Γι' αυτήν τη γυναίκα σας έχω ξαναμιλήσει. Για ακόμα μια φορά θα την ονομάσουμε Φούξια. Λοιπόν το Σαββατοκυρίακο που μας πέρασε η εν λόγω κοκόνα βάφτισε για ακόμα μια φορά. Περίπου στις 1015, με τα ωραία μου ρουχαλάκια και με το δώρο ανα χείρας, μπαίνω στο αυτοκίνητο. Περνάω από μια φίλη και την ανεβάζω μαζί μου στην εκκλησία. Στις 11 η βάφτιση,στις 1045 πήγαμε εμείς. Η Φούξια ήρθε στις 1055.

Την ώρα που μπήκε η γυναίκα μέσα σας το ορκίζομαι έλαμψε η εκκλησία. Φορούσε ενα πανέμορφο πράσινο φόρεμα, με αποχρώσεις καφέ και κίτρινο ρετρό 70ς και ακτινοβολούσε. Πραγματικά ήταν πανέμορφη. Σκεφτόμουνα πριν 20 μέρες που είχε τα γενέθλια της και με είχε πρήξει οτι μεγάλωσε. Καλά αμα είναι να μεγαλώνουν όλες οι γυναίκες έτσι, μια χαρά. Η γυναίκα πραγματικά ήταν πανέμορφη και δε το λεω γιατί είναι αδερφή μου (τα κολλητή/καλύτερη φίλη τα είδαμε σε ταμπέλες μόνο πριν καμία δεκαετία).Πραγματικά ενοχλήθηκα. Μακράν η πιο όμορφη της  εκκλησίας, η νονά χαμογελούσε και είχε ένα αέρα διαφορετικό. Σε καλωσόριζε, σου έριχνε γυαλιά στα μάτια, σου έσταζε μελάνι στη καρδία.

Δε ξέρω τι μου κάνει αυτή η γυναίκα 15 χρόνια μετά.Κάθε φορά που την βλέπω πραγματικά κτυπάει κέντρο το βέλος και ματώνει. Σα τότε στα 14 μου που μαθητής, αποζητούσα μια της λέξη, ένα χαμόγελο. Έβλεπα τα μαύρα μαλλία και ζήλευα γιατί να μήν είμαι εγώ ο διπλανός της στη τάξη (πράμα που συνέβη βέβαια αργότερα).Έβλεπα να μιλάει με άλλους και τρελλαινόμουνα.Θυμάμαι όταν στα 14 μου, άρχισε να κάνει παρέα με τον άλλο Χρίστο της τάξης μας. Έγινε χαμός εκείνη τη χρόνια. Ο Χρίστος (ομολογουμένως πολύ καλό παιδί) έγινε ο νούμερο ένα στόχος μου. Έπρεπε να γίνω εγω ο νούμερο ένα Χρίστος. Πήγα και έπιασα το διπλανό θρανίο. Ο καιμένος ο άνθρωπος ποτέ δε κατάλαβε γιατί έκανα αυτά που έκανα. Η δε Φούξια το διασκέδαζε δεόντως αλλά έκανε τη κινέζα. Με ταλαιπώρησε πάρα πολύ. Μια μέρα την αποκάλεσα πουτάνα από τα νεύρα μου. Λες και ήταν δική μου και με κεράτωνε.

Κάπως έτσι νιώθω και σήμερα. Κάθε φορά που με κοιτάζει, ξέρω τι σκέφτεται. Κι ας νομίζει πως δε τη καταλαβαίνω, πως κάθε φορά που τη βλέπω έχω σταματήσει να λιώνω. Κάθε φορά που ανεβαίνω στο τρίτο και ανοίγει η πόρτα, για μένα είναι το τέλος. Είμαι σπίτι. Δε μπορεί να με πειράξει τίποτα.

Θα μου πείτε...καλά ρε Χρίστο...αυτή η πολύχρωμη γκόμενα δεν έχει ελαττώματα? Πώς έχει....άμα είναι στις κακές της και αρχίζει τις διαταγές νομίζεις οτι βρίσκεσαι στη Ναζιστική Γερμανία του 1943. Κάθε φορά που δεν έχει αρκετό χρόνο, νιώθεις υπόχρεος να πας να βρείς την ημέρα και να της πείς πως η Φούξια θέλει κανα δίωρο και πως αν πάς πίσω χώρις τον έξτρα χρόνο, θα σε αποκεφαλίσει! Πως στρεσσάρεται για τα πιο μικρά και χαζά πράγματα αλλά το κάνει με ένα τρόπο λες και οι Τούρκοι μπήκανε στην Αθήνα και πως εσύ θα πρέπει να βρείς λύση αλλίως θα σε πάρει ο διάολος και θα σε σηκωσει!!

Σόρρυ που σας ζαλίζω ρε παιδιά. Η αγάπη βλέπετε...