Ζαλισμένος απ’ τη σκόνη που έχει εγκατασταθεί μόνιμα στο γραφείο.

Πνιγμένος μες στη στάχτη δεκάδων τασακιών που τον περιβάλλουν.

Μια μισοτελειωμένη πασιέντζα να χάσκει στην οθόνη του υπολογιστή.

-         Βρίσκομαι σ’ ένα αδιέξοδο.

-         Δε σου βγαίνει η πασιέντζα?

-         Όχι μέσα μου εννοώ.

-         Γιατί, αφού όλα πάνε μια χαρά.

-         Καλά μην κάνεις έτσι, υπάρχουν και χειρότερα!

Στο μπαράκι τρεις φίλοι καταναλώνουνε μπουκάλια ουίσκι…

-         Παιδιά, τα σφηνάκια κερασμένα.

-         Πόθεν?

-         Απ’ τις κοπέλες.

-         Παιδιά, ήρθε η ώρα να δείξουμε τι αξίζουμε!

-         Όχι, πως νομίζουν ότι θα μας πάρουν τον αέρα!

-         Μα εμείς είμαστε οι ισχυροί που ξέρουνε τι θέλουν. Λοιπόν, εγώ τη μελαχρινή, εσύ τη ψηλή και συ την παρδαλή.

-         Σοβαρά? ΕΓΩ ΤΗ ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ, εσύ την παρδαλή κι αυτός τη ψηλή!

-         Διαφωνώ. Εγώ τη ψηλή, εσύ την παρδαλή κι άσε σ’ αυτόν τη μελαχρινή!

Ξάφνου το βλέμμα περιστρέφεται. Είχαν φύγει. Όχι τίποτα’ άλλο, επειδή ξέρουμε τι θέλουμε…  

Ο τύπος παρκάρει την καινούργια BMW κάμπριο, άνετος, άσχημος  κι ηλίθιος. Από πλάι ξεπετάγεται το αγγούρι που αυτοαποκαλείται ‘ Ευαίσθητη με όνειρα για το μέλλον’ (σα διαφήμιση της Interamerican). Οι φίλοι τη φωνάζουν  σκέτο Μπέμπα καθώς με το εν λόγω αμάξι πάει ασορτί.

-         Τον βλέπεις αυτόν? Λοιπόν αυτός δε ξέρει τι έχει!

-         Μη φοβάσαι, απ’ ότι φαίνεται ξέρει εκείνη.

-         Εκείνου του λείπει το μυαλό κι εκείνης όλα τα’ άλλα…

-         Έτσι είναι ο έρωτας, υπερτονίζει τις ατέλειες.

-         Γι’ αυτούς η ζωή είναι στρωμένη με ροδοπέταλα…

-         Αγόρι μου, όσο υπάρχουν οι φούσκες στο χρηματιστήριο, όπως είπε κι ο Σόλων ‘Μηδένα προ του τέλους μακάριζε!’

-         Ξύπνα ρε, κι αυτό ακόμα στον Κροίσο το είπε!

-         Ε?