Καιρό έχω να γράψω στο μπλογκάκι μου και τώρα δεν είναι σίγουρα η κατάλληλη στιγμή. Λάθος έκφραση χρησιμοποιώ: Πάντα είναι κατάλληλη η στιγμή, για να βάλει κανείς τις σκέψεις του σε τάξη. Απλά τώρα λόγω ώρας, κούρασης και συσσωρευμένων εκκρεμοτήτων θα ήταν πιο λ ο γ ι κ ο  να αφιερώσω το λίγο αυτό χρόνο στην ξεκούραση ή στη διεκπεραίωση εργασιών κι όχι σε ένα (ανούσιο ίσως) "κατεβατό" σκέψεων.

Στεναχωρέθηκα σήμερα με το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ανήκε σε έναν χώρο, στον οποίο δεν εντάσσομαι καθόλου ιδεολογικά, αλλά αυτό καμία σχέση δεν έχει με το ότι ο ίδιος ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους-πολιτικούς που εκτιμούσα και χαιρόμουν να ακούω και να διαβάζω. Κρίμα...

Την Κυριακή, στην τελευταία παράσταση της Απόπειρας, εκεί προς το τέλος... έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Υπέροχη η παράσταση, συγκινημένος κι ο πρωτεργάτης, άβυσσος σκοτεινή η δική μου ψυχή. Ένας συνδυασμός σκέψεων, βιωμάτων και συναισθημάτων που με πήγε μακριά, αλλού. Περπάτησα μετά πολύ, από την Κυψέλη μέχρι την Πλάκα. Και ενώ είχα κανονισμένες συναντήσεις, δεν είχα αληθινή διάθεση για παρέα, μόνο για κλάμα, από αυτό που κοσκινίζει το "μέσα" σου με τις γλυκιές μυρωδιές της καλοκαιρινής αθηναϊκής νύχτας. Έμεινε, όμως, το "μέσα" μου "ακοσκίνιστο"...

Καμιά φορά, δύο αυθόρμητες αληθινές κουβέντες μπορούν να ρίξουν αγγελικό φως στην (παρεξηγημένη ίσως;) ανθρώπινη πραγματικότητα: Αγαπημένος φίλος, την ημέρα του γάμου του, αναφέρθηκε αυθόρμητα στην ολοκαίνουρια σύζυγό του ως τον "καλύτερο άνθρωπο του κόσμου". Το είπε και το νιώθει και το ξέρουμε. Πόσο αστείοι, λοιπόν, όλοι μας να ξαφνιαστούμε ακούγοντάς τον ( "να τον βάλουμε στη γυάλα ως ιδιαίτερο είδος" ) λες και δε είναι προαπαιτούμενο να αισθάνονται έτσι, όσοι φτάνουν συνειδητά στο μεγάλο αυτό βήμα της απόφασης συμπόρευσης στη ζωή.

Και η καλή μου η Μ., που τόσο ξαφνικά πληγώθηκε πάλι, ανεξήγητα και πολύ πολύ πολύ... Πονώ στη σκέψη ότι υποφέρει, ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, το παραμικρό, να την ανακουφίσω. Θα της αφιερώσω το παρακάτω τραγουδάκι, κι ειδικά τον στίχο που ξέρω πώς αγαπάει. Όλα θα πάνε καλά, μικρή μου, σιγά σιγά ίσως, αλλά θα πάνε καλά! :)

Όλα δικά σου μάτια μου

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος

Νύσταξες άστρο μου φεγγάρι μου
στην αγκαλιά μου αποκοιμήσου
ξύπνησες ήλιε αποβροχάρη μου
πάρε το γέλιο μου και πλύσου

Όλα δικά σου μάτια μου
κι ο πόνος σου δικός μου
είδαν πολλά τα μάτια μου
στις γειτονιές του κόσμου

Δίψασες λεύκα μου κουράστηκες
ρίξε τις ρίζες σου σε μένα
ήρθε βοριάς και ξεμαλλιάστηκες
πάρ' την καρδούλα μου για χτένα

Όλα δικά σου μάτια μου
κι ο πόνος σου δικός μου
είδαν πολλά τα μάτια μου
στις γειτονιές του κόσμου