Βρίσκομαι σε ένα υπέροχο δωμάτιο με τεράστιες μπαλκονόπορτες κι όπως είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, χαζεύω τα φώτα που αντανακλούν στα νερά του ποταμού ακριβώς από κάτω, ακούω ραδιόφωνο και γράφω. Απομονώθηκα πριν λίγο, γιατί με έπιασε ένας δυνατός πονοκέφαλος. Τελειώνει η όμορφη εβδομάδα του ταξιδιού, αλλά δεν αισθάνομαι καμία μελαγχολία. Όλα χαλαρά τα αντιμετώπισα απ' την αρχή, αν και με χαροποιούσε ιδιαίτερα η ιδέα της Πρωτοχρονίας εδώ.

Κι αφού κατάφερα να απομονωθώ και να απολαύσω μόνη (επιτέλους) τη θέα, έπιασε πάλι δουλειά το τσερβέλο μου και σκέφτομαι και θέλω να γράψω, να εκφραστώ, να ονειρευτώ...

Νέος χρόνος μπήκε (έχει και το αγαπημένο μου νούμερο) κι είναι η σκέψη μου γεμάτη Αλήθεια, γεμάτη όνειρα, γεμάτη αισιοδοξία, γεμάτη χαρά! Είναι άραγε συστατικό του κόσμου ανάμεσα στα σύννεφα η αισιοδοξία; Ή μήπως είμαι υπερβολικά αισιόδοξη και γι' αυτό επιμένουν όλοι ότι τα όνειρα είναι για τα μικρά παιδιά κι εγώ, ως μεγάλη, καλά θα κάνω να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα και να προσγειωθώ;

Πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η συζήτηση που είχα με ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, που μου είπε ότι πνίγομαι στα ποτάμια της "ηθικής" κι ότι αν συνεχίσω έτσι, δεν πρόκειται να προσαρμοστώ ποτέ στη ζωή, όπως είναι στην πραγματικότητα. Η κουβέντα έδινε στην "ηθική" μία αρνητική έννοια, μία έννοια τυπολατρικού συντηρητισμού.

Το σκέφτηκα, το σκέφτομαι. Νομίζω, τελικά, ότι δεν έχει σημασία η ονομασία που θα δώσουμε στα "πιστεύω" μου...

Είμαι θερμός υποστηρικτής της ελευθερίας, της αυτοδιαχείρισης, της προσωπικής αυτοδιάθεσης. Αλλά δεν αποδέχομαι την απάτη. Αν αυτή η μη αποδοχή θεωρηθεί συντηρητισμός, ας θεωρηθεί. Βγαίνει από μέσα μου, (όπως βγαίνουν κι άλλα πράγματα που "δε συνάδουν με τον καιρό μας", αλλά είναι η ψυχή μου, το μέσα μου, είναι εγώ). Κάποια πράγματα δεν έχουν "καιρό"...

Στο θέμα της συζητήσής μας τώρα, δεν μπορούσα να αποδεχτώ την πρόταση "ας είναι με τον παντρεμένο/δεσμευμένο, για να περνάει καλά κι όταν βρει κάποιον καλύτερο, ας τον αφήσει". Ότι μπαίνει μέσα σε μία οικογένεια είναι μικρής σημασίας; (γιατί ο συγκεκριμένος παντρεμένος έχει ως χόμπι τις εξωσυζυγικές σχέσεις). Ότι υπάρχει μία άλλη γυναίκα που εξαπατάται, λοιπόν, είναι μικρής σημασίας; Ότι η σχέση (ως σχέση με έναν άλλο άνθρωπο να τη δούμε και μόνο) είναι ανειλικρινής, άνευ ουσίας, δηλαδή, είναι μικρής σημασίας; Ότι δεν υπάρχει αλήθεια στη συναισθηματική ζωή αυτής της κοπέλας είναι μικρής σημασίας; Και είναι αυτή αποδεκτή ως προτροπή ή/και ως πρακτική, γιατί "έτσι λειτουργούν τα πράγματα στις μέρες μας;" 

Ο πονοκέφαλος επανήλθε δριμυτερος, so... to be continued.