν έρθει η ώρα θα τους έρθει  αυτό που μου κάνανε πίσω σαν «παλλινδρόμηση», λαϊκιστί «μπούμερανγκ»!  

Κάτσε ρε μάνα, αφού ζεις στην κοινωνία και βλέπεις, οι Παρθένοι σα ζώδιο είναι για κλωτσές! Περίμενε ρε παιδάκι μου και γέννησε με δυο μέρες μετά που μπαίνουν οι Ζυγοί που είναι όλοι τους τρεις λαλούν και δυο χορεύουν!

Εκείνη εκεί! «ΟΧΙ ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΤΟΝΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΓΕΙ! ΑΣ ΒΓΕΙ ΖΩΔΙΟ ΠΑΡΘΕΝΟΣ! ΧΕΣΤΗΚΑ!»Ε λοιπόν πάρε τον κλαψομ…. σου τώρα και μη μιλάς!

Γιατί οι παρθένοι, η ιστορία έχει  δείξει, ότι γενικώς δεν παλεύονται…

Ο Στέλιος Καζαντζίδης, πρώτος παρθένος. Φοβερός τραγουδιστής, αλλά η  κλάψα του δεν είχε προηγούμενο. Οι από κάτω, στο τέλος του προγράμματος φεύγανε με μώλωπες στο κεφάλι από τις αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας τους στο μπουζουκσίδικο. Γιατί τα τραγούδια του σε στέλνανε από κει που ήρθες, αλλά δε σου  λεγαν από πού να  πας! Έτσι, συνωστίζονταν όλοι μαζί και κουτούλαγε ο ένας τον άλλον. Γι’ αυτό και τα τραγούδια του τα θυμούνται όλοι με πόνο…

Δεύτερος παρθένος ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Μία φορά αγάπησε κάπου στο 1966, και  κει σταμάτησε ο χρόνος…κι ενώ η άλλη έκανε «άλλα κόλπα», εκείνος έβγαινε από δω κι από κει και νοσταλγούσε τις στιγμές του 1966. Γιατί ρε φίλε, αγρότης είσαι? Αλλά και αγρότης να ήσουνα, και στατιστικά να το πάρεις, και κάποια άλλη χρονιά θα σου καθότανε! (εκτός αν προσπαθούσες να φυτέψεις χάμπουγκερς…)

Τρίτος παρθένος ο Michael Jackson. Χόρευε απίθανα αν και αμφιβάλλω αν ήξερε πού πάταγε. Όταν ήταν μικρός αντί να πέσει στη χύτρα με το μαγικό ζωμό, ως γνήσιος παρθένος, μπερδεύτηκε και έπεσε στη  διπλανή που είχε ασβέστη. Συνήθως στους παρθένους πέφτει το ηθικό τους τουλάχιστον μέρα παρά μέρα, εκείνος όμως σαν καραπαρθένος, εκτός απ’ το ηθικό του που το βλεπε με κυάλια, του πέφτανε και μύτες και σαγόνια και στομάχια κι ο,τι  τέλος πάντων  είχε ασβεστώσει. Γιατί οι παρθένοι γενικώς παρατάνε τον εαυτό τους και γενικώς δε φρεσκάρονται και δεν ανανεώνονται. Όμως και σπίτι να ασβεστώσεις, θέλει κάθε πέντε-έξι χρόνια ένα φρεσκαρισματάκι! Όχι φάτσα, που εδώ που τα λέμε κάνει και τις γκριμάτσες της και κάνει ρωγμές. Αφήστε που κουνιότανε όλη την ώρα  πάνω-κάτω! Εδώ τοίχος είναι και με τρία ρίχτερ πάει για αλλαγή φύλου, η φάτσα θα μείνει όρθια ?

Πάντως ως παρθένος το ελάττωμα το έκανε προταίρημα και γλίτωσε τη «στενή». Γιατί και που τον βάλανε μέσα, τι καταλάβανε? Την έκανε μέσα σε δυο μέρες! Πώς? Όπως  καθόταν στο κελί, πέταγε έξω απ’ το  παράθυρο ένα-ένα τα πράγματά του. Πρώτα τη μύτη του, μετά το σαγόνι, μετά το αριστερό του πόδι και πάει λέγοντας, κι έτσι την έκανε κανονικά και με το νόμο ο μόρτης ο λεβέντης ο αρχιληστής…

Αν ήτανε Μεσαίωνας, αγάπη μου παλιά, αυτό το δακρύβρεχτο γράμμα θα χε φύγει με ένα περιστέρι. Απ’ το ταπεινό μου αχυρόσπιτο θα ξεκινούσε και θα πετάριζε ντροπαλά μέχρι το παραθύρι του πύργου όπου θα κρεμιόσουν σ’ αυτό σα χάνος μέσα στα άγρια μεσάνυχτα τελείως τυχαία, όπως σκάνε τα ταξί στις ελληνικές ταινίες, και θα το διάβαζες αγάπη μου παλιά. Όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει, δε ζούμε πια στο μεσαίωνα. Το περιστέρι δεν πετάει πια, παίζει μπάσκετ και διεκδικεί έξοδο στην Ευρωλίγκα, ενώ ο Πύργος κάηκε πατόκορφα…

Θα σου γραφα πόσο σ’ αγαπώ κι ότι τα χρόνια που πέρασα μακριά σου μου φάνηκαν αιώνες. Σα να ταν χτες που μάζευες τα πράγματά σου με τα λεπτά σου τα χεράκια,  και μ’ ένα μελαγχολικά «σπασμένο» και μεγαλειώδες χαμόγελο Τζοκόντας, σαν ν’ ακούω να αντηχεί η διακριτική και τρεμάμενη φωνούλα σου στο τρίξιμο της πόρτας που ανοίγει … «αν κάτσω άλλο ένα δευτερόλεπτο την έχεις βάψει παλιομπάσταρδε!»

Θα σου γραφα πόσο σε θέλω παρά τα χρόνια που πέρασαν και παρά τις πληγές που άφησαν πίσω τους. Θυμάσαι? Θυμάσαι αγάπη μου παλιά, σε κείνο το καφέ έξι μήνες μετά το χωρισμό μας? Όταν με δάκρυα στα μάτια καθόμασταν κι αναρωτιόμασταν τι στο καλό μας είχε πιάσει τότε, και χαλάσαμε κάτι τόσο όμορφο? Κι όταν θυμηθήκαμε τι στο καλό μας είχε πιάσει και χαλάσαμε κάτι όμορφο, σ’ αυτό το ανατριχιαστικό φθινοπωρινό τοπίο, θυμάσαι τα γαμοσταυρίδια που πέφτανε βροχή ?

Τόμους ολόκληρους μπορώ να γράφω για σένα πουλάλα μου. Αρκεί κάποια στιγμή να μου κάνεις ένα νεύμα, τινάζοντας ανέμελα όλα τα δάχτυλα του χεριού σου προς την κατεύθυνσή σου, φωνάζοντας μου «έλα!». Γιατί το τελευταίο νεύμα που θυμάμαι ήταν αυτό που κάναμε πριν χωρίσουμε κι οι δυο, σαν να κατοικούσε ο ένας στο μυαλό του άλλου! τινάζοντας το ένα μόνο δάχτυλο του χεριού μας, το μεσσαίο, και πάλι φωνάζαμε γεμάτοι συγκίνηση «έλα» αλλά με το ακόλουθο… «να σου γα%#&*&^ω  παλιοπ%$%^!!!!!»

