Κοίτα να δεις που ο Γιάλομ έρχεται στην Ελλάδα, ακριβώς τις δύο μέρες που εγώ δεν μπορώ να είμαι στην Αθήνα... Τώρα θα μου πεις γιατί αν ήσουν, θα κατάφερνες να πάρεις πάσο προτεραιότητας για το Μέγαρο; Δεν ξέρω`, αλλά πιθανόν να κατάφερνα να  τον  έβλεπα λίγο τη Στοά του Βιβλίου, όπου παρουσιάζει δύο βιβλία της η γυναίκα του τη Δευτέρα.

Έπεσα (από έλλειψη ύπνου και βήχα πάλι) πάνω σε (παλιά; υποθέτω) συνέντευξή του στην Μπήλιω Τσουκαλά στη ΝΕΤ, εκπομπή που συνεχίζεται και αυτήν τη στιγμή που γράφω με την υπέροχη Τάνια Τσανακλίδου.

Εκείνος, μέσα στη συνέντευξή του τόνισε ότι η ζωή, όταν την ερευνούμε, όταν αναζητούμε την αλήθεια μας, αξίζει να τη ζούμε. Τον ρώτησε η Μπηλιω αν εμείς οι Έλληνες, λόγω του ότι είμαστε πιο "ανοιχτοί" ως λαός κι έχουμε πολλούς φίλους (!) [ερμηνεία της φιλίας δεν έδωσε, όμως] δε χρειαζομαστε ψυχοθεραπεία τόσο όσο άλλοι. Πιθανόν, απάντησε ο άνθρωπος, ευγενικά, εντοπίζοντας μόνο τον κίνδυνο να "εμπλακούμε υπερβολικά" με το φίλο μας και να εξαρτηθούμε από αυτόν. Προσωπική μου άποψη είναι ότι ενώ  σαφέστατα μας κάνει τεράστιο καλό να υπάρχει εμπιστοσύνη και να βγάζουμε τα "εσώψυχά" μας με δικούς μας ανθρώπους, η γνώση που απαιτείται για να σκεφτούμε κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό σχετικά με αυτό που έχουμε μέσα μας και τον τρόπο που αντιδρούμε, μόνο από έναν ειδικό μπορεί να δοθεί  (και κατ' εξαίρεση μέσα από τη σοφία της ζωής ή την εμπεριστατωμένη βαθιά γνώση ενός "μερακλή" μη ειδικού). Επειδή πιστεύω ότι το ενδοψάξιμο είναι μονόδρομος για μια ουσιαστική ζωή, δε θεωρώ ότι η  σχετική αναζήτηση, η ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία προϋποθέτουν το να υποφέρει κανείς από κάποια σοβαρή παθολογική ασθένεια. Κι όμως, ακούω πανέξυπνους, μορφωμένους ανθρώπους να αποστρέφονται την ιδέα, ισχυριζόμενοι ότι είναι ... "υγιείς". Χαχαχα! :) 

Κι η Τσανακλίδου φιλοσοφεί, όμως...  για την έλλειψη του έρωτα μιλά αυτή και τον αντίκτυπό της στη χαρά της ζωής χωρίς τη μουσική...

Να κι ένα υπέροχο τραγουδι της που μόλις είπε:

Αν μ' αγαπάς

Μουσική: Γιάννης Σπανός
Στίχοι: Τάκης Καρνάτσος

Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Αν μ' αγαπάς, θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί,
οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή,
αν μ' αγαπάς, δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς,
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Μα αν όλα αυτά που μοιάζουν όνειρα τρελά γίνουν μια κραυγή,
αν όλα αυτά κι ό,τι κι αν έχω φανταστεί δεν θα 'ρθεί,
θα 'ναι χαμός, θα σκοτεινιάσει όλο το φως, θα σβηστεί,
ίσως γιατί για μένα ο κόσμος είσ' εσύ, μόνο εσύ!

Αν μ' αγαπάς, δε θα 'χει σύνορα για μας ούτε μοναξιά,
με το βοριά και με τ' αστέρια της νυχτιάς συντροφιά,
αν μ' αγαπάς, με λόγια μόνο της καρδιάς θα μιλάς,
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Αν μ' αγαπάς, δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς,
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Αν μ' αγαπάς, θα κλέψω χρώμα της φωτιάς, μόνο αν μ' αγαπάς!
Αν μ' αγαπάς, δεν θα 'χει σύνορα για μας, μόνο αν μ' αγαπάς!

Άσχετο, αλλά έχω πει πόσο πολυ λατρεύω τον Firefox; Τώρα που έγραφα, πάλι χωρίς να το καταλάβω πατήθηκε το back button. (Με τον μικρό μου, μας συμβαίνει συχνά αυτό, αλλά  τι να κάνω... τον αγαπάω τον ατιμούλη και τον συγχωρώ  :))  Και από τότε που επανεγκατέστησα τον Firefox, δε χρειάζεται και να τον συγχωρω! Πατάω το δεξί βελάκι , επανέρχεται η σελίδα διαχείρισης και ... όλα στη θέση τους! Τίποτα δε χάθηκε! Να είχα τώρα τον χαζοexplorer, να εβλεπες frustration από τη λευκή σελίδα! Τι λύτρωση! :)

Τέλειωσε κι η Μπήλιω, άρχισαν τα πολύ πρωινά ενημερωτικά προγράμματα του Σαββάτου. Τι απότομη προσγείωση! Δεν με ενθουσίαζε ποτέ η Μπήλιω, αλλά διαπιστώνω ξαφνικά πόσο προτιμότερες από αυτά τα "ζωντανά" προγράμματα είναι οι επαναλήψεις της με την όμορφη μουσική και τις μικρές αναζητήσεις της ψυχής...