Για κάθε εμπειρία, για κάθε συναίσθημα, για κάθε ύφος και χρώμα υπάρχει ένα τραγούδι. Ένα στιχάκι που ίσως  περνά απαρατήρητο στον πολύ τον κόσμο,  σε σένα μπορεί να σημαίνει πολλά, να εκφράζει κάποιες παλιές σου συνήθειες και καταστάσεις τόσο ανάγλυφα, που νομίζεις ότι   ίσως  το γραψες εσύ και δεν το θυμάσαι.

Τα «βοτσαλάκια» του Άρη Δαβαράκη που μελοποίησε έξοχα ο Χρήστος Νικολόπουλος, έτσι, μας ενώνουν με το παρελθόν, φέρνοντάς μας στο μυαλό περιπέτειες και καταστάσεις από τα σχολικά χρόνια πολύ τρυφερές που θα θυμόμαστε για πάντα.

Τα «βοτσαλάκια» του τραγουδιού όταν το ακούει κάποιος μάλλον θα του έρχεται στο μυαλό μια παραλία με βότσαλα, ίσως σε κάποιο νησί του Αιγαίου, ή ίσως σε μια οποιαδήποτε παραλία της πρωτεύουσας καθώς το τραγούδι μιλάει για τον Πειραιά.

Και φυσικά δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει αν δεν είναι από εδώ.

Για μένα που μεγάλωσα στο Πασαλιμάνι αλλά και για τόσα παιδιά από εδώ, τα «βοτσαλάκια» ή «Παρασκευάς»  είναι μια συγκεκριμένη παραλία ανάμεσα στην πλατεία Αλεξάνδρας (νυν πλατεία Ολυμπιακού, κι εγώ Ολυμπιακός είμαι αλλά έλεος, όχι άλλο Ολυμπιακό) και στο Μικρολίμανο, κι έχει πραγματικά τη δική του θέση στις καρδιές μας καθώς ένα μικρό κεφάλαιο απ’ την προσωπική μας ιστορία έχει γραφτεί εκεί κάτω.

Όταν πήγαινα στο 9ο γυμνάσιο του Πειραία, τα «βοτσαλάκια» απείχαν με  τα πόδια μισό λεπτό. Ήταν ο μόνιμος προορισμός μας στις κοπάνες που κάναμε, όχι σπάνια, στις επίσημες εκδρομές μας- καταξοδεύτηκαν-, στα παιχνίδια και στις βόλτες που κάναμε μετά το σχολείο, ειδικά τις Παρασκευές.

Και ας ήταν δίπλα, το κρύο, λόγω θάλασσας ήταν διπλάσιο και βάλε, αλλά τότε το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να μη μας δουν κι όχι αν θα κρυώναμε λίγο παραπάνω.

Στις κοπάνες αγοράζαμε τσιγάρα από το περίπτερο, με τρόμο, κ αι πηγαίναμε στα βοτσαλάκια και τα καπνίζαμε και νομίζαμε ότι είχαμε απελευθερωθεί, ότι όλος ο κόσμος ήταν δικός μας.

Κάναμε την προσωπική μας επανάσταση αγοράζοντας τσιγάρα, ίδια μάρκα μ’ αυτήν που κάπνιζε ο πατέρας μας!

Το μόνιμο πρόβλημά μας ήτανε οι βαθμοί του τριμήνου, και συζητούσαμε ώρες οργανώνοντας μηχανορραφίες πώς θα τα καταφέρουμε να ανεβάσουμε τους βαθμούς με το ελάχιστο διάβασμα και πώς δε θα έρθουν οι γονείς μας να τους πάρουν από τον καθηγητή. Φυσικά, τίποτα δε γινότανε πράξη.

Δε θα μπορούσα να παραλείψω και την λατρεία που μας είχε πιάσει για το Ζάρκο Πάσπαλιε, το μπασκετμπολίστα του Ολυμπιακού, τον οποίο μνημονεύαμε ανά τέταρτο στις συζητήσεις μας.

Πολλές φορές στα βοτσαλάκια έρχονταν  κι οι συμμαθήτριες μαζί μας για να πετάξουν κανένα βότσαλο στη θάλασσα και να κάτσουν σε κάποιο παγκάκι κάτω και να κοιτούν το άπειρο. Τουλάχιστον αυτό νομίζαμε. Έξαλλου το στροφάρισμα δεν είναι χαρακτηριστικό των αντρών, ειδικά στις μικρές ηλικίες.

