Το μόνο που ζητώ για να μου πεις
αν μένεις έτσι αμόλυντη όπως σ’ έμαθα
αγνή, σαν ένα κρίνο της σιωπής
που εφύτρωσε στο χώμα του για μένα

θυμάσαι πως μεγάλωνες στα χέρια μου;
τριαντάφυλλο που χάιδευα στα φύλλα
που φίλαγα τα μάτια του και πέθαινα
σε χίλια σ’ αγαπώ του, ονειρεμένα

ετούτη την αγάπη να ‘χω πλάι μου
και τίποτα στον κόσμο, απ’ τ’ άγγιγμά της
οι νύχτες με το σώμα της στα χέρια μου
τρελαίνοντας τα γόνιμα όνειρά της

αλίμονο κι αν άλλαξες στο ελάχιστο
με διάλεξες, σε διάλεξε το εγώ μου
ποτέ μου δε θα ξόδευα τη χάρη μου
ποτέ και τον αμόλυντο εαυτό μου

το μόνο που ζητώ για να μου πεις
κι ας είναι μια κουβέντα τελευταία
γεννιόμαστε απ’ τον έρωτα ΕΜΕΙΣ
ή σβήνουμε, αστέρια από τη μέρα;

γιώργος_κ