Στον εαυτό μου αναφέρομαι... και σε πολύ συγκεκριμένη άλλη γυναίκα. "Βγήκα από τα ρούχα μου" και δεν έπρεπε, ούτε ως άνθρωπος ούτε ως επαγγελματίας. Αλλά συνέβη...

Ζευγάρι στα late thirties, 15 χρόνια γάμου, 2 παιδιά. Εκείνη ερωτεύεται συνάδελφο του άνδρα της. Το συζητάει μαζί του (με τον άνδρα της) πριν προχωρήσει σε δημιουργία εξωσυζυγικής σχέσης. Εκείνος την ακούει, κατανοεί, δεν τη διώχνει, δε θέλει να χαλάσουν την οικογένειά τους. Της καθιστά σαφές ότι είναι "εκεί" κι ότι είναι διατεθειμένος να το "δουλέψει", να το "δουλέψουν μαζί". Της ζητάει, τέλος, να αποφασίσει τι θέλει. Κι όλα αυτά με μια υπομονή, μια μεγαλοψυχία και έναν αυτοσεβασμό, που τον κάνει να ξεχωρίζει. Αναπόφευκτα τον θαυμάζω για τη στάση του. [Κι αυτό γιατί έχω δει την ψευτομαγκιά και την αγριότητα του θιγμένου "ανδρικού εγωισμού", με την οποία αντιδρά ο μέσος, (μαμόθρεφτος) ανατολίτης]. Μήνες τώρα εκείνη παραπαίει. Συζητούν, προσπαθούν, κοιτούν τι είναι καλύτερο για τα παιδιά. Αποφασίζει τελικά για τον άλλο. Με την πολλή συζήτηση και την πολλή κατανόηση του ανδρα της, όμως, φτάνει σε σημείο να εξακολουθεί να ζει στο σπίτι τους, να μιλάει με τις ώρες στο τηλέφωνο απροκάλυπτα με την καινούρια της αγάπη, να βγαίνει μαζί του και, κατόπιν, σε γνώση συζύγου και παιδιών, να επιστρέφει στο σπίτι τους! Φυσικά, ο άνδρας της έφτασε πια στα όριά του... Δεν αντέχει.  Ο χωρισμός φαίνεται ότι είναι μονόδρομος. Άλυτο θέμα: τι θα γίνει με τα παιδιά. Με την ανεκτικότητα και την κατανόηση που της έδειξε τόσο καιρό, αυτή (ουσιαστικά μη αναγνωρίζοντας την υπέρβασή του - είναι και πληγωμένος, αφού την αγαπούσε, πέραν του φυσιολογικού ανθρώπινου εγωισμού - που δεν έδειξε) εξακολουθεί να μένει στο σπίτι! Με εντυπωσίασε το ότι θίχτηκε, όταν έγινε απλή, ανώδυνη αναφορά στην επιλογή της να είναι με κάποιον άλλο. Εντάξει, ερωτεύτηκε. Ας τη στηρίξει την επιλογή αυτή κι ας υποστεί τις όποιες συνέπειες. Αυτή φαίνεται ότι νιώθει ανασφάλεια με τον εαυτό και το μέλλον της, αναρωτιέται πώς θα ζήσει τα παιδιά φεύγοντας και παίρνοντάς τα μαζί, αλλά φοβάται τι θα πει ο κόσμος αν τα αφήσει και, σίγουρα (φαντάζομαι) ως μάνα, δε θέλει πραγματικά να τα αφήσει. Δεν ξέρει τι να κάνει πρακτικά με τη ζωή της. Αυτό που κάνει, όμως, είναι, κατά τα λεγόμενά της, "άνευ άλλης επιλογής έτσι όπως είναι η κατάσταση", να μένει στο σπίτι με τον άνδρα και τα παιδιά της και φανερά να είναι με τον άλλο. Μάλιστα, βάζει τα παιδιά της να μιλάνε μαζί του στο τηλέφωνο, ενώ βρίσκεται στο σπίτι με τον άνδρα της! 

Σαφέστατα η κατάσταση είναι νοσηρή (ο άνδρας της επανειλημμένα πλέον λέει ότι με δυσκολία συγκρατείται από το να χειροδικήσει εις βάρος της, ενώ εκείνη, γνωρίζοντας ότι δεν είναι τέτοιος άνθρωπος, εξακολουθεί αναποφάσιστη στο ίδιο μοτίβο). Δική μου κρίση είναι ότι η συμπεριφορά της, εκμεταλλευόμενη την κατανόηση, την αγάπη και την υπομονή του άνδρα της είναι (και) απίστευτα εξευτελιστική για αυτόν (ως άνθρωπο), τελείως αναξιοπρεπής για την ίδια και αναμφίβολα πολλαπλά τραυματική για τα παιδιά...

Τελικά, όσο και να προσπαθεί ο ένας (συνειδητοποιημένα, με συζήτηση, με υπομονή, με διάθεση για "δουλειά") να δημιουργήσει, να διατηρήσει μία καλή, λειτουργική σχέση ή να την τερματίσει αξιοπρεπώς και με τρόπο υγιή, it takes two to tango... Και το λογαριασμό πληρώνουν, άνευ επιλογής κι ευθύνης, τα παιδιά...