Πως έγινα έτσι? Μια ακαταστασία. Χαλασμένες φιλίες, έρωτες υπο κατασκευή, οικογένεια με δεκανίκι. Εγώ ξέρετε δεν ακολουθούσα πάντα την οδό Καταστροφής. Αυτή με βρήκε και εγώ παραδώθηκα. Απο τότε δε ξέρω πως να σταματήσω. Δεν έχω και τίποτα να της βάλω μπάς και σκοντάψει. Κάτι μισοσβησμένα φωτοστέφανα μόνο και αυτά δε κάνουν για τίποτα πλέον.

Περπατώ πάντα σε αυλές με σπασμένα όνειρα και βλέπω πάντα στο χώμα τους καθρέφτες που μου λέν να τα παρατήσω και να φύγω από το κόσμο της υπεκφυγής και της κοροιδίας. Μα εγώ πάντα με εργοστασιακές ωτοασπίδες, δεν ακούω τίποτα παρά τα δικά μου λάθος συμπεράσματα. Δε το κάνω επίτηδες. 

Απλά βαρέθηκα τους άλλους να προσπαθούν (μάταια) να με πείσουν οτι ξέρουν τι είναι καλό για μένα. Σε εκείνες τις συζητήσεις είναι που νιωθω πως κανένας δε με ξέρει και δε με έχει αγαπήσει πραγματικά. Ευτυχώς δηλαδή που με τα χρόνια έμαθα να αγαπώ εμένα. Σε κουτιά τενεκεδένια, δίπλα από τις δακτυλήθρες και τις κλωστές, έβαλα και μερικά κομμάτια μου. Κάθε φορά που χάνω κομμάτι, έχω αμέσως τρόπο να το αντικαταστήσω.Βελόνι, κλωστή και βρρρρρρρρρ έτοιμη η ψυχή. Σα καινούργια! Ίδια είναι δε βλέπεις? Ελπίζω μόνο να αντέξουν οι ραφές αυτή τη φορά.  

Περπατώ λοιπόν με όλες τις λάθος προδιαγραφές στον -  κατα τα άλλα με ρόδα - στολισμένο μου δρόμο. Δε ξέρω αν αυτό θα είναι καλό η κακό. Πάντως ξέρω πως θέλω αγάπη. Όχι μόνο γιατί έτσι πρέπει αλλά γιατί μου αξίζει. Πολύ.