Μυρίζει ο κόρφος σου γιασεμί.

Κρατάς αγκαλιά δυόσμο και πορτοκάλια.

Λεμονανθούς, βασιλικούς, δαντέλες και ακρογιάλια.

Τι να σου πω για να σταθείς, για να με ψιχαλήσεις.

Τα δάκρυα σου κύλα τα,να μην τα σταματήσεις.

Εμείς σου σκοτώσαμε τον Ιούλη σου.

Και εσύ κλαίς για μας μάνα μας.

Σε φόντο κόκκινο η μοίρα σου.

Σε φόντο μαύρο η καρδιά σου.

Σε φόντο άφαντο τα παιδιά σου.

Στέκεις αγέροχη σα μάνα παλιού καιρού.

Μας ατενίζεις με το καλό σου φόρεμα.

Αυτό που αγόρασες για το γάμο των κόρων σου.

Ποτέ δε το φόρεσες.Μα δεν ήταν κόκκινο τότε.

Ήταν άσπρο σα τη ψυχή σου.

Εμείς στο βάψαμε έτσι.

Δε ξέραμε...σε παρακαλούμε  να μας συγχωρέσεις.

Ικέτης στα πόδια σου.

Εγώ τότε δε σε ήξερα. Δε πρόλαβα να σε γνωρίσω.

Για μένα είσαι η μεγάλη αγνοούμενη.

Είμαι όμως, είτε το θέλω είτε όχι, κομμάτι απ' τα σωθικά σου.

Ότι σου έμεινε δηλαδή.

Η μοναξία σου είναι από αίμα...

Η αναμονή μας από ροδιές στη σειρά

Η αδικία από λάθη στιβαγμένα

Αν κοιτάξεις αυτή τη μάνα...49 χρονών...

Τριανταπέντε χρόνια βιασμένη σα σκυλί

Σα Παναγιά χωρίς Χριστό

Σαν φώς που τρεμοσβήνει

Σα φλόγα που θέλησε να πιεί

Μα έμεινε απότιστη για πάντα.