Ανέβηκε στη σκηνή και άναψε τα φώτα. Ζωγράφισε τη γκρίνια του και έριξε στο πάτωμα 2-3 κιλά βαρεμάρα. Επιθυμούσε πολλά μα πάντα ήξερε πως ο παράδεισος ήταν μια μικρή παραίσθηση που είδε η μάνα του όταν ήταν έγκυος στον τέταρτο μήνα. Κατέβηκε. Έκανε έλεγχο στον ήχο και ανέβηκε στη μέση της σκηνής για να παραπονεθέι για τα προβλήματα που είχαν οι εικόνες που φαντάστηκε προχθές. Μύρισε την δυστυχία σα σκουπιδοτενεκές στη γειτόνισσα και έβλαψε τον εαυτό του με τα γαρύφαλλα που του έδωσε ο πατέρας του.

Άνοιξε το στόμα του να πει κάτι αλλά ο ήχος δεν ήταν εκεί. Είχε πάει να βρεί τη δύναμη για να πάρει φόρα και να πεταχτεί έξω από το στόμα σαν ελέυθερος πολιορκημένος που βρήκε τη μυστική έξοδο από τα τείχη. Έκλεισε τα μάτια, αναστέναξε μα ήταν αργά. Ο λυγμός κατέβηκε στον οισοφάγο. Άργησε πάλι. Κρίμα ρε γαμώτο και άυτή τη φορά είχε πει πως θα τον προλάβαινε πρίν κατέβαινε κάτω. Δε πειράζει. Την άλλη φορά. Όλο έτσι έλεγε και η μάνα του ώσπου πέθανε μόνη της. Αλλά τι να πέις σε τέτοιες καταστάσεις? Δεν έχει κάτι άλλο να πείς παρά να μετρήσεις μέχρι το 100 με τα μάτια κλειστά και να φύγεις μακριά, να μιλήσεις με πλάσματα εκτός του κόσμου του μάταιου. Τότε μόνο θα καταλάβεις.

Κάθησε και το υποσχέθηκε στον εαυτό του. Δε θα ξανασκοτώσω τη ψυχή μου, θα σέβομαι τη κάθε αναπνοή μου σαν να είναι η τελευταία και θα κοιμάμαι με όλες μου τις καρδίες ανοικτές σα παράθυρο σε καλοκαίρι. Το υποσχέθηκε. Έκλεισε το φως και κοιμήθηκε.Μαζί του κοιμήθηκαν και οι ενώσεις του μυαλού. Μα τον υποσεινήδητο ήταν πάρα πολύ ξύπνιο. Κτυπούσε με τον αγκώνα του τη συνείδηση μπας και παίξουν κανα παιχνίδι του μυαλού αλλά αυτή βράχος.Μπράβο της πάντος που άντεξε. Εγώ θα λύγιζα.Εγώ θα έπαιζα.