Χωράγαμε τα χέρια μας στην ίδια τζέπη. Ζεσταθήκαμε.Προχωρήσαμε μαζί. Είδαμε τα πράγματα μαζί, νιώσαμε, κλάψαμε, σκοτώσαμε, αναστήσαμε. Οι άλλοι δε μας περίμεναν γιατί είμασταν κάπως. Δε με πείραξε ποτέ. Ούτε εσένα. Μου κρατούσες το χέρι σφικτά. Δε μ'άφηνες να φύγω. Θυμάσαι που μιλάγαμε στις 4 το πρωί? Που μιλάγαμε με τις ώρες για το μέλλον? Αυτό το μέλλον που καλούμαι να περάσω χωρίς σου. Μικρά κομμάτια από καθρέφτη με άνθη λωτού και γιασεμιού για να μη βρωμάει η πράξη σου.

Χωράγαμε τα μάτια μας σε ένα κουτί μικρό σα ψυχόκουτο βαμμένο με το μπλέ της λατρείας μας. Θυμάμαι που περπατούσα μαζί σου. Θυμάμαι που σε αγκάλιασα,που σε πήρα από το χέρι για να βγεί η φωνή σου...να μου πεί τι θέλει. Η ίδια φωνή που μου έκοψε τα φτερά, που με κομμάτιασε, που μου έδειξε τι δε θέλω. Αυτή η φωνή που με λάτρευε πλέον μου απευθύνει το λόγο σπανίως και εκτάκτως.

Χωράγαμε τα θέλω και τα πρέπει μας σε δύο λέξεις. Δεν είχε σημασία ποτέ το τι ήθελαν οι υπόλοιποι φτάνει να ξέραμε εμείς πως μπορούσαμε, πως θέλαμε, πως είμαστε ακόμα ένα.Πέρασα χρόνια μακριά σου, ξέρω πως είναι πια. Ξέρω να αιμοραγγώ, έμαθα να περνώ σαν ενικός. Φεύγω μέσα μου να βρώ άλλα, να παω εκεί που η καρδία δε θα με γυρίσει σε σένα. Με έκοψες, με μοίρασες. Δε θα γυρίσω....στέγνωσα...μια πυξίδα που πάει λάθος, ένα φεγγάρι που βγαίνει πρωί.

Νιώθω σα κομπάρσος σε σειρά που πρωταγωνιστούσα.Σα ξένος που μπήκε σε λάθος σπίτι. Χωρίς χρόνο, χωρίς ρόλο, χωρίς κλειδί. Νιώθω λάθος. Έστω κι αν το λάθος ήταν δικό σου...ίσως γιατί πάντα μοιραζόμασταν και τα λάθη και τα σωστά. Γιατί τώρα στο φινάλε, να είναι διαφορετικά....?