Γνώρισα σήμερα, στο καράβι, έναν εκπληκτικό συνταξιδιώτη-συνομιλητή. Βέρος νησιώτης, πάνω από 60, πολύ χαμογελαστός, με ψαρά μαλλιά κι ένα χαριτωμένο μουστάκι που χαμογελούσε γλυκά συνεχώς μαζί με τα ομιλητικά του χείλη. Μου άρεσε που χαμογελούσε τόσο συχνά, μου άρεσε το ότι ήταν τόσο προσιτά γλυκός. Εκτός από πολύ ευχάριστος, τολμώ να πω, ότι μου φάνηκε και διαφορετικός από την πλειοψηφία όσων ντόπιων έχω γνωρίσει, ενός νησιού που πλούτισε πολύ και απότομα (τεράστια η αλλαγή ειδικά για ανθρώπους της δικής του γενιάς)  λόγω του τουρισμού.  Αυτή η απότομη αφθονία δυστυχώς είχε και τον αρνητικό της αντίκτυπο: τον αποχαιρετισμό της φιλοξενίας και... (εικόνα του θείου Σκρουτζ με δολάρια στα ματάκια)... Μέσα στην πολύ ευχάριστη  δίωρη κουβέντα μας, έκανε κι εκείνος μια σχετική αναφορά: 

"Έφτασαν στο σημείο οι άνθρωποι να βλέπουν τους άλλους ως εισιτήρια. Κι όχι μόνο οι άλλοι, δηλαδή. Κι εγώ. Είχα λεωφορείο παλιά, ξέρεις, κι έκανα δρομολόγια. Σε κάθε στάση δεν έβλεπα ανθρώπους, εισιτήρια έβλεπα. 7 εισιτήρια εδώ, 9 εισιτήρια εκεί. Θα τους στριμώξουμε. Θα μπουν. Εισιτήρια είναι. Κάποια στιγμή το συνειδητοποίησα κι είπα: πρέπει να βλέπω ανθρώπους, όχι εισιτήρια. Κι όταν ανέβαινε εκείνη η πολύτεκνη γυναίκα με τα παιδιά της, έλεγα του εισπράκτορα: μην πάρεις χρήματα. Όταν ανέβαινε κάποιος που ήξερα ότι έχει ανάγκη, δεν έκοβε εισιτήριο".