Οι μνήμες χορεύουν απόψε μέσα μου…

Αγάπη μου παλιά…

Θυμήσου με, μη ξεχάσεις να με πάρεις τηλέφωνο…

Μου το ταξες, όταν η «περιοδεία» σου φτάσει στην περιοχή μου…

Α’ Πειραιά ψηφίζω!!!

Ουστ από δω ξεφτίλω!

Τον τελευταίο καιρό μου φαίνεται δε μπορώ να χαλαρώσω. Γιατί η χαλάρωση είναι ουσιαστικά μια κατάσταση νιρβάνας μετά από μια κουραστική μέρα…

Όμως η κουραστική μέρα προϋποθέτει την κούραση, που έχω να τη νοιώσω εδώ και ενάμιση μήνα περίπου. Δεν κουράζομαι καθόλου, αντίθετα έχω χαλβαδιάσει από την πολλή ξεκούραση τόσο, που για να σηκωθεί το δεξί μου πόδι, πρέπει οι μύες  να κλείσουν πρώτα απ’ όλα το τάβλι…

Δε ξέρω πού θα πάει αυτό, ούτε η κρίση «επαναστατικότητας» που με βαράει κάθε τρεις και λίγο, κι η οποία αντί να μου ανοίξει νέους δρόμους ως μια «επανάσταση» με αρχή, μέση και τέλος, με γυρίζει χρόνια πίσω σαν μια «επανάσταση» χωρίς αρχή χωρίς τέλος και με τη μέση μου πιασμένη…

Κι η «επανάσταση» αυτού του είδους δυστυχώς υπάρχει σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Στα προσωπικά ζητήματα οι φορές είναι εκατοντάδες που εκεί που καθόμουνα ωραία και καλά, έπαιρνα ανάποδες, πέταγα κάτι που κανείς δεν το έπιανε με  τη μία, όχι γιατί ήταν έξυπνο, αλλά γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέω, και μετά εξαφανιζόμουνα…

Αυτές οι «εξαφανίσεις» που γίνονται χωρίς τη θέλησή μου κρύβουν κάτι μυστηριώδες και άκρως εξωτικό, που ίσως αποκαλύπτουν τελικά έναν χαρακτήρα ασυμβίβαστο (το μυστηριώδες) που είναι έξω από παρέες και συμφωνίες (το εξωτικό), ίσως να κρύβουν όμως και μια ψυχολογία κατοικίδιας κακομαθημένης μαϊμούς που εξαφανίζεται ξαφνικά μια μέρα (το μυστηριώδες) αλλά κατά 90% θα τη βρεις στα κλαδιά του πρώτου δέντρου που θα συναντήσεις, να τρώει μια μπανάνα (το εξωτικό). 

Η τάση εξαφάνισης τελικά είναι ίσως το Α και το Ω της «επανάστασής» μου, γι’ αυτό και ποτέ δεν πετυχαίνει. Γιατί είναι μια «επανάσταση» παθητική, ασυνείδητη, χωρίς να υπολογίζει κανέναν από αυτούς που θα υποστούν τα αποτελέσματα της, ή αυτούς που θα σε υποστούν μετά από αυτήν, βλέποντας σε να σέρνεσαι με τις παντόφλες σαν κηδεία και να οριοθετείς τους νέους σου στόχους κρατώντας ένα στυλό χωρίς μελάνι…

Γιατί η «επανάσταση» για να γίνει επανάσταση, θέλει συνείδηση, σφιγμένα δόντια, μάτι να κοιτάει αταλάντευτα ευθεία, και πάνω απ’ όλα να καταλαβαίνει ο άλλος τι στο διάολο λες!

Κι όταν αντηχούν οι πρώτοι πολεμικοί ήχοι της «επανάστασης» γρήγορα όλα θα συμπαρασυρθούν, η οποία άρχισε σε μένα πριν ένα μήνα αφήνοντας τα πάντα  στα κρύα του λουτρού για ένα όνειρό το οποίο προς το παρόν έχει κρυφτεί πάλι για τα καλά. Και γι’ αυτό κοιμάμαι σαν πολική αρκούδα, μπας και το ξαναβρώ, παρά τις κακεντρέχειες που λέγονται παραπλεύρως ότι δήθεν ότι κοιμάμαι για να στρώσω επιδερμίδα. Όχι! Αναζητώ το όνειρο που χάθηκε! Είναι βαθιά ιδεολογικό το ζήτημα! (πλάκα-πλάκα τον τελευταίο μήνα έχω κάνει ένα δερματάκι μούρλια!)

Ξεκίνησε λοιπόν η ιδιότυπη επανάσταση μου. Και θα συνεχιστεί μέχρι να επέλθει η τελική αναγέννηση! Με ένα μόνο σκοπό! Αυτό που θα αναγεννηθεί «monsieur, καν’ το να μη μου μοιάζει!»

Βρισκόμουνα στο όγδοο όνειρο…

Τι κι αν είχε ξημερώσει για τα καλά??? Τι κι αν οι ακτίνες του ήλιου που τόσες ώρες περίμεναν διακριτικά έξω από την μπαλκονόπορτα ήσυχα μην τυχόν και με ξυπνήσουν, απηύδησαν, κι άρχισαν να μου χτυπούν το τζάμι και να ξεφωνίζουν σαν την Κατερίνα Χέλμη στα «κόκκινα φανάρια»?

Εγώ ήμουνα ανεβασμένος στο άλογό μου ακολουθώντας τη μοναχική μου πορεία για την κατάκτηση του κάστρου που δόλια μου το ΄χε κλέψει ένας παλιός  συμμαθητής που δε χώνευα καθόλου, ένας τσογλαναράς του κερατά!

Μαζί  του είχε και κείνη που είχα σταμπάρει. Στην αρχή του ονείρου ήταν μαζί μου κι ήταν όλο προτερήματα εκτός από ένα καταρράκτη  στο δεξί μάτι και μια μυωπία 325,5 στο αριστερό, που κουτούλαγε ακόμα και στον ύπνο της, κι οποία  μ’ είχε παρατήσει ένα βράδυ για κείνον κει, αν κι εγώ υπερτερούσα. Γιατί αν εξαιρέσουμε ότι ήταν πιο όμορφος, πιο  πλούσιος και πιο έξυπνος από μένα, σ’ όλα τ’ άλλα τον έβαζα κάτω.

Αυτή μ’ αγαπούσε, αλλά όπως σ’ όλα τα όνειρα και στις ταινίες, για να το συνειδητοποιήσει,  έπρεπε να τον «περάσει» καμιά τριανταριά φορές, κι αφού το κάνανε μέχρι και  στο πολύφωτο, εκεί πάνω κατάλαβε ότι δεν τον αγαπούσε αληθινά…

Εγκλωβισμένη πια έκλαιγε πάνω στον πύργο, ο οποίος φωτιζόταν από ένα φάρο στα δεξιά, σύμβολο του κάστρου, παρακαλώντας τον μοναχικό στρατιώτη (να μαι!) να φανεί πάνω στο άσπρο άλογό του, να την κλέψει, και να πάνε να ζήσουν ήσυχοι σε μια καταπράσινη φάρμα, τίγκα στη μονογαμία…

-         πού είσαι μοναχικέ στρατιώτη?

