Μετά από 15 χρόνια φαν, επιτέλους κατάφερα να δώ τη Cesaria Evora ζωντανά. Έφτασα στο Παττίχειο της Λάρνακας στις 2030 και περπάτησα στο αμφιθέατρο. Πανέμορφη νύχτα, ζεστή. Τα ρούχα σχεδόν κολλάγανε πάνω μου από την υγρασία του χώρου. Στις 2130 σε ένα τρελλά γεμάτο αμφιθέατρο έπεσαν τα πρώτα βίντεο και ανέβηκαν οι μουσικοί. Μετά φάνηκε ένα μικρό ανθρωπάκι στο βάθος σα μαύρος Γιόντα. Πήρε το μικρόφωνο και μας ταξίδεψε για 1+45 λεπτά. Ένα ταξίδι που ονειρευόμουν εδώ και 15 χρόνια που σκάω τα ευρώπουλα για τα άλμπουμς της. Δεν έτυχε να μπορέσω να τη δω στην Ελλάδα παλαιότερα ή τις 2 προηγούμενες φορές που ήρθε Κύπρο. Αλλά αυτή τη φορά δε μου γλύτωσε. Στο διάλειμμα κάθησε κυρία σε ένα μικρό τραπεζάκι στη σκηνή και άναψε τσιγάρο. Πραγματικά ήταν από τις πιο όμορφες συναυλίες που έχω πάει στη ζωή μου (και είναι πιστέψτε με είναι πολλές).Στα 9 χρόνια του Λονδίνου, δυό από τα άλμπους της ήταν σανίδες σωτηρίας για μένα. Αν έχετε ώρα, ψάξτε τα. Voz D' Amor + Cafe Atlantico.

Η θεματολογία τους περιγράφει τη νοσταλγία της ελευθερίας, τα σκλαβοπάζαρα, τη προδομένη αγάπη, τα ακυρωμένα όνειρα, μεταδίδοντας στους ακροατές τους, έναν αέρα εξωτικής θλίψης.  

Obrigado Cesaria!!!!

Η Σεζάρια Εβόρα γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1941 στην πόλη-λιμάνι Μιντέλο του νησιού του Αγίου Βιθέντε. Στο Πράσινο Ακρωτήρι, φυσικά. Είναι μια από τις πιο διάσημες φολκ τραγουδίστριες στον κόσμο, γνωστή σαν «Η ξυπόλητη ντίβα», λόγω της επιμονής της να εμφανίζεται ξυπόλητη στη σκηνή, δηλώνοντας έτσι τη συμπαράστασή της σε όλα τα άστεγα παιδιά και τις φτωχές γυναίκες της χώρας της.
Είναι γνωστή επίσης και σαν η βασίλισσα της μόρνα, ενός συγγενικού στη σόουλ μουσικού είδους (με καταγωγή από τα πορτογαλικά Φάντο), που τραγουδιέται στα κρεολο-πορτουγέζικα. Η Εβόρα αναμιγνύει τις συναισθηματικές φολκ μελωδίες της, που ξεχειλίζουν από θλίψη, με τους ακουστικούς ήχους της κιθάρας, του καβακίνιο (τετράχορδο που μοιάζει με γιουκελέλε), του βιολιού, του ακορντεόν και του Κλαρινέτου.
Τα χαρακτηριστικά Πρασινο-Ακρωτηριακά μπλουζ της Εβόρα συχνά μιλούν για τη μακρά και επίπονα μοναχική ιστορία του τόπου, για το δουλεμπόριο, αλλά και για τη μετανάστευση, αφού από το ένα εκατομμύριο υπηκόους της χώρας τα δύο τρίτα βρίσκονται στο εξωτερικό.
Η φωνή της Σεζάρια, ένα καλοκουρδισμένο, μελαγχολικό όργανο με μια πινελιά βραχνάδας, χρωματίζει το συναισθηματικό της κόσμο με λέξεις και με φράσεις. Ακόμη και οι ακροατές που δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τη γλώσσα της, καθηλώνονται από τα συναισθήματα που μοιάζουν να ξεχειλίζουν από μέσα της σε κάθε εμφάνιση.