Είναι κάποιες μέρες που ο κάθε ένας από εμάς είναι, με ένα περίεργο τρόπο, πιο όμορφος, πιο χαρούμενος, πιο ελκυστικός από άλλες μέρες. Ειδικά για εμάς τις γυναίκες, αυτή η περίεργη λάμψη ορισμένων ημερών αντικαπτοπρίζεται με ποικίλους τρόπους στους άλλους: από το θεμιτό ημιφλερτ σεβαστών συναδέλφων σε ευγενικές προσφορές του περιπτερά, ένα κοπλιμέντο του ταξιτζή και κολακευτικά (...) σχόλια από αγνώστους στο δρόμο. Δύσκολο να μη νιώσει μια γυναίκα κολακευμένη απ' όλα αυτά κι ας μη θέλει, από "ταπεινοφροσύνη" και "καλά θεμελιωμένη αυτοπεποίθηση", να το παραδεχτεί. Η ματαιοδοξία είναι ελάττωμα. Όμως το να μην αναγνωρίζεις την υπαρξή της είναι μεγαλύτερο κακό... Άνθρωπος με αυτοπεποίθηση και ταπεινοφροσύνη δεν είσαι επειδή δε μοιράζεσαι με τους άλλους τη χαρά των διαφόρων κολακευτικών σχολίων που έχεις συσσωρεύσει από αυτές τις ιδιαίτερες, "λαμπερές" μέρες. Όχι. Τέτοιος άνθρωπος είσαι όταν δε θυμώνεις στο άκουσμα αντίθετων αρνητικών σχολίων, ειδικά όταν απέχουν πολύ λίγο από την τελευταία σου "λαμπερή ημέρα". Μπορεί να μην έχεις συνηθίσει να "σε κάνουν" μεγαλύτερη απ' ό,τι είσαι ούτε  να έχει ξανασυμβεί να σου απαριθμεί ένας άνδρας επιχειρήματα για την "γηραιά" σου εμφάνιση, αλλά ούτε η έλλειψη συνήθειας ούτε το αναπάντεχο δικαιολογούν το θυμό σου στο ξαφνικό άκουσμα αυτού του ξεσπασματος ειλικρίνειας. Εντάξει, υπάρχει η αλήθεια, υπάρχει και η "φονική ειλικρίνεια", όπως τα διαχωρίζει κι η Βαμβουνάκη. Η ευθύνη, όμως, του θυμού δεν είναι στον άλλο ούτε στις αντιλήψεις του ούτε καν στα κίνητρά του. Η ευθύνη είναι σε σένα και τη ματαιοδοξία σου που νόμιζες απούσα, ενώ αυτή κοιμόταν απείραχτη σε κρεβάτι βασιλικό... Άντε να τη διώξεις τώρα που ξύπνησε...