Τελευταία μέρα στο Λονδίνο σήμερα και, αφού έπεισα τους άλλους να φύγουν χωρίς εμένα, βγήκα να απολαύσω τη βόλτα μόνη μου. Ήταν υπέροχη η βόλτα! Εκτός του ότι σε κάποια στιγμή χιόνισε και περπατούσα σχεδόν χορεύοντας από τη χαρά μου, ενώ μετά έβγαλε ήλιο (!) κι ήταν πανέμορφα, μέρος της απόλαυσης ήταν ότι ήμουν μόνη μου. Μία μέρα έτσι τη χρειαζόμουν και την καταευχαριστήθηκα. Τελικά συναντηθήκαμε το απόγευμα, για να φάμε όλοι μαζί και μετά πήγαμε στους "Αθλιους", το μιούζικαλ. Ήταν πραγματικά τόσο καλό, όσο λένε κι εγώ ... έβαλα τα κλάματα. Συνδύαζα σκέψεις, βιώματα, διαβάσματα. Κάποια στιγμή ήθελα να τελειώσει να φύγουμε. Δεν άντεχα τη φόρτιση...

Το "τόξο της ελευθερίας": Η επιλογή να κάνεις το καλό, όταν ξέρεις ότι υπάρχει το κακό (και furthermore όταν έχεις "υποφέρει τόσα που μισείς τον κόσμο", όπως οι Άθλιοι, και θα ήσουν δικαιολογημένος, αν δεν το έκανες). Αυτή η ελευθερία είναι που κάνει τη διαφορά. Όλοι ελεύθεροι είμαστε να επιλέξουμε.

Κι αυτό είναι συνάμα το μεγαλειώδες: Το να επιλέξεις  ελεύθερα να κάνεις καλό, να φερθείς με καλοσύνη, ενώ νιώθεις ότι "δικαιούσαι" να μην το κάνεις... Συμπλήρωσα αυτό το ποστ μετά το βράδυ που είδα το μιούζικαλ. ΄Κάτι πολύ μικρό μου συνέβη κατόπιν, στο οποίο, όμως, η αρχική μου αντίδραση ήταν αρνητική, ως να μην είχα καταλάβει ούτε αυτά που η ίδια έλεγα...

Ταρακουνήθηκα με τη διαπίστωση. Άλλαξα αντίδραση. Θα μου είναι το μάθημα διαρκείας, άραγε.... ;