Δεν θα προχωρούσα στη διαδικασία να προσδώσω διάφορα ''κοινότυπα'' κοσμητικά επίθετα που θα τον χαρακτήριζαν.Χαρκατηρισμοί όπως ''μεγάλος'' ''διαχρονικός'' ''γίγας'' και άλλα έχουν λεχθεί δεκαετίες και δεκαετίες τώρα τόσο από επιφανείς ανθρώπους που χάραξαν με τη πορεία τους τη πολιτισμική μας ιστορία,όσο και από απλούς ανθρώπους που λάτρεψαν τη μουσική του και τη πολυσχιδή προσωπικότητά του.Εγώ απλώς θα ήθελα να παραθέσω τη δική μου άποψη για αυτό τον άνθρωπο.

Ο Μίκης Θεοδωράκης σαν συνθέτης και σαν στιχουργός,έχει βάλει τη σφραγίδα του στην ελληνική μουσική ιστορία.Μια σφραγίδα τόσο χρυσή όσο και το άγαλμα της Αθηνάς που κοσμούσε το εσωτερικό του Παρθενώνα επί εποχής Περικλέους στην Αρχαία Ελλάδα.Οι μουσικές του εμπνεύσεις,θα έλεγα ότι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν τόσο εύκολα με τόσο κοινότυπα κοσμητικά επίθετα.Αν έλεγα ''μεγαλειώδεις'' ή ''συνταρακτικές'' δεν θα παρέθετα κάτι διαφορετικό.Είναι αλήθεια μεγαλοφυιές πως με τις μελοποίησεις του σε ποιητικές ανθολογίες και έπη μεγάλων θιασωτών της ελληνικής ποίησης και διανόησης,όπως του Ελύτη και του Ρίτσου,κατάφερε να εξοικιώσει τον απλό κοσμάκη με τη ποίση.Το γεγονός ότι κατάφερε να βάλει μέσα στα απλά λαικά σπίτια ανθρώπων που συνέδεαν τη ποίηση με κάτι άγνωστο και εξωπραγματικό,τόσο υπέροχες μελοποίησεις,και μάλιστα με τη συμβολή γνήσιων εκφραστών του λαικού τραγουδιού, όπως ο Μπιθικώτσης και ο Χιώτης,αποτελεί σπάνιο συνθετικό κατόρθωμα σε όλο το κόσμο.Ωστόσο,ο Θεοδωράκης δεν επαναπαύτηκε στη μελοποίηση των ήδη συνθεθεμένων ποιητικά συναισθημάτων,αλλά έγραψε και δικά του λαικά αριστουργήματα,αντάξια μιας ποιητικής χαραυγής.Όταν ακούς τη ''Δραπετσώνα'' ή το ''Βρέχει στη φτωχογειτονιά'' σε συνάρτηση με τη συγκλονιστική στιχουργική απόδοση του Τάσου Λειβαδίτη,καταλαβαίνεις τη παγκόσμια μουσική κλάση του.Νιώθω ότι με αυτά τα μουσικά αποτελέσματα,ο Θεοδωράκης αγγίζει το μουσικό άστρο του Μπετόβεν ή του Τσαικόφκσι.

Όμως,το νόμισμα έχει και μια άλλη πλευρά,τη πολιτική πλευρά.Μιλάω ειλικρινά,δεν θα συγχωρήσω ποτέ στο Θεοδωράκη το γεγονός ότι συνεργάστηκε πολιτικά με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας,και ιδιαίτερα μια κυβέρνηση υπαγόμενη στο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.Ήταν εξαιρετικά σοβαρό ατόπημα αυτή τη πράξη του Μίκη. Ένας άνθρωπος που βασανίστηκε για πολλά χρόνια με την Αριστερά και υπέφερε τόσο πόνο και συμφορές από τους Δεξιούς πολιτικούς επικριτές του,δεν πρέπει έτσι εύκολα στα επόμενα χρόνια,να προχωρά σε πολιτική συννενόηση μαζί τους,και μάλιστα να γίνεται και Υπουργός τους.Η δικαιολογία του Μίκη πως με τη κίνησή του αυτή ήθελε να φέρει σε πολιτική αλλυλεγγύη τις δύο πλευρές,προσωπικά δεν με καλύπτει.Ήταν και παραμένει ατόπημά του,παρά τα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε που αποσύρθηκε από τη πολιτική σκηνή.Ωστόσο,δεν θέλω να προσάψω καμία κατηγορία σα αυτό τον άνθρωπο πουμε τη μουσική του μπήκε στο πάνθεον των παγκοσμίων τεράτων της μουσικής.Ο Μίκης Θεοδωράκης αενάως και αιωνίως θα δοξάζεται για τα μουσικά του αριστουργήματα.