Καλοκαίρι, ξεγνοιασιά, χαλάρωση κι εμένα ο ύπνος μου μοιάζει με μισοφαγωμένο, γλυκο ροδάκινο, που έπεσε στην άμμο και δεν απήλαυσα μέχρι τέλους...

Ούτε η καθημερινή γυμναστική ούτε το καθημερινό μπάνιο στη θάλασσα, το τελευταίο 4ημερο τουλάχιστον, το έσωσαν το τόσο γλυκό, ζουμερό και ελαφρά σφιχτό μου ροδακινάκι. Ξυπνώ μέσα στη νύχτα και το βλέπω, αταίριαστο σώμα πάνω στην άμμο, γεμάτο από όλα τα συστατικά της...  

Αφενός το υποσυνείδητό μου είναι προφανώς υπερβολικά ανήσυχο, αφετέρου η ίδια η διαπίστωση αυτή στριφογυρίσει περισσότερο το ροδακινό μου πάνω στην άμμο, να μην υπάρχει πισογύρισμα... Και το νερό της θάλασσας να το ξεπλύνει, εγώ δε θα μπορώ να το φάω. 

Κοιμάμαι σαν πουλάκι, είναι η αλήθεια. Μετά γίνομαι ... ιπποπόταμος και χάνω τη μάχη του "βάρους" κάθε ξημέρωμα... πρώτα στις 5.30, μετά στις 5 παρά κι απόψε από τις 2.30... [εκτός αν στο μεταξύ η αγκαλιά του Μορφέα αποφασίσει να φανεί πιο γενναιόδωρη και μεγαλώσει λίγο για  να χωρέσει τον ιπποπόταμό μου]

Η λύση --> κλασική: Από Δευτέρα "δίαιτα"...

ΥΓ. Ήθελα και τραγουδάκι, αλλά, όπως ο ύπνος μου, είναι άφαντο και το σχετικό βιντεάκι :)

Καληνύχτα, κοιμήσου...

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Δυο χρόνια απ' τη ζωή μου
μαζί σου τα 'χω χάσει,
οι φίλοι κι οι γνωστοί μου
μ΄ έχουν χάσει.

Παράνομες αγάπες,
χαμένη εφηβεία,
σ' αγάπησα και
τέλειωσαν τ' αστεία.

Καληνύχτα κοιμήσου
δεν μπορείς να μου φύγεις
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
μη μου φύγεις.

Αχ μωρό μου κοιμήσου
κι η ζωή μου ζωή σου,
σ' αγαπώ σ' αγαπάω κοιμήσου.

Οι τύψεις σου στη τσέπη
κι εσύ δε θες ν' αλλάξεις
θα φύγω να σ' αφήσω
και θα κλάψεις.

Θα πάω σ' άλλα στέκια
να βγεις και να με ψάχνεις
που μ' έμπλεξες
στα δίχτυα της αράχνης.

Καληνύχτα κοιμήσου
δεν μπορείς να μου φύγεις
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
μη μου φύγεις.

Αχ μωρό μου κοιμήσου
κι η ζωή μου ζωή σου,
σ' αγαπώ σ' αγαπάω κοιμήσου.