... while they are still alive". 

Δεν έχω ιδέα ποιος το είπε αυτό, αλλά μ' αρέσει. Και το ακολούθησα, πολύ πρόσφατα και πολύ συνειδητοποιημένα. Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει δυνατή. Σίγουρα, όμως, με έκανε ωριμότερη, ίσως και καλύτερη ως άνθρωπο... Αλλά αυτά, τα δικά μου, έχουν ξεθωριάσει τώρα μέσα μου... 

Διαβάζω μερικά love quotes, μήπως ξυπνήσει πάλι κάτι...τίποτα, μία γλυκιά αόριστη αίσθηση μόνο.

Τώρα, ανάμεσα σε χαρτιά, βιβλία, αναλύσεις, αποφάσεις, σκέφτομαι και προσπαθώ να γράψω.

Στα μικρά διαλείμματα, η σκέψη μου ξεφεύγει στα χτεσινά. Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι η έλλειψη λογικής με παραλύει. "Με προσβάλλετε που μιλάτε έτσι για μένα και τη νέα μου σχέση" (απάντηση σε απλή αναφορά του γεγονότος ότι ο άλλος ήρθε εδώ ένα ΣΚ κι ήταν μαζί). "Με παρουσιάζετε ως κακή μητέρα" (απάντηση στο ότι είναι καλύτερο για τα παιδιά να μείνουν στο οικείο σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον τουλάχιστον ως το τέλος της χρονιάς και να μετακομίσουν στην άλλη πόλη μαζί της το καλοκαίρι). Μου πού είναι οι αξιολογικές κρίσεις που την προσβάλλουν; Ένα γεγονός και μία πρόταση αναφέρθηκαν. Κι αυτά τέθηκαν επί τάπητος και από το δικηγόρο της.

Δυστυχώς ενεπλάκην προσωπικά και δεν πρέπει. Μου λείπει η πείρα...να πάρει!

Και σκέφτομαι: Αν ένιωθε καλά με τη νέα σχέση της κι αν πίστευε όντως μέσα της ότι κάνει το καλύτερο για τα παιδιά, δε θα την ένοιαζε τι πιστεύω εγώ, τι πιστεύει ο καθένας. Θα ήταν εντάξει με τη συνείδησή της, θα στήριζε τις αποφάσεις της και θα προχωρούσε. Με τον εαυτό της δεν τα έχει καλά, λοιπόν, με τον εαυτό της είναι θυμωμένη και προβάλει τις ενοχές της αλλού... Όλοι τα περνάμε αυτά. Όλοι έχουμε ανάγκη από βοήθεια. Αν τουλάχιστον μιλούσε με κάποιον επαγγελματία, ίσως έβρισκε άκρη. Ίσως ήταν καλύτερα τα πράγματα. Τι κρίμα, μωλέ...