-         Εδώ είμαι μωρή από κάτω, γκαβούλιασες τελείως πια?

-         Μπορεί ο καταρράχτης να έχει προχωρήσει, αλλά θέλω να ζήσω μαζί σου τίγκα στη μονογαμία, και η αγάπη μου για σένα φωτά, όπως αυτή τη στιγμή φωτούν τα μάτια σου για μένα!

-         Ναι, μόνο αυτό που κοιτάς είναι ο φάρος, σύνελθε επιτέλους από κάτω είμαι!

-         Να το αγόρι μου, επιτέλους, πόσο μου λειψε το ατίθασο μαλλί σου να ανεμίζει στον άνεμο και τα κάτασπρα δόντια σου να μου χαμογελάνε αμήχανα?

-         Σου χαμογελάνε αμήχανα γιατί προφανώς δεν σε καταλαβαίνουνε, γιατί προφανώς μιλάς στο άλογο! Αμάν πια!

-         Πάρε με από δω γιατί, αν και σου έμεινα πιστή, δε μπορώ σ’ αυτά τα μέρη! Έχουν πολλή φασαρία! Γιατί από μπρος μπορεί (τα μέρη) να είναι παρθένα, αλλά από πίσω μπαίνουν τρένα!

-         Δεν ενέδωσες καλή μου λοιπόν? Πέσε τότε στην αγκαλιά μου να ζήσουμε τίγκα στη μονογαμία!

-         Ναι μωρό μου αλλά σιγά-σιγά  κατέβασε με γιατί απ’ τη μέρα που ήρθα, ένα περίεργο πράμα,  έχω πάθει  αγκύλωση και δε μπορώ να κλείσω τα πόδια μου…

-         Ε?

Τότε ακούω μια φωνή…

-         Γιώργο ξύπνα!

-         Όχι ρε μάνα, γιατί ρε μάνα, το δεύτερο όνειρο που μου χαλάς ρε μάνα!

-         Να πας ν’ αλλάξεις το πολύφωτο! Χάλασε!

Τότε παίρνω στροφές και το μάτι μου γυαλίζει…

-         εγώ να πάω για το πολύφωτο??? Να πάνε εκείνοι που το κρεμιόντουσαν πάνω του!!! ΤΕΡΜΑ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ!!! ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ???

-         Καλά παιδάκι μου…θα πάω εγώ…εσύ κοιμήσου…και πάνω απ’ όλα ηρέμησε…εντάξει?

Μου ρίξαν τα χαρτιά και το μέλλον μου φανερώθηκε επιτέλους! (απ’ ότι φάνηκε καλά έκανε που κρυβότανε τόσο καιρό πάντως…)

Θα πάθω λέει μια στενοχώρια η ο οποία θα ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου (δηλαδή δύο στενοχώριες καθώς η πρώτη υπάρχει ήδη κι είναι η μύτη μου)

Μετά απ’ αυτό, για να μου φύγει η στενοχώρια, θα πλακωθώ με κάποιον και θα του σπάσω τα μούτρα, συν τη μύτη! (ααααχ έτσι, μόνο εγώ θα χω μύτη σα φυσαρμόνικα?)

Μετά απ’ αυτό λέει, ότι σύντομα θα ‘ρθει και θα μου χτυπήσει την πόρτα ο απόλυτος έρωτας. Κάτι ανάμεσα δηλαδή σε Αντζελίνα Τζολί-Μπραντ Πητ και σε Κλούβιο με Σουβλίτσα…

Αυτή μάλλον δε θα την έχουν ειδοποιήσει για το σίφουνα που της έρχεται κατάμουτρα, ή κι αν την έχουν, μάλλον θα το πέρασε για φάρσα…

Η πρώτη μας συνάντηση θα ‘ναι κάπως έτσι…

(στο μπαράκι, χαμηλά φωτά, αυτή μόνη στην άκρη του πάγκου να πίνει το martini της με στυλ περιμένοντας τον απόλυτο έρωτα…

και γω (ο απόλυτος έρωτας ντε!) να ξερνάω στην τουαλέτα το 18ο cutty  sark και να χτυπιέμαι πάνω-κάτω σα φραπόγαλο μπας και ξεκολλήσει το παγάκι απ’ το λαιμό μου που έχει φρακάρει και δε μπορώ να φωνάξω βοήθεια

Πηγαίνω στον πάγκο, και παραγγέλνω «το γνωστό» από τον μπάρμαν και ταυτόχρονα η γοητεία μου ξεχειλίζει, χλιμιντρίζει και τελικώς πλυμμηρίζει το μέρος που κάθεται η ατυχήσασα, η οποία  ρίχνει το μοιραίο βλέμμα της πάνω μου…

Τα μελαγχολικά της μάτια συναντιούνται με τα δικά μου που έχουν γίνει σαν αυγά τηγανητά από το ξέρασμα…

Στο ένα της χέρι με το λεπτό τσιγάρο  και στο άλλο με το martini, παίζουν το παιχνίδι των αισθήσεων με τα δικά μου χέρια, που στο ένα χέρι κρατάω τη μπύρα σα μολότοφ και με το άλλο κρατάω το τσιγάρο σα σφυρί…

Τα πόδια της αλλάζουν στάση και ορθώνει το στήθος της καλώντας το  δικό μου στήθος να ανταποκριθεί στο «ανοιχτό» κάλεσμα της που απ’ το πολύ αλκοόλ θυμίζει την κοιλιά του Μαραντόνα μετά την αποτοξίνωση…

Τα σαρκώδη χείλη της  παίζουν το «άνομο» παιχνίδι των λέξεων,  ψιθυρίζοντας μου με στυλ Μέριλυν Μονρόε τα  πιο ύπουλά της  σχέδια για  το βράδυ μας το αποψινό, ενώ εγώ καθαρίζω τ’ αυτιά μου  γιατί μιλάει πολύ σιγά και δεν ακούω τι λέει…

Τα μαλλιά της ανεμίζουν ατίθασα προς  το μέρος μου φωνάζοντας τ’ όνομα μου στη γλώσσα του σώματος, ενώ ζητώ  να το επαναλάβει γιατί δεν το ‘πιασα το υπονοούμενο, μιλώντας τη γλώσσα του πτώματος…

Οι κινήσεις της προσεγμένες και γεμάτες αυτοπεποίθηση ακολουθούν υποτακτικά τη θέληση της, τοποθετώντας το σώμα της πια ακριβώς πίσω μου, και με το μεταξένιο της δάκτυλο  μου χτυπά την πλάτη επίμονα περιμένοντας από μένα το πολυπόθητο «ναι», ενώ εγώ βαριέμαι να γυρίζω, εξάλλου κάποιος μαλάκας θα ‘ναι να με ρωτήσει αν έχω ώρα…

Οι βαριές και αργές κινήσεις μου, τη σακατεύουν κυριολεκτικά, κι ενώ με το δεσποτικό της βλέμμα με καλεί μυστικά σε μια νέα αμαρτία, εγώ την κοιτάω ξαφνιασμένος, αφήνομαι για λίγο, την ξανακοιτάω μπαφιασμένος και τι να δω? Η απόδειξη λέει 10 ευρώ το ποτό!!! Τότε  εγώ γυρίζω το πρόσωπο μου προς αυτήν αλλά κοιτάω πίσω της το μπάρμαν και του λέω… «άει σιχτίρ αγιογδύτες!»

Όλα όμως θα ‘χουν καλό τέλος, όπως στα πιο αγνά, ρομαντικά και τρυφερά  παραμύθια.

Εγώ πέρασα καλά, κι η τύπισσα καλύτερα…… τα φτιαξε με τον μπάρμαν!

Σήμερα πήρα μια σημαντική απόφαση. Λέω να βράσω στο ζουμί μου.

Αυτό όμως δεν είναι εύκολη διαδικασία καθώς εκτός από την αυτοκριτική διάθεση που αποτελεί προϋπόθεση, απαιτούνται και μαγειρικές γνώσεις. Από έναν άνθρωπο όμως που πρωτοέκοψε σαλάτα στα 21 του, και που η δεύτερη φορά ήταν στα 23,5 κουβαλώντας όμως όλη τη τεχνογνωσία της προηγούμενης φοράς, το βράσιμο του εαυτού του αποτελεί κατόρθωμα…

Γιατί για να βράσεις στο ζουμί σου πρέπει να περάσεις πρώτα συγκεκριμένα στάδια. Να αυτοκριθείς, να αυτοαμυνθείς, να αυτομουτζωθείς, και εν τέλει να αυτομαστιγωθείς…

Η αυτοκρισία δε με φοβίζει, ούτε η αυτοάμυνα, ενώ το αυτομπινελίκωμα το έχω επινοικιάσει στη μάνα μου όπου κάθε που με κοζάρει, μου τα σούρνει στερεοφωνικά.

Το αυτομούτζωμα με φοβίζει λιγάκι καθώς απ’ το ενάμιση μπουκάλι που ‘χω κατεβάσει δε μπορώ να σημαδέψω καλά τις μούτζες και οι μισές και πάνω πάνε δίπλα στον αδερφό μου, ο οποίος κουνάει το κεφάλι του επιδειχτικά, είτε από απογοήτευση, είτε για να τις αποφύγει…

Για αυτομαστίγωμα σήμερα ούτε συζήτηση, γιατί έχω πάθει μια ψύξη και δε μπορώ να γυρίσω…

Στόχος μου, όταν βγω απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, είναι η κάθαρση. Η κάθαρση τελικά θα έρθει μόνο αν βράσω στο ζουμί μου, αλλά σωστά, καθώς έτσι μόνο θα σκοτώσω όλα τα μικρόβια…

Γιατί δεν υπάρχει κάθαρση αν δε σκοτώσεις κάποιον. Το πιο εύκολο είναι να σκοτώσεις τον παλιό κακό εαυτό σου, να τον απαρνηθείς και να τον πετάξεις μια για πάντα στα σκουπίδια. Το πιο δύσκολο όμως είναι να σε ξαναγαπήσουν…

Τα λάθη είναι σαν τις παγίδες ανάμεσα σε δυο δέντρα που περιμένουν να τυλίξουν στην πλεκτάνη τους το επόμενο θύμα. Και την πατάνε σχεδόν όλοι. Εκτός απ’ τις κουφάλες. Γιατί αυτές ενσωματώνονται στο δέντρο και συνήθως είναι κι οι εγκέφαλοι του σχεδίου…

Γιατί τα λάθη τα κάνουν συνήθως οι έξυπνοι. Τα σωστά οι σχολαστικοί. Και τις μ…….ες οι ασχολίαστοι…

Εγώ, ως γνήσιος εκπρόσωπος της Γ’ κατηγορίας, έχω άποψη. Κι όλοι εμείς της Γ’ κατηγορίας έχουμε άποψη, άσχετα με την ηλίθια προπαγάνδα που ασκούν οι εκπρόσωποι των δύο άλλων κατηγοριών ότι και καλά εμείς είμαστε για πέταμα και δεν κάνουμε για τίποτα! Όχι ρε!!! Έχουμε άποψη!!! Κι εγώ έχω άποψη!!! Ποια είναι αυτή??? Θα σας την πω αύριο…

Γιατί εμείς οι ασχολίαστοι μπορεί να μην τα καταφέρνουμε να τσακώσουμε τα μηνύματα της εποχής, μπορεί τα νέα ρεύματα που στους άλλους προκαλούν πολιτισμό εμάς να μας προκαλούνε ψύξη, μπορεί να μην ξέρουμε να βάζουμε μπρος ούτε το μάτι της κουζίνας, όμως κόβουμε κίνηση…

Και βλέπουμε την παραφροσύνη που ενυπάρχει παντού και τη σχολιάζουμε, όπως και τα λάθη των ανθρώπων. Γιατί δεν πρέπει να είμαστε εγωιστές! Όλοι κάνετε λάθη!

Και κάνουμε μπαμ από χιλιόμετρο. Είμαστε εκείνα τα τυπάκια που τους ρωτάς τι ώρα είναι, και σε παραπέμπουν στο Γκρήνουιτς…

Είμαστε εκείνοι που χρησιμοποιούμε τη φύση σαν το μυαλό μας. Πριν καν χρησιμοποιήσουμε το 10% του, το ‘χουμε κάψει…

Είμαστε εκείνοι που ακολουθούμε κατά γράμμα τις εντολές του Κυρίου. Αν έχει ο άλλος δύο χιτώνες, του παίρνουμε τον έναν…

Είμαστε εκείνοι που παλεύουμε για την Ειρήνη, αγαπάμε την Ζωή και την Ελπίδα, και κυνηγάμε τη Σοφία, την Ευτυχία, την Καλλιόπη, τη Τζένη, την Κούλα κτλ…

Είμαστε εκείνοι που ονειρευόμαστε το αύριο! (γιατί αύριο θα ξυπνήσουμε…)

Είμαστε εκείνοι που κοιτάμε πάντοτε ψηλά!!! (και πατάμε όλο σκ…α!)

Είμαστε εκείνοι που αγαπάμε τη γυναίκα (του αλλουνού…)

Είμαστε εκείνοι που βρήκαμε τη λύση στο πρόβλημα του λιωσίματος των πάγων στο βόρειο και νότιο πόλο! (να κάνουν απόψυξη…)

Είμαστε εκείνοι που έχουμε στόχους αλλά πετυχαίνουμε συνέχεια την κουρτίνα (ο στόχος βρίσκεται πίσω από την πόρτα…)

Είμαστε εκείνοι που πειστήκαμε ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να χτίσει τη νέα Ελλάδα (χωρίς δέντρα)

Είμαστε εκείνοι που το μπάνιο το αντιμετωπίζουμε σαν το χορό samba. Το ‘χουμε δοκιμάσει δυο-τρεις φορές αλλά δεν είναι στην κουλτούρα μας…

Είμαστε εκείνοι που ζητάμε δικαιοσύνη για τον πλησίον μας (τον συγκατηγορούμενό μας…)

Είμαστε εκείνοι που μαντεύουμε το μέλλον (γιατί δε θέλει ούτε να μας βλέπει!!!!!!)

Τελικά το ‘πιασα το  θεματάκι. Το να διαλέγεις δώρα απαιτεί ταλέντο. Άλλος το ‘χει και πουλάει μέσω αυτών χαμόγελα. Άλλος δεν το χει και μόλις μπαίνει στα πάρτυ του φωνάζουν «καλώς τον Mr κορνίζα!»

Εγώ δυστυχώς ανήκω στην κάτω κατηγορία. Το γούστο μου στα δώρα συγκρίνεται μόνο με το γούστο του Καρόλου της Αγγλίας στις γυναίκες…

Και γω και ο Κάρολος όμως, είμαστε παρεξηγημένα τυπάκια. Γιατί στην τελική σημασία έχει τι είσαι κι όχι τι κουβαλάς. Σημασία έχει ότι ο Κάρολος είναι πρίγκηψ, κι όχι ότι κουβαλάει 80 κιλά βλακείας…

Γιατί σήμερα δεν υπάρχει πιο βλακώδες από το να αποκαλείσαι πρίγκηψ. Δηλαδή άχρηστος που οι αρμοδιότητες σου δε διαφέρουν και πολύ απ’  αυτές του Ρουβά. Είναι κλεισμένοι  σπίτια τους κι όποτε βγαίνουν έξω σκίζουν τα ρούχα τους. Στην Ελλάδα οι ρουβίτσες, στην Αγγλία οι καρ(ι)ολίτσες…

Και δε μαθαίνεις τίποτα. Γιατί απλά δε μπορούν να μιλήσουν. Μόνο σα σκάσει καμιά κάμερα του χουν πει του Σάκη να γελάει συνέχεια. Τον Κάρολο δε θα τον δεις να γελάει, γελάνε όμως οι υπόλοιποι…

Το μόνο που μαθαίνεις απ’ αυτούς είναι πώς κάνουν σεξ. Σ’ ένα ράδιο άκουσα ότι βγήκαν τα’ άπλυτα του πρίγκηπα στη φόρα, ο οποίος απ’ όσα ακουστήκαν δίκαια μπορεί να αισθάνεται όσον αφορά τις επιδόσεις του στο σεξ ισάξιο με τον Αιμίλιο το μήλο…

Η (θλιμμένη) πριγκήπισσα, λένε, δε μπορούσε να του ανεβάσει τη λίμπιντο με αποτέλεσμα  να τη ψάχνουνε κάτω απ’ τα χαλάκια του Μπάκινχαμ. Η βασίλισσα και μαμά του μπούλη όταν τους έβλεπε να μπουσουλάνε στο πάτωμα τους ρώταγε «τι ψάχνετε κει πέρα?» κι απαντούσαν «τη λίμπιντο μαμά!», «πριν καθαρίσανε εδώ και δε βρήκανε κανέναν, ούτε τον  λίμπιντο» απάντησε εκείνη, κι η (θλιμμένη) πριγκήπισσα άρχισε να το παίρνει πρέφα ότι χαΐρι δεν πρόκειται να δει…

Ο πρίγκηψ όμως υποκρινόταν καθώς τη λίμπιντο την είχε χαρίσει σε μιαν άλλη, με κίτρινο τρίχωμα, ψηλή που  και αυτή ζούσε μια έρημο καθώς τον είχε γκόμενο. Έτσι, τιμητικά ονομάστηκε καμήλα…

Αυτή, όπως δήλωσε ο πρίγκηψ, τον απελευθέρωνε σεξουαλικώς κάνοντάς του τα πιο απίθανα κόλπα! Το πιο ωραίο κόλπο μάλιστα ήτανε όταν νόμιζε ότι κάνει σεξ ενώ δεν έκανε!

Είδε λοιπόν τελικά ο πρίγκηψ ότι το σεξ δε θέλει κόπο αλλά τρόπο. Όχι σαν τη νόμιμη που του έβγαζε τον αδόξαστο με τις διαδικασίες της! Καταρχάς έπρεπε να ξεντυθεί!

Ερωτεύτηκε παράφορα την καμήλα αλλά παντρεύτηκε την άλλη με τη λαϊκή καταγωγή για λόγους διευκόλυνσης. Γιατί όταν προέρχεσαι από βασιλική οικογένεια το πιο εύκολο είναι να καβαλάς το λαό. Το δύσκολο είναι να καβαλάς την καμήλα!

Η πριγκήπισσα έφυγε γι’ άλλού κι ο Πρίγκηψ, ζωντοχοίρος πια, έκανε ένα δώρο στον εαυτό του! Έβαλε στο σπίτι  μια καμήλα!

Ούτε εγώ ούτε ο πρίγκηψ ξέρουμε να κάνουμε δώρα. Γι’ άλλους κορνίζες, γι’ άλλους καμήλες, ανάλογα με το budget…Αλλά όπως πάντα οι βασιλείς πιάνονται κοροΐδα! Γιατί στην κορνίζα χωράει μια καμήλα, στην καμήλα χωράει μια κορνίζα???

Τώρα τελευταία κάτι καινούργιο έχω ξεκινήσει.

Τον εαυτό μου τον έχω σκυλοβαρεθεί εδώ και καιρό. Και κείνος όμως δεν έκανε τίποτα για να ανανεώσει τη σχέση μας. Του συγχωρούσα ότι πάντα έκανε ένα σωρό μ…….. . Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι ότι μια ζωή κάνει τις ίδιες και τις ίδιες.

Έτσι  αποφάσισα να μαζέψω καινούργια προτερήματα. Αλλά δεν είναι εύκολο. Γιατί θα πρέπει να βρω τα κατάλληλα που κολλάνε πάνω μου και να κάνουν γκελ με τα παλιά προτερήματα που είχα μαζέψει σαν παιδί.

Τα καινούργια προτερήματα τα περνάω από κόσκινο. Γιατί πρέπει να πηγαίνουν ασορτί με τις συνήθειες μου όσο και με τα ρούχα που φοράω και  να ‘ναι sicάτα. Γιατί τα προτερήματα μοιάζουν με το γιαούρτι. Άλλο να προσφέρεις στον άλλο ένα πήλινο κουβά τίγκα στο γιαούρτι να το φάει με την κουμούτσα, κι άλλο να του δώσεις σε πλαστικό πολύχρωμο μπωλ ένα που να γράφει απέξω με ροζ γράμματα « 0%» (γιαούρτι)

Γιατί ο πήλινος κουβάς μπορεί να είναι πιο νόστιμος, πιο υγιεινός και πιο πολύς, αλλά το μπωλάκι βολεύει περισσότερο. Γιατί αν πετάξεις το πήλινο στο κεφάλι κάποιου, το λιγότερο να πάθει διάσειση. Αν πετάξεις το μπωλάκι όμως, μπορεί προς στιγμή να του χαλάσεις το χτένισμα, το μήνυμα όμως το ‘χεις περάσει…

Τα καινούργια  προτερήματά μου πρέπει να ενωθούν με τα παλιά ώστε να δημιουργήσουν μια άτρωτη ομάδα.. Γιατί τα ελαττώματα καραδοκούν έχοντας μάλιστα  κάνει σ’ αυτό το διάστημα που μιλάμε, μεγάλη ανανέωση…

Τα  προτερήματα όμως δεν πρέπει να τα παίρνει από κάτω. Το μόνο  που πρέπει να φοβούνται είναι ο κακός  τους εαυτός. Γιατί, κι αυτά ακόμα έχουν ελαττώματα. Τόσα, που αν δεν ήταν τόσο προβληματικά, δε θα ερχόντουσαν σε μένα. Γιατί  τα προτερήματα έχουν το κακό ελάττωμα πριν πάνε κάπου να ρωτάνε, και στην  προκειμένη περίπτωση μάλλον μάθανε ότι πρόκειται για κουλό…

