Κάθεσαι σ’ ένα καφενεδάκι της πλατείας. Έχεις μπροστά σου ένα μπουκάλι μπύρα σαν οικοδόμος ενώ δίπλα απλώνονται σαν σεντόνια του champions league κάτι σαλαμάκια ξεγυρισμένα. Κι ενώ ρουφάς τον ήλιο που έχει κάτσει από πάνω σου σαν το χάρο χτυπώντας σε επιτόπου με 40 βαθμούς κελσίου και μοιάζεις με καμήλα στη νοτιοδυτική Σαχάρα, τσουπ, ξεπετάγεται ο φίλος σου που έχεις χρόνια να δεις αλλά κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου καθώς σου φέρνει από το παρελθόν κάτι μνήμες μεγάλες σα τσιχλόφουσκες. Αράζει κι αυτός απέναντι, βγάζει την κυριλέ πίπα του, την ανάβει με στυλ, ενώ αρχίζει να εξαφανίζει τα σαλαμάκια σαν ηλεκτρική σκούπα, οπότε συ δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να του πιάσεις την κουβέντα μπας και σταματήσει.

-          Και με τι ασχολείσαι τώρα Αδριανέ;

-          Κοίτα, βασικά όλα είναι ένα ψέμα φίλε. Έχω προτάσεις αλλά έχω αποφασίσει να μη χύνω ιδρώτα για να φουσκώνουν τους κώλους τους οι καπιταλιστές και οι μασώνοι εκπρόσωποί τους.

-          Και τι τρως;

-          Ε από δω από κει…

Στο μεταξύ τα σαλαμάκια μοιάζουν πλέον με μαγικά χαλιά που εξαφανίζονται ενώ εσύ του βάζεις λίγη μπύρα να κόψει αυτό το σερί της κατανάλωσης. Στο μεταξύ έρχονται και κάτι τυράκια σαν κύβοι Κνορ με τον λεβέντη να πετάει φρύδι ψυχολογώντας τα πριν προσγειωθούν στο τραπεζάκι.  

-          Και πώς θα κινηθείς το επόμενο διάστημα;

-          Με τα πόδια ρε φίλε, πώς να κινηθώ; Αφού οι παλιοκαπιταλιστές πήγαν τη βενζίνη 3 ευρώ, χτυπώντας την ορθόδοξη Ρωσία μας, εγώ τι θες να κάνω;

Με το που λέει Ρωσία, το στόμα του γεμίζει (με τα τελευταία σαλαμάκια)  ενώ με τα τυράκια φαίνεται πιο δημοκρατικός.

-          Τσίμπα ρε φίλε και συ, μη ντρέπεσαι, εδώ για όλους είναι.

Εσύ ενώ απλώνεις το δύσμοιρο χέρι σου να φτάσει ένα κύβο κίτρινο τυράκι,   μπαίνουν σε δράση από τον αντίπαλο τα σύγχρονα όπλα, πετυχαίνοντας μάλιστα το δάχτυλο που χρησιμοποιείς για να δείχνεις, με την οδοντογλυφίδα που εξαπέλυσε από απέναντι.  

-          Ωχ ρε φίλε το ίδιο πιάσαμε, χαχα, λες να έχουμε το ίδιο γούστο και στις γυναίκες;

Του αφήνεις το τυράκι, κι ελπίζεις στην επόμενη προσπάθειά σου να μην μπει στα χωρικά σου ύδατα, γιατί δε σε παίρνει, έχει μαζί του και την ορθόδοξη Ρωσία, που το βάζεις;

Χωνεύοντας το ενδέκατο τυράκι του έρχεται έμπνευση. Αρπάζει την πίπα του, βάζει μέσα νέο τσιγάρο, κάθεται σταυροπόδι δείχνοντας την πατούσα του παπουτσιού του σε όποιον περαστικό περνάει για να του μείνει αλησμόνητος, κάνει τσαφ με τον αναπτήρα και αρχίζει:

-          Που λες ρε φίλε, η Ευρώπη και η Αμερική τα κάνανε πλακάκια να ρίξουν τον μοναδικό ηθικό ηγέτη της γης, τον Πούτιν και μας καταστρέφουν τη ζωή. Βάλανε και τα εμβόλια να μας αλλάξουν DNA, για να σκεφτόμαστε σα δυτικοί κι όχι σαν Ορθόδοξοι και το καταφέρανε. Μας κάνανε επιθετικούς και επικίνδυνους και παρενοχλούμε συνέχεια την Τουρκία με παραβιάσεις!

Εδώ τρελαίνεσαι, κάνεις το σταυρό σου, κοιτάς αν έχει μέρα, ή αν εσύ τη βλέπεις μέρα κι έχει νύχτα, κουνάς το κεφάλι σου σα ξυπνητήρι να δεις αν λειτουργεί, καθώς ακούς την πραγματικότητα ανάποδα.

-          Ασ’ το τυράκι κάτω! Ποιος παρενοχλεί ποιόν;

-          Ο Μητσοτάκουλας τον Ερντογαν, αυτόν τον γνήσιο ηγέτη της αντιπαγκοσμιοποίησης.

Φωνάζεις να σου φέρουν ένα ούζο γιατί η μπύρα δε φτάνει.

-          Και εμείς τον παρενοχλούμε αυτόν τον τίμιο γίγαντα;

-          Ε φυσικά, δε βλέπεις τι κάνουμε; Αγοράζουμε όπλα, ε δεν προκαλούμε;  Τι θες να κάνει αυτός;

-          Αυτός προσπαθεί να φτιάξει πυρηνικά. Πού νομίζεις ότι θα πάνε;

-          Δε με νοιάζει δε ξέρω. Γι αυτό δε δουλεύω ρε φίλε, θα δουλέψω όταν φύγουν οι φαύλοι.

Σηκώθηκε, έριξε ένα ρέψιμο καλό χαιρέτισε και αποσύρθηκε από το σκηνικό της πλατείας. Εσύ κοιτάς το ρολόι σου να δεις πόσο χρόνο έχασες κι αρχίσεις κι αναρωτιέσαι αν πράγματι αξίζει τον κόπο να δουλεύεις εσύ για να παίρνει επίδομα αυτός. Η ανάμνηση του καλού φίλου έσβησε μονομιάς ενώ οι παιδικές μνήμες εξαφανίστηκαν σαν χελώνες καρέτα- καρέτα.

-          Ρε τον τραμπάκουλα! Αναφωνείς ενώ θα ήθελες να μην είχε συμβεί ποτέ αυτή η συνάντηση που σου χάλασε την παιδική μνήμη.

Το ούζο κατέφθασε αργά αλλά πάντα ξέρει να επικαιροποιείται, κι αφού εξολοθρεύεται με συνοπτικές διαδικασίες, τα παγάκια έχουν μείνει μέσα στο ποτήρι σα μαλάκες «ήρεμα ρε φίλε, δεν προλάβαμε να λειώσουμε κιχ».

Σηκώνεσαι ξέροντας ότι τελικά δεν κινδυνεύεις περισσότερο ούτε από τους δυτικούς μασώνους καπιταλιστές, ούτε από τον ορθόδοξο Πούτιν, ούτε από τους απέναντι που για άλλη μια φορά έχουν τρελαθεί, αλλά κινδυνεύεις πρωτίστως από τον ίδιο σου τον εαυτό, τον κακομαθήμενο που παρακαλά να συμβεί κάτι ολέθριο για να καταντήσουν οι γύρω άνθρωποι σαν εκείνον. Με την πίπα.