Ψήλη, με ενα υπέροχο μαύρο μαλλί (που αργότερα σκότωσε με κόκκινες αντάυγειες), δύο μάτια γεμάτα όρεξη και φλόγα και ενα χαμόγελο δυναμίτης.

 Δε ξέρω αλλά αυτή η γυναίκα ήταν πάντα στο μυαλό μου. Τη συνάντησα πρώτη φορά στη τρίτη γυμνασίου κάπου στα 14 μου. Μου έκανε εντύπωση από τα πρώτα δέκα λεπτά. Αυτό ήταν. Ερωτεύτηκα σα τρελλός. Μέχρι και δικαιολογίες έβρισκα για να την πάρω τηλέφωνο στο σπίτι. Αυτή με βαριότανε τρελλά. Μέχρι και στη δασκάλα των ελληνικών είχε κάνει παράπονο. Δε με ανεχότανε. Με τίποτα ομως. Δε με μισούσε. Απλά της ήμουν αδιάφορος. Αύτο εμένα με τρέλανε. Με τη καμία δε το δέχτηκα. Έστω σα φίλο.

Στη πρώτη λυκείου, κάτι άλλαξε. Δε ξέρω. Η προσέγγιση μου? Βαρέθηκε να με απορρίπτει? Πάντως οτι και να έγινε, ήρθαμε πιο - σαν φίλοι - κοντά και μέχρι σήμερα είναι ένας βράχος στη ζωή μου. Ενα πλάσμα εύθραυστο που όμως αν τα πάρει, γίνεται χαμός. Φωνάζει, εκνευρίζεται και θυμώνει ενω εγώ απλά περιμένω στη γωνία να τελειώσει για να της πώ κατι για να βάλει τα γέλια και να συνεχίσουμε. Αυτό κάναμε ανέκαθεν. Μάθαμε ο ένας τα κουμπιά του άλλου για να μπορούμε να επιβιώσουμε καθοτι και οι δύο δυνατές προσωπικότητες, γεμάτες φλόγα, πάθος και μαλα*ία. Αλατοπιπερώστε με σάλσα, αντίκες, εξωτικά φρούτα και ξένες γλώσσες και έχετε ενα πολύ δυνατό κράμα απο δύο ανθρώπους που πιστέυω οτι φτίαχτηκαν απο το ίδιο μίγμα αλλα σε διαφορετική παρτίδα. Τίποτα δε γίνεται τυχαία.

 Τι να πώ...απλά να σας ευχηθώ να βρείτε και εσείς ενα τόσο σπάνιο ανθρωπο και άμα το βρείτε να τον κρατήσετε πολύ κοντά σας.

 Επειδή ξέρω οτι το διαβάζεις τώρα απλά να σου πώ οτι σε αγαπώ πολύ και σε πεθυμώ κάθε ώρα που περνά, κάθε μέρα. Απλά μη μου ζητήσεις να το παραδεχτώ.