Μια πέτρα έσπασε το παράθυρο της ψυχής και έγινε χίλια κομμάτια πάνω στις ξεχαρβαλωμένες σκέψεις, στα άνοστα πρέπει και στα παλιά θέλω. Μετά ακούμπησε το χέρι στο σκονισμένο μπαούλο και άνοιξε όλα αυτά που προσπαθούσα τώρα μήνες να ξεχάσω. Το έκλεισα. Δεν μπορώ.Όχι τώρα. Είναι πολύ νωρίς. Εγώ αγαπούσα τη ζωή. Ήθελα να μυριστώ τους φόβους της και να γλύψω τα δάκρυα της. Να νιώσω την ανάσα της να με ζεσταίνει και όλα τα λάθη μου να καταρρέουν διαδοχικά.

Μία ατέλειωτη διαδρομή με μία ατέλειωτη αόρατη εμμονή για επιβίωση. Έτσι κατάντησα αυτό μου το ταξίδι. Μια διαρκή μάχη με στρατιώτες το θάρρος, την αγάπη και τη δύναμη της ψυχής. Α και το γέλιο. Χωρίς αυτό δε ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει. Έτσι ήμουν πάντα. Ένας ατέλειωτος χάρτης του γέλιου, μια εικόνα της τραγικότητας του παραλόγου. 

Κάποτε τα όνειρα και οι σκέψεις μου βάζουν τα καλά τους και σουλατσάρουνε μόνα τους. Παρίσι, Βαρκελώνη, Λονδίνο, Ρώμη, Ζυρίχη. Πάνε παντού και πουθενά. Δε τ' αδικώ και τα αφήνω. Έχουν και αυτά δικαίωμα να ανοίγουν τις αγκαλιές τους σε ευτυχισμένους ανθρώπους. Να βλέπουν χαμόγελο αληθινό, χαρά ζεστή και ψυχή χορτάτη. Δεν είναι εύκολο γι αυτά να είναι μαντρωμένα στο απόλυτο μαύρο. Σε μια απέραντη διαδρομή της λύπης και της λύπης.΄

Ένας λυγμός. Ακόμα ένας. Τραβάω δυο τζούρες από το τσιγάρο του άλλου. Πνίγομαι. Μα τι το θέλω το τσιγάρο αφού δε καπνίζω. Κι όμως τέτοιες ώρες σκέφτεσαι τα άλυτα εμπόδια που σου κάνει κάθε μέρα παρέλαση η ζωή αλλά θέλεις να κλωτσήσεις τους τοίχους και να βάλεις φωτία στα προβλήματα λες και φοράνε παντελόνια και παπούτσια.

Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και τι να πείς. Πες το λοιπόν. Τι φοβάσαι? Απο πότε σε ευνούχισαν και δε μπορείς να πείς τι σκέφτεσαι ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό? Φοβάσαι την αλήθεια ε? Πονάει η μοναξιά? Σε έχει καταρακώσει η έλλειψη? Πες το ρε μα**κα! Μίλα! Μουγγάθηκες? Ε βέβαια...τι να πείς...τι να πείς.Τέτοιος που είσαι κάλα και έφτασες μέχρι εδώ. Αλλά ως εδώ ήταν αγοράκι μου....τελείωσες. Για τα καλά. Ακούς? Για τα καλά....

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Όμως ξάφνου θυμάμαι μια παράγραφο από την Αλκυόνη Παπαδάκη.....

Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη,μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής.