Οκτώ μέρες σε μια πανέμορφη πόλη. Σε ένα χαμένο παλάτι, παρέα με μια περσική γάτα με τεράστια κίτρινα μάτια και με μία αγκαλιά που δε θα γίνει ποτέ δική μου. Αυτή η αγκαλιά βέβαια είναι ανοιχτή για μένα όποτε τη θέλω.Ίσως να μην την ήθελα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Αλλά αν η ενναλακτική μου είναι να τη χάσω τότε καλύτερα η φιλία. Είναι πολύ σημαντική για μένα αυτή η αγκαλιά για να τη χάσω.11 χρόνια τώρα έλεγα ότι μου λείπει κάτι. Το βρήκα πριν 2 χρόνια. Στη Βαρκελώνη. Μόνο που αυτή η αγκαλιά θέλει άλλα. Δε πειράζει. Την αγαπάω τόσο πολύ που παρά να τη χάσω, καλύτερα να κρατήσω τη φιλία. Το να τη χάσω μου προκαλεί πόνο και δυσκολία στην αναπνοή.

Ανακεφαλαίωση... Από πρωινά καπουτσίνο, σε νέγκρο παέλλες, μπύρες με λεμόνι, τάπας, αθάνατα ισπανικά κεράσια, chocolate con churros (φωτο), ζεστά ψωμιά, ποδαρόδρομος, μουσεία, ταξίδια εκτός πόλης, παγωτό με γεύση ισπανικό χαλβά (τουρρόν), ενπανάδας, αμέτρητες εκθέσεις τέχνης, ώρες στο φνακ για αγορά μουσικής, παλιές συνοικίες με γεύση έρωτα και νέες με γεύση αίμα, σινεμά και όπερα.Κόσμος και εγώ. Η αγκαλιά και η γάτα. Εκτός ελέγχου τα πάντα αλλά πάντα γι' αυτά πήγαινα. Συζητήσεις μέχρι τις 11 και μετά για χόρτο και ποτό με γέλιο και αναμονή για έρωτα που δεν ήρθε ποτέ.

Επιστροφή στη χώρα της ζιβανίας και της βαρεμάρας με μισό κιλό πασπαλισμένη ζάχαρη άχνη για να ξεγελιόμαστε. Το καλό πως το μυαλό ξελαμπικάρησε, πήρε κάποιες αποφάσεις και προχωρεί ακάθεκτο πλέον γι' άλλα. Καλώς σας βρήκα και ελπίζω ο Αύγουστος να άρχισε τόσο καλά όσο άρχισε ο δικός μου.Γιατί μερικές φορές μπορεί να μην κατακτήσαμε τα πράγματα που θέλαμε αλλά καταφέραμε άλλα εξίσου δυνατά και ίσως με τη δύναμη και προοπτική να αντέξουν στο χρόνο.