Ποιήμα της Μαρίας Τζιρίτα

"Εσύ φορούσες την αγάπη. Ρούχο καθάριο και αγνό

Εσύ, σαν Άγγελος, χωρίς πρόθεση κακιά

Έτσι ήρθες. Σαν αλήθεια και σαν φως

Σαν τη μοιραία Χάρη, τη βαθιά

Τα μάτια σου δυό πέλαγα, ατέρμονα

Τα χέρια σου σα μαγικά ραβδιά

Με τύλιξες με την αγάπη σου

Με κράτησες ζεστά

Σαν Άγγελος, χωρίς πρόθεση κακιά

Μα δε σε είδα. Το φως σου το αρνήθηκα

Την αλήθεια σου δεν πίστεψα

Με ξένο ρούχο ντύθηκα

Δεν κοίταξα τα μάτια σου, δεν ήρθα στο ταξίδι

Τη μοίρα την αγνόησα και τη μοιραία Χάρη

Τον Άγγελό μου πρόδωσα, του γύρισα την πλάτη

Μα εσύ φορούσες την αγάπη κι έμεινες κι επέμεινες

Έκανες τον πόνο δύναμη και την καρδιά σου πέτρα

Και δε με πέταξες, μα μ'έκλεισες πιο μέσα

Ακόμα πιο σφιχτά, ακόμα πιο ζεστά

Με αγάπη τόσο δυνατή που δε χωράει σε μέτρα

Σε είδα Άγγελέ μου, σε βλέπω, σε κοιτώ

Και τώρα σε παρακαλώ

Κοίτα με ξανά και μη φοβάσαι, το ρούχο το φορώ

Εκείνο το καθάριο, το αγνό και σ'αγαπάω

Μη φύγεις, μη μ'αφήσεις, ταξιδεύω

Στα πέλαγα τα μάτια σου, στα μαγικά ραβδιά σου

Με το δικό σου φως κοιτώ, τη Χάρη σου γυρεύω

Και μέσα απ'τη ζωή σου ζω

Μ'ανάστησες και μ'έστησες ξανά εδώ μπροστά σου

Στα χείλη μου πνοή δώσανε τα φιλιά σου

Η καρδιά μου, το κορμί μου, η ψυχή μου

Όλα δικά σου... "