Γεια σου. Ποιο είναι τ’ όνομα σου; Μίλα. Μίλα μου ψιθυριστά. Σιγά, να μην τ’ ακούει κανένας τ’ όνομά σου. Μίλα μου αθόρυβα, όπως περνά στον ουρανό ένα σύννεφο. Όπως διαλύεται το δάκρυ στις λακκούβες των χειλιών σου. Πες μου ποιος άνεμος σε έφερε, γιατί άργησες; Πες μου, γιατί να ‘ναι τα μάτια σου πιο γαλανά απ’ τη θάλασσα, γιατί τα χείλη σου πιο κόκκινα απ’ το αίμα; Τι σ’ έκαμε να ‘ρθεις, ψιθύρισέ μου. Στο πλάι μου, ποιο αγέρι σε ακούμπησε γλυκά στην αγκαλιά μου; Τι σ’ έφερε κοντά μου, ζητώντας γιατρειά απ’ την αγάπη μου; Ψέματα. Έχω πάψει ν’ αγαπώ. Είμαι αναίσθητος, τρελός, παράφρονας. Είμαι κλεισμένος χρόνια σε μια φυλακή βιβλίων, που με κοιτάζουν απ’ τους τοίχους σα να θέλουν να με φάνε. Είμαι έγκλειστος σου λέω χρόνια, σε ιδιωτικό φρενοκομείο, χωρίς παράθυρα και πόρτα. Κι απ’ αυτή τη φυλακή μιλάω τώρα. Τριγύρω πεταμένα, σκόρπια τα χαρτιά μου. Οι σκέψεις μου πετάνε στο δωμάτιο σκορπισμένες. Μιλώ σε τοίχους που δεν έχουνε αυτιά να με ακούσουν και σε πατώματα που όσο κι αν τα βρέχω με το δάκρυ, δε με νιώθουν. Κι αν κάνω πως ξεσκίζω κάποια μέρα και τις φλέβες μου, εκείνα δε θα νιώσουν, το αίμα όλου του κορμιού μου που θα στάζει. Κάνω παρέα μ’ άψυχα πράγματα. Μελάνια, πλαστικούς στιλούς, κομμάτια εφημερίδας και περιοδικά ληγμένα. Εδώ, μες στο βασίλειο του καπνού, μια γκρίζα απόχρωση κυριαρχεί και ψέμα. Πολύ ψέμα. Χούφτες το ψέμα που ‘χουν πει. Δε θα ‘βρεις άλλο τίποτα στο λέω, να πλανάται στον αέρα. Μια λάμπα ‘κατοστάρα που την καίω όλη μέρα. Κι απάνω στον λευκό τον τοίχο καρφωμένο, σημείωσα τη μέρα που μου ήρθες. Σου χάιδεψα απαλά τους ώμους να καθίσεις. Κι απλώνονταν τα πλούσια μελαχρινά μαλλιά σου στο κορμί. Να πόσο απαλό είναι το δέρμα σου. Ποιο είναι τ’ όνομά σου; Δε βλέπω παραισθήσεις. Κοιτάζω όσο πιο βαθιά μπορώ τις κόρες των ματιών, να πάρω τις χαμένες απαντήσεις. Ποιοι πόθησαν ετούτο το κορμί, για πες μου; Ποιοι το χάρηκαν; Ποιοι γεύτηκαν πιο πρώτοι τους χυμούς του; Tο άρωμα του αλαβάστρινου κορμιού σου, ποιοι σου το ‘κλεψαν; Σημείωσα τη μέρα που μου ήρθες. Γνωρίζω και τη μέρα που θα φύγεις. Μ’ απάθεια σου λέω, δε το νοιάζομαι. Αυτό που ‘ναι να γίνει θ’ απογίνει κι αυτό που ‘ναι γραφτό θα ειπωθεί. Αντίο κι ας σε γνώρισα για λίγο. Κρατώ στο πέρασμά σου μόνο τούτο: “αν θέλεις να προκόψεις, φύγε απ’ το δωμάτιο και πνίξε τους φονιάδες του εαυτού σου...”

γιώργος_κ