Τα παλιά προτερήματα όμως, βλέποντας τον παλιοχαρακτήρα των καινούργιων που είναι τίγκα στα ελαττώματα, συνασπίστηκαν με τα επίσημα ελαττώματα κι άρχισαν να τσουρομαδίζονται όλα μαζί…

Ο στόχος είναι ένας. Η κατασκευή  μου ως «αδαμάντινος χαρακτήρας». Μέχρι να τελειώσουν το ξεμάλλιασμα όμως η κατηφόρα μου θα συνεχιστεί. Κι όσο βγαίνουν στο φως  καινούργια ελαττώματα από το πουθενά σα στρουμφάκια που ξεπηδάνε από τους θάμνους γεμάτους με βατόμουρα, τόσο η μάχη θα γέρνει υπέρ τους, τόσο εγώ θα συνεχίζω να σέρνομαι…

Ευτυχώς για μένα όμως η διαμάχη αυτή του κακού που έχουμε όλοι μέσα μας, με το χειρότερο που έχω μόνο εγώ, δε φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού στην κοινωνική μου ζωή. Γι’ αυτό ευθύνονται  τα ερυθρά και τα λευκά μου αιμοσφαίρια που ήδη έχουν αρχίσει να παίζουν σφαλιάρες!

Θέλετε να σας την πω την ιστορία????  

Καλά μη βρίζετε, πλάκα κάνω!

-         Θέλω να ζήσω επιτέλους κάτι παθιασμένο, που θα με ταρακουνήσει και θα με στείλει στον έβδομο ουρανό!

-         Αν ψάχνεις για σεισμούς πήγαινε στην Ιαπωνία.

-         Δεν κατάλαβες, ψάχνω αυτό το συναίσθημα που μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, μια σε ανεβάζει, μια σε κατεβάζει, τη μια νοιώθεις εγκλωβισμένος στον κόσμο σου στις σκέψεις σου και την άλλη νοιώθεις το κέντρο του κόσμου!

-         Κλείσου σε ασανσέρ.

-         Πάλι δεν κατάλαβες. Θέλω να ζήσω όλες τις μεταπτώσεις που συντελούνται μέσα μας, να βρίσκομαι στο ζενίθ και την άλλη στιγμή να γκρεμίζομαι στο ναδίρ, να νοιώθω ότι είμαι ο άρχοντας του κόσμου που κινώ όλα τα νήματα και την επόμενη να είμαι ένα τίποτα!

-         Πάρε ένα ομόλογο.

-         Αμάν πια! Θέλω να ζήσω τον μεγάλο, τον παθιασμένο έρωτα με την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου που θα με κάνει να τα ζήσω όλα αυτά!

-         Για να σου κάτσει η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου καταρχάς χρειάζεσαι ένα ομόλογο. Για να την κρατήσεις θα πρέπει να μένεις  κλεισμένος μερόνυχτα μέσα σ’ ένα ασανσέρ, του Hondos, μέχρι εκείνη να σε στείλει στο διάολο, δηλαδή λίγο πιο έξω από την Ιαπωνία…

Έρχονται και με ξυπνάνε (γι’ άλλη μια φορά πρωί)

-         Πότε άλλαξες για τελευταία φορά λάδια στο αμάξι σου? (η ερώτηση η συγκεκριμένη σε έναν αγουροξυπνημένο χαρακτηρίζεται επιεικώς από φρικαλέα, ως προβοκατόρικη)

-         Το πάλαι ποτέ! (την ζήταγε ο οργανισμός τους  τη Λαίδη Άντζελά τους πρωινιάτικα!)

Τελικά στον κόσμο ένα πράγμα κατάλαβα. Η ανοησία είναι η μόνη ιδέα που θα μείνει αήττητη για πάντα.

Ξέρω ότι κάποιοι (οι γνωστοί- άγνωστοι) δεν αντέχουν, λένε, να με βλέπουν να κοιμάμαι ως τις μία το μεσημέρι σαν περιθωριακός. Και δεν καταλαβαίνω το λόγο. Γιατί ρε π…… μου δηλαδή, δεν κατάλαβα! Στο αμάξι τους κοιμάμαι? Ή στο ασανσέρ?

Όλα τα παιδιά του κόσμου, λένε, βρίσκονται σε εγρήγορση. Εγώ να δεις σε τι εγρήγορση βρίσκομαι! Αλλάζω πλευρό μέχρι να πεις κύμινο!

Κι εντάξει το παραδέχομαι. Μέχρι το μεσημέρι δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Αλλά μετά το απόγευμα επιταχύνω! Την πέφτω γρήγορα-γρήγορα…

Η κοινωνία είναι όμως έτσι διαμορφωμένη, ώστε εμείς, που σκεφτόμαστε χαμηλόφωνα και με σβηστά τα φώτα, να αποτελούμε μια τραγική μειοψηφία…

Η πλειοψηφία αποτελείται από ανθρώπους που γουστάρουν, τρελλαίνονται, σκίζουν τα ρούχα τους το πρωί να πάνε στην εφορία, στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο, στο Ι.Κ.Α., στην τράπεζα και σε χίλια δυο άλλα που δεν πλησιάζω προσωπικά ούτε απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο…

Εδώ μου είχανε δώσει μια κάρτα να τη βάλω στο βιβλιάριό μου, είπανε, για τη νοσηλεία μου στο Ι.Κ.Α. Την κάρτα αυτή την έχασα. Κι όταν με ρωτήσανε «πού είναι η κάρτα σου αγόρι μου?», εγώ τους απάντησα να μην ανησυχούν γιατί κι αν την έχασα, είναι μαζί με το βιβλιάριο, όπως μου είπανε να κάνω δηλαδή! Γιατί το βιβλιάριο, το ‘χω χάσει μήνες τώρα…

Αλλά αυτά είναι πράγματα της καθημερινότητας που δε με πολυκαίνε. Αυτό που προσπάθησα και πέτυχα τον τελευταίο καιρό είναι να κάνω τον ύπνο μου πιο άνετο, και να λάβω όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε και να θέλουν οι γνωστοί-άγνωστοι να μου κάνουν κακό (να με ξυπνήσουν), να μη μπορούν!

Άλλαξα κλειδαριά στο δωμάτιο και το κλειδί είναι μόνο ένα, και για λόγους ασφαλείας το έχω πάντα πάνω μου. Επέβαλα (με τα γνωστά σαρωτικά αποτελέσματα….τέλος πάντων) να κλείνει και η ενδιάμεση πόρτα που επικοινωνεί με το χωλ όπου βρίσκεται η τηλεόραση (κι όλο το χαλαμανταριό). Κλείνω το κινητό και βάζω ανακοίνωση έξω απ’ την πόρτα «σας παρακαλώ μη φωνάζετε, ξάπλωσα γιατί δεν ένοιωθα καλά»

Αλλά το κοινό λάθος που κάνουν όλοι όσοι θέλουν να κατασκευάσουν κάτι άτρωτο είναι ότι υποτιμούν την εφευρετικότητα της ανθρώπινης ανοησίας. Γιατί τώρα, καλοκαιράκι, κοιμάμαι με τη μπαλκονόπορτα ανοικτή, γεγονός που αφήνει ευάλωτο, καθώς επικοινωνεί απευθείας με την κρεβατοκάμαρα…

Γιατί  τελικά η ανοησία δεν κρύβεται εκεί που νομίζουμε. Πλέον παίρνω πίσω όσα είπα κι αρχίζω να τη ψάχνω μέσα μου. Και δε λέω άλλα. Γιατί είναι καλύτερο να μένω σιωπηλός κι οι άλλοι να υποπτεύονται πως είμαι ανόητος, παρά να ανοίγω το στόμα μου και να γκρεμίζω κάθε αμφιβολία…

Δύσκολο να  βρει κάποιος το έτερον ήμισυ στη ζωή του, αλλά πιο δύσκολο είναι να το αντέξει. Γιατί παίρνοντας παράδειγμα εμένα, αν μοιάζει το έτερον με το πρώτο μισό, δε θέλω ούτε την καλημέρα του!