Στα βοτσαλάκια επίσης γίνονταν κι οι μαθητικοί αγώνες του σχολείου μας. Για άλλους ήτανε μια τραυματική εμπειρία αυτό, καθώς ο τρόπος που λειτουργούν τα αγόρια στις μικρές ηλικίες θυμίζουν πολύ τις συμμορίες των σκυλιών τη νύχτα στους άδειους δρόμους της πόλης.

Όσοι υστερούσαν μένανε απέξω χωρίς καμιά δικαιολογία. Όποιος δεν ήτανε μέλος της κυρίαρχης παρέας του σχολείου έπρεπε να υπομείνει τις προσβολές σε βάρος του, τις φάπες που ερχόντουσαν αεροδυναμικά, και  για το τέλος έπρεπε να υποστούν και την ανυποληψία από μέρους των κοριτσιών που τους θεωρούσαν άχρηστους.

Για μένα όμως ήταν πάντα κάτι πολύ ευχάριστο. Αν και ποτέ δεν υπήρξα μέλος κλίκας, ποτέ δεν εντάχθηκα φανατικά σε μια παρέα και πάντα με ενοχλούσαν οι συμπεριφορές «δυνατών» συμμαθητών μου προς στους αδύνατους, ήμουν καλός στα αθλήματα, και πάντα είχα μια θέση αδιαπραγμάτευτη, πράγμα πολύ σημαντικό για κείνες τις ηλικίες.

Μετά εξαφανίστηκα. Αλλά γύρισα. Πιο μεγάλοι πια, στο λύκειο (σε άλλο), όταν τα παραπάνω θεωρούνταν γελοιότητες και το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν οι βαθμοί-πάλι- αλλά κυρίως οι συμμαθήτριες μας, ένα απόγευμα που τα πράγματα είχαν φτάσει σε αδιέξοδο, οι τρεις  φίλοι αφήσαμε για λίγο την καφετέρια που πια μονοπολούσε  τις εξόδους μας, και πήγαμε, για τι άλλο?, για ένα τσιγάρο στα βοτσαλάκια.

Ο πρώτος κυνηγούσε μία επί μήνες. Ήταν πολύ ευαίσθητος. Η χυλόπιτα μετά από την υπερπροσπάθεια που έκανε, θυμάμαι του είχε έρθει σε μέγεθος οικογενειακό. Είχε εξαφανιστεί μάλιστα τέσσερις-πέντε μέρες από το σχολείο και τον ψάχναμε.

Ο δεύτερος τα είχε με μια συμμαθήτριά μας, η οποία ήταν κι η απουσιολόγος. Από μικρή στα βάσανα, τα είχε με το παιδί, τα είχε και με έναν άλλο. Ο φίλος μου είχε χάσει τον ύπνο του κανονικά. Όλοι δικαιούμαστε ένα λάθος κι ειδικά σ’ αυτήν την ηλικία. Γιατί, αν και το ήξερε, συνέχιζε περιμένοντας μάταια κάποια  στιγμή να αντιληφθεί το λάθος της. Κορίτσι που σκαρφίζεται τέτοιες αλχημείες στα 16 ή 17 της σημαίνει όμως πολλά..

Κι εγώ όμως ήμουνα καψούρης με μία. Μάλιστα καθόμασταν και στο ίδιο θρανίο. Καθημερινά έδινα τη μάχη μου. Επί μήνες κι εγώ. Ώσπου σε μια εκδήλωση έφερε τον 25αρη γκόμενο. Εμένα μου ήρθε συμφόρηση κι έκανα μπουκώματα με τη μπύρα. Εκνευρίστηκα και δεν της ξαναμίλησα.  Άλλαξα και θρανίο. Μετά από καιρό κατάλαβα ότι αν σου αρέσει μία, δεν είναι υποχρεωτικό να της αρέσεις κι εσύ.  Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι την πλήγωσα. Και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, όταν καμιά  φορά διασταυρωνόμαστε, σπανίως, δε μου μιλάει και κατεβάζει το κεφάλι από αμηχανία. .

Πήγαμε τότε για ένα τσιγάρο στα βοτσαλάκια. Και καταλήξαμε να μιλάμε ώσπου νύχτωσε. Κάτω από το γήπεδο του ποδοσφαίρου που το κάνανε τώρα καφετέρια. Κι άλλη καφετέρια…

Στα «βοτσαλάκια»…

(Δε βρήκα  φώτο της πλαζ, γι’ αυτό σας παραθέτω μια υπέροχη φώτο του Μικρολίμανου στον Πειραιά )