Δε ξέρω απλά από μικρό παιδί όταν διάβαζα και άκουγα στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου έβρισκα πάντα τον εαυτό μου μέσα. Η γυναίκα αυτή είναι για μένα ποιήτρια. Οι συνθέτες που έδωσαν μουσική για τους στίχους της, μελοποιήσαν Νικολακοπούλου.

Η Λίνα Νικολακοπούλου (Ευαγγελία Νικολακοπούλου) είναι ελληνίδα στιχουργός. Γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1957 στα Μέθανα. Η μητέρα της ήταν δασκάλα και ο πατέρας της στρατιωτικός. "Από τη μια παιδεία, από την άλλη πειθαρχία", παραδέχεται. Από μικρή έγραφε πολύ και όπως η ίδια αναφέρει, η πρώτη της επανάσταση έγινε στα δεκατρία της. "Από κει που έπαιζα όλη τη μέρα στους δρόμους, ξαφνικά κλείστηκα στο σπίτι. Διάβαζα, έβλεπα πολύ κινηματογράφο και τα μεσημέρια έγραφα. Μου άρεσαν οι ώρες που δεν υπήρχε τίποτα το ξύπνιο στο χώρο...".

Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογραφίας στη σχολή Σταυράκου, σκηνοθεσίας θεάτρου στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, αλλά και κλασσικής κιθάρας στο Εθνικό και Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.

Το όνομα της, είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη, τον οποίο γνωρίζει στα τέλη της δεκαετίας τoυ '70, όντας συμφοιτητές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. "Η συνάντησή μας ήταν μοιραία, ήμουν πάρα πολύ ήσυχη μαζί του. Ο άνθρωπος αυτός καταλάβαινε τι έλεγα και αυτό με γέμιζε ευτυχία..." ομολογεί η ίδια και ο Κραουνάκης την χαρακτηρίζει "γεννημένη ποιήτρια". Μαζί του, θα τη γνωρίσουμε το 1981 με το τραγoύδι "Να σoυ λερώvω τo φιλί" που ερμήνευσε η Βίκυ Μoσχoλιoύ, από το οποίο και πήρε το όνομά του ο συγκεκριμένος δίσκος, "Σκoυριασμέvα Χείλια". Το 1982, ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου παρουσιάζουν τηv πρώτη oλoκληρωμέvη τους δoυλειά. Είναι ο δίσκος "Σαριμπιντάμ... θα πει τρελλαίνομαι" με ερμηνεύτρια τη Χριστιάνα. "Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ" (1985), "Μαμά γερνάω" (1988), "Ανθρώπων έργα" (1993), είναι κάποιες από τις συνεργασίες κορυφής με τον Σταμάτη Κραουνάκη, που είχαν και μεγάλη εμπορική επιτυχία. [1] Μετά από αρκετά χρόνια χωρίς ολοκληρωμένη συνεργασία, ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου, το 2005, γράφουν το δίσκο "Ισόβια" με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, το εξώφυλλο του δίσκου φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός.

Με ένα τρόπο γραφής πολύ ισχυρό και ιδιαίτερο, η Νικολακοπούλου μπαίνει στο χώρο του τραγουδιού επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τον ελληνικό στίχο. Ο λόγος της είναι σύνθετος, με θέματα ερωτικά αλλά και κοινωνικά, χρησιμοποιεί μεταφορές, νεολογισμούς και έντονες εικόνες, πολλές φορές υπερρεαλιστικές. Οι στίχοι της Νικολακοπούλου αποτυπώνουν μια διαφορετική ανάγκη έκφρασης από τη μέχρι τότε στιχουργία, με θέματα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, γίνονται περισσότερο ψυχογραφικοί, περισσότερο προσωπικοί, θίγοντας τους σύγχρονους προβληματισμούς του ανθρώπου. Τολμηρή και με εξομολογητικό χαρακτήρα πολλές φορές στο στίχο της, η ίδια δηλώνει Αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να αναδυθεί κάτι χωρίς έκρηξη ή χωρίς θάνατο κάποιου άλλου πράγματος, κάνει λάθος. Πρέπει κάτι να δώσεις χωρίς τσιγκουνιά, για να βγει στο φως... Κάτι πρέπει να κάψεις...

Το πρώτο κομμάτι Πόστ Λαβ είναι από το δίσκο Σαν ηφαίστειο που ξυπνα, το δεύτερο Ακίνδυνος από τις Υδρόγειες Σφαίρες και το τελευταίο Ανθρώπων έργα από τον ομότιτλο δίσκο.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Αν είμαστε έτσι καλά
μ' αυτή την αγάπη
που πότε σωπαίνει
και πότε μιλά
Μπορούμε να μπούμε
σε πλοία και τρένα
να δούμε πολλά ή κανένα

Αν είμαστε έτσι γεροί
και νιώθουμε ωραία
που είπαμε όχι σε τόσα μπορεί
Υπάρχει ένας χρόνος
στ' αλήθεια μεγάλος
να ζει για τον έναν ο άλλος

Αν είμαστε έτσι ζεστά
και κάνουμε αστεία
στη μέση του δρόμου
στον κόσμο μπροστά
Δεν ξέρω τι άλλο
μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει μα κερδίζω

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Είν' από χρόνια που λες
που έχω στο βλέμμα δυο ουλές
αυτές θα μου μένανε
ίδια εμένανε.

Άμα θα δεις την καρδιά
έχει στη μέση μια ροδιά
στο φως πετάχτηκε
δεν κοιτάχτηκε
δεν πειράζει πια.

Μια νύχτα πλάνταξε
στο κλάμα για όλα
σκυλί που τράνταξε, ναι
του κόσμου η φόλα.
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης
δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις.

Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι
για ό,τι δίνεις.

Χάρηκα που τα 'παμε
έστω και τώρα.

Είν' από χρόνια που λες
που έχω στα λόγια αναβολές.
Γι' αυτό και δεν μίλαγα.
Παραμίλαγα.

ʼμα θα δεις την καρδιά
μου ‘τυχε τέτοια αναποδιά
που δεν το φαντάζεσαι
μήπως βιάζεσαι...
δεν πειράζει πια...

Χαράζει, φίλα με.
Απ' το μυαλό σου.
Σαν δάκρυ κύλα με ναι
στο μάγουλό σου.
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης.
Δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις.
Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι
για ό,τι δίνεις.

Κάτι υπάρχει αζήτητο
βαθιά μας πάντα
πάντα.

Δεν είσαι ακίνδυνος.
Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι.

Χάρηκα που τα 'παμε
έστω και τώρα
Τώρα.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί
γι' ανθρώπων έργα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ' ασανσέρ σ' ένα κελί
που ένας το βλέπε το φως γι' ανατολή
κι άλλος για δύση.

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν
του ανθρώπου η φύση