Γιατί εσύ μπορεί να είσαι δω και το έτερον ήμισυ σου να κόβει δέντρα και να τον κυνηγούν αρκούδες στα πυκνά δάση του Καναδά.  Πόσες πιθανότητες έχεις να αλλάξεις ρότα στη ζωή σου και να βρεθείς ξυλοκόπος κάπου στη Βόρεια Αμερική? Περισσότερες πάντως πιθανότητες είναι να έρθει να σε βρει αυτός. Το κακό είναι ότι μπορεί από πίσω να είναι κι οι αρκούδες…

Αντίθετα το έτερον ήμισυ μπορεί να κρύβεται στη διπλανό διαμέρισμα αλλά εσένα προς το παρόν να μη σου κάνει κάτι. Εκτός αν ξεχάσει το μάτι της κουζίνας ανοικτό, οπότε κάτι θα σου χει κάνει (και σ’ όλη τη γειτονιά…)

Πολλές φορές όμως συμβαίνει το έτερον ήμισυ το δικό σου, να συμπίπτει με το έτερον ήμισυ κάποιου άλλου. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να στη φέρει ο άλλος στα ίσια και να πολεμήσετε μέχρις εσχάτων για την καρδιά της! Αφού όμως έχετε το ίδιο έτερον ήμισυ πάει να πει ότι ταιριάζετε και μεταξύ σας! Δηλαδή μπορεί να στη φέρει από πίσω…

Και μπορεί να βρήκες το έτερον ήμισυ. Και τι έγινε? Αυτή μπορεί να γουστάρει άλλον.  Τότε η τακτική είναι μία και δοκιμασμένη. Γίνεσαι ο παρηγορητής της, στην αρχή δικαιολογείς τις βλακείες του, μετά δήθεν σε ενοχλούν λιγάκι, και στο τέλος τον βγάζεις μέθυσο, χαρτοπαίκτη, με τρία παιδιά, ελεεινό, έμπορο ναρκωτικών και καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι όλοι οι άντρες είναι ίδιοι.  Οι πιθανότητες  να τον χωρίσει είναι πάνω από 90%. Οι πιθανότητες να γίνει λεσβία ακόμη μεγαλύτερες…

Γι’ αυτό ας μη ψάχνουμε το τέλειο στο έτερον ήμισυ! Γιατί για να λέγεται έτερον ήμισυ, λογικά θα μοιάζει στο υπόλοιπο…

Οι άντρες της νέας εποχής δεν είμαστε χειρότεροι από τους προηγούμενους.. Δε παίζουμε ξύλο, δε βρίζουμε πολύ, δε φερόμαστε άσχημα και γενικώς δεν αγνοούμε (…όσο θα έπρεπε) το έτερον ήμισυ…

Αλλά μου φαίνεται πως έχουμε μείνει λίγο στάσιμοι. Σέρνουμε μέσα μας, στο DNA μας νοοτροπίες τουρκοκρατίας, που μας γεμίζουν συμπλέγματα και μας κάνουν να κοιτάμε την νέα πραγματικότητα που δημιουργείται σαν Κινέζοι τουρίστες με φουστανέλα και τσαρούχια από το βράχο της Ακρόπολης…

Ποια είναι η νέα πραγματικότητα? Οι γυναίκες της νέας εποχής. Αυτές που χωρίς να προσπαθήσουν να μας υποσκελίσουν, μορφώθηκαν και χρησιμοποίησαν το μυαλό τους. Δεν παρακαλάνε πια για γάμο, τα όνειρά τους δεν περιορίζονται στο να κυνηγάνε δυο σκασμένα με το  φαγητό στο χέρι.

Δεν έχουν τον εκάστοτε άντρα τους τιμή τους και καμάρι τους αλλά αξιολογούν το καθετί καθημερινά και κυνηγάνε το απόλυτο παντού. Ο,τι κάναμε ή ο,τι κάνουμε τέλος πάντων εμείς εδώ κι αιώνες…

Έχουν κι αυτές τα χιλιάδες προβλήματά τους, που τα λέμε πού και πού, αλλά τώρα βαριέμαι να τα ξαναγράφω.

Όμως η μαγκιά τους είναι όχι ότι μπήκανε στη νέα πραγματικότητα, αλλά ότι τη διαμορφώσανε.

Ενώ εμείς μείναμε στα δασκαλίκια του παππού και του μπαμπά. Στη μαμά που τα ‘χει όλα στην εντέλεια. Στην «αυτονόητη ανωτερότητά μας», στην ικανότητά μας να υποτάξουμε την οποιαδήποτε μ’ ένα αυστηρό βλέμμα, με μια χειρονομία και στη χειρότερη μ’ ένα καντήλι.

Αλλά πρέπει να μάθουμε ότι για να μαλώσει κάποιος, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει ένας άλλος τη διάθεση να σε ακούσει. Κι απ’ ότι αντιλαμβάνομαι γύρω μου, έχουν σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούν…

Ξυπνάω. Τα μάτια μου είναι σαν τηγανητά αυγά. Το κεφάλι μου πρησμένο από τον ύπνο μοιάζει σαν ενυδρείο. Κι ο καφές μου ένα νερομπούρμπουλο που τον έφτιαξα μέσα στη νύστα μου παίζοντας τυφλόμυγα με τη ζάχαρη και το βλάχας.

Αρχίζω τη μέρα μου, όπως τον καφέ μου. Στα τυφλά. Γιατί το φιλοσόφησα τελικά. Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Μαλακία τελικά να ξυπνάς μεσημέρι, δε ξέρεις τι θα σου συμβεί.

Προχωράω στο δρόμο νοιώθοντας μια αβεβαιότητα και μια ανασφάλεια να ξεχειλίζουν και να μαυρίζουν το στήθος μου. Ήρθε στο μυαλό μου η κουβέντα του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει!».Τελικά δεν ήταν η αβεβαιότητα αλλά το milko που κρατούσα ανάποδα.  

