Μιά φωτοβολίδα μες τη νύχτα σκάει και η καρδία μου θρυμματισμένη σε μιλλιούνια κομματάκια απλά κατάλαβαίνει πόσο άλλαξαν κάποια πράγματα μετά από 9 χρόνια απουσίας στο Λονδίνο και ενηλικίωσης.

Ίσως κάποια άτομα, φίλοι και γνωστοί, τώρα που έχουν νέα άτομα στη ζωή τους και να μήν έχουν χρόνο για μένα πλέον. Δε πειράζει όμως. Άστους. Και βέβαια ο ξένος τον οποιό γνωρίζεις τώρα θα είναι κούλ και γλυκός και αστείος και θα προσπαθεί με κάθε τρόπο να σε κάνει να τον συμπαθήσεις. Πρόσεχε όμως. Δεν τον νοιάζεις πραγματικά. Αυτά ολα είναι συνήθως επιφανειακά. Μη πέσεις στη παγίδα...η μάλλον πέσε απλά για να καταλάβεις τι εννοώ. Δε με χαλά που δε με κατανοείς. Θα με πιάσεις και μένα και το νόημα αργότερα. Μη με ψάξεις μετά ομως.

Κάποιοι θα μου πούν πως το έτερον ήμιση τους δε με συμπάθεί. Τώρα τι να κάνω? Να αλλάξω εγώ χαρακτήρα στο 30? Να σε κάνω να καταλάβεις οτι το να κλειστέις σε μία σχέση και να μη βγαίνεις ποτέ με φίλους είναι ανθυγείνο? Ούτε βέβαια να αλλάξεις έτερον ημιση. Δε μπορώ να το κάνω αυτό. Είναι δικιά σου ευθύνη. Μη με ψάξεις μετά όμως.

Βέβαια κάποιοι, δε θα ασχοληθούν κάν με τη φωτοβολίδα που θα σκάσει. Δε πειράζει βρε αδερφέ θα έρθουν άλλοι. Κάποιος θα νοιαστεί. Κάποιος θα θέλει να μονιάσει και με τη δίκή μου φωτοβολίδα. Τότε θα τραβήξω μία κόκκινη γραμμή και θα βάλω στη σωστή θέση άτομα και καταστάσεις. Προς το παρόν ακόμα προσπαθώ να καταλάβω, από ρόλο παρατηρητή, πώς δουλέυει αυτή η κοινωνία.  

Δικαιώμα λοιπόν στο καθένα να μη θέλει να δώσει χρόνο και ώρα σε μένα. Σεβαστό. Κάθε πράξη βέβαια και αποτέλεσμα. Ανάληψη ευθυνών. Αλλά όταν με ψάξεις - και θα το κάνεις - μη παραπονεθείς γιατί δε με βρίσκεις. Λείπω, απουσιάζω. Γι αυτό καλύτερα να μη με ψάξεις.Προχώρα ευθεία και κτύπα την επόμενη πόρτα. Καλή τύχη.