Θα επιχειρήσω να καταγράψω τις σκέψεις και παρατηρήσεις μου για ένα θέμα χιλιοεξαντλημένο και μυριάδες φορές εμπεριστατωμένο,για όσον αφορά στην υφή και το νοηματικό γνώρισμα της ποίησης,μια λογοτεχνική κατηγορία την οποία λατρεύω. Εντούτοις,θα προσπαθήσω να μην καταστώ γραφικός και μανιωδώς κουραστικός σε όποιον κάνει τον κόπο να το διαβάσει.

Αλήθεια,τί είναι η ποίηση?Για την ακρίβεια,πως θα μπορούσε να οριστεί η ποίηση?Είναι ένα προδήλως μεγαλειώδες κομψοτέχνημα του λόγου που αναλύει ενίοτε φαμφάρες και άρες μάρες κουκουνάρες του εκάστοτε ''γιαλαντζί'' νεοραψωδού,αυτοαποκαλούμενου και ως ''γνήσιον τέκνον των ιερών τεράτων της ιστορίας''?Ή απλά η ποίση είναι μια απόδοση των ψυχικών ερεθισμάτων που το μόνο που καλείται να κάνει,είναι να παραθέσει και να εξωτερικεύσει το άβατο του συναισθηματικού ''πηγαδιού'' που έχει ο άνθρωπος?

Πολλοί εξαίρετοι και ξακουστοί ποιητές του παρλεθόντος,επειχήρησαν,τις περισσότερες φορές επιτυχημένα,να αποδόσουν γραφικά,άρα ποιητικά,τον συναισθηματικό τους κόσμο και τον ψυχισμό τους,με ό,τι συνεπάγεται η ψυχολογική τους υπόσταση.Θέλω να πω,ποιητές απέδοσαν ποιητικά ακόμα και τις πιο αμφιλεγόμενες,τις πιο διαταραγμένες, ακόμα και τις πιο ειδεχθείς ψυχολογικές τους υποστάσεις εν μέσω ποιητικών συλλογών οι οποίες κατέστησαν αριστουργήματα.Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε,ο Μπωντλαίρ διέποντο από διαταραγμένες ψυχολογικές εξάρσεις κατά καιρούς,στις οποίες και προσέδωσαν ποιητικό ηχόχρωμα.Το ίδιο έπραξαν και Έλληνες συνάδελφοί τους.Η ποίηση λοιπόν,δεν καταγράφει μόνο το ζωηρόν και το αισιόδοξο ανθρώπινο γίγνεσθαι.Συμπληρώνει επίσης με σκοτεινά στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας με δυσάρεστες προεκτάσεις,ικανά να προβληματίσουν,να λυπήσουν(τραγικό παράδειγμα ο μεγάλος Κώστας Καρυωτάκης).

Ωστόσο,θέλω να διατηρώ στο νού μου τη θετική πλευρά της ποίησης,χωρίς να υπόκειται σε αρνητικές αλλοτριώσεις.Η ποίηση αποτελεί τον θαυμαστό τρόπο εξιδανίκευσης του ψυχολογικού Παραδείσου.Η ποίηση υφίσταται ως αρωγός έξαρσης της συναισθηματικής ευτυχίας,χωρίς απαραίτητα να αιθαιροβατεί.Η ποίηση υπάρχει για να περιγράφει το γαλαξία της ανθρώπινης εσωτερικής ταυτότητας,τη μαγεία των σκέψεων που δεν γίνονται πράξη με το προφορικό λόγο.Η ποίηση εξυμνεί αυτό που η ενίοτε σιωπή υποτάσσει σε προφορικό διάλογο.

Ο Βολταίρος έλεγε πως ''η χρησιμότητα του λόγου είναι ότι μπορούμε να κρύψουμε τις σκέψεις μας''.Η ποίηση όμως δεν υφίσταται ως όργανο σιωπής,αλλά ως γνώμονας συναισθηματικής έξαρσης,είτε αυτό ορίζεται ως ευτυχία,είτε ως πόνος.