Το γεγονός το αντιμετωπίζω ως μεμονωμένο και συνεχίζω την τρελλή μου πορεία στην πόλη ανεβασμένος και για όλα έτοιμος. Φτάνω στην Ομόνοια με βήμα γοργό και περήφανο, ανεμίζοντας το στρατιωτικό μαλλί μου ανάμεσα στις διάφορες φυλές που μιλούσαν φωναχτά σε διάφορες γλώσσες και καθόμουν και σκεφτόμουν…

Ο ένας έλεγε περίπου «αουαουαου» με θυμό! Κάτι σημαντικό θα ειπώθηκε, σκέφτηκα…

Ώσπου ο άλλος, αντί να του ρίξει ένα σιχτίρι για το αουαουαου που μάλλον για κείνον πήγαινε, του ανταπάντησε σε ψύχραιμο ύφος «ουαουαουα»…  

Και κει που τα ‘χανε τέλος πάντων βρει με τα ου και τα α, τσουπ! σκάει ένας τρίτος, πετάει τα cd στον πρώτο τον περίεργο, και με ειρωνικό ύφος του κάνει στο περίπου «αχαμπούχουλου ουαουα»

Μπορεί, σκέφτηκα, να μην κατάλαβα ακριβώς τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά αυτό το αχαμπούχουλου καθόλου δε μου άρεσε. Μάλλον πάνε για ξύλο. Καλύτερα να πηγαίνω αν και οι Αφρικανοί συνήθως ιστορικά έχουν αποδείξει ότι τη βρίσκουν να σκοτώνει ο ένας τον άλλο, μη ψάχνοντας ποτέ ποιος πραγματικά ευθύνεται. Τέλος πάντων…

Ξεπερνάω με τακτ τους φίλους μου τα πρεζάκια, όπου μου έτυχε ένα άλλο περιστατικό. Μου ‘ρχεται ένας…

-         Δος μου κάτι ρε φίλε κτλ κτλ…

Αν και θεωρώ επιλογή τους την παρακμή που ζουν, κάπου μέσα μου τους δικαιολογώ. Γιατί ξέρω ότι η υπερβολική ευαισθησία πολλές φορές σε οδηγεί στις μεγαλύτερες ηλιθιότητες. Ήμουν στις καλές μου. Του δίνω 1 ευρώ…

-         Μόνο ένα ρε φίλε?

-         Ορίστε???

-         Μόνο ένα μου δίνεις?

-         Συγνώμη ρε φιλάρα, αν είχες μηχάνημα θα σου πέρναγα την πιστωτική.

-         Ξέρεις πόσο κάνει η δόση?

-         Πόσο?

-         10 ευρώ. Δος μου άλλο ένα, να σαι πάντα καλά!

-         Ναι αλλά με μια συμφωνία.

-         Τι?

-         Να μου γυρίσεις τ’ άλλο!

-         Δος μου άλλο ένα! Σε παρακαλώ!

Την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια και προχωράω χαζεύοντας τις βιτρίνες. Θυμήθηκα  μια φορά., κάτω στον Πειραιά, που μου είχε συμβεί ένα περιστατικό…

Με πλησιάζει ένας γεράκος…

-         Σ’ αρέσουν τ’ ακριβά ρούχα?

-         (δε μιλάω…)

-         Εγώ πάντα ντύνομαι με τ’ ακριβότερα γιατί μ’ αρέσει να ‘μαι κομψός…

-         Α!

-         Πώς σε λένε?

-         Γιώργο

-         Κι από πού είσαι?

-         Δω πέρα...

-         Εγώ είμαι από την Καλλιθέα…

-         (Να φεύγω…)

-         Πού πας?

-         Πάντως όχι στην Καλλιθέα.

-         Θες να πάμε για έναν καφέ?

-         Δε μπορώ, έχω γύρισμα…

-         Ναι? Είσαι ηθοποιός? Μπράβο μπράβο!!! Και τι παίζεις αυτή την περίοδο?

-         Τον π…τη!

Περπάτησα κι άλλο. Ώσπου έφτασα στον προορισμό μου. Κάθισα κι έφτιαξα ένα φραπέ. Σκέφτηκα να κρατήσω σημειώσεις για ο,τι μου συνέβη. Έγραψα. Και τα ‘σκισα…Γιατί θυμήθηκα κάτι που μου είχαν πει παλιά:

Να μην κρατάς ημερολόγιο. Τα καλά παιδιά μόνο κρατουν. Τα κακά δεν έχουν χρόνο!!! Και μ' άρεσε!

Παραλογίζομαι. Αλλά δε φταίω. Φταίνε οι αριθμοί που πετάγονται σα σφαίρες στο κεφάλι μου.

Προ ημερών μου δώσανε ένα κ….χαρτο. Άσπρο, με κάτι καραγκιοζάκια πάνω, και με κάτι  πρασινάδες για πλαίσια. Μέσα τους αφαιρέσεις, προσθέσεις και προσθαφαιρέσεις. Το πέταξα.

Τις προάλλες έρχεται ο πατέρας μου…

-         Έκανες τη δήλωση?

-         Είμαι αντιστάρ, δεν κάνω δηλώσεις…

-         Τη φορολογική ρε βλήτο!

-         Και πώς γίνεται?

-         Άστο, δος μου το χαρτί που σου δώσανε και θα στην κάνω εγώ.

-         Ένα χαρτί με κάτι αριθμούς πάνω?

-         Όχι, με κάτι σταυρόλεξα!

-         Ξέρεις…το πέταξα στα σκουπίδια!

-         Το πέταξες στα σκουπίδια???

-         Ναι, πήγα στον κάδο και το πέταξα.

-         Ξέρεις κάτι? Μισή δουλειά έκανες!

-         Δηλαδή?

-          Έπρεπε να μπεις κι εσύ μέσα!

Η οικονομία ανέκαθεν μάζευε όλους τους χαρτογιακάδες της κοινωνίας. Εκείνους που, απ’ την υπερβολική τους λαγνεία να εξηγήσουνε το φαινόμενο του χρήματος και πώς αυτό γι’ άλλη μια φορά κατέληξε στις τσέπες εκείνων που δε χρειαζότανε να σπουδάσεις οικονομία για να το καταλάβεις, έχουν χάσει  κάθε άλλης μορφής λαγνεία.

Και το μαγικό με τους οικονομολόγους είναι, πως όσο ανέραστοι γίνονται, τόσο πολλαπλασιάζονται!

Ας μην είμαι ισοπεδωτικός όμως, κάτι μπορούν κι αυτοί. Να μας εξηγήσουν αύριο, γιατί οι προβλέψεις που κάνανε χτες, δεν έγιναν σήμερα. Αυτό μόνο.

Αλλά παρ’ όλα αυτά το μυστήριο είναι πως η οικονομία μας προχωράει, και μάλιστα με πολύ γρήγορους ρυθμούς, πάντα βέβαια σε νεοφιλελεύθερο μοτίβο. Και το ζήτημα τελικά δεν είναι ότι προχωράει, το ζήτημα είναι να την κάνουμε να σταματήσει!

Γιατί οι οικονομολόγοι τελικά μοιάζουν με τα χάμπουγκερς. Μπορεί όλο μαζί να τρώγεται ευχάριστα, αλλά αν φας ένα-ένα κομμάτι  του χωριστά, δεν καταπίνεται με τίποτα!

Ποτέ δε χώνεψα την οικονομία και τους εκπροσώπους της. Και δεν αλλάζω άποψη. Όσο πληθωρισμός θα σημαίνει η διαδικασία που σου επιτρέπει να μένεις σε ακριβότερη γειτονιά χωρίς τα έξοδα μετακόμισης όπως έγραφε κι ο Κλάουσεν, δεν έχω λόγο ν’ αλλάξω γνώμη.

Κι όσο συνεχίζουν να εξηγούν τη ζωή με όρους ακατάληπτους θα τους λυπάμαι, όσο  συνεχίζουν να χτίζουν προσωπικά αδιέξοδα με συμφέρουσες τιμές,  θα τους γυρίζω  την πλάτη. Ούστ!