Πώς είναι δυνατόν να βλέπεις χρώμα στο σκοτάδι.Να μυρίζεις τη ξυνίλα της σάπια σάρκας.Να σκουπίζεις τον κόκκινο ιδρώτα με το μαντήλι του αποχαιρεστισμού.Να μου δίνεις φιλιά με δόσεις.Να μου μιλάς με ειρωνείες και παρωδίες.Να μου δείχνεις εύκολα αδιέξοδα.Να μου μιλάς για τα λάθη μου και τα σωστά σου.Να με σκοτώνεις με μετάξι και κραγιόν.Να μου πετάς δοχεία στα πόδια.Να με φωνάζεις χωρίς φωνή.Να με κτυπάς με αναγραμματισμούς.Να με λες αγάπη μαύρη.Να με αποκαλείς το λάθος του ονείρου.Να με σπρώχνεις στα βαθιά χωρίς σανίδα.Να με λες κατα λάθος επιλογή.

Από μικρός περπατούσα με τις γιγάντιες σκιές που καθόντουσαν πίσω από τα έπιπλα στο σπίτι της γιαγίας μου. Τους έπιανα κουβέντα συχνά, ειδικά αμα η γιαγιά ήταν στη κουζίνα. Με ρωτούσαν γιατί δε τους φοβάμαι και εγώ πάντα απαντόυσα πως έτσι είμαι και δε ξέρω γιατί και να σταματήσουν να με ρωτούν γιατί θα το πώ στη γιαγιά μου. Άρχισαν να μεγαλώνουν μαζί μου και πάντα στεκόμουν δίπλα τους να δώ ποιός ήταν ο πιο ψηλός. Περπατάγανε μαζί μου μέχρι το υπνοδωμάτιο και μετά πηγαίνανε πάλι πίσω από τα έπιπλα.

Όταν πέθανε η γιαγιά μου, πήρα το μεγάλο μαχαίρι που έφτιαχνε το αγαπημένο μου στιφάδο και έσφαξα τις σκιές. Για να μην υποφέρουν κι αυτές όπως και εγώ. Δεν είπαν τίποτα. Απλά στάθηκαν εκεί και εγώ τις ακρωτηρίασα και για τέλος τους κάρφωσα τη καρδιά. Κράτησα το δέρμα του προσώπου της πιο ωραίας και το έχω σε μια φωτογραφοθήκη δίπλα μου. Μαζί με τα μάτια εννοείται. Για να βλέπω την έκφραση του τρόμου στο βάθος τους και να θυμάμαι τη μέρα εκείνη.

Όσα χρόνια και αν η αγάπη ονειρεύεται, όσο χρόνια και αν περάσουν, εγώ το σπίτι της γιαγιάς με τις σκιές θα λέω σπίτι μου.