Παράλληλα με την ημέρα ανάμνησης της 17ης Νοεμβρίου του 1973,με τον εορτασμό των εκδηλώσεων του λαικού φοιτητικού αγώνα ενάντια στο δυνάστη της δικτατορίας,εν έτει 2008 ανέκυψε ο προβληματισμός περί διαμάχης των εσωτερικών κομματικών και πολιτικών ''γραναζιών''.Εσωκομματική σύγκρουση του Ελληνικού Σοσιαλισμού για την προκείμενη και επικείμενη τιμή και δόξα στην αιμτοβαμμένη σημαία των νεαρών μαρτύρων του '73,οι οποίοι προέβαλλαν τα στήθη και τη ψυχή τους μπροστά στο ''λύκο'' της χούντας,στο αρπακτικό της αδικίας και της πολιτικής τρομοκρατίας.Στη σύγχρονη εποχή λοιπόν,έχουμε ένα πολιτικό νόμισμα προ των πυλών της επικαιρότητας. Από τη μία πλευρά,τη πλευρά της ''κορώνας''(ευφημισμός αναφερόμενος στη αλληγορική εξουσία των βουλευτών)η οποία απαιτεί τη παράδοση του κυματιζόμενου κειμηλίου στη Βουλή,ενώ η πλευρά των ''γραμμάτων'',η νεολαία του κόμματος αντιδρά αψηφώντας τους ορισμούς των πολιτικών ''μεντόρων'' της,υποστηρίζοντας αρχικά πως η σημαία πρέπει να παραμείνει στους κόλπους της ''εκκολαπτόμενης'' νεανικής δύναμης, ωστόσο συμμορφωμένη αργότερα,πως η σημαία δύναται να παραδοθεί στη Βουλή, εφόσον σχηματιστεί και αποφασίσει το συμβούλιο της ΕΦΕΕ.

Δεν ανήκω ως εγγεγραμμένο μέλος σε καμία από τις δύο πλευρές του ''φλεγόμενου'' νομίσματος,κρατώντας τις πολιτικές μου πεποιηθήσεις προς ιδιωτικήν έκθεση, παραβάλλοντας μεμονωμένες πολιτικές ιδεοληψίες.Ωστόσο θα ήθελα να πάρω μια μικρή θέση επί του θέματος ως ενημερωμένος πολίτης αυτού του-υποτυπώδους-κράτους. Θεωρώ πως η σημαία φυσικά και αποτελεί ιερό κειμήλιο αγώνα,μόχθου,πόνου και λαικής εντολής.Φυσικά και η σημαία,ως νοερή ρομφαία δικαίωσης και αλήθειας,ανήκει κατά βάσιν στους φοιτητές,οι οποίοι αντιτάχθηκαν στο ειδεχθές ράπισμα του ανιέρου δικτατορικού ζυγού της επταετίας και του ακατάσχετου ιμπεριαλισμού.Ωστόσο πρέπει να υπογραμμίσω,πως τότε,δεν προέβαλλαν τα στήθη τους ΜΟΝΟ φοιτητές του-τότε-ΠΑΚ.Ο αγώνας των φοιτητών δεν υπάγετο και δεν απέρρεο από μεμονωμένες νεοπολιτικές εγκρίσεις.Δεν ελέγχονταν οι φοιτητές από το τί σκέπτονται πολιτικά,πριν διαβούν το κατώφλι της επέλασης προς την αθανασία και το θρύλο.Ο κάθε άνθρωπος που αντιστεκόταν στη Χούντα και μάτωσε για τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη,οφείλει να αφήσει τη στάμπα του αίματός του πάνω σε αυτή τη σημαία.Αυτό το κυματιζόμενο σημάδι αποτελεί κοινό παρονομαστή και συνασπισμό λαικού αγώνα.Αγώνα αποτελούμενο από φοιτητές,από εργάτες και βασανισμένους.Αγώνα από αγωνιστές και επαναστάτες.Έτσι,η σημαία πρέπει να παραδοθεί στη Βουλή,που με τη σειρά της αποτελεί το λίκνο της δημοκρατικής επιβολής.Γιατί η δημοκρατία ως θεσμός δικαιοσύνης, σύνεσης και ελεύθερης βούλησης ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ.Ο άνθρωπος που είναι ελεύθερος και πεφωτισμένος,ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ.Πέραν αυτού,στο πρακτικό μέρος,ο κίνδυνος βεβήλωσης και εξάλειψης της σημαίας από απεχθείς και ασεβείς ταραξίες είναι απτός και λογικός να συμβεί.Έτσι,η Βουλή αποτελεί καταφύγιο διατήρησης της σημαίας προκειμένου να μην καταστραφεί και περάσει γοργά ή σταδιακά στη σφαίρα της λήθης.

Αυτά τα ολίγα κύριοι...και σε όποιον διαφωνεί με τα παραπάνω,με γειά και με χαρά του.Μόνο που η περιττή διαμαρτυρία δεν θα ήταν τίποτα μπροστά στο δράμα της καταστροφής της σημαίας.Της σημαίας του αγώνα και του πόνου.