Εδώ και λίγες μέρες ξεκίνησα να διαβάζω τη "Θεραπεία του Σοπενχάουερ" του Γιάλομ και μ' έχει συνεπάρει τόσο, που εκνευρίζομαι που πρέπει να διαβάσω άλλα πράγματα και να γράψω για τη δουλειά, ενώ θα ήθελα όλες αυτές τις ώρες να διαβάζω αυτόΝ. 

Σκέφτηκα να αντιγράφω εδώ τα κομμάτια που "γράφουν" μέσα μου, πιο πολύ για να "γράφουν καλά"... Δεν έχω το βιβλίο μαζί μου τώρα, αλλά θα ήθελα να γράψω σήμερα ένα κομμάτι που διάβασα χθες, πριν με πάρει ο ύπνος, για την αγάπη (πάλι, Oraclas μου, ουφ!, ε;). Λέει, λοιπόν, ο Γιάλομ (σε ένα σημείο που αναφέρεται στη βιογραφία του πεσιμιστή φιλοσόφου), ότι επειδή οι γονείς του ποτέ δεν αγαπήθηκαν μεταξύ τους, δεν υπήρχε καθόλου αγάπη ούτε για τον ίδιο ούτε για την αδερφή του. Κι ότι, αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, η αγάπη δεν εμπίπτει στη μαθηματική λογική της αφαίρεσης (δηλ. όσο περισσότερη δίνεται, τόσο λιγότερη περισσεύει), αλλά στην πραγματικότητα αυτοί που αγαπούν αληθινά, αγαπούν πολύ όλους... Έτσι, όσο πιο πολύ αγαπιούνται οι γονείς, τόσο περισσότερη αγάπη λαμβάνουν και τα παιδιά... :) 

ΥΓ. Αχ, κι επειδή έχω κεφάκια (που επιτείνει η μουσική του ραδιοφώνου), να κι ένα τραγουδάκι

Μένω σε κάποια γειτονιά
φτωχική γειτονιά
που 'χει σπίτια χαμηλά
όλοι οι άνθρωποι εκεί
έχουν πάντα γιορτή
και μοιράζουνε φιλιά

Μπρος απ' τις άσπρες τις αυλές
οι γρηές και οι νιές
για τον έρωτα μιλούν
κι όλοι σ' αυτή τη γειτονιά
τη μικρή γειτονιά
μέρα νύχτα τραγουδούν

Άσπρες κορδέλλες
τα κορίτσια φοράνε
και τ' αγόρια κοιτάνε
που ξυπνάνε νωρίς

Μα δεν με νοιάζει
κι ούτε βάζω μαράζι
την δική μου αγάπη
δεν την ξέρει κανείς